A Warrior Exiled by the Hero and His Lover - ตอนที่ 22

ณ ป่าที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง

 

 

ฉันกับคาเอเดะได้รับการนำทางจากคุณโจนาธานให้มาตรวจสอบที่นี่

 

 

“เบื้องหน้า ฉันคือเจ้าของบริษัทขนส่ง แต่ในความเป็นจริงแล้วฉันเป็นเจ้าหน้าที่ข่าวกรองที่อยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของพระมหากษัตริย์ มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ และเคานต์โรอานก็เป็นหนึ่งในนั้น”

 

 

เขาเดินผ่านป่าไปข้างหน้า

 

 

ในป่านี้ทั้งลึกและมืดสลัว มีเพียงแสงแดดที่ส่องผ่านแมกไม้คล้ายกับผ้าม่าน

 

 

ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้นั้นมีมอนสเตอร์แอบมองเราอยู่ สไลม์และแมลงต่างก็ต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงพื้นที่บนต้นไม้

 

 

ในทางกลับกันกลิ่นหอมของต้นไม้และดอกไม้กลับทำให้เรารู้สึกผ่อนคลาย

 

 

ถ้าหากไม่มีความวุ่นวาย ฉันก็คงงีบหลับโดยใช้แพนด้าเป็นหมอน ไม่ก็อาจเป็นต้นขาของคาเอเดะ ก็ดีเหมือนกันนะ

 

 

“นายท่าน มดมรณะอันตรายรึเปล่า?”

 

 

“เอ๊ะ?”

 

 

ฉันแปลกใจกับสิ่งที่เธอพึ่งพูดออกมา

 

 

ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีใครในโลกนี้ไม่รู้จักมดมรณะด้วย

 

 

ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าคาเอเดะนั้นค่อนข้างจะไม่สมดุล

 

 

ถึงแม้ว่าเธอจะดูเป็นคนที่ได้รับการศึกษามาอย่างดี แต่เธอนั้นไม่รู้เรื่องความรู้ทั่วไป

 

 

แม้แต่เด็กก็น่าจะรับรู้ถึงความอันตรายของมดมรณะ

 

 

เธอกลายเป็นทาสได้ยังไง?

 

 

หรือเธอถูกลักพาตัวมาจากที่ไหนสักแห่ง?

 

 

เมื่อเรื่องทุกอย่างจบ เราควรจะต้องหาเวลาคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจังสักหน่อยแล้ว

 

 

“เอาล่ะ จากตรงนี้ไปเป็นเขตแดนของมดแล้ว”

 

 

“หน้าที่นำทางของคุณเสร็จแล้วเหรอ”

 

 

“ไม่ต้องรู้สึกแย่หรอกน่า ฉันไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนพวกคุณ”

 

 

เขาพูดว่า “ฉันจะรออยู่นอกป่านะ” แล้วก็ไป

 

 

มันไม่ใช่เรื่องปกติที่จะเดิมพันชะตากรรมของประเทศไว้กับนักผจญภัยเพียงสองคน

 

 

ท่านเคานต์โรอานเขียนอะไรไว้ในจดหมายกันแน่นะ

 

 

ถ้าหากฉันไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเขาได้ ประเทศนี้คงล่มสลาย

 

 

กษัตริย์องค์นั้นด้วย เขากล้าส่งฉันมาในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไงกัน

 

 

นี่มันควรจะเป็นงานของผู้กล้าไม่ใช่รึไง

 

 

ฉันเป็นแค่นักรบธรรมดาๆ ที่ออกเดินทางเพียงเพราะต้องการรักษาบาดแผลทางใจเท่านั้นเอง

 

 

ก่อนอื่นทำไมไม่ขอความช่วยเหลือไปที่เซอินกับคนอื่นๆล่ะ?

 

 

อื่ม..มันเจ็บปวดที่จะปฎิเสธตอนนี้ เพราะฉันยอมรับงานมาแล้ว

 

 

“นายท่าน ไม่สบายรึเปล่าคะ?”

 

 

“ไม่ต้องห่วงฉันแค่กำลังคิดอยู่ว่าจะจัดการมดยังไงดี”

 

 

“คิ้ว~”

 

 

“โอ๊ะ นายก็เป็นห่วงฉันเหมือนกันงั้นสินะ”

 

 

แพนด้าลอยวนรอบตัวฉัน แล้วก็เอาตัวมาถูกับหน้าฉัน

 

 

และฉันยังรู้สึกแปลกๆที่ขาของฉันอีกด้วย พอก้มลงไปมองก็เห็นว่าคาเอเดะเอาหางถูกับขาฉันอยู่

 

 

บางทีเธออาจจะทำไปโดยไม่รู้ตัว

 

 

“นายท่านนั่นใช่มดมรณะรึเปล่า?”

 

 

สิ่งมีชีวิตสีดำกำลังเคลื่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้างหน้า

 

 

ลำตัวของมันยาวประมาณ 1 เมตรและมีลักษณะคล้ายมด มันคือมดมรณะนั่นเอง

 

 

อย่างที่คุณโจนาธานบอก รังของมันน่าจะอยู่แถวๆนี้

 

 

“มันยากมากที่จะหาโพรงในเมื่อต้นไม้เยอะซะขนาดนี้”

 

 

“ฉันจัดการเองค่ะ”

 

 

คาเอเดะกางพัดเหล็กของเธอทั้งสองออก

 

 

“ทอร์นาโดคู่”

 

 

พายุทอร์นาโดปรากฏขึ้นสองลูก ดึงเอาต้นไม้ออกจากพื้นดินและลอยขึ้นไปบนอากาศ

 

 

มดมรณะก็ลอยตามต้นไม้ไปทีละตัว

 

 

พื้นที่ราบเรียบวงกลมปรากฎขึ้น

 

 

“จงออกมา เวทย์นํ้าแข็ง”

 

 

อุณหภูมิโดยรอบลดลงอย่างรวดเร็ว และพื้นก็กลายเป็นนํ้าแข็ง

 

 

และมดที่เดินอยู่ที่พื้นก็กลายเป็นรูปปั้นนํ้าแข็งโดยทันที

 

 

“นายท่าน ฉันทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

 

 

“ก็สดชื่นดีนะ”

 

 

โพรงโล่งปรากฎอยู่ที่ใจกลางพื้นที่ราบเรียบ

 

 

ต้องขอบคุณทาสที่น่ารักของฉันที่ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาค้นหา

 

 

ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรู้สึกว่าทำเกินไปหน่อย

 

 

คุณโจนาธานกับราชาจะมาบ่นฉันทีหลังรึเปล่าเนี่ย

 

 

“ทางเข้ามันเล็กนะ แค่คนเข้าก็ไม่น่าจะพอแล้ว”

 

 

ทางเข้าโพรงของมดมรณะมันกว้างกว่า 1 เมตรเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

 

มันมีขนาดเพียงแค่ให้มดสองตัวเดินผ่านกันได้แค่นั้นเอง

 

 

ในฐานะนักรบตัวใหญ่มันยากสำหรับฉันที่จะมุดเข้าไป

 

 

หืม อะไรเหรอ?

 

 

“ฉันจะลองใช้เวทมนตร์ดูค่ะ”

 

 

“ไม่ อย่าดีกว่า ข้างในมันคดเคี้ยวและค่อนข้างลึก ถึงจะกำจัดชั้นบนๆได้แต่มันก็ไม่ถึงตัวราชินีอยู่ดี”

 

 

“แล้วการใช้เวทย์ไฟที่นายท่านฝึกฝนอยู่ล่ะคะ?”

 

 

ใช้ความร้อนงั้นเหรอ มันก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ฉันไม่รู้ด้วยสิว่าราชินีมันอยู่ตรงไหน

 

 

ฉันรู้สึกว่ามันยากที่จะฆ่าได้ต่อให้ฉันใช้เวทย์แบบสุ่มสี่สุ่มห้าก็ตาม

 

 

และเราต้องมีหลักฐานว่าเรากำจัดราชินีมดได้ด้วย

 

 

เราจะไม่ได้ค่าตอบแทนหากเราไม่มีหลักฐาน

 

 

ลองให้โรสุเกะเข้าไปมั้ย?

 

 

อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งแต่สติปัญญาของเขาก็ไม่ได้สูงนัก

 

 

ถึงจะสั่งให้ฆ่าราชินีมดแต่เขาก็แยกแยะระหว่างราชินีมดกับมดธรรมดาไม่ได้

 

 

อาจจะเป็นปัญหา แต่ถ้าฉันสามารถเผชิญหน้ากับราชินีมดได้ ทุกอย่างก็จบ

 

 

“มันจะง่ายกว่ามั้ยคะถ้าทำให้โพรงนี้เป็นเหมือนดันเจี้ยนได้”

 

 

“ดันเจี้ยน?”

 

 

มีบางอย่างที่สะกิดใจฉัน

 

 

ฉันจำได้ว่าฉันครอบครองดันเจี้ยน มีคำอธิบายแบบนั้นในหน้าต่างสเตตัส

 

 

จะทำได้รึเปล่านะ?

 

 

ฉันแบมือไปที่โพรงนั้นและเริ่มนึก

 

 

《ประกาศ: เป็นไปได้ที่จะครอบครองรังของมดมรณะและเปลี่ยนเป็นดันเจี้ยน

 

 

เอาจริงน่ะ ฉันทำได้จริงด้วย

 

 

บอกตามตรงฉันเองก็ยังสงสัย

 

 

ฉันเปลี่ยนรังมดให้เป็นดันเจี้ยน

 

 

กล่องหินปรากฎขึ้นบนพื้น ด้านในนั้นเป็นบันไดทอดยาวลงไป

 

 

《ประกาศ: เจ้าของดันเจี้ยนสามารถเคลื่อนย้ายไปยังทุกระดับชั้นได้》

 

 

สำหรับตอนนี้เราเคลื่อนย้ายมาที่ระดับชั้นล่างสุด

 

 

ชั้นที่ 30 ซึ่งเป็นชั้นที่ลึกที่สุด และมีคอร์ดันเจี้ยนอยู่

 

 

มีมดตัวใหญ่ยืนนิ่งอยู่

 

 

มีมดตัวเล็กอีก 10 ตัวซึ่งดูเหมือนจะเป็นมดทหารกำลังเดินไปเดินมา และเหมือนว่าพวกมันกำลังสับสนกันสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้

 

 

ดันเจี้ยนของฉันได้ยึดถํ้าเอาไว้แล้ว ที่นี่คือสุสานของพวกแก

 

 

“ดอกไม้นํ้าแข็ง!”

 

 

ทันใดนั้นทหารมดต่างก็กลายเป็นนํ้าแข็งทันที

 

 

อย่างไรก็ตามราชินีมดนั้นขยับร่างกายของตัวเองและทำให้เศษนํ้าแข็งแตกออก

 

 

มันอ้าเขี้ยวของมันและขู่เรา

 

 

ถึงแม้สถานการณ์จะเป็นแบบนี้แต่มันก็ยังเลือกจะแสดงความโกรธออกมาแทนที่จะหนี

 

 

เป็นแค่ความภาคภูมิใจของมันหรือแค่เพราะไม่รู้สถานการณ์

 

 

ฉันชักดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาแล้วฟันด้วยความเร็วสูง

 

 

จากนั้นหัวของราชินีมดก็หล่นลงบนพื้น ตัวที่ใหญ่ของมันก็ทรุดลง

 

 

มันคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากเลือกที่จะสู้กับผู้ที่มีเลเวลมากกว่า 300

 

 

มันอาจจะเป็นราชินีมดมรณะแต่ก็เทียบไม่ได้กับฉันที่ซึ่งมีเลเวล 300

 

 

ฉันหยิบหัวมันขึ้นมาและถอนหายใจ

 

 

“แล้วมดตัวอื่นๆละคะนายท่าน?”

 

 

“นั่นสินะ…แล้วเจ้าของดันเจี้ยนทำอย่างอื่นได้อีกรึเปล่า”

 

 

ทันใดนั้นหน้าต่างหลายบานก็ถูกเปิดข้างหน้าฉัน มันแสดงภาพในดันเจี้ยนให้เห็น

 

 

มอนสเตอร์กำลังฆ่ามดและกินพวกมันอยู่ ฝูงมดดูเหมือนจะถูกแยกออกจากกันและไม่สามารถต้านทานพวกมอนสเตอร์ได้

 

 

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ มดจะถูกกำจัดจนหมด

 

 

“อยากกลับรึยัง?”

 

 

“ค่ะ”

 

 

เคลื่อนย้ายไปบนพื้นดิน

 

 

◇

 

 

เรียบร้อยแล้ว ฉันวางหัวของราชินีมดไว้บนโต๊ะ

 

 

คุณโจนาธานก็ยิ้มออกมา

 

 

“ดูเหมือนว่าคุณจะทำได้สินะ อย่างที่คิดไว้จริงๆคนที่โรอานแนะนำมา จะสามารถทำได้อย่างที่เราคาดหวังไว้จริงๆ”

 

 

“ขอบคุณนะครับ แต่ผมขอถามคำถามสักข้อ”

 

 

“ถ้าตอบได้ฉันก็จะตอบ”

 

 

“ทำไมถึงมีพวกมดน้อยจัง?”

 

 

สีหน้าของเขาดูเครียดลงในทันทีกับคำถามของฉัน

 

 

“เพราะทางกองทัพเสียสละตัวเองเพื่อแลกกับการลดจำนวนพวกมันให้น้อยที่สุด แต่ก็ยังไม่เพียงพอ และคุณก็มาในตอนที่เรากำลังสับสนว่าควรทำอย่างไรต่อไปพอดี”

 

 

“ตอนนั้นท่านเคานท์รู้รึเปล่า”

 

 

“แน่นอนว่าเขารู้ เพราะฉันก็ปรึกษากับเขาอยู่ คุณควรจะภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือเมืองนี้ ไม่สิ ได้ช่วยประเทศชาติเอาไว้ คุณควรได้รับรางวัลมากมายมหาศาล”

 

 

บางทีนี่อาจเป็นรางวัลจากท่านเคานต์

 

 

มันอาจจะเสียเวลาเล็กน้อยแต่ผลตอบแทนที่ได้รับ คือฉันได้รู้จักกับพ่อค้าผู้มั่งคั่งและได้พบกับกษัตริย์ของประเทศนี้

 

 

และฉันก็ได้รับโบนัสเพิ่มอีกด้วย

 

 

เงินเป็นเพียงแค่โบนัสเท่านั้น เพราะรางวัลที่แท้จริงคือการได้ผูกมิตรกับคนที่มีอำนาจ

 

 

“เดี๋ยวฉันมารับล่ะ ทักทายพวกเขาหน่อยแล้วกัน”

 

 

“ทักทาย!?”

 

 

ตึกๆๆๆๆๆ

 

 

เสียงฝีเท้ามากมายดังก้องอยู่นอกห้อง

 

 

ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงแล้วอัศวินก็เข้ามาในห้อง

 

 

“พวกคุณสองคนจากปาร์ตี้มันยูเรียวดังสินะ”

 

 

“ใช่แล้ว…..”

 

 

“มากับพวกเราที่วังหน่อย”

 

 

บรรยากาศมันไม่ค่อยจะปกติ

 

 

มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นรึเปล่าเนี่ย?

 

 

ฉันก็แค่กำจัดมดตามคำร้องขอเท่านั้นเอง

 

 

อัศวินคนหนึ่งยื่นมือออกมา

 

 

“ขออนุญาติจับมือหน่อยนะครับผู้กอบกู้ของประเทศเรา”

 

 

อ่ะ? อ๋าาาา?

 

 

เอ๋!!!!!!!!!!!!??