Advent of the Archmage - ตอนที่ 252: การปะทะกันในพื้นที่รกร้าง

ที่รกร้างเฟิร์ด

 

โรมิลสันอัญเชิญอาชาทมิฬที่เร็วยิ่งกว่าเฟนเรียสายลมของลิงค์ออกมา หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที เขาก็เดินทางนำลิงค์ไปไกลกว่า 300 ฟุต

 

ยังไงก็ตาม เขานั้นไม่ได้โง่ เขารู้ว่าถ้าเขาต้องการช่วยองค์หญิงหล่ะก็ เขาต้องการพลังของลิงค์ ดังนั้นหลังจากที่วิ่งนำไปไกลกว่า 300 ฟุต เขาก็ไม่ได้เร่งความเร็วให้สูงขึ้นและรักษาระยะห่างเอาไว้

 

ออร่าเลือดที่เปื้อนอยู่ขององค์หญิงค่อยๆจางหายไป ซึ่งนี่ก็หมายความว่าชีวิตขององค์หญิงกำลังจะหมดลงเช่นกัน

 

โรมิลสันจะต้องไปหาองค์หญิงมิลด้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาจะเสียเวลาไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว!

 

ภูมิประเทศของที่รกร้างนั้นไม่มีรูปแบบ บางทีมันก็มีก้อนหินก้อนใหญ่ขวางทาง แต่มันก็ไม่เป็นไร อาชาทมิฬเลเวล4ของเขานั้นแข็งแรงมากและช่วยให้เขาผ่านสิ่งกีดขวางต่างๆได้อย่างรวดเร็ว

 

“นี่!”

 

โรมิลสันควบคุมอาชาทมิฬให้กระโดดข้ามก้อนหินและเดินทางต่อไปด้วยความรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลังของเขา นั่นคือลิงค์ ที่พยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา

 

เขาไม่อยากสนใจผู้ชายคนนี้ มนุษย์นั้นเลือดเย็น, เห็นแก่ตัวและเสแสร้ง ถ้าเขาไม่ได้ต้องการพลังของลิงค์ในการช่วยองค์หญิงหล่ะก็ เขาคงไม่ลดความเร็วลงเพื่อรอเขาหรอก

 

เจ้าเป็นนักเวทย์อันดับหนึ่งของมนุษย์แล้วยังไงหล่ะ? เจ้าสามารถใช้เวทย์มิติได้แล้วยังไง? เย็Xแม่เอ้ย! ความโกรธปะทุขึ้นมาในตัวโรมิลสัน เขาหยุดควบคุมความเร็วของอาชาทมิฬและเตรียมตัวพุ่งไปข้างหน้าอย่างดุดัน

 

แต่ตอนนั้นเอง อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงลมข้างๆเขา ในเวลาเดียวกันนั้น ก็มีคลื่นมานาอันรุนแรง-มันคือเวทมนตร์ มีใครบางคนกำลังโจมตีเขาจากด้านข้างด้วยเวทมนตร์

 

พอหันกลับไป เขาก็เห็นปลายเหล็กกำลังแทงมาทางเขา มานาที่ฉาบอยู่บ่งบอกว่ามันคือเวทย์ของลิงค์

 

“ลิงค์? โจมตีใส่ข้า! นี่เขาตั้งใจจะทำอะไรเนี่ย?” โรมิลสันเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม เมื่อเขาคิดได้ เขาก็ร่ายเวทย์ป้องกันโล่หนามในทันที

 

โล่หนาม

เวทย์ระดับสูงเลเวล 2

ผล: หนามต้นหวายที่สร้างขึ้นจากองค์ประกอบทางธรรมชาตินั้นเป็นเกราะป้องกันที่ยืดหยุ่น มันสามารถป้องกันการโจมตีประเภทเจาะทะลุได้อย่างมีประสิทธิภาพ

(หมายเหตุ: เวทย์พิเศษสำหรับไฮเอลฟ์)

 

แสงสีเขียวกระพริบขึ้นบนอากาศ และหนามนับไม่ถ้วนก็เริ่มก่อรูปร่างขึ้นในทันที  พวกมันรวมเข้าด้วยกันและกลายเป็นโล่หนา 10 ฟุต

 

ตู้ม! นกหวีดปะทะเข้ากับโล่และระเบิด ยังไงก็ตาม หนามนับไม่ถ้วนก็ได้รับแรงระเบิดเอาไว้ทั้งหมด มันไม่ได้ผลเลย

 

โรมิลสันตอบโต้กลับตามสัญชาติญาณ

 

เขาชี้คทาของเขาลงพื้น แสงสีเขียวเข้มได้พุ่งเข้าไปในดิน

 

“เถาวัลย์พิษเจาะทะลวง!”

เถาวัลย์พิษเจาะทะลวง

เวทย์ระดับสูงเลเวล 3

ผล:สร้างมัดเถาวัลย์ที่จะเลื้อยไปตามพื้นดิน เถาวัลย์เหล่านี้มีความยืดหยุ่นมาก อำนาจเจาะทะลวงสูง และมีพิษ พวกมันสามารถพุ่งขึ้นมาโจมตีศัตรูจากที่ไหนก็ได้ในระยะ 210 ฟุต

(หมายเหตุ: เวทย์พิเศษสำหรับไฮเอลฟ์)

 

กลุ่มเถาวัลย์ได้เจาะทะลวงดินเข้าไป พุ่งไปทางลิงค์ที่กำลังไล่ตามเขา

 

ด้วยความที่นกหวีดทำให้ช้าลง ตอนนี้ลิงค์จึงย่นระยะห่างลงมาเหลือประมาณ 180 ฟุต เมื่อเห็นว่าเถาวัลย์กำลังมาทางเขา, เขาก็พิจารณาดูความเปลี่ยนแปลงของพื้นดินและควบคุมเฟนเรียสายลมให้หลบซ้ายขวา

 

ตู้ม!ตู้ม!ตู้ม!ตู้ม!

 

ระเบิดแต่ละครั้งนั้น ทำให้ดินที่อยู่ข้างๆลิงค์ระเบิดออก กลุ่มของเถาวัลย์หนามสีดำพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว  ถ้าลิงค์โดนเข้าล่ะก็ เขาก็คงจะตายหรือไม่ก็ติดพิษที่จะทำให้เขารู้สึกอยากตายขึ้นมา

 

โดยไม่หยุดพัก ลิงค์ทำหลายอย่างไปด้วยระหว่างที่เขาหลบเถาวัลย์พิษ ด้วยการคิดอย่างรวดเร็ว เขายิงเวทย์สนามพลังเวคเตอร์เลเวล 1 ใส่โรมิลสันที่อยู่ห่างออกไป 120 ฟุต

 

ในขณะที่ควบคุมอาชาทมิฬที่เขาอัญเชิญออกมา โรมิลสันก็ต้องมีสมาธิในการควบคุมเถาวัลย์พิษให้โจมตีลิงค์ด้วย  เมื่อเห็นว่าลิงค์หลบได้อย่างทุลักทุเล เขาก็คิดว่าลิงค์ไม่น่าจะร่ายเวทย์ได้และไม่ได้มีเวทย์ป้องกันตัวเอง

 

แต่เขาคิดผิด

 

นักเวทย์ที่ฝึกกับเขาในเกาะรุ่งอรุณนั้นอาจจะทำไม่ได้ แต่ว่านั่นก็ไม่ได้หมายความว่าลิงค์จะทำไม่ได้

 

การทำหลายอย่างพร้อมกัน 2 หรือ 3 อย่าง หรือการโจมตีสวนในขณะที่ป้องกันอยู่เป็นสิ่งที่นักเวทย์ทุกคนควรจะรู้ในการต่อสู้ ถ้าเกิดว่าคุณทำไม่ได้และไม่อยากตายหล่ะก็ คุณก็ไปหลบอยู่ข้างหลังแล้วเล่นเป็นหมอซะ

 

ตู้ม! โรมิลสันถูกโจมตีด้วยสนามพลังในทันที

 

สนามพลังนั้นไม่ได้รุนแรงมาก แต่มันก็ยังคงรุนแรงสำหรับคนธรรมดา  โรมิลสันนั้นแข็งแรงกว่าคนทั่วไป แต่เขาก็ยังทำอาชาทมิฬล้มด้วยความสับสนของเขา

 

เขาทำคทาหล่นด้วย อาชาทมิฬและเถาวัลย์พิษจึงหายไปทั้งหมด

 

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาหาเขา เฟนเรียลมมาถึงตัวเขา ลิงค์นั่งอยู่บนหลังของเฟนเรียลมและชี้คทามาที่เขา สนามพลังเวคเตอร์กำลังอยู่ในขั้นเตรียมการ สนามพลังกึ่งโปร่งใสสามารถจำกัดบริเวณโรมิลสันให้อยู่กับพื้นได้อย่างง่ายดาย

 

โรมิลสันจ้องไปที่ลิงค์ด้วยความไม่เชื่อ “เจ้าต้องการจะฆ่าข้างั้นหรอ? นี่เจ้าเรียนเวทมนตร์แห่งความมืดจริงๆสินะ?”

 

ลิงค์ถอนหายใจด้วยความรู้สึกเศร้ากับสมองของไฮเอลฟ์ เขาพูดอย่างเยือกเย็น “ฉันหยุดนายเพื่อไม่ให้นายฆ่าองค์หญิงมิลด้าต่างหากหล่ะ!”

 

โรมิลสันโกรธขึ้นมาในทันที “ฆ่าองค์หญิงมิลด้า? จะบ้าหรอ! ข้ากำลังจะไปช่วยพระองค์ต่างหากเล่า!”

 

ความอดทนของลิงค์เองก็มีขีดจำกัด เขาชี้ไปทางที่โรมิลสันกำลังมุ่งหน้าไป “นั่นคือทิศทางที่องค์หญิงอยู่ใช่มั้ย?”

 

“ใช่! ปล่อยข้าไปได้แล้ว!” โรมิลสันตะโกน

 

ลิงค์พูดอย่างเยือกเย็น “มันมีโอกาสสูงมากที่นักฆ่าจะซ่อนตัวอยู่ในที่รกร้างนี้ อย่างน้อยก็ต้องมีนักเวทย์เลเวล 6 ซัก 1 คน ดังนั้นถ้านายมุ่งหน้าไปแบบไม่สนอะไรหล่ะก็ ศัตรูจะรู้ที่ซ่อนขององค์หญิงได้อย่างง่ายดายเลยนะ มันก็เหมือนกับว่านายกำลังฆ่าเธออยู่!”

 

“นี่เจ้า…” โรมิลสันพูดขึ้นมาก่อนจนในที่สุดเขาก็ประเมินผลเสร็จ เขาตัวสั่นและหน้าซีด

 

เมื่อเห็นว่าเขาเข้าใจแล้ว ลิงค์ก็ปล่อยสนามพลังออก เขารอให้ไฮเอลฟ์ลุกขึ้นมาอย่างงุนงง “นายรออะไรอยู่หล่ะ?ไหนอาชาทมิฬของนาย? เร็วเข้า!”

 

“แต่ว่ามันจะบ่งบอกที่ซ่อนขององค์หญิงนะ” โรมิลสันได้พังทลายลงเหมือนกับระบบล่ม; IQของเขาก็กำลังลดลง มันไม่มีประโยชน์ที่จะหวังว่าเขาสามารถทำอะไรได้

 

“อัญเชิญอาชาทมิฬของนายออกมาก่อนเถอะหน่า!” ลิงค์เปลี่ยนไปใช้วิธีการสั่งเขาแทน

 

โรมิลสันพึมพำบางอย่างและต้องการที่จะเถียง แต่สิ่งที่เขาเพิ่งทำไปนั้นโง่เง่ามากๆ เขาไม่มีความมั่นใจแล้วในตอนนี้ หลังจากที่ลังเลอยู่เล็กน้อย เขาก็อัญเชิญอาชาทมิฬออกมาอีกครั้ง

 

ลิงค์พูดอีกครั้ง “ไปเถอะ นายนำทาง พวกเราจะไปทางอ้อมกัน!”

 

“ทางไหน?” โรมิลสันถามคำถามโง่ๆขึ้นมาอีกครั้ง

 

แทนที่จะด่าเขา ลิงค์กลับชี้ไปยังทิศทางมั่วๆ “ทางนั้นแล้วก็เร็วๆด้วย!”

 

“เอ่อ…โอเค” โรมิลสันควบอาชาทมิฬและเร่งความเร็วอย่างเชื่อฟัง เขาไม่มีความมั่นใจในตัวเองอีกต่อไปแล้วในตอนนี้ เขาไปด้วยความเร็วเท่ากับลิงค์

 

ลิงค์ถาม “พวกเราอยู่ห่างจากองค์หญิงแค่ไหน?”

 

“ประมาณ5ไมล์”

 

ลิงค์คาดคะเนอย่างเงียบๆและพูดขึ้น “งั้น ภายใน5นาทีนี้องค์หญิงน่าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน หลังจากนั้น เธอจะตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นพวกเรามีเวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้น”

 

โรมิลสันไม่เข้าใจ “เอ่อ…เจ้าคำนวณมันได้ยังไงกัน? เจ้ามั่นใจนะว่า 5 นาที?ไม่ใช่ว่าพวกมันจะสับสนด้วยทิศทางที่พวกเรากำลังไปเหรอ?”

 

เพื่อให้เขาร่วมมือด้วย ลิงค์จึงอธิบาย “มันเป็นการคาดคะเนแบบง่ายๆ ฉันคิดว่านายน่าจะถูกพบตั้งแต่ตอนที่ออกมาจากดินแดนแล้ว ศัตรูเองก็คงจะคิดถึงจุดที่เจ้าหญิงซ่อนตัวอยู่และส่งคนไปตามหาในทันที มันมีระยะประมาณ 5 ไมล์จากดินแดนไปจนถึงที่ตรงนั้น ถ้านักฆ่าตรงไปด้วยความเร็วสูงสุด มันจะใช้เวลาประมาณ 5 นาที”

 

นี่เป็นปัญหาคนิตศาสตร์ที่ง่ายมาก ระยะที่สั้นที่สุดของจุดสองจุดเป็นเส้นตรง หารด้วยระยะที่สั้นที่สุดของความเร็วสูงสุดของศัตรู และนายก็จะได้รับช่วงเวลาที่ปลอดภัยอย่างแท้จริง

 

“พวกมันอาจจะใช้เวทมนตร์ในการส่งข้อความก็ได้นะ” โรมิลสันพยายามจะเถียง

 

“เป็นไปไม่ได้หรอก!” ลิงค์พูดอย่างชัดเจนและอธิบาย “ประการแรก ฉันไม่รู้สึกถึงคลื่นมานาแปลกๆในบริเวณนี้เลย ประการที่สอง คำสั่งพวกนี้มันซับซ้อนและชั่วคราว มันยากที่จะใช้เวทมนต์ส่งข้อความแบบนี้”

 

โรมิลสันพูดไม่ออกและเชื่ออย่างสุดใจ หลังจากเงียบไปซักพัก เขาก็ถาม “แล้วถ้าพวกมันถูกหลอกด้วยสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่ในตอนนี้หล่ะ? มันจะช่วยให้พวกเราถ่วงเวลาได้มั้ย?”

 

“ได้เล็กน้อยแต่คงไม่มากหรอก ถ้าฉันเป็นพวกมัน ฉันจะแบ่งคนออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกให้ตามไปในทิศทางเดิม และอีกกลุ่มก็ตามพวกเรา” ลิงค์มองทะลุปรุโปร่ง

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ โรมิลสันก็สงสัย “ถ้างั้น, ทำไมพวกเราไม่ไปตรงๆเลยหล่ะ?”

 

“ใจเย็น” มันดูเหมือนกับว่าลิงค์ได้ชนะไปแล้ว หลังจากนั้นซักพักเขาก็พูด “โอเค เปลี่ยนทิศทางและไปด้วยความเร็วสูงสุด จากนั้นก็รักษาระยะห่างของเราไว้ที่ 160 ฟุต”

 

“แต่ว่าทางนี้มันผิดนะ! มันคนละทิศกันเลย!” โรมิลสันไม่เข้าใจอย่างแท้จริง

 

“ฉันรู้ แต่หยุดลังเลแล้วไปเถอะหน่า!” ลิงค์เข้มงวดขึ้นอีกครั้ง

 

ความมั่นใจในตัวเองของโรมิลสันเริ่มกลับมาเล็กน้อย แต่มันก็ยังไม่สามารถสู้คำสั่งของลิงค์ได้ เขากัดฟันและควบม้าไปทางที่ลิงค์ชี้

 

หลังจากนั้นซักพัก เขาก็หันกลับมาและเห็นเฟนเรียสายลมของลิงค์เริ่มตามมา โดยรักษาระยะห่างระหว่างพวกเขาไว้ที่ 160 ฟุต

 

มันค่อนข้างอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย

 

…

 

กลางคืนในพื้นที่รกร้าง

 

“หัวหน้าพวกมันเปลี่ยนทิศทางแล้วครับ”

 

“เปลี่ยนทิศทางหรอ? ยังไงหล่ะ?” นักฆ่าพูดพร้อมกับถือมีดสีแดง 2 เล่ม

 

“ลิงค์ไล่ตามไฮเอลฟ์ทัน และดูเหมือนพวกมันจะต่อสู้กัน จากนั้นพวกมันก็เปลี่ยนทิศทางครับ”

 

“เฮอะ อย่าลังเลไป ตามหาต่อในทิศทางเดิม และส่งคนไป 2 คนตามพวกมันไปอย่าให้คลาดสายตาหล่ะ”

 

“รับทราบครับ”

 

ครึ่งนาทีต่อมา นักฆ่าอีกคนก็มารายงาน “หัวหน้า พวกมันเปลี่ยนเส้นทางอีกแล้วครับ”

 

“ดูเหมือนว่าพวกมันจะเถียงกันและไฮเอลฟ์ก็วิ่งนำหน้าไปอีกแล้ว เขาเร็วมากๆ”

 

“โอ้?” หัวหน้าตกอยู่ในห้วงความคิด หลังจากผ่านไปซักพัก เขาก็ถามขึ้น “มันใช่ทิศทางเดิมรึเปล่า?”

 

“ผิดไปอย่างน้อย 20 องศาครับ”

 

“บอกคนอื่นว่าให้เปลี่ยนเส้นทาง ตามทิศทางปัจจุบันของไฮเอลฟ์ไป เร็วๆด้วย!”

 

“รับทราบครับ”

 

เมื่อเขาออกไป หัวหน้าเองก็เร่งความเร็วขึ้น เขานั้นเร็วมากๆ-เร็วยิ่งกว่าเฟนเรียสายลมของลิงค์ซะอีก หลังจากวิ่งไปได้ 2 นาที ไฮเอลฟ์กับลิงค์ก็ปรากฏขึ้นในทัศนวิสัยของเขา

 

เขาหัวเราะ “ลิงค์ เจ้ามองแผนของข้าออกแล้วยังไงหล่ะ? มันไม่ใช่ความผิดของข้านะที่เจ้าไฮเอลฟ์มันโง่หน่ะ 555!”

 

เมื่อมาคิดดู เขาก็รู้สึกว่ายังไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่ สองคนนั้นรวดเร็วมากๆและอาจจะไปถึงตัวองค์หญิงไฮเอลฟ์ก่อน เขาจะต้องทำให้พวกเขาช้าลงเพื่อที่คนของเขาจะได้มีเวลาในการตามหามากขึ้น