Advent of the Archmage - ตอนที่ 326: ขุนศึกผู้เถรตรง

ธีรอนกับโอริซาบินอยู่บนฟ้า ค่อยๆออกห่างจากกลุ่มของลิงค์ไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีแผนที่จะลงมาต่อสู้กับพวกลิงค์

 

พวกมังกรบินสูงขึ้นและหนีไปอย่างรวดเร็ว ถ้าพวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะสู้ กลุ่มของลิงค์ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาทำได้แค่เร่งความเร็วขึ้นเพื่อไปที่ทะเลสาปทางทิศตะวันออก

 

หลังจากนั้นซักพัก อยู่ๆลิงค์ก็หยุดเดิน เขารีบวิ่งไปข้างถนนและขุดเอายาสมุนไพรสีเขียวออกมา ในระหว่างที่เขาขุด เขาก็อธิบาย “นี่คือกล้วยไม้แคทลียา มันเป็นส่วนผสมของยาแก้พิษ แถวนี้มีเพียบเลยมาช่วยกันหน่อยสิ”

 

ด้วยคำพูดนั้น มาโซส เฟลิน่าและนานะก็ลงมาจากหลังของหมาป่าสงครามและเริ่มขุดสมุนไพร

 

3 นาทีต่อมา ลิงค์ก็ได้มันมาประมาณ10ปอนด์ “โอเค แค่นี้ก็คงพอแล้ว” เขาพูด  “ไปกันต่อเถอะ”

 

พวกเขาวิ่งไปประมาณ 20 ไมล์ และทะเลสาบอันกว้างใหญ่ก็ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าของพวกเขา มันคือทะเลสาบคริสตัลน้ำเงิน ซึ่งเป็นทะเลสาบที่ใหญ่ที่สุดในทุ่งหญ้าสีทอง มันมีความกว้างกว่า 40 ไมล์และไม่เคยแห้งเหือด พวกมนุษย์สัตว์เรียกมันว่าทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์

 

เฟลิน่ามีดวงตาที่เฉียบแหลมและชี้ไปทางสันดอน “ดูสิ พวกเขาอยู่ที่นั่น!”

 

ทุกคนหันไปทางนั้นและเห็นมนุษย์สัตว์กว่า 100 คนกระจัดกระจายอยู่ตรงที่น้ำตื้น พวกเขาถอดชุดเกราะหนังออก เพื่อเปิดแผลไฟไหม้บนร่างกายของเขา ถึงพวกเขาจะนอนอยู่ในน้ำ แต่มันก็ไม่สามารถช่วยพวกเขาจากอาการเจ็บปวดได้ พวกเขายังคงดิ้นไปมา และกรีดร้องอย่างน่าสงสาร

 

 

มนุษย์สัตว์บางคนได้หยุดหายใจไปแล้ว และกลายเป็นศพ พวกเขาลอยอยู่บนน้ำ และถูกคลื่นพัดไป

 

ไม่มีใครสนใจพวกเขา พวกเขาทุกคนต่างก็ทรมาน

 

พอเห็นผู้คนเหล่านี้ ข้อความก็ปรากฏขึ้นที่ทัศนวิสัยของลิงค์

 

ภารกิจสำเร็จ: พ่ายแพ้?

ผู้เล่นลิงค์ได้รับค่าโอมนิ 100 แต้ม

เริ่มภารกิจต่อไป: มนุษย์สัตว์ขี้สงสัย

รายละเอียด: ได้รับความเชื่อใจจากมนุษย์สัตว์และได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา

รางวัล: ค่าโอมนิ 100 แต้ม

 

ลิงค์รับมันในทันที

 

ในอีกด้านนึง มาโซสได้ถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นภาพพวกนี้ “นี่มันเป็นภัยภิบัติจากมังกรที่น่ากลัวจริงๆ”

 

เฟลิน่ากำลังจะเปิดปากพูด แต่เธอก็หยุดลง เพื่อนพ้องเผ่ามังกรของเธอเป็นคนทำสิ่งนี้ และเธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้ เธอรู้สึกอับอายมากๆ เธอกำหมัดแน่น

 

ลิงค์กระโดดลงจากหมาป่าสงครามและเดินไปหาพวกมนุษย์สัตว์ พอได้ยินคำพูดของมาโซส เขาก็พูด “มาโซส ระวังคำพูดด้วย อิเซนดิลันเป็นคนทำสิ่งนี้ แต่นี่มันก็หมายถึงมันแค่คนเดียว มันไม่ได้เป็นตัวแทนของเผ่ามังกรทั้งหมด นี่มันก็เหมือนกับความโหดร้ายของมนุษย์นั่นแหละ”

 

มาโซสสะดุ้ง เขามองไปที่เฟลิน่าที่ทำตัวเงียบและรู้สึกตัวว่าเขาได้พูดอะไรที่ไม่ดีออกไป เขาวิ่งไปหาลิงค์ แล้วชี้ไปทางมนุษย์สัตว์ที่นั่งอยู่เงียบๆตรงก้อนหินข้างๆทะเลสาบ “มาสเตอร์ นั่นขุนศุกฟ้าแยก, โฮลุนครับ”

 

ลิงค์เองก็เห็นเขาเช่นกัน ชายคนนี้ตัวใหญ่อย่างไม่ธรรมดา เขาสูงประมาณ 7 เมตร กล้ามของเขาเป็นมัดๆ ดูแข็งแรง เกราะหนังของเขาได้รับความเสียหายเล็กน้อย  และผมสีน้ำตาลฝุ่นของเขาก็ไหม้จนเป็นสีเหลืองเล็กน้อย มีรอยไหม้บางจุดบนร่างกายของเขาเหมือนกัน  แต่ว่าเขาก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่เลวร้าย

 

เขานั่งนิ่งอยู่บนก้อนหิน จ้องไปยังพี่น้องของเขาที่กำลังดิ้นรน มันไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ยินสียงร้องด้วยความเจ็บปวดที่ดังมาจากทะเลสาบ เขาได้ยินมัน แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ เขาได้ทำทุกอย่างที่เขาสามารถทำได้แล้ว

 

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น โฮลุนมองไปยังต้นเสียงด้วยดวงตาสีแดงของเขา เขาเห็นคน 4 คนที่เหมือนกับมนุษย์กำลังเดินมาทางเขา…ไม่สิ มีมนุษย์ 3 คนและมังกรแดง 1 คน…อ้า มันคือมังกรแดงสินะ!

 

ทำไมไอกิ้งก่า 4 ขาเวรนั่นถึงมาที่นี่ได้!?

 

โฮลุนรู้สึกเหมือนกับว่าอะไรบางอย่างในตัวเขาระเบิดออก เขากระโดดลงมาจากก้อนหินและตั้งท่าต่อสู้ก่อนที่จะรู้ว่าเขาไม่มีอาวุธ จากนั้นเขาก็รีบหันหลังและย่อตัวลงยกหินก้อนใหญ่ขึ้นมา

 

เขาออกแรง แต่ว่าหินมันไม่ขยับ มันใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้และส่วนที่เขาเห็นมันก็เป็นแค่ส่วนยอดของมันเท่านั้น

 

เขาคำรามด้วยความโกรธ แม้แต่หินก็ต่อต้านเขางั้นหรอ?

 

“ขยับสิ!” เขาตะโกน ในขณะที่เปิดใช้ออร่าต่อสู้ไททัน

 

เกิดรอยแตกขึ้นจำนวนมาก โฮลุนได้ทำให้หินแตกออกด้วยมือเปล่า เขายกหินขึ้นมา และใช้กำลังทั้งหมดโยนใส่เฟลิน่า

 

“ตายซะ ไอมังกร!”

 

หินหนัก 2 ตันได้ลอยผ่านอากาศ มันมีความกว้าง 2 ฟุตและผ่าอากาศออกด้วยแรงอันมหาศาล

 

เฟลิน่าตกใจ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรับมันได้ ดังนั้นเธอจึงรีบกระโดดออกด้านข้าง

 

ตู้ม! หินตกใส่โคลนที่อยู่ริมน้ำและจมลงไป โคลนกระเด็นไปทุกทิศทางและเกิดคลื่นกระแทกที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

 

เฟลิน่าพึ่งจะกระโดดหลบและไม่ทันทรงตัวได้ดีก็เลยโดนคลื่นโคลนซัดเข้าใส่ มันได้โดนเข้าที่ขาของเธอ ทำให้ขาของเธอเจ็บและชา จนเธอเกือบจะล้ม

 

ในตอนนั้นเอง โฮลุนก็ได้พังหินก้อนใหญ่ออกมาอีกก้อน เขายกมันขึ้นสูงและโยนใส่เฟลิน่า

 

เมื่อเห็นว่าเฟลิน่ากำลังจะโดนหินทับตาย มาโซสก็รีบออกมาตะโกน “โฮลุน หยุดก่อน! เธอเป็นเพื่อนของพวกเรา เธอมาเพื่อช่วยเหลือ”

 

“มาโซส? นี่เจ้าออกมาจากเมืองเมฆขาวเพื่อที่จะมาตายที่นี่รึไง?” แต่โฮลุนก็ยังคงเชื่อฟังเขาและโยนหินออกไปด้านข้าง เขาจ้องไปที่เฟลิน่า “ช่วยหรอ? ถ้าเป็นคนอื่นอยากมาช่วยข้าก็ยินดีแต่ไม่ใช่สำหรับมังกร ข้าต้องการจะกวาดล้างพวกมันให้หมด!”

 

เฟลิน่าหน้าซีด แทนที่จะรู้สึกโกรธ เฟลิน่ากลับรู้สึกผิด เธอต้องการจะขอโทษ แต่ว่าลิงค์ก็ได้หยุดเธอเอาไว้ “เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว” เขาพึมพำ “คำพูดของเธออาจจะทำให้เรื่องแย่กว่าเดิม ให้ฉันคุยกับเขาเองเถอะ”

 

“โอเค” เฟลิน่าพยักหน้าเบาๆ

 

มาโซสได้อธิบายให้โฮลุนฟังเรียบร้อยแล้วว่าทำไมกลุ่มของลิงค์ถึงมาที่นี่ ในตอนจบ เขาพูดว่า “ทั้งหมดที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริงนะโฮลุน พวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยเหลือ”

 

โฮลุนพ่นลมหายใจออกมา ความโกรธยังคงเผาไหม้อยู่ในใจของเขา “มนุษย์ 2 คนนี้จะมาช่วยก็ได้แต่ไม่เอายัยมังกรนั่น…ข้าไม่เชื่อใจนาง ให้นางกลับไปซะ ถ้าข้าเจอนางอีก ข้าจะไม่ออมมืออีกแล้ว!”

 

แรงกดดันของเขาหนักหน่วงมาก เฟลิน่าไม่สามารถกลับไปได้ แต่เธอก็ไม่สามารถอยู่ได้เช่นกัน ถ้าเป็นในอดีต เธอคงจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก เธอไม่อยากได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดี

 

ยังไงก็ตาม มนุษย์สัตว์คนนี้แข็งแกร่งกว่าเธอ และเธอก็ไม่มีความมั่นใจในพละกำลังของเธอด้วย ดังนั้นเธอจึงสูญเสียความภาคภูมิใจ และยิ่งไปกว่านั้น มังกรก็เป็นคนก่อเรื่องนี้เอง เธอจึงรู้สึกว่าเธอจะต้องแก้ไขมัน

 

เมื่อเห็นเธอเป็นอย่างนี้ ลิงค์ก็ถอนหายใจ เธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ ถ้าเกิดว่าเป็นเขาหล่ะก็ เขาคงจะกลับไปแล้วถ้าอีกฝ่ายไม่ต้องการความช่วยเหลือของเขา จากนั้นเขาก็จะกลับมาเมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้นและสอนบทเรียนให้กับเขา!

 

ตอนนี้ ลิงค์ได้ปกป้องเฟลิน่า เขาเดินไปข้างหน้าและพูดอย่างเยือกเย็น “มนุษย์สัตว์ นายควรจะขอโทษคุณผู้หญิงคนนี้สำหรับคำหยาบคายนะ!”

 

“ขอโทษหรอ!?” ไฟโกรธของโฮลุนติดขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้าอยากให้ข้าขอโทษมังกรงั้นหรอ? ไอกิ้งก่าเวรนี่ฆ่าพี่น้องของข้าไปมากมาย พวกมันฆ่าหมอผีระดับสูงและพี่น้องของข้ามากมาย พวกเขายังคงทุกข์ทรมานอยู่เลย และข้าจะต้องขอโทษนางเนี่ยนะ? มนุษย์ เจ้าอยากจะตายใช่ไหม!?”

 

ในตอนที่เขาพูด โฮลุนก็มองซ้ายมองขวา เขากำลังมองหาหินเพื่อสอนบทเรียนให้กับมนุษย์

 

มาโซสรีบพูดอย่างรวดเร็ว “โถ่ว โฮลุนอย่าอารมณ์ร้อนนักสิ ผู้หญิงคนนี้มาเพื่อช่วยจริงๆนะ เธอเคยช่วยเหลือพวกคนจากหมู่บ้านอูด้ามาก่อน นักเวทย์คนนี้เองก็ช่วยเหมือนกัน”

 

“หุบปากไปซะ มาโซส วันนี้ข้าจะสอนบทเรียนให้นักเวทย์ แต่ในเมื่อเขาเคยช่วยเหลือหมู่บ้านอูด้า ข้าจะไม่ฆ่าเขา”

 

โฮลุนหยิบหินที่เขาวางลงไปก่อนหน้านี้ขึ้นมา เขารู้สึกถึงน้ำหนักของมันและมองไปที่นักเวทย์ เขานั้นบอบบางยิ่งกว่ามนุษย์สัตว์ผู้หญิงซะอีก และหินก้อนนี้จะฆ่าเขาได้อย่างแน่นอน โฮลุนโยนมันลงอีกครั้งและเลือกก้อนที่เล็กกว่า และเมื่อวัดน้ำหนักมัน เขาก็ยังรู้สึกว่ามันหนักเกินไป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ใช่หิน เพราะใช้แค่หมัดก็น่าจะเพียงพอแล้ว

 

เขาควงหมัดของเขา และเดินมาหาลิงค์เพื่อที่จะสอนบทเรียนให้เขา

 

ลิงค์ไม่ได้หลบซ่อน ถอยหนี หรือใช้เวทมนตร์ เขาชี้ไปที่นักรบมนุษย์สัตว์ที่นอนอยู่บนทะเลสาบและพูด “พวกเขาบาดเจ็บสาหัส และฉันก็สามารถรักษาพวกเขาได้ นายจะมาเสียเวลากับฉันแล้วมองดูพี่น้องของนายตายไปทีละคนหรือ…”

 

โฮลุนถอยออกมา คำพูดของเขาได้ผล

 

ในจังหวะสุดท้าย โฮลุนยังดูน่ากลัวอยู่ แต่ในเวลาต่อมา เขาก็ทรุดลงราวกับลูกโป่งที่มีรอยรั่ว “เจ้าว่ายังไงนะ? เจ้าสามารถรักษาพวกเขาได้งั้นหรอ?” เขาดูกระตือรือร้น

 

“ใช่ และนั่นก็คือเหตุผลที่ฉันมาที่นี่”

 

ตุบ โดยที่ไม่สนใจตัวตนของเขาในฐานะขุนศึกฟ้าแยก โฮลุนได้คุกเข่าลงบนโคลน “ช่วยพวกเขาด้วยเถิด! ได้โปรด! ข้าขอโทษสำหรับสิ่งที่ข้าพูดไป ได้โปรดช่วยพวกเขาด้วย!”

 

การเปลี่ยนแปลงนั้นเกิดขึ้นเร็วมากแม้กระทั่งมาโซสที่คุ้นเคยกับความโกรธของมนุษย์สัตว์ก็ยังตกใจ

 

แต่ลิงค์ไม่ได้ตกใจเลย มนุษย์สัตว์นั้นซื่อตรงกว่ามนุษย์ พวกเขาไม่ได้หยิ่งในศักดิ์ศรี ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้รู้สึกถูกดูหมิ่น พวกเขาก็จะทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ ซึ่งการคุกเข่าขอโทษนั้นก็เป็นแค่เรื่องเด็กๆ

 

ลิงค์พยักหน้ารับ “ดี ฉันขอรับคำขอโทษเอาไว้แล้วกันนะ แต่ว่า เฟลิน่าก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน นายควรจะขอโทษเธอด้วย”

 

โฮลุนกัดฟันของเขา และมองไปทางมนุษย์สัตว์ที่กำลังทุกข์ทรมาน หลังจากลังเลอยู่หลายวินาที เขาก็ขอโทษแบบไม่เต็มใจ “ขอโทษ ข้าสะเพร่าเกินไป”

 

“ไม่เป็นไร จริงๆแล้ว ข้า…”

 

ลิงค์รู้ว่าเฟลิน่ากำลังพูดในสิ่งที่ผิด มนุษย์สัตว์นั้นเถรตรงและชื่นชมคนที่แข็งแกร่ง ถ้าเกิดว่าใครใจอ่อน มนุษย์สัตว์ก็จะคิดว่าพวกเขาแกล้งได้ง่ายและจะทำมัน ซึ่งโฮลุนจะใช้ประโยชน์จากเฟลิน่าอย่างแน่นอนถ้าเกิดว่าเธอทำอย่างนั้น

 

“โอเค เฟลิน่า” เขาตัดบทเธอ “ฉันจะออกไปตามหาวัตถุดิบมาทำยาแก้พิษซักหน่อย พาฉันไปหน่อยสิ”

 

โฮลุนเองก็พูด “ใช่ๆ นักเวทย์พูดถูกแล้ว ผู้หญิง หยุดเสียเวลาแล้วไปช่วยเขาซะ”

 

ดูสิ เขาได้คิดไปเรียบร้อยแล้วว่าเขาสามารถแกล้งเฟลิน่าได้และพูดแบบธรรมดา ถ้าเกิดว่าเฟลิน่ายังคงใจอ่อนต่อไป โฮลุนก็คงจะกดขี่เธอ

 

ลิงค์ว่าเขา “นายควรทำตัวแบบนี้หรอ?”

 

โฮลุนสะดุ้งและเปลี่ยนท่าทีของเขาในทันที แถมเขายังตบตัวเองจนเกิดเป็นเสียงดัง “ข้าขอโทษ คุณผู้หญิง ข้าพูดไม่เหมาะสมอีกแล้ว อย่าเคืองกันเลยนะ”

 

นั่นดูดีขึ้น และพวกเขาก็จะเสียเวลาไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นลิงค์จึงพูดกับเฟลิน่า “ไปกันเถอะ วัตถุดิบที่เหลืออยู่ในทะเลสาบ พาฉันไปที่นั่นที”

 

“อื้ม โอเค” เสียงของเฟลิน่านั้นดูสุภาพอย่างแปลกประหลาด แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นจากการปกป้องของลิงค์

 

เธอแปลงร่างเป็นมังกร และพอลิงค์ปีนขึ้นไป เธอก็กระพือปีกบินไปยังใจกลางของทะเลสาปคริสตัลน้ำเงิน

 

โฮลุนไม่ได้หายใจเลยจนพวกเขาออกไป “นักเวทย์คนนี้เป็นใครกัน?” เขาถามมาโซส “เขาทรงพลังมาก ข้าพูดอะไรไม่ค่อยได้เลยในขณะที่อยู่ต่อหน้าเขา”

 

เขาไม่รู้พื้นเพของฝ่ายอีกฝ่าย แต่มันก็มีแรงกดดันที่มองไม่เห็นจากน้ำเสียงและสีหน้าของเขา โฮลุนไม่สามารถทำอะไรที่เสียมารยาทได้เลย

 

มาโซสยิ้มในใจ เขารู้เหตุผล-ลิงค์นั้นทรงพลัง และเขาก็สามารถหาจุดอ่อนของโฮลุนได้อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็จะต้องยอมแพ้อย่างโดยดีเมื่อตกอยู่ในกำมือของฝ่ายตรงข้าม

 

แต่ว่า, เขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้ กลับกันเขากลับทำให้ลิงค์ดูน่าเชื่อถือขึ้น

 

ด้วยสีหน้าเคารพ เขาพูด “อ้อ เขาเหรอ? เขาน่าจะเป็นนักเวทย์ที่เก่งที่สุดในเผ่าพันธุ์ของข้าแล้ว ข้าคิดว่าในอนาคตเขาน่าจะพอๆกับไบรอันเลย”

 

“ไบรอันหรอ? โอเค ข้ายอมเขาแล้ว” โฮลุนวิ่งกลับไปยังทะเลสาปและตะโกน “พี่น้องของข้า หยุดก่อน! มนุษย์คนนั้นคือไบรอันคนใหม่! เขามาที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกเรา!”

 

นักเวทย์ในตำนานไบรอันนั้นไม่ใช่แค่ชื่อสำหรับเผ่ามนุษย์สัตว์ สำหรับพวกเขา มันคือยศของมนุษย์-ยศอันยิ่งใหญ่เหมือนกับขุนศึกของมนุษย์สัตว์

 

เมื่อได้ยินว่าไบรอันคนใหม่มาถึง ความสิ้นหวังส่วนใหญ่ที่พวกนักรบระดับสูงมีก็ได้หายไป และพวกเขาก็เริ่มมีความหวัง