Advent of the Archmage - ตอนที่ 57: พันธมิตรที่น่าเกรงขาม

สิบนาทีต่อมา, ลิงค์ กับ แอนนี่ ก็มาถึงโรงแรมริเวอร์โควฟ

 

ด้วยความที่ แอนนี่ เป็นเชื้อพระวงศ์, พวกเขาจึงไม่สามารถอยู่ที่ห้องโถงได้, เพราะมันอาจจะดึงดูดความสนใจมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงไปรวมตัวกันที่ชั้นสองในห้องนั่งเล่นส่วนตัวของห้องสูทที่ดีที่สุดของโรงแรม นอกจาก ลิงค์ กับ แอนนี่ แล้ว, ยังมีอัศวินที่ถามชื่อของ ลิงค์ ก่อนหน้านี้อยู่ที่นี่ด้วย ชื่อของเขาคือ แอนเดอร์สัน

 

พร้อมๆกันนั้น, แจ็คเกอร์ กับ กิลเดิร์น ก็ยังคงอยู่ที่ห้องโถงชั้นล่าง, เฝ้ารอข้อความจากสมาคม

 

“ทำไมตอนนั้นนายถึงจากไปโดยไม่ล่ำลากันเลยหล่ะ?” แอนนี่ ถาม

 

แอนนี่ สวมชุดเกราะอ่อนที่ส่องแสงสีกรมท่า เธอจ้อง ลิงค์ ตาไม่กระพริบ, ตั้งตารอคอยคำตอบของเขา ดวงตาสีน้ำเงินลึกของเธอแต่งแต้มด้วยสัญญาณของความโกรธ

 

ในตอนที่พวกเขาพบกันบนถนน, เธอกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงตามคำสั่งเรียกตัว หลังจากเหตุการณ์สังหารหมู่ในแกลดสโตน, พ่อของเธอและแม้กระทั่งกษัตริย์ ลีออน ก็ได้ให้ความสนใจอย่างไกล้ชิดกับเรื่องการบุกของพวกดาร์กเอลฟ์ และเพราะ แอนนี่ มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์โดยตรง, เธอจึงถูกเรียกมาที่เมืองหลวงเพื่อรายงานกับกษัตริย์

 

ลิงค์ ถอนหายใจออกมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพบนักฆ่าในตำนานคนนี้หลังจากที่หนีจากแกลดสโตนมาไกลขนาดนี้ เขาอดที่จะรู้สึกทึ่งกับความบังเอิญที่น่าทึ่งนี้ไม่ได้

 

ในแกลดสโตน, ภัยคุกคามที่ต่อเนื่องจากพวกดาร์กเอลฟ์นักฆ่าทำให้ ลิงค์ ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงเคลื่อนย้ายอยู่ตลอด, เพราะกลัวว่าจะเอ้อระเหยอยู่ในที่แห่งเดียวนานเกินไป แต่ตอนนี้เขาอยู่ในเมืองริเวอร์โควฟ, ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ใจกลางของอาณาจักรนอร์ตันที่ห่างไกลจากภัยคุกคามจากต่างถิ่น แถม, ตั้งแต่นั้นมาเขาก็สามารถเรียนรู้เวทย์มนตร์ระดับสูงขึ้นได้มากกว่าเดิม ดังนั้นความหวาดหวั่นและความวิตกกังวลทั้งหมดที่เขารู้สึกในแกลดสโตนได้หายไปหมดแล้ว

 

ลิงค์ ครุ่นคริดอยู่ครู่นึง, จากนั้นเขาก็คิดคำอธิบายที่เหมาะสมสำหรับ แอนนี่ ได้

 

“ฉันเดาว่าเธอคงจะสงสัยว่านักเวทย์ฝึกหัดสามารถใช้เวทย์ระดับสูงอย่างระเบิดเพลิงได้ยังไงสินะ?” ลิงค์ พูดพลางหัวเราะ

 

ความสนใจของ แอนนี่ ถูกดึงดูดกับคำพูดพวกนี้ นี่เป็นสิ่งที่เธออยากรู้อย่างแน่นอน ความสนใจของ แอนเดอร์สัน ก็พอๆกัน เขาคิดอยู่เสมอว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นแค่ลูกชายของชนชั้นสูง, หรือไม่ก็เป็นแค่นักเวทย์ฝึกหัดธรรมดาทั่วไป เขารู้สึกประหลาดใจที่พบว่า ลิงค์ มีฝีมือดีพอที่จะใช้เวทย์มนตร์ที่ทรงพลังอย่างระเบิดเพลิงได้!

 

เขาอายุเท่าไหร่กัน? เขาดูไม่น่าจะแก่ไปกว่า 16 หรือ 17 เลยนะ! นักเวทย์ฝึกหัดที่อยู่ในวัยนี้น่าจะรู้เวทย์มนตร์เลเวล 0 แค่สองสามอย่างไม่ใช่หรอ? อัศวินสงสัย

 

และแล้ว, ภายใต้สายตาของ แอนนี่ กับ แอนเดอร์สัน, ลิงค์ ก็เริ่มอธิบายด้วยความจริงที่เขาเติมแต่งเข้าไปแค่ครึ่งเดียว

 

“ตอนแรกฉันไม่สามารถร่ายระเบิดเพลิงได้หรอก ในความเป็นจริง, เวทย์มนตร์ระดับสูงสุดที่ฉันรู้ก็มีแค่เวทย์เลเวล 2 แต่หลังจากที่เอาชนะนักเวทย์ โฮล์มส์ ได้, ฉันก็กลับไปที่สถาบันเฟลมมิ่งและพบคำภีร์ระเบิดเพลิงสามอันที่นั่น พลังของคำภีร์พวกนั้นแข็งแกร่งเกินเลเวลของฉัน, มันก็เลยส่งผลย้อนกลับมาหาฉันด้วย ร่างกายของฉันอ่อนแอลงอย่างมากหลังจากที่ใช้พวกมัน, จนถึงจุดที่ฉันไม่สามารถใช้เวทย์มนตร์อะไรได้เลยหล่ะ เธอก็รู้นี้อันตรายในแกลดสโตนมันรุนแรงขนาดไหน ฉันอยู่ที่นั่นจนนาทีสุดท้ายด้วยสภาพที่อ่อนแอไม่ได้ ดังนั้น, ในท้ายที่สุด, ฉันก็เลยไม่มีทางเลือกนอกจากหนีลงใต้ให้เร็วที่สุดและระมัดระวังที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้—ฉันก็เลยไม่มีโอกาสได้บอกลากับเธอ” ลิงค์ พูดออกมาแต่ละคำอย่างระมัดระวัง

 

เขาคิดว่าคำอธิบายของเขามีเหตุผล อาจจะมีคลาดเคลื่อนไปบ้างในบางประเด็น, แต่สถาบัน เฟลมมิ่ง ก็ไหม้เป็นจุลไปแล้ว, ดังนั้นจึงไม่มีทางที่คนอื่นจะหักล้างเหตุผลของเขาได้

 

แอนนี่ เชื่อในคำอธิบายของ ลิงค์ อย่างสมบูรณ์เพราะเธอคิดว่าเขาไม่มีเหตุผลอะไรให้โกหกเธอ แต่, เธอก็ยังอดที่จะรู้สึกใจหายกับการกระทำของ ลิงค์ ไม่ได้

 

“แต่ถึงอย่างนั้นนายก็ควรจะบอกฉัน, ฉันจะได้ส่งคนไปปกป้องนายและทำให้มั่นใจว่านายหนีลงใต้ได้อย่างปลอดภัย” แอนนี่ พูด

 

เฮ้อ, เรื่องเล็กๆน้อยๆเอง, โกรธอะไรนักหนา  ลิงค์ อยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่เพียงแค่ แอนนี่ จะเป็นเจ้าหญิงเท่านั้น, แต่เธอยังเป็นเพื่อนด้วย ลิงค์ เข้าใจว่าเธอแค่แสดงออกมาเพราะความเป็นห่วง, ดังนั้นเขาไม่สามารถเย็นชาใส่เธอได้ และเพราะฉะนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอธิบายต่อไปอย่างอดทน

 

“ทุกอย่างปกติดีนะ, เพราะฉันพบเส้นทางหนีลับ ฉันมาถึงป่าเกอร์เวนท์ได้อย่างปลอดภัยในเวลาเที่ยงวันของวันเดียวกัน” ลิงค์ พูด

 

ด้วยความเร็วในการบินของ เซลีน,  มันจึงใช้เวลาแค่สามชั่วโมงเท่านั้นในการเดินทางด้วยระยะหนึ่งพันไมล์ระหว่างแกลดสโตนถึงป่าเกอร์เวนท์

 

แอนนี่ ไม่มีข้อโต้แย้งกับ ลิงค์ อีก, แต่เธอก็ยังไม่สามารถยอมรับความจริงที่ ลิงค์ ทิ้งแกลดสโตนโดยไม่บอกเธอได้ เพราะมันรู้สึกเหมือนกับว่า ลิงค์ ไม่แคร์ความรู้สึกของเธอ…เดี๋ยวนะ, คิดอะไรแปลกๆเนี่ย! ทำไม ลิงค์ จะต้องแคร์ความรู้สึกของเธอด้วยหล่ะ?

 

เธอรู้สึกสับสนอย่างสมบูรณ์ในตอนที่เธอพบเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความหงุดหงิดของเธอ, และความโกรธในหัวใจของเธอก็หายไป เธอพยายามเรียกสติกลับมาอย่างรวดเร็ว

 

“ฉันเห็นนายดูกลุ้มใจมากเลยตอนที่เจอกันบนถนน, และเพื่อนของนายก็ดูใจลอยๆด้วย มีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหรอ?” แอนนี่ ถาม

 

สวรรค์รู้ดีว่า ลิงค์ กำลังรอคำถามนี้อย่างกระตือรือร้นขนาดไหน ลิงค์ เองก็ค่อนข้างจะดีกับเธอ, ดังนั้นเขาหวังว่าเธออาจจะยอมให้ความช่วยเหลือเขาในการต่อสู้กับสมาคม

 

ไม่ใช่ว่า ลิงค์ กลัวที่จะเผชิญหน้ากับองค์กรคนเดียว แต่ปัญหาคือความจริงที่ว่าอิทธิพลและอำนาจของสมาคมกระจายไปทั่วโลกมนุษย์, ดังนั้นต่อให้เขาสามารถทำลายสาขาป่าเกอร์เวนท์ได้, เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับคลื่นหลังจากคลื่นแห่งการโต้กลับอีก

 

มีคำกล่าวที่ว่า ‘มันเป็นไปได้ที่จะเป็นโจรเป็นเวลาหนึ่งพันวัน, แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกันโจรด้วยระยะเวลาเท่ากัน’ คุณมีแนวโน้มที่จะถูกขยี้และล้มเหลวจากการตั้งรับอยู่เฉยๆมากกว่าการรุกอย่างว่องไว ลิงค์ เกลียดการที่จะต้องมาปกป้องตัวเองจากพวกสมาคมไปตลอดชีวิตที่เหลือของเขา

 

แต่ถ้าเขาสามารถขอความช่วยเหลือจากเจ้าหญิง แอนนี่ ได้, ถึงสมาคมจะพบว่า ลิงค์ เอาชนะหนึ่งในสาขาของพวกเขาได้, พวกเขาก็ยังคงไร้ซึ่งหนทางที่จะต่อกรกับความแข็งแกร่งของกองทัพระดับประเทศ, และนั่นก็คงจะทำให้พวกเขาไม่อยากตอบโต้มากขึ้น

 

ด้วยความช่วยเหลือของ แอนนี่, ลิงค์ อาจจะสามารถโยกย้ายความเสี่ยงกับพวกสมาคมแทนได้

 

และด้วยเหตุนั้น, ลิงค์ จึงเล่าทุกๆอย่างที่เขาเผชิญในเมืองริเวอร์โควฟให้ แอนนี่ ฟัง, โดยเริ่มจากการพบกันของเขากับกลุ่มทหารรับจ้างฟลามิ้งโก้, การต่อกับพวกภราดรแห่งความมืดเพื่อแสวงหาเหรียญทองของพวกเขา จากนั้นเขาก็บอก แอนนี่ เกี่ยวกับสมบัติลับของ วิกเตอร์ และจากนั้นก็เรื่องที่สมาคมรู้ว่าพวกเขาครอบครองสมบัติลับนั้นอยู่, และในที่สุดก็เรื่องที่ ลูซี่ ถูกลักพาตัว สิ่งเดียวที่ ลิงค์ ไม่เล่าก็คือเรื่องของอักขระวิญญาณ

 

เขามั่นใจว่าเขาสามารถเก็บเรื่องการมีอยู่ของอักขระวิญญาณจาก แอนนี่ และผู้ติดตามของเธอได้ สมาคมไม่เคยกล่าวถึงมันเพราะมันเป็นของต้องห้ามในดินแดนแห่งแสง แจ็คเกอร์ กับ กิลเดิร์น เป็นผู้ติดตามของเขา, ดังนั้นพวกเขาจะไม่เปิดเผยมันเช่นกัน

 

พอ ลิงค์ เล่าเรื่องของเขาจบ แอนนี่ ก็หันไปหา แอนเดอร์สัน แล้วพูด “นายพล, ดูเหมือนว่าพวกสมาคมจะหาญกล้าเกินไปแล้วนะ พวกมันกล้าที่จะก่อปัญหาขนาดนี้แม้ว่าจะอยู่ใกล้เมืองสปริงได้ยังไง เรื่องอาจจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เลวร้ายๆพอๆกับในแกลดสโตนเลยก็ได้ถ้าไม่ทำการตรวจสอบพวกมัน มันถึงเวลาแล้วไม่ใช่หรอที่พวกเราจะชะล้างกลุ่มโจรสกปรกนี้ออกจากอาณาจักร?”

 

ทุกๆคนรู้ดีว่าสมาคมเป็นองค์กรที่มีพิษภัยและเป็นอันตราย ในความเป็นจริง, ทุกๆอาณาจักรในดินแดนแห่งแสงต่างก็พยายามที่จะทำลายสมาคม, แม้ว่าจะไม่มีความพยายามของอาณาจักรไหนที่ส่งผลอย่างยั่งยืนเลยก็ตาม แต่ตอนนี้ที่เจ้าหญิง แอนนี่ เป็นคนออกคำสั่ง, จึงเป็นธรรมดาที่ นายพล แอนเดอร์สัน จะเร้าร้อนขึ้นมาด้วยความกระตือรือร้น

 

“รับทราบครับ, ท่านหญิง” แอนเดอร์สัน พูดด้วยน้ำเสียงที่เอาจริงเอาจัง เขาเอามือขวาทาบที่หัวใจของเขา “ผมจะเรียกรวมพลทหารในเมืองริเวอร์โควฟเดี๋ยวนี้เลยครับ”

 

“ดี คุณไปได้แล้ว ยิ่งเรื่องตัดสินเร็วขึ้นเท่าไหร่, ก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น” แอนนี่ ยังคงรักษาเปลือกนอกที่เยือกเย็นและความถือตัวเอาไว้ขณะที่เธอพูดกับ แอนเดอร์สัน

 

แอนเดอร์สัน โค้งคำนับอีกครั้งและเดินออกจากห้องนั่งเล่นด้วยการก้าวเท้ายาวๆ

 

พอประตูปิด, แอนนี่ กับ ลิงค์ ก็ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง

 

ในหัวของ ลิงค์ เต็มไปด้วยเรื่องของสมาคม, ดังนั้นเขาจึงรู้สึกกระสับกระส่ายขณะที่ยังนั่งอยู่ในห้องโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

 

“เจ้าหญิง—” เขาเริ่มพูดหลังจากที่เงียบไปไม่กี่นาที

 

“เรียก แอนนี่ เถอะ, เหมือนที่นายเรียกในแกลดสโตน” แอนนี่ พูดแทรก

 

“ก็ได้, ถ้างั้น แอนนี่” ลิงค์ พูด “ข้อความของสมาคมมาถึงได้ตลอดเวลา พวกเราไปรอมันที่ห้องโถงกันไหม?”

 

แจ็คเกอร์ กับ กิลเดิร์น อยู่ในห้องโถงก็จริง, แต่พวกเขาทั้งคู่ก็กลัวจนตัวแข็งทื่อเมื่อคิดว่าต้องเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามอย่างสมาคม ลิงค์ คิดว่ามันจะดีที่สุดสำหรับเขาที่จะไปอยู่ที่นั่นกับพวกเขา

 

“ก็ได้, ถ้างั้นไปกันเถอะ” แอนนี่ ตอบกลับ

 

ทั้งคู่ยืนขึ้นและมุ่งหน้าไปที่ประตู, แต่พอมือของ ลิงค์ ยื่นไปเกือบถึงลูกบิดประตู, เขาก็ได้ยินน้ำเสียงที่แผ่วเบาของ แอนนี่ ดังมาจากข้างหลังของเขา

 

“ผู้หญิงที่ชื่อ ลูซี่ นี่น่ารักไหม?” เธอถาม

 

ถามทำไมเนี่ย? ลิงค์ สงสัย เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยความสับสนและเงียบไปครู่นึง

 

“เธอก็โอเคดีนะ” ลิงค์ ตอบกลับไปในที่สุด

 

“หรอ, แล้วน่ารักกว่าฉันไหม?” แอนนี่ ถามอีกครั้ง

 

“พวกเธอทั้งคู่ก็…เอ่อ…ไม่สิ, สวยไม่เท่าเธอหรอก” ลิงค์ พูด ในที่สุดเขาก็รู้ความหมายที่อยู่เบื้องหลังน้ำเสียงที่แปลกประหลาดในน้ำเสียงของ แอนนี่ หรือว่า แอนนี่ จะตกหลุมรักเขา? แต่นั่นเป็นไปไม่ได้หรอก, พวกเขาเพิ่งจะเจอกันรวมๆแล้วก็สองชั่วโมงเองนะ, ความรู้สึกจะพัฒนาไปเร็วขนาดนั้นได้ยังไง?

 

พูดตามตรง, ลิงค์ คิดกับ แอนนี่ แค่ในฐานะเพื่อน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น เธออาจจะเป็นเจ้าหญิง, และน่ารักใช้ได้เลยทีเดียว, แต่เธอก็ไม่ใช่สเป็คของเขา เขาต้องระวังสิ่งที่เขาพูด, เพื่อไม่ให้ทำร้ายความรู้สึกของเธอ เขาไม่ต้องการที่จะเสี่ยง, เพราะกลัวว่ามันอาจจะส่งผลถึงการตัดสินใจของเธอที่จะช่วยเขาต่อสู้กับสมาคม

 

“ลูซี่ เป็นผู้ติดตามของฉัน” ลิงค์ พูด, ขณะที่รีบหันกลับมาเผชิญหน้ากับ แอนนี่ “พวกเราต่อสู้มาด้วยกัน, เพราะฉะนั้นถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอ, หรือแม้กระทั่ง แจ็คเกอร์ หรือ กิลเดิร์น, ฉันก็จะทำทุกๆอย่างที่อยู่ในความสามารถของฉันเพื่อช่วยพวกเขา หน้าตาของ ลูซี่ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้หรอก มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำเพื่อให้บรรลุหน้าที่ของฉันในฐานะเจ้านายของพวกเขา” ลิงค์ อธิบายอย่างเอาจริงเอาจัง

 

ทั้งเจ้านายและผู้ติดตามต่างก็มีความรับผิดชอบและหน้าที่ของตัวเองที่ต้องค้ำจุนเอาไว้ ในเมื่อพวกเขาสาบานให้กันและกันแล้ว, ผู้ติดตามก็ต้องซื่อสัตย์ต่อเจ้านายของพวกเขา, และในทางกลับกัน, เจ้านายก็มีหน้าที่คอยปกป้องผลประโยชน์ของผู้ติดตามของเขา ถ้าผู้ติดตามตายเพราะการต่อสู้เพื่อเขา, เจ้านายก็ต้องจัดพิธีศพให้เหมาะสมกับผู้ติดตามคนนั้นเพื่อไม่ให้ผู้ติดตามคนอื่นเสียความเชื่อมั่นในตัวเขา

 

ตามที่คาดเอาไว้, แอนนี่ สดใสขึ้นมาในทันทีที่เธอได้ยินคำอธิบายของ ลิงค์ การก้าวเท้าของเธอเร็วขึ้นและเธอก็รีบเดินมาหาหลัง ลิงค์ ทัศนคติของเธอเองก็ไปทางบวกมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

 

“ถ้านายมีปัญหาเรื่องการเข้าสถาบัน, ฉันสามารถเขียนจดหมายแนะนำให้ได้นะ พ่อของฉันมีเพื่อนที่เป็นนักเวทย์เลเวล 6 ที่แข็งแกร่งอยู่ แล้วเขาก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาอยู่ที่สถาบันเวทย์มนตร์อีสโควฟด้วย เขาจะรับนายเข้าไปดูแลตราบเท่าที่พ่อของฉันสั่ง ด้วยพรสวรรค์ของนาย, เขาคงจะมีความสุขมากแน่ๆที่รับนายเป็นนักเรียนของเขา ส่วนเรื่องในครั้งนี้ฉันจะปล่อยผ่านไป, แต่นายต้องให้ฉันช่วยนะถ้านายมีปัญหาในครั้งหน้าอีก” แอนนี่ พูด

 

“ฉันจะจำเอาไว้” ลิงค์ ตอบกลับ

 

แล้ว ลิงค์ ก็เปิดประตูและทั้งคู่ก็ออกจากห้อง แต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินต่อไปได้อีก, พวกเขาก็เจอกับ แจ็คเกอร์ ที่บันไดโดยบังเอิญ

 

“นายท่าน, มีจดหมายมาจากสมาคมครับ” เขาพูด

 

“พวกมันว่ายังไง?” ลิงค์ ถาม, ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง

 

“พวกมันขอให้พวกเราไปพบพวกมันที่อ่าวใบไม้แดง, ทางตอนใต้ของเมืองริเวอร์โควฟก่อนบ่ายสามโมงครับ, แล้วก็ขอให้เอาเอ่อ…เหรียญทองไปแลกเปลี่ยนกับความปลอดภัยของ ลูซี่ ด้วยครับ” แจ็คเกอร์ พูด เขาเห็น แอนนี่ อยู่ด้วยและคิดว่ามันไม่ฉลาดเลยที่จะกล่าถึงคริสตัลต่อหน้าคนนอก, ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนมันเป็น‘เหรียญทอง’แทน

 

แอนนี่ จับข้อสงสัยในน้ำเสียงของ แจ็คเกอร์ ไม่ได้, เธอแค่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจแล้วพูด “อำนาจของสมาคมขยายเข้าไปในป่าเกอร์เวนท์แล้วหรอ? ดูเหมือนว่าฉันจะมาถูกเวลานะ!”

 

แจ็คเกอร์ ค่อนข้างจะไม่เข้าใจสิ่งที่ แอนนี่ กำลังสื่อ, ดังนั้นเขาจึงมอง ลิงค์ เพื่อขอคำอธิบาย

 

“เจ้าหญิง แอนนี่ จะช่วยพวกเราช่วยเหลือ ลูซี่ ตอนนี้นายพล แอนเดอร์สัน ออกไปที่เมืองเพื่อเรียกรวมทหารตามคำสั่งของเธอแล้ว” ลิงค์ พูด

 

แจ็คเกอร์ มีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันที ด้วยความช่วยเหลือของตระกูลราชวงศ์, ภัยคุกคามของสมาคมในตอนนี้ก็ดูจะไม่ค่อยน่ากลัวมากนัก ดูเหมือนว่าจะมีโอกาสที่จะช่วย ลูซี่ ได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกประหลาดใจอยู่ดี ที่ได้รู้ว่าเจ้านายของเขารู้จักกับเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์ แถมยังเข้ากันได้ดีกับเธอมากด้วย!

 

ลิงค์ หันไปหา แอนนี่ แล้วพูด “แอนนี่, สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการช่วย ลูซี่, พวกเราค่อยคิดเรื่องการทำลายสมาคมที่หลังเถอะ ตอนนี้พวกเราไม่สามารถทำให้มันวุ่นวายมากเกินไปได้, เพื่อไม่ให้พวกมันรู้แผนการของพวกเรา ฉันวางแผนที่จะไปที่นั่นด้วยกันกับ กิลเดิร์น และ แจ็คเกอร์, ส่วนเธอกับคนที่เหลือค่อยตามมาเงียบๆที่หลังแล้วกันนะ—”

 

“ไม่, ฉันจะไปกับนายตอนนี้เลย, แอนเดอร์สัน จะรออยู่ที่นี่เพื่อวางแผนเพิ่มเติมและตามพวกเราไปที่หลัง และอย่ามาพยายามห้ามฉันหล่ะ, เพราะมันอันตรายเกินไปสำหรับนายที่จะไปต่อสู้คนเดียว นายเคยช่วยชีวิตฉันตอนอยู่ที่แกลดสโตน, เพราะฉะนั้นตอนนี้ให้ฉันช่วยนายเถอะ” แอนนี่ พูด, ด้วยสายตาที่แน่วแน่

 

“ก็ได้” ลิงค์ รู้ว่าไม่มีประเด็นอะไรที่จะเถียงเรื่องนี้, ดังนั้นเขาจึงแค่พยักหน้าเฉยๆ

 

แล้ว, แอนนี่ ก็รีบเขียนจดหมาย, และบอกคนรับใช้ของเธอให้ส่งมันให้กับ แอนเดอร์สัน

 

“ไปกันเถอะ” เธอพูด “พวกเราจะขี่มาของฉันไป!”