BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #28 - คาดไม่ถึง
"นายครับ พี่เพลิงบอกทำแผลเสร็จเดี๋ยวลงมา" ทันทีที่เดินกลับมาถึงห้องทำงาน บอลก็รายงานผู้เป็นนายซึ่งเป็นผู้ว่าจ้างของเจ้านายตัวเองอีกทีตามคำสั่งที่ได้รับ
"อืม" คนที่ถือวิสาสะนั่งอยู่หลังเบาะบนเก้าอี้โต๊ะทำงานของเพลิง ครางตอบในลำคอกลับมาเบาๆอย่างรับรู้
"งั้นผมขอตัวไปเฝ้าบ่อนต่อก่อนนะครับ" พอเห็นว่าหมดหน้าที่ของตัวเองแล้วบอลก็เอ่ยบอก แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ ก่อนจะหมุนตัวเดินฝ่าการ์ดสี่ห้าคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูออกไปทันที
แกร็ก|
เพลิงตวัดสายตาไปมองหญิงสาวที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ ขณะที่ตนหยิบสำลีขึ้นมาชุบแอลกอฮอล์เพื่อล้างแผล ทว่ารีบวางลงเมื่อเห็นว่าเธอเดินตรงไปยังบานประตู
"จะไปไหน" น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบ ทำเอาเนเน่หยุดฝีเท้าเหล่ตามองด้วยสีหน้านิ่ง ริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือกหลังเริ่มมีอาการบางอย่างแทรกเข้ามา
"….." เธอแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำถามนั้น ขาเรียวก้าวเดินต่อจนถึงบานประตู
หมับ!
แต่แล้วยังไม่ทันที่จะได้เอื้อมมือไปจับลูกบิดก็ถูกมือหนาของอีกคนเข้ามากระชากไว้เสียก่อน ด้วยความอ่อนแรงทำให้ร่างเธอถลาไปแนบชิดกับแผงอกแกร่ง
"อ๊ะ!" เนเน่ร้องขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนมือหนาจะโผบีบปลายคางมนให้เชิดหน้าขึ้นมองเจ้าของการกระทำนี้ "อึก"
"กูถามไม่ได้ยิน?" คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นรอคำตอบจากคนตรงหน้าอย่างดุดัน
"……." เธอก็เลือกที่จะไม่ตอบเหมือนเดิม มือบางแกะมือของเพลิงหวังให้ปล่อยเมื่อรู้สึกเจ็บ แต่ก็ไม่เป็นผลกลับถูกบีบแรงกว่าเดิม
"อึก..ปะ..ปล่อย"
"ถ้าให้กูถามอีกครั้งมึงจะเจ็บตัวอีกรอบ"
"จะกลับบ้าน..อึก" ด้วยความไม่มีเรียวแรงจะขัดขืนและไม่อยากเจ็บตัวอีกเลยตัดปัญหาตอบกลับไป
"ยังกลับไม่ได้"
"ทำไม?"
"ไม่ต้องถามมาก" ว่าแล้วเพลิงก็คลายมือผละออกจากปลายคางมน แล้วกระชากเธอเดินกลับไปเหวี่ยงลงบนที่นอนทับเศษข้าวต้มที่หกอยู่เกลื่อนกลาด
ตุ้บ!
"อึก" ใบหน้าสะสวยเหยเกไปด้วยความจุก เธอค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งปัดเศษข้าวออกจากตัว มองโจรหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงกับพื้นปูนทำแผลด้วยท่าทีไม่ถนัด ก่อนสายตาเหลือบเห็นถุงเข็มฉีดยาวางอยู่ใต้โต๊ะข้างหัวนอน ทันใดร่างกายก็ร้อนรุ่มเหงื่อเริ่มผุดไหลออกมา หญิงสาวควบคุมสติแล้วรีบปาดเหงื่อตามกรอบหน้าและตามตัวลวกๆ หลุบตามองไปทางอื่น
ไม่นานนักเพลิงก็ทำแผลเสร็จสรรพ เอี้ยวหน้าไปมองคนบนที่นอนซึ่งมีอาการแปลกๆ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังอยากยา
เขาหยัดกายลุกขึ้นอย่างไม่สนใจใช้เท้ายันกล่องยาเก็บใต้โต๊ะ แล้วเดินตรงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา พร้อมกวักน้ำลูบตามเนื้อตัวเบาๆ
สองเท้าใหญ่เดินออกมาคว้าหยิบเสื้อยืดบนราวมาสวมใส่ตามด้วยกางเกงยีนส์ โดยมีสายตาของอีกคนจ้องมองอยู่
"เปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้กูด้วย แล้วรออยู่ที่นี่จนกว่ากูจะกลับมา มึงถึงกลับไปได้" พอเห็นอย่างนั้นเขาจึงเอ่ยปากออกคำสั่ง
"จะไปไหน ทำไมต้องให้ฉันรอด้วย" ซึ่งเธอก็ไม่ได้รับคำแต่อย่างใด กลับถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ
"ไม่ใช่กงการอะไรของมึงที่จะต้องรู้ ถ้ากูกลับมาไม่เจอ มึงเจอดีแน่" พูดจบเพลิงก็เปิดประตูเดินออกไปทันที เนเน่กำหมัดแน่นมองตามหลังจนลับตา ค่อยๆพยุงตัวเองหยัดกายลุกขึ้นเดินตามหลังเขาออกไปหมายจะกลับคอนโด
คำขู่ของเขาไม่มีผลสำหรับเธออีกต่อไป ต่อให้ทำตามไปยังไงก็ต้องเจ็บตัวอยู่แล้วอันนี้เธอรู้ดี เพราะชีวิตของเธอมันอยู่ในเงื้อมมือของสัตว์ดุร้ายของเขาจะอยู่หรือจะไปก็เจ็บตัวไม่ต่างกับ
ตึก! ตึก! ตึก!
เพียงแค่ก้าวลงบันไดมาได้ครึ่งขั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากเดินไปมาอยู่ชั้นล่าง ซึ่งเป็นห้องทำงานของเพลิงและเพื่อนๆ ทำให้เท้าเล็กจึงหยุดชะงักอัตโนมัติ
แต่ด้วยความอยากรู้ไม่วายที่หญิงสาวจะหย่อนตัวก้มลงมอง หวังว่าเขาคงไม่สั่งลูกน้องมาเฝ้าเธอไว้หรอกนะ
"ลูกน้องป๊า" เธอว่า พลางปากอ้าค้างไปหลังเห็นว่าไม่ใช่ลูกน้องของเขา แต่กลับเป็นลูกน้องของผู้เป็นพ่อซะเอง "มาที่นี่ได้ไง อย่าบอกนะว่าป๊ารู้จักโจรชั่วพวกนี้" พอได้สติเนเน่ก็บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าจะรู้จัก แค่นึกว่าเพลิงติดต่อซื้อยาเพียงเท่านั้น แสดงว่าที่เขารอดจากเงื้อมมือตำรวจเพราะป๊าอยู่เบื้องหลังงั้นเหรอ
เจ้าตัวได้แต่คิดในใจรีบดีดตัวลุกเดินกลับขึ้นไปบนห้อง เนื่องจากกลับตอนนี้ไม่ได้ผู้เป็นพ่อจะรู้ความจริงทั้งหมดไม่ได้
"ไอ้พงษ์มองไรของมึงวะ" ลูกน้องคนหนึ่งที่เดินไปมาเฝ้าหน้าประตูเอ่ยถามเพื่อนตัวเอง เมื่อเห็นหยุดฝีเท้าแล้วยืนมองไปตรงบันไดที่ไว้ขึ้นลงชั้นบน
"เมื่อกี้กูเห็นเหมือนคนเดินขึ้นไปชั้นบนว่ะ รูปร่างและชุดคล้ายๆคุณหนูเลย" พงษ์หมุนตัวหันมาตอบกลับ
"มึงตาฝาดและ คุณหนูจะมาทำไหมที่นี่"
"เออว่ะ สงสัยกูนอนน้อยตาเลยฝาด"
"วุ้ว! ขอนายพักผ่อนบ้างนะมึง" ลูกน้องคนนั้นส่ายหน้าเบาๆ เดินต่ออย่างไม่สนใจ ขณะที่พงษ์เกาศีรษะมองตามหลังงุนงงกับอาการของตัวเอง ก่อนจะเดินต่อตามไปในนาทีต่อมา
ภายในห้องทำงานติดเครื่องปรับอากาศเย็นช่ำ เพลิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามกับผู้เป็นนาย พร้อมกับเพื่อนๆนั่งอยู่บนโซฟาไม่ไกลกัน
"นายใหญ่ใช้ให้กูเอายาตัวใหม่ และอาวุธมาให้พวกมึงปล่อย" ดินซึ่งเป็นเจ้านายของพวกเขาว่า หลังโน่เจ้านายของตนออกคำสั่งให้นำยาล็อตใหม่ที่เพิ่งผลิตเสร็จสดๆ รวมทั้งอาวุธสงครามมากมายมาให้ผู้มีอิทธิพลในสลัมเถื่อนไปปล่อย
นิ้วเรียวยาวดีดสั่งการด์ให้หยิบของทั้งหมดยกมาวางตรงหน้าคนบนโซฟา เพลิงหันหน้าไปมองของพวกนั้น แล้วถามออกไปเมื่อเห็นว่าของแปลกใหม่ไม่คุ้นตา
"อาวุธมาใหม่เหรอนาย"
"เออ ปล่อยราคาเดิม แล้วพวกมึงก็บวกเพิ่มเอาเอง"
"นาย แล้วนายใหญ่ไม่มีค่าเหนื่อยมาให้พวกผมเหรอ" เป็นเสือที่ถามขึ้น ปกติเวลาสั่งการทุกครั้งโน่จะฝากเงินค่าเหนื่อยมาให้พวกเขาเสมอ เห็นว่าดินไม่ควักออกมาสักทีเลยอดที่จะถามออกไปไม่ได้
"หน้าเงินจริงๆเลยนะพวกมึง" ว่าแล้วดินก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ล้วงหยิบซองสีน้ำตาลในเสื้อสูทที่สวมใสขึ้นมาโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเพลิง
"ขอบคุณครับ" ทุกคนกล่าวขอบคุณผู้เป็นนาย ยกเว้นเพลิงนั่งสูบบุหรี่เงียบไม่ได้สนใจ
"ถ้าปล่อยของหมดเร็ว นายมีให้อีกก้อน"
"บอกนายใหญ่เตรียมรอเลย" เล้งว่า
"เออ ให้หมดก่อนเถอะว่ะ"
"ถ้านายไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวไปพักก่อนนะครับ" เพลิงเอ่ยขัดจังหวะขึ้นหลังผู้เป็นนายพูดจบ แล้วหยัดกายลุกขึ้นทิ้งบุหรี่ลงพื้นใช้เท้าบดขยี้มันจนดับ เดินออกไปไม่รอให้ดินได้อนุญาตสักคำ
แกร็ก|
มือหนาบิดเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องนอนทันทีที่ขึ้นมาถึง ดวงตาคมมองไปยังอีกคนที่นอนหลับอยู่บนที่นอน ซึ่งได้เปลี่ยนผ้าปูใหม่เสร็จสรรพ
โจรหนุ่มถอดเสื้อออกตามด้วยกางเกงยีนส์ จนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวอย่างที่เคยใส่เป็นประจำ เดินไปหย่อนตัวนอนลงข้างเธอ
"ลุก ใครใช้ให้มึงนอนบนที่นอนกู" ไม่ว่าเปล่ามือหนาเอื้อมไปผลักไหล่เนเน่หวังให้ตื่นขึ้น
"อื้อ~" ทว่าความง่วงกลับทำให้เธอโผกอดเขาแน่นอย่างลืมตัว จนคนถูกกอดชะงัก ก้มมองเจ้าของการกระทำด้วยสีหน้านิ่ง
"ปล่อย! มากอดกูทำเหี้ยไร" ปากก็พูดไปแต่ตัวกลับนอนเฉยไม่ได้ผลักหรือปัดแขนเรียวออกจากเอวสอบ ปล่อยให้เธอกอดอยู่แบบนั้น
"….."
"….." เมื่อเห็นเธอยังนอนนิ่งซุกหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งรับความอุ่น เขาก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ เอื้อมมือขึ้นไปปิดสวิตช์ไฟบนหัวนอน แล้วหลับตาลงช้าๆตามเธอไปในที่สุดด้วยความรู้สึกเพลีย
—————————————