BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #10 - รู้สึกผิด
@บ่อนเถื่อน
โจรหนุ่มนั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือ มุมปากหนาประดับด้วยรอยยิ้มร้ายกาจหลังเห็นอีกคนกดอ่านข้อความที่ตนได้ส่งไป แต่ก็ไม่มีข้อความใดๆตอบกลับมา
ป่านนี้คงคลั่งตายไปแล้วมั่ง
ถ้าถามว่าเขาเอาเบอร์เนเน่มาจากที่ไหนก็เอามาจากเพื่อนรักของเธอนั้นแหละ ไม่มีอะไรที่คนอย่างเพลิงอยากได้แล้วไม่ได้แค่เบอร์โทรศัพท์หาง่ายๆ
"ได้เบอร์ไปแล้ว พี่เพลิงอย่าปล่อยคลิปเพื่อนแคทนะคะ ขอร้อง! " และนั่นคือเสียงแคทเพื่อนรักของเธอที่เขาสั่งลูกน้องไปลากตัวมาจากบ้านเก่าๆแทบจะผุพังหลังหนึ่งห่างจากบ่อนไม่มากนัก ขณะที่หล่อนกำลังนอนโทรมเพราะพิษไข้เล่นงานเพื่อเค้นเอาเบอร์โทรศัพท์ กว่าจะได้มาก็นานอยู่เหมือนกัน
ทำไมเขาถึงรู้ว่าแคทคือเพื่อนของเธองั้นเรอะ ก็เคยเห็นหล่อนใส่ชุดมหาลัยเดียวกันบวกกับสืบหาเอานิดหน่อย
"….." มือใหญ่วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะทำงาน หยิบบุหรี่ยี่ห้อหนึ่งขึ้นมาสูบด้วยท่าทางอารมณ์ดีไม่ได้สนใจอีกคนที่กำลังประนมมือขอร้องเขาอยู่
"นะคะพี่เพลิง" แคทย้ำคำอีกครั้งเมื่อเพลิงเอาแต่นิ่งพ่นควันบุหรี่ขาวคละคลุ้งไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมทำเอาเธอแทบอยากจะอาเจียน ไม่มีใครในสลัมเถื่อนไม่รู้จักแก๊งนี้และไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ทุกคนรู้ดีว่าพวกเขาเลวขนาดไหนและรู้ด้วยว่าพวกที่ออกปล้นฆ่าคนบริสุทธิ์ก็คือพวกเขา แต่ไม่มีใครทำอะไรได้แม้กระทั่งตำรวจ
ก่อนหน้านี้เธอโดนเขาขู่เอาเบอร์ของเพื่อนรักไป ถ้าไม่ให้คลิปที่เขามีอะไรกันกับเนเน่ก็จะถูกเผยแพร่ลงอินเตอร์เน็ต ซึ่งคลิปนั้นได้ถูกเปิดโชว์ขึ้นผ่านจอโฮมเธียเตอร์ในห้องทำงาน เธอเห็นทุกอย่างที่เพื่อนโดนกระทำและรับรู้ได้ว่าเนเน่ทรมานขนาดไหน เลยจำเป็นต้องให้ไปเพื่อแลกกับการไม่ให้เขาเอาคลิปไปลง
"อยู่ที่เพื่อนของมึงว่าจะเล่นตุกติกกับกูหรือเปล่า หมดประโยชน์แล้วก็ไสหัวไปซะ"
"พี่เพลิงสัญญากับแคทก่อนสิคะว่าจะไม่ปล่อยคลิป" แม้จะรู้ว่าต่อรองกับเขามันเสี่ยง แต่ถ้ามันพอที่จะช่วยเพื่อนรักได้เธอก็ยอม
"….." โจรหนุ่มตวัดสายตามองหญิงสาวโดยไม่ได้พูดอะไรในทันที เพียงแค่นั้นคนโดนมองก็ขนลุกซู่รีบกดสายตาหลุบต่ำลง
เพลิงคาบบุหรี่ไว้พร้อมใช้อีกมือเปิดลิ้นชักหยิบกระบอกปืนขึ้นมาควงเล่นต่อหน้าอีกฝ่าย พอเห็นอย่างนั้นแคทถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ครุ่นคิดควรเอายังไงต่อดีจะกลับหรือจะต่อรองจนกว่าเขายอมตอบรับ ทว่าถ้าขืนยังยืนอยู่แบบนี้มีหวังเธอได้กลายเป็นศพแน่
"กูให้เวลามึงเดินออกไปจากห้องนี้ห้าวิ" อยู่ๆเสียงทุ้มเข้มก็เอ่ยขึ้น ทำเอาเธอรีบหมุนตัวเดินออกไปในวินาทีนั้น
เขาจิ้มบุหรี่ลงดับในถ้วยของมัน แล้วเอนตัวพิงเบาะเก้าอี้ตัวโปรดหลับตาลงช้าๆด้วยความเพลีย ปล่อยให้ความเงียบปกคลุม
"ไปไหนมา" เนเน่ที่เพิ่งก้าวผ่านประตูบ้านเข้ามาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหน้า นัยน์ตาวูบไหวมองตรงไปยังเจ้าของเสียงนั้น
"ปะ..ป๊า" เธอเรียกผู้เป็นพ่ออย่างตะกุกตะกัก น้ำเสียงร้อนรนราวกับไปทำอะไรผิดมาและท่าทางแปลกไปของลูกสาวทำเอาโน่สงสัยไม่น้อย
"ยังไม่ตอบป๊าเลยว่าไปไหนมา" ว่าแล้วโน่ก็เอื้อมมือไปจับแขนเรียว ทว่ายังไม่ทันได้จับเนเน่ก็ก้าวทอยหลังหนี "เป็นอะไร? ถอยหนีป๊าทำไม"
"ปะ..เปล่าค่ะ"
"จะตอบได้ยังว่าไปไหนมา" เจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ย้ำคำอีกครั้ง หลังลูกสาวดูเหมือนกำลังจะเบี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามนี้
"ไปนอนกับแคนดี้มาค่ะ" คำโกหกถูกเอ่ยออกมาเมื่อจวนตัว เนเน่พยายามขืนตัวเองให้เป็นปกติที่สุด หากแต่ความเจ็บปวดตามร่างกายยังคงพุ่งปรี๊ดเป็นระยะเล่นงานเธอไม่หยุดจนเกร็งขาสั่น
"ทำไมป๊าโทรไปไม่รับ"
"หนูหลับไปแล้วค่ะ"
"โทรกลับก็ไม่มี ปล่อยให้ป๊าเป็นห่วงไปเถอะ" น่าน้อยใจนักที่ลูกไม่เห็นความสำคัญจากการเป็นห่วงของเขาเลย
"งื้อ~ อย่างอนสิคะ ก็โทรศัพท์หนูตกแตกจะให้โทรหาป๊ายังไงเล่า" เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อกำลังจะหมุนตัวเดินขึ้นไปชั้นสอง เนเน่ก็เอื้อมมือไปคว้าแขนแกร่งเข้ามากอด "ดีกันนะ หนูจะไม่ทำให้ป๊าเป็นห่วงแบบนี้อีกแล้ว" ใบหน้าสวยซบลงบนท่อนแขนนั้นเป็นการออดอ้อน
"อืม เดี๋ยวป๊าให้ไอ้ดินไปซื้อให้ใหม่" มือใหญ่ลูบศีรษะทุยของลูกสาวเบาๆ ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นรอยช้ำตรงหัวไหล่มน
โน่ดึงแขนออกจากการกอดรัด แล้วถกเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวของลูกสาวขึ้นพร้อมกันในตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัว เผยให้เห็นรอยช้ำตามจุดทั้งแขนและขาราวกับคนถูกทำร้ายมายังไงยังงั้น
เหมือนใจจะสลายพอเห็นลูกเจ็บเขาเองก็เจ็บไปด้วย มันไม่มีพ่อแม่คนไหนที่ทนเห็นลูกตัวเองเจ็บได้นอกเสียจากว่าคนผู้นั้นมันรักแต่ตัวเอง
"ป๊า!!" หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบทันทีที่ผู้เป็นพ่อเห็นรอยนั้น มันเป็นความสะเพร่าของเธอเอง ก่อนมาแคนดี้จะใช้รองพื้นปกปิดให้ทั้งตัวแล้วแต่เลือกปิดแค่บริเวณลำคอและใบหน้า เพราะคิดว่ามีเสื้อและเกงกางปิดอยู่คงไม่มีใครสังเกตถึงขนาดนั้น
แต่แล้วก็กลับพลาดจนได้ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงให้ท่านเชื่อ คนอย่างมาเฟียใหญ่คงไม่โง่ที่จะมองไม่ออกอันนี้เธอรู้ดี
"ใครทำ" น้ำเสียงดุดันเค้นถามอย่างไม่พอใจ เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยตีหรือปล่อยให้ใครมาทำร้ายแม้แต่ยุ่งก็ไม่ให้ไต่ไรก็ไม่ให้ตอม แล้วใครมันกล้าดียังไงมาทำลูกเขาแบบนี้บอกเลยงานนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต
"….."
"ป๊าถามว่าใครทำ"
"อึก.." เสียงทรงพลังตะหวาดอย่างเกรี้ยวกราด ทำเอาเนเน่ที่กำลังครุ่นคิดคำตอบอยู่สะดุ้งตกใจพลางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ มองแววตาแดงก่ำของผู้เป็นพ่อสั่นระริก
"นะ..หนูเข้าไปอ่านหนังสือในห้องสมุดที่มอ แล้วเผลอเดินไปชนตู้เข้ามันเลยช้ำ" หญิงสาวก้มหน้างุดไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ แค่โกหกมันก็ผิดมากแล้วอย่าต้องมาเห็นน้ำตาของผู้เป็นพ่ออีกเลย
"อืม" โน่ครางตอบในลำคอเบาๆ ไม่ได้เชื่อคำพูดนั้นร้อยเปอร์เซ็นในเมื่อลูกไม่อยากบอกเขาก็ไม่อยากแค่นถามอะไรมากมาย เท้าใหญ่หมุนตัวเดินขึ้นชั้นสองไปโดยไม่ถามอะไรต่อ
เนเน่ถอนหายใจพรืดใหญ่ด้วยความโล่งอก พลางมองตามหลังผู้เป็นพ่อจนลับตา ก่อนจะเดินตามหลังขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองหมายจะไปพักผ่อนหลังเริ่มรู้สึกเพลีย
—————————————