Armipotent – จักรวรรดิคลั่ง จักรพรรดิอมตะ

 

บทที่ 65 อาหารมื้อหนัก

 

เมื่อถึงเส้าหยางมาถึงโรงอาหารบนชั้นสอง เขาก็ได้รับการต้อนรับจากหลี่เยวในทันที

 

“ ยินดีต้อนรับ พวกเราเตรียมโต๊ะและอาหารไว้ให้คุณแล้ว” หลี่เยวทักทายถึงเส้าหยาง ด้วยรอยยิ้ม

 

“ เด็กดี!” ถังเส้าหยางลูบหัวของเธอและเด็กหญิงตัวเล็กๆอีกหกคนที่อยู่ข้างๆหลี่เยว

 

หลังจากนั้นหลี่เยวและเพื่อนของเธอก็พาเขาไปที่โต๊ะ มันเหลือคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รอดชีวิตมาได้จากเหตุการณ์เมื่อวาน ดังนั้นบรรยากาศของโรงอาหารในตอนนี้จึงค่อนข้างเงียบสงบและมืดมน

 

สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือการจัดทํากฎระเบียบ! ฉันไม่สามารถปล่อยให้เหตุการณ์เดียวกันนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองได้

 

ถ้าคนของเขาไม่ออกจากฐานไปก่อนหน้านี้ มันก็จะมีผู้บาดเจ็บน้อยลง อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้นถังเส้าหยางก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้พวกเขาจากไป เพราะนั่นก็เป็นหนึ่งในกระบวนการในการกําจัดคนโง่ออกไปจากฐานทัพ

 

ขณะที่ถังเส้าหยางกําลังคิดถึงขั้นตอนต่อไปของจักรวรรดิของเขา กลิ่นของอาหารก็โชยเข้ามาในจมูกของเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่ทิศทางของกลิ่นหอม

 

ด้วยความช่วยเหลือของคุณแม่ของหลี่เยว่ เธอก็เอาอาหารมาเสิร์ฟเขา พวกเขานําตะกร้างมาวางบนโต๊ะ

 

“ นี่คืออาหารเรียกน้ําย่อยสําหรับคุณ บอส!” หลี่เยวชี้ไปที่ตะกร้านึ่งอย่างภาคภูมิใจ “ นี่คือเกี๊ยวฝีมือคุณยาย! มันเป็นเกี๊ยวที่อร่อยที่สุดในโลก! คุณโชคดีมากที่ได้ลิ้มรสมัน!”

 

” โอ้ จริงหรอ!?” ถังเส้าหยางเล่นกับเด็กหญิงตัวเล็กในขณะที่เขาทําหน้าประหลาดใจ

 

“ ใช่!” สาวน้อยตอบด้วยแววตาที่แน่วแน่ เธอดูจริงจังกับคําพูดของเธอ

 

“ ฮ่าฮ่า อย่าไปฟังเธอเลย! เธอพูดไร้สาระน่ะ ฉันหวังว่าคุณจะชอบอาหารที่ฉันทํานะ และฉันก็มาเพื่อขอบคุณคุณที่ปกป้องเรา!” หญิงชราโค้งคํานับให้ถึงเส้าหยางด้วยความขอบคุณ

คุณยายของหลี่เยวมีอายุ 55 ปีแล้ว แม้จะมีริ้วรอยบนใบหน้า แต่เธอก็ยังดูมีสุขภาพดีสําหรับคนที่อายุเท่าเธอ

 

“ ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะปกป้องพวกคุณที่นี่!” ถังเส้หยางพยักหน้าขณะที่เขาเปิดตะกร้าเกี๊ยวนึ่งวางเรียงกันในตะกร้าและส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจอีกครั้ง

 

“ หืม… ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอชิมเกี๊ยวที่อร่อยที่สุดในโลกหน่อยก็แล้วกัน”

 

ถังเส้าหยางก็คีบเกี๊ยวด้วยตะเกียบของเขา จากนั้นเขาก็ส่งเสี้ยวนึ่งเข้าไปในปาก

 

แกร็บ!

 

ส่วนล่างของเกี๊ยวกรอบและด้านในก็นุ่ม เกี๊ยวน้ําไหลออกมาจากเคี้ยวหลังจากกัดไปคําแรก แม้ว่ามันจะร้อน แต่ใบหน้าของถังเส้าหยางก็ดูสดใสขึ้น

 

เขาเปาลมร้อนออกจากปากแต่ก็ยังเคี้ยวเกี๊ยวอยู่

 

ว้าว!” นั่นเป็นสิ่งแรกที่ออกมาจากปากของถังเส้าหยางขณะที่เขามองไปทางหญิงชราอย่างประหลาดใจ

 

หลี่เยวยิ้มขณะที่เธอมองไปที่ปฏิกิริยาของถังเส้าหยาง เธอดูภูมิใจในเกี๊ยวของคุณยายจริงๆ

 

“ เป็นยังไงบ้าง?” สาวน้อยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

“ นี่เป็นเกี๊ยวที่อร่อยที่สุดในโลกจริงๆ!” ถังเส้าหยางพยักหน้าด้วยท่าทางประหลาดใจบนใบหน้าของเขา

 

“ เย้!” เด็กหญิงตัวเล็กยกมือขึ้นแล้วกระโดดขึ้นลงก่อนจะหันไปหาคุณยาย “ หนูบอกแล้ว คุณยาย! บอสจะต้องชอบเกี๊ยวของยาย”

 

“ อืม มันเป็นเกี๊ยวที่ดีที่สุดที่ฉันเคยกินเลย!” ถังเส้าหยางไม่ลืมที่จะชมเชยหญิงชราเช่นกัน

 

“ ขอบคุณ! ฉันดีใจที่คุณชอบเกี๊ยวที่ฉันทํา” คุณยายของหลี่เยว่ยิ้มตอบ เธอมีความสุขจริงๆที่เกี๊ยวของเธอนั้นถูกปากถังเส้าหยาง

 

จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าหลานสาวของเธอพยายามจะแอบหยิบเกี๊ยวด้วยมือเล็กๆของเธอ “ หลีเยว่! หนูก็มีของหนูอยู่ที่ครัวนี้!”

 

หญิงชราตําหนิเด็กหญิงตัวเล็กขณะที่เธอตีมือของหลี่เยว่เบาๆ

 

“ โอ้ ถ้าเธอต้องการก็เอาไปเถอะ” ถังเส้าหยางไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้

หลี่เยว่แลบลิ้นขณะที่เธอยิ้มอย่างเขินอาย “ ไม่เป็นไร หนูมีของหนูอยู่ในครัว”

 

“ เอาล่ะ ไปเข้าครัวกันเถอะ อย่าไปรบกวนเวลาอาหารของบอสเลย!” หลังจากนั้นหญิงชราก็พาหลานสาวไปที่ห้องครัว

 

ถังเส้าหยางกินเกี๊ยวต่อไป เดี๋ยวนี้มันอร่อยจริงๆ ที่สําคัญกว่านั้น เนื้อข้างในเกี๊ยวก็คือเนื้อวานรเมฆา เขาสามารถบอกได้ในคําเดียว และมันก็ยังเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทําให้เกี๊ยวนี้เป็นเกี๊ยวที่อร่อยที่สุดในโลก

 

เขากินเกี๊ยวหมดตะกร้าอย่างรวดเร็ว เกี๊ยวในตะกร้าทั้งหมดไม่เพียงพอที่จะทําให้ท้องที่ว่างเปล่าของเขาอิ่มได้ โชคดีที่เมนูหลักมาหลังจากเขากินเกี๊ยวเสร็จได้ไม่นาน

 

คราวนี้ไม่ใช่หลี่เยว่ที่มาเสิร์ฟอาหาร บางที่เด็กผู้หญิงคนนั้นอาจจะกําลังยุ่งอยู่กับการเติมเกี๊ยวเข้าไปในท้องของเธอ

 

เมื่อดูจากใบหน้าของเธอ ผู้หญิงคนนั้นกณดูค่อนข้างประหม่า

 

ถังเส้าหยางมองไปที่จานหลัก มันเป็นลูกชิ้นขนาดเท่ากําปั้นกับซอสแดง รอบๆลูกชิ้นยังมีลูกชิ้นเล็กอีกสี่ลูก บางทีมันอาจเป็นเพราะเขาหิว แต่อาหารจานนี้ก็ดูน่ารับประทานมากสําหรับเขา

 

“ ขอบคุณ” เขาไม่ลืมที่จะพูดก่อนจะตักลูกชิ้นเล็กเข้าปาก

 

มันเป็นเนื้อเดียวกับที่ใช้เป็นไส้เกี๊ยว เนื้อวานรเมฆา ซอสแดงเผ็ดและหวานเล็กน้อย โดยรวมแล้วเขาก็คิดว่ามันอร่อยดี ถึงอย่างงั้นเขาก็ชอบซอสเผ็ดมากกว่า

 

“ อร่อย!” ถังเส้าหยางชมขณะที่เขาเคี้ยวลูกชิ้นในปากของเขา เขาตักซอสเล็กน้อยแล้ววางลงบนข้าวก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

 

“ นี่มันดีมากจริงๆ!” เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมอาหารจานนี้อีกครั้ง ซอสนี้เข้ากันได้ดีกับข้าว มันให้รสชาติใหม่เกิดขึ้นเมื่อกินคู่กัน

 

“ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เรามีพ่อครัวที่ดีในฐานของเรา” อาหารจานนี้อร่อยกว่าปกติ และเขาก็รู้สึกประหลาดใจ

 

“ หรือบางทีมันจะเป็นเพราฉันที่หิวเกินไปกัน

 

ผู้หญิงคนนั้นก็ดูมีความสุขกับคําชมของเขาเช่นกัน เธอไม่ได้ประหม่าอีกต่อไป ตอนนี้เธอมีความสุข

 

“ ขอข้าวเพิ่มอีกสองชามได้ไหม!”

 

“ ค่ะ! กรุณารอสักครู่ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าทันทีและออกจากโต๊ะไปที่ห้องครัว

 

ถังเส้าหยางได้รับการบริการที่ดีจากคนในครัว หลังจากลูกชิ้น เขาก็กินอาหารอีกสามจานก่อนที่เขาจะหยุดในที่สุด

 

เมื่อมองย้อนกลับไป มันก็เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้กินอาหารแบบนี้

 

[ คุณหญิงเหมิงเหยาเป็นคนลงมือทําอาหารเอง! ตอนนี้คุณมีแม่ครัวที่ยอดเยี่ยมแล้ว]

 

เสียงออริจิ้นดังขึ้นในหัวของถังเส้าหยาง

 

ถังเส้าหยางพยักหน้า อาหารเริ่มอร่อยขึ้นด้วยเหตุผลอื่น

 

และแล้วขนมก็มา หลี่เยว่และเด็กคนอื่นๆเป็นคนมาส่งขนม ไอศกรีมและพุดดิ้งสําหรับของหวาน

 

สิ่งที่ตลกสําหรับถังเส้าหยางก็คือ เหล่าเด็กๆนั้นกําลังมองไปที่ขนมหวานแล้วน้ําลายไหล

 

และก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เสียงของออริจิ้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

[ มีกลุ่มคนมาที่ฐานของเรา แต่คุณหญิงเหมิงเหยาได้ขวางทางเข้าไว้ และคนกลุ่มนั้นก็กําลังสร้างความปั่นป่วน!]

 

“ คนเหล่านี้เป็นใครกัน? ทําไมจางเหมิงเหยาถึงต้องสกัดพวกเขา?” ถังเส้าหยางถามออริจิ้น

 

พวกเขาแลกเปลี่ยนบทสนทนากันในใจเพื่อให้เด็กไม่ได้ยิน

 

[ พวกมันคือกลุ่มคนที่หนีออกไปจากฐานในตอนที่ฝูงซอมบี้บุกฐานของเรา

 

เมื่อถึงเส้าหยางได้ยินคําตอบ เขาก็ลุกขึ้นในทันที เขาขยี้หัวของเด็กๆ แล้วพูดว่า “ พวกเธอสามารถกินไอศกรีมและพุดดิ้งได้ตามต้องการเลย! บิ๊กบอสคนนี้จะไปออกกําลังกายสักหน่อย!”

 

“ จริงหรอ?” หลี่เยว่ถามกลับด้วยท่าทางประหลาดใจ

 

* ใช่แล้ว แต่แบ่งให้เท่าๆกันล่ะ เข้าใจไหม?”

 

– รับทราบ! ขอบคุณครับ/ค่ะบิ๊กบอส!” เด็กทั้ง 6 คนตอบพร้อมกัน

 

ถังเส้าหยางพยักหน้าและมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์

 

“ ลู่อันอยู่ที่ไหน เขายังหลับอยู่รึเปล่า?

 

[ ไม่ เขาเพิ่งซักผ้าเสร็จ! ]

 

“ ได้จังหวะมาก! บอกให้เขาไปเอาอาวุธของฉันที่ห้องลงมาให้หน่อย! เราจะไปออกกําลังกายกันนิดหน่อยหลังรับประทานอาหารเสร็จ!” ถังเส้าหยางยิ้มอย่างชั่วร้ายขณะพูด