Armipotent จักรวรรดิคลั่ง จักรพรรดิอมตะ - ตอนที่ 32 แม่ทัพ

บทที่ 32  แม่ทัพ

 

ร้านค้าทั่วไปเลเวล 1 นั่นคือสิ่งที่เขากำลังมองหา แม้ว่าร้านค้าจะไร้ประโยชน์สำหรับเขา แต่มันก็มีประโยชน์อย่างมากสำหรับผู้คนของเขา

ร้านนี้ขายอาวุธและชุดเกราะคุณภาพพื้นฐานและมันก็ขายในราคาถูก มันเป็นการติดอาวุธให้คนของเขาเพื่อการล่าซอมบี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่ามันก็ต้องมีค่าใช้จ่าย

พวกเขาจะต้องได้รับ GC มาด้วยตัวเองเพื่อซื้ออุปกรณ์ ซอมบี้ส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในระยะที่ 1 ดังนั้นมันจึงยังไม่ยากมากที่จะฆ่าพวกมัน

ถังเส้าหยางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจกับความคืบหน้าของเขา เขาลูบคางขณะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“ คุณมีอะไรในใจหรือไม่ มาสเตอร์ คุณสามารถพูดกับฉันได้~” เสียงกังวลของออริจิ้นดังขึ้นในห้องควบคุม

“ อืม ไม่ใช่ปัญหาอะไรหรอก แต่ฉันแค่คิดว่าจะวางร้านค้าทั่วไปไว้ที่ไหนดี…” หลังจากครุ่นคิด เขาก็วางร้านค้าทั่วไปไว้ที่ล็อบบี้  ชั้นสองควรจะเป็นโรงอาหารในขณะที่ชั้นสามเป็นที่พักสำหรับผู้รอดชีวิต

“ ใช่แล้ว เมื่อพูดถึงอาวุธ ฉันก็ลืมให้ดาบกับลู่อันเลยแหะ…” ใช่แล้ว จากการเปิดกล่องสมบัติ เขาก็ได้ดาบมาจากกล่องสมบัติเลเวล 8 ดาบเลมนี้มีเลเวลที่สูงกว่าเดสทรอยเยอร์ของเขา แต่เขาก็ไม่ชอบดาบ เขาชอบขวานศึกมากกว่า

เขาเหลือบมองไปที่มุมห้องควบคุมที่เขาวางดาบไว้ ดาบสีเงินกำลังส่องแสงอยู่ที่นั่นภายใต้แสงจ้า ถังเส้าหยางหยิบดาบขึ้นมาแล้วลองเหวี่ยงมันสองสามครั้ง

“ อืม ดาบเล่มนี้ไม่เหมาะกับฉัน…” ถังเส้าหยางพึมพำด้วยเสียงต่ำ จากนั้นเขาก็เอาดาบออกไปพร้อมกับเขา

*** ***

มันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ถังเส้าหยางได้เริ่มรวบรวมผู้รอดชีวิต  ในปัจจุบันมันก็มีผู้รอดชีวิตทั้งหมด 217 คนแล้ว หอพักบนชั้นสามเต็มไปด้วยผู้รอดชีวิต และถังเส้าหยางก็ต้องเปิดชั้นสี่เป็นหอพักด้วย

มันผ่านมานานแล้ว และผู้คนมากมายก็ได้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิถึงแล้ว พวกเขาเริ่มรวมตัวกันเพื่อไปออกล่าซอมบี้  นอกจากนี้ถังเส้าหยางก็ยังปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ห้องพรสวรรค์อีกด้วย อย่างไรก็ตาม มันก็มีคนที่มีความสามารถจริงๆเพิ่งแค่สิบกว่าคนเท่านั้น

แต่ก็ต้องขอบคุณร้านค้าทั่วไปเลเวล 1 ที่ขายอาวุธพื้นฐาน เช่น ดาบ โล่ ธนู หอก และอื่นๆ  ร้านค้าทั่วไปช่วยพวกเขาได้มากและพวกเขาก็สูญเสียคนไปเพียงหกคนเท่านั้น

มันเป็นตัวเลขที่พอรับได้ อย่างไรก็ตาม เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาขาดกำลังคนในการจัดการฝ่ายบริหารไป จากผู้รอดชีวิต 217 คน มันก็ไม่มีใครเลยที่มีประสบการณ์ในการบริหาร มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย แต่เขาก็ยังสามารถจัดการได้

มักนมักจะมีตัวสร้างปัญหาอยู่เสมอ แต่เขาก็จะไล่พวกมันออกไป

หนึ่งสัปดาห์หลังจากการก่อตั้งจักรวรรดิถัง ถังเส้าหยางก็ตรวจสอบโรงอาหารบนชั้นสอง โรงอาหารคึกคักไปด้วยเสียงของผู้คนในขณะที่ผู้รอดชีวิตพูดคุยกัน พวกเขาพูดถึงเลเวลของพวกเขาและจำนวนซอมบี้ที่พวกเขาฆ่าไปในวันนี้

ถังเส้าหยางพึงพอใจกับความก้าวหน้าจนถึงตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังต้องการใครสักคนเพื่อมาสร้างระบบการทหารที่นี่ อย่างไรก็ตาม มันก็ยังไม่มีผู้รอดชีวิตคนไหนเลยที่เป็นตำรวจ แล้วนับประสาอะไรกับทหาร

เขาถอนหายใจในขณะที่เดินไปที่ห้องครัวเพื่อทานอาหารเย็น เมื่อเขามาถึงห้องครัว หลี่เยว่ก็ทักทายเขาว่า “ ยินดีต้อนรับ บอสถัง! เราเตรียมอาหารเย็นของคุณไว้แล้ว สเต็ก! แม่ของหนูทำสเต็กให้คุณ!”

ด้วยรอยยิ้มกว้าง ถังเส้าหยางก็ลูบหัวของเด็กหญิงตัวเล็กและพูดว่า ” งั้นก็ช่วยเอามันมาให้ฉันด้วย!”

หลี่ฉุ่ยเฟินแม่ของหลี่เยว่ทำอาหารเก่งมาก ดังนั้นถังเส้าหยางจึงวางเธอไว้ที่ตำแหน่งคนครัว ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น ผู้หญิงสองสามคนที่ทำอาหารได้ก็ยังทำงานร่วมกับเธอในครัว

มันเป็นไปไม่ได้ที่หลี่ฉุ่ยเฟินจะดูแลอาหารของคนหลายร้อยได้ด้วยคนเพียงคนเดียว นี่คือวิธีที่เขาจัดระเบียบผู้คนในขณะที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แน่นอนว่ามันมีผู้หญิงไม่กี่คนที่ตัดสินใจจะออกไปล่าซอมบี้

เว่ยซีและว่านจิงซีได้จัดตั้งกลุ่มของตนขึ้นมาและออกล่าซอมบี้ แต่ตอนนี้เลเวลของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นมาแล้ว

“ บะ บอสถัง! นี่คืออาหารเย็นของคุณ~”  หลี่เยว่ดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากกับการเสิร์ฟอาหารที่เกือบจะมีขนาดใหญ่เท่ากับร่างกายของเธอ อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดเธอก็สามารถนำมนมาเสิร์ฟเขาได้สำเร็จ

ถังเส้าหยางรับจานอาหารของเขามาและลูบหัวของเด็กหญิงอีกครั้ง  “ ขอบคุณนะเยว่น้อย ~”

“ ฮิฮิ… ไม่มีปัญหา… นี่คืองานของหนู~” หลังจากพูดจบเธอก็วิ่งกลับไปที่ห้องครัว

ถังเส้าหยางส่ายหัวและมุ่งหน้าไปที่โต๊ะของเขา มันมีโต๊ะที่ว่างอยู่เสมอและผู้รอดชีวิตก็มักจะมอบมันให้เป็นโต๊ะส่วนตัวของเขา และมันก็ไม่มีใครกล้านั่งกินบนโต๊ะนี้ยกเว้นลู่อัน

ถังเส้าหยางวางจานและกินสเต็กเนื้อสองกิโลกรัมของเขา มันเป็นเมนูสำหรับอาหารค่ำของเขา เขากินเนื้อสองกิโลกรัมเสร็จภายในระยะเวลาอันสั้น หลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของเขาในทันที

เมื่อเขาเข้าไปในห้อง เขาก็ไปที่ห้องควบคุม มันกลายเป็นนิสัยของเขาไปแล้ว  “ ออริจิ้น รายงานมา!”

จากนั้นเสียงของออริจิ้นก็ดังขึ้นทั่วห้อง มันรายงานเกี่ยวกับอาหาร จำนวนผู้รอดชีวิต, GC และอื่นๆ

ใช่แล้ว นอกจากการฆ่าซอมบี้แล้ว ถังเส้าหยางก็ยังมอบหมายให้คนของเขารวบรวมอาหารอีกด้วย อาหารเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับพวกเขาในการดำรงชีวิตเนื่องจากพวกเขาไม่มีแหล่งอาหารที่แน่นอน และทางจักรวรรดิก็จะเรียกเก็บ 30 ของที่พวกเขาหามาได้ และอีก 70 ก็เป็นของพวกเขา

แน่นอนว่าถังเส้าหยางยังเปิดการค้าขายขึ้น จักรวรรดิจะซื้ออาหารด้วย GC  หากพวกเขาต้องการจะขาย ด้วยความช่วยเหลือของออริจิ้น การค้าขายจึงเป็นไปอย่างราบรื่นจนถึงตอนนี้ อย่างไรก็ตาม จำนวนอาหารที่พวกเขาได้รับมาในแต่ละวันนั้นก็ลดลงเรื่อยๆ

หลังจากได้ยินรายงานฉบับเต็มมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง ถังเส้าหยางก็ลูบหัวของเขา   “ เชี่ย มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นจักรพรรดิ…” มันมีปัญหามากมายที่เขาต้องดูแล โดยเฉพาะอย่างยิ่งการขาดแคลนอาหารเนื่องจากผู้คนเติบโตขึ้นในทุกๆวัน

นอกจากนี้ เขาก็ยังไม่ได้รับการตั้งค่าระบบการบริหาร ระบบการบริหารนั้นสามารถแบ่งเบาภาระของเขาได้ และเขาก็จะต้องการสร้างระบบที่เหมาะสม มันไม่ใช่ระบบที่เหมือนอันธพาล แต่มันจะเป็นรากฐานของจักรวรรดิ

“ ไม่มีปัญหามาสเตอร์! เราสามารถซื้อที่ดินข้างหลังเราและแปลงมันฝห้เป็นทุ่งนาได้ ไม่เพียงแค่นั้น โดยการตั้งทุ่งนา เราก็ยังจะสามารถจัดหางานให้พวกผู้เฒ่าผู้แก่ได้ การทำงานในทุ่งน่านั้นจะง่ายกว่าสำหรับพวกเขา! อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้นเราก็จะต้องตั้งทีมผู้บริหารเพื่อจัดการ…”

ออริจิ้นช่วยเรื่องที่เกี่ยวข้องกับมาสเตอร์ของเขา ด้วยเหตุนี้เอง ปัญญาประดิษฐ์ตนนี้จึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของถังเส้าหยาง

ถังเส้าหยางใช้เวลาสามชั่วโมงเพื่อพูดคุยเรื่องต่างๆกับออริจิ้น แน่นอน แม้ว่าออริจิ้นจะเป็นปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะ  แต่มันก็มีความรู้ที่จำกัด เช่นเดียวกับระบบทหาร ออริจิ้นไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้

เคาะ! เคาะ! เคาะ!

จู่ๆก็มีใครบางคนมาเคาะประตู และขัดจังหวะการสนทนาของเขากับออริจิ้น ถังเส้าหยางรู้สึกรำคาญเล็กน้อยและถามออริจิ้นว่า “ นั่นใคร? ผู้ชายคนนั้นขึ้นมาที่ชั้นที่ 25 ได้อย่างไรกัน”

เขาจำกัดให้ผู้รอดชีวิตเข้ามาถึงได้เฉพาะล็อบบี้ โรงอาหาร และหอพักเท่านั้น และแม้แต่ลู่อันเองก็ไม่สามารถเข้ามาถึงชั้น 25 ที่เป็นห้องของเขาได้

“ ไม่ต้องห่วง มาสเตอร์~  หลี่อันได้รับใบอนุญาตจากฉันแล้ว เธอเอากาแฟมาให้คุณ ทำไมคุณไม่พักและดื่มกาแฟสักแก้วก่อนล่ะ~”  ออริจิ้นเสนอให้มาสเตอร์ของเขาคลายเครียดจากปัญหาที่ตึงเครียด

“ อืม… เป็นความคิดที่ดี!” ถังเส้าหยางพยักหน้าขณะที่เขาเดินออกจากห้องควบคุมไป

เมื่อถังเส้ายางเปิดประตูออกมา แน่นอนว่าเขาก็พบกับหลี่อันที่กำลังยืนอยู่พร้อมกับแก้วกาแฟในมือของเธอ

“ ฉันได้ยินจากออริจิ้นแล้วว่าเธอมาส่งกาแฟ!” ถังเส้าหยางหยิบแก้วจากมือของหลี่อัน “ ขอบคุณ”

ขณะที่เขากำลังจะปิดประตู  หลี่อันก็ดึงประตูไว้ “ เดี๋ยวก่อน!”

เขาเปิดประตูอีกครั้งและมองดูหญิงสาวที่บอบบาง  “ มีอะไร?”

“ ฉันมีเรื่องที่อยากจะคุยด้วย คือฉันขอเข้าไปคุยข้างในหน่อยได้ไหม?”  หลี่อันบอกความคิดของเธอออกมาด้วยความลังเลเล็กน้อย

ถังเส้าหยางขมวดคิ้วในตอนแรก เขามองดูใบหน้าสีขาวของหลี่อันที่ย้อมไปด้วยสีแดง จากนั้นดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อยปรากฎขึ้น

“เอาล่ะ เข้ามาได้เลย! เราไปคุยกันข้างในดีกว่า~” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงในขณะที่ปล่อยให้หญิงสาวเข้ามาในห้องของเขา หลังจากลังเลเล็กน้อย หลี่อันก็เข้ามาในห้อง

จากด้านหลัง ถังเส้าหยางก็ตรวจสอบหญิงสาวด้วยสายตา เธอสวมชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาว กระโปรงสั้น และเผยให้เห็นกระโปรงครึ่งตัวของเธอ ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงแน่ใจว่าเหตุใดหญิงสาวคนนี้จึงมาที่ห้องของเขา อย่างไรก็ตาม เขาก็สงสัยว่าผู้หญิงคนนี้ได้ชุดนั่นมาจากไหน ‘ร้านค้าทั่วไปขายเสื้อผ้าด้วยเหรอ’

ถังเส้าหยางวางแก้วกาแฟลงและก้าวไปข้างหน้า เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในห้อง กาแฟก็ไม่เพียงพอแล้วที่จะใข้เพื่อบรรเทาความเครียดของเขา เขากอดหญิงสาวจากด้านหลังและกระซิบว่า “ เธอมาที่นี่เพื่อมอบร่างกายของเธอให้ฉันหรอ?”

หลี่อันตกใจเหมือนกับกระต่ายตัวน้อย อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้พยายามสลัดออกจากถังเส้าหยาง เธอตอบรับด้วยการครางเสียงในลำคอ  “ อือ!”

“ แล้วเธอต้องการอะไรแลกเปลี่ยนล่ะ? ฉันบอกเธอแล้ว! ถ้าเธอต้องการที่จะเป็นผู้หญิงของฉัน แค่ร่างกายของเธอมันก็ยังไม่เพียงพอ! ฉันไม่ต้องการผู้หญิงที่ไม่มีประโยชน์กับฉัน!”  ถังเส้าหยางพูดสิงที่เขาคิดอย่างตรงไปตรงมา

ร่างกายของหลี่อันสั่นด้วยคำพูดของเขา เขายังได้ยินเสียงฟันกระทบกัน  หญิงสาวคงจะไม่คิดว่าเธอจะได้ยินคำเหล่านี้ และเธอก็ไม่ได้เตรียมการอะไรมาสำหรับการแลกเปลี่ยน

“ เอางี้เป็นไง ฉันจะจัดหางานให้แม่และน้องสาวของเธอ และฉันก็จะมอบหมายงานให้เธอ ดังนั้นเธอ แม่ และน้องสาวของเธอก็จะไม่จำเป็นต้องออกไปเสี่ยงชีวิตเพื่อล่าซอมบี้ในอนาคต ถ้าเธอเห็นด้วยก็พยักหน้า!”

หลี่อันเงียบไป แต่เขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ น่าแปลกที่ลมหายใจของหญิงสาวคงที่ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หญิงสาวก็พยักหน้า

“ ฮ่าฮ่าฮ่า… เลือกได้ดี!”  ถังเส้าหยางอุ้มหญิงสาวไปที่เตียงขนาดคิงไซส์ในทันทีขณะที่เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

*** ***

สามวันต่อมา

ถังเส้าหยางไปที่พื้นที่ที่รายงานให้เขาทราบซึ่งมักจะมีซอมบี้ระยะที่ 2 ปรากฏตัวขึ้น

เขายืนอยู่บนดาดฟ้าของอาคารแห่งหนึ่ง ถังเส้าหยางพบบางสิ่งที่น่าสนใจ ด้านล่างมีกลุ่มคนที่สวมชุดทหารกำลังต่อสู้กับคลาวเลอร์แปดตัว

เขาสบตากับคนๆหนึ่งที่ดูเหมือนหัวหน้ากลุ่ม แววตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น  “ ในที่สุดฉันก็ได้แม่ทัพของฉันแล้ว”