48 Hours a Day - ตอนที่ 3 โลกใบเดิม

ตอนที่ 3 โลกใบเดิม

 

 

จางเฮงเปิดประตูหอออก โถงทางเดินเงียบสงัดประหนึ่งว่าเขากำลังเดินอยู่ห้องดับจิตของโรงพยาบาล เหลือไว้เพียงแต่เสียงสะท้อนจากการเดินของเขาผู้เดียว

 

ประตูห้องตรงข้ามเปิดแง้มอยู่ มีแสงสว่างแลดลอดออกมาจากช่องระหว่างประตู จางเฮงเปิดเข้าไปดูและเห็นคนสี่คนกำลังเล่นเกมอย่างเมามัน

 

บนหน้าจอ ตัวละครของพวกเขากำลังไล่ตามแอนนี่*ที่มีเลือดเหลือน้อย สกิลถูกปล่อยออกมาอยู่กลางอากาศ และหน้าตาที่แสดงให้เห็นถึงความตื่นเต้นนั้น หยุดอยู่กับที่ราวกับรูปปั้นที่ดูมีชีวิต

 

จางเฮงดูเวลาที่หน้าจอของพวกเขา — เวลาขึ้นแสดงว่า 00.00

 

หลังจากนั้น เขาเดินไปดูทุกห้องในชั้นนี้

 

บางห้องล็อกเอาไว้ก่อนที่พวกเขาจะเข้านอน เฮงเลยเข้าไปไม่ได้ ส่วนห้องที่เขาเข้าได้ก็เป็นเหมือนกันหมด คือแข็งเหมือนถูกสตาฟไว้ในวินาทีสุดท้ายของวัน

 

ในห้องน้ำ บางคนกำลังเซ็งที่ต้องหลบคนคุมหอ ประกายไฟจากก้นบุหรี่สว่างเหมือนกับดวงดาวเพียงแต่มันไม่ได้กำลังปะทุ และควันที่ออกมาจากลมหายใจของคนนั้นไหลออกมาจากมุมปากและหยุดอยู่กลางอากาศ

 

จางเฮงทำอะไรไม่ได้นอกจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปสิ่งมหัศจรรย์นี้เอาไว้

 

ตอนที่เขากดถ่ายรูป เขาได้ค้นพบอะไรบางอย่าง— ในโลกที่เวลาหยุดชะงัก ไม่ใช่มีแค่คนที่หยุดนิ่ง แต่สิ่งของรอบๆนั้นล้วนหยุดอยู่ที่วินาทีสุดท้ายของวันทั้งสิ้น

 

 

 

เหมือนกับหยุดอยู่กลางอาศ พัดลมไฟฟ้าที่หยุดนิ่ง ส่วนคราวนี้บุหรี่ก็ไม่มีวันดับ

 

แต่ดูเหมือนจะมีข้อยกเว้น

 

เพื่อจะทดสอบทฤษฎีนี้ จางเฮงดึงบุหรี่ออกมานิ้วของคนคนนี้ที่คีบอยู่

 

ตอนที่เขาคีบมันขึ้นมา บุหรี่ก็เริ่มไหม้ต่ออีกครั้ง

 

คงเป็นอย่างนี้สินะ

 

เวลาในมิตินี้ ที่ซึ่งเขาเป็นผู้เดียวที่สามารถขยับได้ ทุกอย่างที่เขาสัมผัสนั้นจะทำงานของมันต่อไป เหมือนอย่างบุหรี่ และโทรศัพท์ของเขา คอมพิวเตอร์ และเครื่องเล่น MP3 มีเพียงแค่เวลาบนหน้าจอที่ไม่เปลี่ยนแปลงไป

 

แต่ดูเหมือนว่าเทคนิคนี้จะใช้กับมนุษย์ไม่ได้ ก่อนหน้านี้ที่เขาเขย่าตัวเฉินหวงตงเพื่อปลุกให้ตื่นแต่เพื่อนเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับแม้แต่นิดเดียว

 

แล้วสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นๆที่ไม่ใช่มนุษย์ละ?

 

ด้วยความน่าสนใจ จางเฮงกลับไปที่ห้อง เปิดไฟฉายในโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปใกล้เพื่อนร่วมห้องของเขา ผ่านไปสองนาทีโดยใช้ไฟจากกล้องคู่แสงนุ่มนวล 20MP ในห้องที่มืดสนิท เขาก็เจอในสิ่งที่เขาตามหา —สิ่งที่เห็นบ่อยที่สุด สิ่งมีชีวิตที่เกลียดที่สุดในหน้าร้อน —ยุง

 

ถ้าพวกมันเขามาในห้องคุณเมื่อไหร่ ก็ลืมการนอนหลับอย่างสงบสุขไปได้เลย

 

ห้องของจางเฮงอยู่ที่ชั้นสาม ซึ่งก็ไม่ได้ห่างจากพื้นมากนัก ในความสูงระดับนี้ยุงไม่ต้องใช้ลิฟท์เพื่อที่จะขึ้นมาถึงห้องพวกเขาหรอก ถ้าจะไล่ยุงพวกนี้ออกไปไกลๆ ผู้คนต่างใช้ยาไล่ยุงทุกชนิด: ยาจุดกันยุง ใช้สเปรย์ไล่ยุง มุ้งกันยุงและอื่น ๆอีกมากมาย แต่ก็ต้องมีตัวที่เล็ดลอดมาได้เสมอ

 

เจ้ายุงตัวนี้บินซุ่มอยู่ข้างๆหมอนของเหว่ย เจียงเหยียนหัวหน้าหอพัก รอสบโอกาสที่จะได้ดื่มด่ำกับมื้ออร่อย

 

โชคร้ายสำหรับแมลงตัวนี่ ที่ความฝันมันคงต้องพังทลายลงคืนนี้

 

จางเฮงเอื้อมมือขึ้นไปหยิบที่ปีกของยุงตัวนี้ แล้ววางไว้บนฝ่ามือ

 

แมลงตัวนี้ยังคงบินอยู่กลางอากาศเหมือนนักแสดงที่ทุ่มสุดตัว – ไม่สนใจเป้าหมายที่อยู่ใกล้ๆ

 

“กับสัตว์ชนิดอื่นก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเหมือนกันแฮะ”

 

หลังเสร็จสิ้นการทดลอง จางเฮงกำมือเพื่อขยี้ยุงตัวนี้และเขาก็กำจัดแมลงกวนใจได้สำเร็จ

 

เขาสำรวจตึกจนทั่วแล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องออกไปสำรวจข้างนอกบ้าง

 

เขาเข้าห้องน้ำเพื่อล้างจากเศษซากแมลงเมื่อกี้ออกจากมือ แล้วเดินลงบันไดไป

 

 

 

หญิงผู้ดูแลตึกกำลังทำหน้าที่ของตัวเอง เธอกำลังคล้องตัวล็อกรูปตัวยูใส่ประตู เธอน่าจะกำลังล็อกมัน

 

นี่คงเป็นข้อแตกตางอย่างหนึ่งของการศึกษาในระดับที่สูงขึ้น แต่การจัดการหอพักก็คงจะต่างกันไปตามแต่ละสถาบัน

 

มหา’ลัยของจางเฮงมีเคอร์ฟิวตอนเที่ยงคืน แต่ถ้านักศึกษากลับมาไม่ทันเพราะอะไรก็ตาม พวกเขาจะทำให้คนดูแลหอตื่นตอนที่เดินผ่านหน้าต่างข้างห้องเธอไป

 

พวกเขาจะได้รับอนุญาตให้กลับห้องแล้วถูกลงบันทึกเอาไว้ ทว่าหากสิ่งนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งนักเรียนจะถูกตำหนิและลงโทษ

 

จางเฮงเดินผ่านผู้ดูแลหอไปได้อย่างสบายๆ ถ้าเป็นตอนปกติเธอคงจะหยุดมองและถามเขา

 

แต่ตอนนี้เมือนเธอมีความสามารถในการมองทะลุสิ่งของได้ เพราะตาของเธอมองอยู่ที่ด้ามจับของประตูมองทะลุผ่านตัวของจางเฮง แต่ถ้าเป็นคนปกติก็คงไม่มีใครเดินผ่านหน้าเธอหรอก

 

นั่นเป็นวิธีที่จางเฮงออกมาจากตึก เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าในยามค่ำคืนระหวางที่เขาเดินผ่านทางโล่งๆของมหา’ลัย แล้วเขาก็เดินมาถึงรั้วมหาวิทยาลัย

 

ที่นี่น่าจะยุ่งกว่า

 

พื้นที่ของมหา’ลัยไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่แต่มันก็เป็นที่ที่ดี เขานั่งที่ขอบถนนวงแหวนที่สามแล้วหันหน้าเข้าไปทางถนนสายหลัก

 

เมืองในยามราตรีนี่ช่างยาวนานนัก

 

ร้านขายแพนเค้กบนสะพานแน่นไปด้วยผู้คน มนุษย์เงินเดือนมากมายที่แวะซื้ออาหารก่อนกลับบ้าน ไม่ไกลนักคนทำความสะอาดถนนกำลังกวาดพื้นอย่างเงียบๆ ใต้ชานชาลามีคุณลุงหัวล้านใส่สูทและรองเท้าหนังสองคนกำลังคุยโทรศัพท์และรอรถรอบดึกมาก ๆ ถัดไปมีร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมง มีเด็กผู้หญิงติดกิ๊บรูปหมีนั่งหาวอยู่ที่เคาน์เตอร์

 

 

เมื่อเวลา 00:00 นาฬิกาตรง พวกเขาจะหยุดนิ่งพร้อมกันทันที

 

เหมือนกับกดปุ่มหยุดตอนดูภาพยนตร์

 

ความเร็วของรถบนถนนหยุดอยู่กับที่

 

จางเฮงเคยเห็นเมืองในยามค่ำคืนครั้งหนึ่ง ก็ตอนที่เขามารับเพื่อนที่สถานีรถไฟ

 

แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้สังเกตมันใกล้ขนาดนี้

 

เขาเห็นต้นหอมที่คนขายกำลังโรยลงบนจานแพนเค้ก คนกวาดถนนที่มือแข็งกระด้างและผิวพรรณคล้ำเข้ม ลุงหัวล้านจมูกมันที่มีภาพของเด็กทารกอายุเพียงหนึ่งเดือนบนจอโทรศัพท์ของเขา รูปโปสเตอร์ไอดอลที่หญิงสาวหลังเคาเตอร์แอบไว้ใต้เครื่องรับเงิน…

 

รายละเอียดเล็กๆพวกนี้ที่ถูกมองข้ามอยู่ทุกๆวัน กลับดูโดดเด่นขึ้นมาในสายตาของจางเฮง

 

ราวกับว่าเขากำลังทำความรู้จักกับเมืองใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง

 

 

 

จางเฮงใช้ WeChat ของเขาปลดล็อกจักรยาน Mobike ขณะขี่ไปรอบเมืองเขาก็ได้ทดลองสมมติฐานของเขา

 

ก่อนที่เข็มชั่วโมงของเขาจะหมุนครบรอบที่สอง เขารีบกลับเข้าหอพักก่อนที่คนดูแลหอจะล็อกประตู

 

 

ณ เวลา 00:00 จางเฮงไม่ได้ใส่หูฟัง

 

วินาทีต่อมา เสียงต่างๆก็ไหลเข้ามากระทบหูเขาดังสายน้ำ

 

“สวย! เดี๋ยวฆ่ามันเอง! ใช้ Infinite Blade ได้แล้ว!”

 

“กันป้อมไว้! มันคิดว่าแน่นักหรอ!”

 

“ไม่ได้! ต้องกลับไปเติมเลือดก่อน!”

 

 

…

 

พัดลมไฟฟ้าเหนือประตูส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดไปตามแรงสั่น ข้างนอกมีเสียงแมวร้องหง่าวให้ได้ยิน โถงทางเดินมีเสียงฝีเท้าใครสักคนกำลังวิ่งอยู่ จางเฮงคนที่ไม่ได้นอนหลับมาเป็นวันนั้นเหนื่อยมากแล้ว หลังจากเสียบสายชาร์จเข้าโทรศัพท์ เขาทิ้งตัวลงนอนและเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน

 

 

 

 

 

 

 

 

***

แอนนี่ – ตัวละครในเกม League of Legends