Advent of the Archmage - ตอนที่ 472: ปัญหาอยู่ข้างหน้า

Advent of the Archmage Chapter 472: ปัญหาอยู่ข้างหน้า

นักฆ่ากําลังไล่หลังพวกเขามา 600 ฟุต, 500 ฟุต, 400 ฟุต -ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายเริ่มลดลง

 

เขาได้รับบาดเจ็บหนักที่ท้องจากฝีมือของศัตรู, ที่เป็นนักรบเลเวล 9 เหมือนกับเขา มีแค่ความตายเท่านั้นที่รอเขากับเจ้าหญิงแอนนี่อยู่ถ้าเขาดึงดันจะสู้กับอีกฝ่ายในสภาพแบบนี้

เขาวิ่งผ่านปา, มองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่ปลอดภัยสําหรับซ่อน

มีเลือดไหลออกมาจากปากแผลที่เปิดอยู่แล้วหยดไปตามพื้นคาร์โนสรู้สึกว่าตัวเองค่อยๆอ่อนแอลงทุกนาที แล้วทันใดนั้นเอง,เขาก็ได้ยินเสียงที่อ่อนแรงของแอนนี่ดังมาจากอ้อมแขนของเขา

“คาร์โนส, ทิ้งข้าเอาไว้เถอะ…ขะ….ข้าไปต่อไม่ไหวแล้วเอาจดหมายนี้ไปทางเหนือ, ส่งมันให้กับลิงค์”

 

มีเลือดหยดลงมาที่มือของแอนนี่ ซึ่งทําให้ตัวจดหมายเปื้อนเลือดไปด้วย ตอนนี้ใบหน้าของเธอซีดเผือด, และดวงตาของเธอก็ขุ่นตัวอย่างเห็นได้ชัดคาร์โนสเริ่มหวั่นวิตกเมื่อเห็นภาพนี้

 

“อดทนไว้นะครับ, องค์หญิง! อดทนอีกหน่อยนะครับ!” คาร์โนสกัดฟันของเขาแล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายทิ้งระยะห่างระหว่างพวกเขากับนักฆ่า

เขาเป็นนักรบ, และเขาคงจะต้องสาปแช่งตัวเองแน่ๆถ้าเขาปล่อยให้เจ้าหญิงแอนนี่ตายที่นี่พร้อมกับเขา!

 

แต่ถึงจะมุ่งมั่นแค่ไหน, มันก็ไม่มีทางต่อต้านสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

 

การเร่งความเร็วของคาร์โนสอยู่ได้ไม่นานนัก สามนาที่ต่อมา, คามเหนื่อยล้าก็ครอบงําเขาในที่สุด เนื่องจากการฝืนตัวเอง, บาดแผลที่เอวของเขาจึงเปิดกว้างกว่าเดิม ครึ่งร่างของเขาชาไปหมด,และขาทั้งสองข้างก็หนักราวกับลูกตะกั่วในตอนนี้, มันเหมือนกับว่าเขากําลังเดินอยู่ในโคลนที่ลึกไปจนถึงหัวเข่าของเขา

 

ในอ้อมแขน, เจ้าหญิงแอนนี่เงียบไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะหมดสติไป, แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็กําจดหมายของลิงค์เอาไว้แน่น, ซึ่งตอนนี้มันถูกขยําเป็นลูกบอลและชุ่มไปด้วยเลือดของเธอ

เบื้องหน้าของพวกเขายังไม่มีอะไรนอกจากปาที่เริ่มหนาทึบขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เขาเดินลึกเข้าไป ความรู้สึกของเขาด้านชา, เขาสับสนทิศทางและไม่รู้ว่าตอนนี้ทางที่เขากําลังวิ่งอยู่คือทางไหน

 

ไม่นานนัก, ทัศนวิสัยของเขาก็เริ่มพร่ามัว เขาหัวเราะเยาะตัวเองอย่างขมขื่น “ข้าต้องมาจบแบบนี้หรอเนี่ย?”

ไม่กี่วินาทีต่อมา, ก็มีเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกิดขึ้น

 

คาร์โนสเห็นว่าร่างของเขากําลังวิ่งนําหน้าไป เหมือนกับผู้สังเกตการณ์จากภายนอก, ตอนนี้เขากําลังดูร่างของตัวเองวิ่งตรงไปโดยไม่รอเขา

 

นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไป

 

เขาก้มดูตัวเอง, แล้วเห็นว่าแขนขาของเขาโปร่งแสง, เจ้าหญิงแอนนี่เองก็เช่นกัน มันเหมือนกับว่าเขากําลังโอบอากาศเอาไว้ในอ้อมแขน

 

คาร์โนสหยุดวิ่ง “นี่ข้าเป็นวิญญาณหรอ? หรือว่าตอนนี้ข้าตายไปแล้ว?”

 

ในตอนที่เขาหยุดสงสัยกับสภาพปัจจุบัน, ก็มีเสียงเรียกเขาจากใต้ต้นไม้ต้นนึง “อย่ามัวแต่ยืนอยู่สิ, รีบมาเร็ว!”

 

คาร์โนสหันไปทางต้นเสียง, แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย แล้วเขาก็รู้สึกตัวได้ว่านี่ต้องเป็นฝีมือของนักเวทย์แน่ๆ

 

เขาเดินไปที่ต้นไม้, แล้วเขาก็ต้องตกใจ, เพราะมีคนสามคนอยู่ใน

นน

เขาจําสกินอร์สที่อยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ได้ในทันที ส่วนอีกสองคนที่เหลือเป็นหญิงสาวผมหยักศกกับชายวัยกลางคนที่สวมหมวกปีกกว้างสีน้ําเงินตัดสินจากลักษณะของเขาแล้ว, คาร์โนสคิดว่าคนที่สวมหมวกต้องเป็นนักเวทย์แน่ๆ

เขากําลังจะอ้าปากพูด, แต่ก็ถูกสคนอร์สเอานิ้วปิดปากเอาไว้ “ชูว,เงียบก่อน”

จากนั้นสคนอร์สก็เอากําไลมิติของแอนนี่ออกมาจากข้อมือของเธอแล้วเอาหน้าไม้ออกมาจากกําไล

“นี่มันของดีเลยนี่!” สคนอร์สกระซิบด้วยความพึงพอใจ,จากนั้นเขาก็เอาซองกระสุนหน้าไม้ออกมาจากกําไล แล้วหันไปคุยกับพรรคพวก“เอาหล่ะตอนนี้กําลังมีนักฆ่ามุ่งหน้ามาที่นี่ทําให้มั่นใจด้วยนะว่าพวกนั้นจะไม่เห็นเรา”

 

คาร์โนสกั้นหายใจ, แล้วมือข้างนึงก็กําดาบเอาไว้แน่น

 

หลังจากผ่านไปซักพัก, นักฆ่าก็วิ่งผ่านต้นไม้ไปโดยไม่สังเกตุเห็นพวกเขาเลย, นักฆ่ากําลังไล่ตามภาพลวงตาเวทมนตร์ที่ยังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ

 

พอเห็นแบบนี้, สคนอร์สก็ซนิ้วโป้งให้นักเวทย์, แล้วขยับปากพูดโดยไม่มีเสียง “มอริแกน, เวทย์ของนายทํางานเหมือนยาเสน่ห์เลย!”

นักเวทย์ยิ้มให้เขากลับ,ด้วยความพอใจอย่างเห็นได้ชัด

 

ตอนนี้นักฆ่าไล่ตามภาพลวงตาเวทมนตร์หายเข้าไปในส่วนลึกของปาแล้ว

 

จากนั้นสคนอร์สก็ลุกขึ้นพูด “ที่นี่ไม่ปลอดภัย, พวกเรารีบออกเดินทางจะดีกว่านะ ส่งองค์หญิงมาให้ข้าเถอะ, คาร์โนส”

ตอนนี้คาร์โนสอ่อนแอลงมากเนื่องจากเสียเลือดไปเยอะ,ดังนั้นเขาจึงยอมส่งแอนนี่ให้เขา

 

พอเหลือบเห็นองค์หญิง, สคนอร์สก็ขมวดคิ้วแล้วพูดกับหญิงสาวที่อยู่ข้างเขาด้วยน้ําเสียงร้อนใจ “เธอสาหัสมาก ข้าแทบไม่รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจเลยโมย่า, เร็วเข้า, เธอต้องการเวทย์ศักดิ์สิทธิ์โดยด่วน!”

 

หญิงสาวไม่จําเป็นต้องรอให้พูดซ้ําสอง ตอนนี้มีบอลแสงสีขาวอยู่ที่มือของเธอแล้ว, ซึ่งเธอเอามันมาทาบที่หน้าอกของแอนนี่แล้วคาร์โนสก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการหายใจของแอนนี่เริ่มมั่นคงขึ้น

 

มันช่างโชคดีจริงๆที่มีนักบวชอยู่ในกลุ่มพวกเขา

 

จากนั้นสคนอร์ศก็กวักมือเรียกพวกเขา “เอาหล่ะ, ออกเดินทางกันเถอะ นากาอาจจะกลับมาหาพวกเราในเร็วๆนี้”

 

พอพูดจบ, เขาก็เริ่มนําทางเข้าไปในปา ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นกนที่คุ้นเคยกับปาแห่งนี้มากที่สุด หลังจากเดินไปตามเส้นทางแคบๆผ่านปา,จู่ๆก็มีเสียงน้ําไหลเข้ามาในหูของพวกเขาจากข้างหน้าหลังจากนั้นสักพัก เบื้องหน้าพวกเขาก็มีหน้าผาปรากฏขึ้น, มันอยู่สูงจากพื้นดินหนึ่งร้อยฟุต และมีน้ําตกกําลังไหลลงไปตามผิวหน้า ผาด้วย

 

“ทางนี้, ทุกคนมาทางนี้ มอริแกน, ฝากด้วยนะ”

 

จากนั้นสคนอร์สก็เอาเชือกผูกเอวของทุกคนเอาไว้,ในขณะที่มอริแกนเริ่มร่ายเวทย์ลอยใส่สมาชิกแต่ละคน

“ตอนนี้แหล่ะ กระโดดเลย!”

สคนอร์สเป็นคนแรกที่กระโดดลงหน้าผา, และพรรคพวกของเขาอีกสองคนก็กระโดดตามไป คาร์โนสยังรู้สึกไม่แน่ใจกับเรื่องนี้แต่เขาก็ยอมกระโดดตามคนอื่นไปอยู่ดี

 

พวกเขาทั้งห้าเริ่มตกลงมาตามน้ําตกอย่างเป็นอิสระและพอมถึงระยะ 50 ฟุตจากพื้นดินที่ช่วงกลางของน้ําตก,มอริแกนก็ร่ายเวทย์เลเวล 3 ลมกรรโชก

 

ด้วยสายลมกรรโชกที่ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหัน, พวกเขาทงห้าก็ถูกพัดไปทางน้ําตกในขณะที่ลอยอยู่กลางอากาศ ในตอนที่พวกเขากําลังจะชนกับน้ําตก, มอริแกนก็สบัดคทาอีกครั้งแล้วหินก็โผ่ออกมาจากน้ําซึ่งมันได้แยกกระแสน้ําตกออกเป็นสองฝั่ง มีรูกว้างสามฟุต, สูงสองฟุตปรากฏขึ้นที่หลังน้ําตก

 

ทั้งกลุ่มลอยเข้าไปในรูนั้น, และหินที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็ปิดลง,นําม่านน้ํากลับมาที่ผิวหน้าผา

 

ถ้ําที่พวกเขาเข้ามานั้นมีความกว้าง 100 ฟุต, และอากาศข้างในก็อับชื้น ด้วยการโบกคทา, มอริแกนก็รวบรวมน้ําทั้งหมดในอากาศแล้วสร้างเป็นลูกบอลน้ําเล็กๆ จากนั้นเขาก็ใช้คทาบังคับให้บอลน้ําออกไปจากถ้ําผ่านรูที่อยู่ใต้น้ําตก ทันใดนั้นเอง, ถ้ําก็ให้ความรู้สึกแห้งขึ้นและสบายขึ้นกว่าตอนแรก

สคนอร์สอธิบายด้วยเสียงหัวเราะ “นี่คือรูสาหรับซ่อนตัวที่มอริแกนใช้หินเวทมนตร์สลักหน้าผาเอาไว้ มันสะดวกใช้ได้เลยหล่ะด้วยน้ําตกที่คอยปิดบังตนตนของพวกเราอยู่ข้างนอก,นากาก็น่าจะหาพวกเราไม่เจอนะ”

ในขณะที่พูด, เขาก็วางแอนนี่เอาไว้บนแผ่นหิน, แล้วปล่อยให้นักบวชเริ่มทําการรักษาบาดแผลของเจ้าหญิง คาร์โนสถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วเอายารักษาระดับสูงออกมาดื่ม

 

“ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ดื่มยาตอนนี้หรอกนะ” โมย่าพูดขึ้นมาอย่างกระทันหันโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคาร์โนส เธอกําลังค่อยๆใช้มีดผ่าตัดผ่าเอาเศษไม้ออกมาจากหลังของแอนนี่

 

คาร์โนสรู้สึกประหลาดใจ, แต่เขาก็วางขวดยาลง “แล้วข้าควรทํายังไงหล่ะ?”

“นอนตรงนั้นแหละ เสร็จจากนี้แล้วข้าจะไปรักษาเจ้าต่อ” โมย่าพูด

 

ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาในกลุ่มคนเหล่านี้คาร์โนสยักไหล่แล้วไปนอนบนแผ่นหินอีกแผ่นนึง

 

สคนอร์สยิ้มกว้างให้คาร์โนส, แล้วชี้ไปที่โมย่า, จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้เขาพร้อมกับกระซิบออกมา “เธอเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้, คําพูดของเธอคือกฎของที่นี่”

คาร์โนสยิ้มกลับไปอย่างอ่อนแรง เขารู้ว่าเขาสามารถเชื่อใจสคนอร์สได้, แม้ว่าเขาจะมีนิสัยชอบล่าสมบัติก็ตามเขานอนพักผ่อนอยู่บนแผ่นหิน

 

“มอริแกน, ข้าอยากได้น้ําสะอาด” โมย่าพูด

 

“เดี๋ยวจัดให้” มอริแกนเดินไปที่น้ําตกแล้วเอาชามเงินไปรองน้ํามีบอลเพลิงปรากฏขึ้นที่ปลายคทาของเขาแล้วเขาก็เอาจุ่มลงไปในน้ํา, จากนั้นน้ําก็เริ่มเดือดอย่างรุนแรง ประมาณสิบวินาทีต่อมา, มอริแกนก็ดึงเอาบอลเพลิงออก, แล้วอุณหภูมิของน้ําก็ลดลงในทันทีและนี่ก็ส่งผลให้สิ่งสกปรกถูกกําจัดออกไปจากน้ําอย่างสิ้นซาก

มอริแกนเอาน้ําไปให้โมย่า พอเห็นหลังของแอนนี่,เขาก็ถอนหายใจออกมา “บาดแผลของเธอลึกมากเลย”

 

โมย่าใช้น้ําล้างมีดผ่าตัดและทําความสะอาดแผลของแอนนี่ “ถือว่าโชคดีนะที่ไม่โดนจุดสําคัญ อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้ก็คือการเอาเศษไม้ทุกชิ้นออกมาจากร่างของเธอ ถ้าข้าพลาดไปแม้แต่ชิ้นเดียว, มันอาจจะมีภาวะแทรกซ้อนได้”

 

โมย่าเสกบอลแสงขึ้นมาในมือเธออีกครั้งและเริ่มทําการซ่อมแซมเส้นเลือดที่เสียหาย

 

ในขณะที่เธอกําลังมีสมาธิกับการรักษาแอนนี่, ในอีกฝั่งนึงของถ้ํา, สคนอร์สกับคาร์โนสก็เริ่มพูดคุยกัน

สคนอร์สถาม “ทําไมเจ้าถึงถูกพวกนากาไล่ตามมาหล่ะ?”

คาร์โนสรู้สึกสับสน “นากาหรอ? เจ้าหมายถึงนักฆ่าสองคนนั้นใช่ไหม?”

 

“ใช่ เจ้าไม่สังเกตุเห็นความพิเศษของร่างกายพวกมันหรอ? พวกเราบังเอิญเจอเมื่อสัปดาห์ก่อน….ตอนนั้นข้าคงจะตายไปแล้วอย่างแน่นอนถ้าข้าหนี้ไม่เร็วพอ” สคนอร์สพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เหอะ, ข้าต่างหากหล่ะที่เป็นคนช่วยเจ้าเอาไว้ ตอนนั้นเป้ากางเกงของเจ้าแหวกเป็นรูใหญ่ด้วยน” มอริแกนพูดเสริม

สคนอร์สโมโหกลบเกลื่อน “ข้าแค่ใช้รูนวาร์ปไม่ทันต่างหากหล่ะพวกเจ้ามีซักอันไหมหล่ะ?”

 

เขาเอาหินปูนสีแดงออกมาแล้วเริ่มควงมันต่อหน้าคนอื่น

คาร์โนสถามด้วยความตกตะลึงกับสิ่งนี้ “เจ้าได้มันมาจากมาสเตอร์ลิงค์ใช้ไหม?”

“ไอ้หมอนี่มันโกงมาต่างหากหล่ะ!” มอริแกนพูดขัด

“การหลอกลวงผู้อื่นก็ถือเป็นพรสวรรค์เหมือนกันนะ, แต่ก็น่าเสียดายที่มีแค่ไม่กี่คนที่มีพรสวรรค์นี้” สคนอร์สพูดอย่างมีเลศนัยจากนั้นเขาก็เก็บหินปูนแล้วถามขึ้น “ข้าเห็นพวกเจ้าทั้งคู่กําลังมุ่งหน้าไปทางใต้และมีจดหมายอยู่ในมือของเจ้าหญิงแอนนี่ด้วย ข้าขอถามได้ไหมว่าจดหมายนี้เขียนถึงใคร?”

สคนอร์สเอาจดหมายที่เปื้อนเลือดของเจ้าหญิงออกมา

คาร์โนสไม่ได้คิดจะปิดบังความจริงเรื่องนี้ “พวกเราต้องส่งมันไปให้มาสเตอร์ลิงค์ตามคําสั่งของแม่ทัพ…ดูเหมือนว่าท่านแม่ทัพจะเจอปัญหาบางอย่าง”

 

“งั้นหรอ เข้าใจแล้ว, ถ้างั้นข้าขออ่านจดหมายหน่อยได้ไหม?” สคนอร์สถาม

“ไม่ได้นะ, มันคือจดหมายของมาสเตอร์ลิงค์อะ, นี่เจ้า…”

 

สคนอร์สฉีกซองออกมาแล้ว “อย่าเข้มงวดไปหน่อยเลยหนะ, สคนอร์สข้าแค่แอบดูจดหมายนิดเดียว, ไม่ได้จะกลืนมันลงไปซะหน่อย

 

เขาเอาจดหมายออกมา, และหลังจากที่อ่านไปได้สองสามรอบ,เขาก็ขมวดคิ้ว,ด้วยความรู้สึกกังวลกับเนื้อหาอย่างเห็นได้ชัด

 

ในตอนที่เขาอ่านจดหมายจบ, สคนอร์สก็กลืนน้ําลาย, พร้อมกับเอาลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งเผือดของเขา, แล้วจากนั้นก็จ้องไปที่พรรคพวก “พวกนาย,ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาแล้วหล่ะ!”เขาพูดด้วยน้ําเสียงแหบแห้ง