BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว​ #44 -​ บังคับ

เบอร์เขาเปลี่ยนตลอดแน่นอนว่าผู้เป็นนายไม่มีทางรู้​ คนมีอาชีพแบบนี้ไม่มีใครใช้เบอร์เดียวหรอกต้องป้องกันไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

“…..” อะไรของเขาบทจะให้โทรก็ให้ง่ายๆ​ เธอขอยืมโทรตั้งแต่หายมาสองวันแรกแล้วจะบอกที่บ้านทุกคนจะได้ไม่เป็นห่วง​ เขากลับทำเฉยพอเซาซี้มากๆก็มาตวาดใส่จนเธอต้องหยุด

ดวงตาคู่สวยละจากแผ่นหลังกว้างทันทีที่เจ้าของก้าวลับไป ก้มกดเบอร์โทรของผู้เป็นพ่อแล้วต่อสายหาในนาทีต่อมา

(ฮัลโหล)​ รอสายไม่นานน้ำเสียงเยือกเย็นที่คุ้นเคยก็ดังกรอกเข้ามา

“ป๊าคะนี่เน่เองนะ”

(เนเน่ตอนนี้ลูกอยู่ไหน ทำไมป๊าโทรไปหาไม่ติด) จากน้ำเสียงเยือกเย็นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนแฝงไปด้วยความเป็นห่วงจนคนฟังรับรู้และรู้สึกได้​

(น้องโทรมาเหรอป๊า เปิดโฟนหน่อย) ยังไม่ทันที่เนเน่จะได้ตอบผู้เป็นพ่อ​ อีกเสียงในปลายสายก็ดังลอดเข้ามา​

นั่นคือเสียงของเนมาร์ซึ่งเป็นพี่ชายของเธอ

(เน่อยู่ไหน​ ทำไมโทรไปหาไม่ติดรู้ไหมว่าป๊ากับพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน)​ แล้วผู้เป็นพี่ชายก็ถามย้ำต่อ​

หญิงสาวรู้ว่าทั้งสองคนเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน​ เพราะแบบนี้ไงเวลาไปไหนถึงต้องโทรบอกก่อนแต่ก็ไม่มีโทรศัพท์ที่จะติดต่อไปได้​ “หนูมาเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนน่ะค่ะ แล้วโทรศัพท์หนูหายเลยไม่ได้โทรบอก”

(แล้วนี่เอาของใครโทร..)

(ไอ้เน่มึงออกไปหาเมียมึงได้และไปเดี๋ยวป๊าคุยกับน้องเอง)

(เดี๋ยวค่อยไปผมยังถามน้องไม่หมดเลย)

(เดี๋ยวป๊าถามเองมึงออกไปเลย)

“…..” เนเน่แบะปากมองบนอย่างเอือมระอาฟังคนปลายสายคุยกัน ลึกๆแอบตกใจที่พี่ชายมีเมีย ปกติไม่เคยเห็นยุ่งหรือสนใจผู้หญิงคนไหน พลางถอนหายใจพรืดใหญ่กับการชอบทะเลาะกันของผู้เป็นพ่อและพี่ชาย​

(แต่ป๊า.. ไปก็ได้วะ) ไม่รู้ผู้เป็นพ่อทำยังไงพี่ชายของเธอถึงยอมออกไปได้ง่ายดาย​

(มึงวะกับใครไอ้เน)​

(อยู่กับใครก็วะกับคนนั้น)​

ปึง!

(ไอ้ลูกเวรนี่)​ ใบหน้าสวยส่ายไปมาเบาๆแม้จะห่างหายจากการฟังผู้เป็นพ่อและพี่ชายทะเลาะมาแรมเดือน​ พอกลับมาได้ยินอีกยังคงทำให้เธอปวดหัวได้เหมือนเดิม

(ไปกับใครทำไมไม่บอกป๊าก่อน) แล้วเสียงทุ้มก็กลับมาเอ่ยถามเธอต่อ

“เอ่อ..คือ” นี่แหละคือประเด็นของคำถามที่เนเน่จะตอบไม่ได้ ไม่รู้ควรจะอ้างใครดีจะให้เป็นแคนดี้กับแคทไม่น่าจะทันแล้วแหละป่านนี้ผู้เป็นพ่อใช้ลูกน้องไปเธอจากสองคนนั้นแล้วมั่ง

(กับใคร) คนปลายสายย้ำคำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดังกว่าเดิม

“กะ..กับเพื่อนค่ะ” ทำเอาหญิงสาวตระหนกรีบตอบกลับในทันที

(ใครล่ะ)

“เอ่อ..เพื่อนรุ่นพี่ที่มหาลัยน่ะค่ะ ป๊าไม่รู้จักหรอก” ขณะที่ตอบใบหน้าสวยปรายตามองโจรหนุ่มที่เดินกลับเข้ามา วางซองบุหรี่กับไฟแช็คลงบนโต๊ะดังเดิม

(ชายหรือหญิง)

“มีทั้งหญิงและชายเลยค่ะ” เธอละสายตาจากเพลิงเมื่อเขาเปิดประตูเดินออกไปข้างนอกคงจะไปข้างล่างแหละมั่ง แล้วหยิบไดร์เป่าผมดันตัวลุกขึ้นเดินไปเก็บที่

(ไปที่ไหน)

“ทะเลระยองค่ะ” บอกไปแบบมั่วๆซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาพามาทะเลที่ไหนเจ้าตัวไม่ได้บอกไว้ เลยคิดอะไรได้ก็บอกไปแบบนั้นก่อนเดี๋ยวผู้เป็นพ่อจะสงสัยเอา

(ทำไมเพิ่งโทรมาบอกป๊าไม่สำคัญกับลูกแล้วใช่ไหม)

“สำคัญสิคะ ป๊ากับม๊าสำคัญกับหนูที่สุดแล้ว” เนเน่ยู่ปากอย่างรู้สึกผิดหลังได้ยินประโยคตัดพ้อของผู้เป็นพ่อ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอทำให้คนครอบครัวต้องเป็นห่วง

(สำคัญแล้วทำไมถึงไปไหนไม่บอกล่ะ อยากให้ป๊าเป็นเครียดตายเลยรึไง)

“ขอโทษค่ะ ต่อไปนี้หนูสัญญาว่าจะไปไหนจะบอกแล้วจริงๆ..จะไม่ทำให้ป๊าและทุกคนเป็นห่วงอีก”

(ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้)

“แต่ครั้งนี้หนูสัญญาไงคะ”

(อืม จะมากลับวันไหน)

“ยังไม่รู้เลยค่ะ เพื่อนๆยังไม่มีแพลนเลย”

(กลับแล้วมาหาป๊าด้วย)

“โอเคค่ะ แล้วป๊ากินอะไรยังคะ” ว่าแล้วเท้าเล็กก็เดินกลับมาหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียงนอน ขยับเข้าไปในที่ของตัวเอง

(กินแล้ว ลูกล่ะ)

“กินแล้วค่ะ ม๊าล่ะคะ”

(อยู่กับลูกสะใภ้เขาและมั่ง บ้าเห่อไม่รู้มาปลอกลอกไอ้เนรึเปล่า)

“เฮียไปแอบมีเมียตอนไหนเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นสนใจผู้หญิง ตอนแรกหนูคิดว่าเฮียเป็นเกย์ซะอีก”

(เด็กแม่บ้านในซ่องมันนั่นแหละ ป๊าเตือนอะไรไม่ฟังหมดตัวขึ้นมาจะไล่ไปอยู่วัด) คำพูดจริงจังทว่าออกตลกของผู้เป็นพ่อทำเอาเนเน่หลุดขำออกมาเบาๆ ปากก็พูดไปแต่ในใจลึกๆก็ไล่ลูกไม่ลงหรอกเธอรู้

(ลูกเที่ยวกับเพื่อนต่อเถอะ เดี๋ยวป๊าจะเคลียร์งานต่อและ)

“โอเคค่ะ หนูรักป๊าน๊า”

(ป๊าก็รักลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ)

“ค่ะ” มือเล็กวางโทรศัพท์มือของเขาลงบนเตียงนอนหลังผู้เป็นพ่อตัดสายไป

เนเน่หักคอไปมาเบาๆ พลางยกฝ่ามือขึ้นมาป้องปาก​เมื่อรู้สึกว่าคันๆจมูกเหมือนกำลังจะจามออกมา​ “ฮัดชิ้ว” สุดท้ายก็จามจริงๆออกมาพร้อมกับน้ำมูกไหลยืดคาดว่าคงไม่สบาย​มา​ เธอปาดน้ำมูกออกลวกๆ​ แล้วล้มตัวนอนลง

แกร็ก|

แต่ยังไม่ทันจะได้นอนบานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาตามด้วยร่างสูงกำยำของเพลิงถือแก้วยาเดินตรงมาหาเธอ พอเห็นอย่างนั้นคนบนที่นอนรีบล้มตัวนอนหันหลังให้เขาทันที

เพลิงยกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันว่าเธอเลี่ยงจะไม่กินยา ขาแกร่งก้าวขึ้นไปบนเตียงนอนใช้เท้าแตะก้นเธอเบาๆพร้อมกับเอ่ยปากเรียก “ลุกมาแดกยา”

“อื้อ~” คนถูกเรียกแสร้งทำเป็นแกล้งหลับหลีกเลี่ยงการกินยาขมนั้น​ ทว่ากลับไม่ได้ผลเขาเอื้อมมาลงมากระชากแขนของเธอให้ลุกขึ้นอย่างแรง

“โอ้ยยยย” ความเจ็บปวดทำให้เธอร้องออกมาดังลั่น​ มองใบหน้าคมของคนตรงหน้าที่หย่อนตัวนั่งลงมาเมื่อสักครู่

“จะกินเองหรือจะให้จับกรอกปากอีก”

“ไม่กินได้ไหม” ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆเป็นการออดอ้อนเผื่อจะได้ผล​แม้ว่าจะแทบไม่มีโอกาสนั้นก็ตาม หากต่อต้านไปมีหวังได้เจ็บตัวและถูกจับกรอกปากอีก

“ไม่ต้องมาอ้อนตีนกู​ กูให้เวลามึงแดกให้หมดภายในห้านาที​ ถ้าครบเวลาแล้วยังเต็มแก้วอยู่มึงเจอ” ว่าจบเพลิงก็วางแก้วยาลงตรงหน้าเธอ แล้วขยับไปนั่งพิงกับพนักหัวเตียง ขณะสายตามองการกระทำของเธอไม่วาง

“…..” ริมฝีปากอวบอิ่มเบ้ออกมาด้วยความเบื่อหน่ายเมื่ออีกคนเอาแต่บังคับเธอได้ทุกวี่ทุกวัน​ หญิงสาวมองแก้วยานั้นอย่างชั่งใจ​ เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาแล้วกลั้นใจกระดกจนหมดแก้วโดยมีมืออีกข้างอุดจมูกไว้ไม่ให้รับกลิ่น

ตัดความรำคาญให้มันจบๆเธอเบื่อที่จะเจ็บตัวแล้ว

“อื้อ~ แค่กๆ​ ขอน้ำหน่อย” รสชาติของมันติดค้างอยู่ในคอทำเธอสำลักหน้าดำหน้าแดง​ อยากจะอ้วกทิ้งชะมัด

“…..” โจรหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำบนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงโยนให้เธอ​ ก่อนเธอจะเปิดฝายกกระดกดื่มจนเกือบหมด

“แหวะ! ยาบ้าอะไรขมชะมัด” เนเน่ยื่นขวดน้ำคืนเขาไป​ พลางทำท่าทางขนลุกราวกับขยะแขยงยานั้นเอามากๆ

—————————————