Advent of the Archmage - ตอนที่ 464: ปีศาจอาเบล

Advent of the Archmage

Chapter 464: ปีศาจอาเบล

 

“เจ้าโง่! ไอ้คนเสียสติ! แกมันคนใจโหด!”

แอนโทนี่เดินไปทางหนามแห่งสวรรค์ด้วยการก้าวยาวๆเขาใช้ขาเทียมเวทมนตร์อยู่, และการเดินของเขาก็ไม่มั่นคงเอาซะเลยด้วยความที่เดินเร็วเกินไป,เขาจึงสะดุดล้ม ในตอนนั้นเขารีบใช้มือแห่งนักเวทย์พยุงร่างของตัวเองขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองล้มลงกับพื้น

พอแอนโทนี่รักษาสมดุลของตัวเองได้, เขาก็เดินไปข้างหน้าต่อ,และด้วยความรีบร้อน, ในที่สุดเขาก็มาถึงหนามแห่งสวรรค์พอเข้าไปในหอคอยเวทมนตร์,เขาก็เข้าไปนั่งที่ห้องโถงใหญ่ชั้นหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่เขาก็ถอนหายใจออกมา,แล้วจากนั้นก็นั่งอยู่คน เดียวเงียบๆเป็นเวลาพักใหญ่ๆ

 

เขาเกลียดความจริงที่ว่าถึงแม้ในที่สุดอาณาจักรจะกลับมาตั้งตัวได้แล้ว, แต่เขาก็ต้องจัดการกับจอมเผด็จการผู้ไม่รู้จักผิดและปัญหาอีกเป็นกระบุง นอกจากนี้, ตัวเขาเองก็ไม่มีพลังที่จัดการเรื่องพวกนี้ เลยซักนิด

 

ในขณะที่แอนโทนี่กําลังเดือดดาล, ก็มีเสียงอันอ่อนโยนเข้ามาพูดกับเขา “มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ,ผู้อาวุโส?”

 

“จะอะไรอีกหล่ะ? ก็ไอ้คนเสียสติอาเบลนั่นไง…เดี๋ยวนะ, เจ้าคือ..ลิงค์, ไหงเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้หล่ะเนี่ย?” แอนโทนหยุดพูดไปชั่ว ขณะนึง,ในตอนที่สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาเงยหน้าขี้นมาอีกครั้งเพื่อดูให้ดีว่าใครเป็นเจ้าของเสียง, และในที่สุดเขาก็มั่นใจว่าเสียงนั้นเป็นของศิษย์เก่าของเขา, ลิงค์,ที่ยืนอยู่ข้างๆเอร์เรร่า

ทั้งสองคนนี้คือความภาคภูมิใจของสถาบันเวทมนตร์อีสโควฟเอร์เรร่าเป็นนักเวทย์เลเวล 8, ซึ่งตอนนี้มีทักษะการใช้เวทมนตร์สูสีกับเขา,ในขณะเดียวกันความสามารถทางด้านเวทมนตร์ของลิงค์เองก็ไปถึงระดับตํานานแล้ว พอเห็นพวกเขา, แอนโทนี่ก็สามารถผ่อนคลายได้เล็กน้อย

“มานั่งสิ, อย่ายืนให้เมื่อยเลย”เขาพูดกับทั้งคู่

 

ลิงค์กับเอร์เรร่าจับจองที่นั่งของตัวเอง, แล้วจากนั้นลิงค์ก็ถามขึ้น“ท่านกําลังพูดถึงดยุคอาเบลจากป้อมโอริด้าอยู่ใช่ไหม?”

 

สีหน้าของแอนโทนี่สลดในตอนที่ได้ยินชื่อนี้ เขาพยักหน้า“ข้าไม่รู้จักอาเบลคนอื่นหรอกนะ แล้วเจ้ารู้รึเปล่าว่าเขาทําอะไร?”

ลิงค์กับเอร์เรร่ามองหน้ากันจากนั้นก็รอฟังคําตอบจากผู้อาวุโส

 

ด้วยการสูดหายใจเข้าลึกๆ, รอยย่นบนใบหน้าของแอนโทนี่ก็ย่นหนักกว่าเดิมน้ําเสียงของเขากระแทกกระทั้นอย่างเห็นได้ชัด ในตอนที่พูด “อาเบลส่งนักรบ 5,000 คนไปควบคุมสถานการณ์ที่ เมืองการาซอนทางตอนเหนือ,จุดกําเนิดของการแพร่ระบาดที่พวก เจ้าทั้งคู่น่าจะรู้กันแล้วสถานการณ์รุนแรงขึ้น, ตอนนี้ผู้ติดเชื้อได้ก ระจายไปนอกเมืองชายแดนแล้วแผนของพวกเราคือกักตัวผู้ติดเชื้อ เอาไว้, จากนั้นก็จะพยายามหาทางรักษาโดยการเก็บตัวอย่างจากพวกเขา, แต่ว่าอาเบลมองว่าคนพวกนี้มีมลทินและฆ่าผู้ติดเชื้อ ทุกคนตายคาที่เลย มีคนอย่างน้อย 30,000 คนในเมืองการาซอน,มีเกือบครึ่งที่แสดงอาการของโรคออกมา, ส่วนคนที่เหลือยังมีสติดีอยู่, แต่ถึงอย่างนั้นอาเบลกลับกวาดล้างพวกเขาทุกคน เขาถึงกับสั่งเผาเมืองและรื้อถอนทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลองด้วย และในท้ายที่สุด, ก็มีแค่ประมาณ 800 คนที่รอดชีวิตจากไอ้ชั่วใจโหดนั่น!”

 

ในตอนที่เขาพูดจบ, เอร์เรร่าก็ถามขึ้น “อาจารย์, แล้วควบคุมการแพร่ระบาดได้รึยังคะ?”

 

“ได้แล้ว สําหรับตอนนี้นะ, ดูเหมือนว่าจะไม่มีคดีผู้ติด เชื้อใหม่ๆเกิดขึ้นเลย,ซึ่งมันอาจจะเป็นเรื่องดีเพียงเรื่องเดียวที่มา จากฝันร้ายนี้แต่เลือดของข้ายังครุกรุ่นอยู่เลยพอคิดถึงสิ่งที่อาเบลทําเขาเสพติดการสังหารไปแล้ว, และข้าก็ไม่เคยลืมความกระหาย เลือดในดวงตาของเขาเลยเจ้ารู้ไหม? เขาไม่ได้สั่งให้คนของเขาทําการกําจัดผู้ติดเชื้ออย่างเดียวนะ, ตัวเขาเองก็มาร่วมกวาดล้างด้วยข้าเห็นกับตาเลยหล่ะว่าเขาใช้ดาบผ่าเด็กสาวที่กําลังร้องไห้เป็นสองส่วน แล้วก็มีนักเวทย์อีกหลายคนที่เข้าร่วมในเหตุการณ์ชั่ วร้ายนี้ด้วยในตอนนั้น, ข้าคิดว่าพวกเขาทุกคนกลายเป็นปีศาจ ไปหมดแล้ว!”

แอนโทนีอายุเกือบจะ 70 ปีแล้ว และทั้งลิงค์กับเอร์เรร่าก็ภาคภูมิใจที่ได้เป็นลูกศิษย์ของเขา ชายแก่คนนี้เก็บความเดือดดาลนี้เอาไว้กับตัวเองมาเป็นเวลาพักใหญ่ๆแล้ว, และพอได้ระบายออกมา,เขาก็ไม่สามารถหยุดพูดได้

จากการอธิบายของผู้อาวุโส, ลิงค์ก็พอเข้าใจสภาพในปัจจุบันของเมืองการาซอน

 

เมืองการาซอนนั้นตั้งอยู่ทางเหนือของป้อมโอริด้า 100 ไมล์,และแน่นอนว่าอยู่ในขอบเขตอํานาจของดยุคอาเบลในการจัดการการแพร่ระบาดด้วยวิธีใดก็ตามที่เขาเห็นว่าเหมาะสม

ผ่านเรื่องทั้งหมดนี้, ดยุค อาเบล แค่ทําตามหน้าที่ของเขาเท่านั้น แต่การกระทําของเขามันรุนแรงเกินไปหน่อย แม้ว่าแอนโทนี่จะไม่ได้เห็นด้วยกับการสังหารหมู่เป็นวงกว้างเช่นนี้, แต่ก็มีนักเวทย์บางส่วนที่เข้าร่วมการสังหารหมู่กับดยุคโดยมองว่ามันเป็นความชั่วร้ายที่จําเป็นเพื่อทําความสะอาดต้นตอของโรค

ความจริงที่ว่ามีนักเวทย์ที่ไม่รู้สึกผิดปกติกับคําสั่งของดยุคอาเบลนั้นถึงกับทําให้แอนโทนี่รู้สึกหนาวไปจนถึงสันหลัง

 

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดนี้, ลิงค์กับเอร์เรร่าก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัวเมื่อคิดถึงความเหี้ยมโหดของดยุคอาเบลและความสุขที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดในตอนที่เขาสังหารผู้คนตามอําเภอใจ, ถึงแม้ในความเป็นจริงการกระทําของเขาอาจจะทําให้ได้ผลลัพธ์ที่ดี แต่, พวกเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์,พวกเขาไม่สามารถตัดสินดยุคจากเรื่องราวของแอนโทนี่เพียงคนเดียวได้

ณ จุดนี้ เอร์เรร่าทําได้แค่ปลอบโยนชายแก่ “ตอนนี้เรื่องทั้งหมดมันเป็นอดีตไปแล้ว, อาจารย์คะ เรื่องทุกอย่างจะต้องกลับมาดีแน่นอนค่ะ”

แอนโทนี่ถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเอามือกุมขมับด้วยความเศร้า “แม้ว่าคนของข้า, จะไม่ได้ไปตกอยู่ในเงื้อมมือของกองกําลังแห่งความมืด, แต่พวกเขากลับต้องมาตกอยู่ภายใต้คมดาบสังหารของญาติข้าเองโถ, ช่างน่าอับอายจริงๆ!”

 

พอเห็นอาจารย์ของพวกเขารู้สึกสับสนอย่างเต็มที่, เอร์เรร่าก็ส่งสายตามาให้ลิงค์, เป็นการบอกใบ้ขอให้เขาช่วยทําอะไรสักอย่าง

 

ลิงค์กําลังจะพูดในตอนที่แอนโทนีเงยหน้าขึ้นมาอย่างกระทันหันแล้วมองตรงมาที่เขา “ลิงค์, ความบ้าคลั่งของอาเบลกําลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และที่แย่ยิ่งกว่าคือเขาทําเรื่องทั้งหมดนี้โดยอ้างถึงความยุติธรรมและภายใต้เปลือกนอกที่ว่าการกําจัดปีศาจ”

ลิงค์รู้ว่าแอนโทนี่ต้องการจะสื่ออะไร เขาอยากให้ลิงค์เข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ ด้วยการมองตาของผู้อาวุโสอันแสนห่อเหี่ยว, ลิงค์ก็พูดขึ้น “เอางี้เป็นไงครับ, ผมจะไปทางเหนือสักหน่อยแล้วดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับดยุคอาเบล”

แม้ว่าแอนโทนี่จะพูดในเชิงที่ไม่เห็นด้วยกับการกระทําของดยุค,แต่เขาก็สามารถหยุดการแพร่ระบาดได้,และการกระทําของเขาก็ยังสอดคล้องกับข้อควรปฏิบัติของกองทัพ

 

กองทัพนั้นไม่ได้มีหมอมาตั้งแต่แรกแล้ว: พวกเขาแค่ทําในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด การฆ่าทุกคนที่เห็นอย่างโหดเหี้ยมเพื่อพยายามยุติการแพร่ระบาดตั้งแต่แรก สิ่งที่อาเบลทํานั้นอาจจะโหดร้ายเกินกว่าที่จะทําใจเชื่อได้, แต่จากจุดยืนของเขา, จะพิจารณาว่าการกระทําของเขาล้ําเส้นเกินไปก็คงจะไม่ถูก

 

แต่อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้แอนโทนี่เป็นคนที่สองแล้วที่เข้ามาหาลิงค์แล้วแสดงความไม่พอใจต่อดยุคอาเบล, โดยที่คนแรกนั้นก็คือสคนอร์ส, และทั้งสองก็เป็นคนฉลาดกันทั้งคู่ ซึ่งนี่ก็น่าจะเพียงพอแล้วในการที่ลิงค์จะเข้าไปแทรกแซง; บางที่เขาน่าจะต้องไปทางเหนือเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้สักหน่อย

“เจ้าควรไปอย่างเงียบๆอย่าให้เขารู้นะ, ไม่อย่างนั้นเจ้าอาจจะไม่ได้เห็นอะไรเลย ดยุคอาเบลเป็นคนเหลี่ยมจัด, ส่วนข้าหน่ะแก่แล้วและไม่คู่ควรกับความสนใจของเขา, ดังนั้นเขาจึงไม่ปกปิดความชั่วร้ายของตัวเองจากข้า แต่ว่านะ, เขาจะซุกทุกอย่างเอาไว้ใต้พรมในทันทีถ้าเขารู้ว่าเจ้าจะไปเยี่ยม”

 

ลิงค์พยักหน้า “ผมจะลองไปดูเรื่องนี้ด้วยตัวเองนะครับ”

 

แอนโทนี่รู้สึกพอใจกับการตอบสนองของเขา จากนั้นเขาก็ถามขึ้น “ข้ารู้ว่าช่วงนี้เจ้าค่อนข้างยุ่ง, และเจ้าก็คงจะไม่ได้มาที่นี่โดยไม่ มีเหตุผลมีเรื่องอะไรที่สถาบันสามารถช่วยเจ้าได้รึเปล่า?”

 

ลิงค์มองเอร์เรร่า, เป็นการบอกให้เธอส่งหนังสือที่เขาพกมาด้วยให้กับแอนโทนี่ “หนังสือพวกนี้คือหนังสือเสริมพลังที่ลิงค์เป็นคน เขียนค่ะ ลองดูสิคะ”

 

แอนโทนี่ลองเปิดอ่านดู หลังจากผ่านไปสิบนาทีเขาก็เอามือทุบโต๊ะ “ช่างเป็นหนังสือที่ควรค่าแก่การอ่านจริงๆ!”

 

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ “ช่างน่าเศร้าที่เจ้าเขียนมาแค่สองเล่มมันยังมีอีกไหม?”

เอร์เรร่าตอบคําถามแทนลิงค์ “ลิงค์ยังไม่ได้เขียนส่วนที่เหลือค่ะแต่ลิงค์วางแผนจะสร้างโรงงานเสริมพลังของตัวเองขึ้นเพื่อแข่งขันกับไฮเอลฟ์ในด้านธุรกิจอุปกรณ์เวทมนตร์ เพื่อที่จะทําเรื่องนี้ให้สําเร็จ, เขาอยากจะเกณฑ์นักเสริมพลังที่มีพรสวรรค์ค่ะ”

 

ก่อนที่เอร์เรร่าจะพูดจบ, แอนโทนี่ก็ตบมือพร้อมกับตะโกนออกมา “ถ้างั้นก็จัดเลย! ไอ้พวกไฮเอลฟ์มันแทบจะผูกขาดธุรกิจอุปกรณ์เวทมนตร์เอาไว้ทั้งหมด พวกมันดึงเม็ดเงินออกจากกระเป๋าของพวกเรามาหลายปี, และขูดรีดพวกเราจนแทบจะแห้ง แล้ว… เจ้าเชิญเลือกพวกคนเก่งๆไปได้เลย แต่อย่าให้ข้ารู้นะว่าเจ้าทรมานพวกเขา, ไม่อย่างนั้นเจ้าคงต้องมาคุยกับข้าเป็นการส่วนตัวแล้วหละ”

 

ลิงค์ยิ้ม “มันจะไม่เกิดขึ้นแน่นอนครับ”

ลิงค์วางแผนจะทําให้นี่เป็นโครงการระยะยาว ด้วยการครอบครองความลับสุดหยั่งถึงทางการช่างเอาไว้, ไฮเอลฟ์จึงสามารถผลิตอุปกรณ์เวทมนตร์คุณภาพที่เอาชนะใจทุกคนจากทุกเผ่าพันธุ์ด้วยแต่แทนที่จะกลืนธุรกิจของไฮเอลฟ์คําใหญ่เลย, ลิงค์กลับวางแผนที่จะค่อยๆเล็มไปทีละนิดก่อน

หลังจากนั้น, พวกเขาก็เริ่มคุยกันถึงรายละเอียดปลีกย่อยในการร่วมมือกับลิงค์ การสนทนาดําเนินไปสองสามชั่วโมง, และในตอนนั้นเอง, แอนโทนี่ก็อารมณ์ดีขึ้น

ลิงค์กับเอร์เรร่าอยู่ที่หนามแห่งสวรรค์จนถึงเวลาทานข้าว, พวกเขาทั้งสามแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่น่าสนใจให้แก่กัน

 

ด้วยความที่อายุใกล้จะ 70 แล้ว, ร่างกายของชายแก่คนนี้จึงห่อเที่ยวลงมาก เวลาส่วนใหญ่ของเขาใช้ไปกับการอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีภรรยาหรือลูกเลย, เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ศิษย์เก่าทั้งสองคนมาเยี่ยมในตอนที่ช่วงเวลาอาหารค่ําจบลง, แอนโทนีก็อิ่มเอมไปด้วย ความสุข

หลังจากพาชายแก่ที่ตอนนี้เริ่มพูดไร้สาระกลับไปที่เตียง,ลิงค์ก็เดินเป็นเพื่อนเอร์เรร่าออกจากหนามแห่งสวรรค์ไป

ท้องฟ้าข้างนอกมืดแล้ว ด้วยเสาไฟที่เรียงรายอยู่ตามถนน,นักเวทย์ทั้งสองก็เดินไปด้วยกันจนถึงหอคอยเวทมนตร์ของเอร์เรร่า

 

“อาจารย์, ผมขอฝากไรไลด้วยนะครับ”

 

เอร์เรร่ายิ้มให้เขา “โอเค, ไม่ต้องห่วงเธอหรอก, ข้ามั่นใจว่าเธอจะต้องกลายเป็นนักเวทย์ที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน”

 

“ผมไม่เข้าไปนะ ส่งหนังสือเล่มนี้ให้เธอ, ทําให้มั่นใจว่าเธอจะอ่านมัน แล้วบอกผู้อาวุโสด้วยว่าผมจะมุ่งหน้าไปทางเหนือในเร็วๆ

 

“ได้, ไปที่นั่นก็ระวังตัวด้วยหล่ะ, ข้าไม่คิดว่าสภาพจิตใจของดยุคอาเบลจะปกติดีหรอกนะ”

“เข้าใจแล้ว”

แล้วลิงค์ก็จากไป, เอร์เรร่ายืนอยู่ที่ทางเข้าหอคอยเวทมนตร์ของเธอเพื่อเฝ้าดูเขาจนพ้นสายตาไปในที่สุด จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ ออกมาเด็กหนุ่มที่เคยปรึกษาปัญหาเวทมนตร์กับเธอในสถาบัน แห่งนี้,ตอนนี้ได้กลายเป็นลอร์ดปกครองดินแดนไปแล้ว ช่วงเวลาที่เขาเคยอยู่ในหอคอยเวทมนตร์ของเธอนั้นมันช่างผ่านมานานเสียเห ลือเกิน

– – – –

ในขณะที่เหม่อมองทางเดินอันว่างเปล่าที่อยู่หน้าหอคอยเวทมนตร์, เอเรร์ร่าก็นึกถึงคืนที่ลิงค์กับเอเลียร์ดต่อสู้กันจนฟกช้ําไปทั้งตัวขึ้นมาได้อย่างกระทันหัน

เธอจํารายละเอียดทุกอย่างในเหตุการณ์นั้นได้ราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน เธออดยิ้มให้กับความทรงจํานั้นไม่ได้

 

ในอีกด้านนึง, ลิงค์ได้ออกจากสถาบันมาไกลแล้วและไปถึงเรือเหาะที่อยู่ในป่า ด้วยความเร็วสูงสุด, เรือเหาะได้พาลิงค์บินกลับไปที่ เฟิร์ดมันใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีก่อนที่ลิงค์จะไปถึงเฟิร์ดในที่สุด ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว, และเมืองมอดไหม้ก็ยังคึกคักเหมือนเช่นเคย

ในตอนที่เขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ชั้นแรกของหอคอยเวทมนตร์,ลิงค์ก็เจอกับคนที่คุ้นเคย,ซึ่งนั่นก็คือไฮเอลฟ์ที่ชื่อว่าไบรอันท์

ลิงค์ตกตะลึงเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของเขา แต่เขาก็รู้ดีว่าทําไมไบรอันท์ถึงโผล่หน้ามา

ไบรอันท์นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงใหญ่อย่างสบายใจเฉิบ,โดยมีนักเวทย์ฝึกหัดของลิงค์ที่กลัวการเข้าใกล้เข้าอยู่ล้อมรอบ เซลีน, ผู้อาวุโสมังกรแดงเพทตาลอง, เฟลิน่า, แวนซ์,แจ็คเกอร์,และกําลังสําคัญคนอื่นๆต่างก็จ้องไปที่ไฮเอลฟ์คนนี้อย่างกินเลือดกินเนื้อ

 

พอเห็นว่าลิงค์กลับมาแล้ว, ไบรอันท์ก็ลุกขึ้น, แล้วเผยรอยยิ้มออกมา “ลอร์ดเฟิร์ด, ท่านดูยุ่งตลอดเวลาเลยนะ”

 

แม้ว่ารอยยิ้มจะอยู่บนใบหน้าของเขา, แต่ดวงตาไม่ได้แสดงเจตนาที่ดีออกมาเลย, และลิงค์ก็รู้ในทันทีว่าไฮเอลฟ์คนนี้มาได้มาด้วยจุดประสงค์ที่ดี