Armipotent จักรวรรดิคลั่ง จักรพรรดิอมตะ - ตอนที่ 19 ลู่อันสู้ตาย

ถังเส้าหยางและลู่อันออกจากคฤหาสน์ จุดหมายของพวกเขาอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์มากนัก  ลู่อันรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้เดินทางต่อหลังจากได้ยินว่าเขาสามารถได้รับพรสวรรค์มาจากการฆ่าซอมบี้หนึ่งพันตัว

อย่างไรก็ตาม หลังจากเดินได้ห้านาที เขาก็ยังไม่พบร่องรอบของซอมบี้เลย ลู่อันตรวจสอบบริเวณโดยรอบแต่เขาก็ไม่พบซอมบี้แม้แต่ตัวเดียว สิ่งนี้มันแปลกมาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ว่าพวกเขาจะเดินอย่างระมัดระวังขนาดไหน พวกเขาก็ยังไม่สามารถหลบวกมันได้เลย แต่ตอนนี้พอพวกเขาอยากจะมองหามัน พวกเขาก็กลับไม่เจอมันซะงั้น

“ บอส ที่นี่มันมีอะไรแปลกๆนะ… ทำไมมันถึงไม่มีซอมบี้อยู่แถวนี้กัน หรือมันจะมีใครทำความสะอาดที่นี่ไปแล้ว?”  ลู่อันเดาสุ่มสี่สุ่มห้าในขณะที่เขาลดมีดลง

ถังเส้าหยางยักไหล่ เขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน พวกเขาเดินต่อไปไปตามถนนจนเห็นทางแยกข้างหน้า

“ เราจะทางไหนกัน ซ้ายหรือขวา”  ลู่อันเดินแซงถังเส้าหยางไปในขณะที่เขาถาม จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าพวกเขากำลังจะไปไหน อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้คิดที่จะถามถังเส้าหยางเช่นกัน

“ ทางขวา!”  ถังเส้าหยางตอบกลับในทันที อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็เห็นลู่อันหยุดนิ่งอยู่ตรงสี่แยก

เขาขมวดคิ้วและเร่งฝีเท้าขึ้น เมื่อเขาเข้าไปใกล้ เขาก็สังเกตเห็นความตกใจที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าของลู่อัน ถังเส้าหยางมองไปตามทิศทางที่ลู่อันกำลังมองและเขาก็ต้องตกใจเช่นกัน

ถนนกว้างสิบสองเมตรนั้นเต็มไปด้วยซอมบี้ ซอมบี้ที่พวกเขากำลังมองหาอยู่ที่นี่ทั้งหมด ซอมบี้มันอยู่เต็มถนนจริงๆ มันไม่มีช่องว่างระหว่างพวกมันเลย และหากพวกเขาต้องการที่จะไปให้ถึงจุดหมาย พวกเขาก็จะต้องทำความสะอาดซอมบี้พวกนี้เพราะพวกเขาจะไม่สามารถผ่านไปได้แน่ตราบใดที่พวกมันยังขวางถนอยู่แบบนี้

ลู่อันกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า  “ มีซอมบี้มากเกินไป เราควรไปทางอ้อมไหมบอส?”

ถังเส้าหยางตบหัวของลู่อัน  “ ไอ้โง่! นี่เป็นโอกาสของเราแล้ว โอกาสของเราที่จะได้แข็งแกร่งขึ้น! เราจะต้องฆ่าพวกมันทั้งหมดเพื่อเพิ่มเลเวล!”

“ แต่มันมีซอมบี้จำนวนมากเกินไป ถ้าเราถูกล้อมล่ะ? เราจะต้องเสร็จมันแน่นอน!”  ลู่อันรู้สึกประหม่ามากขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำตอบของถังเส้าหยาง ขาของเขาอ่อนแรงเมื่อได้ยินคำตอบ

‘ นี่จะเป็นโอกาสของเราได้อย่างไร? นี่มันการฆ่าตัวตายชัดๆ!’ ลู่อันโอดครวญอยู่ภายในใจ เขาคิดว่าเขารู้จักบอสของเขาดีแล้ว แต่มันไม่ใช่!

“ เลิกโง่ได้แล้วลู่อัน! นี่เป็นโอกาสของเราแล้ว นายลืมพวกลิงที่สามารถวิวัฒนาการได้เมื่อวันก่อนไปแล้วหรอ? ถ้าซอมบี้พวกนี้มันวิวัฒนาการเหมือนลิงด้วยล่ะ? มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกมันเร็วขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น? มันก็จะยากขึ้นเรื่อยๆที่จะฆ่าพวกมันยังไงล่ะ!”

“ ตอนนี้แหละที่เป็นช่วงที่ดีที่สุในการฆ่าพวกมันและเพิ่มเลเวลของเรา! อย่าปล่อยให้สัตว์ร้ายหรือแม้แต่ซอมบี้ได้มีโอกาสวิวัฒนาการ! เข้าใจไหม!?”

ถังเส้าหยางตะโกนเรียกสติลู่อัน  อย่างไรก็ตาม ด้วยเสียงของเขา ซอมบี้ที่อยู่ห่างออกไปสามสิบเมตรก็ได้หันกลับมา จากนั้นซอมบี้ก็เริ่มรุมเข้าหาพวกเขาในทันที

สำหรับลู่อันแล้ว เขาก็รู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดของถังเส้าหยาง จากนั้นเขาก็เข้าใจทุกอย่าง อันที่จริงนี่ก็เป็นโอกาสจริงๆนั่นแหละ แต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะรับมือโอกาสนี้ไหวไหม

และในขณะที่เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ลู่อันก็ได้ยินเสียงก้าวเดินดังออกมาจากอีกฝั่งหนึ่ง และเมื่อเขาหันกลับมา เขาก็พบกับกลุ่มซอมบี้จำนวนไม่น้อยกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขาจากอีกทางหนึ่ง

“ บะ บอส… มะ มันยังมีซอมบี้อีกมาก… ระ เราต้องรีบหนี บอส!” ลู่อันรู้สึกหมดหวัง แต่ปฏิกิริยาของถังเส้าหยางนั้นก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิด

“ ฮ่าฮ่า… ถ้านายไม่อยากถูกซอมบี้รายล้อม งั้นนายก็จะต้องตามฉันมาอย่างใกล้ชิด!” เมื่อกล่าวจบ ถังเส้าหยางก็ก้าวไปทางขวาซึ่งทำให้ ลู่อันตกใจ

ลู่อันมองย้อนกลับไป ซอมบี้ที่อยู่ข้างหลังพวกเขายังอยู่ห่างไกลเกินกว่าจะมาถึงเขาได้ ดังนั้นเขาจึงมีทางเลือกสองทาง อันดับแรก ติดตามถังเส้าหยางและต่อสู้กับซอมบี้ แอย่างไรก็ตาม มันก็คล้ายกับการฆ่าตัวตาย หรืออย่างน้อยนั่นก็เป็นความคิดของเขา

ตัวเลือกที่สองคือตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุด เขาสามารถละทิ้งถังเส้าหยางและกลับไปที่คฤหาสน์ได้ ด้วยทางเลือกนี้ อย่างน้อยเขาก็จะสามารถอยู่ต่อได้อีกประมาณสองถึงสามเดือนหรือมากกว่านั้น และบางทีเขาก็อาจจะสามารถหาวิธีผ่านฝูงซอมบี้เหล่านี้ไปได้โดยไม่ต้องสู้กับพวกมันในภายหลัง

อย่างไรก็ตาม ตัวเลือกที่สองก็เหมือนกับการทรยศต่อถังเส้าหยาง เมื่อมองไปที่แผ่นหลังบอสของเขาที่วิ่งเข้าไปหาฝูงซอมบี้อย่างสนุก ลู่อันก็ตกตะลึง  ‘ เขายิ้มบ้าอะไรอยู่กัน’

ในท้ายที่สุด ลู่อันก็กัดฟันและไล่ตามบอสของเขาไป เขาตัดสินใจเสี่ยงชีวิตโดยติดตามบอสคนใหม่ของเขา

“ หึหึ… นายตัดสินใจได้ดีมาก! ตามฉันมาใกล้ๆและเราก็จะเริ่มการเก็บเกี่ยวซอมบี้กันเดี๋ยวนี้เลย!” ถังเส้าหยางหัวเราะคิกคักเมื่อระยะห่างระหว่างเขากับฝูงซอมบี้ห่างกันเพียงสิบเมตร

เขาปลดขวานศึกลงจากไหล่ และถือขวานศึกขนาดใหญ่ด้วยมือข้างขวา จากนั้นถังเส้าหยางก็เลือกจังหวะของเขาในขณะที่ลู่อันเองก็ติดตามเขาไปอย่างใกล้ชิด  ลู่อันยังมีมีดและท่อเหล็ก

มือของลู่อันสั่นอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็รั้งตัวเองให้เดินตามถังเส้าหยางไป

ห้าเมตร… สี่เมตร… สามเมตร… สองเมตร…

วัง!

ถังเส้าหยางเหวี่ยงขวานศึกออกไป มันกวาดซอมบี้ที่อยู่ข้างหน้าเขาทุกตัวเรียบ และในการแกว่งเพียงครั้งเดียว ซอมบี้ประมาณสิบถึงยี่สิบตัวก็ถูกสาดกระเซ็นโดยขวานศึก มันเคลียร์แนวหน้าของฝูงซอมบี้ไปในทันที แต่ไม่นาน ซอมบี้กลุ่มใหม่ก็เข้ามาแทนที่

วัง!

อีกครั้ง ถังเส้าหยางไม่เสียเวลา เขาเหวี่ยงขวานศึกออกไปอีกครั้ง มันกวาดซอมบี้ออกไปในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง เขากำลังสร้างเส้นทางผ่านฝูงซอมบี้

วัง!

“ ไอ้หนู! อย่ายืนฝันกลางวันเหมือนคนโง่ ฆ่าซอมบี้ซะ อย่าพลาดโอกาสทองที่จะเลเวลอัพไป ไอ้โง่!”  ถังเส้าหยางตะโกนใส่ลู่อันที่ติดตามเขามาโดยไม่ทำอะไรเลย

จากนั้นลู่อันก็หลุดจากภวังค์ในขณะที่เขาตระหนักได้ถึงความผิดพลาดของเขา แม้ว่าขวานศึกของถังเส้าหยางจะปิดการโอบล้อมของซอมบี้ได้ด้วยการแกว่งเพียงครั้งเดียว แต่มันก็ไม่ใช่ว่าซอมบี้ทั้งหมดจะถูกฆ่า ในขณะที่เขาเดินตามบอสของเขา เขาก็สังเกตเห็นว่ามันมีซอมบี้บางตัวที่คลานเข้ามาหาพวกเขาโดยที่ร่างกายส่วนล่างของมันหายไป

จากนั้นเขาก็เริ่มแทงหัวซอมบี้พิการด้วยมีดในมือ นอกจากนี้มันก็ยังมีซอมบี้สองสามตัวที่ไม่ถูกขวานต่อสู้กวาดไป ดังนั้นลู่อันจึงเป็นคนจัดการซอมบี้ที่รอดชีวิตจากการโจมตีของถังเส้าหยาง

‘ ฮ่าฮ่า บอสกำลังแบกฉันอยู่โว้ย…’ เขาจำช่วงเวลาที่เขาเล่นเกมออนไลน์ได้ เขาจะช่วยหญิงสาวที่เขาพบในเกมและพาเธอไปอัพเลเวล และสิ่งที่เกิดขึ้นในเกมมันก็กำลังเกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้

ด้วยเหตุนี้เอง  ทั้งคู่จึงยังคงเดินหน้าต่อไปในขณะที่พวกเขากวัดแกว่งมือไปมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สามชั่วโมงผ่านไป พวกเขาใช้เวลาสามชั่วโมงในการทำลายฝูงซอมบี้ หลังจากผ่านไปสามชั่วโมง  ถังเส้าหยางและลู่อันก็สามารถฝ่าฝูงซอมบี้มาได้

ทันทีที่พวกเขาทำลายฝูงซอมบี้เสร็จ พวกเขาก็มาถึงลานกว้างซึ่งมีตึกสูงสามแห่ง ทั้งสามอาคารเชื่อมต่อกัน

ตรงกลางนั้นคือโรงแรมหรูห้าดาว โรงแรมฉางโจว ตรงด้านซ้ายก็เป็นสถานบันเทิงและเป็นผับหรูของเมือง และทางด้านขวาก็เป็นห้างสรรพสินค้า

“ พวกเรามาถึงแล้ว!”  ถังเส้าหยางบอกลู่อันที่ติดตามเขามาจากด้านหลังขณะหายใจเข้า อย่างไรก็ตาม ลู่อันก็ไม่ได้มีอารมณ์มาชื่นชมฐานทัพใหม่ที่หรูหราของพวกเขาเนื่องจากฝูงซอมบี้ยังคงติดตามพวกเขามาอยู่

“ บอส! ฝูงซอมบี้! ฝูงซอมบี้! พวกมันยังคงตามเรามาอยู่!” ลู่อันตะโกนเตือนบอสของเขาว่าซอมบี้ยังคงไล่ตามพวกเขามาอยู่

ด้วยรอยยิ้มกว้าง  ถังเส้าหยางก็หันกลับมา  “ นายจะกลัวอะไร เราจะฆ่าพวกมันแน่นอน นี่จะเป็นฐานทัพหลักของเรานะ ดังนั้นเราก็จะต้องทำความสะอาดสิ่งสกปรกออกจากระแวกฐานของเราซะ!”

เมื่อพูดอย่างนั้น ถังเส้าหยางก็เดินกลับไปยังทิศทางของซอมบี้และพูดว่า “ ฉันจะให้เวลานายพักสิบห้านาที!”

ลู่อันล้มตัวลงนอนกับพื้นทันทีหลังจากได้ยินแบบนั้น มือของเขาเจ็บจากการฆ่าซอมบี้อย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามชั่วโมง เมื่อเขาหายใจเข้า เขาก็เปิดหน้าจอค่าสถานะขึ้นมาในทันที เขาจัดสรรคะแนนค่าคุณสมบัติที่เขาได้รับมาจากการอัพเลเวล

ใช่แล้ว การต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นเป็นเวลาสามชั่วโมงนี้ทำให้เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นอีกสองเลเวล และตอนนี้ลู่อันก็มีเลเวล 7 แล้ว

เมื่อเขามองไปที่เลเวลของเขา เขาก็เงยหน้าขึ้นมาในทันที และมองไปที่แผ่นหลังของบอสของเขา แม้กระทั่งหลังจากการเหวี่ยงขวานศึกไปมาสามชั่วโมง เขาก็ยังพบว่าบอสของเขานั้นไม่ได้ดูเหน็ดเหนื่อยเหมือนกับเขาเลย

แน่นอน เขารู้ดีว่ากุญแจเบื้องหลังความแข็งแกร่งที่ดูเหมือนจะไร้ขีดจำกัดนี้ก็คือเลเวล บอสของเขามีเลเวล 21 หรือเผลอๆบอสของเขาก็อาจจะเลเวลอัพไปแล้วก็ได้  จากนั้นเขาก็มองย้อนกลับไปที่หน้าจอค่าสถานะและคิดว่า ‘ ฉันควรเพิ่มความแข็งแกร่งด้วยดีไหมนะ’

จนถึงตอนนี้ลู่อันก็เลือกที่จะเพิ่มความว่องไวและความแข็งแกร่งมาอย่างสม่ำเสมอ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาก็พบความสำคัญของสตามิน่า เมื่อมองไปที่คะแนนค่าคุณสมบัติที่ยังไม่ได้ใช้แล้วเขาก็มองย้อนกลับไปที่บอสของเขา ลู่อันจัดสรรสองคะแนนสำหรับค่าสตามิน่าและอีกสองสำหรับความว่องไว

“ ตอนนี้ฉันมีพลังมากพอที่จะฆ่าซอมบี้ในการโจมตีครั้งเดียวแล้ว…”

สำหรับเหตุผลที่เขาเลือกความว่องไว มันก็เป็นเพราะเขารู้สึกว่าความว่องไวเป็นค่าคุณสมบัติที่สำคัญที่สุด หากวันหนึ่งเขาพว่าเขาไม่สามารถเอาชนะคุ๋ต่อวู้ได้ เขาก็ยังสามารถวิ่งหนีเอาชีวิตรอดได้

หลังจากจัดสรรคะแนนค่าคุณสมบัติเสร็จแล้ว ลู่อันก็ยืนขึ้น ลมหายใจของเขาคงที่แล้วในเวลานี้ จากนั้นลู่อันไล่ตามถังเส้าหยางไป

“ ฉันยังไม่มีพรสวรรค์ ดังนั้นฉันก็จะมัวมาขี้เกียจไม่ได้แล้ว!”