Advent of the Archmage - ตอนที่ 335: จดหมายจากทางเหนือ

ไม่ว่าจะดีหรือเลว, อิเซนดิลันก็เป็นอนุสรณ์ของมังกร

 

เขาไม่ได้เป็นแค่ดยุคเท่านั้น, แต่ยังเป็นคนที่ไม่ใช่ราชวงศ์คนแรกที่ไปถึงระดับตำนานได้ในรอบห้าพันปีด้วย ความตายของเขานั้นบ่งบอกถึงจุดจบของยุคสมัย

 

ธีรอนกับโอลิซ่าตัวแข็งทื่ออยู่พักนึงก่อนที่จะจากไปโดยไม่หันหลังกลับมา อิเซนดิลันตายแล้ว อนาคตที่เขาสัญญาเอาไว้, ตอนนี้มันก็เป็นแค่ความเพ้อฝัน, และสิ่งที่พวกเขาทำไปทั้งหมดนั้นก็ไม่มีความหมายอะไรเลย

 

มนุษย์สัตว์บ้าคลั่งเองก็พากันถอยหนีเหมือนกับกระแสน้ำ พวกมันสูญเสียกำลังใจในการต่อสู้แล้ว

 

เฟลิน่ายืนนิ่งด้วยความสับสน, จ้องไปยังศพมังกรขนาดมหึมา ในฐานะมังกร, เธอไม่ได้เสียใจกับการฆ่าอิเซนดิลันเลย; เธอแค่รู้สึกเศร้า

 

ไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน, ก็ไม่มีใครหลุดพ้นจากความตายได้

 

ในเวลานี้, อิเซนดิลันยังไม่ตายดี เขายังมีลมหายใจสุดท้ายอยู่, และเขาก็จ้องมาที่ลิงค์, ในระยะห่างออกไปไม่กี่ร้อยฟุต, ด้วยดวงตาไร้ชีวิต เขาคิดไม่ออกเลยว่าทำไมเขาถึงตายด้วยเงื้อมมือมนุษย์ ต่อให้ลิงค์มีเทคนิคพิเศษบางอย่าง, แต่อิเซนดิลันก็แข็งแกร่งกว่าถึงสิบเท่าและมีเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ด้วย เขาแพ้ได้ยังไงกัน?

 

ในขณะที่เขาพยายามคิด, เขาก็เห็นหุ่นเชิดเวทมนตร์เข้ามาใกล้ มีแมวดำซุกอยู่ในหน้าอกของเธอ, และโผล่หัวออกมาชำเลืองมองเขา

 

“อ๋ออ…แกนั่นเอง…นักเวทย์, สักวันหนึ่ง, แกก็จะตายด้วยเงื้อมมือของแมวตัวนั้นเหมือนกัน” อิเซนดิลันพูดประโยคสุดท้ายออกมา เขาถอนหายใจออกมายาวๆและหลับตาลงอย่างช้าๆ

 

อีโลดิมมองมองมังกรอย่างเงียบๆ ถึงเจ้าจะตาย, เจ้าก็ยังสร้างปัญหาให้ข้าอีกหรอ

 

เขาตะกายออกมาจากคอเสื้อของนานะและกระโดดไปที่ไหล่ของเธอ จากนั้นรอยยิ้มก็เบ่งบานบนใบหน้ากลมๆของเขา “ไม่ต้องไปฟังเรื่องไร้สาระของมันหรอก” เขาพูดกับลิงค์ “เห็นไหมว่าข้าไร้พลังแค่ไหน ข้าจะทำร้ายเจ้าได้ยังไง?”

 

ลิงค์ไม่ได้แสดงความคิดเห็น เขาเดินไปหาอวาตาร์, ที่นอนอยู่บนพื้น, แล้วถาม, “เป็นยังไงบ้าง?”

 

อวาตาร์ยิ้มอย่างอ่อนแรง “ก็โอเคดี ข้าจะดีขึ้นหลังจากได้พักอีกสักหน่อย ลอร์ดเฟิร์ด, ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่าน”

 

มนุษย์คนนี้มีส่วนช่วยมากที่สุดในศึกตัดสินสุดท้ายนี้ ถ้าไม่ได้เขา, พวกเขาทุกคนคงตายไปอย่างน้อยสองครั้งแล้ว

 

ลิงค์หัวเราะเบาๆแล้วดึงอวาตาร์ขึ้นมา “ทุกคนก็มีความสำคัญหมดนั่นแหล่ะ”

 

โฮลุนเองก็เดินมาหา เขาตื่นเต้นมากที่ได้แก้แค้นและเริ่มตะโกนในตอนที่เขาเห็นลิงค์ “มาสเตอร์, ขวานที่ท่านมอบให้ข้าเป็นอุปกรณ์ระดับพระเจ้าจริงๆด้วย! แถมข้ายังได้เปลี่ยนที่ไปมาอีกสองสามครั้ง ฝีมือท่านใช่ไหม? นั่นโคตรเจ๋งเลย, แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่แข็งแกร่งพอ ไม่อย่างนั้น, ข้าคงฆ่าไอมังกรนั่นได้ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว”

 

ในขณะที่เขาพูด, เขาก็เตะศพมังกรเพื่อระบายความโกรธ

 

ลิงค์ไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนากับคนโง่ๆอย่างโฮลุนยังไงดี เขาพูดได้แค่ว่า “ขอแค่นายพอใจกับขวานก็พอแล้วแหล่ะ”

 

“พอใจหรอ, ข้ายิ่งกว่าพอใจซะอีก…ข้าได้ยินมาว่าการเอาเลือดมังกรมาอาบจะทำให้ฟันแทงไม่เข้า ข้าจะลองดูนะ” รูปแบบความคิดของเขาไวมาก จุดสนใจของเขาเปลี่ยนไปในขณะที่พูดแล้ววิ่งไปเอาเลือดมังกรมาถูตัว

 

ลิงค์ส่ายหัวอย่างรู้สึกเอือมๆ

 

เรื่องเล่าที่บอกว่าเลือดมังกรทำให้ฟันแทงไม่เข้านั้นเป็นเรื่องโกหกที่ลอร์ดปกครองดินแดนที่ถูกมังกรชั่วร้ายกดขี่แต่งขึ้นมา จุดประสงค์ของมันก็เพื่อปลุกระดมผู้คนให้ฆ่ามังกร มีแค่โฮลุนเท่านั้นที่จะเชื่อเรื่องโง่ๆแบบนี้

 

อวาตาร์เองก็รู้สึกอายมากแล้วถอนหายใจออกมา “เขาก็เป็นคนแบบนี้แหล่ะ ข้าขอโทษนะ”

 

“ไม่หรอกครับ, เขาเป็นคนที่ซื่อตรง” ลิงค์พูดด้วยรอยยิ้ม พอมองไปที่ศพขนาดมหึมา, เขาก็แนะนำ “ถึงยังไงเขาก็เป็นดยุค ท่านคิดว่าไงหากจะปล่อยให้มังกรเป็นคนจัดการศพของเขา”

 

อวาตาร์คิดอยู่พักนึงแล้วพยักหน้า “ท่านพูดถูก”

 

ถ้าเขาเป็นมนุษย์สัตว์ทั่วๆไป, เขาคงอยากจะทรมานศพนี้เพื่อระบายความโกรธของตัวเองอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม, อวาตาร์นั้นได้พิจารณาถึงความรู้สึกของมังกรด้วย ยังไงซะพวกเขาก็เป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่ง, การกลายเป็นศัตรูกับพวกเขาไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดเลย

 

ลิงค์หันไปหาเฟลิน่า “งานจบแล้ว, และฉันก็เจอแมวดำแล้วด้วย เธอช่วยกลับไปรายงานกับราชินีมังกรแดงให้หน่อยได้ไหม?”

 

“อ้า…เอ่อ…ได้สิ” เฟลิน่าตอบตกลง, แล้วพยักหน้า เธอรู้สึกผิดหวัง เธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ห้ามตัวเองเอาไว้หลายครั้ง, และในที่สุดเธอก็ถอนหายใจออกมา เธอชำเลืองมองศพของอิเซนดิลันแล้วหันกลับมามองลิงค์ก่อนที่จะกลายร่างเป็นมังกรแล้วบินตรงไปยังหมู่บ้านมังกร

 

อิเซนดิลันตายแล้ว เธอต้องเอาข้อความนี้กลับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และสำหรับลิงค์นั้น…พวกเขาเป็นแค่เพื่อน

 

หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรมากนัก ลิงค์เตรียมตัวกลับไปยังเมืองเมฆขาวเพื่อพักผ่อนสักสองสามวัน หลังจากที่ฟื้นมานาเต็มแล้ว, เขาก็จะออกเดินทางแล้วกลับไปที่อาณาจักรนอร์ตัน

 

ในระหว่างทางกลับ, พวกมนุษย์สัตว์นั้นให้ความเคารพมากๆ อัศวินหมาป่าและหมอผีระดับสูงจะโค้งให้ก่อนที่จะพูดกับเขา ในตอนที่เดินทางไปได้ครึ่งทาง, ก็มีมนุษย์สัตว์สอดแนมคนนึงวิ่งมาหาอย่างกระทันหัน มีมนุษย์ขี่ม้าอยู่ข้างหลังเขาคนนึงด้วย

 

ลิงค์มองดูและเห็นคนที่คุ้นเคย จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าชุดเกราะของผู้มาใหม่นั้นเป็นเกราะหนังสีเข้มพร้อมกับมีตราของหน่วย MI3 ติดอยู่ เขาสามารถเดาได้ว่าทำไมชายคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่

 

อัศวินหมาป่าหยุดแล้วโค้งคำนับลิงค์ “ท่านครับ, ชายคนนี้มาตามหาท่าน”

 

ลิงค์พยักหน้าแล้วอธิบายกับอวาตาร์ “เขาเป็นหน่วยสอดแนมจากอาณาจักรนอร์ตัน เขาเป็นเพื่อนของผมและอาจจะมาที่นี่ด้วยเรื่องดาร์คเอลฟ์จากทางเหนือ”

 

“หรอครับ, ถ้างั้นเชิญพวกท่านสองคนคุยกันเถอะ” อวาตาร์พยักหน้าแล้วตีตัวออกห่างจากลิงค์

 

สคินอร์สควบม้าเดินมาหา เขาเห็นอวาตาร์กับโฮลุนและความตกใจก็สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา ในตอนที่เขามาอยู่ข้างๆลิงค์, เขาก็พูด, “ท่านครับ, ข้าได้ยินมาจากพวกเขาว่าท่านเพิ่งจะจัดการมังกรระดับตำนานได้ใช่ไหม?”

 

“ใช่ พวกเราอยู่ในระหว่างเดินทางกลับไปพักผ่อนแล้วก็บังเอิญมาเจอกับนายเนี่ยหล่ะ” ลิงค์พยักหน้า หลังจากที่คิดอยู่ซักพัก, เขาก็ถาม, “แล้วทางเหนือเป็นยังไงบ้างหล่ะ?”

 

พอมาถึงจุดนี้, สคินอร์สก็ทำหน้าเครียด เขาเอาคำภีร์ออกมาแล้วส่งมันให้ลิงค์ “ข้อมูลอยู่ในนี้ เชิญดูเอาเองเถอะครับ”

 

คำภีร์นี้มีผนึกเวทมนตร์ของกองทัพนอร์ตันและตราประทับส่วนตัวของดยุคอาเบล นี่เป็นข้อมูลลับเฉพาะ

 

ลิงค์ปลดผนึกด้วยความช่ำชองและเริ่มอ่านเนื้อหา

 

ดาร์คเอลฟ์เริ่มอัญเชิญปีศาจออกมาเป็นบ้าเป็นหลัง ช่วงนี้, อัตราของนักรบดาร์คเอลฟ์กับนักรบปีศาจกลายเป็นหกต่อสี่แล้ว แถมยังมีซัคคิวบัสที่เรียกตัวเองว่าเมียสเมอร์ด้วย เธอน่ากลัวมาก, และไม่มีใครต่อกรกับเธอได้เลย ไอมอนส์ได้ผสานร่างเข้ากับอุปกรณ์ระดับพระเจ้าและแทบจะปิดตายป่าทมิฬไปเลย ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น องค์ราชา, โบสถ์, มาสเตอร์แอนโทนี่, เดิร์คราชาคนแคระ, มิลด้าองค์หญิงไฮเอลฟ์, และข้าเชื่อว่าดาร์คเอลฟ์อาจจะเตรียมเริ่มศึกสุดท้ายได้ทุกเมื่อ มาสเตอร์ลิงค์, ตอนนี้พวกเราอยู่ในจุดที่อันตรายมากๆ, พวกเราต้องการความช่วยเหลือและสติปัญญาของท่าน

 

ลิงค์คิดไม่ถึงเลยว่าเหตุการณ์จะมาอยู่ในสภาพนี้ เขาเก็บคำภีร์แล้วพูดกับสคินอร์ส “ดูเหมือนว่าพวกเราต้องออกเดินทางเดี๋ยวนี้แล้วหล่ะ รอฉันบอกลาพวกเขาแปบนะ”

 

“ได้ครับนายท่าน” สคินอร์สพยักหน้าอย่างเคารพ ตอนนี้เขาดูสงบเสงี่ยมมากขึ้น, และความโง่ของเขาก็ดูลดลง

 

ลิงค์ขี่หมาป่าไปหาอวาตาร์

 

“สถานการณ์เลวร้ายหรอครับ?” อวาตาร์เดาจากสีหน้าของลิงค์

 

เขาพยักหน้า “ใช่ น่าเสียดายที่ตอนนี้ผมกลับไปที่เมืองเมฆขาวด้วยไม่ได้แล้ว”

 

“ต้องรีบขนาดนั้นเลยหรอครับ?” อวาตาร์ตกใจเล็กน้อย

 

“ผมเสียเวลาไปไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว” ลิงค์เริ่มรู้สึกเสียใจที่ส่งเฟลิน่ากลับไป ถ้าเธออยู่ที่นี่, เขาคงประหยัดเวลาได้มาก

 

อวาตาร์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ๆก่อนที่จะพูดออกมา “ถ้างั้นก็ไปเถอะครับ, แต่จำเอาไว้ด้วยว่า, ท่านจะเป็นเพื่อนของพวกเรามนุษย์สัตว์ตลอดไป”

 

ลิงค์พยักหน้า เขาส่งสัญญาณให้สคินอร์สกับนานะแล้วโบกมือลาพวกมนุษย์สัตว์ จากนั้นก็ออกจากขบวนของพวกมนุษย์สัตว์ไป

 

โฮลุนอยู่กับนักรบมนุษย์สัตว์แต่พอเห็นว่าลิงค์กำลังจะจากไป, เขาก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ เขาเร่งความเร็วหมาป่าของเขาแล้วถาม “มาสเตอร์, ท่านกำลังจะไปที่ไหนหรอครับ? พวกเราไม่กลับไปที่เมืองเมฆขาวด้วยกันหรอ?”

 

“มีเหตุการณ์ที่คล้ายกับปัญหาของอิเซนดิลันเกิดขึ้นในอาณาจักรนอร์ตัน ฉันต้องรีบกลับไปเดี๋ยวนี้”

 

“หรอครับ, ข้าเข้าใจแล้ว” โฮลุนเกาหัว เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง, แต่เสียงของอวาตาร์ก็ดังขึ้นมาก่อน

 

“โฮลุน, อย่าไปทำให้ท่านจอมเวทย์เสียเวลาสิ, กลับมานี่”

 

โฮลุนทำได้แค่พูดสั้นๆอย่างหมดหนทาง “ถ้างั้นก็เดินทางระวังด้วยนะครับ ตอนนี้ข้าขอตัวก่อน”

 

ลิงค์เดินหน้าต่อ

 

โฮลุนกลับมาหาอวาตาร์แล้วกระซิบ “ทำไมถึงห้ามข้าหล่ะ? มาสเตอร์ลิงค์ช่วยเหลือพวกเรามามากและเป็นเพื่อนของพวกเรา ทำไมพวกเราถึงไม่ช่วยเขา?”

 

“ข้ารู้แก่ใจดีว่าพวกเราควรช่วย” อวาตาร์จ้องเขา “แต่ตอนนี้พละกำลังของพวกเรากระจัดกระจายกันเกินไป ถ้าไปช่วยแล้วพวกเราจะมีประโยชน์อะไรหล่ะ? พวกเราจำเป็นต้องสร้างกองทัพที่แข็งแกร่งขึ้นมาให้ได้ก่อนถึงจะสามารช่วยได้, เข้าใจไหม?”

 

“อ๋อ, ข้าเข้าใจแล้ว ฟังดูมีเหตุผลนะ” โฮลุนพยักหน้าอย่างจริงจัง

 

ยังมีเหตุผลนอกเหนือจากที่อวาตาร์พูดอีกแต่โฮลุนคงไม่เข้าใจเรื่องผลประโยชน์ทับซ้อนระหว่างเผ่าพันธุ์

 

ในอีกด้านหนึ่ง, ลิงค์กำลังพุ่งไปข้างหน้าบนหลังม้า ข้างหลังเขา, สคินอร์สพูดเบาๆ “นายท่านครับ, พวกมนุษย์สัตว์แข็งแกร่งแถมยังเคารพท่านด้วย พวกเขาสามารถเป็นกำลังเสริมได้นะ”

 

ลิงค์ชำเลืองมองเขาแล้วพยักหน้าเล็กน้อย “นายมีสายตาที่เฉียบแหลมดีนะ พวกเขาเป็นกำลังเสริมที่แข็งแกร่งจริงๆนั่นแหล่ะ, แต่ตอนนี้พวกเขากระจัดกระจายกันเกินไป พวกเราจำเป็นต้องรอสักพักนึงก่อน”

 

“ท่านหมายความว่ายังไงหรอครับ?”

 

“นายเห็นนักรบที่ถือขวานต่อสู้เมื่อสักครู่นี้ไหม?”

 

“นั่นหัวหน้าหรอครับ? เขาแข็งแกร่ง, แข็งแกร่งมากๆ, และข้าก็เห็นความทะเยอทะยานในดวงตาของเขา” สคินอร์สพยักหน้า

 

ลิงค์ยิ้มแล้วพูด “เขาเป็นหัวหน้าที่มองการไกล ถ้าฉันคิดไม่ผิด เขาจะกลายเป็นราชาของพวกมนุษย์สัตว์ในเร็วๆนี้แหล่ะ และเมื่อถึงตอนนั้น, เขาก็จะมาพร้อมกับกองทัพโดยที่พวกเราไม่ต้องส่งจดหมายเชิญไปให้ด้วยซ้ำ”

 

สคินอร์สตกตะลึงแต่ก็ยังกังวลอยู่ “มนุษย์สัตว์เป็นนักรบที่แข็งแกร่ง ถ้าพวกเขากลายเป็นปึกแผ่นและมีหัวหน้าที่แข็งแกร่งแบบนั้น, ข้าเกรงว่า—”

 

“นั่นเป็นปัญหาที่ต้องพิจารณาจริงๆนั่นแหล่ะ” ลิงค์พยักหน้า เขามองไปยังท้องฟ้าที่ห่างไกลแล้วครุ่นคิด “นี่คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีในช่วงเวลาแห่งความสงบ แต่ตอนนี้, ผู้นำมนุษย์สัตว์ที่มีความกล้าหาญนั้นดีกว่าคนที่ไม่มีพรสวรรค์ ส่วนเรื่องการต่อสู้ระหว่างเผ่าพันธุ์นั้น, มันเป็นเรื่องของอนาคต มาผ่านเรื่องนี้ให้ได้กันก่อนเถอะ”

 

ถ้าพวกเขาไม่สามามารถผ่านเรื่องนี้ได้, ทุกคนก็จะตาย แล้วก็จะไม่มีอนาคตอีก

 

สคินอร์สไม่ได้ตอบกลับไปอีก พวกเขาควบม้าอยู่ข้างกัน และทันใดนั้นเอง, แมวดำที่นอนอยู่บนไหล่ของนานะก็พูดออกมาอย่างกระทันหัน “ลิงค์, ข้ามีข่าวมาบอกเจ้าสองเรื่อง—ข่าวดีหนึ่งเรื่องและข่าวร้ายหนึ่งเรื่อง เจ้าอยากจะฟังข่าวไหนก่อน?”