A Warrior Exiled by the Hero and His Lover - ตอนที่ 18

7 วันแล้วที่เรามาถึงเมืองไอนาร์ค

 

 

“โอ้ เช้าแล้วเหรอ”

 

 

หลังจากมองออกไปที่หน้าต่างฉันก็หาวออกมาและยืดตัวบิดขี้เกียจ

 

 

ดูเหมือนว่าวันนี้ท้องฟ้าจะสดใส

 

 

เหมาะสำหรับการออกเดินทาง

 

 

เราได้สำรวจซากปรักหักพังและล่ามอนสเตอร์ไปมากในสองสามวันมานี้

 

 

เพราะเหตุนี้มาเรียตอนนี้ก็เลเวลปาเข้าไป 100 แล้ว

 

 

และอุราระก็เลเวล 80 ด้วย ตอนนี้ทั้งคู่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับผู้กล้าเลยทีเดียว

 

 

คงไม่มีใครเก่งพอที่จะเอาชนะพวกเธอได้

 

 

ฉันลุกขึ้นแต่งตัวและออกจากห้องไป

 

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะนายท่าน”

 

 

“อรุณสวัสดิ์”

 

 

คาเอเดะรอฉันอยู่ที่ทางเดิน แพนด้าก็ด้วย

 

 

เจ้านี่เป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน แต่เขาก็เชื่อฟังคาเอเดะด้วย

 

 

สรุปว่าเขาเป็นตัวผู้รึเปล่า? ไม่รู้สิถ้าดูแต่จากที่เห็นภายนอกมันไม่มีอะไรบ่งบอกเพศของเขาเลย

 

 

แต่คงไม่สำคัญหรอก เพราะสภาพเขาเหมือนกับเบาะและสัตว์เลี้ยงในเวลาเดียวกัน

 

 

ฉันลงไปที่ชั้น 1 ของคฤหาสน์และตรงไปที่ห้องอาหาร

 

 

มาเรียนั่งอยู่ก่อนแล้ว

 

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ โทรุซามะ”

 

 

“อรุณสวัสดิ์ครับ ดูเหมือนว่าคุณจะเริ่มเคยชินกับมันแล้วสินะ”

 

 

“ค่ะ มันแปลกมากเลย ฉันไม่เคยพกมันติดตัวตลอดเวลาแบบนี้มาก่อน”

 

 

มีดาบอยู่ที่เอวของเธอ

 

 

ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มเป็นส่วนหนึ่งของเธอในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และเธอมักจะพกมันไปไหนมาไหนเสมอ

 

 

นอกจากนี้การแต่งกายของเธอทั้งเสื้อและกางเกงเป็นแบบที่ทำให้สะดวกและพร้อมในการต่อสู้ได้ตลอดเวลา

 

 

ถึงอย่างนั้นความงดงามของเธอก็ไม่ได้ถูกชุดพวกนั้นทำให้ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว

 

 

มันดูมีชีวิตชีวาและน่าดึงดูดมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซํ้า

 

 

อาหารถูกนำมาวางไว้ที่โต๊ะและฉันก็กำลังจะจัดการกับมัน

 

 

“วันนี้คุณจะออกเดินทางแล้วเหรอคะ?”

 

 

“ผมไม่มีปัญหากับการอยู่ที่เมืองนี้ต่อ แต่มันไม่มีอะไรให้ผมทำแล้วล่ะ อีกอย่างคือผมสนใจกับการประมูลสินค้าที่เมืองหลวงด้วย แล้วผมก็มีจดหมายจากท่านเคานต์อีกด้วย”

 

 

“นั่นสินะคะ”

 

 

เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของมาเรียก็ทำให้ฉันเศร้าไปด้วย

 

 

เราได้เป็นเพื่อนกัน แต่ฉันก็ยังอยากจะท่องโลกให้มากกว่านี้

 

 

ช่องว่างในใจฉันมันยังคงมีอยู่

 

 

เพราะงั้นฉันถึงต้องก้าวต่อไป เพื่อที่จะข้ามพ้นเหตุการณ์เหล่านั้นฉันต้องไปเยียวยาจิตใจสักพัก

 

 

“ฉันอิจฉาคาเอเดะซังนะคะ”

 

 

“ฉันเหรอคะ?”

 

 

“คุณสามารถที่จะผจญภัยกับโทรุซามะได้ ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากออกจากบ้านไปท่องโลก ฉันคิดว่ามันน่าจะสนุกแน่ๆ”

 

 

“มาเรียซัง…”

 

 

อุราระถอนหายใจแล้วเอามือแตะไหล่มาเรีย ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มเล็กน้อย

 

 

แม้ไม่ได้พูดอะไรแต่เพียงแค่มองตากันทั้งสองก็สามารถเข้าใจกันได้

 

 

เธอเป็นลูกสาวของขุนนางและในวันหนึ่งเธอจะต้องแต่งงานไป

 

 

เธอไม่มีสิทธิ์เลือกคู่ชีวิตของตัวเอง เป็นเพียงนกน้อยในกรงที่ถูกปกป้องไว้ จนกว่าวันนั้นจะมาถึง

 

 

เป็นเหมือนพรและคำสาป เป็นธรรมดาที่เธอจะอยากออกจากกรงไปผจญภัย

 

 

ฉันภาวนาว่าขอให้คู่ชีวิตของเธอเป็นคนที่ดีนะ

 

 

 

 

“ขอบคุณที่ดูแลผมมาจนถึงวันนี้นะครับ”

 

 

“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ ที่เธอช่วยชีวิตลูกสาวฉันเอาไว้”

 

 

ที่ทางเข้าคฤหาสน์มีมาเรียและอุราระด้วย

 

 

มาเรียดูเศร้า

 

 

“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิครับ ยังไงผมก็จะกลับมาเยี่ยมในสักวันหนึ่ง”

 

 

“แต่โทรุซามะกับคาเอเดะซังกำลังจะจากไป ฉันก็ต้องเศร้าอยู่แล้วหนิคะ”

 

 

มันเจ็บปวดใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้และบรรยากาศรอบตัวเธอเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้

 

 

คาเอเดะช่วยทำอะไรหน่อยสิ

 

 

“มาเรียซัง”

 

 

“!?”

 

 

คาเอเดะเดินเข้าไปกอดมาเรีย

 

 

“นายท่านของฉันไม่เคยโกหก ดังนั้นได้โปรดเชื่อเราเถอะค่ะ”

 

 

“คุณจะมาหาฉันอีกใช่มั้ย?”

 

 

“แน่นอนผมสัญญา”

 

 

“ฉันยังอิจฉาคุณอยู่นะคาเอเดะซัง ฟุฟุ”

 

 

ฉันก้มหัวคำนับท่านเคานต์อีกครั้ง

 

 

เขาพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

 

 

“เอาล่ะ ได้เวลาไปกันแล้ว คาเอเดะ”

 

 

“ค่ะ”

 

 

เราสองคนออกจากเมืองไปด้วยกัน

 

 

เดินทางผ่านทุ่งหญ้าอันสงบเงียบ

 

 

“อะไรอยู่ในจดหมายกันนะ”

 

 

ฉันหยิบซองจดหมายออกจากกระเป๋าแล้วสงสัย

 

 

ท่านเคานท์โรอานมอบจดหมายให้ฉันโดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไร เขาบอกแค่ว่าต้องนำมันไปให้คนคนหนึ่งดู

 

 

ฉันรู้แค่ว่ามันเป็นรางวัลที่ฉันช่วยมาเรียไว้ แต่นอกนั้นฉันก็ไม่ได้รับอะไรมา

 

 

ฉันคิดว่าเขาอาจจะให้เงินฉันโดยที่ฉันไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

 

 

ฉันไม่เข้าใจขุนนางเลยจริงๆ

 

 

“เราอยู่กันสองคนอีกแล้วนะคะนายท่าน”

 

 

“เอ๊ะ! อืมนั่นสินะ มันก็ดูเงียบๆดี”

 

 

“หุหุหุ”

 

 

คาเอเดะกำลังยิ้มอยู่ หางที่ใหญ่และนุ่มฟูนั่นกำลังส่ายไปมา ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ดี

 

 

ส่วนแพนด้าก็กำลังเล่นกับหางของเธอที่แกว่งไปมานั้นอยู่

 

 

“ยังไงก็เถอะนายท่านไม่คิดจะฟักไข่อีกใบเหรอคะ?”

 

 

“อ๊ะ! จริงด้วย ลืมไปเลย”

 

 

ฉันกำลังคิดเรื่องมาเรียกับคนอื่นๆอยู่

 

 

หาที่ร่มใต้ต้นไม้สักหน่อยแล้วก็นั่งลง

 

 

นำไข่แปลกๆใบสีม่วงออกมา

 

 

ฉันตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังจะเกิด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากได้อะไรที่มันเท่ๆสมกับผู้ชายสักหน่อย

 

 

ฉันเริ่มถ่ายเทพลังเวทย์ลงในไข่

 

 

ส่วนคาเอเดะก็กำลังเล่นกับแพนด้า

 

 

“ฉันอยากรู้ว่าแพนด้าบินได้ไกลแค่ไหน”

 

 

“ฉันรู้แค่ว่าแพนด้าสามารถรับนํ้าหนักผู้ใหญ่ได้5คนค่ะ”

 

 

“คิ้ว~”

 

 

เบาะรองขนสีขาวปรากฏขึ้นราวกับจะบอกว่า “เดี๋ยวจะแสดงให้ดูเอง”

 

 

ความเร็วในการลอยขึ้นไปของเขาช้ามากหลังจากผ่านความสูงไป5เมตร แต่ก็ยังขึ้นต่อไปจนถึง10เมตรเขาก็หยุด

 

 

จากนั้นเขาก็ร่วงลงมาอย่างเร็วและลืมตาเพียงครึ่งเดียวราวกับว่ากำลังเหนื่อย

 

 

เขาแบกของหนักได้แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะบินสูงได้

 

 

โอ๊ะ

 

 

การดูดพลังเวทย์ของไข่หยุดลงแล้ว

 

 

รู้สึกเหมือนว่าจะโดนดูดไปมากกว่าแพนด้าเสียอีก ดูเหมือนว่าจะขึ้นอยู่กับประเภทสินะ

 

 

ฉันทำการหยดเลือดลงไปทันที

 

 

ฟู่!!!!!!

 

 

เกิดไอนํ้าขึ้นมาที่ไข่

 

 

อย่างไรก็ตามไม่มีสิ่งใดออกมา

 

 

“แปลกจัง ฉันคิดว่ามันน่าจะเกิดแล้วนะ”

 

 

“มีบางอย่างอยู่ในไข่ด้วยค่ะ เอ๋!!..”

 

 

มีบางอย่างที่ยาวและบางบินออกมาจากไข่ด้วยความเร็วสูง

 

 

มันม้วนไปมาในอากาศเหมือนกับงูและบินไปรอบๆ

 

 

ผ่านไปสักพักสิ่งนั้นก็พุ่งมาที่ฉันและดูเหมือนว่ากำลังจ้องมองฉันจากที่สูงกว่า

 

 

เขามีหัวที่แหลมเหมือนกับลูกศรที่ส่วนปลาย และมีตัวสีเงินวาววับอย่างกับโลหะ ไม่มีอวัยวะส่วนไหนที่เหมือนกับดวงตา และฉันสังเกตุว่ารูปร่างของเขากำลังเปลี่ยนไป

 

 

 

 

จั๊กกี้!!!!!!!

 

 

ใบมีดจำนวนนับไม่ถ้าปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา

 

 

ฉันคิดว่าเขากำลังพยายามบอกว่าตัวเขาเป็นสัตว์ประเภทโจมตี

 

 

เมื่อเขากลับสู่สภาพเดิม เขาก็เอาตัวโอบล้อมเราไว้พร้อมกับต้นไม้ และพันไว้หลายชั้น

 

 

เมื่อฉันสัมผัสร่างกายของเขามันยืดหยุ่นราวกับเชือกๆ

 

 

“ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทโจมตีนะคะ จากการประเมินพบว่าเขาสามารถยาวได้มากถึง 100 เมตร”

 

 

“นายมีร่างกายที่แปลกจริงๆ”

 

 

เมื่อกลับคืนสภาพเดิมเขาก็เอาตัวของเขามาลูบหัวฉัน เหมือนเขาอยากให้ฉันลูบเขาด้วย

 

 

น่ารักจริงๆ

 

 

แพนด้ากับคาเอเดะปล่อยให้ฉันเล่นกับเขาโดยไม่เข้ามายุ่งสักพัก

 

 

เอาล่ะได้เวลาตั้งชื่อแล้ว

 

 

“เพราะว่าเหมือนเชือก (โร๊บ-ปุ  Rope) นับจากนี้นายชื่อ โรสุเกะ”

[ ロープ = โร๊บ-ปุ,Rope > เชือก ]

[ ロー助 = โร๊บ-ปุสุเกะ > โรสุเกะ ]

 

 

“ช่า~”

 

 

โรสุเกะ ถูไถลำตัวกับฉันอย่างมีความสุข

 

 

ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ

 

 

“คิ้ว–“

 

 

แพนด้าที่กำลังน้อยใจแบบมองฉันจากข้างหลังคาเอเดะ 

 

 

 

ความสามารถในการตั้งชื่อนายมันห่วย โทรุ