BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #18 - อ่อนเพลีย
"อื้อ~" เนเน่ขยับตัวเข้าไปกอดร่างกำยำของคนข้างๆพร้อมยกศีรษะทุยขึ้นไปหนุนบนแผงอกแกร่งในช่วงกลางดึกอย่างไม่รู้ตัว เหงื่อผุดไหลตามกรอบหน้าและอุณหภูมิร่างกายของเธอร้อนผ่าว ทำเอาเพลิงซึ่งเป็นเจ้าของร่างนั้นที่กำลังดูหนังอยู่สะดุ้งเล็กน้อย
ใบหน้าคมคายก้มมองคนในอ้อมอกซุกหาความอุ่นด้วยแววตาเย็นชา ทว่ารับรู้ถึงอาการไม่ปกติของอีกคนว่ากำลังไม่สบาย เขาแกะท่อนแขนเรียวที่พาดอยู่บนเอวสอบออก แล้วผลักร่างน้อยๆกลับไปนอนที่ของตัวเอง ค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียงเอื้อมมือหยิบรีโมทมากดปิดโทรทัศน์ ไม่ได้สนใจอะไรก่อนเธอจะขยับเข้ามากอดเขาอีกครั้ง
มือใหญ่ผลักร่างเล็กกลับไปนอนที่ของตัวเองอีกครั้ง หยิบหมอนข้างมาขั้นกลางดังเดิมแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้อย่างไม่สนใจใยดี แต่กลับต้องเอี้ยวหน้ากลับไปมองเมื่อเธอยังขยับเข้ามากอดพร้อมกับซุกหน้าสวยๆลงบนแผ่นหลัง
โจรหนุ่มเอี้ยวหน้ากลับมาแล้วหลับตาลงอย่างไม่สนใจใยดีปล่อยให้เธอกอดอยู่แบบนั้น ไม่ได้รู้สึกเป็นห่วงหรืออะไรเลยสักนิดมองว่าสำออยมากกว่า
วันต่อมา..
"อื้อ~" แสงแดดสีทองอ่อนๆสอดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าสวย ช่วยปลุกคนที่ยังนอนหลับสนิทให้รู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงเช้า เนเน่ปรือตามองแผงอกแกร่งอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกหนักส่วนหัวมากในขณะเดียวกันก็รู้สึกเจ็บช่วงล่างไปด้วย ฝ่ามือเล็กยกขึ้นมาแตะหน้าผากตัวเองเบาๆจนสัมผัสกับไอร้อนผ่าวทำให้รู้ว่าตัวเองไม่สบายขึ้นมาอีกครั้ง
เธอค่อยๆเงยหน้ามองคนที่หลับอยู่ผ่านม่านตาพร่ามัว เมื่อรับรู้ว่ากำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายโหดเหี้ยม ดวงตากลมโตหลับลงช้าๆกลับไปในห้วงความฝันอีกครั้งความอ่อนเพลียปฏิเสธความอบอุ่นที่ได้รับจากแผงอกกว้างไม่ได้ ขณะที่ศีรษะทุยวางอยู่บนท่อนแขนแกร่งของเขาโดยมีฝ่ามือใหญ่จับไว้หลวมๆ และแขนเขาอีกข้างกอดเอวคอดของเธอไว้หลวมๆเช่นกัน เสียงหายใจอย่างสม่ำดังอยู่เหนือศีรษะพร้อมกับลมหายใจอุ่นเป่ารดลงมาเป็นระยะ
"ทำไมเนเน่ไม่รับโทรศัพท์อีกแล้วเนี่ย" แคนดี้ซึ่งนั่งบนโซฟาในคอนโดของตนบ่นอุบอิบกับหน้าจอใส หลังจากโทรหาเพื่อนรักเป็นสิบๆสายแล้วไม่รับเลย จะว่ายังไม่ตื่นก็ไม่น่าใช่เพราะตอนนี้ก็ปาเข้าไปเที่ยงแล้วเนเน่ไม่ใช่คนตื่นสาย
"ลองไปหาที่บ้านเลยไหม" แคทที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินจึงออกความเห็น ขืนมั่วแต่นั่งรอให้รับสายคงไม่ได้ไปกินข้าวกันพอดี
วันนี้เป็นวันหยุดพวกเธอว่าจะชวนกันไปกินข้าวและเดินช็อปปิ้งที่ห้าง
"เมื่อวานเน่มีนัดกับพี่ฟีฟายไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ ทำไมอ่ะ"
"ก็ไม่รู้ว่ากลับบ้านหรือคอนโดอ่ะสิ"
"ลองไปบ้านดูก่อนก็ได้ ถ้าไม่อยู่ค่อยไปคอนโด"
"เออก็ได้ งั้นไปเลยฉันเป็นห่วงมัน" ว่าจบแคนดี้ก็ดีดตัวลุกขึ้น หยิบกระเป๋าแบรนด์เนมสะพายข้างขึ้นมาสวมเข้าไปพาดไหล่ แล้วเดินออกจากห้องทันทีโดยมีแคทเดินตามออกมา
ก๊อก! ก๊อก!
"อืม~" เพลิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะเสียงรบกวนดังเล็ดลอดเข้ามา มือใหญ่ข้างที่พาดอยู่บนเอวคอดยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเบาๆ แล้วดึงแขนอีกข้างหนึ่งที่เนเน่ใช้หนุนนอนออกมา
"อื้อ~" ความไม่อ่อนโยนของเขา ทำเอาเธอรู้สึกตัวพลิกกลับไปกอดหมอนข้างอีกฝั่ง
โจรหนุ่มดันตัวลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูที่วางอยู่ปลายเท้ามาพันรอบเอวสอบ ก่อนจะเดินมาหยิบบุหรี่บนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงขึ้นมาจุดสูบพร้อมกับตรงไปเปิดประตู
แกร็ก|
"….." เขาตวัดสายตาดุดันไปมองคนที่ยืนรออยู่หน้าประตูนั่นก็คือ 'แคท'ที่รู้จักเป็นอย่างดีมากับใครอีกคนซึ่งเขาไม่เคยเห็นหน้าคาดตามาก่อน นอกจากในประวัติแต่ดูค่อนข้างต่างจากตัวจริงอย่างสิ้นเชิง ตัวจริงดูออกเลยว่าปลอมไม่ใช่หญิงแท้แน่นอน เล่นพลาสติกเกือบทั้งตัว ถึงเขาจะไม่ค่อยสนใจผู้หญิงสักเท่าไหร่แต่ก็ดูออกว่าไหนแท้ไหนเทียม
"….." ขณะที่แคทเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจเมื่อคนที่มาเปิดประตูห้องนอนออกมานั้นไม่ใช่เนเน่ แต่เป็นผู้ชายอันตรายที่ข่มขู่เธอ และทำร้ายเพื่อนของเธอให้ตายทั้งเป็น
"นายเป็นใคร มาอยู่ในห้องนอนของเพื่อนฉันได้ยังไง" เป็นแคนดี้เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าตกใจไม่ต่างกันในตอนแรกที่เห็นผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในห้องนอนของเพื่อนรัก และยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเขาพันไปด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว ทำเอาเธออดคิดไม่ได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับโจรที่ทำร้ายเนเน่หรือเปล่า แต่อีกใจก็คิดว่าหล่อขนาดนี้ไม่น่าจะเป็นโจรทำร้ายใครได้
"….." คนถูกถามเงียบไม่ตอบอะไรยกบุหรี่ขึ้นมาอัดควันเข้าเต็มปอด แล้วซี๊ดปากพ่นมันออกมาขาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ หมุนตัวเดินไปยังห้องน้ำในอย่างไม่ได้สนใจ
"นี่นายหูตึงรึไง ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ" ครั้นเห็นดังนั้นแคนดี้ก็เริ่มรู้สึกโมโห สาวเท้าเดินตามเข้าไปในห้องนอนของเพื่อนตัวเองหวังจะเอาคำตอบ ไม่ได้เกรงใจเจ้าของห้องที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง
"แกอย่า" ทว่าเกือบจะถึงตัวกลับถูกแคทวิ่งมารั้งแขนห้ามไว้เสียก่อน
"ปล่อย ฉันจะไปเอาคำตอบจากมันว่าเป็นใครมาอยู่ในห้องเน่ได้ยังไง" แคนดี้หันมาสบัดแขนเรียวออกจากเกาะกุม หมุนตัวเดินไปหยุดหน้าประตูห้องน้ำยกมือเคาะเรียกชายหนุ่มคนนั้นให้ออกมา แต่กลับต้องหยุดชะงักไปก่อนเมื่อได้ยินเสียงคนข้างหลังดังขึ้น
"เดี๋ยวฉันบอกเอง"
"….." คิ้วงามขมวดเข้าหากันยุ่งอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดของแคท เธอหมุนตัวเดินกลับมาพร้อมเอ่ยถามเพื่อนรักในทันที "หมายความว่าไง แกรู้จักมันด้วยเหรอแคท"
"อือ" แคทพยักหน้าตอบด้วยสีหน้าและแววตากังวล ก่อนจะเอ่ยบอกเกี่ยวกับเพลิงเท่าที่รู้มาให้เพื่อนรักฟัง "เขาชื่อพี่เพลิงเป็นคนแถวบ้านฉัน แล้วก็เป็นคนที่ข่มขื่นเนเน่"
"ฮะ!!" ทันทีที่อีกคนพูดจบแคนดี้ก็ร้องอุทานออกมาดังลั่นอย่างลืมตัวเพราะความตกใจ ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่มีโจรร่วมอยู่ด้วย
"ชู่! เบาๆสิแกเดี๋ยวเขาก็ได้ยินพอดี" นิ้วชี้เรียวยาวยกขึ้นมามาชู่ปากเตือนเพื่อนรัก ที่ดูทางท่าจะตกใจเอามาก
พอตั้งสติได้แคนดี้จึงเลื่อนริมฝีปากอวบอิ่มเข้าไปกระซิบถามต่อ "มะ..มันมายุ่งกับเนเน่อีกทำไม เนเน่ไม่ได้ผิดสัญญาไม่ใช่เหรอ"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเนี่ย" ว่าแล้วแคทก็กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง "คงมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ ไปปลุกเน่กันเถอะ" พูดจบเธอก็จับมือแคนดี้วิ่งขึ้นไปปลุกคนที่นอนหลับสนิทอยู่
"เนเน่ตื่น"
"อื้อ~" เมื่อมีมือของใครบ้างคนที่มากว่าหนึ่งมาสัมผัสร่างกาย พร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคยปลุกให้เนเน่ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างงัวเงีย หลังมือเล็กยกขึ้นมาขยี้เปลือกตาเบาๆปรับสายตาพร่ามัวจนมองเห็นคนตรงหน้าได้ชัดเจน
"แคท แคนดี้เข้ามาได้ไง" เธอเรียกชื่อของเพื่อนรักทั้งสองคน พร้อมถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นทั้งคู่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆ แถมยังเป็นคนปลุกเธออีก หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นมานั่งกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง
"ก็ไอ้โจรนั้นเปิดประตูให้พวกฉันนะสิ เกิดอะไรขึ้นมันมายุ่งอะไรกับแกอีกเน่บอกฉันมานะ" เป็นแคนดี้ที่ตอบกลับ ก่อนจะถามกลับด้วยการเค้นให้เนเน่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองออกมาทั้งหมด
แกร็ก|
บานประตูห้องน้ำถูกเปิดขึ้นขัดจังหวะในตอนที่เนเน่กำลังจะอ้าปาก ทำให้เธอต้องหยุดชะงักหันไปมองตามเสียงนั้นพร้อมกันกับแคทและแคนดี้ เห็นเพลิงกำลังก้าวออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบ กลิ่นหอมจางๆบนเนื้อตัวชื้นๆ และผมที่เปียกหมาดๆบ่งบอกว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
"พวกแกออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวขอเคลียร์กับมันก่อนแล้วฉันจะเล่าให้ฟัง" หญิงสาวกระซิบบอกเพื่อนรักทั้งสองคน แคนดี้กับแคทส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน เป็นห่วงไม่อยากทิ้งให้เนเน่อยู่กับคนชั่วสองต่อสอง
"….." เนเน่ถอนหายใจเบาๆรับรู้ถึงความเป็นห่วงของเพื่อน ถึงอยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ถ้าคนอย่างเพลิงคิดจะทำอะไรก็ทำเลยไม่เคยกลัวใครหรือไว้หน้าใครอยู่แล้ว
ดวงตากลมโตมองโจรหนุ่มแต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าในชุดเดิมกับที่ใส่มาเมื่อคืน เสื้อฮาวายสีดำลายและกางเกงยีนส์ดำ เธอหยัดกายลุกขึ้นก้าวลงจากเตียงเดินไปหาเขาหลังแต่งตัวเสร็จสรรพ
สองเท้าเล็กหยุดชะงักทันทีที่อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาหาเหมือนกัน ก่อนเขาจะยื่นใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากหนาแนบชิดกับใบหูจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดเบาๆ
"จา..จะทำอะไร" เธอเบือนหน้าหลบไปอีกฝั่งด้วยความรังเกียจ มือเล็กยกขึ้นมาผลักอกแกร่งให้ออกห่าง ท่ามกลางสายตากังวลของเพื่อนรักทั้งสองคนที่จ้องมองอยู่
"อย่าร่านอีกถ้าไม่อยากให้ชู้ของมึงตาย" เพลิงพูดแค่นั้น แล้วก้าวมาคว้าหยิบซองบุหรี่พร้อมไฟแช็คเดินออกจากห้องไป ขณะที่เนเน่กำหมัดแน่นมองตามหลังเขาจนลับตา
—————————————