Advent of the Archmage - ตอนที่ 58: หญิงสาวที่ดื้อรั้น

อ่าวใบไม้แดงตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองริเวอร์โควฟห่างไปประมาณ 2 ไมล์ ที่นั่นมีต้นเมเปิลมากมายและทุกๆฤดูใบไม่ร่วง ทั้งอ่าวจะปกคลุมไปด้วยใบไม้สีแดงตามชื่อของมัน

 

รูปร่างของอ่าวยาวและแคบมีลำธารเล็กๆไหลผ่านตรงกลาง เพราะฤดูใบไม้ร่วงลำธารจึงเกือบจะแห้งแล้งเผยให้เห็นพื้นที่ขนาดใหญ่ของริมฝั่งแม่น้ำ

 

ในพุ่มไม้ข้างๆริมฝั่งแม่น้ำ มีกระท่อมไม้ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว

 

รอบๆกระท่อมไม้มีออร่าความมืดปกคลุมอยู่ ที่นี่คือที่ๆบรรดาโจรของสมาคมซ่อนตัวอยู่ พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการอำพราง แม้แต่นกและสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กอื่น ๆ ก็ไม่รู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขา

 

ภายในกระท่อมไม้นั้นโล่ง มีโซ่เหล็กสองเส้นที่แขวนอยู่ตรงกลางห้องแต่ละเส้นนั้นแขวนมือของ ลูซี่ เอาไว้อยู่ ผมของเธอกระเซอะกระเซิง เสื้อเกราะหนังถูกถอดออกจากร่างกายของเธอและร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอก็มีรอยฟกช้ำและคราบเลือดจากการถูกเฆี่ยน ในบางส่วนของผิวเธอถูกเฆี่ยนจนเห็นเนื้อ มันเกือบจะเห็นไปถึงกระดูกภายใน

 

สมาคมปฏิบัติกับนักโทษของพวกเขาโหดร้ายมาก ลูซี่ เพิ่งถูกจับมาเพียงแค่ 2 ชั่วโมง แต่ว่าพวกเขาก็ได้ทรมานเธอจนเกือบตายแล้ว

 

มีเงามืดยืนอยู่ที่มุมห้อง-นั่นคือเพชณฆาตที่เป็นคนดูแลที่นี่

 

“ว่ายังไง คนสวย ยังไม่อยากจะพูดอะไรงั้นเหรอ?” เสียงของเขาฟังดูสงบและอ่อนโยนเป็นพิเศษ เสียงมันเหมือนกับเขากำลังคุยกับเพื่อนเก่ายังไงอย่างนั้น

 

ลูซี่ คอตกอย่างอ่อนล้า เธอปล่อยให้ผมสีแดงเพลิงของเธอลงมาปิดหน้าของเธอ เลือดไหลเป็นสายน้ำตามร่างกายของเธอ ทำให้เกิดเป็นบ่อเลือดกองอยู่ที่พื้น

 

เมื่อเธอได้ยินเสียงของเงามืดร่างของเธอก็เริ่มสั่นโดยอัตโนมัติ ในสองชั่วโมงที่ผ่านมาทุกครั้งที่มีเสียงดังออกมามันจะมาพร้อมกับการฟาดแส้อย่างรวดเร็ว

 

อย่างที่คาดไว้ แส้ดำออกมาจากความมืดเหมือนกับงูพิษจากมือของเงามืด เพียะ! มันฟาดไปที่หน้าออกของ ลูซี่ และแส้ก็ขดกลับไปในทันที พร้อมทั้งพาชิ้นส่วนเนื้อของเธอมาด้วย

 

การเฆี่ยนครั้งนี้รุนแรงเป็นพิเศษ ด้วยแรงอันมหาศาล แส้ได้แทงเข้าไปในหน้าอกของ ลูซี่ ลูซี่ รู้สึกถึงรสชาติหวานๆของเลือดตีขึ้นมาในคอของเธอ แต่ว่าเธอพยายามบังคับกลืนมันกลับลงไป

 

ใบหน้าของเธอบูดเบี้ยวเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างบูดเบี้ยว “นี่แกไม่มีวิธีการอื่นนอกจากแส้แล้วหรอ?” ลูซี่ พูดอย่างอ่อนแอ

 

ลูซี่ สามารถจัดการกับความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี เธอเป็นทหารรับจ้างมานานแล้วและเคยได้รับความเจ็บปวดที่มากกว่านี้มาแล้ว ครั้งหนึ่งพวกเขาได้ไปตามจับแมงมุมแมกม่าบนภูเขาไฟที่เนินเขาแบล็คสโตนในทางเหนือ แมงมุมไฟได้พ่นน้ำลายที่เป็นกรดใส่ลูซี่และความเจ็บปวดที่เธอได้รับนั้นไม่อาจประเมิณค่าได้ เธอยังจำมันได้จนถึงทุกวันนี้

 

แต่ว่าเธอไม่ได้สนใจความเจ็บปวดแบบนี้เลย ถึงแม้ว่าแส้มันจะเคลือบไปด้วยน้ำเกลือ มันก็ยังไม่ใช่อะไรที่เธอทนไม่ได้!

 

หลังจากที่เธอพูดจบ แส้ก็ฟาดใส่เธออีกครั้ง ครั้งที่เป็นที่หน้าของเธอ แต่ว่าเพราะผมสีแดงหนาๆของเธอปิดหน้าของเธอไว้ การโดนเฆี่ยนครั้งนี้เลยไม่ได้แย่มาก แต่ว่ามันยังคงทิ้งรอยเลือดที่ลึกไว้

 

“ทำไมเธอถึงต้องเก็บความลับเอาไว้หล่ะ?” ในที่สุดเสียงของเงามืดก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย “ถ้าเธอต้องการเงินล่ะก็ ฉันสามารถให้1000เหรียญทองกับเธอได้ในตอนนี้เลยนะ เธอสามารถเอาเงินและไปอยู่ที่ไหนก็ได้ตามที่ต้องการ และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับความหรูหรา…”

 

“เลิกฝันได้แล้ว!” ลูซี่ พ่นเลือดออกไปทางมุมห้อง “ฉันจะกลับมาและฆ่าพวกแกทุกคน!”

 

เธอไม่ใช่หญิงสาวอ่อนแอที่ทำได้แต่ร้องไห้และรอให้คนมาช่วย ชื่อเล่นของเธอในหมู่ทหารรับจ้างคือกุหลาบเพลิง เธอจะชดใช้หนี้ของเธอเสมอ ไม่ว่านั่นจะเป็นหนี้ของความกตัญญูหรือการแก้แค้น เธอสาบานว่าถ้าเธอหนีออกไปจากที่นี่ได้ เธอจะกลับมาและตอบแทนในสิ่งที่เจ้าคนขี้ขลาดที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดทำกับเธอ!

 

“ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องผิดหวัง แต่ว่าเธอไม่มีทางได้มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนั้นหรอก ไม่มีใครจะมาช่วยเธอด้วย บางที ฉันควรจะบอกว่าพวกเราคือสมาชิกของสมาคม เพื่อนทหารรับจ้าง 2 คนของเธอไม่มีทางที่จะสู้พวกเราได้หรอก พวกเขาไม่แม้แต่จะเสี่ยงด้วยซ้ำ ฮี่ฮี่” เงาสีดำหัวเราะอย่างเสียใจและพูดต่อ “ยังไงซะ การทรมานเธอมันก็เพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น ถ้าเธอยังไม่พูดตอนนี้ ฉันจะสอนให้เธอรู้จักกับนรกบนดินเอง!”

 

ในตอนที่เธอได้ยินคำว่าสมาคม หัวใจของเธอก็รู้สึกหดหู่ แน่นอน เธอรู้จักสมาคม มันคืองูพิษที่เกาะติดทวีปฟิรุเมน ส่วนใต้ของป่าเกอแวนท์คืออาณาเขตหลักของพวกมัน

 

พลังของพวกเขามากกว่ากลุ่มภารดรแห่งความมืดถึง10เท่า ไม่สิอาจจะมากกว่า100เท่าด้วยซ้ำ นี่มันเกินกว่าขีดความสามารถที่กลุ่มทหารรับจ้างฟลามิงโก้จะสามารถสู้ได้ ต่อให้แจกเกอร์ กับ กิลเดิร์น มาเพื่อช่วยเธอ พวกเขาก็มีแต่จะมาพบกับจุดจบของพวกเขาที่นี่

 

ถ้าคนที่จับเธอมาคือคนของสมาคม ถ้างั้นก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีโอกาสที่จะรอดชีวิตได้แล้ว

 

เธอหัวเราะอย่างข่มขื่น ในใจของเธอย้อนนึกภาพไปถึงชายผอมบางที่ดูอ่อนแอ-นั่นคือภาพของนักเวทย์หนุ่มที่แสนฉลาด เจ้านายที่เธอเพิ่งจะสาบานว่าจะจงรักภักดีด้วย เขาจะมาเพื่อช่วยเธอไหมนะ?

 

เธอไม่มั่นใจ

 

ในความทรงจำของเธอนิสัยของชายหนุ่มมักจะสงบและดูเฉยเมยอยู่เสมอ ตาของเขาดูเหมือนจะไม่เคยขยับเลย พวกมันดำมืด นุ่มลึกและเงียบสงบ เหมือนกับไม่มีอะไรที่จะปลุกความรู้สึกของเขาได้

 

ตอนที่เธอไปทำความสะอาดห้องของเขา เขาไม่เคยแม้แต่ชายตามาที่เธอเลย ร่างกายอันน่าดึงดูดของเธอ ใบหน้าที่สวยงามของเธอไม่มีอะไรสามารถดึงดูดเขาได้เลย ดวงตาของเขายึดติดอยู่กับเวทมนตร์และคาถาอยู่ตลอดเวลา ปฏิกิริยาตอบสนองที่เธอได้รับคือการพูด “ขอบคุณนะ” ตอนที่เธอทำเสร็จเท่านั้นไม่มีอะไรไปมากกว่านี้

 

ช่างเป็นคนที่ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย เธอไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธออยู่ส่วนไหนในหัวใจหรือความคิดของเขา แต่ว่า เธอคิดว่าบางทีเธออาจจะไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นต่อเขาก็ได้

 

อ้า ฉันวางแผนว่าจะมุ่งมั่นฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ในอีก2-3วันจากนี้ แต่ว่าฉันคิดว่าฉันคงไม่มีโอกาสได้ทำมันแล้วในตอนนี้ ลูซี่ ถอนหายใจอยู่ภายในใจ

 

เส้นทางที่สดใสอยู่เบื้องหน้าของเธอ แต่ในขณะที่เธอกำลังก้าวเข้าไปในทันใดนั้นก็มีงูพิษกระโจนออกมากัดเธอ และตอนนี้ทุกๆอย่างก็พังลง เหลือไว้เพียงแค่ความมืดมิด

 

“ตอนนี้เธอเข้าใจรึยัง?”ในมุมห้อง เงามืดได้พูดขึ้นอีกครั้ง

 

ลูซี่ กัดริมฝีปากของเธอ และส่ายหน้า “ฉันไม่มีทางบอกแกหรอก”

 

พลังของสมาคมนั้นยิ่งใหญ่ ต่อให้เป็นเจ้านายของเธอ ลิงค์ จะเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่ง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอาชนะพวกมันได้ มันเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ถ้าเขาจะไม่มาเพื่อช่วยเธอ แต่ว่าเธอไม่อาจจะผิดคำสาบานและทรยศเขาได้

 

“ช่างเป็นหญิงสาวที่ดื้อรั้นจริงๆ ฉันหล่ะชื่นชมเธอจริงๆ ฮ่าฮ่า”เขาเดินออกมาจากมุมมืดของห้อง ร่างกายส่วนต่างๆของเขาเริ่มโผล่ออกมาจากความมืด และคนๆนี้ก็แต่งตัวเหมือนโจรทั่วไป ใส่หน้ากากและสวมเกราะหนังสีน้ำตาล ที่มือซ้ายของเขาถือแส้ที่เต็มไปด้วยเลือด และมือขวาของเขาถือมีดอันแหลมคมอยู่

 

เขาขว้างแส้หนังทิ้งไปและเดินมาหา ลูซี่ อย่างแผ่วเบาพร้อมกับควงมีดไปด้วย เขายื่นมือมาจับเธอเงยหน้าขึ้น จากนั้นเขาหัวเราะและพูดว่า “เธอเห็นมีดเล่มนี้รึเปล่า? มันเรียกว่า เครื่องชำแหละ”

 

ในตอนที่เขาพูด เขาก็ลากวงกลมลงบนหน้าอกของลูซี่ด้วยมีด เสียงของเขาสุภาพมากกว่าปกติ เขาพูดว่า “นี่มันคมมากเลยนะ สำหรับใครที่ปฏิเสธที่จะร่วมมือด้วย ฉันจะตัดเนื้อพวกมันออกทีละน้อยๆ ฉันจะเปิดหน้าอกของพวกมันออก และพวกมันจะได้เห็นหัวใจของพวกมันเต้น จากนั้นฉันจะตัดเอาไส้ในออก และพวกมันจะได้เห็นตับ ลำไส้ และส่วนอื่นๆที่เหลือของตัวเอง แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะทำอย่างนุ่มนวล มันจะได้ไม่เจ็บเกินไป และเธอจะได้ไม่ตายอย่างรวดเร็ว”

 

“แกมันปีศาจ!” ในที่สุด ลูซี่ ก็รู้สึกถึงความน่ากลัวที่แท้จริง เธอไม่เคยกลัวความตายเลย แต่ว่าเธอกลัวการทรมานอันน่าสยดสยองนี่

 

“ขอขอบคุณสำหรับคำชม” จอมโจรพูด เขายิ้มอย่างชั่วร้าย ตาของเขาดูเย็นชาอย่างมาก”เอาล่ะ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอแล้ว เธอจะพูดหรือว่าเธอจะเงียบต่อหล่ะ?”

 

ในชั่วจังหวะหนึ่งได้มีความลังเลอยู่ในใจของ ลูซี่ แต่ว่าเธอก็สลัดมันออกไปอย่างรวดเร็ว เธอกัดริมฝีปากของเธอและพูด “ฉันตายไปซะยังจะดีกว่า จากนั้นฉันก็จะขึ้นไปอยู่ในอาณาจักรของเทพและมองลงมาดูแกตกนรก!”

 

“อ้า” เจ้าโจรถอนหายใจ มีดของเขาค่อยๆใกล้เข้ามาจนเกือบจะเจาะทะลุหน้าอกที่เต็มไปด้วยเลือดของ ลูซี่

 

แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีคนๆนึงมาเคาะประตูและมีเสียงพูดมาจากข้างนอก “ท่านครับ ทหารรับจ้างของเมืองริเวอร์โควฟส่งข้อความมาครับ”

 

เจ้าโจรหยุดการกระทำของเขาทันที เขาเก็บมีดของเขา และตบหน้าของ ลูซี่ “โอ้ ดูเหมือนเพื่อนของเธอจะมาตายนะ พวกมันนี่ช่างโง่เหมือนกับเธอจริงๆ”

 

ในตอนที่เขาพูด เขาก็เปิดประตูไม้และเดินออกไป

 

ดวงตาของ ลูซี่ มีประกายทันที นี่เขามาที่นี่เพื่อช่วยฉันงั้นเหรอ?

 

เธอรู้จัก แจกเกอร์ กับ กิลเดิร์น ดีว่าเขาจะต้องมาช่วยเธออย่างแน่นอน แต่ว่าพวกเขาไม่มีทางที่จะหาเธอเจอได้เร็วอย่างนี้ คนๆเดียวที่สามารถรู้ได้ว่าเธอถูกพาไปที่ไหนและส่งข้อความมาได้ในเวลาอันใกล้ขนาดนี้มีเพียงแค่ ลิงค์ เท่านั้น

 

ในตอนนี้ หลายอารมณ์ของเธอได้หลั่งไหลออกมาผสมกัน มันมีทั้งความดีใจ ความกังวลและความรู้สึกขอบคุณ ในใจของเธอรูปร่างของนักเวทย์หนุ่มคนนั้นค่อยๆชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ

 

ที่ด้านนอกของกระท่อมไม้

 

ในตอนที่ แอนดี้ ได้ยินข้อความจากลูกน้องของเขา เขาก็ขมวดคิ้ว ทำไมถึงมีนักเวทย์อยู่ในหมู่พวกมันได้? บ้าจริง!

 

พวกเขาขอให้ ลูซี่ ปลอดภัยและไม่เป็นอันตราย แต่ว่าเธอถูกซ้อมจนทั้งร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเลือดและรอยฟกช้ำ นี่อาจจะเป็นปัญหาได้ เขาคิดใคร่ครวญและพูด “ไปบอกพวกเขาว่าให้มาที่อ่าวใบไม้แดง”

 

“ได้ครับท่าน” จอมโจรหันหลังและเดินออกไป

 

แอนดี้ จ้องไปที่หลังของจอมโจรและคิด คนธรรมดาไม่มีทางที่จะรู้เรื่องรูนเวทมนตร์และพวกเขาไม่แม้แต่ที่จะกล้าสัมผัสมัน มีแต่นักเวทย์เท่านั้นที่รู้คุณค่าที่แท้จริงของมัน ดูเหมือนว่ามันจะตกไปอยู่ในมือของนักเวทย์จริงๆ ฮ่า!พวกมันมีกันแค่3คน แต่พวกมันยังต้องการที่จะสู้กับข้าอีกหรอ ช่างโง่จริงๆ!

 

จากนั้น แอนดี้ ก็ผิวปาก และไม่นานหลังจากนั้น ก็มีเงามืดโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ “ครับท่าน ไม่ทราบว่าท่านจะสั่งอะไรครับ?”

 

“รวมรวบสมาชิกของกลุ่มดาบแห่งความมืดทั้งหมดและบอกพวกมันให้ใส่เกราะป้องกันเวทมนตร์และถือมีดต่อต้านเวทมนตร์ของพวกมันมาด้วย! แล้วก็เอาอุปกรณ์ป้องกันเวทมนตร์ของข้ามาด้วย!” แอนดี้ สั่ง

 

“ได้ครับท่าน”

 

แอนดี้ พูดอย่างดูถูก “นักเวทย์งั้นเหรอ?มาดูซิว่ามันจะทำอะไรได้”