บทที่ 2

 

 

 

เนอิ นักสู้แห่งปาร์ตี้ [ ไวท์แฟงค์ ] ที่นำโดยเซอิน

 

เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน เพื่อนเก่า

 

เธอเป็นคนสดใสร่าเริงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และฉันก็ปฎิบัติตัวต่อเธอเหมือนที่ปฎิบัติกับคนอื่นๆโดยไม่สนเพศสภาพ

 

เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจนกระทั่งถึงจุดหนึ่งที่เธอเริ่มตีตัวออกห่างไป

 

ฉันจำได้ว่าในตอนที่ฉันเศร้าเสียใจ เธอก็คอยหัวเราะอยู่ข้างๆและช่วยให้กำลังใจฉันอยู่เสมอ

 

เธอเป็นคนที่ช่วยฝึกให้กับฉันในตอนที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระในปาร์ตี้

 

ในตอนที่ฉันกังวลว่าควรจะสารภาพรักกับลิซ่าดีหรือเปล่า เธอก็เป็นคนที่พูดว่า “ถ้านายเป็นผู้ชายก็จงลงมือทำซะ!”

 

ถึงแม้ว่าพวกเราจะแยกจากกันในแบบที่มันแย่ แต่ฉันก็ยังมีความทรงจำดีๆเหลืออยู่อีกมากมาย

 

เนอิคือคนที่คอยสร้างอารมณ์ด้วยบวกให้กับปาร์ตี้ เป็นสีสันให้กับปาร์ตี้

 

“ท่านดาร์ม ดูเหมือนว่าจะมีคนเก่งๆโผล่มาอีกคนแล้ว”

 

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเก่งกล้าสามารถ มากกว่าปาร์ตี้ของผู้กล้าเสียอีกนะ. จัดการมันซะ!”

 

“””โอ้”””

 

ทหารปีศาจประมาณ 10 ตัวก็ชักดาบออกมา
 

ข้างหลังพวกนั้น ปีศาจที่ชื่อดาร์มโยนเนอิทิ้งเหมือนเป็นเพียงขยะชิ้นหนึ่ง

 

เป็นเพราะมันสนใจในตัวฉันมากกว่าการฆ่าเธอ

 

อารมณ์โกรธในตัวฉันมันพุ่งพล่าน

 

เซอินไปไหน

 

ทำไมถึงปล่อยให้เนอิสู้อยู่คนเดียว

 

ทำไมถึงไม่ช่วยเธอ

 

เนอิเป็นคนรักของนายไม่ใช่รึไง

 

“เฮ้ย ไอ้เจ้ามนุษย์!”
 

พวกปีศาจล้อมรอบตัวฉันจากนั้นก็แทงดาบใส่ฉันเกือบจะพร้อมๆกัน แต่ฉันไม่ได้ขยับ

 

“หา!? ทำไมถึงแทงมันไม่เข้า!”

 

“ไอ้มนุษย์นี่มันแข็งแกร่งเป็นบ้าเลย!”

 

“ใบมีดกระเด้งออกมา!?”

 

“ท่านดาร์ม เจ้ามนุษย์นี่มันแปลกๆนะครับ!”

 

ฉันชักดาบออกมาแล้วฟันใส่พวกปลาซิวทั้งหมดในดาบเดียว

 

พวกแกมันไร้ค่าสำหรับฉัน

 

แล้วก็แก ไอ้ยักษ์! ฉันควรจะกำจัดแกทิ้งด้วย

 

“โฮ่ ดูเหมือนว่าเจ้าจะทลายกำแพงของเลเวล 100 ไปแล้วสินะ แล้วยังกำไลข้อมือนั่นอีก เข้าใจแล้ว เจ้าคือมนุษย์ผู้ที่ได้รับฉายาว่าผู้กล้า”

 

“แกเป็นบริวารของราชาปีศาจงั้นเหรอ?”

 

“แน่นอน ข้าคือดาร์ม 1 ใน 6 แม่ทัพแห่งกองทัพปีศาจ”

 

อีกนัยนึง มันคือศัตรูระดับเดียวกันกับตัวที่ฉันเคยฆ่าไป

 

แต่ทำไม่กองทัพปีศาจถึงมาอยู่ที่นี่ได้

 

ฉันมีคำถามที่อยากจะถามกับมันสักหน่อย

 

“เจ้าสงสัยงั้นหรือว่าทำไมคนระดับข้าถึงมาอยู่ในที่แห่งนี้ได้ คำตอบก็ง่ายมาก ข้าต้องการเห็นทะเลเลือด ข้าอยากฉีกกระชากเนื้อมนุษย์ให้เป็นชิ้นๆ อยากได้ยินเสียงกรีดร้องที่แสนไพเราะเสนาะหู มันไม่แฟร์ที่มีเพียงพวกปลายแถวได้ลิ้มรสชาติอันสุนทรีนี้ เจ้าเองก็คิดเหมือนกันกับข้าใช่มั้ยล่ะ?”

 

“อย่าคิดว่าฉันจะเห็นด้วยกับแก”

 

“เฮอะ นั่นสินะ ผิดหวังจริงๆ”

 

ดาร์มหยิบขวานออกมาจากเอวของมัน

 

มันมีสีม่วงแดงทั้งอัน และตรงกลางของขวานก็มีบางสิ่งที่คล้ายกับหัวใจกำลังเต้นอยู่

 

บางทีมันอาจเป็นดาบปีศาจที่เอาไว้ใช้ต่อต้านดาบศักดิ์สิทธิ์รึเปล่า

 

การต่อสู้ระหว่างฉันกับมันเริ่มต้นขึ้นโดยไม่มีสัญญาณเตือน

 

“ฮึ้บ!”

 

“ฮ่าห์!”

 

ยักษ์นี่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเหวี่ยงขวานเข้าใส่

 

ฉันป้องกันการโจมตีของมันด้วยดาบใหญ่ การโจมตีแต่ละครั้งเกิดคลื่นกระแทกของอากาศจนทำให้อาคารรอบๆสั่นสะเทือนอย่างแรง

 

มันมีเลเวลเกิน 100 อย่างแน่นอน

 

เราปะทะกันอย่างต่อเนื่อง เกิดประกายไฟกระจัดกระจาย และเสียงแหลมของโลหะที่กระทบกันก็ดังไปทั่วบริเวณ

 

“ข้าไม่อยากทำตัวเป็นคนขี้สงสัยนะ แต่เจ้าเป็นผู้กล้าตัวจริงงั้นสินะ?”

 

“ฉันเป็นแค่นักรบ”

 

“เจ้าแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะเป็นเพียงนักรบธรรมดา ข้าเลเวล 150”

 

“ฉันไม่สน”

 

สมองของฉันมันกำลังโล่ง มีเพียงแค่ไฟแห่งความเดือดดาลที่กำลังปะทุอยู่ภายใน

 

ฉันไม่ยกโทษให้ใครก็ตามที่ทำให้เนอิเป็นแบบนั้น

 

ฉันก้าวพริบตาเข้าไปหามัน จากนั้นก็ฟันดาบเข้าไปตัดแขนซ้ายของมันออก

 

เลือดสาดกระเซ็นและแขนของมันก็ลอยเคว้งอยู่ในอากาศ

 

“อั่ก…แขนข้า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?”

 

“ฉันไม่แน่ใจแล้วสิว่าแกคือแม่ทัพรึเปล่า เพราะแกมันเต็มไปด้วยช่องว่าง”

 

ดาร์มเหวี่ยงขวานขึ้นด้วยความโกรธ

 

“ไอซ์ ร๊อค” [ Ice Rock ]

 

แขนขวาของมันก็เป็นนํ้าแข็ง จากนั้น..

 

“ค้อนทำลายล้าง!”

 

มันถูกค้อนหวดด้วยความเร็วเสียงจนปลิวเข้าไปในอาคาร

 

คาเอเดะกับพัดเหล็กร่อนลงบนหลังคาอย่างนุ่มนวล

 

และเฟราที่เอาค้อนพาดไหล่ของตัวเอง พร้อมกับเส้นผมที่ปลิวไสว

 

“ขอโทษที่มาช้านะคะนายท่าน”

 

“ชาวบ้านอพยพเสร็จแล้วเฟราก็เลยมานี่!”

 

“ขอบใจนะทั้งสองคน”

 

ดาร์มโผล่ออกมาจากซากอาคารพร้อมทั้งพ่นเลือดออกมาจากปาก

 

“เจ้ามีปาร์ตี้ด้วยงั้นเหรอ?”

 

“ฉันไม่ปล่อยให้แกหนีแน่!”

 

“ข้าไม่มีแผนที่จะหนีอยู่แล้ว จงตอบสนองต่อเสียงเรียก เกราะเวทมนตร์!”

 

มีบางสิ่งที่ดูเหมือนรากโผล่ออกมาจากแขนขวาของมัน และมีสิ่งที่เหมือนหนามและเปลือกหอยโผล่ออกมาจากที่ไหล่และที่แขน

 

ถ้านั่นเป็นพลังของอาวุธปีศาจมันคงจะแย่มากแน่ๆ

 

ฉันรู้สึกได้ว่ามันแข็งแกร่งขึ้น

 

“ข้าจะบอกอะไรให้เจ้าฟัง นี่คืออาวุธปีศาจที่จะเพิ่มพลังให้แก่ผู้ใช้ ชั่วคราว 30% เอาล่ะ จงสิ้นหวังซะสิ! คุคุคุ”

 

ก็แค่ 150 ที่เพิ่มมาอีก 30% ก็เป็น 195 แค่เพิ่มมานิดนึงมันจะเป็นภัยคุกคามอะไร

 

ฟึ่บ

 

ทันให้นั้นฉันก็พุ่งเข้าไปตัดแขนขวามันอีกข้างหนึ่ง

 

ดาร์มเบิกตากว้างให้กับฉันที่อยู่ๆก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าของมันแทนที่จะรู้สึกเจ็บปวด

 

เป็นการโจมตีที่รวดเร็วและไร้เสียงโดยใช้อาชีพ [ จอมโจร ] และ [ อัศวินมังกร ] พร้อมกัน

 

“ฉันลืมบอกไปว่า [ ฉันเลเวล 300 ]”

 

“เป็นไปไม่ได้!!!!!!”

 

ก่อนที่มันจะพูดจบ ฉันก็ผ่ามันออกเป็นสองซีกแล้ว

 

ที่จริงฉันอยากทรมานมัน ให้มันรู้สึกถึงความเจ็บปวดและหวาดกลัวแบบเดียวกับที่มันทำเนอิก่อนแล้วจึงฆ่ามันทีหลัง แต่เพราะฉันคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องยาก

 

ไม่ว่าเลเวลฉันจะสูงมากกว่าแค่ไหนก็ตาม แต่ในด้านประสบการณ์ด้านต่อสู้นั้นเป็นอีกเรื่อง

 

ฉันคิดว่าดาร์มมันมีประสบการณ์มากกว่าฉัน

 

และอีกอย่างพวกที่สู้เก่งก็มักจะหลบหนีเก่งเช่นกัน

 

ฉันคิดว่าการกำจัดมันให้เร็วที่สุดจะเป็นผลดีกว่าการที่จะปล่อยให้อารมณ์พาไป

 

ฉันเก็บดาบเข้าฝักแล้ววิ่งไปหาเนอิ

 

“เนอิ! เนอิ!”

 

“ทะ…..โ..ท…รุ…..”

 

“อย่าพึ่งพูดอะไร! อดทนเอาไว้ก่อน!”

 

สภาพของเธอแย่มากจากอาการบาดเจ็บสาหัส ชีพจรของเธอเริ่มอ่อนลงทุกที

 

ฉันต้องรีบรักษาเธอ

 

“แพนด้า!”

 

“คิ้ว!?”

 

ฉันเรียกแพนด้ามาแล้ววางเธอบนตัวเขา

 

แพนด้าเปลี่ยนรูปร่างให้เป็นแผ่นวงกลมอย่างนุ่มนวล

 

ฉันต้องพาเธอไปในที่ที่ทำการรักษาได้ทันที

 

◇

 

ความทรงจำตั้งแต่เริ่มอุ้มเนอิมามันเริ่มคลุมเครือ ฉันจำรายละเอียดบางส่วนไม่ได้

 

ตอนนั้นฉันเจอเข้ากับโรงเตี้ยมที่ว่างเปล่า จากนั้นก็อุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง และเอาโพชั่นระดับสูงที่เก็บไว้ให้เธอดื่ม แล้วให้คาเอเดะใช้สกิลรักษาเพื่อหยุดเลือด

 

โพชั่นระดับสูงเป็นยาที่ดีมาก

 

มันสามารถรักษาบาดแผลให้หายได้เกือบจะทันที แต่ขอเสียคือมันไม่สามารถฟื้นคืนอวัยวะส่วนที่ขาดหายไปได้

 

แอ๊ด….

 

เสียงประตูเปิดออก และหมอก็เดินออกมาจากห้อง หลังจากที่เขาโค้งคำนับให้ฉันแล้วเขาก็ออกจากโรงเตี้ยมไป
[ คนแปล : หมอมาตอนไหนเนี่ย? ]

 

ฉันเข้าไปในห้อง

 

“เธอเป็นยังไงบ้าง?”

 

“ดูเหมือนว่าโพชั่นระดับสูงจะใช้ได้ผลดีค่ะ ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้ว เธอแค่หลับไป”

 

“งั้นเหรอ”

 

ฉันมองดูเนอิที่กำลังหลับอยู่

 

ความเจ็บปวดคงลดลงแล้ว เพราะเธอมีสีหน้าที่ดูเงียบสงบ

 

ฉันดีใจมากที่ยานี่สามารถรักษาเธอจากสภาพที่บาดเจ็บสาหัสได้

 

“นี่พวกเธออย่าทะเลาะกันนะ!”

 

“คิ้ว-”

 

“คิช่า-”

 

แพนด้ากับโรสุเกะกำลังทะเลาะกันอยู่

 

แต่แพนด้าสู้ไม่ได้ก็เลยไปแอบอยู่ข้างหลังเฟรา

 

ถ้านายกลัวก็อย่าไปสู้กับชาวบ้านเขาสิ

 

“นายท่านคุยกันสักครู่ได้มั้ยคะ?”

 

“มีอะไรงั้นเหรอ?”

 

คาเอเดะพาฉันมาที่มุมห้อง

 

ฉันคิดว่าเธอคงมีเรื่องสำคัญจะบอกและคงไม่อยากให้เฟราได้ยิน

 

“คือว่าฉันประเมินค่าสถานะของเนอิซัง แล้วฉันเห็นบางอย่างน่ะค่ะ”

 

“เห็นอะไรงั้นเหรอ”

 

“อย่าพึ่งตกใจและตั้งใจฟังให้ดีนะคะ”

 

ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่

 

คาเอเดะหายใจเข้าและออกอย่างช้าๆ

 

“เนอิซังอยู่ในสภาวะที่ถูกล้างสมองอยู่ค่ะ”

 

“ห๊ะ!?”

 

“มันมีความผิดปกติในค่าสถานะของเธอ เป็นไปได้ว่าเธอกำลังถูกควบคุมความคิดอยู่ เนื่องด้วยเวทมนตร์หรือสารเคมี”

 

ฉันมองดูเนอิที่หลับอยู่ นึกภาพไม่ออกเลย

 

เนอิโดนล้างสมองเหรอ? จากใครล่ะ? ใครมันเป็นคนทำ?

 

แล้วก็มีคนหนึ่งแว๊บเข้ามาในความคิดฉัน

 

ไม่! มันเป็นไปไม่ได้ ถึงไอ้หมอนั่นมันจะเลวมากแค่ไหนมันก็ไม่น่าล้างสมองเพื่อนสมัยเด็กที่โตมาด้วยกัน

 

แต่ถ้าเป็นมันล่ะก็-

 

ฉันจะฆ่าแกซะ! เซอิน!

 

 

 

เห็นเฟราตัวเล็กๆแบบนี้แต่เฟราโหดนะ ตัวเท่ายุงแต่หวดยักษ์ปลิวได้