BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #67 -​ เป็นห่วง

“ก็เรียบร้อยดีค่ะเจ้ ลูกค้าดูพอใจมากไม่มีปัญหาอะไร”

“เจ้คิดอยู่แล้วแหละว่าต้องเรียบร้อย​ น้องสาวเจ้เก่งขนาดนี้” ไม่ว่าชมเปล่ามือเล็กเอื้อมไปลูบศีรษะทุยของเนเน่เบาๆด้วยความปลาบปลื้ม คิดไม่ผิดเลยที่ไว้วางใจให้น้องเข้าประชุมแทน​ “ต่อไปแบบนี้เจ้ก็หนีเที่ยวบ่อยๆได้แล้วสิ”

“แต่ก็สู้เจ้ไม่ได้หรอกค่ะ​ ถึงครั้งนี้จะผ่านไปด้วยดีแต่ถ้าเจ้หนีเที่ยวบ่อยนะหนูจะฟ้องลุงคิม” เจ้าตัวถึงกลับยิ้มแก้ม​ปริตอกกลับด้วยคำหยอกล้ออย่างไม่ยอมแพ้ แม้ว่าครั้งแรกจะผ่านไปได้ด้วยดีทว่าถึงอย่างนั้นก็ยังคงสู้คนที่บริหารงานมานานกว่าไม่ได้หรอก

“ฮ่าๆๆ เป็นเด็กขี้ฟ้องที่ถ่อมตัวจริงๆเลยนะ” คำพูดของคนตรงหน้าทำคลีนอดที่จะหัวเราะร่าออกมาไม่ได้ “​งั้นเจ้กลับก่อนนะเดี๋ยวอาวอมรอนาน” แค่เพียงแป๊บเดียวก็ต้องรีบหยุดกล่าวลาน้องสาว แล้วโน้มตัวนั่งลงยองๆตรงหน้าระหว่างกลางหลานสาวทั้งสองคนเพื่อบอกลาในแบบตัวเอง

“ค่ะเจ้” ใบหน้าสวยพยักรับรู้ด้วยรอยยิ้ม​ ปล่อยมือลูกสาวทั้งสองคนให้ไปหาผู้เป็นป้าตัวเองที่นั่งอ้าแขนรออยู่อย่างรู้กัน

หมับ!

เพลินลินและเพลงพิณรีบวิ่งเข้าไปกอดคนเป็นป้าทันทีคนละฝั่ง​ ไม่รีรอที่จะโผเข้าหอมแก้มนวลของผู้เป็นป้าคนละฝั่งฟอดใหญ่

ฟอด~

“หื้ม~ ฟอด~” โดยที่คนเป็นป้าก็หอมกลับคืนคนละฟอดเช่นกัน ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบกุมผมของหลานตัวน้อยทั้งสองคนเบาๆ​ “คุณป้ากลับก่อนนะคะเด็กๆ”

“กะ​ (ค่ะ)” เด็กน้อยทั้งคู่พยักหน้ารับรู้​ ทำหน้ามุ่ยไม่อยากให้คนเป็นป้ากลับ

“เป็นอะไรกันคะ​ ไม่อยากให้คุณป้ากลับเหรอ”

“กะ​ น้อนเปลงกงกิดตึ๊งจุนป้ามาดๆแน่เยย​ (น้องเพลงคงคิดถึงคุณป้ามากๆแน่เลย)”

“น้อนเปลินต้วย​ (น้องเพลินด้วย)”

การงอแงของหลานสาวทั้งสองคน​ เรียกรอยยิ้มให้ผุดขึ้นบนใบหน้าหวานของคนเป็นป้ารวมไปถึงคนเป็นแม่ที่ยืนคลี่ยิ้มอ่อนมองอยู่ด้วย

” โอ๋ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันอีกไงคะ​ ถ้าหนูมาถึงก็รีบเข้าไปหาคุณป้าในห้องเลยโอเคไหม” ว่าแล้วคลีนก็รั้งศีรษะทุยเล็กของเด็กน้อยทั้งสองคนดึงเข้ามาซบไหล่มนปลอบประโลม​ ตามด้วยพูดโน้มน้าวออกไป​

“เอิ่ม..” ซึ่งเพลินลินทำท่าทางครุ่นคิด​ ไม่ต่างจากเพลงพิณ​ ทั้งสองคนยืนคิดกันอยู่สักพัก

ภายในรถเงียบสงัดไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย​ เด็กหญิงตัวน้อยก็ต่างคนต่างกินนมของตัวเองอยู่เบาะคนนั่งกันทั้งคู่​ แต่ตอนนี้คนพี่ได้หลับคาจุกนมไปแล้วเหลือแต่คนน้องที่นอนพิงตาแป๋วอยู่​

“จุนแม่ก๋า (คุณแม่ขา)” แล้วความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลงเมื่อเพลงพิณถอนริมฝีปากออกจากจุกนม​ หันมาเอียงคอเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่

“หือ? ว่าไงคะ” ใบหน้าสวยละสายจากถนนเบื้องหน้าหันมาเลิกคิ้วมองเจ้าของเสียงเรียก พร้อมกับขานรับ แวบเดียวก็หันกลับมามองท้องถนนตรงหน้าต่อ

“นี่เยาจาปายนอนหนายกานหย๋อกะ (นี่เราจะไปนอนไหนกันเหรอคะ)”

“นอนบ้านสิคะ​ ถามทำไมเหรอ” เนเน่ลอบมองลูกสาวก่อนเห็นสีหน้าน้อยๆดูผิดหวังกับสิ่งที่ได้ยิน​ “เป็นอะไรลูก​ มีอะไรหรือเปล่า” เธอขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งด้วยความสงสัยสลับกับมองถนน ทั้งที่ริมฝีปากเปล่งเสียงเป็นห่วงถามออกไป

“ตำมายม่ายปายนอนคอนโลระกะ (ทำไมไม่ไปนอนคอนโดล่ะคะ)​” ที่แท้ก็อยากไปนอนคอนโดนี่เอง​ เธอก็นึกว่าเป็นอะไรไปเสียอีก คงอยากไปนอนกับพ่อเขาล่ะสิ

“คุณตากลับมาแล้วค่ะ​ วันนี้เราเลยต้องไปนอนบ้าน”

“แท่หนูหยาดปายนอนคอนโลกาบจุนป้อ​ (แต่หนูอยากไปนอนคอนโดกับคุณพ่อ)​”

คนเป็นแม่ถอนหายใจเบาๆ นึกสงสารลูกเหลือเกินช่วงนี้ลูกคงไม่ได้เจอเขาอีกนานเลย “วันนี้คุณพ่อไม่ได้มานอนกับเรานะคะ​ คุณพ่อหนูมีงานด่วนที่ต้องไปทำ” หญิงสาวทำได้แค่กล่อมโกหกลูกออกไป​ ทั้งที่ในใจไม่อยากโกหกเลยสักนิดเดียวแต่ทำไงได้มันจำเป็นนิหน่า​ มือเล็กเอื้อมไปลูบศีรษะทุยของเด็กหญิงเบาๆ

“ฮึก” อยู่ๆน้ำตาในดวงตากลมใสก็ไหลกลิ้งลงมาอาบแก้มยุ้ยด้วยความเสียใจ เมื่อรู้ว่าผู้เป็นพ่อไปไม่บอกกล่าวกันเลยสักคำ​ “ตำมายจุนป้อปายตึ๊งม่ายบอดหนูจับปี่เยยระกะ​ (ทำไมคุณพ่อไปถึงไม่บอกหนูกับพี่เลยล่ะคะ)​”

“คุณพ่อมีธุระด่วนไงคะ​ เลยไม่ได้อยู่รอบอกหนู” ว่าแล้วฝ่ามือเล็กก็เอื้อมไปปาดน้ำตาออกจากแก้มให้ลูกสาว​ “เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาหา หนูไม่ต้องร้องนะ”

“ฮึก..กะ​ แท่หนูก็หยาดนอนคอนโลอยู่รี (คะ​ แต่หนูก็อยากนอนคอนโดอยู่ดี)​” ถึงคนเป็นพ่อไม่อยู่แต่เพลงพิณก็อยากไปนอน​ แค่ได้กลิ่นท่านเธอก็รู้สึกเหมือนได้นอนอยู่ใกล้ๆพ่อตัวเองแล้ว

“ง่ะ!” ความดิ้นรนของเด็กน้อยทำเอาเนเน่หนักใจอยู่ไม่น้อยเลย​ ถึงอย่างนั้นก็ลองเกลี้ยกล่อมดูอีกทีถ้าไม่ฟังก็คงต้องยอมถ้าไม่ยอมมีหวังคืนนี้ได้ฟังเสียงร้องไห้ทั้งคืนแน่ๆเพราะเพลงพิณเป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเองมาก นิสัยไม่ต้องสืบได้พ่อเขามาเต็มๆ​

“แล้วหนูไม่คิดถึงคุณตาเหรอคะ ท่านรอเราอยู่นะ”

“กิดตึ๊งกะแท่ก้อยปายหาปรุ่งนี้ก็ต้าย (คิดถึงค่ะแต่ค่อยไปหาพรุ่งนี้ก็ได้)”

“เฮ้อ” เนเน่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างหนักใจ​ คิดแล้วไม่มีผิดว่าลูกต้องไม่ฟัง “งั้นหนูโทรไปขอคุณตาเอาเองละกันนะคะ​ คุณแม่ขี้เกียจโดนคุณตาดุ”

“ต้ายกะ​ จุนแม่ท่อจ๋ายมาเยย (ได้ค่ะ คุณแม่ต่อสายมาเลย)​” ความทะเยอทะยานของเพลงพิณมีสูงมากซึ่งใครๆต่างก็ต้องยอมให้เธอ ไม่เว้นแม้แต่คนเป็นตา ในเมื่ออยากทำอะไรก็ทำอยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่เคยเกรงกลัวใครอยู่แล้ว​ เรื่องแค่นี้มันก็เลยไม่ใช่ปัญหาสำหรับเด็กน้อยกลับกลายเป็นเรื่องจิ๊บๆ