A Warrior Exiled by the Hero and His Lover - ตอนที่ 7

เตียงไม้ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดไม่หยุด

 

ตอนนี้ฉันกำลังขึ้นคร่อมอยู่บนตัวลิซ่า แฟนเก่าของโทรุ

 

เนอิ และ โซอาระ นอนหมดแรงอยู่ในบริเวณใกล้เคียง

 

“อร๊าง! ฉันไม่ไหวแล้ว! ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”

 

“อะไรวะ เสร็จแล้วงั้นเหรอ”

 

ฉันผลักลิซ่าที่กำลังจะสลบออกไปข้างๆ แล้วนั่งลงที่ขอบเตียง

 

ฉันหันกลับไปมองทั้งสามสาวบนเตียง แล้วฉันก็หัวเราะ

 

รู้สึกดีจริงๆ

 

เป็นความรู้สึกที่ดีที่ได้เล่นกับผู้หญิงที่ฉันขโมยมาจากโทรุ

 

“ใบหน้าของไอ้เวรนั่นมันช่างเป็นผลงานชิ้นเอกที่แท้จริง”

 

ตลกชิบหาย ไม่ว่าจะนึกถึงอีกกี่ทีก็ยังทำให้ขำได้ตลอด

 

ผู้หญิงที่มันคิดว่ามันรักทรยศและโยนแหวนให้มัน ต้องเป็นไอ้โง่แค่ไหนถึงได้เจอแบบนี้?

 

ลิซ่าเป็นของฉันมานานแล้ว

 

และดูเหมือนแกจะไม่รู้เรื่องนี้จนตายแน่นอน

 

ไม่เพียงแค่ลิซ่าเท่านั้น แต่เนอิและโซอาระต่างก็รักโทรุด้วย

 

ฉันรู้สึกสงสารพวกเธอทั้งคู่จริงๆ พวกเธอทรยศคนที่ตัวเองรักโดยที่ความรักยังไม่ได้ถูกเติมเต็มได้อย่างไรกัน?

 

ฉันกระซิบบอก เนอิ และ โซอาระ

 

ได้เวลาลงดันเจี้ยนแล้ว

 

ลิซ่า เนอิ และ โซอาระไม่มีความรู้สึกกับฉัน

 

ที่พวกเธอเป็นแบบนี้เพราะความสามารถบางอย่างที่ฉันมี

 

“ตาปีศาจแห่งความยั่วยวน”

 

…ความสามารถหายากที่ทำให้เพศตรงข้ามตกหลุมรักผู้ใช้

 

ตอนที่สกิลนี้ปรากฏ ฉันก็ดีใจจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

จากใจจริงเลยนะ ฉันเหนือกว่าใครๆทั้งนั้น

 

คนที่มีทั้งร่างกาย สติปัญญา บุคลิกลักษณะและความสามารถที่ไร้ที่ติในทุก ๆ ด้าน

 

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลิซ่า เนอิ และโซอาระ จึงเลือกโทรุ

 

ไม่เพียงแค่นั้น ถึงแม้ว่าผู้คนในเมืองนี้จะรักฉัน แต่ความจริงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง พวกเขามีความสุขที่ได้พูดคุยและอยู่กับโทรุ

 

ฉันอิจฉามาก หัวของฉันแทบจะระเบิดเพราะความโกรธ

 

แล้วฉันก็มีสกิลที่ดีที่สุด

 

ลิซ่าผู้ที่ซึ่งปฏิเสธในตอนแรก ก็ยังถูกฉันควบคุมได้

 

ตอนนี้ฉันฝึกให้เธอเชื่องและเล่นกับเธอทั้งวันทั้งคืน

 

วันที่ซ่อนตัวและเล่นสนุกกับเธออยู่หลังต้นไม้โดยที่โทรุมันยืนอยู่ข้างหน้าและไม่รู้เรื่องอะไรเลยมันช่างสนุกซะจริง แล้วก็รู้สึกดีที่ได้เอากับเธอได้ตลอดเวลาโดยที่ฉันไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน

 

และตอนนี้ฉันเล่นกับเธอมากขึ้นกว่าเดิมเพราะไม่มีไอ้โทรุที่น่าสมเพชอยู่ที่นี่อีกต่อไป

 

ในฐานะผู้กล้า ฉันได้รับภารกิจเพื่อต่อสู้กับราชาปีศาจ

 

ราชาปีศาจ เป็นภัยพิบัติที่ปรากฏขึ้นทุกๆร้อยปี

 

เป็นเรื่องปกติที่พวกมันจะโผล่ออกมาจากเผ่าปีศาจ แต่บางครั้งพวกมันก็มาจากมนุษย์

 

ฉันต้องได้รับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่มีอยู่ในทวีปนี้และชนะการต่อสู้กับราชาปีศาจ

 

มันจะต้องลำบากมาก แต่ชื่อเสียงและเงินที่ฉันจะได้รับตอบแทนมีมากมายมหาศาล

 

ฉันได้รับการติดต่อจากขุนนางที่ต้องการความช่วยเหลือ

 

หากฉันประสบความสำเร็จ ฉันสามารถทำกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่ฉันต้องการ

 

หรือแม้แต่เจ้าหญิงของประเทศนี้

 

อนาคตของฉันมันช่างรุ่งโรจน์เสียจริง

 

โทรุ แกควรเตรียมพร้อมที่จะได้เห็นชื่อของ เซอิน ถูกจารึกลงไปในหน้าประวัติศาสตร์

 

ฮ่าๆๆๆ

 

“ห๊ะ! มังกรถูกฆ่าแล้วเหรอ!”

 

ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเรื่องราวของคุณลิเบียน

 

ฉันไปถึงพื้นที่ห่างไกลในประเทศเพื่อนบ้าน แต่ไม่มีวี่แววของมังกรแดงซึ่งเป็นเป้าหมายของฉัน

 

“ฉันเองขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”

 

“เปล่า ฉันก็แค่แปลกใจเล็กน้อยที่ข่าวนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ใครเป็นคนฆ่ามันกัน”

 

“ฉันก็ไม่รู้ว่าใครฆ่า เมื่อฉันเข้าไปในป่าเพื่อสำรวจ ก็พบว่ามังกรแดงตัวนั้นตายแล้ว”

 

ฉันกัดฟันแน่นอย่างเงียบๆในขณะที่นั่งฟังท่านลอร์ดพูด

 

ความโกรธภายในจิตใจฉันมันกำลังพุ่งสูงขึ้น

 

การฆ่ามังกรตัวนั้นน่าจะเป็นการเปิดตัวครั้งแรกของฉันในฐานะผู้กล้าสิ!

 

ฉันตั้งใจจะช่วยเมืองใกล้กับที่ที่มังกรตัวนั้นซ่อนตัวอยู่ แต่ตอนนี้ แผนทั้งหมดของฉันพังทลาย!

 

ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่แกจะต้องชดใช้สำหรับการมาเล่นตลกกับฉัน

 

หลังจากที่ได้พูดคุยกับท่านลอร์ดแล้ว ฉันก็ออกจากคฤหาสน์ไป

 

“เซอิน นายโกรธเหรอ?”

 

“ฉันไม่!”

 

“นี่! ทำไมเราไม่ลืมเรื่องมังกรแล้วไปทำอะไรดีๆที่โรงเตี๊ยมล่ะ”

 

“หุบปากสักทีได้ไหมเนอิ”

 

“ฉันสงสัยว่าใครเป็นคนปราบมังกร เพราะมันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่นักผจญภัยธรรมดาๆจะสามารถเผชิญหน้ากับมันได้”

 

“มันไม่สำคัญอีกต่อไป ผู้คนอยู่ในความสงบแล้ว และฉันก็ผิดหวัง สำหรับตอนนี้ เรามาเปลี่ยนแผนของเราแล้วเดินหน้าต่อไปกันเถอะ”

 

ใช่ คราวหน้าฉันจะแสดงผลงานที่ยอดเยี่ยมให้ผู้คนได้เห็น

 

ในท้ายที่สุด ฉันจะได้รับดาบศักดิ์สิทธิ์ และมันจะเป็นกุญแจสุดท้ายในฐานะฮีโร่ของฉัน

 

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าฉันมีคุณสมบัติที่จะได้ครอบครองดาบศักดิ์สิทธิ์

 

แม้ว่ามันจะรบกวนจิตใจฉันที่ไม่ได้เป็นคนฆ่ามังกรด้วยตัวเอง แต่ฉันสามารถแสดงให้โลกเห็นว่าฮีโร่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับอาวุธที่สง่างามและทรงพลัง

 

มังกรมันก็เป็นเพียงแต่โบนัส

 

เป้าหมายที่แท้จริงคือวิหารแห่งดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่ในเมืองลิวิโอ

 

“เห้ย เห้ย เห้ย!! ใครมันเป็นคนเอาดาบศักดิ์สิทธิ์ไปวะ!”

 

เมื่อฉันเข้าไปในวิหารฉันรู้สึกสิ้นหวังเมื่อเห็นว่าดาบศักดิ์สิทธิ์ซึ่งควรจะอยู่บนแท่นนั้นไม่ได้อยู่ที่นั่น

 

ฉันแน่ใจว่ามันอยู่ที่นี่แน่ๆ!

 

หากผู้ครอบครองดาบศักดิ์สิทธิ์ตาย โดยจะกลับมาที่นี่โดยอัตโนมัติ

 

และบันทึกการเสียชีวิตของผู้ถือครองคนก่อนมันก็แม่นยำ

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ดาบควรจะอยู่ที่นี่

 

“ใจเย็นๆก่อน เซอิน”

 

“หุบปากไปเลย อีกระxรี่!”

 

ฉันผลักลิซ่าและเตะไปที่หน้าเธอเมื่อเธอล้มลงไปกองกับพื้น

 

“อย่าลุกขึ้นมานะ ไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่!”

 

“ฉันขอโทษ”

 

ฉันอารมณ์เสียไม่ได้

 

แผนของฉันมันพังไปหมด

 

ตั้งแต่ฉันกับโทรุแยกทางกัน ด้วยเหตุผลบางอย่าง แผนของฉันก็ล้มเหลว

 

เครื่องราวต่างๆมันควรจะไปในแบบที่ฉันต้องการสิ

 

ตั้งแต่โทรุจากไป…?

 

ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ มันไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกซะจากภาระ

 

สิ่งที่ขวางทางฉันได้คือสิ่งที่อยู่ในเลเวลที่สูงกว่าเท่านั้น

 

ฉันจะฆ่ามันซะ ไม่ว่ามันจะเป็นใครถ้าฉันเจอหน้ามันที่ไหนหรือเมื่อไหร่ฉันจะฆ่ามันอย่างแน่นอน

 

ดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นของฉัน!

 

ฉันเปลี่ยนแผนและตัดสินใจไปเที่ยวลันตัตต้า

 

มีดันเจี้ยนที่ยังไม่ได้สำรวจซึ่งมีระดับความยากสูง

 

หากเคลียร์มันจนจบ ชื่อของฉันจะถูกกระจายอย่างรวดเร็วเหมือนในฐานะผู้กล้า

 

อย่างไรก็ตาม แผนของฉันก็ล้มเหลวอีกครั้ง

 

“ดันเจี้ยนเหรอ? อ่า.. เมื่อเดือนที่แล้วก็มีเรื่องแบบนั้น”

 

นักผจญภัยที่ฉันถามเส้นทางตอบด้วยใบหน้าที่คลุมเครือ

 

คำตอบของเขาฉันไม่สามารถเข้าใจได้เลย

 

ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร ฉันจึงไปที่ดันเจี้ยน

 

“นี่มันอะไรกันวะ?!”

 

ในใจกลางเมืองมีรูขนาดใหญ่อยู่บนพื้น

 

ฉันไม่รู้ว่ามันลึกแค่ไหน มืดเกินไปที่จะมองเห็นด้านล่างเมื่อฉันมองเข้าไป

 

มันเกิดห่าอะไรขึ้นที่นี่?

 

ฉันรู้สึกประหลาดใจมากจนฉันล้มลงคุกเข่า