A Warrior Exiled by the Hero and His Lover - ตอนที่ 17

ฉันถ่ายเทพลังเวทย์ลงไปในไข่ใบสีขาว

 

มีความรู้สึกว่าไข่มันดูดพลังเวทย์ของฉันอย่างรวดเร็วราวกับผ้าแห้งที่ถูกโยนลงนํ้า

 

มาสิ รีบๆตื่นเร็วเข้า

 

1 นาทีผ่านไป

 

5 นาทีผ่านไป

 

15 นาทีผ่านไป

 

“นานเกินไปแล้ว! นี่แกจะดูดพลังเวทย์ฉันไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย”

 

“มันจำศีลมานานแล้วค่ะ และฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องใช้พลังเวทย์จำนวนมหาศาล”

 

“ต้องเติมจนกว่าจะเต็มเลยหรอ?”

 

เมื่อฉันมองไปที่มาเรียและอุราระก็เห็นว่าพวกเธอกำลังเก็บวัตถุโบราณกันอยู่

 

ขอโทษด้วยนะครับท่านเคานต์ ที่ผมใช้ให้ลูกสาวของท่านขโมยของจากอารยธรรมโบราณอยู่ แน่นอนอุราระก็ด้วย

 

มาเรียดูเหมือนจะสังเกตุได้ว่าฉันมองเธออยู่  เธอเช็ดเหงื่อของเธอด้วยมือที่สกปรกและยิ้มให้

 

“ไม่ต้องห่วงที่หน้าตาฉันจะเลอะหรอกค่ะ ฉันชอบงานแบบนี้ และฉันก็อยากจะเห็นวัตถุโบราณให้เยอะกว่านี้ด้วย”

 

“ฟุฟุ ดูเหมือนเธอจะชอบของเก่านะคะ” คาเอเดะว่า

 

“คุณหนูเหมือนกับท่านเจ้าเมืองเลยนะคะ แต่ว่าถ้าเอากลับไปมากกว่านี้จะลำบากเอานะคะ”

 

เหมือนว่าฉันจะไม่ต้องเป็นห่วงสินะ

 

พวกเธอดูจะสนุกกันด้วย

 

อย่างไรก็ตาม มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการถ่ายเทพลังเวทย์ให้กับไข่ใบนี้เนี่ย?

 

เอาล่ะ ทำไมฉันไม่ลองเพิ่มปริมาณพลังเวทย์และทำให้มันเต็มภายในครั้งเดียวล่ะ

 

ฉันปล่อยพลังเวทย์จำนวนมหาศาลลงไปในไข่

 

เปลือกไข่บิดเบี้ยวราวกับหมอกควันเนื่องจากความเข้มข้นของพลังเวทย์ที่มากเกิน

 

“พลังเวทย์สุดยอดไปเลยค่ะ มองเห็นเหมือนแม่นํ้าที่เชี่ยวกราดเลย”

 

คาเอเดะพึมพำพร้อมทั้งมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา

 

ปริมาณพลังเวทย์ที่ไข่ดูดซึมอยู่เริ่มลดลงและหยุดในที่สุด

 

ใช้ไปราวๆ 30% ของพลังเวทย์ทั้งหมดที่ฉันมี

 

นี่เป็นเพียงแค่ไข่ใบแรก ไข่ใบที่สองจะใช้ขนาดไหนกัน

 

“ดูเหมือนจะตื่นแล้วค่ะ”

 

“ตอนนี่เหลือแค่หยดเลือดแล้วสินะ”

 

ฉันดึงมีดที่ได้จากในห้องนี้ออกมาและกดลงไปที่ปลายนิ้วของฉัน

 

“เอ๊ะ!?”

 

ไม่เข้า! ไม่ว่าจะกดแรงแค่ไหนก็ไม่เข้า ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

 

ฉันคิดว่ามันเป็นดาบที่มีคุณภาพดีนะ

 

เพราะไม่มีทางเลือกอื่นฉันเลยต้องใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ทิ่มนิ้ว

 

อย่างที่คิด ดาบศักดิ์สิทธิ์นั้นคมเป็นพิเศษ

 

ติ๋ง ติ๋ง

 

เลือกหยดลงบนไข่และวินาทีต่อมาไข่ก็ดูดเลือดฉันหายเข้าไป

 

ฟู่!!!!!!!!

 

มีบางอย่างที่เหมือนไอนํ้าถูกปล่อยออกมาจากไข่

 

เปลือกไข่ถูกยืดออกเหมือนยางยืด และเริ่มแตกออกเหมือนผลไม้ที่ถูกปลอก แยกออกเป็น6ซีกจากด้านบน

 

ข้างในมีบางอย่างที่ถูกปกคลุมไปด้วยเมือก

 

มันขยับร่างกายและลืมตาขึ้นมา

 

มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสีขาวกลม ลำตัวถูกปกคลุมไปด้วยขนสั้นๆ ดวงตาสีฟ้าราวกับลูกบอลคริสตัล มันเริ่มหันมองสังเกตสิ่งรอบตัว

 

ดวงตาที่เคลื่อนไหวไปรอบๆโดยละเอียดทันใดนั้นก็จ้องมองมาที่ฉัน

 

“หืม…มันกำลังลอยอยู่หรอ?”

 

สิ่งมีชีวิตตัวนี้ลอยขึ้นมาอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ลอยไปรอบๆแล้วเริ่มสำรวจ

 

“น่ารักจังเป็นสัตว์ที่สวยงามมากเลยค่ะ”

 

“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรเหมือนกัน”

 

มันดูเหมือนเบาะรองนั่งที่มีลักษณะเป็นก้อนขน

 

“มานี่สิ เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้”

 

“คิ~อิ้ว”

 

“ร้องได้ด้วย!?”

 

ดูเหมือนคาเอเดะจะตกใจ

 

และฉันก็ล้างเจ้าลูกบอลสีขาวนี่ด้วยนํ้าในขวด และก็หยิบผ้าออกมาเช็ด นี่ทำให้มันดูเหมือนเบาะมากยิ่งขึ้นไปอีก

 

“ดูสิคะ เด็กคนนี้นั่งได้ด้วย!”

 

ลูกบอลขนร้องรับนํ้าหนักจากคาเอเดะได้และเริ่มลอยไปรอบๆ

 

วืดดดด~

 

จากนั้นมันก็เริ่มเปลี่ยนร่างเล็กน้อยให้เป็นวงรี

 

“บางทีมันอาจเป็นสัตว์ที่ใช้ในการบรรทุกคนกับสิ่งของนะ”

 

“นายท่านลองตั้งชื่อให้เด็กคนนี้สิคะ”

 

“งั้นชื่อ ‘แพนด้า’ ล่ะเป็นยังไงบ้าง”

 

“เป็นชื่อที่ดีเลยค่ะ ฉันก็เห็นด้วย”

 

ฉันตั้งชื่อนี้เพราะมันดูเหมือนขนมปังสีขาว

[ パン ] แพน = ขนมปัง

[ パン太 ] แพนดะ > แพนด้า = ขนมปังล่ะ

 

“ชอบชื่อแพนด้ามั้ย?”

 

“คิ้ว~”

 

“อ๊า! เด็กคนนี้น่ารักจังเลย”

 

“แพนด้าทักทายมาเรียกับอุราระสิ”

 

“คิ้ว~~”

 

ทั้งสามคนต่างคลั่งไคล้แพนด้ามาก

 

เป็นปกติของสาวๆเมื่อเจอสิ่งน่ารักๆสินะ

 

ฉันตัดสินใจห่อไข่อีกใบด้วยผ้าแล้วนำกลับไปด้วย

 

ได้เวลากลับแล้ว

 

 

เมื่อเรากลับไปที่คฤหาสน์เรารายงานท่านเคานท์เกี่ยวกับซากปรักหักพัง

 

“คุณเจอโบราณวัตถุหลายชิ้น? ภายในวันเดียว?  ไม่สิมันช่างน่าประหลาดใจจริงๆ”

 

โบราณวัตถุหลายชิ้นมันก็วางอยู่ในห้องเดียวกันน่ะนะ

 

มีหลายสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นชุดเกราะและยา หลายชิ้นก็เป็นแค่ของธรรมดาเช่นเสื้อผ้า

 

ก็มีพวกสมบัติบ้างที่มองแว๊บเดียวก็รู้เช่นอัญมณีกับโลหะมีค่า

 

แค่ฉันคิดว่าสมบัติที่ดีที่สุดคือไข่สองใบนี้แหล่ะ

 

จากข่าวที่เรารู้คือมีไข่เพียงไม่กี่ใบเท่านั้นที่ถูกฟักออกมา

 

ส่วนใหญ่ยังคงถูกเก็บไว้ในสภาพที่ยังไม่ตื่น

 

มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เราได้พบเจอไข่แบบนี้

 

“นายท่านนี่คือรายการสิ่งของทั้งหมดที่เราค้นพบค่ะ”

 

“ขอบใจนะ”

 

ฉันรับเอกสารรายการที่คาเอเดะได้ประเมินแล้ว

 

ฉันเลือกบางอันเก็บเอาไว้และขายสิ่งที่ไม่ต้องการให้กับท่านเคานต์

 

เพราะว่ามันต้องใช้เงินเยอะล่ะนะสำหรับการท่องเที่ยว

 

และฉันจำเป็นต้องประหยัดเงินไว้ด้วยเหตุผลนี้

 

ยิ่งมีเงินมากเท่าไหร่ยิ่งเดินทางสบายมากเท่านั้น

 

อืม ดูเหมือนว่าจะมียารักษาอยู่สินะ

 

โพชั่นระดับสูง,โพชั่นแก้พิษระดับสูง,โพชั่นบำรุงร่างกาย,โพชั่นเพิ่มประสิทธิภาพ,โพชั่นฟื้นฟูพลังงาน และ โพชั่นเพิ่มพลังเวทย์เป็นต้น

 

“อิลิกเซอร์!?

 

ฉันตกใจมากจนคิดว่าตาจะถลนออกมาซะแล้ว

 

ยาฟื้นฟูอเนกประสงค์ที่หายากมากหนึ่งในสองชนิดบนโลกนี้

 

ยังไงก็เถอะเพียงแค่ยาเพิ่มพลังเวทย์กับยาแก้พิษขั้นสูงก็มีค่ามากพออยู่แล้ว

 

ท่านเคานท์ยักไหล่และแบบมือ

 

“ที่นี่รับซื้ออีลิกเซอร์ไม่ได้ บางทีถ้าไปที่ราชวังก็อาจจะมีคนรับซื้อได้”

 

“ถ้าเป็นพ่อค้าหรือขุนนางล่ะครับ?”

 

“นานๆครั้งอีลิกเซอร์มันจะโผล่มาสักที ฉันแนะนำว่าให้เอาไปประมูลดีกว่านะ”

 

ฉันเคยได้ยินว่าที่เมืองหลวงมีสถานที่ที่มีเพียงขุนนางกับพ่อค้าผู้มั่งคั่งเท่านั้นที่จะสามารถเข้าร่วมได้

 

ที่นั่นทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ,สิ่งมีชีวิต,ข้อมูลข่าวสาร จะถูกซื้อขายด่วนทองคำ

 

บางทีอีลิกเซอร์อาจจะมีค่ามากๆ เป็นเรื่องยากที่จะไม่สนใจ

 

ฉันตัดสินใจขายยาส่วนใหญ่ให้ท่านเคานต์

 

และนี่คือสิ่งที่ฉันเก็บไว้

 

อีลิกเซอร์ x2

 

 

โพชั่นระดับสูง x10

 

ยาแก้พิษขั้นสูงสุด x6

 

ยาระบายขั้นสูงสุด x5

 

แชมพูและครีมนวดคุณภาพสูง x30

 

กระเป๋าขนาดใหญ่คุณภาพสูง x2

 

เครื่องดูดควันแบบฮู้ด(ทนร้อน/เย็น) x2

 

และจำนวนเงินที่ได้จากการขายของทีเหลือคือ 500 ล้าน

 

เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเหรียญทองคำขาวเป็นกองภูเขาเล็กๆ

 

ผู้คนนั้นมักจะมีความมั่นใจแบบแปลกๆเมื่อพวกเขามีอำนาจและเงินทอง

 

ยังไงก็ตามฉันไม่ได้ขายไข่ใบที่สอง

 

ฉันอยากรู้ว่าจะมีอะไรเกิดออกมาจากไข่ใบนั้น บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นประโยชน์มาก ขึ้นอยู่กับความสามารถของมัน

 

“คิ้ว~”

 

“แพนด้า เดี๋ยวก่อน!!”

 

“คุณหนูออกไปแบบนั้นไม่ได้นะคะ!”

 

แพนด้าลอยวนๆเวียนๆอยู่ตรงโถงทางเดินจากนั้นมันก็ลอยเข้ามาในห้องที่ฉันพักอยู่แล้วลอยวนรอบๆตัวฉัน

 

แล้วมาเรียที่เปลือยกายอยู่ก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อจับมันกลับไป

 

“หนีออกมาแบบนี้ไม่ได้นะ เธอต้องทำความสะอาดตัวเองให้เรียบร้อยก่อน!”

 

“คิ้ว!”

 

“ขนของเธอจะได้สะอาดฟูฟ่องมากกว่านี้นะ มานี่สิ”

 

แพนด้ามาซ่อนอยู่ข้างหลังฉัน

 

ฉันตัวแข็งทื่ออย่างสมบูรณ์หลังจากเห็นสภาพของเธอ

 

แม้แต่ท่านเคานต์ก็ถอยหายใจเฮือกใหญ่

 

“มาเรีย…คือ..ลูก…..”

 

“มีอะไรเหรอคะ?”

 

“นายท่านห้ามมองน้าาาาาา!”

 

คาเอเดะเอามือทั้งสองข้างปิดตาฉันจากด้านหลัง

 

นี่คาเอเดะ ฉันคิดว่ามันสายเกินไปแล้วนะ

 

คือฉันเห็นมาเรียหมดแล้วทั้งข้างบนและข้างล่างเลยเนี่ย

 

“คุณหนูผ้าเช็ดตัวค่ะ ผ้าเช็ดตัว!”

 

“เอ๋?”

 

อุราระเข้ามาในห้องแล้วรีบเอาผ้าเช็ดตัวคลุมร่างคุณหนูของเธอเอาไว้

 

คุณหนูในที่สุดก็สังเกตุเห็นถึงความผิดพลาดของตัวเอง เธอก็กรี๊ดออกจากห้องไปเลย

 

ผมของเธอยังเปียกอยู่ฉันคิดว่าเธอคงกำลังอาบนํ้า

 

หืม ถ้าถามว่าทำไม่ฉันถึงรู้งั้นเหรอว่าเธอออกจากห้องไปแล้ว เพราะฉันมองผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วของคาเอเดะไงล่ะ

 

ฉันคิดว่าคืนนี้ฉันน่าจะนอนหลับสบายนะ