Advent of the Archmage - ตอนที่ 497: ทําสตูว์ผสม

Chapter 497: ทําสตูว์ผสม

 

ห้องโถงแห่งการสรรสร้าง

 

“เอาหล่ะ ลิงค์ ไหนลองเล่าความคิดของเจ้ามาให้ฟังหน่อยซิ” ราชินีมังกรแดงมีความรู้เกี่ยวกับเอกพจน์มิติและรู้ถึงความยากในการควบคุมพลังของมันดังนั้นเธอจึงรู้สึกสนใจว่าลิงค์จะควบคุมมันยังไง

 

เธอดึงเก้าอี้เข้ามาสองตัวและวางไว้ข้างๆกัน ถัดจากโต๊ะยาวที่อยู่ตรงกลางห้องโดยเธอนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ทางฝั่งขวา

 

ลิงค์คิดว่านี่ดูไม่เหมาะสมซักเท่าไหร่แต่ว่าเขาก็ไม่มีความจําเป็นที่จะต้องพูดถึงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆกับราชินีเขานั่งลงบนเก้าอี้ทางซ้ายและเอาสมุดจดออกมากางเขารวบรวมความคิดอยู่ พักนึจากนั้นเขาก็เริ่มเขียนเกี่ยวกับวิธีการ ควบคุมที่เขาคิดไว้

 

หลังจากเขียนอยู่พักนึงเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มือขวา มีบางอย่างที่อ่อนนุ่มกําลังกดลงมา ที่เขาและเขาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาอีกด้วยมันทั้งหอมหวานและนุ่มนวลจนทําให้เขาอยากจะ สูดดมต่อไปเรื่อยๆ

 

ลิงค์ส่งเสียงคร่ําครวญอยู่ในใจ เขาไม่รู้ว่าเกรเทลตั้งใจทํารึเปล่าแต่ว่าเธอกําลังเอนตัวมาทาง เขาเพื่ออ่านสมุดจดเขาไม่สามารถตั้งสมาธิได้เลยแม้แต่นิดเดียว ปากกาของเขาหยุดลงโดยไมjรู้ตัว

 

“เอ้า เจ้าจะหยุดทําไมกัน? เขียนต่อสิ”

 

เสียงของเกรเทลดังเข้ามาในหูของลิงค์และลมหายใจอุ่นๆก็มาสัมผัสกับหูของเขาเช่นกันลิงค์รู้สึกได้ว่าถ้าเกิดเขาหันหน้าไปหาเธอริมฝีปากของเขาก็จะอยู่ห่างจากหน้าเธอไม่ถึง 10 เซนติเมตร

 

หลังจากหยุดไปพักนึงลิงค์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆเขากําลังค่อยๆรวบรวมสมาธิไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็หายใจออกมาเบาๆไม่มีอะไรมากวนใจเขาอีกแล้วไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นที่โลกภายนอกเขาก็จะตั้งสมาธิอยู่กับความคิดของตัวเอง

 

ลิงค์ค่อยๆลืมตัวตนของราชินีมังกรแดงที่อยู่ข้างๆเขาไปอย่างช้าๆ เขาดําดิ่งเข้าไปในโลก แห่งเวทมนตร์อย่างสมบูรณ์ ด้วยรูนเวทมนตร์เขาได้อธิบายถึงสิ่งก่อสร้างเวทมนตร์ขนาดใหญ่อย่างละเอียด

 

พอเห็นเขาอยู่สภาพนี้ เกรเทลก็เบ้ปากเล็กน้อยเธอรู้สึกเบื่อ การอ่อยคนอื่นมันจะสนุกก็ต่อเมื่อ อีกฝ่ายเล่นด้วยแต่ว่าตอนนี้ลิงค์ได้เปลี่ยนตัวเอง เป็นท่อนไม้แล้ว และเธอก็ไม่สามารถทําอะไรกับท่อนไม้นี้ได้อีก

 

ยังไงก็ตาม เธอสนใจเรื่องนี้อยู่แค่ครู่เดียวเท่านั้นความสนใจของเธอเปลี่ยนไปที่เวทมนตร์ที่ลิงค์กําลังเขียนอยู่อย่างรวดเร็ว

 

จากแนวคิดของลิงค์ เวทย์นี้สามารถควบคุมพลังงานระเบิดได้โดยอิงจากตรรกะทั่วไปแล้ว มัน จําเป็นต้องมีคนสร้างพลังงานขึ้นมาหรือไม่ก็ต้องเป็นวัตถุที่ควบคุมหรือรวบรวมพลังงานได้ดีกว่า 

 

แต่มันก็มีปัญหาอยู่

 

เกรเทลรู้ดีว่า การระเบิดของเอกพจน์น่าจะเป็นพลังงานระเบิดที่น่ากลัวที่สุดในภพแล้ว ในโลกนี้ไม่มีพลังอะไรที่แข็งแกร่งกว่ามันและด้วยเหตุนี้เองจึงไม่มีอะไรที่ควบคุมมันได้

เพราะฉะนั้นการจะใช้ระเบิดเอกพจน์ด้วยวิธีนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับการระเบิดฆ่าตัวตาย

 

เธออยากเห็นว่าลิงค์จะควบคุมมันยังไง

 

ระหว่างที่เธอกําลังอ่านอยู่ เธอก็รู้สึกแปลกใจนมาภายในสมุดลิงค์ไม่ได้สร้างพลังงานที่เป็นก ว่าขีดจํากัดของภพเพื่อที่จะควบคุมพลังงานนี้เลยเขาใช้ความคิดที่แปลกมากมันแปลกมากจนเธอไม่สามารถทําความเข้าใจได้

 

และด้วยความที่เธอไม่เข้าใจนี่เอง เธอจึงรู้สึกว่าสิ่งก่อสร้างเวทมนตร์ที่ลิงค์กําลังเขียนอธิบายอยู่นั้นมันสวยงามมากสูตรมานาทุกสูตรชัดเจน เหตุและผลของกระบวนการทั้งหมดเองก็น่าประทับใจมากหลังจากที่อ่านมัน เธอก็รู้สึกถึงความจ ริงของโลกโดยไม่รู้ตัว

ลิงค์ใช้เวลา 3 ชั่วโมงในการเขียนความคิดของเขาลงบนกระดาษ ในตอนที่เขียนเสร็จ เขาก็สูด

 

หายใจเข้าลึกๆและยืดเส้นยืดสาย จากนั้นเขาก็มองดูผลงานของตัวเองด้วยความรู้สึกพึงพอใจ

 

ในช่วงนี้ เขาได้ศึกษาหนังสือเวทมนตร์อยู่หลายเล่ม และความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ด้วยการใช้โอกาสนี้เองเขาได้เรียบเรียงพวกมันทั้งหมดและใส่ลงไปในกระดาษจนออกมาเป็นผนึกควบคุมเวทมนตร์ที่มีความสามารถ สูง

 

พูดตามตรง เขาคิดว่าผลงานของเขาสมบูรณ์แบบมากหลังจากที่เขียนมันออกมา เขารู้สึกสด ชื่นเหมือนกับความรู้สึกตอนที่ได้ใช้แรงทั้งหมดในขณะที่ออกกําลังกาย

 

แต่ว่าการกระทําของเขาก็ทําให้เกิดปัญหานมา

 

มีเสียงเบาๆเกิดขึ้นที่ข้างเขา จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่แขนของเขา เขาหันหน้าไปดูด้วยความตกใจและเขาก็รู้สึกได้ว่าริมฝีปากของเขาเลื่อนผ่านอะไรบางอย่างที่นุ่มนวลและอบอุ่น

 

นั่นคือราชินีมังกรแดงเกรเทล เธอยังคงอ่า นรายละเอียดอยู่ข้างๆเขาแต่ว่าลิงค์ลืมเรื่องของเธอไปสนิท และท้ายที่สุดแขนของเขาก็แตะกับหน้าผากของเธอในตอนที่เขาหันหน้ามาริมฝีปากของเขาก็ไปสัมผัสเข้ากับริมฝีปากของเธอ 

 

ลิงค์ตัวแข็งที่อ มันเป็นแค่การสัมผัสแต่ว่าริมฝีปากของเขานั้นก็รู้สึกเหมือนกับโดนไฟฟ้าช็อตมันให้ความรู้สึกทั้งชานุ่มนิ่มและชวนให้หวั่นไหวเขาไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกเหล่านี้ได้เลย

 

“ผมไม่ได้ตั้งใจนะ” ลิงครีบอธิบาย

 

“งั้นหรอแสดงว่าเจ้าไม่กล้าจูบข้าอีกแล้วหน่ะสิ?” เกรเทลกระซิบตอบดวงตาสีแดงของเธอ เต็มไปด้วยประกายที่น่าสงสัย

 

ลิงค์จะพูดอะไรได้หล่ะ? เขารู้สึกแปลกมากและลุกขึ้นขยับออกไปด้านข้างจากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “องค์ราชินีผมเขียนสิ่งที่คิดลงไปในสมุดนี้ทั้งหมดแล้วคุณคิดว่ายังไงหล่ะ?” 

 

เกรเทลที่นั่งเอามือเท้าคางอยู่เงยหน้าขึ้นมาแล้วเธอก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าอ่านจบแล้วหล่ะแต่ว่าข้าไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไหร่มานั่งใกล้ๆแล้วอธิบายให้ข้าฟังหน่อยสิ”

ลิงค์นั่งต่อไปไม่ได้แล้วเขาไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้นถ้าเกิดว่าเขากลับไปนั่งจะต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆและถ้าเกิดว่าเขาปล่อยตัวไปตามอารมณ์ในตอนนี้เขาจะต้องรู้สึกละอายใจในตอนที่กลับไปเจอหน้าเซลีนที่เฟิร์ดอย่างแน่นอน

 

เขาเหงื่อออกเล็กน้อย ลิงค์ยังคงยืนอยู่ “องค์ราชินีผมจําทุกอย่างที่อยู่ในสมุดได้ถ้าเกิดว่าคุณไม่เข้าใจตรงไหน คุณถามมาได้เลยผมจะตอบให้เอง”

 

พอเห็นเขาเป็นแบบนี้เกรเทลก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา “ถ้าเกิดว่าข้าพบเจ้าก่อนเซลีนหล่ะก็นะ”เธอพึมพํา

 

หลังจากนั้น เธอก็หยุดอ่อยแล้วพูดขึ้น “ข้าเห็นแบบแปลนเวทมนตร์ของเจ้าแล้วนี่เจ้าคิดจะใช้พลังของกาลเวลาอย่างงั้นหรอ?”

 

ตอนนี้พวกเขาเริ่มคุยกันเรื่องเวทมนตร์แล้ว ลิงค์สงบสติลงเขาพยักหน้า “ใช่ครับองค์ราชินี ดูตรงนี้สิกระแสพลังงานในตอนที่เอกพจน์ระเบิดนั้นได้ไปถึงขีดจํากัดของภพแล้วในฟิรุแมนไม่มีพลังหรือวัตถุไหนที่สามารถทนรับมันได้ไม่แม้กระทั่งตัวภพเองวิธีแก้ปัญหานั้นมีแค่การทําให้อนาคตมามีอิทธิพลต่อปัจจุบันไม่สิพูดให้ชัดกว่านี้ก็คือการใช้อนาคตในการจํากัดปัจจุบันเอาไว้และใช้เวลาในการจํากัดทิศทางของคลื่นพลัง!” 

 

การใช้อนาคตเพื่อจํากัดปัจจุบันนั้นอาจจะฟังดูยุ่งยากแต่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมากในชีวิตจริง 

 

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเกิดว่ามีใครบางคนตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะกลายเป็นคนรวยภายในเวลา 3 ปี เป้าหมายในอนาคตของเขาก็จะส่งผลต่อการกระทําในปัจจุบันของเขาแต่ก็แน่นอนว่านี่เป็นชนิด ของอิทธิพลที่อ่อนแอที่สุด มันสามารถถูกแทรกแซงหรือว่าพังทลายตอนไหนก็ได้

 

ลิงค์ต้องการใช้ความรู้เรื่องกฎกาลเวลาในการเพิ่มพลังยับยั้งจนกว่ามันจะแข็งแกร่งพอที่จะเปลี่ยนทิศทางการระเบิดของเอกพจน์ให้กลายเป็นโชคชะตาได้

 

อย่างไรก็ตาม, เขาไม่สามารถทําด้วยตัวคนเดียวได้แต่ว่ามันก็ไม่ใช่ปัญหาตอนนี้เขาได้ส ร้างอุปกรณ์กาลเวลาขึ้นมาแล้วมันคือเศษเสี้ยวของกาลเวลาที่สคนอร์สให้เขามา

 

ด้วยวัตถุชิ้นนี้เป็นแกนกลาง ลิงค์จะปรับปรุงมัน ให้ดีขึ้นและสร้างผนึกควบคุมเวทมนตร์ที่สามารถใช้งานได้

 

ลิงค์อธิบายทุกอย่างให้เกรเทลฟัง และในท้ายที่สุดเขาก็เอาเศษเสี้ยวกาลเวลาสีดําออกมา “องค์ราชินี ดูนี่สิ นี่แหล่ะคือแกนกลางที่แท้จริง”

 

เกรเทลศึกษาดูวัตถุสีดําบริสุทธิ์ “อ้างอิงจากที่เจ้าว่าชิ้นส่วนนี่อ่อนแอเกินไปสินะ แล้วนี่พวกเรา จะทําการป้อนโจกที่เจ้าพูดถึงให้มันอย่างงั้นเหรอ?” เธอถาม

 

ลิงค์ส่ายหัว “ไม่ ไม่ใช่โจก องค์ราชินีดวงนอกของผนึกเวทมนตร์ที่ผมออกแบบสิเกือบทุกส่วนของมันมีไว้เพื่อเสริมพลังให้กับเศษเสี้ยวกาลเวลาดูตรงนี้สิหลังจากที่เอกพจน์ระเบิดออกพลังงานอันน่ากลัวของมันจะเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นความว่างเปล่าเวลามิติและวัตถุต่างๆจะกลายเป็นพลังงานบริสุทธิ์มันไม่สามารถแยกออกจากกันได้ผมเรียกสภาพนี้ว่า “ความวุ่นวาย!”

 

สิ่งนี้มันเหมือนกับทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของโลกลิงค์ไม่รู้ว่าทําไมมันถึงเกิดสิ่งนี้ขึ้น แต่ เขาก็แค่ทําการคํานวณเหมือนปกติและก็ ได้ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้

 

เกรเทลยิ่งรู้สึกสนใจขึ้นไปอีก ดวงตาของเธอเป็นประกายซึ่งแตกต่างจากสายตาหยาดเยิ้มในตอนที่เธอกําลังอ่อยลิงค์โดยสิ้นเชิงนี่คือความปรารถนาในความรู้

นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com

เธอนั่งตัวตรง “ความวุ่นวายหรอ? อธิบายมาให้ ละเอียดซิ”

 

ลิงค์คิดอยู่พักนึงและใช้คําอุปมาอุปมัย “องค์ราชินีลองนึกภาพการตื่นมันฝรั่งพร้อมกับเนื้อดูนะ ซึ่งวัตถุดิบก็มีมันฝรั่งกับเนื้อใช่ไหมเวลากับมิติกเหมือนกับน้ําที่อยู่ในหม้อ พลังงานจากการระเบิดของเอกภพก็คือไฟที่อยู่ใต้หม้อ ในตอนที่เร่งไฟอุณหภูมิของมันจะสูงขึ้นมากทุกอย่างที่อยู่ใน หม้อจะกลายเป็นสตูว์ขันๆ คุณจะไม่สามารถแยกพวกมันออกจากกันได้นั่นแหละคือสภาพหลังจากที่เอกพจน์ระเบิดกลายเป็นหม้อสตูว์ที่ไม่สามารถแยกออกจากกันได้”

 

“อืมๆ แล้วหลังจากนั้นหล่ะ?” เกรเทลถามอย่าง รวดเร็ว

 

“จากนั้นพลังอันมหาศาลนี้ก็จะขยายตัวขึ้นและเย็นตัวลงซึ่งในตอนที่มันเย็นลงแล้ว หลายๆอย่างจะเปลี่ยนไป อันดับแรกเลยเวลาที่ละลายจะกลายเป็นของแข็งในสตูว์ สิ่งนี้จะเกิดขึ้นหนึ่งในพันล้านวินาทีหลังจากการระเบิดซึ่งตอนนั้นเองก็จะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการใช้ผนึกเวทมนตร์ควบคุมมัน”

 

ในระหว่างที่ลิงค์พูด เขาก็รีบวาดผนึกเวทมนตร์ ขึ้นมาในอากาศ “พลังของเวลาที่เย็นลงจะถูกตรวจจับโดยผนึกเวทมนตร์และหลั่งไหล เข้าไปในชิ้นส่วนของเวลาภายในช่วงหนึ่งในพัน

 

ล้านวินาที ชิ้นส่วนพลังนั้นก็จะเพิ่มขึ้น 1,0000 เท่าและมันก็มากพอที่จะบังคับทิศทางของพลังงานระเบิดที่เย็นลงให้กลายเป็นโชคชะตาที่ไม่อาจหยุดยั้งได้!”

 

ในครั้งนี้ ลิงค์อธิบายทุกอย่างได้ละเอียดมากและเกรเทลก็เข้าใจมันเธอรู้สึกประทับใจอย่าง มาก “ถ้างั้นเจ้าคิดว่าเลเวลของการโจมตีจะอยู่ที่เท่าไหร่กัน?”

 

ลิงค์คิดอยู่พักนึงแล้วพูดออกมา“พลังของกาลเวลานั้นเป็นชนิดของพลังที่ลึกลับที่สุด และมันก็มีที่มาใกล้เคียงกับภพมากที่สุดด้วยถ้าใช้ระดับเลเวลในปัจจุบันในตอนที่มันร้อนขึ้นจนเข้าสู่สภาพวุ่นวายมันจะมีเลเวลมากกว่า 29 และในตอนที่พลังระเบิดเย็นตัวลงและพลังแห่งกาลเวลาได้ถูกแยกออกไป มันก็น่าจะมีเลเวลประมาณ 26 เพราะฉะนั้น พลังงานในระดับสุดท้ายน่าจะอยู่ที่เลเวล 26 ดังนั้นต่อให้เป็นพระเจ้าก็ยังเกรงกลัวพลังระดับนี้เลย!”

 

สําหรับนักเวทย์ระดับของพลังนั้นชัดเจนมาก เพราะชนิดของพลังต่อให้เป็นพลังระดับเทพเจ้า ก็ยังสามารถหาปรากฏการณ์ที่สัมพันธ์กับโลกได้ และมันยังถูกคํานวณได้อย่างง่ายดายด้วยเหตุผลพื้นฐานด้วย

 

ยกตัวอย่างเช่น การที่เอกพจน์ระเบิดอย่างฉับ พลัน พลังของมันจะอยู่ที่เลเวล 30 ซึ่งนี่คือระดับสูงสุดในอาณาเขตของพระเจ้าแล้ว!

 

แต่ก็แน่นอนว่า มันยังคงเป็นเส้นทางอีกยาวไก ลกว่าจะรู้ถึงตัวตนของมันและควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์ มันเหมือนกับการที่มนุษย์สามารถมอง เห็นดวงอาทิตย์และรู้สึกถึงความแข็งแกร่งขอ งมันได้ แต่ว่าพวกเขาก็ไม่สามารถกลายเป็นดวง อาทิตย์ได้

 

ลิงค์สามารถสร้างการโจมตีเลเวล 26 ได้แต่ว่า เขาไม่สามารถแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ มันเป็นเพราะเศษเสี้ยวของกาลเวลาที่เขามีและเขาก็ไม่สา มารถเข้าใจมันได้เลย

 

ถ้าไม่มีมัน ทุกอย่างที่ลิงค์คิดมาก็จะสูญเปล่า

 

เกรเทลรู้เรื่องนี้ดี แต่สําหรับเธอ ลิงค์ก็ยังสุด ยอดอยู่ดี เธอมองไปที่ชิ้นส่วนสีดํา และถามขึ้น “ถ้าเกิดว่าความคิดของเจ้าสามารถทําได้จริงรอยแยกมิติก็จะไม่ใช่ภัยคุกคามอีกต่อไป แต่ว่านะ ข้าพอสัมผัสได้ว่าแบบแปลนของเจ้ายังไม่สมบูรณ์รายละเอียดของมันยังหยาบเกินไป”

 

“ใช่ครับ” ลิงค์พยักหน้า “ส่วนที่สําคัญที่สุดก็คือ พวกเราต้องการวัสดุที่ต้านทานความร้อนได้สู งมากๆ”

 

เกรเทลสับสน “ต้านทานความร้อนสูงหรอ แต่ ว่าไม่มีอะไรที่สามารถหยุดการระเบิดของเอก พจน์ได้ไม่ใช่รึไง?”

 

ลิงค์ส่ายหัวและอธิบาย “ไม่ ไม่ องค์ราชินี วัตถุ ดิบนั้นไม่ได้มีไว้เพื่อหยุดอุณหภูมิที่สูงของการระเบิด มันเป็นแค่กันชน มันจะกันพลังงานไว้ หนึ่งในพันล้านวินาที ไม่อย่างนั้นผมเกรงว่าชิ้นส่วนของกาลเวลาจะไม่สามารถดูดซึมพลังของ เวลาได้ มันจะระเหยไปในทันที”

 

เกรเทลพนักหน้า แล้วใช้ความคิดอยู่พักนึ่งจาก นั้นก็พูดออกมา “ข้ารู้จักสถานที่ที่เจ้าสามารถไป หาวัตถุดิบที่เจ้าต้องการได้ แต่ว่ามันอันตรายมาก เลยนะ”

 

“ที่ไหน” สายตาของลิงค์เป็นประกายขึ้นมา

 

“ทะเลแห่งความว่างเปล่า หินดวงดาวทุกชนิดล่ องลอยอยู่ที่นั่น น่าจะมีซักก้อนที่ทําให้เจ้าพอใจได้นะ”

 

“ทะเลแห่งความว่างเปล่าหรอ แต่ว่าตอนนี้ผม เข้าไปไม่ได้นะ” ร่างมังกรของเขายังไม่ได้รับการ ฟื้นฟูและถ้าไม่ได้แปลงร่างเป็นมังกร เขาก็จะ ไม่มีเรือข้ามความว่างเปล่า อย่างน้อยเขาสามารถเปิดประตูมิติได้แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถเข้าไปใน ทะเลแห่งความว่างเปล่าได้

 

“แต่ว่าข้าสามารถพาเจ้าเข้าไปด้วยกันกับข้าได้ นะ ร่างมังกรก็คือเรือข้ามความว่างเปล่า มันไม่ใช่ปัญหาหรอกหากจะพาคนอื่นเข้าไปด้วย” เกรเทลตอบพร้อมกับยิ้ม

 

“ยังไงหล่ะ?” ลิงค์เกาหัวด้วยความสับสน ร่า งมังกรนั้นรวมเข้ากับตัวบุคคลอย่างสมบูรณ์

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้เองแหละ”เกรเทลพูดอย่างมีเลศนัย