BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #16 - หวงของ
เมื่อการบรรเลงบทรักเร่าร้อนสิ้นสุดลง เพลิงก็ดีดตัวลุกขึ้นหลังจากได้ตักตวงความสุขจากความเจ็บปวดของคนตรงหน้าจนพอใจแล้ว ส่งผลให้น้ำรักขาวขุ่นที่ได้ปลดปล่อยเข้าไปในกายสาวครั้งแล้วครั้งเล่าจนนับไม่ถ้วนไหลเยิ้มออกมาผ่านช่องทางรักลงมาเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอน
ขาแกร่งก้าวลงจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำ ขณะที่เนเน่นอนหอบหายใจหนักๆ ทั้งเจ็บทั้งเหนื่อยและรู้สึกว่าการทำงานของระบบร่างกายด้านในผิดปกติไป หัวใจเต้นแรงระรัวราวกับมันจะหลุดออกจากเบ้า ซึ่งเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนต่อให้ไม่สบายยังไงก็ยังลุกไหวแต่ตอนนี้ลุกไปไหนไม่ได้เลย
"อึก..เน่เป็นไงบ้าง ไหวไหม" น้ำเสียงแหบพร่าของฟีฟายที่จ้องมองหญิงสาวอยู่ทั้งน้ำตาเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง พอเห็นเธอนอนหอบกุมหน้าอกของตัวเองไม่ดีดตัววิ่งมาหาตนเหมือนตอนแรก
"……" คนถูกถามหันไปมองเจ้าของเสียงนั้นพลางชูนิ้วบอกว่าโอเค ได้นอนพักสักแปบก็คงน่าจะหาย
เธอคิดว่าที่เป็นแบบนี้เพราะความเหนื่อยจากการถูกเพลิงกระทำอย่างป่าเถื่อนไม่ปล่อยให้หยุดพักเลย ดีนะเขาหยุดไปเองไม่งั้นเธอได้สลบคาเตียงแน่ๆ
"ดูเหมือนเราจะไม่ไหวนะ บอกมันให้พาไปหาหมอเถอะ"
"แค่นั้นมันไม่ตายหรอก มึงเป็นห่วงตัวเองดีกว่าไหมว่าจะได้มีชีวิตอยู่ต่อบนโลกนี้รึเปล่า" ยังไม่ทันที่เนเน่จะได้ตอบอะไร เสียงทุ้มของคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำมีผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบโพล่งแทรก พร้อมสาวเท้าไปหยิบบุหรี่บนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงขึ้นมาจุดสูบ
"ยะ..อย่าทำอะไรพี่ฟีฟาย ปล่อยเขาไปเถอะขอร้อง" ดวงตาคมตวัดไปมองเจ้าของเสียงนั้น แล้วก้าวขึ้นไปหย่อนตัวนั่งลงยองๆดึงบุหรี่ที่คาบอยู่ในปากมาถือไว้
"ขอร้องให้ผัวปล่อยชู้ เป็นเมียที่ดีจริงๆ"
"จะต้องให้พูดกี่ครั้งว่าเขาเป็นพี่ชายกู แล้วก็เลิกแทนตัวเองว่าผัวสักทีมันน่าสมเพช คนอย่างมึง..อึก" คำพูดที่เอื้อนเอ่ยยังไม่ทันจบกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อเพลิงเอื้อมมือเข้ามาบีบปลายคางอย่างแรง มองหน้าเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ถ้ามึงจะฆ่ากูก็เอาเลย แต่ขอให้มึงปล่อยเธอไปและอย่ามายุ่งกับเธออีก กูยอมตาย" เป็นฟีฟายที่พูดขึ้นหลังทนเห็นหญิงสาวเจ็บอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว ถ้าชีวิตของเขาทำให้เพลิงเลิกมายุ่งกับเธออีกได้เขายอมแลก
แปะ~ แปะ~
ครั้นได้ยินแบบนั้นเพลิงก็คลายพันธนาการออกจากปลายคางมนเลิกสนใจเธอ หยัดกายลุกขึ้นปรบมือสองครั้งพลางก้าวลงจากเตียง
"ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกนี้ยังมีสุภาพบุรุษที่ยอมตายเพื่อปกป้องผู้หญิง..ของคนอื่น" ไม่ว่าเปล่าเท้าใหญ่เดินตรงไปหาคนบนเก้าอี้ ทว่ายังไม่ทันถึงเสียงใสแหบแห้งก็ตะโกนห้ามดังลั่น
"ไม่นะ อย่าทำอะไรเขา"
"….." ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เพลิงเชื่อฟังเลยยังคงเดินต่อ จนไปหยุดตรงหน้าฟีฟาย
มือใหญ่ยกบุหรี่ขึ้นมาอัดควันเข้าเต็มปอด แล้วพ่นมันออกมาคละคลุ้งไปทั่วห้องสี่เหลี่ยม
"ไม่น่าจะใช่ของคนอื่นนะ เพราะกูกับเน่รู้จักกันมาก่อนมึง" ฟีฟายตอกกลับคนตรงหน้าด้วยท่าทียียวน ในตอนที่เพลิงทิ้งบุหรี่ลงพื้นกระเบื้องแล้วใช้เท้าเปล่าขยี้ดับมัน
"งั้นเหรอ? แล้วทำไมถึงปล่อยหลุดมาให้กูเปิดซิงได้ล่ะ" เนเน่เม้มริมฝีปากอวบอิ่มเข้าหากันแน่นทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ขณะที่ฟีฟายกำหมัดแน่นเช่นกัน มองอีกฝ่ายด้วยความแค้น
"ได้แค่ตัวไม่ได้ใจ อย่าถือดีคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของสิ"
"….." หลังคำพูดนั้นสิ้นสุดลง เพลิงก็ยกยิ้มมุมปากอย่างอยากจะคาดเดาไม่ได้ตอบโต้กลับในทันที หันตัวเดินออกไปข้างนอก
ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับในมือควงกระบอกปืนเล่น มันเป็นปืนอีกกระบอกนึงของเขาที่มีลูกกระสุนเต็มเหนี่ยว ก่อนฝีเท้าใหญ่จะมาหยุดตรงหน้าของฟีฟายอีกครั้ง
"กูก็ไม่ได้หวังอยากได้ใจของมัน แต่ร่างกายมันเป็นของของกูที่ยังไม่เบื่อ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องเพราะกูเป็นพวกหวงของ" ว่าแล้วเพลิงก็ยกขามาเหยียบลงบนหน้าขาแกร่ง ยื่นปลายกระบอกปืนเข้าไปเชิดหน้าใบหน้าหล่อเหลาของคนบนเก้าอี้ขึ้น
"อึก.." ร่างกายแข็งทื่อไปอัตโนมัติ ฟีฟายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ไม่กล้าที่จะโต้กลับเหมือนก่อน นัยน์ตาดำเหลือบลงมองปลายกระบอกปืนมันวาว
"อย่า.." หญิงสาวตะโกนร้องลั่นรีบดีดตัวลุกขึ้นพยุงร่างเปลือยเปล่าเดินเข้ามา ดึงตัวโจรชั่วให้ออกห่างจากพี่ชายของตน แต่ด้วยความไม่มีแรงจึงไม่สามารถทำให้ร่างนั้นขยับได้ตัวเลย
"อย่าทำอะไรเขา เขาไม่ใช้ชู้กูปล่อยเขาไป" คำขอร้องซ้ำๆทำเอาเพลิงเริ่มรำคาญ สายตาดุดันยังคงจับจ้องไปยังคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้นไม่ได้สนใจคนข้างๆเลยสักนิดเดียว ก่อนจะพลิกปลายกระบอกปืนตั้งขึ้นจ่อปลายคางหวังปลดชีพฟีฟายจะได้จบๆไปสักที อย่างว่าใครที่เห็นและรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเขาจะไม่เก็บมันไว้เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
จะมีเพียงเธอเท่านั้นเป็นผู้อยู่รอด และรู้ว่าเธอคงไม่เสี่ยงจะทำลายชีวิตของตัวเอง
"ไง..ไม่ปากดีต่อล่ะ" มุมปากหนายกยิ้มร้ายกาจขึ้นอีกครั้ง หลังฟีฟายไม่ตอบโต้เหมือนตอนแรกกลับหลับตาลงยอมจำนนเหมือนจะรู้ว่ายังไงตัวเองก็ไม่รอด
"ยิงกูเลยสิ มึงจะได้ปล่อยเธอไปสักที"
"ไม่นะ" ใบหน้าสวยส่ายไปมาเบาๆ ยังคงพยายามดึงตัวเพลิงให้ห่างออกแม้จะไม่เป็นผลก็ตาม
"ยิงแน่ไม่ต้องท้าทายกูยังไงมึงก็ต้องตายอยู่แล้ว กูว่ากูไม่ได้รับปากมึงนะว่าจะปล่อยมันไป"
"….." ฟีฟายลืมตาขึ้นทันทีเมื่อได้ยินประโยคหลัง ใช่เพลิงยังไม่ได้รับปากแต่ในเมื่อจะฆ่าเขาก็ต้องปล่อยเธอไป ที่แน่ๆเขาจะไม่ยอมตายฟรีๆโดยที่เธอยังต้องมาเจ็บปวดอยู่แบบนี้ "ถ้าจะฆ่ากูมึงก็ต้องปล่อยเธอไป"
"คนที่กำลังจะตายมีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง" ไม่ว่าเปล่านิ้วโป้งเรียวยาวกดไปที่ไกปืน
กริ๊ก!
หมับ!
จังหวะที่กำลังจะลั่นไกเนเน่โผเข้ากอดเพลิงแน่นจากทางด้านหลัง ทำให้เขาถึงกับต้องหยุดชะงักเอี้ยวหน้าไปมองก่อนแผ่นหลังจะสัมผัสกับน้ำตาที่เปียกชุ่ม
"ฮึก..อย่าฆ่าพี่ฟายเลยฉันขอร้อง ถ้านายอยากได้อะไรจะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทุกอย่าง" ถ้าจะให้ฟีฟายปลอดภัยเธอต้องยอมแลก เพราะมันไม่มีทางเลือกแล้วเธอควรต้องปกป้องคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ชีวิตของเธอมันพังไปตั้งแต่วันนั้น ต่อให้ไม่ยอมก็ไม่มีอะไรดีขึ้นอยู่ดี
การที่เขามาถึงที่นี่ก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ
"….." ทุกอย่างงั้นเหรอ เพลิงพูดในใจพลางแสะยิ้มร้ายกาจ เป็นการแลกได้น่าสนใจดีเขาเองจะได้ไม่ต้องเหนื่อย
"ปล่อยเขาไปนะ..ฮึก..ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เขาเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร"
"เน่"
"….." เสียงอีกคนเรียกหญิงสาว ทำเจ้าของใบหน้าคมคายหันกลับมามองคนตรงหน้าซึ่งเป็นเจ้าของเสียงนั้นอย่างนึกสมเพช เป็นผู้ชายประสาอะไรให้ผู้หญิงปกป้อง
"แน่ใจว่าจะยอมกูทุกอย่าง"
"….." เธอพยักหน้าแทนคำตอบ แม้ในใจจะไม่แน่ใจก็ตามแต่เพื่อให้เขายอมปล่อย
"….." โจรหนุ่มดึงปืนออกจากปลายคางของฟีฟาย ลองยอมรับเลือกที่จะปล่อยไป แต่ถ้าเมื่อไหร่เธอเล่นตุกติกกับเขาเมื่อนั้นคนตรงหน้าก็จะตายทันที
มือใหญ่แกะแขนเรียวออกจากเอวสอบแล้วหมุนตัวเบี่ยงเดินกลับไปยังเตียงนอน ไม่วายเอี้ยวตัวกลับไปเล่งปืนยิงใส่แขนของฟีฟายด้วยความเสียดายกระสุนที่ยังคาอยู่
ปัง!
"อั่ก" ลูกกระสุนเชี่ยวถากๆจนเกิดบาดแผล เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาอาบท่อนแขนแกร่ง สร้างความเจ็บปวดและตกใจให้กับฟีฟายไม่น้อย แต่ก็เพียงแค่นิดเดียว
"พะ..พี่ฟีฟาย" ในขณะเดียวกันก็สร้างความตกใจให้กับเนเน่ไม่ต่างกัน ที่เห็นเลือดไหลออกมาจากแขนแกร่งของคนตรงหน้าพร้อมกับฝาผนังที่มีรอยร้าวจากการถูกลูกกระสุนเจาะ
เธอหมุนตัวหันไปมองเจ้าของการกระทำที่เดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงนอนอย่างไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ตัวเองทำแถมยังลอยหน้าลอยตาใส่เธออีก แหงและปืนกระบอกนั้นมันเก็บเสียงนิเขาเลยดูเฉย
แต่หารู้ไม่ว่าเขาก็เฉยกับทุกเรื่องที่ตัวเองกระทำ
"จัดการเคลียร์และส่งชู้มึงกลับไปซะ คงรู้นะว่าควรต้องทำยังไง"
สิ้นสุดคำพูดของเพลิง เนเน่ก็หันกลับเดินเข้าไปแกะเชือกออกจากตัวให้ฟีฟายแล้วพยุงกันเดินออกมานั่งลงบนโซฟาด้านนอก ทั้งโกรธและแค้นมากที่ทำอะไรคนอย่างเขากลับไม่ได้ แต่มันต้องมีสักวันที่เขาพลาดเธอจะรอวันนั้น
วันที่เขาต้องตายทั้งเป็นเหมือนกับเธอ
—————————————