BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #29 - ระวังตัว
หลายวันต่อมา..
@มหาวิทยาลัยww
"สภาพแกทำไมนับวันยิ่งเหมือนคนติดยาจังวะเน่" เสียงแคนดี้เอ่ยขึ้น ขณะที่เนเน่นั่งเหม่อเขี่ยข้าวพร้อมกับอยู่บนโต๊ะอาหารในโรงอาหารช่วงพักเที่ยง ซึ่งเป็นเวลาที่พวกเธอเลิกเรียนกันแล้ว
"….."
"เฮ้อ! เหม่ออีกและ" แคนดี้ถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างกังวล หมู่นี้เนเน่เหม่อบ่อยมากไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนก่อน เลิกเรียนก็รีบกลับไม่รู้จะรีบไปไหนปกติไม่จะชวนไปโน้นนี้ก่อนตลอด เดี๋ยวนี้ทำตัวลึกลับถามอะไรก็เปล่าไม่มีอะไรฉันรีบไปธุระจะเป็นแบบนี้ทุกวัน
เธอก็ไม่รู้สาเหตุเลยว่าเป็นเพราะอะไร แต่ดูจากสภาพที่ทรุดโทรมลงไปทุกวันของเนเน่เหมือนคนติดยาเอามากๆ มันอดคิดถึงไอ้โจรชั่วที่เคยฉีดสารเสพติดให้เพื่อนรักไม่ได้
"ยายเน่" แคนดี้กับแคททนไม่ไหวเลยตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองลั่นโรงอาหาร ทำเอานักศึกษาและคนอื่นๆที่นั่งร่วมอยู่ในนั้นหันมามองโต๊ะพวกเธอกันเป็นตาเดียว
เคล้ง!
"….." เสียงของคนตรงหน้าและข้างๆตะโกนจนแสบแก้วหู ทำให้เนเน่สะดุ้งตกใจหลุดจากภวังค์ทิ้งช้อนลงในจานข้าว "อะไร จะแหกปากทำไหมเนี่ย" พอตั้งสติได้ก็เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"เหม่ออะไร ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ" เป็นแคนดี้ว่า
"เปล่า" เธอปฏิเสธกลับไปด้วยท่าทีปกติ แล้วถามกลับ "ถามอะไรตอนไหน" มือบางหยิบช้อนขึ้นมาเขี่ยข้าวดังเดิม
"เนี่ยเขาเรียกว่าเหม่อชัดๆ"
"….."
"ถามจริงเถอะ แกไม่ได้ติดยาใช่ไหมเน่"
"….."
"ที่ไปหาพี่เพลิงบ่อยๆเป็นเพราะถูกเขาเรียกไปใช่ไหม แกไม่ได้ไปหาเขาเพื่อขอยาใช่ไหม" แคทถามต่อจากแคนดี้ เธอเห็นเนเน่เข้าออกบ่อนบ่อยมาก เพราะเธอเองก็เข้าออกบ่อยไม่ต่างกันเนื่องจากถูกเสือลากมา
แต่ก็ไม่ได้เจอกันจังๆมีแต่เธอที่เผลอเห็นเนเน่อยู่ฝ่ายเดียว แล้วเนเน่ก็รู้เรื่องของเธอกับเสือหมดแล้วรวมถึงแคนดี้ด้วย มันคงเป็นเวรกรรมของเธอกับเพื่อนที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
"ฉันไม่ได้ติดยา กินข้าวไปไม่ต้องมาถามเรื่องไร้สาระ" อาการของเธอเริ่มจะหงุดหงิดชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ เมื่อถูกเซ้าซี้จากเพื่อนรักทั้งสองคน
"แต่สภาพแกเหมือนมากเลยนะเว้ย บอกพวกฉันมาเถอะ ถ้าติดจะได้ช่วยกันหาทาง.."
ปึง!
ยังไม่ทันที่แคนดี้จะพูดจบประโยค เนเน่ก็ดีดตัวลุกขึ้นทุบโต๊ะอย่างแรง จนข้าวในจานกระเด็นหกเปรอะเปื้อน
"ก็บอกว่าไม่ได้ติดไงวะ พูดไม่รู้เรื่องเหรอ" เธอตะหวาดออกมาดังลั่น ทำเอาแคนดี้และแคทสะดุ้งตกใจอย่างไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อน มองเนเน่เดินผลุนผลันออกไป ท่ามกลางสายตาของพวกนักศึกษาและคนอื่นๆที่จ้องมองอยู่
"แกบอกป๊าเน่เถอะว่ะ ฉันว่ามันติดแล้วแหละ" แคนดี้เอ่ยบอกแคทด้วยสีหน้ากังกลอย่างหนัก ตั้งแต่คบกับเนเน่มาไม่เคยโดนตะหวาดใส่เลยสักครั้งนี้เป็นครั้งแรก แค่นิสัยที่เปลี่ยนไปเธอก็รู้แล้วว่าเพื่อนนั้นไม่เป็นตัวของตัวเอง กำลังถูกควบคุมจากยานรกนั่นอยู่
"ถ้าบอกก็เรื่องใหญ่เลยนะแคนดี้ ลืมไปแล้วเหรอว่าพี่เพลิงมีคลิป แล้วถ้าบอกป๊าไปคลิปหลุดชีวิตเน่จะเป็นยังไง"
"ไม่ได้ลืม แต่ถ้าบอกป๊าไอ้เลวนั้นตายทุกอย่างก็จบไหมล่ะ"
"คิดว่าจะจบง่ายๆเหรอ ถึงพี่เพลิงตายไปเพื่อนเขาก็มีไหม คิดว่าเพื่อนเขาจะอยู่เฉยๆรึไง"
"เฮ้อ! แล้วเราจะช่วยเน่กันยังไงดีเนี่ย" มันก็จริงอย่างที่แคทว่า แต่ถ้าไม่บอกพ่อเนเน่มันก็ไม่รู้จะมีวิธีไหนช่วยเพื่อนรักของเธอให้หลุดพ้นจากยานรกได้เลย
ขืนถ้าปล่อยไว้แบบนี้เนเน่อาจจะตายเพราะยานรกนั้นก็ได้ ความคิดต่างๆตีรวนอยู่ในสมอง สร้างความเครียดให้กับแคนดี้เป็นอย่างมาก
ตึก! ตึก!
เธอเดินออกมายังรถสปอร์ตคันหรูด้วยท่าทีหงุดหงิด เดียวนี้เป็นอะไรไม่รู้มันบอกไม่ถูกห้ามอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เลย
หมับ!
อยู่ๆก็มีใครบางคนจากทางด้านหลังเข้ามากุมมือ ในจังหวะที่เธอกำลังเอื้อมเปิดประตูรถของตัวเอง
"อ๊ะ!" เนเน่ร้องขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนเอี้ยวหน้าไปมอง แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆหลังเห็นว่าไม่ใช่ใครที่ไหน
"ทำไมเดี๋ยวนี้เลิกเรียน แล้วไม่โทรมาหาพี่ หื้ม~"
"พี่ฟีายมาทำอะไรตรงนี้คะ" ฟังไม่ผิดหรอกเธอยังติดต่อกับฟีฟายอยู่ตลอด จะให้ตัดขาดคงทำไม่ได้ จึงต้องระวังตัวอย่างดีเพื่อไม่ให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก และเลือกจะไม่ทำอะไรหรือไปในที่โจ่งแจ้งเหมือนก่อน
มือบางดึงออกจากเกาะกุม ทำเอาฟีฟายรีบถอยห่างออกกลัวเธอจะอึดอัด ก่อนเจ้าของร่างเล็กจะหมุนตัวเข้าหา
"เพิ่งมาถึง แล้วเห็นเรากำลังขึ้นรถพอดี เลยเข้ามาหา นี่จะไปไหนเหรอ"
"จะกลับคอนโดค่ะ"
"อย่าเพิ่งกลับดิ ไม่เจอกันตั้งสองวันไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่ก่อน"
"….." ใช่ เธอหนีกลับสองวันเลยไม่ได้เจอกับฟีฟายเลย ด้วยเหตุผลที่ว่าคือร่างกายต้องการยาจึงต้องรีบไปหาเพลิง ซึ่งเขาก็ไม่ได้ฉีดให้เธอหรอก ล่าสุดก็บนดาดฟ้านั่นแหละ
ทุกครั้งที่ไปเธอจะแอบขโมยยาเขาลงไปให้ลูกน้องเฝ้าบ่อนที่ชื่อบอลฉีดให้ ในตอนที่เขาเผลอลงไปห้องทำงาน แรกๆก็ไม่ยอมหรอกกลัวเพลิงจะรู้และฆ่าทิ้ง แต่พอให้เงินค่าฉีดทีละหมื่นเท่านั้นแหละยอมทันที
"นะ"
"ก็ได้ แต่พี่ฟีฟายโทรสั่งมากินที่คอนโดพี่ได้ไหม เน่ไม่อยากไปที่อื่นอะคนมันเยอะ" สุดท้ายเธอก็ต้องยอมอย่างปฏิเสธไม่ลง พร้อมกับอ้างออกไปเพื่อความปลอดภัยของเขาและเธอ
"โอเคครับ งั้นเราไปกับพี่นะ" ฟีฟายรับคำ แล้วรีบเดินกลับไปยังรถซูเปอร์คาร์ที่จอดอยู่ห่างกันเพียงสองคัน โดยไม่รอให้เนเน่ได้ตอบรับใดๆ
"….." ใบหน้าสะสวยส่ายเบาๆ เดินตามหลังเขาไปอย่างไม่รอช้า
@คอนโดฟีฟาย
"เน่"
"ฮะ!" คนถูกเรียกขานรับทันทีที่ได้สติ หลังจากนั่งเหม่อไปเรื่อย
"ทำไมหมู่นี้เราเหม่อบ่อยจัง พี่เรียกหลายรอบแล้วนะ" คนตรงหน้าเอ่ยถาม พร้อมกับตักกับข้าวใส่จานให้เธอ
"เปล่า" เธอตอบกลับไป แล้วตักข้าวใส่ปากทำเหมือนไม่มีอะไร
"แน่นะ ไม่ได้เป็นไรใช่ไหม" ฟีฟายถามย้ำ ดูจากสภาพเธอแล้วอดคิดไม่ได้เลยว่าติดยาไหม แต่ก็ไม่อยากถาม กลัวเธอจะไม่ชอบที่ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวมากไป
"ไม่ได้เป็นไรค่ะ พี่ฟีฟายกินข้าวเถอะ" ว่าแล้วมือบางก็ตักกับข้าวใส่จานให้อีกคนกลับ
"….." ฟีฟายได้แต่พยักหน้าไม่ได้ถามอะไรต่อ ก่อนต่างคนต่างนั่งกินจนความเงียบปกคลุมภายในห้อง
—————————————