และแล้วเขาก็ได้กลายเป็นนักฆ่า

 

　――ฉันฝันถึงวันเก่าๆ

 

　ตอนที่ฉันยัง、ไม่ได้ชื่อแค่ชิเซล、แต่ชื่อมุโคโดะ ชิซุรุ

　ยังไม่ได้เป็นแพทย์ประจำชุมชน、ไม่ได้เป็นนักฆ่า、เป็นค่าเด็กชายคนหนึ่ง

 

　แล้วมันยังเป็น、ฝันวันสุดท้าย

 

 

 

 

 

　ฉันได้หลงมายังโลกแห่งที่มาจากบ้านเกิดของฉัน、มันเกิดขึ้นเมื่อ 7 ปีที่แล้ว เมื่อฉันยังอายุ 12 ปี

　แล้วฉันก็ไม่สามารถจำเรื่องราวเก่าๆ ได้มากนัก

 

　โลกก่อนเป็นแบบไหน หรือชีวิตความเป็นอยู่นั้นเป็นอย่างไร ก็พอจำได้แค่ลางๆ

　แต่ถึงอย่างนั้น、ครอบครัว และเพื่อน หรืออาศัยอยู่ที่ไหนฉันก็ไม่แน่ใจ

　เรื่องราวก่อนมายังโลกนี้ หรือมาโลกนี้ได้อย่างไรก็ไม่แน่ใจ

 

　ฉันจำอะไรไม่ได้สักอย่าง นึกไม่ออกเลย

　ถึงแม้ว่าเจ็ดปีเต็มผ่านไปก็ยังไม่รู้

 

　นั่นแหละ、มันเป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ฉันมายังโลกนี้แล้ว

　ฉันเดินไปเดินมาอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะไปทางซ้ายหรือทางขวา、โดยที่ต่างโลกแห่งนี้ความปลอดภัยนั้นต่ำกว่ายุคนี้ในญี่ปุ่น

　ฉันเดินอย่างกังวล、ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเหยื่ออันแสนโอชะ

 

　ฉันได้พบเจอกับความวุ่นวาย、นี่มันก็ผ่านไปมากกว่า 1 ชั่วโมงแล้ว ที่ฉันได้มายังต่างโลกแห่งนี้

　โชคร้าย、ที่เจอกับกลุ่มคนที่ดูเหมือนจะไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ พวกเขาเหมือนจะเป็นโจรลักพาตัว、บังคับให้ฉันเขาไปยังซอกตึก

　ยึดทรัพย์สินทั้งหมด、โดนมัด、พวกเขาจะพาฉันไปที่ไหนสักที่ ที่ไม่ใช่ที่นี่

 

 

　ศีรษะของชายทั้ง 5 คน ร่วงลงพื้นพร้อมกัน ภายในอึดใจเดียว

 

 

　ศีรษะร่วงลงพื้นดังเสียงดังทึบๆ ส่วนของร่างกายนั้นทรุดลงดั่งกับหุ่นเชิดที่สายเชิดขาด และเลือดได้โปรยลงมาดั่งสายฝน

　กลิ่นของเหล็ก、ระหว่างที่อาบฝนอุ่นๆ、ฉันได้แต่อึ้งกับภาพที่ปรากฏ

 

　และแล้ว ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาท่ามกลางสายฝนนั้น

 

　ฉันได้รับร่มจากผู้หญิงในชุดสูทสีขาว ที่ดูแล้สไม่มีร่องรอยของความสกปรกสักนิดเดียว

　ร่มที่ถูกถืออยู่จากฝั่งตรง、ด้ามของมันมีสีขาวบริสุทธิ์

　ฉันได้เรียนรู้ว่าด้านในของมันนั้นมีคมดาบซ่อนอยู่、ในภายหลังจากนี้อีกนาน

 

「จากสภาพศีรษะที่ถูกตัด、คงไม่ต้องยืนยันว่าคนพวกนี้ได้เสียชีวิตแล้ว เป็นเรื่องที่ง่ายและสะดวกเสียจริง」

 

　ตาซ้ายของเธอถูกปิดด้วยผ้าปิดตาสีดำที่สีตัดกับชุดของเธอ สังเกตผ่านช่องแคบนั้น ตาขวาของเธอปิดลง

　ควรที่มองไม่เห็นอะไรเลย、ไม่สามารถสัมผัสเสียงฝีเท้าได้เลย、เธอได้เดินมาหาฉัน

 

　ทันทีที่ฝนเลือดได้หยุดลง、เธอก็หุบร่มลง

　ผมสีเงินของเธอนั้นส่องประกายเงางาม、เส้นผมนั้นเสียดสีสลับไปมา、จนเกิดเป็นเสียง

 

「เธอ、เป็นอะไรหรือเปล่า？　เคราะห์ดีสำหรับเธอ、ที่พวกนั้นเป็นเป้าหมายของฉัน」

 

　ระหว่างที่กำลังพูดอยู่、เชือกที่ได้พันธนาการฉันอยู่ตั้งแต่แรก、ก็ได้ถูกตัดออก

　ฉันมองไม่เห็นเลย、ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงคมดาบ、น่าจะเป็นเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งบางอย่างฉันคิดว่าอย่างนั้น

 

「……หืมม จะว่าไป、ถูกเห็นการทำงานกับหน้าตาซะแล้วสิ」

 

　ในตอนนั้นเธอก็、ดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อย

　ผมจะถูกฆ่า หรือจะโดนปล่อยไปกันแน่

 

　หลังจากที่พิจารณา、คำตอบที่ได้มานั้น、มันไม่ใช่คำตอบไหนใน 2 อย่างนั้นเลย

 

「จริงด้วยสินะ 3 ปี นับตั้งแต่ก่อตั้ง、เราก็กำลังขาดกำลังคนอยู่、เธออยากจะไปด้วยกันไหม ? ถึงแม้ว่าจะยังเป็นเด็กอยู่、ถ้าผ่านการฝึกสักหน่อยก็คงจะพอใช้งานได้」

 

　เธอพึมพำอยู่กับตัวเอง

　โดยที่ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรทั้งสิ้น、ผู้หญิงคนนั้นได้เข้ามาหาโดยพริบตา、แล้วใช้ฝ่ามือซัดไปที่คอของฉัน

 

　สติลางๆ ภาพเองก็เบลอ

　ยังไม่ถึง 2-3 วินาทีดี、ฉันก็สลบไป

 

 

 

 

 

　ฉันจากที่ฉันได้สติตื่นขึ้นมา、ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนที่ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน

 

「อรุณสวัสดิ์ ไม่ทราบว่าหลับสบายดีหรือเปล่า？」

 

คนที่ทำให้ฉันสลบอยู่ที่นี่、เป็นคนพูด

ฉันลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ถัดจากเตียง

　ฉันถามไปว่าที่นี่คือที่ไหน、ผู้หญิงคนนั้นกระแทกแท่งไม้ลงพื้นหนึ่งครั้ง、หลังจากหยุดไปสักครู่เธอก็ตอบ

 

「ที่นี่คือฐานขององค์กรที่ฉันสร้างขึ้น、ด้วยตัวคนเดียว  แล้วก็、มันเป็นสถานที่ ที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่นับจากวันนี้เป็นต้นไป」

 

　ตอบสั้นๆ ได้ใจความ

　มันสั้นมากจนฉันไม่เข้าใจ、มันเป็นคำอธิบายที่ไม่ได้อธิบายอะไรเลย

 

　อย่างไรก็ตาม、ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นคนที่เข้าใจยากแบบนี้แหละ

　ภาษาพูดนั้นสุภาพแต่ก็ไม่ใช่、เป็นคนแปลกๆ ที่ไม่คิดถึงคนอื่นว่าจะคิดว่าอย่างไร

　เป็นคนสุภาพที่ขี้ประชดประชัน นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันตีความว่าเธอเป็นคนอย่างไร

 

　ผู้หญิงแบบนั้นล่ะ、เป็นคนเก็บฉันมา

 

　ฉันต้องการกลับไปยังบ้านเกิด、ฉันบอกไปอย่างนั้น

　ฉันเองก็มีที่ให้กลับไป、ถึงแม่ว่าฉันจะจำไม่ได้เลยก็ตามว่าเคยใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวแบบไหนมา

　ในเวลานั้นฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างมาก、นั้นเลยทำให้ฉันยึดติดกับคำว่า บ้าน อย่างมาก

 

　ถึงอย่างนั้นก็ตามผู้หญิงคนนั้นก็、เธอตอบกลับคำพูดของฉัน、ด้วยการเอียงคอสงสัยว่าทำไม

 

「เธอไม่จำเป็นต้องกลับไปนี่ เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่」

 

　ทั้งข้อโต้แย้ง、ทั้งเหตุผลคัดค้าน、ถูกปฎิเสธ

　ไม่ มันไม่มีอะไรแบบนั้นมาตั้งแต่ต้นแล้ว、เธอไม่คิดที่จะรับฟัง

 

　ฉันไม่มีเหตุผลอะไรจะพูดกับเธออีก、ฉันคิดอะไรไม่ออกที่พอจะตอบกลับเธอได้อีกเลย

　เพราะ ณ จุดนั้น、ในที่สุดฉันก็จำได้

 

　ผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าฉันก็กดฉันลง、จับฉันเอาไว้、ด้วยความเจ็บปวดและความกลัว

　ฝนเลือดที่โปรยลงมา นั่นคือสิ่งที่ฉันเห็นก่อนที่จะหมดสติไป

 

　ภาพเหตุการณ์นั้น、คือสิ่งที่คน คนนี้ได้สร้างมันขึ้น

 

　ในตอนนั้นฉันบอกตรงๆ เลยว่า、ฉันกลัว

　ฉันอยู่ที่ไหน、ฉันจะกลับบ้านเกิดอย่างไร、เรื่องแบบนั้นมันไม่ได้อยู่ในหัวของฉันอีกต่อไปแล้ว

　มีเพียงแค่、ความคิดที่ว่าถ้าขัดขืนจะถูกฆ่า、ความเยือกเย็นได้เข้ามาปกคลุมหัวใจของฉัน

 

「เจ้าหนูเธอพูดอะไรบางอย่างที่น่าตลกนะ การฝึกฝนจะเริ่มขึ้นพรุ่งนี้ วันนี้เธอควรจะพักผ่อนสักหน่อย」

 

　ท้ายที่สุด、เรื่องมันก็เป็นแบบนั้น、ทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกตัดสินมาแล้วตั้งแต่แรกโดยไม่มีข้อโต้แย้งอะไร、แล้วเธอก็เดินจากไป

　ใช่แล้วล่ะ、ถึงเรื่องทั้งหมดมันผ่านมาแล้ว ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเธอมีชื่อว่าอะไร

 

　โดยไม่มีทางเลือก、ฉันก็ได้เข้าร่วมองค์กรของผู้หญิงคนนั้นแล้ว

　เป็นสมาชิกคนหนึ่ง、ของกลุ่มนักฆ่าขององค์กรแบล็คมาเรีย

 

 

 

 

 

　ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา、ผมไม่ใช่ มุโคดะ ชิซุรุ、เป็นแค่ชิเซล

　ทำตามเพียงแค่คำสั่ง、ทำตามเพียงแค่คำร้อง、คร่าชีวิตเพื่อเงินทอง、ได้กลายเป็นนักฆ่า

 

　ตั้งแต่ตอนนั้น、ก็ได้ผ่านมา 7 ปี แล้ว