อะไรคือความเมตตากรุณา

 

　มันคือการที่ไม่รักสิ่งใดเลย

 

 

　ผู้ชายใส่สูทท่าทางกำยำกำลังเดินเข้าไปยังซอยที่มืดมิด

 

　ตามเส้นทางที่ปูด้วยก้อนอิฐ ไม่มีสัญญาณของผู้คน

　ด้วยสัญชาตญาณ ความตึงเครียดของการเดินเท้าในความมืดมิดกลางดึก、ทำให้เขาซอยเท้าเร็วกว่าที่ตัวเองคิด

 

「……นี่มันดึกมากแล้วไม่ใช่เหรอนี่」

 

　ชายคนที่บ่นพึมพำได้ถอนหายใจออกมา、เขาเป็นพ่อค้า

　โดยหลักๆ แล้วเขาแลกเปลี่ยนสิ่งของมีค่าเช่น เพชรพลอยจินดา และโลหะมีค่า、เพื่อดำรงชีพ

　โดนเฉพาะอย่างยิ่งในวันนี้、เขาได้เดินทางกลับมาหลังจากการเจรจาซื้อขายครั้งใหญ่

 

「ถึงอย่างนั้นก็เถอะ、ไม่คิดว่ารถม้าจะพังซะได้……」

 

　ชายคนนี้มักจะไม่เดินทางคมนาคมไปมาด้วยเท้าของเชาเอง、แต่เขาเดินทางไปมาระหว่างร้านค้าและบ้านด้วยรถม้าส่วนตัว

　แต่ว่านะ、วันนี้เพลาของรถม้ามันพัง、นี่คือสาเหตุที่ทำให้สุดท้ายเขาต้องเดินกลับบ้าน

 

　ถึงแม้ว่า、จริงๆ แล้วระยะทางมันไม่ได้ไกลขนาดต้องใช้รถม้าในการเดินทางต้องแต่แรกก็ตามที

　หลังจากนั้น、เขาก็บ่นไปตลอดทาง、ระหว่างที่เดิน

 

「……หือ？」

 

　ทันใดนั้น、เท้าของเขาก็หยุดลง

　จากที่ไหนสักแห่ง、เขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงหอนของสัตว์

 

「สุนัขจรจัดเหรอ？」

 

　เสียงหอนเหรอ、นั่นมันไม่ใช่เรื่องปกติเลย

　แต่ถึงว่าเขา、เกิดอาการสั่นกลัวในใจ เขาก็ยังเดินต่อไป

 

　และแล้ว、หลังจากเกิดอาการกลัวอย่างหนึ่ง ก็เริ่มกลัวอย่างอื่นต่อ、แล้วก็เกิดอาการกลัวอย่างอื่นๆ ต่อไปอีก

　สัมผัสลมเบาๆ、เงาทอดยาวจากแสงไฟปรากฎที่ปลายเท้า、เสียงก้าวเท้ากระทบกับพื้นอิฐ

　ความตึงเครียดที่ทำให้ไม่สามารถปริปากได้、ชีพจรของเขาค่อยๆ เต้นเร็วขึ้น และเร็วขึ้น

 

　――เมืองหลวงยามค่ำคืน、มีบางสิ่งกับข่าวลือดำมืดอยู่

 

　ต่างกับตอนกลางวันโดยสิ้นเชิง、ความเงียบสงัดได้เข้าปกคลุมตัวเมือง

　การขโมยของ การลักพาตัว เป็นต้น、อาชญากรรมที่ใช้ประโยชน์จากความมืดมิดยามค่ำคืน เกิดขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

 

　แล้วเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมดไม่กี่วันก่อน、หนึ่งในนั้น、มีบางคนถูกฆาตกรรม

 

　กระดูกสันหลังของเขาเสียววาบ、ในที่สุดเขาก็เริ่มออกวิ่ง

　ตามหาสัญญาณของผู้คน、ร่างกายที่ขาดการออกกำลัง อ้วนพลุ้ยของเขาส่ายไปมา

 

　เขาชนกับใครบางคน、ซึ่งเลี้ยวอีกแค่มุมเดียวก็จะไปยังเส้นทางถนนหลักได้แล้ว

 

「เห้ย！？」

 

　ชายผู้ที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กำการวิ่ง、ได้ส่งเสียงร้องอันน่าสมเพชออกมา

　เขาล้มลง、คนที่เขาได้ชนเข้าได้ย่างเข้าหาเขา

 

 

「――ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ？」

 

 

　เสียงของเด็กที่เป็นธรรมชาติ มันทำให้เขาสงบลง

　ที่สำคัญที่สุด、มันเป็นเสียงที่เขารู้จักดี

 

　สายตาของเขาเริ่มคุ้นชินกับแสงไฟหรี่ๆ、ซึ่งมันได้ฉายภาพเงาของคนที่กำลังเดินเข้ามาหา。

 

　ผมดำเงาที่กลืนเข้ากับความมืดมิด、สูทผ้าสีดำชั้นเยี่ยม

　เสียงจากลำคอที่น่าดึงดูดอย่างเป็นธรรมชาติ、ดวงตาคู่อ่อนโยนที่มีสีดั่งดอกกุหลาบพันปี

　จุดสังเกตที่เด่นชัดก็คือ、สิ่งที่เรียงกันอยู่ด้านล่างตาขวาของเขา、ไฝเล็กๆ 3 จุด

 

「อะ อา……คุณหมอ ชิซุรุ ……？」

 

　แพทย์ประจำชุมชนที่ประจำอยู่ทางด้านทิศตะวันออกของเมืองหลวง、

　ถึงแม้ว่าจะยังอายุน้อยแต่เขาก็เป็นที่ยอมรับในฝีมือ、แถมเขายังอัธยาศัยดีอีกด้วย、มีผู้คนนับไม่ถ้วนที่ชื่นชอบเขา

 

　ชายคนนี้เคยอยู่ภายใต้การดูแลของคุณหมอ 2-3 ครั้ง、ถึงแม้ว่าตอนเขาอยู่ในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย、ก็ยังเรียกเขาว่าคุณหมอ

　การพบเจอกับคนที่เขารู้จัก、เขาจึงถอนหายใจยาวแสดงถึงความโล่งอก

 

「คุณเอมอนด์？　น่าแปลกใจนะครับ、ที่มาเจอกันในเวลาแบบนี้ในสถานที่แบบนี้」

 

　ดูเหมือนว่าชิซุรุเองก็จำเอมอนด์ได้เช่นกัน、เขาส่งรอบยิ้มอ่อนโยนให้กับเอมอนด์

　ความปั่นป่วนในใจของเขา、ได้ละลายหายไปทันตา

 

　เมื่อเอมอนด์ได้กลับมาเป็นตัวของตัวเอง

　ถึงแม้ว่าจะโตถึงวัยแล้วเขาก็ยังกลัวความมืด、น่าละอายใจอะไรเช่นนี้

　เขาหัวเราะกลบเกลื่อน

 

「อะ ฮ่าฮ่าฮ่า……ไม่ครับ、คือว่ารถม้าของผมมันพังน่ะ……」

「นั่นมันแย่มากเลยนะ……คุณดูเหมือนจะรีบร้อนนะ、เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ？」

「เอ๋！？　เปล่า、ผมจะบอกว่าอย่างไงดีนะ……อ่า ใช่แล้ว！　ครั้งก่อนที่มาพบคุณหมอ คุณเตือนเรื่องการออกกำลังกาย、ผมเลยออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งน่ะครับ……」

 

　อ่าใช่แล้วละ、การพูดอะไรแบบนั้นตอนนี้、มันดูน่าสงสัยสุดๆ เลย

　แต่ว่าชิซุรไม่ได้ติดใจอะไร、เขาตอบกลับมาว่าอย่างนั้นเองหรอกเหรอ

 

「……ว่าแต่คุณหมอครับ、มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ？」

「เหตุฉุกเฉินน่ะ แถวนี้มีบ้านที่มีเด็กที่มีอาการไข้ขึ้น」

 

　ขณะที่มือของเขาถือกระเป๋าอยู่、ชิซุรุยกไหล่ขึ้นเล็กน้อย

 

「เคราะห์ดีครับ ที่มันไม่ใช่เหตุการณ์ใหญ่โตอะไร」

 

　ขนาดว่าดึกขนาดนี้เขายังทำงานอย่างเต็มที่、เอมอนด์ประทับใจ。

 

　อย่างไรก็ตาม、ด้วยความสามารถในการรักษาที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้、การที่จะได้รับสัญญาเป็นแพทย์ประจำตัวของขุนนางก็ไม่ใช่เรื่องที่ฝันไปเลย

　ไม่ได้พูดเกินไปเลย、แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยังเป็นแค่แพทย์ประจำชุมชน

　ทั้งที่มีคนมากมายสงสัยเรื่องนี้、แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริงเลยสักคน

 

「ถ้าอย่างนั้นละก็、เพราะว่าคืนนี้เป็นวันเดือนมืด พระจันทร์เลยไม่ขึ้น、มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินเท้าเลย ขอโทษนะครับ、ที่เราเดินชนกันเมื่อกี้」

「อะ อา、ไม่ครับไม่ครับ！　เพราะทางนี้เองวิ่งมา、ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษเลยครับ！」

 

　เอมอนด์ผู้มีลักษณะที่เป็นพ่อค้าเจ้าเล่ห์、เป็นบุคลิกที่ไม่น่าคบหา

　แต่ว่า、แต่การที่โค้งขอโทษคนที่เคยดูแลเขามานั้น、ทำให้รู้ว่าเขายังมีสามัญสำนึก และความเกรงใจ

 

　แต่ว่าในทันใดนั้น、ชิซุรุก็ได้เข้ามาใกล้ ในขณะที่ห่างกันเพียงเอื้อมมือ

 

 

　ทันทีที่ความร้อน、ส่งผ่านเข้ามาที่ลำคอของเอมอนด์

 

 

「――――？」

 

　เจ็บชา、ความร้อนที่เจ็บปวด

　เขาได้เอามือมาคลำที่ลำคออย่างช้าๆ、สัมผัสที่ลื่นทำให้นิ้วของเขาหลุดออก

 

　ส่งเสียงออกมาไม่ได้

　เขาชายตามองไปยังด้านล่าง、มือที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดง

 

　เลือดจำนวนมหาศาล、ได้พรั่งพรูออกมาจากลำคอของเอมอนด์

 

「――、――――」

 

　2 คำ 3 คำ、เขาพยายามจะพึมพำอะไรบางอย่างออกมา、แต่สิ่งที่หลั่งออกมาไม่ใช่เสียงแต่เป็นเลือด

　สิ่งต่อมาที่เอมอนด์เห็น、คือแสงสะท้อนของแสงไฟแวววาว、ของคมมีดสีเงิน。

 

　ก่อนที่จะรับรู้ได้ก็อยู่ในมือของชิซุรุแล้ว、คมมีดที่เล็กแต่คมอยู่ในมือของเขา

　คมมีดนั้น、ได้ย้อมไปด้วยสีแดงที่เหมือนสีเลือดของเอมอนด์

 

　อย่างไรก็ตาม、ไม่สามารถเชื่อมโยงอะไรได้เลย

　ภาพแบบนั้น、เรี่ยวแรงได้ไหลออกจากร่างกาย、ทั้งสภาพของจิตใจ

 

　――ภาพของชายหนุ่มตรงหน้า、ลำคอได้ถูกฉีกออก

　มาถึงความจริงที่ว่า、ในท้ายที่สุดแล้ว――เอมอนด์พ่อค้าจอมเจ้าเล่ห์、ได้เสียชีวิตลงแล้ว

 

 

 

 

 

　หัวของเอมอนด์ได้ก้มลง และกองเลือดที่ไหลออกมาจากลำคอ

　ก้มลงมองอย่างสมเพช、ชิซุรุได้เช็ดเลือกออกจากมีด

 

「……เฮ้อ」

 

　เขาได้ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

　เขาได้ถือมีดด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติราวกับถือปากกา、เก็บเข้าฝักและใส่เข้าไปข้างกระเป๋า

 

　ต่อมาชิซุรุ、เขาได้เป่านกหวีดสีเงินขนาดเล็กที่ห้อยอยู่ที่คอของเขา

　ไม่มีเสียงออกมา มันคือนกหวีดสุนัข

 

　สักพักหนึ่ง、ที่ไม่มีเสียงออกมา、ก็ได้มีเงาขนาดยักษ์นั่งลงตรงหน้าของชิซุรุ

 

　บริสุทธิ์และใสซื่อ、ขนสีดำที่ย้อมไปด้วยสีเดียวกับกลางคืน

　มีเพียงดวงตาคู่ที่ประดับไปด้วยสีทอง、ส่องประกาย

 

「เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว、คุณ」

 

　หมาป่าสีดำได้เปลี่ยนรูปร่างให้เท่ากับมุมมองในระดับสายตาของชิซุรุ

　เสียงที่ราวกับกระดิ่งแก้ว、ได้สั่นพ้องอย่างเบาๆ

　ถ้าไม่รู้มาก่อนละก็、ยากที่จะรู้ในทันทีว่าเป็นเสียงที่ออกมาจากหมาป่าตัวนี้

 

「ชายคนนี้ทำเงินจากการค้าขายและขโมยอัญมณีปลอมอย่างนั้นเหรอ？　อย่างน้อย、ก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้น」

「อะ ฮ่าฮ่า……」

 

　ขณะที่พลางชำเลืองมองไปที่ศพด้านล่าง、พลางสูดจมูก สูดดม、หมาป่าพึมพำอย่างไม่สนใจ

　ยิ้มเข้าหาชิซุรุอย่างสนิทสนมคุ้นเคย และเลียไปที่แก้ม

 

「วันนี้ขอรบกวนเหมือนเช่นเคยได้ไหม、เลดี้」

「รับทราบค่ะ、ที่รัก」

 

　เสียงสั่น

　เสียงจากบรรยากาศรอบๆ ที่สั่นไหว

 

　ไม่ใช่เพียงแค่บรรยากาศรอบๆ、แต่หมาป่าสีดำที่ถูกเรียกว่าเลดี้ก็ด้วย

　แทนที่เงาของบรรยากาศที่สัมผัสได้、ควรจะพูดอีกครั้งไหมนะ

 

　ในที่สุดเงานั้นก็、ก็ถูกลอกออกมาจากผืนดิน

　ไม่ช้าก็เป็นตัวของตัวเอง、สั่นไหวและหมุน、มันเริ่มที่ขยับเหมือนกับร่างต้น

 

「เอาละ、กินซะ ร่างแยกของฉัน、ด็อพเพิลเก็งเกอร์」

 

　หลังจากที่เงาได้รับคำสั่งจากร่างต้น、ศพของเอมอนด์ก็ถูกกลืนกิน

　ทั้งเลือด、ทั้งเนื้อ、ทั้งกระดูก、ทั้งเสื้อผ้า、ทั้งรองเท้า、และสิ่งของที่พกอยู่ทุกอย่าง、ได้ถูกลืนกินทั้งหมดโดยที่ไม่สนว่าจะเป็นอะไร

 

　และต่อมาเพียงนับ 5 วินาที สถานที่นี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกเก็บกวาด

　ไม่มีแม้แต่หยดเลือด、เงาได้กลืนกินทุกสิ่ง、และมันก็ได้กลับมาภายใต้เท้าของเลดี้

 

　ชิซุรุ、ได้ลูบหัวเลดี้อย่างอ่อนโยน

　หมาป่าสีดำได้แสดงท่าที่พึงพอใจอย่างมาก และส่งเสียงครางในลำคอกลับ

 

「กลับจุดนัดพบกันเถอะ、เลดี้」

「อือ เดี๋ยวแบกเอง ขึ้นมาเลย」

 

　เลดี้ได้เอนหลังของเธอลง、ชิซุรุขึ้นไป

　ทันใดนั้น、เธอก็ได้กระโดดโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง、ได้เคลื่อนที่ไปยังหลังคาของตึกใกล้ๆ、และเริ่มที่จะวิ่งดั่งสายลม

 

 

 

 

 

「นี่、ที่รัก ฉันขออ้อมสักนิดได้ไหมคะ」

 

　เลดี้เสนอ、ชิซุรุได้ควักนาฬิกาพกออกมาและดูเวลา

 

「ได้สิ เรายังพอมีเวลาอยู่、พยายามอย่าให้เป็นที่สังเกตนะ」

「แน่นอน、ฉันรู้อยู่แล้วน่ะ」

 

　เส้นทางถูกเปลี่ยน、จากทิศทางที่มุ่งหน้าไปยังเมื่อกี้、ที่นี่คือหอนาฬิกาที่อยู่ในจุดที่สูงที่สุดของเมือง

　ขึ้นไปยังด้านบนเพื่อลง、ชิซุรุและเลดี้ได้ชำเลืองมองทิวทัศน์ด้านล่างของเมืองหลวง

 

「……สวยจังเลยนะ」

 

 ชิซุรุพึมพำ

 สิ่งที่อยู่ด้านล่างนั้น、คือทัศนภาพของเมือง ใน・ต่าง・โลก

 

 และแล้ว、หมาป่าสาวสีดำเลดี้ก็เข้าไปใกล้เขา

 เช่นนั้น หนึ่งคนกับหนึ่งตัว ก็เฝ้ารอจนเวลานัดมาถึง