BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #50 - หลุดพ้น
การ์ดหลังได้รับคำสั่งก็รีบเดินไปช่วยกันยกร่างไร้ซึ่งลมหายใจของเพลิงนั่งคอพับอยู่บนเก้าอี้ขึ้นเรือยอชท์ที่เพิ่งขับเข้ามาจอดใกล้ๆ ลูกน้องได้ไปขอเช่ามาตั้งแต่ได้รับคำสั่งให้พาโจรหนุ่มนั้นมามัดไว้ในทะเลเพราะรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นยังไง เลยได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า
"นายโคตรใจแข็งเลยวะ ไม่อยากจะเชื่อว่ากล้าฆ่าลูกน้องคนโปรดที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของหลานตัวเองได้ลงคอ" ลูกน้องคนหนึ่งว่า
"นั่นดิครับ นายไม่กลัวหลานกำพร้าบ้างเลย" การ์ดอีกคนหนึ่งก็ตอบกลับ
"มัวแต่ยืนนินทาเจ้านายกันอยู่ได้เดี๋ยวกูก็ฟ้องซะหรอก รีบๆขึ้นมาสักที" แต่แล้วต้องหยุดชะงักไม่ได้คุยอะไรกันไปมากกว่านี้ เมื่อลูกน้องบนเรือเรียกให้ขึ้นไปเสียก่อน
"กูสองคนไม่ได้นินทาสักหน่อยแค่เป็นห่วงลูกคุณหนูที่กำลังจะเกิดมาต้องกำพร้าพ่อเฉยๆหรอก มึงอย่าเป็นคนขี้ฟ้องหน่อยเลยไอ้หยอง" ว่าแล้วลูกน้องคนนั้นก็ก้าวขึ้นเรือไปตามด้วยการ์ดสองคน
จากนั้นเรือยอชท์ก็แล่นออกไปกลางทะเลพร้อมกับลูกน้องสองคนและการ์ดอีกสองคน เนื่องจากเป็นช่วงที่ดวงอาทิตย์ซึ่งส่งแสงสีเหลืองอร่ามอันสว่างจ้า จะค่อยๆตกลงไปในท้องทะเลอ่าวไทย แล้วกระทบกับผืนน้ำอันกว้างใหญ่อย่างระยิบระยับ ก่อนหายไปในความมืด
พวกเขายืนคุมร่างเปลือยเปล่าท่อนบนที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากคมกระสุนฝั่งอยู่ รวมไปถึงใบหน้าคมคายก็เต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกของแข็งกระแทก เลือดอาบไหลลงบนพื้นเรือค่อนข้างเยอะ
เพียงไม่นานเรือนั้นก็แล่นมาหยุดกลางทะเล ก่อนร่างของเพลิงจะถูกยกขึ้นอีกครั้งโดยลูกน้องและการ์ด โยนลงไปในทะเล
ตูม!
น้ำกระจายไปทั่วบริเวณพร้อมกับร่างนั้นจมดิ่งลงไปใต้ท้องทะเล จู่ๆคลื่นลมก็พัดแรงราวกับพายุกำลังจะมา
"คุณเสร็จกันหรือยังครับ พายุกำลังจะมาเดี๋ยวจะกลับเข้าฝั่งกันไม่ได้" คนขับเรือตะโกนออกมาถาม แต่ทว่าไม่ทันขาดคำทั้งฝนและลมก็กระหน่ำตกลงมาทำให้การ์ดและลูกน้องรีบวิ่งเข้าไปหลบด้านใน
"เรียบร้อบและ แล้วคลื่นแรงขนาดนี้จะกลับได้ไหมวะเนี่ย" หยองว่าด้วยในใจลึกๆก็รู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย เรือที่เช่ามามันไม่ได้ใหญ่มากที่ขนาดจะฝ่าคลื่นลมแรงกลับไปได้
"เรื่องเนเน่อย่าเพิ่งให้ไอ้เนรู้นะเดี๋ยวมันจะเครียดตายซะก่อน" โน่ที่นั่งหลับตาเอนศีรษะแกร่งพิงพนักเบาะเอ่ยสั่งคนข้างๆเสียงเรียบ ขณะที่รถลีมูซีนคันหรูแล่นอยู่เกาะกลางถนนด้วยความเร็ว
แค่ผู้หญิงหายไปคนเดียวลูกชายเขาก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว ถ้ามารู้ว่าน้องสาวเป็นแบบนี้อีกไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นยังไง
"ครับ ป่านนี้แล้วพวกที่ผมสั่งให้ไปออกตามหาเด็กนั่นยังไม่รายงานมาเลย" ดินพยักหน้ารับคำ แล้วรายงานสิ่งที่ผู้เป็นนายได้สั่งให้ตนจัดการให้ลูกน้องออกตามหาผู้หญิงของนายน้อยในช่วงเช้า
"ช่างมันเดี๋ยวได้เรื่องพวกมันก็มารายงานเองแหละ มึงต่อสายหาพ่อกูให้หน่อย" เขาจะคุยเรื่องให้หาหมอเก่งที่สุดมารักษาลูกสาวและหลานให้หายเป็นปกติ เผลอๆจะส่งไปรักษาอยู่ที่ญี่ปุ่นเลยจะได้ลืมเรื่องราวร้ายๆที่เกิดขึ้น
"ครับ" มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองในกระเป๋ากางเกงสแล็คออกมาต่อสายตรงหานายท่านตามคำสั่งทันที
(ฮัลโหล) รอสายไม่นานเสียงปลายสายก็ดังลอดออกมา ดินจึงยื่นโทรศัพท์มือถือนั้นส่งไปให้ผู้เป็นนาย พร้อมเอ่ยบอก
"นายครับ นายท่านรับแล้ว" ไม่รอช้าโน่รีบลืมตารับมันขึ้นมาแนบหู
แกร็ก|
ทันทีที่กลับมาถึงโรงพยาบาลโน่ก็รีบเข้ามาดูลูกสาวในห้องฉุกเฉิน แนทซึ่งนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยหันไปมองคนที่มาใหม่
"อ้วนลูกเป็นยังไงบ้าง" เขาถาม แล้วมือหนาก็เอื้อมไปลูบศีรษะทุยของคนบนเตียงเบาๆ ตามด้วยจุมพิตลงกลางหน้าผากมนด้วยความเป็นห่วง
"อย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ หมอเพิ่งให้ยาถอนสารไปพรุ่งนี้คงจะฝื้น"
"อืม" ใบหน้าคมคายครางรับรู้ก่อนจะหันมามองภรรยาตัวเอง ทั้งเลื่อนมือมาจับมืออุ่นๆของลูกสาวไว้หลวมๆ "แด๊ดว่าจะส่งลูกไปรักษาที่ญี่ปุ่นนะ คุยกับพ่อไว้แล้ว หนูว่าไง" ปากหนาถามความเห็นจากเธอที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของลูกเหมือนกัน
"หนูแล้วแต่แด๊ดเลย ขอแค่ให้ลูกหายเป็นปกติเหมือนเดิมก็พอ" ไม่ว่าเปล่าแนทหยัดกายลุกขึ้นเอื้อมมือไปวางทาบลงบนมือของสามีที่จับมือลูกสาวอยู่เป็นการให้กำลังใจกัน พลางหันสบตากัน
"….." เจ้าพ่อมาเฟียใหญ่พยักหน้ารับรู้ด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆให้เธอ พร้อมกับมืออีกข้างยกขึ้นลูบศีรษะทุยเบาๆรั้งเข้ามากอด แล้วหันกลับมามองคนบนเตียง
"หนูหลุดพ้นจากคนเลวๆแล้วนะเนเน่ ต่อจากนี้ไปหนูต้องเข้มแข็งแล้วกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมนะลูก" มือหนายกมือลูกสาวขึ้นมาหลังภรรยาดึงมือออกมากอดเอวตน ทาบลงบนแก้มสาก ดวงตาคมเริ่มแดงก่ำมีน้ำตารื้นเอ่อออกมาคลอเบ้าไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ "ป๊าขอโทษ.." เพียงแค่กล่าวคำขอโทษออกมาหยาดน้ำตาไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้ม
"..ขอโทษที่ผลิตยานรกมาทำร้ายคนอื่นจนมันย้อนกลับเข้าตัวป๊ามาทำร้ายหนู ขอโทษที่ป๊าไม่เอะใจตั้งแต่แรกไม่งั้นหนูคงไม่เป็นแบบนี้" ขณะที่ว่านั้นคนในอ้อมกอดก็ยกฝ่ามือเล็กขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มสากให้ โดยที่บนแก้มของตัวเองก็มีน้ำตาไหลกลิ้งลงมาไม่ขาดสายเหมือนกัน รวมไปถึงคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงน้ำตาก็ไหลออกมาจากห่างตาทั้งสองข้างเช่นกันราวกับรับรู้และได้ยินในสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูด
"ฮึก..แด๊ดอย่าโทษตัวเองเลยยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว แด๊ดไม่ได้เป็นคนทำให้ลูกเป็นแบบนี้สักหน่อยเพลิงต่างหากที่เป็นคนทำ" แนทปลอบใจโน่ ซึ่งทุกอย่างที่เธอพูดเป็นความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นกับลูกสาวเป็นเพราะคนเลวๆอย่างเพลิง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสามีตัวเองเลยสักนิด
ถึงโน่จะไม่ผลิตยาออกมายังไงเพลิงก็ไปรับจากที่อื่นมาปล่อยในชุมชนอยู่ดีเธอคิดอย่างนั้น รายได้จากยาล็อตหนึ่งได้ไม่ต่ำกว่าครึ่งแสนบ้างก็เป็นล้านๆใครจะไม่ทำกันล่ะ จริงไหม
"….." มันก็จริงอย่างที่เธอว่าแต่เขาก็มีส่วนทำให้ลูกเป็นแบบนี้อยู่ดี โน่วางมือของลูกสาวลงบนเตียงดังเดิมก่อนจะดันภรรยาออกห่าง "เดี๋ยวแด๊ดไปจัดการทำเรื่องย้ายลูกก่อน อ้วนอยู่เป็นเพื่อนลูกไปก่อนนะ"
"ค่ะ" สิ้นสุดเสียงรับคำ สองขาแกร่งก็หันตัวเดินออกไปยังห้องพักนายแพทย์ที่ดูแลเคสของลูกสาว เพื่อทำการย้ายไปรักษาต่อที่ญี่ปุ่นกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านบำบัดโดยเฉพาะอย่างที่ตั้งใจไว้
—————————————