BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #62 - แสดงความรัก
ใบหน้าคมคายของเพลิงเอี้ยวขวับไปยังต้นทางเสียง เห็นลูกสาวคนเล็กยืนเท้าสะเอวอยู่ด้วยสีหน้ามุ่ย ขณะที่เนเน่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจรีบผลักร่างเขาออกห่าง แล้วดีดตัวลุกดึงผ้านวมมาคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง
“น้องเพลง!” เป็นเพลิงเรียกชื่อลูกสาว ไม่ได้ตกใจว่าลูกเข้ามาได้ยังไงเพราะตัวเองนั้นแง้มประตูห้องนอนห้องโน้นไว้เพื่อลูกตื่นมาเรียกจะได้ได้ยิน แต่ก็ไม่คิดว่าจะตื่นไวขนาดนี้
“จุนป้อตำอาใยจุนแม่กะ (คุณพ่อทำอะไรคุณแม่คะ)” เด็กน้อยเอ่ยถาม พลางขมวดคิ้วยุ่ง สีหน้ามุ่ยตวัดสายตาดุดันมองคนเป็นพ่อและแม่สลับกันไปมาเพราะคิดว่าผู้เป็นพ่อนั้นทำร้ายผู้เป็นแม่ตามความคิดของเด็ก หลังได้ยินเสียงร้องของแม่นั้นดังลั่นไปถึงห้องที่เธอนอนอยู่จนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็รีบเดินเข้ามาหาทำให้เห็นจังๆบอกเลยว่าไม่พอใจ
ซึ่งเพลงพิณค่อนข้างจะหวงแม่ตัวเองมากชนิดที่ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แล้วมาเจอคนเป็นพ่อมาทำแบบนี้พานทำให้เธอเริ่มไม่ชอบ
“เปล่าครับ” ว่าแล้วเพลิงก็รีบหันหน้ากลับ มันยังไม่ถึงเวลาที่ลูกต้องมารับรู้ว่าพ่อแม่ทำเรื่องอย่างว่ากัน เท้าใหญ่สไลด์เดินไปข้างๆเพื่อจะหยิบผ้าขนหนูที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
“ตื่นนานแล้วเหรอคะ” ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้พูดอะไรต่อเสียงเหนื่อยหอบของเนเน่ก็ถามแทรกตัดบท เรียกความสนใจจากลูกสาวไม่ให้ถามคนเป็นพ่อต่อ
เพลงพิณเลิกเค้นที่จะเอาคำตอบชั่วครู่หนึ่ง ใบหน้าหวานสะบัดใส่คนเป็นพ่ออย่างหมางเมินปรับสีหน้าปกติหันไปตอบผู้เป็นแม่ “เปิ่งจื่นกะ (เพิ่งตื่นค่ะ)” ว่าแล้วเท้าน้อยๆก็เดินเตาะแตะไปยังเตียงนอน พร้อมกับปีนขึ้นไปหา
“…..” คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความงุนงงขณะยืนมองลูกสาวที่อยู่ๆก็ทำท่าทางขุ่นเคืองใส่ พร้อมกับมือหนาถือผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบ
“จุนแม่เจ็ดมายกะ (คุณแม่เจ็บไหมคะ)” เสียงเล็กออกเป็นห่วงเอ่ยถามผู้เป็นแม่ ขณะที่มือน้อยๆจับรอยช้ำแดงจ้ำจากการขบเม้มตามลำคอระหงของท่านเบาๆ
“…..” เนเน่รีบดึงผ้านวมขึ้นมาปิดอย่างไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง
“จุนป้อมาตำย้ายจุนแม่ตำมายกะ จนนิจัยม่ายรีตำร้ายปู้ฉิง (คุณพ่อมาทำร้ายคุณแม่ทำไมคะ คนนิสัยไม่ดีทำร้ายผู้หญิง)” พอเห็นคนเป็นแม่เอาแต่อ้ำอึ้งไม่ทันใจด้วยความโมโหเพลงพิณจึงหันไปถามคนเป็นพ่อต่อ ตามด้วยว่าให้ ทำเอาคนโดนว่ากลืนน้ำลายอึกใหญ่กับความรู้มากของเด็กน้อย ก่อนรีบอธิบายออกไปให้ฟัง
“คุณพ่อไม่ได้ทำร้ายคุณแม่นะครับลูก..” ไม่ว่าเปล่าเท้าใหญ่เดินกลับมาหย่อนตัวนั่งลงตรงหน้าของลูกสาวข้างๆกายเธอ “..คุณพ่อกับคุณแม่แค่แสดงความรักให้กันเฉยๆ”
“สาแดนฟามยักกานหย๋อ (แสดงความรักกันเหรอ)” เด็กหญิงไม่ค่อยเชื่อในสิ่งผู้เป็นพ่อพูดเท่าไหร่ เลยหันกลับมาย้ำถามเอาความจริงจากคนเป็นแม่ให้แน่ใจ
หญิงสาวปรายตามองโจรหนุ่มเขม็งแต่เขาก็นั่งลูบศีรษะลูกสาวลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ เธอนี่แทบอยากจะลุกไปหยิบปืนในห้องโน้นมาเป่าหัวเขาให้ตายให้รู้แล้วรู้รอด คนอะไรหน้ามึนไปบอกลูกแบบนั้นทั้งๆที่การกระทำนี้มันข่มขืนกันชัดๆกลับบอกแสดงความรักบ้าบอฉิบ เล่นเอาเธอไปไม่ถูกเลยทีเดียวทำได้แค่นั่งกุมขมับ พร้อมกับถอนหายใจพรืดใหญ่ จะให้บอกลูกออกไปว่าถูกข่มขืนมันก็ไม่ใช่ต้องคงจำใจเออออไปตามเขานั่นแหละ
“ค่ะ”
“หือ~ตำมายยักกานยุนแลนจัง (ทำไมรักกันรุนแรงจัง)” คิ้วน้อยๆเลิกขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของผู้เป็นแม่ เพลงพิณมองคนเป็นพ่อและแม่ตาแป๋วพลางมุบมิบปากพูดขึ้นเบาๆด้วยความไม่เข้าใจ โดยไม่รู้ว่าคนตรงหน้าทั้งสองคนนั้นได้ยินสิ่งที่ตนบ่นชัดเจน
“คุณพ่อรักคุณแม่มากไงครับเลยรุนแรงไปหน่อย” โจรหนุ่มพยายามกลั้นขำ ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มกริ่มแล้วถามหาลูกสาวอีกคนเมื่อไม่เห็นเดินตามเข้ามา “แล้วนี่พี่เพลินยังไม่ตื่นเหรอ”
“ยังกะ (ยังค่ะ)”
“งั้นเราไปปลุกพี่เพลินไปเล่นน้ำในอ่างกันดีกว่า”
“กะ (ค่ะ)” เด็กน้อยพยักหน้าดีใจ ค่อยคลานไปยืนบนหน้าตักแกร่ง ตวัดแขนน้อยๆขึ้นกอดรัดลำคอหนาแน่นไว้เพื่อเตรียมพร้อม
ฟอด~
ปลายจมูกโด่งคมโน้มหอมแก้มยุ้ยของลูกสาวฟอดใหญ่ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงพาลูกสาวเดินไปยังบานประตู
“คืนนี้น้องเพลงอยากนอนกอดพ่อไหมน๊า”
“หยาดกะน้อนเปลงหยาดนอนขอดจุนป้อ (อยากค่ะน้องเพลงอยากนอนกอดคุณพ่อ)”
เนเน่มองตามหลังพ่อลูกเดินคุยกันกะหนุงกะหนิงผ่านบานประตูออกไปจนลับตา มือเล็กยกขึ้นมาลูบรอยตามลำคอและหน้าอกที่เขาสร้างไว้ เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกเจ็บปวดแต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกมีความสุขไปด้วยที่เห็นลูกมีความสุข
เธอดึงผ้านวมที่คลุมร่างเปลือยเปล่าออก พยุงตัวเองขยับไปหย่อนขาลงบนพื้นกระเบื้องพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นเดินไปหยิบชุดคลุมในตู้เสื้อผ้าออกมาใส่
“คิกๆ จุนป้อเปนม่อน (คุณพ่อเป็นม่อน)”
“แง้ว~ แง้ว~ คิกๆ” เสียงหัวเราะชอบใจและล้อเลียนของเพลินลินกับเพลงพิณดังก้องไปทั่วห้องน้ำขณะแก้ผ้านั่งเล่นน้ำกันอยู่ในอ่างสามคนพ่อลูก เมื่อคนน้องใช้นิ้วจุ่มฟองสบู่ในอ่างมาป้ายหน้าผู้เป็นพ่อเป็นหน้าแมวการ์ตูนดังเรื่องโปรดของพวกเธอ เพลิงที่นั่งหลับตาให้ลูกแกล้งอยู่ลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงของลูกสาวทั้งสองคนหัวเราะคิกคัก
“ไอ้แสบแกล้งคุณพ่อเหรอ มานี่เลยมาให้คุณพ่อเอาคืนเดี๋ยวนี้นะ” เขาพูดขึ้นแล้วเอื้อมมือไปตะครุบตัวบงการที่กำลังวิ่งหนี
หมับ!
“กรี๊ดดดดดดด! คิกๆ จุนป้อน้อนเปลงไม่ได้แจ้งปี่เปลินโย้นแจ้ง (คุณพ่อน้องเพลงไม่ได้แกล้งพี่เพลินโน้นแกล้ง)” เพลงพิณกรีดร้องออกมาเสียงดัง ดวงตากลมโตเหมือนผู้เป็นแม่หลี่ลงด้วยความบ้าจี้ ริมฝีปากสีสดอ้ากว้างจนมองเห็นเหงือกแดงแจ๋ที่มีฟันผุดอยู่ไม่กี่ซีกอยู่ภายในได้โยนความผิดให้พี่สาว
“ไม่ต้องโยนความผิดให้พี่เพลินเลยนะ คุณพ่อเห็นหนูนั่นแหละเป็นคนแกล้งกับตา” ว่าแล้วนิ้วชี้ก็จุ่มฟองมาป้ายหน้าลูกสาวคืน ไม่วายชวนคนพี่ที่ยืนหัวเราะเยาะน้องสาวอยู่ให้มาช่วย “เพลินมาช่วยคุณพ่อเอาคืนน้องหน่อย” ซึ่งเพลินลินก็เข้ามาช่วยผู้เป็นพ่ออย่างเชื่อฟัง
“กรี๊ดดดดดด! จุนป้อปี่เปลิน..คิกๆ อย่าตำน้อน (คุณพ่อพี่เพลิน อย่าทำน้อง)”
ทั้งสามคนพ่อลูกเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองพวกเขาอยู่ นั่นก็คือคนเป็นแม่ที่มายืนดูอยู่สักครู่หนึ่งแล้วอดจะคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นภาพที่ดูอบอุ่นแบบนี้ ลูกสาวทั้งสองคนดูมีความสุขมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้เธอกับครอบครัวจะให้ความอบอุ่นไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยแต่ทว่ามันก็สู้ความรักของพ่อและแม่พร้อมๆกันไม่ได้จริงๆ
“คิกๆ จุนแม่ (คุณแม่)” เพลินลินที่หัวเราะเยาะอยู่หยุดชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นผู้เป็นแม่ยืนยิ้มมองพวกเธอเล่นกันอยู่หน้าประตู พร้อมกับเอ่ยเรียก ทำเอาเพลิงกับเพลงหยุดชะงักหันไปมองตามสายตาน้อยๆ
“ขาลูก” คนถูกมองรีบหุบยิ้มทันทีแล้วขานรับ ก่อนสองเท้าเล็กจะก้าวเดินเข้าไปหา
“มาเย่นต้วยกานจิกะ (มาเล่นด้วยกันสิคะ)”
“อ่างเต็มแล้วหนูเล่นกันเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณแม่ไปเตรียมชุดไว้ให้ดีกว่า” เธอปฏิเสธลูกสาว จริงๆอ่างมันกว้างไม่ได้เต็มหรอกที่ต้องอ้างไปแบบนั้นเพราะเธอแค่ไม่อยากลงไปร่วมในอ่างกับเขา
ขาเรียวหมุนตัวเดินออกไปแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาก็ถูกมือหนาของเพลิงเอื้อมมากระชากอย่างแรง ความไม่ทันตั้งตัวส่งผลให้เธอเสียหลักล้มลงไปบนตักแกร่งในอ่างทั้งชุดคลุม
“อ๊ะ! ไอ้บ้า” เนเน่ร้องขึ้นด้วยความตกใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่แรงกระแทกทำให้น้ำกระจายลงเต็มพื้นและกระเซ็นใส่ร่างของทุกคนที่อยู่ในอ่าง เธอรีบยกมือขึ้นมาลูบน้ำออกจากหน้าลวกๆ ก่อนหันไปด่าพร้อมกับทุบกำปั้นตีลงบนหน้าอกแกร่งของเจ้าของการกระทำซึ่งเป็นเจ้าของตักแรงๆหนึ่งทีด้วยความโมโห ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของลูกสาวตัวน้อยทั้งสองคน
“เวลาลูกชวนคนเป็นแม่ต้องห้ามปฏิเสธ” ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามากระซิบออกคำสั่งข้างกกหู ปลายจมูกโด่งคมที่แตะบนแก้มนวลของเธอเล็กน้อยอยู่ก็กดหอมลงไปฟอดหนึ่ง
ฟอด~
“…..” หญิงสาวชักสีหน้าไม่พอใจกัดฟันแน่น รีบผลักเขาออกห่างแล้วดีดตัวลุกขึ้น หมายจะก้าวขาลงจากอ่างน้ำแต่ก็ไม่ทันเนื่องจากลูกสาวคนเล็กได้เดินเข้ามาเกาะขาเอาไว้เสียก่อน
“จุนแม่มาจู่ฝั่นน้อนเปลงนะกะ มาซ่วยน้อนเปลงอาวกืนจุนป้อกาบปี่เปลินหน่อย (คุณแม่มาอยู่ฝั่งน้องเพลงนะคะ มาช่วยน้องเพลงเอาคืนคุณพ่อกับพี่เพลินหน่อย)” เพลงพิณแหงนหน้ามองรอคำตอบจากคนเป็นแม่ตาแป๋ว ขณะที่เพลินลินเดินลุยน้ำผ่านไปนั่งลงบนหน้าตักแกร่งของคนเป็นพ่อ
“ค่ะ” เห็นอย่างนั้นเนเน่ก็ปฏิเสธต่อไม่ลงเลยพยักหน้ารับไป การตอบรับของเธอเรียกรอยยิ้มจางๆให้ผุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย
“เย้น้อนเปลงมีปวกแย้ว (เย้น้องเพลงมีพวกแล้ว)” เด็กน้อยชูแขนทั้งสองข้างขึ้นด้วยความดีใจที่ตัวเองไม่ต้องถูกรุมแกล้งแล้ว ความดีใจเกินเหตุทำเอาคนเป็นพ่อและแม่ส่ายหน้าเบาๆรู้สึกเอ็นดู
จากนั้นมือเล็กก็ดึงชุดคลุมที่เปียกชุ่มถอดออกเผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าเหมือนกับทุกคน เธออยากจะใส่เล่นอยู่หรอกแต่มันไม่ถนัดเลยจำเป็นต้องถอดออก
สายตาคู่คมมองร่างขาวเนียนของเนเน่ไม่วางตา ท่อนเอ็นใหญ่ที่กำลังหลับใหลก็ค่อยๆผงาดแข็งชันอีกครั้ง โจรหนุ่มรีบยกลูกสาวออกจากหน้าตักเพื่อไม่ให้โดนขณะที่ยังคงจับจ้องไปที่เธออยู่ สะโพกกลมกลึงค่อยๆหย่อนนั่งลงไปในอ่างน้ำตามด้วยลูกสาวคนน้องนั่งทับลงมาตรงข้ามกับเขาและลูกสาวคนพี่ยืนตรงหน้า
“นี่แน่ะ” เด็กหญิงคนพี่เริ่มจุ่มฟองป้ายไปที่หน้าน้องสาว
“กรี๊ดดดดดดด..คิกๆ” เด็กหญิงคนน้องกรีดร้องชอบใจ แล้วจุ่มฟองป้ายกลับอย่างไม่ยอม ก่อนทุกคนจะจุ่มฟองเล่นป้ายใส่กันอย่างสนุกสนานไม่มีใครยอมใคร