Advent of the Archmage - ตอนที่ 20: นักพเนจรผู้เดียวดาย

เซลีน ยังค่อนข้างสาวอยู่ เธออายุแค่ 17 ปีเพียงเท่านั้น เปรียบเทียบกับภาพของเธอจากในเกมส์ที่อยู่ในหัวของ ลิงค์ เธอดูไร้เดียงสากว่า และไม่ค่อยระมัดระวังตัว แม้ว่าพลังของเธอจะทรงพลังน้อยกว่าแต่ก่อนมาก แต่ก็ยังทรงพลังกว่าปกติอยู่ดี

 

ลิงค์ พยายามที่จะมองข้อมูลของเธอในเกมอินเตอร์เฟซ แต่สิ่งที่เขาได้ก็มีแค่เครื่องหมายคำถามเพียงเท่านั้น ในเกมปรากฏการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อผู้เล่นมีเลเวลสกิลน้อยกว่าเป้าหมาย 3 ระดับขึ้นไป

 

ลิงค์ ในตอนนี้มีพลังเท่ากับนักเวทย์เลเวล 2 แล้ว ส่วน เซลีน เนื่องจากเธอใช้เวทย์เลเวล 5 บาเรียออปซิเดียนได้  ลิงค์ จึงอนุมานว่าอย่างน้อยเธอก็มีเลเวลไม่น้อยกว่า 5

 

พลังขนาดนี้ในปัจจุบันทำให้เธออยู่ในอันดับคนที่แข็งแกร่งที่สุด 1000 คนตลอดทั่วทั้งทวีปฟิรุแมน มันมากพอที่จะทำให้เธอเป็นแขกผู้มีเกียรติของอาณาจักรใดก็ได้

 

แน่นอนว่านั่นเป็นเพราะเธอไม่ได้เปิดเผยตัวเองว่าเป็นปีศาจ ซึ่งเป็นศัตรูของกองทัพแห่งแสง

 

ฝูงของดาร์กเอลฟ์นักฆ่าเลเวล 2 ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เธอเข้าไปจับมือ ลิงค์ จากนั้นก็กางปีกออกมาและออกบินไปด้วยอวัยวะใหม่ของเธอ

 

พวกดาร์กเอลฟ์นักฆ่าเห็นเป้าหมายของพวกมันออกจากการคุ้มกันของบาเรีย จึงได้เริ่มระดมยิ่งธนูใส่แต่ว่าอยู่ๆก็มีดาบคริสตัลสีฟ้าปรากฏขึ้นมาที่มือของเซลีน เธอสะบัดมันด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ

 

มันเร็วมากจนเหมือนกับหมอกสีฟ้าจางๆ

 

เสียงลูกธนูที่ถูกปัดด้วยดาบของ เซลีน ดังราวกับเสียงฝนตก ไม่มีธนูลูกใดผ่านการป้องกันของเธอไปได้

 

หลังจากนั้น เซลีน ก็บินขึ้นไปเกินกว่า 300 ฟุตนับจากพื้นดิน เกินกว่าระยะของธนู ปล่อยให้พวกดาร์กเอลฟ์ตะลึงกับการตื่นขึ้นของเธอ

 

ผ่านไป10กว่าวินาทีเธอได้มาหยุดที่ยอดของหอนาฬิกาของเมืองแกลดสโตน ลิงค์ ยังคงสับสน ได้แต่ยืนจ้องเธอเฉยๆ

 

“อะไร?ถึงกับอ้าปากค้างเลยเหรอ?”

 

สาวน้อยคนนี้เป็นคนที่น่าหลงใหลจริงๆ ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอเผยออกมาให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอบดบังดวงตาของเธอไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลราวกับน้ำผึ้ง รอบๆตัวของเธอมีบรรยากาศที่ไม่อาจบรรยายได้

 

ปีศาจสาวสุดน่ารัก คำอธิบายนี้ผุดขึ้นมาในหัวของ ลิงค์ พร้อมกับความทรงจำภายในเกมที่กลับเข้ามาในหัวของเขา

 

ในเกมเลเจนท์ มีสาวสวยที่เป็นที่นิยม4คน-เทพธิดาแห่งแสง เฮอเรร่า,ราชินีมังกรแดง เกรเทล,เจ้าหญิงเอลฟ์ มิลด้า,และเจ้าหญิงปีศาจ เซลีน ฟรังดร์

 

สาวสวยทั้ง 4 นั้น ถูกเลือกโดยผู้เล่น จากการดูจากรูปลักษณ์ภายนอกและสไตล์ ซึ่งแต่ละคนต่างก็สุดยอดกันทั้งนั้น

 

บุกลิคภาพของปีศาจสาวนั้นเหมือนกับพิษอันหวานหอม เธอคือถ้วยยาพิษที่คอยดึงให้คนอื่นหลงใหลในเสน่ห์ของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

 

รอยยิ้มของ เซลีน กว้างขึ้นเหมือนกับว่าเธออ่านความคิดของ ลิงค์ ออก เธอเอื้อมมือออกไปและลูบไล้ใบหน้าของเธอด้วยนิ้วสีขาวอันอ่อนนุ่ม พร้อมทั้งเปล่งเสียงที่ยั่วยวนและน่าดึงดูดขณะที่เธอพูดออกมา “อะไรกัน? นายไม่กลัวฉันหรอ? ฉันเป็นปีศาจนะ นายรู้ใช่มั้ย?”

 

และเธอก็แยกเขี้ยวเล็กๆของเธอให้ดู

 

ในที่สุด ลิงค์ ก็ได้สติกลับมา เขาส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อขจัดความคิดของเขา “เธอช่วยฉันไว้ ทำไมฉันต้องกลัวเธอด้วยหล่ะ?”

 

ในเกม ภารกิจที่นำไปสู่การปลดล็อคบอสระดับสุดยอด โนโซม่า เป็นภารกิจที่ยาวนาน ลิงค์ กับ NPC เซลีน จึงได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานพอสมควร เขารู้จักเธอทั้งภายในและภายนอก แม้ว่าเธอจะชอบแกล้งและมีบุคลิกที่แปลกๆ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะฆ่าโดยปราศจากเหตุผลอันสมควร ในแง่นั้นเธอได้วาดเส้นแบ่งระหว่างตัวเธอกับปีศาจคนอื่น ๆไว้อย่างตายตัว

 

พูดตามตรง เธอพเนจรไปทั่วเพื่อหนีลูกน้องของพ่อเธอ เพราะว่าเธอไม่ต้องการเป็นปีศาจจริงๆ

 

“ใครบอกว่าฉันช่วยนาย? ก่อนหน้านี้นายโกหกฉันแล้วฉันก็โกรธมากด้วย ฉันก็เลยพานายมาที่นี่ก็เพื่อลงโทษยังไงหล่ะ!”  คิ้วอันสวยงามของเธอขมวดกัน เธอวางนิ้วสีขาวอันเรียวยาวไว้ตรงหน้าของเธอ แม้ว่าดวงตาสีดำของเธอจะจดจ่ออยู่กับ ลิงค์ แต่มันก็สอดส่องไปทั่วใบหน้าของเขา เหมือนกับว่าเธอกำลังคิดว่าจะทำอะไรกับเขาดี

 

ลิงค์ ไม่ได้กลัวเลยแม้แต่นิดเดียวและก็ไม่ได้รู้สึกอิ่มเอมใจด้วย เขาแค่เฝ้ารออย่างอดทนแทน

 

ถ้าเขาคิดไม่ผิด หญิงสาวเจ้าโวหารคนนี้คงจะกำลังคิดแผนแกล้งเขาอยู่

 

นิสัยของเขาทำให้ เซลีน รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังต่อว่าเม่นตัวนึงอยู่ มันไม่มีจุดไหนเลยที่เธอสามารถเอามือไปจับได้ มันแปลกมาก แล้วก็เป็นประสบการณ์ใหม่สำหรับเธอ ในอดีต ทุกๆคนต่างก็วิ่งหนีเธอ ตอนที่เธอแสดงร่างปีศาจให้เห็น ต่อให้คนๆนั้นไกล้ชิดกับเธอมากขนาดไหนก็ตาม แต่ทำไมมนุษย์คนนี้ถึงไม่รู้สึกกลัวเธอเลยหล่ะ?

 

เธอย้ำกับ ลิงค์ “นี่, ฉันเป็นปีศาจนะ อย่างน้อยนายก็ช่วยตอบสนองแบบคนปกติหน่อยไม่ได้รึไง?”

 

“ไม่อะ เธอไม่ได้เป็นปีศาจจริงๆซะหน่อย” ลิงค์ ส่ายหน้าเบาๆ “ส่วนที่เป็นปีศาจมันก็แค่ภายนอก ในสายตาของฉัน เธอก็ยังคงเป็น เซลีน เด็กสาวใจดีที่คอยดูแลฉันมาตลอด 1 เดือนที่ฉันแขนหัก”

 

เซลีน พูดไม่ออก เธอจนมุมจริงๆแล้วคราวนี้ ความชั่วร้ายในอากาศที่อยู่รอบๆตัวเธอหายไป แล้วน้ำเสียงของเธอก็เริ่มเย็นชาและดูเหินห่าง “เจ้ามนุษย์ เจ้าคงไม่โง่เขลาขนาดที่คิดว่าข้าจะถูกดึงดูดด้วยคำพูดเยินยออันว่างเปล่านั่นหรอกนะ? ข้าเคยเจอคนแบบเจ้ามาเยอะแล้ว พวกมันทั้งหมดต่างก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น”

 

หากเป็น ลิงค์ คนเดิม ถ้าได้เห็นพฤติกรรมที่เย็นชาและเหินห่างของ เซลีน ก็คงจะวิ่งหนีไปแล้ว

 

แต่ ลิงค์ คนนี้รู้ว่าที่ เซลีน ทำตัวแบบนี้ก็เพราะว่าคำพูดของเขาไปสกิดใจเธอ แล้วที่เธอขจัดความอ่อนโยนและความซุกซนออกไปจนเหลือแต่ความไม่แยแสนั้นก็เพราะว่าเธอกำลังปกป้องตัวเอง

 

ปีศาจลูกครึ่งนั้นจริงๆแล้วเป็นคนที่ขี้เหงาและอ่อนไหวมากๆ พอคิดถึงมัน, เรื่องมันก็สมเหตุสมผลอยู่ เธอเห็นแม่ของตัวเองถูกปีศาจฆ่า แถมคนที่คอยบงการอยู่เบื้องหลังก็คือพ่อของตัวเอง ซึ่งนั่นเป็นเรื่องประหลาดที่เธอไม่ได้วิกลจริตไปเอง

 

แต่ ลิงค์ ไม่ถอยกลับ เขากล่าวออกไปอย่างจริงจัง “ปีศาจที่แท้จริงไม่ช่วยฉันหรอก แล้วมันก็ไม่พูดมากกับฉันด้วย สิ่งที่เดียวมันจะทำก็คือการฉีกฉันเป็นชิ้นๆแล้วกินฉัน เซลีน สิ่งที่ฉันเห็นในแววตาของเธอมีเพียงแค่ความเจ็บปวดและความโดดเดี่ยวเพียงเท่านั้น เธอเล่าให้ฉันฟังได้มั้ยว่าเธอผ่านอะไรมาบ้าง?”

 

ร่างเล็กๆของ เซลีน สั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดอะไรกับเธอแบบนี้ ก่อนหน้านี้มีแต่คนพูดถึงรูปร่างของเธอหรือหลบหนีจากรูปร่างปีศาจของเธอ ไม่เคยมีใครเคยห่วงเรื่องความรู้สึกของเธอเลย

 

แต่มนุษย์คนนี้ดูเหมือนจะสามารถอ่านดวงวิญญาณของเธอได้ แต่ละคำที่ออกมานั้นดูจริงใจ

 

เซลีน รู้สึกสับสน ไม่มีร่องรอยของการยั่วยวนของเธอแบบก่อนหน้านี้เลย เธอถอยกลับไปสองสามก้าว และหันหลังไปจ้องมองความมืดที่อยู่ภายใต้หอนาฬิกาอยู่เงียบๆ

 

ลิงค์ เงียบแล้วเฝ้ารออย่างอดทนอีกครั้ง

 

ที่ยอดของหอคอย ลมกระโชกในตอนกลางคืนได้ลูบผมที่ดำหนาของ เซลีน เธอยืนนิ่งราวกับรูปปั้นเทพธิดาอันสวยงาม

 

ความทรงจำวัยเด็กของเธอได้ย้อนกลับมา

 

“แม่คะ ทำไมหนูถึงมีไอนี่อยู่บนหัวด้วยหล่ะ?”เซลีนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นในขณะที่เธอกำลังลูบเขาเล็กๆที่อยู่บนหัวของเธอ ตอนนั้นเธออายุเพียงแค่5ขวบ

 

แม่ของเธอที่เป็นผู้หญิงที่ทั้งสุภาพและงดงามนั้นไม่ได้ซ่อนความรังเกียจของเธอเอาไว้เลย “นั่นมาจากพ่อของลูกไงหล่ะจ้ะ”เธอตอบกลับไปในทันที

 

“แม่คะ หนูไม่อยากฝึกแล้ว หนูเหนื่อยมาก” เซลีน ล้มลงกับพื้นเพราะความเหนื่อย ตอนนั้นเธออายุได้ 7 ขวบ แม่ของเธอห่วงใยในทุกๆความต้องการของเธออย่างอ่อนโยน แต่เธอก็ทำทุกๆอย่างด้วยความเข้มงวด

 

“ลูกต้องรีบแข็งแกร่งขึ้นเร็วๆนะ เพราะพ่อของลูกไม่ยอมปล่อยลูกไปแน่!” แม่ของเธอค่อนข้างแข็งกร้าวกับเรื่องนี้  แม้ว่าจะมีความเศร้าโศกแฝงอยู่ในดวงตาของเธอก็ตาม

 

“อ๊า! แม่ เกิดอะไรขึ้นกับแม่? พวกแกเป็นใคร?!” แม่ของเธอนอนจมกองเลือดในสภาพที่แทบจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แต่เธอยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ เธอฝืนพูดออกมา “เซลีน ลูกแม่ อย่าตก…” ตอนนั้นเซลีนอายุได้ 14 ปี

 

แม่ของเธอยังพูดไม่ทันจบในตอนที่สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกลียดที่ปกคลุมไปด้วยความมืดตัดหัวแม่ของเธอ

 

“เจ้าหญิง นายท่านสั่งให้พวกข้าพาตัวท่านกลับบ้าน!” ปีศาจกล่าว

 

“พวกแก ตาย!!!!” เซลีน เรียนศิลปะป้องกันตัวมาหลายปี และเธอก็แข็งแกร่งขึ้น พวกปีศาจนั้นไร้การป้องกันโดยสิ้นเชิง ทำให้เธอสังหารพวกมันได้อย่างง่ายดาย

 

หลังจากรู้ประวัติเบื้องหลังของเธอ เธอก็ได้เกลียดตัวเองและออกเดินทางไปทั่วเพื่อหลบหนีลูกน้องของพ่อเธอ แล้วเธอก็ได้มายังสถาบันเวทมนต์ระดับต้นเฟลมมิ่งเมื่อ 3 เดือนก่อน

 

เธอไม่เคยคิดที่จะเป็นนักเวทย์เลยจริงๆ และเธอก็สนใจการพัฒนาในด้านเวทย์มนตร์เพียงแค่ผ่านๆเท่านั้น

 

เซลีน นึกถึงวันเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับลิงค์

 

“คุณโมรานิ ฉันคิดว่าการมองผู้หญิงในแบบของคุณมันไม่ดีเลยนะคะ”

 

เรื่องนั้นเกิดขึ้นเมื่อ 2 เดือนก่อน ครั้งแรกที่ชายหนุ่มมองดูเธอเขาก็ประพฤติตัวแปลกๆราวกับว่าเขาสูญเสียวิญญาณไป แน่นอนว่า ซิลีน ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เธอเห็นคนอื่น ๆ อีกมากมายที่เป็นแบบนั้นในระหว่างการเดินทางของเธอ

 

ความจริงที่ว่าเด็กหนุ่มที่ดูไม่น่าสนใจคนนี้ได้พาเธอหนีออกจากสถาบันด้วยการเสี่ยงชีวิตของเขานั้น เป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของเธอ แต่เขาก็ทำมันได้จริงๆ

 

เซลีน ยอมรับว่าเธอสนใจมนุษย์คนนี้

 

เธอเก็บความลับนี้เอาไว้เป็นเวลานาน จนกระทั่ง ลิงค์ ได้พูดขึ้นมา เธอเงียบไปซักพักก่อนที่จะเริ่มพูดเกี่ยวกับตัวเธอ”พ่อของฉันคือลอร์ดแห่งความลึก เขาต้องการให้ฉันกลับไปที่ความลึกเพื่อไปเป็นลูกน้องของเขา เพื่อการนั้นเขาได้ส่งลูกน้องของเขามาที่ทวีปฟิรุเมนเพื่อจับตัวฉัน, ฉันทำได้แค่มีชีวิตอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ คอยย้ายที่หนีไปเรื่อยๆ แม่ของฉันเป็นเป็นผู้หญิงที่สวย แต่เธอก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆต่อหน้าฉัน เธอพยายามจะปกป้องฉัน และเพราะเห็นแก่แม่ของฉัน ฉันจะกลายเป็นหุ่นเชิดของความมืดไม่ได้”

 

ในที่สุดเธอก็ใจอ่อนลง เธอก้มหัวลง, คิ้วที่สวยงามของเธอก็ตกลง หลังจากที่เธอพูดมานาน เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงและ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว

 

เธอเป็นปีศาจ สัญลักษณ์แห่งความมืดและความน่ากลัว ศัตรูของโลกแห่งแสงสว่าง ปีศาจถูกสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่อยู่รอบๆมันโจมตี แต่ว่าเธอเติบโตในโลกแห่งแสง ลึกๆในใจของเธอ คิดว่าที่นี่คือบ้านของเธอ

 

นั่นคือเหตุผลที่เธอถูกสาปแช่งให้มีชีวิตที่เจ็บปวดและโดดเดี่ยว!

 

“มันช่างเป็นการเดินทางที่โดดเดี่ยวจริงๆ” ลิงค์ ถอนหายใจ