หัวใจของแฮจินเต้นรัวดั่งกำลังนั่งรถไฟเหาะ เขารู้สึกราวกับอึนแฮเพิ่งสารภาพรักเขา

 

อยากรู้จักฉัน? เธอคงไม่ได้หมายความว่าเธออยากจะเดทกับฉัน…

 

“อ้า! อย่าเพิ่งคิดอะไรแปลกๆ ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”

 

แฮจินผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงทำหน้านิ่งเพื่อไม่ให้อึนแฮเข้าใจผิด

 

“ฮาฮา จริงเหรอ? แล้วผมต้องแปลกใจไหมที่มันไม่มีอะไร”

 

“หืมม… ผู้ชายส่วนใหญ่ค่อนข้างชอบฉัน แต่ทำไมคราวนี้ฉันรู้สึกเหมือนถูกทิ้งกันนะ นี่ฉันผิดเหรอ?”

 

แฮจินตระหนักว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้เธอนำได้ เขาจึงตอบอย่างกล้าหาญมากขึ้น

 

“ผมไม่ใช่ผู้ชายที่จะตกหลุมรักใครง่ายๆเพียงเพราะหน้าตา”

 

“โอ้ งั้นคุณก็จะบอกว่าฉันสวยสินะคะ ขอบคุณค่ะ”

 

เธอเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

 

“อืมม… แล้วคุณต้องการอะไรจากผม?”

 

“ที่จริงแล้ว ฉันเป็นคนดูแลแกลเลอรี่ที่ปู่ของฉันทิ้งเอาไว้”

 

การสืบทอดคาเฟ่ก็นับเป็นเรื่องที่ดีมากพอแล้ว แต่เธอกลับได้รับมรดกเป็นแกลเลอรี่ เธอเป็นเจ้าของช้อนเงินตัวจริง

 

“นั่นเยี่ยมมาก”

 

“มันอาจจะดูดียอดเยี่ยมสำหรับคนอื่น แต่สำหรับฉันแล้วมันไม่ง่ายเลย เมื่อวานคุณก็ได้ยินใช่ไหมเรื่องที่ฉันถูกหลอก”

 

มันเป็นสิ่งที่ผู้คนมองว่าน่าอับอาย อย่างไรก็ตามเธอกลับดูสงบเมื่อเอ่ยถึงมัน

 

“แน่นอนว่าผมได้ยิน”

 

“ตอนนั้นฉันรีบเพราะคิดว่ากำลังจะได้วัตถุโบราณดีๆ แต่มันกลับกลายเป็นว่าฉันถูกหลอก ปัญหาคือฉันไม่สามารถแจ้งตำรวจได้ ครอบครัวของฉัน… ไม่สิ ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ฉันอาจจะเสียแกลเลอรี่ของฉันไป”

 

ตอนแรกแฮจินคิดว่าตระกูลของเธออาจไม่ธรรมดา แต่เห็นได้ชัดเลยว่ามันมีความขัดแย้งอยู่ภายใน

 

“งั้นตอนนี้คุณก็คงกำลังตกที่นั่งลำบาก”

 

“ใช่ค่ะ แต่ไม่ใช่แค่เพราะฉันเสียเงินไป ฉันสามารถทำเป็นไม่สนใจเงินจำนวนนั้นได้ แต่หากเหตุการณ์เช่นนี้ยังคงเกิดขึ้นต่อไป เกรงว่าเรื่องเกี่ยวกับความผิดพลาดของฉันอาจจะหลุดออกไป แม้ว่าเยรินจะเกลียดฉัน แต่เธอจะไม่พูดเรื่องนี้ออกมาดังๆ ดังนั้นฉันจึงไม่กังวลเกี่ยวกับเธอ… อย่างไรก็ตามไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ได้”

 

“ผู้หญิงที่คุณทะเลาะด้วยเมื่อวานเธอชื่อเยรินงั้นเหรอ? ปากของเธอจะต้องหนักกว่าที่ผมคิดแน่เพราะเธอดูไม่เป็นเช่นนั้น…”

 

“ผิดแล้ว ปากของเธอเบายิ่งกว่าขนนกเพียงแต่ฉันรู้ความลับของเธอเช่นกันก็เท่านั้น ดังนั้นฉันจึงมั่นใจว่าเธอจะไม่พูดพล่ามเรื่องของฉันแน่นอน”

 

“หืมม… งั้นแปลว่าคุณต้องการให้ผมเปิดโปงเรื่องเหล่านั้นอย่างลับๆ…”

 

“อุฟ! โอ้ ฉันขอโทษ”

 

แฮจินรู้สึกแทบบ้า แต่รอยยิ้มของเธอก็ทำให้ความรู้สึกนั้นละลายหายไปราวกับหิมะ

 

“ไม่เป็นไร” แฮจินพูด

 

“คุณไม่ได้ดูเหมือนนักสืบเอกชนสักหน่อย ฉันแค่อยากจะให้คุณช่วยฉัน”

 

ตอนนี้แฮจินนึกย้อนไปถึงชายที่เป็นผู้ประเมินของเยริน

 

“คุณต้องการให้ผมเป็นผู้ประเมินส่วนตัวของคุณ?”

 

“ใช่ ฉันรู้ว่ามันดูหยาบคายเพราะพวกเราเพิ่งรู้จักกัน แต่ที่ฉันถามเพราะมันเป็นเรื่องด่วน คิดซะว่าเป็นฉันที่รับคุณมา คุณจะได้รับค่าตอบแทนเท่าหัวหน้าแผนก”

 

“หัวหน้าแผนก…”

 

“คุณจะได้เงินเดือน 8,000 พร้อมโบนัส 400% ฉันจะให้โบนัสคุณเพิ่มเติมเมื่อคุณได้รับวัตถุโบราณที่ดีในราคาต่ำ นอกจากนี้คุณก็ยังจะได้รับรถซีดานหนึ่งคัน แน่นอนว่ามันเป็นรถของบริษัท แต่คุณสามารถนำมันไปใช้ส่วนตัวได้ และหลังจากผ่านไปหนึ่งปีคุณก็สามารถขึ้นเป็นพนักงานเต็มเวลาได้หากเราทั้งคู่เห็นพ้องต้องกัน”

 

นั่นเป็นเงื่อนไขที่ยอดเยี่ยม ถ้ามันเป็นก่อนที่แฮจินจะได้รับเครื่องเคลือบลายคราม มันคงเป็นข้อเสนอที่ใหญ่แน่นอน อย่างไรก็ตามส่วนที่ดีที่สุดของข้อเสนอนี้คือเขาจะได้ทำงานร่วมกับอึนแฮ แต่น่าเสียดายที่คำตอบของแฮจินไม่ใช่สิ่งที่อึนแฮหวังไว้

 

“ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถรับข้อเสนอของคุณได้”

 

“หืมม… ทำไมล่ะ? ฉันขอทราบเหตุผลได้ไหม”

 

“ความจริงแล้วผมใฝ่ฝันที่จะเป็นเพลย์บอยมาตลอด โทรหาผมถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ ผมจะมาช่วยคุณเป็นครั้งคราวในฐานะฟรีแลนซ์ แน่นอนว่าหากคุณต้องการผมก็จะเก็บมันทั้งหมดเป็นความลับ”

 

อึนแฮมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ

 

จากนั้นเธอจึงกอดอกและถามออกมา “ฉันเดาว่าฉันคงจะอวดดีไปหน่อยสินะคะ ฉันคิดว่าคุณคงเห็นว่าข้อเสนอของฉันดีพอหลังจากที่คุณบอกฉันว่าคุณทำงานในอุตสาหกรรมก่อสร้าง…”

 

เธอพูดว่า ‘ทำงานในอุตสาหกรรมก่อสร้าง’ แทนที่จะเป็น ‘คนงานก่อสร้าง’ เธอเป็นคนที่เอาใจใส่มาก คนรวยอย่างเธอมันง่ายที่จะดูถูกผู้อื่น แต่ปรากฏว่าเธอได้รับการศึกษาเป็นอย่างดี

 

“ข้อเสนอของคุณน่าสนใจก็จริง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ทำงานเป็นคนงานก่อสร้างเพียงเพราะต้องการเงิน ผมแค่อยากจะแสดงให้พ่อเห็น… หรือผมควรเรียกมันว่าการต่อต้านดี? ในตอนนั้นผมต้องการหาเงินให้ได้มากพอด้วยวิธีการที่ยากลำบากโดยมีจุดประสงค์เพื่อเหตุผลนั้น และมันก็ไม่ใช่ว่าผมมีความสามารถมาก แต่ตอนนี้ผมไม่มีเหตุผลที่ต้องทำงานใช้แรงอีกแล้ว และผมก็ไม่ได้ยากจนถึงขนาดที่ต้องเอาตัวไปผูกติดกับงานด้วย… ที่จะสื่อคือผมอยากจะอยู่อย่างไร้กังวล”

 

“ฉันเข้าใจค่ะ แล้วคุณจะทำงานให้ฉันไหมหากฉันปฏิบัติต่อคุณเหมือนคุณเป็นฟรีแลนซ์?”

 

“แน่นอนครับคุณอึนแฮ ผมพร้อมจะทำงานให้คุณเสมอ”

 

“ฮาฮา ฉันชอบมัน งั้นฉันจะจ้างคุณอย่างเป็นทางการ โปรดมาที่บริษัทของฉันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียด คุณเคยได้ยินแกลเลอรี่ที่ชื่อแซยอนไหม?”

 

แฮจินไม่เพียงแค่เคยได้ยินเกี่ยวกับมัน แต่เขาเคยไปที่นั่นเลยด้วยซ้ำ

 

“คุณหมายถึงแกลเลอรี่ที่อยู่ในบุกชอนใช่ไหมครับ?”

 

“โอ้ คุณรู้จัก”

 

แน่นอนว่าแฮจินต้องรู้จักเป็นอย่างดี เขาเคยเห็นวัตถุโบราณที่พ่อของเขาขายในต่างประเทศถูกจัดแสดงที่แกลเลอรี่แซยอนสองสามครั้ง ดังนั้นมันจึงทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

 

วัตถุโบราณดังกล่าวถูกขายในประเทศจีนและประเทศอื่นๆในฐานะของที่ถูกขโมยมา ดังนั้นแฮจินจึงสงสัยว่าพวกมันมาอยู่ในแกลเลอรี่ที่เกาหลีได้อย่างไร แต่เขาก็ไม่สามารถถามผู้อำนวยการได้ว่าเธอไปได้มาจากไหน ดังนั้นเขาจึงถอยออกมา และ… ผู้อำนวยการที่ว่านั่นก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้วตอนนี้…

 

“อืมม… ตกลง ผมจะไปพบคุณที่นั่นพรุ่งนี้ ผมตื่นเต้นมากที่ได้รับงานนี้”

 

“ฉันก็ดีใจเช่นกันค่ะที่เราได้ทำงานร่วมกัน”

 

อึนแฮขับรถพาแฮจินกลับไปที่ร้านหนังสืออีกครั้ง

 

เธอถามว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน แต่เขาไม่อยากบอกเธอ เขาไม่สามารถบอกเธอได้ว่าเขาอาศัยอยู่ในสลัมที่แม้แต่โจรก็ยังไม่กล้าปล้น

 

ตอนแรกเขาวางแผนแค่จะขายเครื่องเคลือบลายครามเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเขานึกย้อนกลับไปเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากวัตถุโบราณ

 

เขาได้โหมงานอย่างหนักเพื่อหยุดยั้งพ่อของเขาจากการปล้นสุสานซึ่งตอนนี้มันไม่จำเป็นอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงคิดว่าในเมื่อทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้ เขาก็ควรย้ายไปโซลและเริ่มต้นใหม่

 

แม้ว่าพ่อของฉันจะใช้ชีวิตแบบโจรปล้นสุสาน แต่ฉันจะกลายเป็นผู้ประเมินราคาวัตถุโบราณที่แท้จริง ไม่สิ ฉันจะทำมากกว่านั้น ฉันจะหาตัวพ่อค้าศิลปะผู้ชั่วร้ายที่มาคุกคามพ่อของฉันและทำให้เขาตายแบบนั้น จากนั้นฉันก็จะกู้คืนวัตถุโบราณของเกาหลีที่ถูกพรากไปจากเรากลับคืนมาด้วย

 

ขณะที่เขาคิดหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นรัว เขาไม่คิดว่าทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความบังเอิญ บางทีเหตุการณ์ล่าสุดอาจเป็นสัญญาณบอกให้เขาทำตามความปรารถสุดท้ายของพ่อ…

 

แฮจินเอาแต่แก้ตัวอย่างบ้าคลั่งในขณะที่กัดริมฝีปากของตัวเอง เขาไม่สามารถทำแบบขอไปทีได้ ดังนั้นเขาจะต้องทำทุกอย่างจากจุดเริ่มต้น

 

หากเขาสามารถนำวัตถุโบราณของเกาหลีที่กระจัดกระจายอยู่ในต่างประเทศกลับคืนมาได้ หากเขาสามารถเรียกคืนพวกมันจากผู้ที่นำพวกมันไปและอ้างว่าเป็นส่วนหนึ่งในคอลเลกชั่นของพวกเขาได้ แบบนั้นจะไม่มีความหมายมากกว่าเหรอ?

 

ในคืนนั้นแฮจินมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนและวางแผนว่าจะทำอย่างไรกับอนาคตของเขาเป็นครั้งแรก

 

วันต่อมา เขาเดินทางไปยังหน่วยงานจัดหาบ้านบริเวณใกล้เคียงและพบสตูดิโอที่อยู่ไม่ไกลในราคาที่เหมาะสม เขาต้องใช้เงิน 10,000,000 จากเงินที่เหลือเป็นค่ามันจำ ทำให้ตอนนี้เขาเหลือเงินอยู่ 5,000,000 วอน

 

เขานั่งแท็กซี่กลับไปที่บ้านและเก็บข้าวของจนดึก เขาไม่มีของที่ต้องเก็บมากนักเนื่องจากเขาให้ของที่เขาเคลื่อนย้ายไม่ได้หรือไม่ต้องการให้กับเพื่อนบ้านของเขา ทำให้เขามีของที่ต้องการเพียงแค่สามกล่องเท่านั้น เขาย้ายพวกมันไปที่บ้านใหม่และเมื่อกลับไปที่โรงแรมมันก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว

 

วันรุ่งขึ้นเขาทำการเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมและเดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้เคียงเพื่อซื้อชุดสูท มันราคา 500,000 วอน แต่เขาคิดว่ามันจำเป็น เขาต้องดูเหมือนผู้เชี่ยวชาญ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถไปที่แกลเลอรี่ได้โดยสวมแค่ชุดลำลอง

 

เขามาถึงแกลเลอรี่แซยอนตอนเวลาประมาณ 11โมง มันเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการคุยธุระและทานอาหารกลางวันร่วมกัน

 

เมื่อเขาเข้ามาในแกลเลอรี่สิ่งแรกที่เขาเห็นคือแจกันดอกไม้ใบใหญ่ที่มีสีสันสดใส มันมีภาพของกวางที่กำลังเล่นอยู่บนภูเขาประดับอยู่ ด้วยสภาพที่ดีสีของมันจึงชัดเจนและดูสวยงาม

 

ไม่ว่าใครที่เห็นต่างก็คิดว่ามันเป็นวัตถุโบราณล้ำค่า แฮจินไม่คุ้นเคยกับแจกันนักเพราะพ่อของเขาเป็นคนขุดมันขึ้นมาและขายให้กับพ่อค้าชาวจีน

 

ผู้ที่สนใจเรื่องเครื่องเคลือบจะรู้ดีว่าแจกันชิ้นนี้ถูกผลิตขึ้นในจีน แต่การที่มันถูกนำเข้ามาในเกาหลีได้โดยไม่มีปัญหานับเป็นเรื่องแปลก

 

“มันสวยใช่ไหม?”

 

เสียงของเธอกระจ่างใสและงดงามเช่นเดียวกับใบหน้าของเธอ

 

แฮจินหันกลับไป และพบอึนแฮในชุดกระโปรงรัดรูปทรง H-lineพร้อมกับเสื้อเบลาส์กำลังมองไปที่แจกันด้วยความภาคภูมิใจ

 

“ใช่ครับมันเป็นวัตถุโบราณที่ดี”

 

“มันเป็นหนึ่งในรายการโปรดของปู่ฉัน”

 

“โอ้… ผมพนันได้เลยว่าคุณต้องรักเขามากแน่ๆ”

 

“ค่ะ ท่านเอ็นดูฉัน แม้ว่าตอนนี้ท่านจะจากไปแล้ว แต่เมื่อเวลาที่ฉันคิดถึงท่าน ฉันก็มักจะมาดูสิ่งที่ท่านชอบ เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าท่านกำลังคุยกับฉัน”

 

เธอเป็นคนอ่อนไหว ถ้าเป็นคนอื่นแฮจินคงคิดว่าคนๆนั้นแค่กำลังสะอื้น แต่เมื่อเป็นอึนแฮเขากลับรู้สึกเสียใจแทนเธอ เป็นเพราะความสวยของเธองั้นเหรอที่ทำให้เขาคิดแบบนั้น?

 

“ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงรักคุณมาก”

 

“จริงเหรอ? งั้นเราเข้าไปข้างในกันเลยดีไหมคะ? ยังไงเราก็ไม่สามารถคุยเรื่องธุรกิจที่นี่ได้”

 

“โอเคครับ”

 

อึนแฮพาแฮจินไปยังห้องทำงานที่อยู่ลึกเข้าไปในแกลเลอรี่

 

เนื่องจากผู้มีอำนาจและความมั่งคั่งมักจะมาเยี่ยม ห้องทำงานของเธอจึงอยู่ในโทนสีขาดเรียบง่ายแต่ดูหรูหราด้วยภาพวาดอันทรงคุณค่า

 

“อันที่จริงฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณอย่างเร่งด่วน เมื่อไม่นานมานี้ชายที่ฉันทำธุรกิจด้วยส่วนใหญ่มีปัญหา ดังนั้นฉันเลยต้องหาคนใหม่… แต่ปัญหาคือฉันไม่รู้ว่าใครไว้ใจได้”

 

“มีปัญหา นั่นหมายความว่าเขา… อืม ผมควรเรียกคุณว่าCEOไหม?”

 

แฮจินไม่รู้ว่าเขาควรเรียกเธอว่าอย่างไรดี เธอยิ้มออกมา

 

“เรียกแค่ชื่อฉันก็ได้ค่ะ CEOหรือผู้อำนวยการมันไม่เหมาะกับอายุของฉัน”

 

“ตำแหน่งของคุณไม่ได้อยู่ในนามบัตรที่คุณให้มา”

 

“ฉันมีตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายก็จริง แต่ฉันไม่ได้เขียนลงในนามบัตรใบนั้นเพราะมันไม่ได้มีไว้สำหรับคนที่ฉันไปพบเพื่อทำธุรกิจ”

 

แฮจินไม่รู้ว่านั่นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่มันทำให้เขารู้สึกดี

 

“โอ้…ผมเข้าใจ อืมม… ต้องการดำเนินการต่อแต่คุณพบปัญหา หมายความว่านายหน้าคนนั้นให้วัตถุโบราณที่มีปัญหากับคุณ?”

 

“ใช่ค่ะ เขาหลอกลวงฉันด้วยของปลอม และตอนนี้ฉันก็กำลังหาตัวเขา แต่ฉันมีปัญหาที่ใหญ่กว่าการพบการฉ้อโกงนั้นรออยู่ ฉันมีวัตถุโบราณไม่เพียงพอสำหรับนิทรรศการที่กำลังจะมาถึง”

 

“พระพุทธรูปหยกที่เราพบในงานแสดงตัวอย่าง?”

 

“ฉันตั้งใจว่าจะเก็บเงียบเอาไว้ แต่วันนั้นคุณพูดเสียงดังมาก ดังนั้นฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่ได้รับมัน และปีนี้ฉันก็สามารถใช้เงินได้แค่จำนวนหนึ่งเท่านั้นในการประมูลของปีนี้”

 

“ผมเข้าใจ งั้นคุณก็รับพวกวัตถุโบราณจากนายหน้าเป็นหลักใช่ไหม?”

 

“ฉันได้รับ 70% จากการประมูลและที่เหลือผ่านอินซาคง อย่างที่คุณทราบว่ามันอาจมีวัตถุโบราณที่ดีในราคาที่ถูกมาก แต่มันก็อาจจะเป็นของปลอมได้เช่นกัน เช่นเดียวกันกับในครั้งนั้น ดังนั้นฉันจึงกังวลทุกครั้งที่ต้องทำข้อตกลง”

 

“ผมมีคำถาม ผมไม่คิดว่าคุณจะเก็บวัตถุโบราณทั้งหมดที่คุณได้รับไว้ในแกลเลอรี่… คุณทำอะไรกับพวกมัน?”

 

”มันมีกลุ่มที่คอยซื้อพวกมันบ่อยครั้ง อันที่จริงลูกพี่ลูกน้องของฉันอยากได้แจกันที่คุณเห็นตรงทางเข้า เขาบอกว่าเขาอยากได้มัน…”

 

“กลุ่ม…”

 

“กลุ่มบริษัทฮวาจิน(Hwajin Corporate Group.) ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นรองประทางกรรมการของฮวาจิน”

 

โหว… ตอนแรกฉันคิดแค่ว่าเธอคงมาจากตระกูลที่ร่ำรวย แต่กลับกลายเป็นว่าเธอคือสมาชิกของตระกูลที่เป็นเจ้าของกิจการที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี

 

“โอ้… ช่างเป็นตระกูลที่ยอดเยี่ยมไปเลยนะครับ!”

 

“ผิดแล้ว ที่ถูกต้องคือเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับฮวาจินเลย แม้แต่ 1%ก็ไม่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตาม… คุณจะช่วยฉันไหม?”

 

ความจริงแล้วเธอไม่ต้องถามด้วยซ้ำ