A Warrior Exiled by the Hero and His Lover - ตอนที่ 5 หมีที่ดีย์

ฉันได้ตรวจสอบสเตตัสของฉันอีกครั้ง

 

หวังว่าคงจะไม่มีอะไรแปลกเกิดขึ้นอีกนะ

 

สกิล

 

เดี๋ยว!  นี่มันอะไรกัน?

 

ระดับสกิลเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด

 

ปกติพวกมันมักจะหยุดเมื่อขึ้นมาถึงเลเวล 10

 

ฉันไม่แน่ใจว่านี่หมายความว่าขีดจำกัดถูกทำลายหรือเปล่า

 

นี่หมายความว่าขีดจำกัดเลเวลถูกทำลายจริงๆงั้นหรอ?

 

ฉันกำลังมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมาทั้งตัว

 

ยังมีสกิล สะสม ที่อ่อนแอกว่าอีกสองสกิล

 

สงสัยจังว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมันมีการพัฒนา

 

ฉันจะไปถึงจุดที่ไม่สามารถควบคุมพลังของฉันได้อีกต่อไปหรือเปล่า?

 

“คุณดูซีดๆนะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

 

“อ๋อ ไม่เป็นไร ฉันแค่กำลังใช้ความคิดอยู่น่ะ”

 

ตอนนี้ฉันจะโฟกัสไปที่เรื่องของคาเอเดะก่อนแล้วกัน

 

นั่นเตือนฉันว่าฉันยังต้องซื้อกรรไกรสักอัน

 

“อยากได้อะไรอีกไหม”

 

“อืม ไม่ค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว”

 

“แน่ใจนะ? บอกฉันได้นะ”

 

“ฉันอยากได้สบู่ค่ะ”

 

“ฉันจะซื้อให้เท่าที่เธอต้องการเลย”

 

ฉันแน่ใจว่าเธอจะต้องดีใจแน่ๆ ที่รู้ว่าโรงเตี๊ยมมีอ่างน้ำอุ่น

 

ขณะที่เราอยู่ที่นี่ ฉันจะไปอาบน้ำให้คาเอเดะ

 

ระหว่างทางกลับเราก้อเอากรรไกรและสบู่ไปด้วย

 

ห้องของเรามีห้องน้ำ

 

เราเลือกห้องที่ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ ดังนั้นจึงมีทุกสิ่งที่คุณต้องการเพื่อความสบาย

 

ต่อมาก็มีเรื่องของคาเอเดะที่ไม่ยอมถอดเสื้อผ้า

 

“เอ่อ แน่ใจหรือคะว่าจะไปด้วยกัน”

 

“แน่นอน ไม่ต้องกังวลไป ฉันไม่ใช่คนประเภทที่จะจู่โจมเด็กน้อย”

 

“อึก…เด็ก?”

 

“ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้งั้นล่ะ”

 

เธอกัดริมฝีปากล่างและกลั้นน้ำตาไว้

 

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ฉันไม่รู้จะจัดการกับผู้หญิงอย่างไร

 

ฉันสงสัยว่าฉันพูดอะไรแปลกๆ หรือเปล่า

 

ขณะที่ฉันเอียงศีรษะลง ฉันก็รีบถอดเสื้อผ้า

 

“เอ๋!!!?”

 

ตอนนี้เธอเริ่มเอามือทั้ง2ข้างปิดหน้าของตัวเอง และหน้าของเธอก็เริ่มเป็นสีแดง

 

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงมองมาที่ฉันด้วยของว่างระหว่างนิ้วของเธอ

 

อืม เธออยู่ในวัยต่อต้านเหรอ?

 

เธอหันกลับมาอย่างไม่เต็มใจและเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอแล้วเข้าไปในห้องน้ำ และใช้ผ้าขนหนูคลุมร่างกายของเธออย่างระมัดระวัง

 

ฉันพูดว่า

 

“นั่งตรงนี้สิ ฉันจะสระผมของเธอก่อน”

 

“ฉันให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะนายท่าน”

 

“นั่งลงซะ นี่เป็นคำสั่ง”

 

“ก็ได้…”

 

เธอนั่งหันหลังให้ผม

 

แผ่นหลังของเธอขาวเป็นมันเงา

 

อืม ฉันบอกว่าฉันจะไม่เป็นคนเจ้าชู้กับคาเอเดะตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อดแปลกใจไม่ได้

 

อย่างไรก็ตาม คาเอเดะยังคงเป็นผู้หญิง

 

ฉันเริ่มสระผมด้วยสบู่ ผมขาวของเธอเริ่มกลับมาเงางามอีกครั้งเมื่อขจัดสิ่งสกปรกออกหมดแล้ว

 

เมื่อฉันทำผมของเธอเสร็จแล้วฉันก็เริ่มถูหลังให้เธอ

 

ทันใดนั้น สายตาของฉันก็พลันเหลือบมองไปที่เอวของเธอ

 

ฉันสามารถเห็นบางอย่างเช่นก้อนชนสีขาวปุกปุยงอกขึ้นที่นั้น

 

หางงั้นหรอ? ดูเหมือนกระต่าย แต่ให้ความรู้สึกแตกต่างออกไป

 

“เธอเป็นเผ่าพันธ์ไหนกันแน่ คาเอเดะ?”

 

“ฉัน…เป็นจิ้งจอก”

 

จิ้งจอก ฉันไม่เคยเห็น แต่ฉันรู้ว่าพวกเขามีอยู่

 

ฉันคิดว่าฉันเคยได้ยินมาว่าชนเผ่าจิ้งจอกมักจะมีผมสีทอง

 

“ฮิ๊ย๊าา!”

 

“เอ๋!!!”

 

ดูเหมือนว่าฉันกำลังล้างบริเวณหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว

 

ฉันรีบส่งผ้าเช็ดตัวให้เธอ

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ นายท่าน”

 

“หมายความว่าฉันสามารถล้างร่างกายของคุณทั้งหมดได้งั้นหรอ?”

 

“ค่ะ, ร่างกายของฉันเป็นของนายท่าน”

 

ดวงตาของเธอเปียกชื้น

 

เธอรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น นั่นคือทาสจะมอบตัวเองให้นายของเธอในหลาย ๆ ทาง

 

เธอต้องเตรียมพร้อมที่จะเผชิญกับความเป็นไปได้นี้ตั้งแต่ตอนที่เธอถูกซื้อ

 

“ฉันเข้าใจ… ฉันจะคิดถึงมันเมื่อเธอโตขึ้น”

 

“นายท่าน…”

 

เธอวางมือบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอร้องไห้

 

เธอต้องโล่งใจที่ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ

 

โลกนี้มีหมาป่าอยู่สองประเภท: หมาป่าที่ไม่สามารถหาเหตุผลได้และหมาป่าที่ทำได้

 

ฉันใช้ชีวิตโดยคิดว่าฉันเป็นอย่างหลัง

 

ฉันอาบน้ำและลุกออกจากห้องอาบน้ำ

 

“แน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้?”

 

“ค่ะ”

 

คาเอเดะนั่งบนเก้าอี้และรู้สึกประหม่า

 

เธอกำลังจะตัดผม

 

ผมของเธอที่สระครั้งเดียวก็นุ่มสลวยเป็นมันเงา

 

เธอบอกว่าจะตัดผมหน้าม้าเอง เพราะงั้นฉันจะดูแลผมด้านหลังเอง

 

ผมยาวถึงเอวเธอเลยทีเดียว ฉันตัดมันเพื่อให้มันสูงขึ้นเล็กน้อย

 

เธอบอกว่าเธอต้องการแบบนั้น ฉันคิดว่าฉันทำตามคำขอของเธอแล้วกัน

 

โดยส่วนตัว ฉันคิดว่ามันโอเคที่จะตัดผมให้ยาวขึ้นอีกนิด แต่เธอชอบผมยาว ฉันจะไม่เถียงกับเธอ

 

คาเอเดะก็สวยอยู่แล้ว ฉันคิดว่าเธอดูดีไม่ว่าจะผมยาวหรือผมสั้น

 

คาเอเดะจับกรรไกรและเริ่มตกผมหน้าม้าที่ปลายคิ้วของเธอ

 

ดวงตาสีทองโตคู่หนึ่งปรากฏขึ้น

 

“ฉันไม่รู้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากขนาดนี้”

 

“ฉันคิดว่าฉันจะตัดพลาดซะแล้วค่ะ”

 

ขณะที่เธอพยายามจะตัดผมที่ด้านข้าง มือของเธอก็สั่น ขณะที่ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

 

ฉันไม่คิดว่าเป็นการดีที่จะชมเธอในตอนนี้

 

เมื่อเธอตัดผมเสร็จแล้ว ตาของฉันก็ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเห็น

 

เธอเป็นเหมือนอัญมณีสีขาว ละเอียดอ่อนและเปราะบาง

 

เธอเป็นคนสวยที่จะทำให้ทุกคนมองเธออย่างแน่นอน

 

“หืม? ดูเหมือนว่ายังมีชิ้นส่วนที่ไม่ได้เจียระไนเหลืออยู่บ้าง”

 

“นั่นคือหูของฉัน”

 

มีก้อนสองก้อนอยู่บนหัวของเธอ

 

เมื่อฉันสัมผัสพวกมัน พวกมันก็ขยับ

 

แล้วความสงสัยของฉันก็เพิ่มขึ้น

 

ทำไมเธอถึงมีหูเหมือนสัตว์ แต่ก็มีหูของมนุษย์ด้วย?

 

ถึงเวลาที่ฉันได้คำตอบแล้ว

 

“ฉันไม่รู้เหตุผลที่แน่นอน แต่ตามทฤษฎีหนึ่ง เทพเจ้าที่สร้างเผ่า Beastkin นั้นชอบหูของสัตว์มาก ในทางกลับกัน เขาเคยคิดว่าหูของมนุษย์มีค่าเกินกว่าจะเอาออกได้ค่ะ”

 

“แล้วนั่นเป็นเครื่องรางของพระเจ้าเหรอ?”

 

“ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นค่ะ”

 

ไม่รู้จะคิดยังไง… คือ

 

ว่า เผ่ากระต่าย กับ เผ่าแมว น่ารัก

 

แต่พระเจ้า ช่างสง่างามมาก ใช่ไหม

 

ตัดผมเสร็จ คาเอเดะ หมดแรงและไปทีเตียง

 

เธอยังคงไม่ฟื้นตัวเต็มที่

 

ฉันขอโทษที่กดดันเธอในวันนี้

 

“นายท่านวันนี้ฉันสนุกมากค่ะ”

 

“ดี พรุ่งนี้เราจะมีความสนุกสนานมากขึ้น”

 

“ค่ะ นายท่าน ฉันจะอยู่กับคุณทุกๆก้าวของการเดินทาง”

 

ฉันให้ยากับเธอ และช่วยให้เธอนอนหลับ

 

เธอผล็อยหลับไปทันทีที่เธอหลับตา

 

ฉันคิดว่าเรามาไกลมากในวันนี้

 

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะเป็นคู่หูที่ดีในการผจญภัย

 

ฉันนั่งบนเก้าอี้แล้วชักดาบออกมา

 

“ฉันจะต้องลับคมนายอีกครั้ง ฉันใช้งานนายหนักจริงๆ”

 

เสียงอันไม่พึงประสงค์ปรากฏขึ้น

 

แต่ที่มาของเสียงไม่ใช่ฉัน แต่เป็นดาบ

 

กึก กึก แคร๊ก แกร่ก

 

รอยร้าวปรากฏขึ้นตรงกลางใบมีดของดาบ และแตกออก ตกลงไปที่พื้น

 

จู่ๆ ฉันก็เบิกตากว้าง

 

“ไม่นะ…ดาบสุดรักของฉัน…”

 

ฉันรู้ว่ามันเดินทางมากันฉันไกลเกินไปแล้ว

 

ด้วยดาบเล่มนี้ ฉันได้ฆ่าศัตรูมากมาย รวมทั้งมังกรด้วย

 

ฉันคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากการไปไกลเกินไป

 

ฉันวางมันลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวังแล้วก้มหัว

 

ฉันรักโดยนี้จริงๆ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะพัง

 

ฉันจะต้องหาดาบเล่มใหม่ในไม่ช้านี้

 

“เป็นไปได้ไหมที่มันไม่สามารถต้านทานความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉันได้”

 

มันก็อาจเป็นไปได้ ยากที่จะเชื่อว่าดาบเหล็กจะสามารถต้านทานพลังของผู้ที่มีเลเวล 300 ได้

 

อันที่จริงมันเป็นปาฏิหาริย์ที่มันไม่แตกทันทีหลังจากที่มังกรถูกจัดการ

 

ฉันต้องการอาวุธที่ดีกว่านี้

 

อาวุธที่ดีกว่า ที่สามารถต้านทานความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉันได้