เราเดินผ่านป่าและถูกนำทางโดยเหล่าแฟรี่
 

 

และข้างหน้าฉัน เฟราที่กำลังหดหู่ก็บินล่องลอยอย่างไร้เรี่ยวแรง
 

 

“ฉันดุเธอมากเกินไปรึเปล่า?”
 

 

“ไม่หรอกค่ะ นายท่านใจดีเกินไปต่างหาก ถ้าเธอไม่หายไปตั้งแต่แรกก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
 

 

คาเอเดะกำลังโกรธ
 

 

เธอขมวดคิ้วและปล่อยออร่าที่ทำให้อึดอัดออกมา
 

 

คาเอเดะว่าอย่างนั้น แต่ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเฟราเช่นกัน
 

 

เป็นเรื่องปกติเมื่อเข้าร่วมปาร์ตี้ก็อยากแสดงถึงข้อดีของตัวเองให้เพื่อนๆได้เห็น เพื่อให้ได้รับการยอมรับเร็วๆ
 

 

ตอนที่ฉันเข้าร่วมปาร์ตี้กับเซอินก็เหมือนกัน
 

 

ไม่มีใครอยากทำตัวเป็นภาระ
 

 

“เฟราก็ดูจะสำนึกผิดแล้ว เพราะงั้นอย่าดุเธอมากเกินไปล่ะ ไม่ว่าใครต่างก็เคยผิดพลาดกันทั้งนั้น หรือเธอจะปล่อยให้ผู้ติดตามของเราอ่อนแองั้นเหรอ?”
 

 

“นายท่านพูดถูกแล้ว……ขอโทษนะคะ”
 

 

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ดีแล้วล่ะ”
 

 

“นายท่าน..”
 

 

ฉันลูบหัวคาเอเดะ เธอทำตาโตขึ้นเล็กน้อย
 

 

ฉันคิดว่าเธอโกรธแทนฉัน
 

 

แค่ความรู้สึกนั้นก็พอแล้วล่ะ
 

 

เพราะฉันอยากให้ทาสที่น่ารักของฉันยิ้มอยู่เสมอ
 

 

“ถึงครั้งนี้เฟราจะทำเรื่องผิดพลาด แต่ครั้งต่อไปเฟราจะตั้งใจทำหน้าที่ให้ดี”
 

 

“คิ้ว~”
 

 

เฟราบินเข้าไปใกล้ๆแพนด้า พูดขึ้นมาพร้อมทั้งกำมือแน่น
 

 

“เพราะงั้นเฟราจะต้องโดนลูบหัวด้วย”
 

 

“คิ้ว~”
 

 

“นั่นสินะ”
 

 

ฉันยื่นมือขวาออกไปแล้วเฟราก็เอาหัวเธอมาถูกับมือฉัน แพนด้าก็เอาตัวมาถูกับมือฉันด้วย
 

 

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าอย่างนี้นะ แต่เขาเหมือนลูกสุนัขเลย
 

 

แฟรี่ชายชราคนหนึ่งบินลงมาจากด้านบน
 

 

“กำลังจะถึงหมู่บ้านแล้วครับ”
 

 

“ขอบคุณที่นำทางมาให้นะ”
 

 

“ไม่ครับ ช่างรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เชิญบุคคลผู้ยิ่งใหญ่มาที่หมู่บ้านของเรา โปรดใช้เวลาพักผ่อนอยู่ที่สวนสวรรค์ของเหล่าแฟรี่เถิดครับ”
 

 

ทั้งกลุ่มหยุดกระทันหัน
 

 

ข้างหน้าเป็นที่ที่มีก้อนหินขนาดให้เรียงรายอยู่
 

 

ตัวอักษรที่ไม่รู้จักถูกสลักไว้บนก้อนหิน
 

 

ส่วนอื่นๆก็ดูเหมือนป่าธรรมดา
 

 

ไม่สิ มันรู้สึกแปลกๆ
 

 

อาชีพ จอมโจร ของฉันสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของพื้นที่โดยรอบได้ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร
 

 

เส้นทางข้างหน้า แตกต่างจากทางที่เราเดินมา
 

 

ฟุ่บ.
 

 

แฟรี่บินตรงเข้าไปที่หินแล้วหายไป
 

 

“เอ๊ะ! หายไปแล้ว!”
 

 

“นั่นเพราะเรากำลังข้ามบาเรียครับ”
 

 

แล้วแฟรี่ชายชราก็หายตามไป
 

 

ฉันก็พยายามเข้าไปในบาเรียด้วย
 

 

“โอ้!!”
 

 

ข้างหน้าเป็นทุ่งโล่งกว้างที่เต็มไปด้วยดอกไม้
 

 

เมื่อลมพัดผ่านกลีบดอกไม้ก็ปลิวไสวไปตามแรงลม
 

 

เมื่อมองย้อนกลับไปก็มีหินก้อนใหญ่ที่คั่นกลางระหว่างป่าอยู่
 

 

นี่มันพื้นที่ปิดงั้นเหรอ?
 

 

พวกเขาอำพลางที่นี่เอาไว้
 

 

เข้าใจเลยว่าทำไมคนถึงหาแฟรี่ไม่เจอ
 

 

ที่อยู่อาศัยของพวกเขาไม่ใหญ่นัก และมีอาคารคล้ายหมู่บ้านตั้งอยู่ใจกลางทุ่งดอกไม้หลากสี
 

 

มีรั้วกั้นถนนที่นำทางไปสู่หมู่บ้าน และมีวัวกำลังเลมหญ้าอยู่ ดูเหมือนว่าพวกเขาใช้ชีวิตที่นี่ไม่ต่างจากมนุษย์
 

 

“นี่ชาครับ”
 

 

“ขอบคุณ”
 

 

ชายชรายื่นชาให้ฉันแล้วฉันก็ชิม
 

 

มันมีกลิ่นดอกไม้ที่หอมสดใหม่และอร่อย รสชาติเป็นเอกลักษณ์แตกต่างจากชาดำทั่วไป
 

 

“ดูเหมือนท่านจะพอใจ”
 

 

ฉันถามเขาไป ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน และยังเป็นปู่ของเฟราอีกด้วย
 

 

ข้างๆเขายังมีปาเปาที่นอนสลบเหมือดตาเหลือกอยู่
 

 

“ปาเปา เจ้าจะนอนอีกนานมั้ย!”
 

 

“คึ่ก!”
 

 

หัวหน้าหมู่บ้านตบหน้าเขาอย่างไร้ความปรานี
 

 

แต่เขาก็ยังไม่ตื่นและถูกตบซํ้าแล้วซํ้าเล่า
 

 

“คือว่า…ปลุกเขาแบบนั้นจะไม่เป็นอะไรเหรอ”
 

 

“ไม่ต้องห่วงครับ เจ้านี่มันแข็งแรงอยู่แล้ว”
 

 

เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ!
 

 

“อ๊ะ!
 

 

“ในที่สุดก็ตื่นแล้วงั้นเหรอ ปาเปา”
 

 

“ที่นี่มัน!”
 

 

“บ้านของเราไงล่ะ”
 

 

ทันทีที่เขาเห็นฉัน เขาก็ชักดาบออกมาทันที
 

 

เฟราใช้ค้อนทุบไปที่ดาบของเขาและหัวหน้าหมู่บ้านก็เอาดาบไปจ่อที่คอของเขา
 

 

มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของปาเปา
 

 

รู้สึกสงสารเขาแล้วสิ
 

 

“ท่านพ่อ เฟรา ทำไมถึงปกป้องมนุษย์ผู้นี้กัน!”
 

 

“เจ้าโง่! ท่านผู้นี้คือเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ โทรุซามะ!”
 

 

“ฉันผิดหวังกับท่านพ่อจริงๆ ฉันยังไม่เคยชี้ดาบไปที่พระเจ้าของเราถึงสองครั้งเลย”
 

 

“เผ่าพันธุ์….ที่ยิ่งใหญ่?”
 

 

ปาเปาก้มลงกราบด้วยความเร็วที่ไม่มีใครสามารถมองทัน
 

 

ขนาดฉันที่เลเวล 300 ยังมองไม่ทันเลย
 

 

“ขออภัย! ได้โปรดยกโทษให้ด้วยเถอะครับ!”
 

 

“ฉันไม่ได้โกรธหรอก เงยหน้าขึ้นเถอะ ไม่เป็นอะไร”
 

 

“ขอบคุณครับสำหรับความกรุณา”
 

 

ฉันรู้สึกอึดอัดขึ้นมา
 

 

ฉันไม่ได้พิเศษอะไรแบบนั้น ก็แค่คนที่เลเวลอัพขึ้นมาแล้วอยู่ๆก็กลายเป็นครึ่งมังกรเองโดยไม่รู้ตัว
 

 

“จงสำนึกผิดซะ!”
 

 

“ใช่แล้ว!”
 

 

หัวหน้าหมู่บ้านกับเฟราถ่มถุยปาเปา
 

 

อืม…มาสนิทกับปาเปาให้เร็วที่สุดดีกว่า
 

 

“เอาล่ะ เรากลับมาที่หัวข้อพูดคุยของเราดีกว่า”
 

 

ปาเปานั่งเงียบอย่างมืดมนข้างๆหัวหน้าหมู่บ้าน
 

 

สภาพเขาดูน่าสงสารแต่เฟรากับหัวหน้าหมู่บ้านดูเหมือนจะไม่สนใจ
 

 

“หมู่บ้านของเราอยู่ในสถานการณ์วิกฤต เราไม่ทางทางเลือกอื่นนอกเสียจากต้องไปขอความช่วยเหลือจากภายนอก”
 

 

“แต่พวกคุณไม่ได้คบค้าสมาคมกับพวกมนุษย์”
 

 

“ใช่ครับ ดังนั้นพวกเราจึงติดต่อไปที่เอลฟ์ ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่พวกเราคุ้นเคยกันดี แต่พวกเขากล่าวว่า [ มีเพียงแค่เผ่าพันธุ์โบราณเท่านั้นจึงจะสามารถหยุดยั้งเหตุการณ์นี้ได้ ] ”
 

 

หัวหน้าหมู่บ้านมองไปที่เฟรา
 

 

จากนั้นเฟราก็พยักหน้าแล้วพูดต่อ
 

 

“จากนั้นเฟราจึงออกไปค้นหาเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ ค้นหามานานกว่าหนึ่งปีแล้ว จนคิดว่าคงไม่พบกับพวกเขาอีก แล้วเฟราก็ถูกจับโดยมนุษย์และถูกขายเป็นทาส แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่โชคดี เฟราประหลาดใจจริงๆ”
 

 

นี่คือเรื่องราวเบื้องหลังสินะ
 

 

ถ้าหากวันนั้นฉันไม่ได้ไปที่นั่น เธอก็คงจะไม่ได้พบฉัน
 

 

สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าเคานต์โรอานต้องการแนะนำอะไรให้ฉัน แต่เฟราก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่หากไม่มีเขา
 

 

อย่างไรก็ตามมีจุดหนึ่งที่ฉันสงสัย
 

 

“ทำไมต้องเป็นเฟราล่ะ มีเหตุผลอะไรงั้นเหรอ?”
 

 

“เพราะเฟราเป็นมิโกะที่สามารถส่งคำอธิษฐานไปถึงเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ได้ การได้ยินเสียงคำอธิษฐานของเฟรานั้นหมายความว่าผู้นั้นคือมังกร ไม่มีคนอื่นในแฟรี่ที่ทำได้นอกจากเฟรา”
 

 

เฟราพองหน้าอกแบนๆของเธออย่างภูมิใจ
 

 

เธอทำหน้าราวกับว่า “ฉันทำได้แล้ว”
 

 

ได้ฟังคำอธิบายแล้วฉันก็เข้าใจ
 

 

เสียงคำอธิษฐานนั้นเป็นความสามารถพิเศษของมิโกะงั้นเหรอ?
 

 

“แล้ววิกฤตแบบไหนล่ะ?”
 

 

“ถ้าท่านได้เห็นมันท่านน่าจะเข้าใจมากกว่า”
 

 

หัวหน้าหมู่บ้านก็ออกไปพร้อมกับเรา
 

 

◇
 

 

กึ๊ง กึ๊ง
 

 

เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น
 

 

มาๆหายๆ และบางครั้งก็ได้ยินเสียงกระทบของต้นไม้ใหญ่
 

 

“นั่นคือสิ่งที่พยายามจะทำลายหมู่บ้านแห่งนี้”
 

 

ตรงจุดที่หัวหน้าหมู่บ้านชี้ไปที่โกเลมโลหะสีเทาหม่น
 

 

มันมีลำตัวสูงประมาณ 5 เมตร แต่ละส่วนของร่างกายเหมือนก้อนโลหะมารวมกัน ฉันเห็นครั้งแรกก็รู้สึกประทับใจเพราะมันดูเป็นโกเลมที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขาม
 

 

ฉันเคยเห็นแบบนี้มาก่อน
 

 

“นี่มันโกเลมไม่ใช่เหรอ?”
 

 

“มันไม่เหมือนกับโกเลมที่ถูกสร้างโดยมนุษย์ มันเป็นโกเลมต้นฉบับที่ถูกสร้างโดยเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ มันเป็นมอนสเตอร์ที่มีทั้งพลังทำลายและพลังป้องกันที่ยอดเยี่ยม”
 

 

โกเลมต้นฉบับถูกมัดอยู่ติดกับต้นไม้ใหญ่ มันถูกพันด้วยเถาวัลย์หนาหลายชั้น
 

 

ทุกครั้งที่มันขยับ เถาวัลย์ก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
 

 

นักเล่นแร่แปรธาตุมันจะสร้างโกเลมที่เชื่อฟังคำสั่งของพวกเขา
 

 

โดยปกติมันจะไม่เป็นอันตรายต่อผู้คน และมันไม่สามารถที่จะมีความคิดเป็นของตัวเองด้วย
 

 

โกเลมนี่มันได้รับคำสั่งแบบไหนมา?
 

 

“เจ้านี่มันมาจากไหนล่ะ?”
 

 

“มันเคยหลับไหลอยู่ที่ซากปรักหักพังโบราณครับ แต่จู่ๆมันก็ตื่นขึ้นและเริ่มโจมตีชาวบ้าน ทุกคนจึงช่วยกันมัดมันไว้ที่นี่ และมันก็แข็งเกินกว่าที่จะทำลายได้
 

 

ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆโกเลม
 

 

ดวงตาที่เป็นสีแดงของมันก็กลายเป็นสีนํ้าเงินทันทีที่เห็นฉัน
 

 

แต่ไม่ช้ามันก็เปลี่ยนกลับไปเป็นสีแดงเหมือนเดิม
 

 

โกเลมส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดและตัวสั่น
 

 

ดูเหมือนว่าจะพังแล้วสินะ ฉันรู้สึกแบบนั้น
 

 

“ท่านคิดอย่างไร โทรุซามะผู้ยิ่งใหญ่”
 

 

“เรียกโทรุก็ได้”
 

 

“อย่างนั้นคงไม่ได้ เราทุกคนต่างก็เคารพบูชาเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่โทรุซามะ เราต่างก็ต้องการเป็นผู้รับใช้ท่านเหมือนกับเฟรา และเรียกท่านว่า [ นายแห่งเรา ] ”
 

 

“ไม่ได้เด็ดขาด”
 

 

คาเอเดะยืนอยู่ข้างๆฉัน
 

 

“นายท่านต้องการมันรึเปล่าคะ?”
 

 

“มันไม่ฟังคำสั่งฉันน่ะ ฉันคงต้องทำลายมันทิ้งซะ”
 

 

ฉันดึงดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมา
 

 

จะได้รึเปล่านะ?
 

 

มันอาจจะเป็นโลหะชนิดเดียวกับดาบศักดิ์สิทธิ์ก็ได้
 

 

บางทีฉันอาจจะฟันมันไม่ได้
 

 

คิดไปก็ปวดหัว ลองดูเลยแล้วกัน ถ้ามันไม่ได้ก็ค่อยว่ากันอีกที
 

 

“ย่าห์”
 

 

ฉันฟันดาบใหญ่จากด้านล่างของโกเลม
 

 

ดาบผ่าโกเลมโดยไร้แรงต้านเหมือนกับหั่นมะเขือเทศ
 

 

ตุบ
 

 

โกเลมกลายเป็นสองส่วนและหล่นลงกับพื้น
 

 

ใช่แล้ว เพราะเลเวล 300 ของฉันเอง