BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #36 - ความต้องการ
วันต่อมา..
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงแผดเสียงร้องดังในช่วงสายของวันใหม่ ปลุกคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้รู้สึกตัวตื่น
“อืม~” โจรหนุ่มซึ่งรู้สึกตัวตื่นเป็นคนแรก ยกมือข้างหนึ่งที่วางอยู่บนเอวคอดเอื้อมมือไปคลำหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่แผดเสียงร้องดังอย่างต่อเนื่อง ทั้งๆยังหลับตาอยู่ แล้วกดรับสายทันทีหลังหยิบขึ้นมาหลี่ตาดูว่าเป็นสายของใครที่โทรเข้ามา นั้นคือเสือเพื่อนรักของเขาเอง
(ฮัลโหล มึงอยู่ไหน) ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงทุ้มจากคนปลายสายก็ดังขึ้นด้วยความเป็นห่วงจนรู้สึกได้
“อยู่สีชัง มีอะไร”
(ไอ้เวรแล้วบอกไปเข้าห้องน้ำ หนีไปไม่มีบอกเลยนะให้พวกกูก็นั่งรอไปเหอะ แล้วกูโทรไปหาตั้งหลายสายทำไมไม่รับ)
“อื้อ~” เสียงของเสือดังเล็ดลอดออกมาซึ่งได้ยินเป็นคำๆอย่างชัดเจน ทำให้คนในอ้อมแขนแกร่งที่ยังหลับอยู่สะดุ้งตื่นอย่างงัวเงียขัดจังหวะในตอนที่เพลิงกำลังจะตอบกลับ เธอขยับซุกหน้าเข้าไปคลอเคลียซอกคอของเขาด้วยความลืมตัวขณะที่แขนเรียวกอดรัดเอวสอบแน่น
(นั่นเสียงใครอะ อย่าบอกนะว่ามึงถูกใจสาวแล้วลากไปปาดีดั๊บโอ๊เย เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงไม่บอกพวกกูแล้วทำไมต้องไปไกลถึงสีชังด้วยวะ) ขณะเดียวกันเสือก็เอ่ยถามออกมาต่อ นึกสงสัยไปต่างๆนานาหลังอยู่ๆก็ได้ยินเสียงครางของผู้หญิงดังเข้ามา
“…..” ดวงตาสีดำสนิทเหลือบลงมองหญิงสาวเพียงนิด เพลิงละสายตากลับมาดึงแขนแกร่งอีกข้างหนึ่งที่เธอใช้หนุนอยู่ออกมาดันตัวลุกขึ้นหยิบบุหรี่พร้อมกับไฟแช็คเดินออกไปนอกระเบียง “จะให้กูตอบอันไหนก่อน” ว่าแล้วเขาก็เอียงศีรษะหนีบโทรศัพท์มือถือเข้ากับหัวไหล่ พลางใช้นิ้วชี้เขี่ยฝาซองบุหรี่เปิดออก ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาคาบไว้แล้วจุดสูบ
(ตอบมาตั้งแต่มึงหนีไปนั่นแหละ)
เพลิงมองบรรยากาศรอบๆริมหาดขณะจับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถือดังเดิม เขาซี้ดปากพ่นควันบุหรี่ออกมาขาวคละคลุ้ง ท่ามกลางสายลมทะเลที่พัดผ่านมาทำให้คนที่ยืนอยู่รู้สึกเย็นสบาย “หลังจากกูเข้าห้องน้ำเสร็จก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งหน้าห้องน้ำ..”
(ใครวะ) ไม่รอให้เพื่อนได้พูดจบเสือก็โพล่งแทรกตัดบทด้วยความอยากรู้เร็วๆ
“เมียกู”
(ก็ว่าทำไมเมื่อวานไม่มานอนกับมึงที่แท้หนีเที่ยว)
“อืม”
(แล้วทำไมต้องพาเหาะไปถึงสีชัง)
“เรื่องส่วนตัว”
(เออกูไม่อยากรู้ก็ได้ และมึงจะกลับเมื่อไหร่) พวกเขาเป็นคนไม่ชอบเซ้าซี้กัน ถ้าใครเต็มใจจะเล่าจะบอกเดี๋ยวเล่าเดี๋ยวบอกเอง แค่ถามให้รู้ว่าหายไปไหนอยู่ที่ไหนเท่านั้นจบ
“ไม่รู้ว่ะบอกไม่ได้”
(เออๆ งั้นแค่นี้แหละมึงทำอะไรไปเถอะกูไม่กวนและ) สิ้นสุดคำพูดของเพื่อนรักเพลิงก็ตัดสายไปทันทีโดยไม่ตอบอะไรกลับ มือหนาข้างที่ถือโทรศัพท์มือถือยกขึ้นเสยผมด้านหน้าขึ้นลวกๆ
เขาสูดควันเข้าเต็มปอดรอบสุดท้ายแล้วพ่นมันออกมา ทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นในนาทีต่อมาเมื่อหมดมวนใช้เท้าเปล่าเหยียบดับมัน หนุนตัวเดินกลับเข้ามาในห้อง
พอเห็นว่าหญิงสาวยังนอนหลับอยู่ก็ตรงไปเอื้อมหยิบผ้าขนซึ่งแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ามาพันรอบเอวสอบ ล้วงถอดกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ตัวเองใส่นอนเมื่อคืนออกโยนใส่ตะกร้า
“อื้อ~” สองเท้าใหญ่ที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงครางของคนบนที่นอนดังขึ้นอีกครั้ง โจรหนุ่มหันหน้าไปมองก็เห็นเนเน่ดันตัวลุกนั่งด้วยสีหน้างัวเงีย แต่ต้องรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาเมื่อเธอมีอาการผิดปกติ ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้าและลำตัวทั้งๆที่เครื่องปรับอากาศในห้องเย็นฉ่ำ
“เป็นอะไร” เพลิงจับกระชากมือของเธอให้หยุดปาดเหงื่อ พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงตรงหน้า ก่อนเธอจะถือวิสาสะเลื่อนใบหน้าสวยซบลงบนไหล่เขา แล้วพูดถามขึ้นเสียงสั่นราวกับกำลังควบคุมตัวเองไม่ไหว
“นะ..นายเอายามาไหม ฉีดให้ฉันหน่อย”
“…..” คำพูดของคนตรงหน้าทำเอาเพลิงชะงักไปอย่างคิดไม่ตก สีหน้าจากปกติเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นแดงเถือกด้วยความโมโห ตอนแรกคิดว่าเธอเลิกยาได้แล้วเพราะหลายวันมานี้ไม่เห็นมาเว้าวอนให้เขาฉีดมันให้เลยรวมถึงอาการอยากของเธอก็ไม่ออกมาแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้กลับทำไมถึงยังมีอาการแบบนี้อยู่ จะบอกว่าสารยังค้างอยู่คงไม่ใช่ถ้าค้างจริงก่อนหน้าอาการต้องออกมาบ้างแล้ว
หญิงสาวเงยหน้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อขึ้นมองใบหน้าคมคาย “เพลิงเน่ไม่ไหวแล้ว ฉีดมันให้หน่อย” มีความต้องการอย่างมากริมฝีปากขาวซีดเลยเปล่งเสียงวิงว้อนให้อีกคนช่วย
“ทำไมยังต้องการยาอยู่? มึงแอบขโมยของกูไปให้ใครฉีดให้” ใบหน้าคมคายขบกรามแน่นระงับอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่านออกไปตอนนี้ เขาอยากถามให้แน่ใจก่อนว่าจะใช่อย่างที่คิดไหม ก็สงสัยมานานแล้วเวลาเธอมาหาทำไมยาจะต้องหายไปเวลานั้นตลอด ทว่าคิดว่าเพื่อนรักคนใดคนหนึ่งเข้ามาเอาไปหรือเปล่าเลยไม่ได้เอะใจอะไรและไม่ได้เข้าไปดูกล้องวงจรปิดด้วย
“มะ..ไม่รู้ อย่าเพิ่งถามได้ไหมฉันไม่ไหวละ..”
หมับ!
“อึก!” ยังพูดไม่ทันจบประโยคเนเน่ก็ถูกมือหนาตะปบบีบปลายคางมนอย่างแรง
“มันตัวไหนที่ฉีดให้มึง” เพลิงกัดฟันกรอดมองคนตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน พร้อมกับตวาดออกมาเสียงดังลั่น ไม่ต้องบอกก็รู้เธอแม่งปฏิเสธไม่เนียนและแน่นอนว่าเธอก็คงไม่ได้ฉีดเองเพราะคนฉีดไม่เป็นมันอันตรายมากเธอคงรู้ดี
“อึก..” คนถูกตวาดสะดุ้งเฮือก พลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไม่กล้าบอกว่าใครเป็นคนฉีดให้ เธอไม่อยากให้บอลต้องมาลำบากรับกรรมในสิ่งที่เธอเป็นคนขอร้องให้ทำ
“กูถามว่าใคร”
“อึก..มะ..ไม่มี ฉันขโมยไปฉีดของฉันเอง” เสียงตวาดที่ดังกว่าเดิมกับลมหายใจอุ่นเจือกลิ่นบุหรี่เป่ารดลงมาบนปลายจมูกเชิดรั้นถี่ๆ พานทำให้หัวใจด้วยน้อยกระตุกวูบ หยาดน้ำตาในดวงตากลมโตคู่สวยค่อยๆรื้นเอ่อออกมาคลอเบ้า
“…..”
“อึก” มือเล็กเทาสั่นกำข้อมือเขาไว้แน่น
“ถ้ากูรู้เองมันตาย”
“…..” ถ้าเขาพูดแบบนั้นก็แสดงว่าถ้าเธอบอกไปคนที่ทำให้เธอจะยังได้มีชีวิตอยู่ต่อ ก็จำเป็นต้องเลือดที่จะตัดสินใจบอกออกไป “บะ..บอล”
“…..” เพลิงกัดฟัน พร้อมกับงุ้มปากด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน ก่อนจะแค่นเสียงลอดฟันเอ่ยถามออกไป “มึงอยากตายมากใช่ไหม ฮะ!” มือหนาบีบปลายคางมนแรงกว่าเดิม
“อึก!” เนเน่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ เธอไม่ได้อยากตายแต่ยานรกมันควบคุมจนเธอปฏิเสธความต้องการของมันไม่ได้ เขาไม่เข้าใจหรอก
“แล้วเอาไปให้มันฉีดให้ทำเหี้ยไร”
“…..”
“แม่งเอ้ย” มือหนาเหวี่ยงใบหน้าสวยผละออกอย่างแรง แล้วหยัดกายลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งวางอยู่ข้างกายของตนเดินผลุนผลันออกจากห้องไปทันที โดยไม่หันหลังกลับไปมองคนที่ล้มลงนอนสะอื้นไห้จากแรงเหวี่ยงจากฝีมือตัวเอง
—————————————