บทที่ 3: อีวา ไฮเนอมันน์

(พฤษภาคม ปี 2001; ดุสเซิลดอร์ฟ)

 

  อีวา ไฮเนอมันน์ ปรากฎตัวที่คาเฟ่หรูหราริมแม่น้ำไรน์ในย่านเมืองเก่าของดุสเซิลดอร์ฟที่เธอแนะนำมาเมื่อเวลา 18:40 น. ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่สวยและมีกริยาท่าทางที่แสนประณีต เธอกลับมีสายตาที่จะจับจ้องไปยังเป้าหมายที่เธอสนใจเสมอราวกับว่าคุณกำลังทำให้เธออารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเดินทางกลับบ้านหลังจากทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการออกแบบห้องครัว และแต่งกายด้วยสัญลักษณ์แห่งความหรูหรา — แจ็กเก็ตแบรนด์วาเลนติโนสีดำ นาฬิกาข้อมือบุลการี และแหวนของโชเมต์

  จริงๆแล้ว เธอตกลงที่จะให้ผมสัมภาษณ์โดยต้องทำตามเงื่อนไขที่เคร่งครัดอย่าง “ห้าโมงครึ่ง หลังจากนั้นฉันจะยุ่ง ดังนั้นฉันจะอยู่ที่นั่นได้แค่สิบห้านาทีเท่านั้น ถ้าคุณมาสาย ฉันจะยกเลิกนัดซะ”  ผมมาถึงที่นี่ตอน 17:20 น. และลงเอยด้วยการนั่งรอหนึ่งชั่วโมงกว่าหลังจากเวลาที่เธอนัดไว้ แต่ข้อแก้ตัวของอีวา ไฮเนอมันน์ (จริงๆแล้วมันดูเหมือนกับเป็นการบ่นสำหรับผมเสียมากกว่า) คือการที่มีใครบางคนที่ออฟฟิศของเธอลาออกโดยไม่ได้แจ้งไว้ก่อน และทำให้เธอต้องไปพบกับดีไซเนอร์โดยที่ไม่ได้นัดไว้ในตารางเวลา เธอนั่งลง สั่งคาปูชิโน่ ไขว้ขาของเธอแล้วจุดมาลโบโร่ ไลท์ในทันที

 

 – คุณกับดร.เทนมะหมั้นกันแล้ว แต่ก่อนที่พ่อของคุณจะเสียชีวิตไม่นาน การหมั้นก็ถูกยกเลิก มันมีเรื่องการเมืองอะไรบางอย่างมาเกี่ยวข้องกับการหมั้นของคุณมั้ย?

 “โรงพยาบาลและวงการแพทย์ก็ยังคงอยู่ในโลกของการเมืองและอำนาจ ในตอนนั้น พ่อของฉันกำลังลงสมัครประธานสมาคมแพทย์แห่งเยอรมนีและเขาจะไม่ยอมให้มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการผ่าตัดหรืออะไรก็ตามจากโรงพยาบาลของเขา เขาอยากได้มือขวาที่เขาสามารถไว้วางใจได้เต็มที่”

 – และนั้นก็คือเทนมะเหรอ?

 “เทนมะเค้าเป็นหมอที่ไร้ที่ติ และเป็นคนประเภทที่ไม่มีความทะเยอทะยาน…  เป็นคนที่ปลอดภัยสำหรับพ่อของฉัน เขาจะได้ไม่ต้องกลัวการถูกแว้งกัดทีหลัง”

 – แต่ สุดท้ายแล้วเขาก็ทำนี่?

 “ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาทำอย่างนั้น… วันก่อนหน้านั้น เขาควรจะต้องผ่าตัดชายชาวตุรกีคนนึง แต่พ่อของฉันยกเลิกและสั่งให้เขาไปผ่าตัดนักร้องโอเปร่าชื่อดังแทน สุดท้ายชายตุรกีคนนั้นตาย เขาเลยอารมณ์เสียมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด และในตอนที่เขากังวล เขาจะกังวลมากระดับเท่าคนสองคนเลย… และฉันก็บอกเขาว่าชีวิตของผู้คนนั้นมีค่าเท่ากันซะเมื่อไหร่ แต่เขาก็ไม่เข้าใจ”

 – ขอโทษด้วยที่ผมพูดตรงๆ แต่คุณรักเขารึเปล่า?

 “พ่อของฉันเป็นคนที่มีแต่เรื่องการเมืองในหัว แต่เขาก็ไม่ได้เผด็จการขนาดที่จะบังคับให้ฉันแต่งงานกับใครที่ฉันบอกว่า ‘Nicht [ไม่]’ ฉันเลือกผู้ชายที่จะทำให้ฉันมีความสุขได้ และคนนั้นคือเคนโซ… ฉันรักเขามั้ยน่ะเหรอ? ใช่ ฉันรักเขา”

 – ถ้าอย่างนั้นทำไมการถอนหมั้นของพวกคุณถึงเป็นแบบฝ่ายเดียวล่ะ?

 “ฉันบอกคุณแล้ว พ่อของฉันอยากได้มือขวาที่เขาไว้ใจได้ และฉันอยากมีความสุข การกระทำของเคนโซนั้นล้มเหลวทั้งสองอย่างนี้ มันไม่มีอะไรที่จะทำได้อีกแล้ว”

 – คุณคิดว่าเทนมะเขารักคุณมั้ย?

 “เขาจะทำทุกๆอย่างที่ฉันบอกให้ทำ แม้กระทั่งหลังจากที่เขาไม่ยอมผ่าตัดท่านเทศมนตรีและฉันบอกเลิก เขาก็ยังอยากแต่งงานอยู่ดี เขาเป็นคนที่โลเลมากสำหรับทุกอย่างที่ไม่ใช่เรื่องงานของเขาในฐานะแพทย์ เขาต้องการผู้หญิงอย่างฉันที่สามารถตัดสินใจในเรื่องต่างๆให้ได้”

 – คุณคิดว่าเขาเกลียดคุณมั้ยหลังจากที่คุณยกเลิกการแต่งงาน?

 “แน่นอนอยู่แล้ว หลังจากที่พ่อของฉันตายและฉันกำลังหวาดกลัว ฉันขอร้องเขาให้กลับมาหาฉัน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่ เขาเย็นชาใส่ฉัน ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะรู้แล้วว่าตอนนั้นฉันเป็นฝ่ายผิด”

 – และจากนั้นคุณก็โมโหเขา หลังจากนั้นน่ะนะ?

 “ใช่ ฉันโกรธมาก”

 – และหลังจากนั้นคุณก็แต่งงานอีกสามครั้ง

 “ใช่ และข้อตกลงการหย่าก็ทิ้งเงินจำนวนมากพอให้ฉันได้สุขสบายไปตลอดชีวิต”

 – คุณคิดอะไรอยู่ในตอนที่พ่อของคุณจากไปอย่างกระทันหัน?

 “ฉันตกใจมาก พ่อของฉันยังสบายดีอยู่เลยในวันก่อนหน้า…  และพอฉันมองเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็นั่งอยู่ตรงนั้น ในสภาพที่ตายแล้ว”

 – คุณสงสัยเทนมะมั้ย? เขาโกรธพวกคุณทั้งสองคนนี่

 “ไม่แม้แต่วินาทีเดียว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะฆ่าคนได้ เขาอาจจะโกรธและอาจจะอยากให้พวกเราตาย แต่เคนโซไม่ใช่คนที่จะฆ่าแม้แต่แมลงวัน แน่นอนว่าฉันหมายถึงในตอนนั้นน่ะนะ”

 – หลังจากนั้น ดร.เทนมะก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรม คุณคิดยังไงกับเรื่องนั้น?

 “ไม่ได้คิดอะไร เมื่อคนที่มีอำนาจตาย สายลมก็เปลี่ยนทิศทันที ต่อมา หัวหน้าของฝั่งตรงข้ามกับพ่อของฉันก็ขึ้นมามีอำนาจและวิจารณ์ถึงการตัดสินใจทางธุรกิจของพ่อ… เคนโซโชคดีที่พ่อของฉันทิ้งเขาไปก่อนแล้ว เขาเป็นหมอที่เก่งกาจอยู่แล้ว มันก็ไม่แปลกเลยที่พวกเขาจะรับเคนโซกลับมา”

 – เก้าปีหลังจากที่พ่อคุณเสียชีวิต นักสะเดาะกุญแจชื่อยุงเกลส์ถูกโยฮันฆ่าที่ตึกร้างใกล้ๆโรงพยาบาล  BKA บอกว่าคุณและเทนมะคือพยานผู้เห็นเหตุการณ์

 “ฉันบอกตำรวจเรื่องนั้นไปหมดแล้ว ทำไมคุณไม่ไปถามเรื่องทั้งหมดจากพวกนั้นล่ะ?”

 – มันเป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่าที่คุณไปอยู่แถวๆตึกร้างนั่นพอดี?

 “…ใช่ เป็นเรื่องบังเอิญ”

 – และก็เป็นตอนนั้นที่คุณเห็นโยฮัน คุณรู้สึกยังไงกับเขาตอนที่เห็นเขาครั้งแรก?

 “ฉันไม่อยากพูดถึงมัน ฉันไม่อยากแม้แต่จะคิดเรื่องปีศาจคนนั้นหรือพวกคนที่แห่กันไปอยู่ฝ่ายเขา”

 – คุณไม่ได้ให้การเรื่องความบริสุทธิ์ของเทนมะจนกว่าจะถึงตอนท้ายสุด คุณเคยรู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบที่ทำให้เรื่องทั้งหมดมันยุ่งยากขึ้นกว่าที่ควรจะเป็นบ้างไหม?

 “แน่นอนสิ; จะมีเหตุผลอื่นอีกเหรอที่ฉันยอมตกลงให้สัมภาษณ์บ้าๆนี่?  นี่คือวิธีไถ่บาปของฉัน ไม่ใช่แค่สำหรับเขา แต่สำหรับทุกคนที่ถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย  ทุกๆคนที่ตาย…”

 

  ผมสังเกตเห็นเป็นครั้งแรกว่าเธอเป็นหญิงสาวที่เปราะบางมาก ท่าทีหยิ่งยโสของเธอก็มีเพื่อปิดบังความจริงข้อนี้ เมื่อผมบอกว่าจะเลี้ยงเครื่องดื่มเธอ เธอก็ปฏิเสธ สั่งกาแฟมาอีกถ้วยแทนและจุดบุหรี่

 

อีวา ไฮเนอมันน์นั้นสวยเหมือนกับที่ผมได้ยินมา เบื้องหลังท่าทีหยิ่งยโสของเธอ ผมเห็นเธอซ่อนความฉลาดและจิตใจอันรอบคอบเอาไว้ ระหว่างการสัมภาษณ์เธอยอมรับว่าเธอเคยเผชิญกับโรคพิษสุราเรื้อรัง เธอเอาชนะปัญหาการติดเหล้าได้ด้วยความช่วยเหลือจากชายคนหนึ่งที่ได้พัวพันกับคดีของโยฮัน, ดร.ไรช์ไวน์

 

 – กลับไปที่เรื่องของเทนมะ เพื่อนตอนม.ต้นของเขาคนนึงจำไม่ได้ว่าเพลงโปรดของเทนมะคืออะไร คุณพอจะรู้มั้ยว่าคือเพลงอะไร?

 “(เธอตอบทันที) ‘Let’s Stay Together’, ‘Let’s Stay Together’ ของอัล กรีน มันเป็นเพลงที่เพราะดี ฉันไม่ได้ฟังมันแล้วเพราะความทรงจำที่เพลงนั้นเรียกให้หวนคืนมา… แต่มันเป็นเพลงที่ดี เคนโซชอบแนวของเพลงนั้น เคนโซเป็นคนขี้เหงาและเขามักจะโดดเดี่ยวอยู่ตลอด เขาโหยหาชีวิตปกติ พ่อแม่ปกติ แฟนสาวปกติ ครอบครัวปกติ”

 – แล้วเรื่องเพื่อนล่ะ? เขาหาเพื่อนบ้างมั้ย ในเยอรมนีน่ะ?

 “น่าแปลกว่า ไม่ เมื่อคุณเป็นศัลยแพทย์ที่ทำงานภายใต้สถานการณ์ที่กดดันและไม่แน่นอน มันเป็นเรื่องยากที่จะเป็นเพื่อนกับคนอื่นนอกเหนือจากเพื่อนร่วมงาน คนที่เข้าข่ายนั้นสำหรับเทนมะก็คงเป็นดร.เบ็คเกอร์…  ในความคิดของฉันนะ เขาเป็นหมอที่ไร้ค่า อืดอาดและสกปรก แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง เคนโซเปิดใจให้กับเขา ฉันคิดว่าพวกเขาบ่นเรื่องพ่อของฉันและโรงพยาบาลให้กันฟัง เคนโซไม่ค่อยได้สนใจสถานะและนิสัยการทำงานของคนอื่นซักเท่าไหร่ เคนโซชอบคนที่ตรงไปตรงมา ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นคนกลับกลอกแค่ไหนก็ตาม ประหลาดดีที่เหมือนว่าเขาจะชอบคนที่พูดตรงไปตรงมาและรุกเข้าหาเขา”

 – ดร.เบ็คเกอร์คิดยังไงกับเทนมะเหรอ?

 “ฉันไม่รู้ ทำไมคุณไม่ไปถามเขา ล่ะ เบ็คเกอร์เหมือนจะอิจฉาชีวิตของเคนโซ หมายถึงก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะเกิดขึ้นน่ะนะ เมื่อเคนโซเจอกับเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนั่น คุณคงจะคิดว่าเบ็คเกอร์จะเพลิดเพลินไปกับการตกต่ำของเคนโซ แต่เขาไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น  ท้ายที่สุดแล้ว ทุกๆคนนั้นรู้ว่าเบ็คเกอร์เป็นหมอที่ไม่มีค่าอะไร มีแค่เคนโซที่มองเขาอย่างเท่าเทียม และเพราะอย่างนั้น เขาจึงเชื่อมั่นในตัวเคนโซ… ฉันมั่นใจว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาอยู่กับเคนโซ เบ็คเกอร์คงคิดว่าบางทีเขาอาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้นก็ได้”

 – แล้ว คุณชอบอะไรในตัวของเทนมะงั้นเหรอ?

 “อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ เคนโซยอมให้ฉันทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ ถ้าฉันทำตัวอารมณ์ไม่ดี เขาก็แค่ยิ้ม…   และเขาก็จะขอโทษ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของฉันก็ตาม ดังนั้นฉันเลยคิดว่าเขาเป็นคนที่ต้องพึ่งพาคนอื่นจริงๆ; เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ถ้าไม่มีฉัน แต่จริงๆแล้วมันตรงกันข้ามกันเลย เมื่อฉันอยู่กับเขา ฉันจะทำอะไรก็ได้ เมื่อเคนโซอยู่เคียงข้างฉัน ฉันรู้สึกเหมือนฉันมีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตอยู่ เคนโซพึ่งพาฉัน…  เขายอมรับผู้คนและไม่เคยปฏิเสธพวกเขาเลย และเพราะอย่างนี้แหละ เขาเลยได้รับการยกย่องและเคารพ ดังนั้นเมื่อเขาอยู่ที่นั่น ฉันเลยรู้สึกเหมือนว่าชีวิตของฉันมันมีค่าอะไรบางอย่างขึ้นมา”

 

  อีวา ไฮเนอมันน์มองนาฬิกาของเธอและบอกว่าเธอต้องไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธออาศัยอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ในย่านคนรวยฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำไรน์ ฉันต้องกลับไปทำงาน เธอพูด ฉันแทบไม่ได้ทำอาหารกินเองเลยในชีวิต แต่ตอนนี้ฉันเป็นนักออกแบบครัวให้กับพวกคนรวยและคนดัง…  และฉันไม่มีพรสวรรค์ในการใช้ประโยชน์จากคนอื่น ดังนั้นฉันอาจจะเลิกทำงานนี้ในเร็วๆนี้ เธอหัวเราะ เธอบอกว่าถ้าผมมีคำถามเพิ่ม ผมสามารถส่งอีเมลไปหาเธอได้ (น่าแปลกพอตัวที่หลายวันหลังจากที่ผมส่งคำถามเพิ่มไป ผมก็ได้รับคำตอบอย่างจริงใจและละเอียดถี่ถ้วนจากเธอ)

 

  ก่อนเธอจะจากไป ผมถามเธอ ย้อนกลับไปตอนนั้นที่คุณบอกกับเทนมะว่าชีวิตของคนมีค่าเท่ากันซะเมื่อไหร่ คุณยังเชื่อแบบนั้นอยู่มั้ย แม้กระทั่งในตอนนี้น่ะ?

  “ใช่ ฉันยังเชื่อแบบนั้นอยู่” เธอตอบขณะลุกขึ้นยืน