BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว​ #11​ -​ คนที่คุ้นเคย

หลายวันต่อมา..

ก๊อก! ก๊อก!

"เนเน่ลูกเปิดประตูให้ม๊าหน่อย" เสียงประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงของคนข้างนอกตะโกนเข้ามา​ ทำให้เนเน่ที่กำลังผล็อยหลับอยู่สะดุ้งลืมตาตื่น

"อื้อ~" มือเล็กยกขึ้นมานวดขมับตัวเองเบาๆเมื่อรู้สึกมึนตื้อๆ เธอค่อยๆดันตัวลุกแตะเท้าลงบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ ก้าวเดินช้าๆไปเปิดประตูด้วยท่าทางงัวเงีย

แกร็ก|

ทันทีที่เธอปลดล็อกกลอนคนข้างนอกก็ดันบานประตูเปิดกว้าง หลังมือเล็กยกขึ้นมาขยี้เปลืองตาตนเองเบาๆพร้อมกับหมุนตัวเดินกลับไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียงโดยมีผู้เป็นแม่เดินตามหลังเข้ามา

"เพิ่งตื่นเหรอลูก" แนทเอ่ยถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงติดจะกังวล​ สามีบอกหลายวันมานี้เนเน่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องพอถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ​ เธอจึงอดที่จะขึ้นมาดูไม่ได้เพราะไม่เคยเห็นลูกเป็นแบบนี้มาก่อน เผื่อมีเรื่องทุกข์ใจอะไรจะได้ระบายมันออกมา

"ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าแล้วขยับตัวไปเอนพิงกับพนักหัวเตียง​ ขณะผู้เป็นแม่หย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆ

"หนูเป็นอะไรหรือเปล่าลูก​ ไม่สบายเหรอทำไมหน้าตาดูโทรมๆจัง" จากหน้าตาดูสดใสตอนนี้ดูโทรมมากเป็นอย่างที่สามีบอกแป๊ะ ปากซีดเผือดไม่เหมือนลูกสาวคนเก่าของเธอเลย

"ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ" หลังกลับมาวันนั้นเนเน่ก็ไข้ขึ้นได้แต่นอนติดอยู่กับเตียงเพราะลุกไม่ไปไหนไม่ไหว ประกอบกับมีอาการแปลกๆรู้สึกหน่วงๆไม่อยากพูดหรือเจอหน้าใครเลย ขนาดผู้เป็นพ่อเข้ามาหายังตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

ได้ยินอย่างนั้นแนทก็ใช้หลังมืออังหน้าผา​กวัดอุณหภูมิด้วยความเป็นห่วง​ พอแตะลงไปมันอุ่นๆปนร้อน

"ตัวรุมๆ​ ไปหาหมอไหมเดี๋ยวม๊าพาไป"

"ไม่ต้องหรอกค่ะม๊า หนูค่อยยังชั่วแล้วเดี๋ยวพักผ่อนอีกหน่อยก็คงหาย"

"งั้นหนูต้องกินข้าวกินยาก่อน​ เดี๋ยวม๊าไปบอกแม่บ้านให้ยกข้าวกับยาขึ้นมาให้" เนเน่พยักแทนคำตอบ ก่อนผู้เป็นแม่จะเอื้อมมือมาลูบหัวเธอเบาๆพร้อมรั้งศีรษะทุยเข้าไปหอมฟอดหนึ่ง​ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

ใบหน้าสวยแหงนมองนาฬิกาติดผนังเหนือศีรษะที่ตอนนี้บ่งบอกว่าเป็นเวลาแปดโมงกว่า​ ยังมีเวลานอนได้อีกสักตื่น เดี๋ยวช่วงบ่ายเธอว่าจะไปมหาลัยเนื่องจากขาดเรียนหลายวันแล้วกลัวเพื่อนรักเหงา

ไม่นานแม่บ้านก็เดินถือถาดอาหารกับยาเข้ามาวางบนโต๊ะโคมไฟข้างเตียง​ หญิงสาวหยิบถาดนั้นลงมามองอาหารซึ่งเป็นข้าวต้มกุ้งก่อนจะตักเข้าปากทว่ากินได้แค่สองสามคำก็รู้สึกยังแสบที่ลิ้น จึงวางช้อนลงแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มตามด้วยแก้วยาแก้ไข้

@มหาวิทยาลัยww

"เนเน่!!" เจ้าของชื่อหยุดฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาใต้อาคารเรียนเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของใครบางคนตะโกนเรียก​ แล้วหันไปมองตามแต่กลับต้องตลึงพอเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอนั้นคือคนที่คุ้นเคย

"พี่ฟีฟาย" เนเน่เอ่ยด้วยท่าทางตกใจลึกๆก็แอบดีใจอยู่หน่อยๆ​ เกือบสามปีแล้วที่เธอไม่ได้เจอกับชายหนุ่มที่นับถือเป็นพี่ชายมาตั้งแต่เด็กๆเลยเนื่องจากเขาต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ

"ไงเรา..ทำไมเพิ่งมาเรียน หายไปไหนมาตั้งสี่ห้าวัน" ว่าแล้วเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็ยื่นมือเข้าไปยีศีรษะของคนตรงหน้าเบาๆ​ เรียกรอยยิ้มน่ารักจากเนเน่และความอิจฉาจากนักศึกษาคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมา

"….." เขาถามอย่างงี้แสดงว่ากลับมาได้หลายวันแล้วสิ​ เนเน่คิดในใจขณะจ้องมองสีหน้าดูเป็นห่วงของฟีฟาย

พอเห็นอีกคนเงียบชายหนุ่มจึงเข้าไปประคองใบหน้าหวาน​ จนปลายจมูกสัมผัสกันเล็กน้อย​ "ทำไมไม่ตอบเป็นอะไรหรือเปล่า"

"พะ..พอดีเนเน่ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ"

"เป็นอะไรมากไหม" ไม่ว่าเปล่าฟีฟายรีบคลายมือออกแล้วพลิกหลังมือเลื่อนมาอังหน้าผากมนวัดอุณหภูมิด้วยความเป็นห่วง​ แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดกับเธอแค่น้องสาวมันคิดมากกว่านั้น​ ก่อนไปดูงานต่างประเทศทั้งสองคนค่อนข้างสนิทกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดก็ไม่แปลกที่เขาจะมีความรู้สึกแบบนี้

แม้จะรู้ว่าเธอไม่ค่อยชอบผู้ชายและคงไม่คิดอะไรกับเขาไปมากกว่าคำว่าพี่ชาย​ แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนความรู้สึกไม่ได้สักหน่อย คนเราถ้ามันรู้สึกดีหรือผูกพันกับอะไรมากๆก็เปลี่ยนเป็นรักได้ทั้งนั้นแหละ

เขาเชื่ออย่างนั้น

"ดีขึ้นแล้วค่ะ​ ทำไมพี่ฟีฟายกลับมาไม่โทรบอกกันเลย แล้วมาที่นี่ทำไมคะ" เธอตอบกลับ แล้วถามกลับไป

จริงๆมันก็ไม่แปลกนะถ้าเขาจะมาที่มหาวิทยาลัยของตัวเอง​ ใช่เขาเป็นลูกเจ้าของมหาวิทยาลัย​wwเป็นหลานของเพื่อนพ่อ​เธอ แต่เป็นเพราะความอยากรู้เขาคงไม่ได้ตั้งใจจะมาหาหรือมาเซอร์ไพรส์เธอหรอกใช่ไหม​

"ก็รอมาเซอร์ไพรส์เราไง​ มาหาตั้งหลายวันแล้วอาจารย์บอกไม่มา​ ไม่กล้าโทรไปถามด้วยเดี๋ยวเราจะไม่ดีใจตอนได้เจอพี่" หญิงสาวยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่ม ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาไม่เคยลดน้อยลงเลยยังคงเป็นยังไงก็เป็นยังงั้น​ เวลาอยู่ด้วยจะรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นทุกครั้ง

"ทำไมไม่ค่อยพูดอะไรเลย​ ไม่ดีใจเหรอที่ได้เจอพี่หรือไม่อยากให้พี่กลับมา" เมื่ออีกคนดูแปลกไปไม่พูดเก่งเหมือนก่อน​ ทำเอาฟีฟายอดตัดเพ้อออกมาไม่ได้

"….." ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดีใจเธอดีใจมากแต่สภาพจิตใจตอนนี้ยังคงไม่หายดี​ เลยจะดูเป็นคนเงียบๆไม่ร่าเริงเหมือนก่อน​ "ดีใจสิ! แค่พี่กลับมาก็ดีใจแล้วไม่จำเป็นต้องเซอร์ไพร์สหรอก" พูดจบเนเน่ก็ยกนาฬิกาที่ใส่อยู่บนข้อมือขึ้นมาดูเวลา

"ได้เวลาเรียนแล้วเนเน่ไปเรียนก่อนนะ"

"อืม" เขาครางตอบในลำคอเบาๆ​ "เลิกเรียนแล้วมาหาพี่ที่ห้องอธิบดีนะ​ จะพาไปกินข้าว"

"ค่ะ" เธอพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วรีบหมุนตัวเดินเข้าอาคารเรียนไปทันที​ ฟีฟายมองตามหลังหญิงสาวจนลับตา​ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกตึกที่อยู่ข้างๆกันเพื่อไปรอเธอในห้องของตน

—————————————

หลายคนอาจจะสงสัยว่าพี่ฟีฟายคือใคร​ คือหลานของวินลูกของวาย​ ถ้าใครอ่านรุ่นพ่อแม่ของเนเน่ก็คงจะรู้จักกันแล้วเนอะ

(เมื่อวานขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ลงพอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย​ เดี๋ยววันนี้ไม่แน่มาชดให้อีกตอนนะงับ)