แฮจินมาถึงโรงแรมโฟร์ซีซั่น เขาตรงขึ้นไปที่ห้องของบยองกุกและเคาะก่อนที่ศีรษะที่มีผมสีดำจะโผล่ออกมา

 

“โอ้ เธอนั่นเอง เข้ามาสิ”

 

บยองกุกสูงประมาณ 170 ซม. เขามีผมและหนวดเครารุงรัง ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนคนจรจัดที่ไม่เคยอาบน้ำเลยแม้แต่ครั้งเดียว นั่นคือสิ่งที่เขาเห็นในวันนี้

 

“คุณต้องไปอาบน้ำและโกนหนวด”

 

“ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร ถ้าฉันไปทำข้อตกลงกับพวกเขาทั้งๆที่ดูเรียบร้อยพวกเขาคงสงสัยว่าฉันเป็นพวกต้มตุ๋น ดังนั้นฉันจึงต้องทำตัวให้ ‘เป็นธรรมชาติ’ เพื่อให้พวกเขาคิดว่า ‘โอ้… ฉันก็คิดไว้อยู่แล้วว่าของแบบนี้มันต้องถูกขายโดยคนแบบนี้’”

 

“หยุดแต่งเรื่องได้แล้ว คุณมันก็แค่ขี้เกียจเท่านั้น… ผมจำได้ว่าล่าสุดคุณบอกผมว่าซูจองกำลังจะกลับมา คุณอยากจะทักทายเธอในสภาพนี้งั้นเหรอ?”

 

ซูจองศึกษาการอนุรักษ์และการบูรณะโบราณวัตถุที่มหาวิทยาลัยศิลปะประยุกต์ที่เวียนนา ประเทศออสเตรียและกำลังจะกลับมาที่เกาหลีเร็วๆนี้ เมื่อเธอยังเด็กเธอเคยเกลียดพ่อของเธอที่ไม่ค่อยกลับบ้าน แต่เธอก็สนใจวัตถุโบราณเพราะพ่อของเธอเช่นกัน

 

เนื่องจากมหาลัยนี้มีชื่อเสียงด้านการบูรณะโบราณวัตถุมันจึงทำให้บยองกุกรู้สึกภูมิใจในตัวซูจองมากและมักจะพูดว่าเธอเก่งมาก ทำให้แฮจินสงสัยว่าเธอเก่งจริงอย่างที่ว่าไหม

 

“ถ้าอย่างนั้นเธออาจจะหนีไป เพราะยังไงเธอก็เกลียดความสกปรกดังนั้นมันคงยากที่จะทักทายเธอในสภาพนี้ เฮ้อ… เธอจะกลับมาเดือนหน้าดังนั้นเธอควรหาเวลาไปพบกับเธอที่สนามบิน เธอบอกฉันว่าอยากเจอเธอมาก”

 

“คุณเคยบอกให้ผมอยู่ห่างจากเธอ”

 

“เฮ้ นั่นมันตอนที่เธออยู่ประถม แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่สามารถปล่อยให้เธออยู่ต่างประเทศตลอดไปได้ ฮู่… จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจู่ๆเธอพาชาวต่างชาติมาและบอกว่าเธอจะแต่งงานกับเขา? ตอนนี้ฉันแค่อยากจะมีหลาน”

 

แน่นอนว่าการตายของพ่อแฮจินทำให้บยองกุกเปลี่ยนไป

 

“ยังไงก็ช่างเถอะ แล้วของที่จะให้ประเมินคืออะไร?”

 

ดวงตาของบยองกุกเป็นประกาย จากนั้นเขาจึงนำศิลาดลมาวางไว้บนโต๊ะ

 

มันเป็นกาน้ำที่สูงไม่ถึง 30 ซม. ปากของมันยาวและรูปร่างของมันก็ค่อนข้างกว้าง แต่โดยรวมแล้วมันก็ยังดูงดงาม

 

มีลวดลายดอกโบตั๋นอยู่บนตัวของมัน ความงดงามของมันสามารถดึงดูดความสนใจได้อย่างง่ายดาย

 

“เธอจำสิ่งนี้ได้ไหม?”

 

“แน่นอน ผมจำได้ว่าพ่อของผมให้สิ่งนี้กับคุณเพื่อเป็นส่วนแบ่งในจีน แล้วทำไมคุณถึงนำสิ่งนี้มาที่นี่แทนที่จะขายที่นั่นไปเลย?”

 

แฮจินจำของชิ้นนี้ได้ขึ้นใจด้วยเหตุผลเดียว มันเป็นวัตถุโบราณชิ้นเดียวที่ถูกสร้างขึ้นในเกาหลีโดยเฉพาะจากโครยอแล้วด้วย

 

“ศิลาดลจากโครยอไม่ได้มีค่ามากนักในจีน เธอก็รู้นี่ว่าพวกเขาคิดว่าของตัวเองดีที่สุด”

 

“อืมม… นั่นก็จริง”

 

นอกเหนือจากคุณค่าทางศิลปะของวัตถุโบราณแล้ว ชาวจีนยังคิดว่าวัตถุโบราณของพวกเขาดีที่สุด ดังนั้นศิลาดลจากโครยอจึงไม่มีค่าเท่าศิลาดลของจีนที่มีคุณภาพใกล้เคียงกัน แน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าศิลาดลจากโครยอจะถูกมองว่าเป็นของถูก

 

“ดังนั้นฉันเลยนำมันมาที่นี่ เป็นยังไงบ้าง? มันดีรึเปล่า?”

 

บยองกุกมุ่งเน้นไปที่การปล้นสุสานเท่านั้น เขาไม่ได้เรียนศิลปะเหมือนยอนซอกหรือมีความสนใจในด้านนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยเข้าใจนัก

 

ยอนซอกเคยบอกกับบยองกุกว่าแฮจินเป็นนักประเมินที่ดีที่สุดของเกาหลีทำให้หลายต่อหลายครั้งเขาจึงโทรหาแฮจินแทนที่จะเป็นพ่อที่ล่วงลับไปแล้วของเขา

 

“ใช่ สีของมันยังดีอยู่และไม่มีร่องรอยของรอยแตกที่ผ่านการซ่อมแซม มันเป็นศิลาดลจากโครยอแบบคลาสสิกที่สร้างขึ้นในราวศตวรรษที่ 13 มันมีมูลค่าอย่างน้อยสองพันล้าน”

 

“สองพันล้านมันไม่ถูกเกินไปหน่อยหรือ?”

 

“อืมม… ผมก็ไม่รู้สิ ถ้าคนซื้อเห็นคุณค่าของมัน เขาอาจเต็มใจจ่ายให้คุณมากขึ้น ปัญหาคือเขาจะชอบมันรึเปล่า… แต่เขากำลังจะซื้อมันโดยที่ไม่ได้เห็นมันและส่งคนอื่นมาแทน…”

 

“บางครั้งผู้ซื้อก็จะส่งนักประเมินมาเพื่อตรวจสอบว่าเป็นของจริงหรือไม่ก่อนจะเรียกให้ฉันไปที่บ้านของเขา”

 

“งั้นแปลว่าคุณก็ยังไม่รู้เลยว่าคุณจะได้จบการขายที่นี่เลยรึเปล่า”

 

บยองกุกดูขมขื่น

 

“แม้ว่าฉันจะมีวัตถุโบราณของจริง ฉันก็ไม่สามารถเรียกพวกคนก้นใหญ่เหล่านั้นมาได้ด้วยการโทรเพียงครั้งเดียว บางคนจะซื้อมันทันที บางคนก็จะโทรเรียกฉันไปที่บ้าน… ฉันไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”

 

“อืมม… นั่นเลวร้ายมาก ผมจะได้รับเงินก็ต่อเมื่อคุณได้เงินแล้วเท่านั้น”

 

แฮจินพูดติดตลก แต่บยองกุกหยิบซองที่เต็มไปด้วยเงินออกมา

 

“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้จักเธอดี นี่คือเงินของเธอ ดังนั้นเธอไปได้แล้วล่ะ”

 

ด้านในเป็นธนบัตรพันวอนมากมาย ปรากฏว่าบยองกุกให้เงินก้อนใหญ่แก่แฮจิน

 

“ทำไมคุณถึงให้เงินผมมากขนาดนี้?”

 

“มันรวมถึงเงินแสดงความเสียใจสำหรับพ่อของเธอด้วย การดูแลศพคงจะต้องลำบากแน่… ความจริงแล้วเธอควรโทรหาฉัน”

 

บยองกุกเป็นคนเดียวที่ห่วงใยพ่อของแฮจิน

 

แต่ทันใดนั้นแฮจินก็เกิดสงสัยขึ้นมา

 

“ผมมีบางอย่างอยากจะถามคุณ คุณได้เจออะไรแปลกๆระหว่างกำลังขุดค้นกับพ่อของผมไหม?”

 

“บางอย่างแปลกๆ? เธอกำลังพูดถึงการขุดค้นครั้งไหน?”

 

“ครั้งสุดท้าย…”

 

“หืม? ครั้งนั้นฉันไม่ได้ไปด้วย… ตอนนั้นฉันต้องไปออสเตรียเพราะซูจอง ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถไปจีนกับพ่อของเธอได้ บางทีมันอาจมีคนอื่นไปพร้อมกับเขา”

 

“คุณรู้ไหมว่าเป็นใคร?”

 

“เธอน่าจะรู้ว่าพ่อของเธอคงไม่ได้บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นฉันฉันก็คงไม่พูดเหมือนกันถ้าฉันเป็นเขา”

 

แฮจินสงสัยว่าหนังสือหรือสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่นทำให้อาการของพ่อแย่ลง อย่างไรก็ตามตอนนี้เขากลับไม่รู่ว่าเขาควรจะไปถามใคร

 

“อืม คุณพูดถูก ผมควรจะไปได้แล้ว”

 

“โอเค โอ้ จริงสิ ถ้าหลังจากนี้เธอว่าง เธอช่วยไปอินซาดงกับฉันหน่อยได้ไหม?”

 

“ทำไม?”

 

“เพราะฉันยังคงรู้สึกแย่กับครั้งที่ฉันหนีไปคนเดียวเมื่อตอนที่ไปขุดค้นกับพ่อของเธอที่กัมพูชา และตอนนี้เธอก็ตัวคนเดียวดังนั้นฉันจึงไม่สามารถปล่อยเธอไปเฉยๆได้ ฉันจะให้ของชิ้นหนึ่งจากที่ฉันมีเพื่อให้เธอนำไปขาย น่าเสียดายที่ฉันขายของที่มีราคาแพงไปหมดแล้วทำให้ของที่เหลือไม่ได้มีราคาขนาดนั้น แต่มันน่าจะทำให้เธอมีเงินมากพอที่จะเปิดร้านเล็กๆได้”

 

“ไม่เป็นไรครับ คุณขายและเก็บพวกมันไว้ซื้อบ้านให้ซูจองตอนเธอแต่งงานจะดีกว่า”

 

“อันนั้นฉันเตรียมไว้แล้ว ดังนั้นหยุดพูดและมากับฉันไม่งั้นเธอจะเสียใจ”

 

“เฮ้อ… งั้นผมขอเลือกอันที่แพงที่สุดก็แล้วกัน”

 

“เธอได้สิทธิ์นั้น หืม? มีโทรศัพท์มา สวัสดีครับ? ครับ ห้อง 318 ครับ แล้วจะรอครับ”

 

บยองกุกวางสาย เขาไม่ได้ดูประหม่าเลยแม้แต่น้อย

 

พวกเขาหยิบน้ำผลไม้ออกมาจากตู้เย็นเพื่อกินระหว่างรอ ไม่นานนักคนที่พวกเขารอก็มาถึง

 

“สวัสดีครับผมลี มินซองเป็นผู้อำนวยการของฮวาจินอิเล็กทรอนิกส์”

 

ชายสามคนเดินเข้ามาในห้อง หนึ่งในนั้นเป็นชายชราที่ดูอายุอย่างน้อย80ปี ส่วนผู้อำนวนการลี มินซองอยู่ในช่วง40ต้นๆ และสุดท้ายคือชายหนุ่มที่มีบรรยากาศครอบงำพร้อมด้วยแว่นกันแดดและร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

 

ฮวาจินอิเล็กทรอนิกส์? แฮจินรู้สึกว่าด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขายังคงทำงานในธุรกิจของฮวาจิน

 

“คุณพาบอดี้การ์ดมาด้วย?”

 

บยองกุกถามด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของเขา มินซองปรับแว่นของเขาและถามกลับ

 

“เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน แล้วทางนั่นคือ?”

 

“หลานชายของฉันเอง”

 

“ผมไม่คิดว่าคุณแค่พาหลานคุณมาเที่ยวที่นี่แน่… เขาทำอะไรได้?”

 

มินซองสังเกตแฮจินด้วยสายตาที่เฉียบคม มันราวกับว่าเขาสามารถยิงเลเซอร์ออกจากตาของเขาได้

 

“ผมเป็นนักประเมินวัตถุโบราณ”

 

มินซองแปลกใจเล็กน้อยกับคำตอบที่เขาได้รับ

 

“คุณเป็นนักประเมินตั้งแต่อายุแค่นี้? ฮาฮา… ชายคนนี้ก็มาที่นี่เพื่อประเมินด้วยเหมือนกัน คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

 

เขาบอกเป็นนัยว่าแฮจินควรรู้จักเขาหากเรียกตัวเองว่านักประเมิน

 

ชายชรารูปร่างผอมและมีใบหน้ายาว เขายิ้มเล็กน้อยขณะมองมาที่แฮจินราวกับถามว่า ‘เธอรู้จักฉันไหม?’

 

แฮจินสังเกตใบหน้าของเขา เขาจำชื่อได้ แต่เขาไม่ชอบหน้าตาที่น่ารำคาญของชายชราที่มองลงมาที่เขา

 

“อืมม ผมไม่รู้จัก”

 

อีกฝ่ายประหลาดใจมากกับคำตอบที่กล้าหาญของเขา มินซองไอและชำเลืองมองนักประเมินอาวุโสที่พยายามเสนอตัวอย่างเต็มที่

 

“หืมม… ผมไม่เข้าใจว่าทำไมนักประเมินอย่างคุณถึงไม่รู้จักศาสตราจารย์โอ วอนซังจากสาขาวัตถุโบราณของมหาวิทยาลัยเกาหลีได้ยังไง นอกจากนี้เขายังเป็นสมาชิกของคณะกรรมการประเมินของสมาคมวัตถุโบราณของเกาหลีอีกด้วย”

 

“ผมเคยอยู่ที่ต่างประเทศและเพิ่งได้มีโอกาสกลับมาที่นี่ หากเรื่องพวกนั้นจำเป็นต่อการประเมินวัตถุโบราณ งั้นผมก็จะเริ่มศึกษามันตอนนี้เลย”

 

บยองกุกรู้ดีว่าแฮจินมีความภาคภูมิใจและอารมณ์ขันเหมือนกับพ่อของเขา เขาหัวเราะและเปลี่ยนบรรยากาศ

 

“ฮ่าฮาฮา! หลานชายของฉันเป็นคนตรงไปตรงมาเล็กน้อย เนอะ? เป็นเพราะเขาเคยอยู่ต่างประเทศมาก่อน คุณคงไม่ถือใช่ไหม?”

 

มินซองไม่ได้ปิดบังเรื่องที่เขากำลังโกรธ

 

“ใช่ แต่… ผมกังวลเรื่องสังคมของหลานชายคุณ”

 

“ผมมาทำงานเป็นนักประเมินเพราะผมไม่สนใจชีวิตทางสังคม แต่ถ้ามันเกี่ยวข้องกับการเข้าสังคมด้วยแสดงว่าผมคงเลือกงานผิด”

 

ตอนนี้ใบหน้าของมินซองเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาไม่ใช่คนที่ซื้อและเขาก็ไม่สามารถทำลายการเจรจาครั้งนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงพยายามควบคุมความโกรธของเขา

 

“อืมม… ก่อนอื่นเรามาดูของกันก่อน”

 

“แน่นอนครับ ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องหลัก”

 

บยองกุกนำศิลาดลออกมาอีกครั้ง ส่วนโอ วอนซังก็หยิบแว่นขยายของเขาออกมา

 

เขาศึกษามันจากล่างขึ้นบนก่อนจะพยักหน้าให้มินซอง มันเป็นของจริง

 

“ไปกันเถอะ”

 

“ไปไหน?”

 

“เราไม่สามารถให้เงินคุณที่นี่ได้ นอกจากนี้เราก็ไม่สามารถตัดสินใจเรื่องราคาได้ด้วยตัวเอง เราต้องให้ท่านประธานเห็นมันและเป็นคนตัดสินใจ”

 

บยองกุกคิดว่ามันอาจจะเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตกใจขนาดนั้น เขาเหลือบมองแฮจินและเห็นด้วย

 

“โอเค ไปกันเถอะ”

 

ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาและเริ่มห่อศิลาดลอย่างระมัดระวัง พวกเขาเคยทำมาหลายครั้งแล้วทำให้ใช้เวลาไม่ถึง 3 นาทีในการยกมันใส่กล่อง

 

“เราจะไปด้วย คงไม่ขัดข้องใช่ไหม?”

 

บยองกุกกังวลว่าพวกเขาอาจจะสับเปลี่ยนของ แต่มินซองดูจะไม่ใสใจ

 

“โอเค มันไม่ใช่ว่าเราจะ… อืมม … อย่างไรก็ตามเราควรจะไปให้เร็วที่สุด แล้วหลานของคุณจะตามเรามาด้วยไหม?”

 

“แน่นอน ผมจะสบายใจกว่าถ้ามีเขาอยู่ข้างๆ…”

 

“เอาเถอะ”

 

แฮจินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขึ้นรถเรนจ์โรเวอร์ตามบยองกุกไป

 

หลังจากผ่านไป 20 นาที พวกเขาก็ได้มาถึงหมู่บ้านหรูในพย็องชัง มันถูกล้อมรอบไปด้วยกำแพงสูง ทำให้เมื่อมองจากระยะไกลมันจึงดูเหมือนเป็นโลกที่แตกต่าง โลกที่สามัญชนไม่สามารถเข้าถึงได้

 

“ถึงแล้ว”

 

“ที่นี่เยี่ยมมาก”

 

แฮจินเคยคิดว่าเขาอยากจะอยู่ในสถานที่แบบนี้ในสักวันหนึ่ง แต่เมื่อเขาได้มาเห็นมันด้วยตาตัวเองเขาก็ยิ่งอยากได้มันมากขึ้นไปอีก

 

“เธอไม่เคยมาที่แบบนี้ ใช่ไหม?”

 

“ใช่ครับ ผมหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถอยู่ที่นี่ได้ แต่ทำไมราคามันถึงแพงนัก?”

 

“โอ้ เธอน่าจะรู้ว่าทำเนียบของประธานาธิบดีอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ดังนั้น…”

 

“หยุดคุยและเข้าไปข้างในได้แล้ว”

 

มินซองไม่ชอบที่แฮจินและบยองกุกยังคงสงบต่อหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องยำเกรง

 

พวกเขาเดินผ่านทางเข้าหลังจากตรวจสอบ ID และกล้องรักษาความปลอมภัย จากนั้นพวกเขาก็เดินผ่านสวนขนาดใหญ่เพื่อเข้าไปในคฤหาสน์

 

อย่างที่แฮจินคาดไว้ภายในมันล้วนตกแต่ด้วยของราคาแพง อย่างไรก็ตามมันกลับมีภาพหนึ่งบนผนังที่ดึงดูดความสนใจของเขา

 

“สวัสดี”

 

มีชายคนหนึ่งในวัย50ต้นๆกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาคือลิม ซองจุนเป็นรองประธานกรรมการของฮวาจินที่แฮจินเคยเห็นแค่ในทีวีเท่านั้น