BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว​ #39 - นอกจากเธอ

ผ่านไปราวๆเกือบครึ่งชั่วโมงที่โน่นั่งพักสายอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด​ โดยรอความคืบหน้าจากลูกน้องคนสนิท

ครืด~ คริด~

และโทรศัพท์​มือถือก็แผดเสียงร้องดังขึ้นมาพอดีทำให้เขารีบดีดตัวขึ้น​ หยิบมันมากดรับสายทันทีที่หน้าจอใสโชว์เบอร์ของดิน

“ว่าไง ลูกกูอยู่ไหมเป็นอะไรหรือเปล่า” ยังไม่ทันที่ปลายสายจะได้เอ่ยอะไรออกมา​ เสียงทุ้มกังวลเจือร้อนรนก็เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทก่อน

“คุณหนูไม่ได้อยู่ที่คอนโดครับนาย​ พนักงานบอกว่าออกไปกับคุณฟีฟายเมื่อตอนค่ำของอาทิตย์ก่อนยังไม่เห็นกลับมาเลย”

“…..” ไปกับฟีฟายงั้นเหรอ​ เป็นไปไม่ได้เพราะวันก่อนเจ้าฟีฟายยังมาหาเนเน่ที่บ้านอยู่เลย โน่พูดขึ้นในใจอย่างนึกสงสัย อยู่ๆลูกสาวก็หายไปไหนไม่รู้เป็นอาทิตย์แล้วทำไมถึงไม่กลับคอนโดอีก​

จากเครียดอยู่แล้วยิ่งมารู้แบบนี้ก็ยิ่งทำให้เขากังวลใจและเป็นห่วงเข้าไปใหญ่​ อดเป็นห่วงไม่ได้​ ถึงจะไม่มีศัตรูก็เถอะอาจจะมีพวกอยากลองดีก็เป็นได้

“นายครับ” เสียงปลายสายเอ่ยเรียก​ ทำให้โน่หลุดจากห้วงความคิด แล้วขานรับเสียงเครียด

“อะไร”

“นายจะเอายังไงต่อ”

“ไปตามดูที่บ้านและคอนโดแคนดี้ถ้าไม่อยู่ก็บ้านแคท”

“แล้วถ้าคุณหนูไม่อยู่ทั้งสองที่อีกล่ะครับ”

“มึงก็ไปสืบมาว่าลูกกูชอบไปที่ไหนนอกเหนือจากนั้น​ แล้วตามหาให้เจอ”

“ครับ” สิ้นสุดเสียงรับคำของดิน​ มือหนาก็ยกโทรศัพท์มือถือออกจากใบหูตัดสายทิ้งทันที​ แล้ววางมันลงที่เดิม

โน่เอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ดังเดิม​ หลับตาลงช้าๆพลางครุ่นคิดไปต่างๆนาๆว่าลูกสาวชอบไปที่ไหนทำอะไรบ้าง​ แต่ก่อนรู้ตัวว่าอาจจะไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่แต่ตอนนี้ไม่สนใจไม่ได้แล้วลูกหายไปทั้งคน

แกร็ก|

ดวงตาคมเหลือบมองคนบนเตียงเมื่อเปิดประตูเดินกลับเข้ามาในห้องนอนในช่วงเช้าของวันใหม่​ หลังลงไปต้มยาสมุนไพรชื่อว่ารางจืดเทใส่แก้วเอามาให้เนเน่ดื่ม​ เพื่อเป็นการล้างสารพิษภายในร่างกายที่เคยได้รับเข้าไปขับออกมา นี่ก็หลายวันแล้วที่เขาลงมาทำให้เธอดื่มทุกเช้าและก่อนนอน​ แบบต้องบังคับบางวันถึงขั้นกับจับกรอกปากเพราะเจ้าตัวไม่ยอมดื่มบอกว่ามันขม

เพลิงซึ่งอยู่ในชุดผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบวางแก้วยาลงบนโต๊ะข้างเตียง หย่อนตัวนั่งลงบนเตียงนอนประจำที่ตัวเอง แล้วตวัดสายตาเย็นชาหันมองอีกคนที่ยังหลับสนิทอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา​ เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมชื้นเหงื่อข้างขมับบางของเธอขึ้นอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับโน้มริมฝีปากหนาลงไปใกล้ๆใบหู

“ตื่นได้แล้ว” กดเสียงต่ำเอ่ยเธอเรียกเบาๆ

“อื้อ~” ทันทีที่ถูกรบกวนเนเน่ก็รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย​ ​ยกมือไปผลักใบหน้าคมคายออกห่างด้วยความหงุดหงิด​ ก่อนจะพลิกตัวหันไปอีกฝั่งขณะที่มือทั้งสองข้างดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมโปง​ หลับตาลงอีกครั้ง​ เมินเฉยกับเสียงเรียกของเขา

“ตื่นมาแดกยาได้และ อย่าให้กูต้องโมโห” ไม่ว่าเปล่าเขาเอนตัวพิงกับพนักหัวเตียง​ พลางเสยผมตัวเองขึ้นลวก

“ฉันไม่กิน”

เพลิงหันไปมองหญิงสาวด้วยสีหน้าเริ่มจะไม่สบอารมณ์​ เขาดึงกระชากผ้านวมที่เธอใช้คลุมตัวออกแล้วจับแขนเรียวกระชากตัวเธอขี้นมาดึงเข้าหา

หมับ!

“อ๊ะ!” เจ้าของซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัวร้องขึ้นด้วยความตกใจขณะที่เธอไปตามแรงกระชาก​ ล้มลงบนหน้าขาแกร่ง ก่อนจะถูกเขายกตัวขึ้นจนปลายจมูกเชิดรั้นชนกับปลายจมูกของเขา

“ไม่แดกแล้วจะหายไหม”

“ไม่หายมันก็เรื่องของฉัน นายจะมาสนใจทำไม” เนเน่พยายามดีดตัวลุกขึ้นจากหน้าขาแกร่งของคนใต้ร่าง​ “ปล่อย” แหงนหน้าไม่พอใจบอกเพราะไม่สามารถลุกขึ้นไปได้​ เนื่องจากถูกเขารั้งกอดเอวคอดไว้แน่น

“ก็ไม่ได้อยากสนใจหรอก​ แค่ไม่อยากเป็นฆาตกรฆ่าเมียตัวเอง” ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้มีหวังเธอได้ลงแดงตายแน่ ขนาดให้ดื่มยาช่วยอาการเล่านั้นยังไม่ลดลงเลย​ แถมดูซึมๆเวลาพูดอะไรนิดหน่อยก็ไม่พอใจเหวี่ยงใส่​ ทำร้ายข้าวของบางทีก็ทุบตีร่างกายเขา ราวกับเด็กก้าวร้าวควบคุมตัวเองไม่ได้

โจรหนุ่มทำได้แค่ข่มอารมณ์ไม่ให้เผลอทำร้ายหญิงสาวกลับเพราะคนที่จะเลิกยาขาดได้ต้องไม่เก็บกดและเครียดกับสิ่งรอบข้าง​ ทว่าบางครั้งเขาก็ควบคุมไม่ได้มันเหมือนกันพลั้งมือไปอยู่หลายครั้ง

“ใครเมียนายแล้วนายก็ไม่ใช่ผัวฉันด้วย เลิกพูดแบบนี้สักที” ว่าแล้วเนเน่ก็ผลักอกแกร่งออกห่าง ดันตัวลุกขึ้น​แต่ก็ไม่เป็นผล

“ต้องให้กูทวนความจำให้ไหม​ มึงจะได้ไม่ลืมว่ามีกูเป็นผัว”

เธอจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดมองคนตรงหน้าที่เลิกคิ้วใส่เชิงรอคำตอบเขม็ง เถียงไม่ออกไงใครจะคิดว่าการมีอะไรกันต้องเป็นผัวเมียกันด้วย ต่อให้ปฏิเสธไปกี่ครั้งเขาก็ยัดเยียดให้ตลอดจนเธอต้องปล่อยผ่านอยากจะคิดยังไงก็เชิญ “เหอะ! อย่ามาใช่สิทธิ์ความเป็นผัวกับคนที่นายลากมาข่มขืน มาทำร้าย” ลำคอบางแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ​

“ทำไมกูจะใช้ไม่ได้ในเมื่อกูเป็นคนแรกของมึง​ อย่าลืมสิ”

“งั้นผู้หญิงทุกคนที่นายเคยลากมาข่มขื่นมาทำร้าย และนายได้เป็นคนแรกก็หยัดเยียดความเป็นผัวให้ทุกคนเลยงั้นสิ..”

“……” คำถามจริงจังของคนตรงหน้าทำให้เพลิงชะงักไป​ ที่ผ่านมาเธอคิดว่าเขาเป็นคนแบบนั้นสินะ​

“..แล้วคนแรกทุกคนต้องเป็นเมียนายหมดเลยมะ..อื้อ!” ยังไม่ทันที่เนเน่จะพูดจบ​ เพลิงก็จับขยุ้มผมท้ายทอยของเธอกดเข้ามาประกบจูบหยุดคำสุดท้ายอย่างรุนแรง ซึ่งเธอก็ได้แต่เบิกตาโตกว้างด้วยความตกตะลึงไปกับการกระทำของเขา​ หลังๆมานี้เล่นจูบเธอบ่อยมากเป็นว่าเล่นแทบทุกวันเลยก็ว่าได้​ ต่างจากเมื่อก่อนจะจูบเฉพาะตอนมีอะไรกันเท่านั้น

“กูไม่เคยลากผู้หญิงคนไหนมาข่มขืนมาทำร้าย” เขาเอ่ยปากบอกพร้อมกับมองหน้าเธอ​ หลังจากปล่อยมือออกจากศีรษะทุย แล้วถอนจูบจากริมฝีปากอวบอิ่มในนาทีต่อมา

“..…”

“นอกจากมึง” ใช่​ ถึงเขาจะเลวแต่ก็ไม่เคยมั่วลากผู้หญิงคนไหนมาข่มขืนหรือทำร้ายเลยนอกจากเธอ​ อย่างที่ทุกคนรู้นั้นแหละว่าส่วนมากเขาจะยิงทิ้งอย่างเดียว

“ทำไมต้องเป็นฉัน” หญิงสาวถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ​ เธอจำเป็นต้องดีใจไหมที่ได้ถูกโจรชั่วอย่างเขาลากไปข่มขื่นและทำร้ายเป็นคนแรก

น่าภูมิดีเนอะที่ตัวเองได้เป็นผู้โชคดี

“ลุกไปอาบน้ำอาบท่าซะ​ จะได้มากินยา” โจรหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบคำถามนั้น​ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องเป็นเธอ มือหนาคลายพันธนาการออกจากตัวเธอ​ ผลักลงไปบนที่นอนทันทีหลังพูดจบเพื่อไม่ให้เธอได้เค้นถามต่อ เพลิงหยัดกายลุกขึ้นเดินไปแต่งตัว

“ฉันบอกว่าไม่กินนายไม่ได้ยินรึไง” ทว่ายังไม่ทันจะได้ก้าวขาก็ต้องเอี้ยวหน้าหลับไปมองคนบนเตียงเมื่อเธอเปล่งเสียงแหบพร่าโพล่งขึ้นอย่างไม่ยอม​ โจรหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไร​ โล่งใจที่อีกคนไม่ได้เค้นถามเรื่องนั้นก่อนจะก้าวเดินไปยังตู้เสื้อผ้าทันที​ ไม่วายหัวเราะเยาะในลำคอเบาๆ ก่อนเอ่ยบอกออกไปเสียงเข้ม

“กูจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย​ ให้มึงเลือกเอาว่าจะกินเองดีๆหรือจะให้กูจับกรอกปากเหมือนเมื่อคืน”

“ไอ้บ้าเอ้ย! คนไม่อยากกินก็บังคับอยู่ได้​ ไม่กินเองไม่รู้หรอกว่ามันขมขนาดไหน” เนเน่กำหมัดแน่นมองตามหลังเจ้าของคำขู่ด้วยแววตาโกรธจัด พลางสบถคำออกมาเบาๆไม่ให้อีกคนได้ยินทั้งบ่นอุบอิบตามหลัง​

—————————————