Advent of the Archmage - ตอนที่ 214: ราชรถมาเกย

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนข่าวเรื่องเหมืองดินต้านทานเวทมนตร์ขนาดยักษ์ที่ซ่อนอยู่ในที่รกร้างเฟิร์ด มันเหมือนกับก้อนหินขนาดยักษ์ที่ถูกโยนลงไปในสระน้ำขนาดเล็ก คลื่นระลอกนี้กระจายไปทุกทิศทางอย่างรวดเร็ว

 

สำหรับลอร์ดทั่วๆไป—การเจอขุมทองแบบนี้คงจะทำให้พวกเขาเป็นบ้าเล็กน้อยและมัวเมาไปด้วยความสุขอย่างแน่นอน

 

อย่างไรก็ตาม, ลิงค์นั้นแตกต่าง

 

ในสายตาของเขา, เหรียญทองพวกนี้เป็นแค่เครื่องมือสำหรับการสร้างเมืองหลวงเวทมนตร์ของเขา เป้าหมายสุดท้ายของเขาก็คือการรวบรวมพลังให้มากพอที่จะเปลี่ยนกระแสการต่อสู้ทุกรูปแบบ ในวันที่ดินต้านทานเวทมนตร์ถูกพบนั้น, ลิงค์วิเคราะห์อย่างเยือกเย็นและตัดสินใจขี่ดอเรียสมุ่งหน้าไปยังเมืองฮอทสปริง, เมืองหลวงของอาณาจักรนอร์ตัน

 

ผลกำไรจากดินต้านทานเวทมนตร์นั้นดีเกินไป ถ้าเขาเลือกที่จะเก็บเกี่ยวผลกำไรทั้งหมด, เขาอาจจะมีปัญหาและจบที่การไม่ได้อะไรเลยก็ได้

 

เริ่มแรก, กษัตริย์ลีออนจะเรียกร้องขอส่วนแบงผลกำไรทางเศรษฐกิจอย่างแน่นอน ซึ่งนี่เป็นเพราะอาณาจักรกำลังอยู่ในช่วงสงครามกับดาร์คเอลฟ์อยู่ ค่าใช้จ่ายในสงครามนั้นได้ไปถึงระดับที่สูงตลอดเวลา, และอาณาจักร์ก็ไม่เคยอยู่ในสภาพที่ต้องการเงินขนาดนี้ ถ้าลิงค์ตัดสินใจต่อต้านข้อเรียกร้องนี้, อนาคตของเขาในฐานะนักเวทย์อาจจะไม่ปลอดภัย

 

นอกจากนี้, ถ้าเขามองโลกในแง่ดีแล้วฮุบผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจทั้งหมดเอาไว้กับตัวเองคนเดียว, ชื่อเสียงของเขาคงจะได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง และเขาคงจะถูกตราหน้าว่าเป็นไอขี้เหนียว

 

แล้วถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะมีผู้ติดตามเพิ่มขึ้นได้ยังไงหล่ะ?

 

หลังจากพิจารณาอยู่ซักพัก, ลิงค์ก็ตัดสินใจที่จะเป็นคนริเริ่มและมุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงก่อนที่ข่าวจะแพร่ออกไป

 

สำหรับดอเรียสที่เป็นสัตว์เวทย์มนตร์นั้น, แน่นอนว่าเขาไม่สามารรถเข้าไปในเมืองหลวงได้

 

ลิงค์ให้ดอเรียสหยุดรออยู่ในป่าเกอร์เวนท์นอกเมืองหลวงแล้วพูด “เอ้อระเหยอยู่แถวนี้สักสองสามวันนะ แล้วก็อย่าไปไกลเกินไปหล่ะ ฉันน่าจะกลับมาที่นี่ในอีกสองสามวันให้หลัง”

 

“ไม่มีปัญหา”, ดอเรียสพูด, และในความเป็นจริงนั้น, เขาร่าเริงมาก  จากความรู้ของเขา, มีสัตว์ที่เป็นสายพันธุ์เสืออยู่ในป่าเกอร์เวนท์ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เป็นครอบครัวเสือนภา, แต่ดอเรียสก็ไม่สนใจแล้ว จากนั้นเขาก็กระโดดจากไปอย่างมีความสุข

 

ส่วนลิงค์ก็เดินเข้าไปในเมืองฮอทสปริงหลังจากที่สวมผ้าคลุม พอไปถึงทางเข้า, ลิงค์ก็เห็นประกาศเกี่ยวกับการเกณฑ์ทหารที่ติดอยู่ที่กระดานข่าวอย่างสะดุดตา มีกลุ่มคนมุงขนาดยักษ์ถูกกระดานข่าวนี้ดึงดูดเช่นกัน จากสำเนียงของพวกเขา, สามารถบอกได้เลยว่าพวกเขามาจากเขตอื่น

 

ลิงค์ตัดสินใจหยุดแล้วฟังสิ่งที่พวกเขาพูด

 

“ฉันได้ยินมาว่าอาณาจักรชนะสงครามมาหลายครั้งและมีพลเรือนหลายคนได้รับยศอัศวินด้วยนะ”

 

“ฉันก็ได้ยินมาแบบนั้นเหมือนกัน มีชายคนนึงในหมู่บ้านใกล้เคียงขี่ม้าตัวยักษ์กลับบ้านเกินของเขาพร้อมกับสวมชุดเกราะเงาวิบวับด้วยหล่ะ เขาดูสุดยอดมากเลย!”

 

“กษัตริย์ทรงใจกว้างจริงๆ สองเหรียญทองสำหรับเงินเดือนขั้นพื้นฐาน และหากฆ่าดาร์คเอลฟ์ได้หนึ่งตัวจะได้เงินเพิ่มไปอีกห้าเหรียญทองแหน่ะ!”

 

หลังจากผ่านไปสิบนาที, ลิงค์ก็รู้สึกสะเทือนใจกับความคิดทั่วไปในหมู่พลเรือน เขาตระหนักได้ว่ามีเพียงแค่ข่าวดีผิวเผินเท่านั้นที่สื่อถึงพลเรือนได้, ข่าวนั้นถูกรวบอย่างระมัดระวังเพื่อให้ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหล ลิงค์ไม่ได้ยินบทสนทนาที่เกี่ยวกับความจริงที่ว่ามีคน 20,000 คนตายในสงครามและข่าวลือเกี่ยวกับสถานการณ์จนมุมเลย

 

แถมอาณาจักรยังใช้เหรียญทองเป็นแผนการหลักของพวกเขาในการดึงดูดคนเข้ากองทัพด้วย สองเหรียญทองต่อเดือนนั้นก็หมายถึง 24 เหรียญทองต่อปี มีทหารอย่างน้อย 100,000 คนในกองทัพของอาณาจักร นี่ก็หมายความว่าต้องการเงิน 200,000 เหรียญทองต่อเดือนแค่การจ่ายเงินเดือนให้ทหารเพียงอย่างเดียว นี่ลิงค์ยังไม่ได้พิจารณาถึงอาหาร, อุปกรณ์, และค่าทำขวัญคนตายเลย, ซึ่งทั้งหมดนี้ก็ต้องการเงินจำนวนมากเช่นกัน

 

จากนั้นลิงค์ก็เดินเข้าไปในเมืองและรู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้ยินข่าวที่ชักจูงไปทางที่ผิดมากขึ้นเรื่อยๆ

 

“พวกดาร์กเอลฟ์ชั่วที่กล้าต่อต้านพวกเรา! พวกมันต้องได้รับโทษตาย!”

 

“ใจเย็นหน่า! พวกเราจะชนะอย่างแน่นอน จนกว่าจะถึงตอนนั้น, พวกดาร์กเอลฟ์ก็แค่ดิ้นรนจนถึงที่ตายของพวกมันเท่านั้นหล่ะ”

 

“นี่, นายรู้รึเปล่า? จะมีดาร์คเอลฟ์ทาสมาถึงที่นี่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ ฉันได้ยินมาว่าดาร์กเอลฟ์หญิงนั้นมีผิวที่บริสุทธิ์และขาวเหมือนกับหยกด้วยหล่ะ หึหึ”

 

“นายรู้ไหม…”

 

ข่าวลือทั้งหมดนั้นมีความคล้ายคลึงกัน—พวกเขามองโลกในแง่ดีเกินไป ประชาชนไม่ได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่จะล้มเหลวเลย ในที่สุดลิงค์ก็เข้าใจความทุกข์ของเอเลียร์ด ความกังวลของเอเลียร์ดนั้นแม่นยำจริงๆ—ทั้งอาณาจักรตกอยู่ในสภาพมองโลกใน่แง่ดีจนบ้าคลั่ง ลิงค์มองเห็นว่าอาณาจักรนั้นเหมือนกับรถม้าที่กำลังวิ่งอยู่บนถนนที่ไม่มีอยู่จริง, ความเป็นไปได้ที่จะพบจุดจบอันเลวร้าย

 

ฉากนี้น่าตกใจมากๆ ในตอนที่เขาไปถึงประตูพระราชวัง, เขาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา เขาแตะมันเบาๆด้วยมือของเขาและตระหนักได้ว่าเขามีเหงื่อไหลออกมา ซึ่งอาการเหล่านี้ไม่ได้มาจากความกลัวของเขา, แต่มาจากการรับรู้ของเขา เขารู้มากเกินไปและมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าอาณาจักรกำลังมุ่งหน้าไปทางไหน

 

ลิงค์เดินไปข้างหน้าด้วยความมึนงงและได้ยินเสียงแกร้งของโลหะอย่างกระทันหัน การ์ดที่ประตูขวางเส้นทางของเขาด้วยอาวุธของพวกเขา

 

“พื้นที่นี้เป็นเขตหวงห้ามสำหรับผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาติ!” การ์ดขมวดคิ้วจ้องไปที่ลิงค์

 

ลิงค์ดึงฮู้ดของเขาลงแล้วยอมให้ผ้าคลุมผู้ควบคุมเปลวเพลิงแผ่ออร่าสีแดงเข้มออกมาก่อนที่จะพูด “ฉันคือนักเวทย์ลิงค์ ฉันขอเข้าพบฝ่าบาทด้วย”

 

การแสดงออกของลิงค์นั้นน่ากลัวเกินไป, และชื่อของเขาก็น่ากลัวยิ่งกว่าอีก การ์ดโค้งให้ด้วยความเคารพแล้วพูดในทันที “ท่านครับ, กรุณารอสักครู่นะครับ กระผมจะรีบไปรายงานการมาถึงของท่านในทันที”

 

จากนั้นพวกเขาก็วิ่งเข้าไปในพระราชวังด้วยความเร็วเต็มที่

 

สิบนาทีต่อมา, การ์ดก็กลับมาพร้อมกับอัศวินรักษาพระองค์คนนึง ในตอนที่ใบหน้าของลิงค์เข้ามาในทัศนวิสัย, เขาก็ตกตะลึงด้วยความประหลาดใจแล้วโค้งให้ “กระผมชื่อโอลาฟ, รับหน้าที่เป็นอัศวินรักษาพระองค์ ท่านครับ, โปรดตามผมมา ฝ่าบาทกำลังรอท่านอยู่”

 

ความสำเร็จของลิงค์นั้นเป็นที่รู้จักกันทั่วทั้งกองกำลังรักษาความปลอดภัยระดับสูงของอาณาจักร ข่าวของนักเวทย์เลเวล 9 นั้นจะฝังความกลัวเข้าไปในหัวใจของทุกคน, ไม่ต้องพูดถึงการปรากฎตัวของพวกเขาเหล่านั้นเลย ลิงค์แค่พยักหน้าแล้วตามโอลาฟเข้าไปในพระราชวัง

 

ลิงค์เคยเดินผ่านเส้นทางนี้มาก่อน เขาเดินตามไปในเส้นทางที่คุ้นเคยและไปถึงท้องพระโรงอย่างรวดเร็ว มีคนสองคนอยู่ในท้องพระโรง หนึ่งในนั้นคือกษัตริย์ลีออน, ขณะที่อีกคนก็คือนักเวทย์อาณาจักรกรินท์

 

ในเวลาแค่ไม่กี่เดือน, ลิงค์รู้สึกว่ากษัตริย์ลีออนนั้นมีผมหงอกเพิ่มขึ้นมาก หน้าผากของเขาดูเหมือนจะมีริ้วรอยชัดขึ้นเช่นกัน, แถมท่าทีของเขาก็ดูเซื่องซึมด้วย ขณะเดียวกันกรินท์นั้นดูดีกว่าเล็กน้อย, แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีเช่นกัน

 

ดูเหมือนว่าสงครามทางเหนือจะแย่ยิ่งกว่าสิ่งที่เอเลียร์ดจินตนาการเอาไว้นะ

 

ลิงค์ขัดจังหวะการใช้ความคิดของพวกเขา “ฝ่าบาท, มาสเตอร์กรินท์” ลิงค์พูดขณะที่เดินมาแล้วโค้งให้เล็กน้อย ด้วยความที่พวกเขาเป็นจอมเวทย์ทั้งคู่, เขาจึงไม่จำเป็นต้องทักทายอย่างเป็นทางการ

 

กษัตริย์ลีออนกับกรินท์โค้งตอบ จากนั้นลีออนก็ส่งสัญญาณให้คนรับใช้ข้างๆเขา ด้วยการกระดิกนิ้วของเขา, คนใช้ก็เอาเก้าอี้มาหวังข้างหลังลิงค์ในทันที

 

หลังจากที่ลิงค์นั่งลง, กษัตริย์ลีออนก็ยิ้มออกมาในที่สุดแล้วถาม “มาสเตอร์ลิงค์, ข้าได้ยินมาว่าท่านยุ่งอยู่กับการพัฒนาดินแดนของท่าน อะไรพาคนที่ยุ่งแบบท่านมาที่นี่ในวันนี้หล่ะ?”

 

ลิงค์ยิ้มกลับ “จริงๆแล้วมันเป็นเพราะดินแดนของกระหม่อมที่ทำให้กระหม่อมมาที่นี่”

 

จากนั้นกษัตริย์ลีออนก็ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นกับที่ดินหล่ะ? ท่านต้องการเงินทุนเพิ่มหรอ?”

 

ในอดีต, กษัตริย์ลีออนนั้นเต็มใจที่จะสนับสนุนลิงค์อย่างเต็มที่, อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้สงครามทางเหนือกำลังย่ำแย่, สภาพทางการเงินของอาณาจักรนั้นเลวร้ายมาก เขาไม่มีเงินเหลือพอที่จะช่วยเหลือลิงค์

 

อันที่จริง, เขากำลังมีปัญหาเรื่องเงินเดือนทหารสำหรับเดือนถัดไป

 

ลิงค์สามารถตรวจจับการเปลี่ยนแปลงเล็กๆในสีหน้าของกษัตริย์ลีออนได้ เขาไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับความกังวลของเขาเลย สงครามต้องการเงินทุนจำนวนมหาศาล ซึ่งสงครามทางเหนือนั้นกินเวลาถึงหกเดือนแล้ว แม้ว่าอาณาจักรจะมีรายได้มากมายมหาศาล, แต่การใช้จ่ายอย่างต่อเนื่องหกเดือนติดนั้นคงจะผลาญเงินทั้งหมดไปไม่ใช่น้อย

 

จากนั้นลิงค์ก็เอาตัวอย่างดินต้านทานเวทมนตร์ออกมาจากจี้มิติของเขาแล้วส่งมันให้คนรับใช้ เขาพูด “ฝ่าบาท, นี่คือดินต้านทานเวทมนตร์ที่กระหม่อมพบในดินแดนของกระหม่อม จากที่ดูแล้ว, พวกเรามีมันเพียบเลยพะยะค่ะ”

 

“อะไรนะ?” กษัตริย์ลีออนหลุดพ้นจากความเหนื่อยล้าของเขาขึ้นมากระทันหัน “ท่านว่ายังไงนะ? ท่านพบดินต้านทานเวทมนตร์ในดินแดนของท่านหรอ? จำนวนมากด้วยเนี่ยนะ?”

 

ในตอนนั้นเอง, คนรับใช้ก็เอาตัวอย่างมาให้กษัตริย์ลีออน เขามองมันแค่ปาดเดียวก่อนที่จะส่งมันให้กรินท์

 

กรินท์สังเกตุดินอย่างระมัดระวังแล้วยืนยัน “ฝ่าบาท, นี่คือดินต้านทานเวทมนตร์คุณภาพสูง สินค้าแบบนี้น่าจะขายในตลาดได้สิบเหรียญทองต่อตันพะยะค่ะ”

 

ดวงตาของกษัตริย์ลีออนเปล่งประกายกับคำพูดพวกนี้ เขามองลิงค์แล้วถามอย่างลังเล “มาสเตอร์ลิงค์, ท่านบอกว่ามีจำนวนมากมายเลยหรอ?”

 

“ใช่แล้วพะยะค่ะ, กระหม่อมคิดว่าน่าจะมีประมาณ 70 ล้านตัน” ลิงค์ตอบกลับ

 

กษัตริย์ลีออนกับกรินท์อ้าปากค้างกับจำนวนนี้ ถ้าดินต้านทานเวทมนตร์นี้สามารถขายได้สิบเหรียญทองต่อตัน, 70 ล้านต้านนั้นก็ถือว่าเป็นจำนวนที่น่ากลัวเลยหล่ะ แม้ว่ารายได้จากสินค้านี้จะไม่ได้คำนวนง่ายๆแบบนั้น, แต่มันก็ยังเป็นจำนวนที่มากมายอย่างแน่นอน

 

อย่างไรก็ตาม, มีอีกปัญหานึงตามมา ที่รกร้างเฟิร์ดนั้นเป็นของลิงค์ ด้วยความที่มันเป็นดินแดนของลิงค์, สิ่งใดก็ตามที่ถูกพบบนที่ดินแห่งนั้นก็เป็นธรรมดาที่จะเป็นของลิงค์เช่นกัน อาณาจักรคงพูดอะไรไม่ได้กับปัญหานี้

 

กษัตริย์ลีออนรู้สึกเสียใจขึ้นมาในทันทีที่ให้ที่รกร้างเฟิร์ดไป ถ้าเขารู้, เขาคงจะเก็บเหมืองทองนี้ไว้กับตัวเอง แต่ตอนนี้เมื่อมันเป็นแบบนี้, มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดถึงมันอีก

 

กรินท์ที่มีสภาพจิตใจดีกว่าถาม “มาสเตอร์ลิงค์, แล้วท่านมีเป้าหมายอะไรในการมาเข้าพบของท่านหล่ะ…?”

 

จากนั้นลิงค์ก็เอาเอกสารที่เขาเตรียมไว้ออกมาแล้วส่งมันให้กับกษัตริย์ลีออนโดยใช้มือแห่งนักเวทย์ในขณะที่เขาพูด “ฝ่าบาท, นี่เป็นแหล่งรายได้ชิ้นโต กระหม่อมรู้ว่าตอนนี้อาณาจักรต้องการเงินจำนวนมหาศาลสำหรับสงคราม และนี่คือสัญญาการโอน กระหม่อมยินดีที่จะโอนรายได้ 60% จากทั้งหมดในการขายดินต้านทานเวทมนตร์นี้ให้กับอาณาจักรในรูปแบบของการสนับสนุน”

 

ถ้านี่เป็นช่วงเวลาที่สงบสุข, ลิงค์อาจจะโอนให้แค่ 20% หรือไม่ให้เลย ถ้ามันเป็นสงครามทั่วๆไป, ลิงค์คงจะโอนให้ 40% จากทั้งหมด อย่างไรก็ตาม, ด้วยความที่เขารู้อนาคต, เขาจึงรู้ว่านี่เป็นสงครามระหว่างกองกำลังแห่งแสงสว่างและความมืดที่เผ่าพันธุ์มนุษย์อาจเผชิญหน้ากับการสูญพันธุ์ได้ ดังนั้น, ลิงค์จึงตัดสินใจโอนให้ 60% จากทั้งหมดเพื่อสนับสนุนสงครามทางตอนเหนือ, โดยหวังเอาไว้ว่าอย่างน้อยพวกเขาจะสามารถยื้อมันเอาไว้ได้นานกว่านี้

 

กษัตริย์ลีออนรู้สึกตกใจอย่างเต็มที่ ความปิติยินดีสะท้อนผ่านดวงตาของเขาตามมาด้วยสีหน้าไม่เชื่อ ทำไมในโลกนี้ถึงมีคนยอมส่งความมั่งคั่งจำนวนมหาศาลขนาดนี้ให้อย่างเต็มใจหล่ะ? หกสิบเปอร์เซนต์ก็หมายความว่าดินต้านทานเวทมนตร์ 70 ล้านตัน, จะมี 42 ล้านตันเป็นของอาณาจักรเลยนะ ด้วยเงินก้อนนี้, ปัญหาของเขาในเรื่องเงินเดือนทหารก็จะเรียบร้อย

 

แม้ว่าลิงค์จะเตรียมเอกสารพร้อมกับปั๊มสแตมป์ดยุคมาแล้ว, แต่ลีออนก็ยังไม่เชื่อ เขาพูด “มาสเตอร์, นี่มัน…ไม่มากไปหน่อยหรอ?”

 

ต่อให้ลิงค์เก็บความลับนี้ไว้, แต่เมื่อลีออนรู้ถึงขุมท้องนี้, เขาก็คงใช้วิธีต่างๆเช่นการเก็บเกี่ยวภาษีเพื่อผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจอยู่ดี อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้พอลิงค์ยอมแบ่งความมั่งคั่งของเขาให้, กษัตริย์ลีออนจึงรู้สึกอับอายกับความใจดีของเขา

 

ยังไงซะการเสนอเงินให้กับการรับมันผ่านวิธีที่น่ากลัวก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

 

นอกจากนี้, ลิงค์ยังใจกว้างโอนผลกำไรให้ถึง 60% แต่เดิมแล้วเขาคาดหวังเอาไว้แค่ 40% เท่านั้น, เพราะยังไงซะมันก็เป็นดินแดนของลิงค์

 

ลิงค์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฝ่าบาท, จากเหตุการณ์ที่แกลดสโตน, กระหม่อมได้ตระหนักว่าชีวิตของมนุษย์นั้นสำหรับพวกดาร์คเอลฟ์แล้วมีค่าต่ำกว่าวัชพืชเสียอีก สงครามทางตอนเหนือนั้นแบกรับชะตากรรมของเผ่ามนุษย์เอาไว้ มันล้มเหลวไม่ได้ พลังของกระหม่อมมีขีดจำกัด, และกระหม่อมไม่สามารถช่วยเหลือได้มากขนาดนั้น ตอนนี้พอกระหม่อมพบดินต้านทานเวทมนตร์นี้, จึงเป็นธรรมดาที่กระหม่อมอยากจะช่วย”

 

นี่คือคำพูดที่มาจากใจของลิงค์ แล้วเขาก็ต้องการสภาพแวดล้อมที่มันคงสำหรับการพัฒนาดินแดนของเขา ดังนั้น, การใช้เงินบางส่วนเพื่อรับรองความมั่นคงและความสงบสุขจึงเป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเขาอย่างแน่นอน

 

กษัตริย์ลีออนรู้สึกขอบคุณอย่างมาก!

 

ถ้ามีคนช่วยเหลืออาณาจักรเพียงเล็กน้อย, ลีออนก็มีความสุขแล้ว, แต่เขาคงจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้ตลอดชีวิต อย่างไรก็ตาม, การเสนอความช่วยเหลือของลิงค์นั้นเป็นแพคเกจช่วยเหลือที่ตรงเวลาท่ามกลางวิกฤตการณ์ทางการเงินเช่นนี้ ช่วงนี้อาณาจักรประสบกับความพ่ายแพ้ทางตอนเหนือ, และสถานการณ์ก็อยู่ในช่วงที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่ที่มีสงครามมา

 

ด้วยเงินจำนวนมหาศาลนี้, ตอนนี้เขาจึงสามารถซื้อเสบียงจากประเทศทางเหนือและขอความช่วยเหลือจากเกาะรุ่งอรุณได้ แถมเขายังสามารถเกณฑ์ทหารจากเผ่าอื่นๆมาเข้าร่วมกองทัพของเขาได้ด้วย

 

โดยรวมแล้ว, ด้วยเงินจำนวนขนาดนี้, ความมั่นใจในสงครามของเขาจึงฟื้นกลับมา!

 

กษัตริย์ลีออนยืนขึ้นจากบัลลังก์ของเขาและน้ำตาของเขาก็เริ่มนอง มันผ่านมาหลายปีแล้วที่เขาเคยรู้สึกแบบนี้ เขาคร่ำครวญ “มาสเตอร์ลิงค์, อาณาจักร…ข้า…”

 

เขาสำลักคำพูดของเขาและดูเหมือนว่าจะไม่สามารถพูดต่อได้

 

ลิงค์บอกได้ว่ากษัตริย์ลีออนรู้สึกยังไงและพูดขัดในทันที “ฝ่าบาท, เอกสารนี้เป็นการรับรองของกระหม่อม เงินก้อนแรกจะมาถึงในเร็วๆนี้ กระหม่อมมีสิ่งอื่นต้องจัดการ เพราะฉะนั้นตอนนี้กระหม่อมขอทูลลา”

 

จากนั้นลิงค์ก็เตรียมตัวออกไปโดยไม่รอการตอบกลับของลีออน

 

ในขณะที่ลิงค์กำลังจะออกจากท้องพระโรง, ลีออนก็ตะโกนออกมาอย่างกระทันหัน “มาสเตอร์ลิงค์, เดี๋ยวก่อน!”

 

“มีอะไรหรือขอรับฝ่าบาท?” ลิงค์ถาม

 

กษัตริย์ลีออนสื่อสารกับกรินท์ทางสายตา หลังจากที่กรินท์พยักหน้า, ลีออนก็พูดออกมา “มีเรื่องน่าประหลาดใจบางอย่างทางตอนเหนือ ข้าคิดว่าท่านจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้”

 

“โอ้?” ลิงค์ยักคิ้วขึ้น เขารู้ว่าการเคลื่อนไหวที่ใจกว้างของเขาได้ปูทางให้เขาเข้าสู้ชั้นแกนกลางของอาณาจักรนอร์ตัน