48 Hours a Day - ตอนที่ 2 เลือกอ่านหนังสือที่ใช่

ตอนที่ 2 เลือกอ่านหนังสือที่ใช่

 

 

เขาวิ่งไปแล้วเจ็ดรอบสนาม – 2,800 เมตร

 

จากนั้นเขาก็อาบน้ำที่ห้องน้ำสาธาราณะ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีขาวสะอาดและกางเกงยีนส์ เพลินเพลินกับอาหารเช้าในมุมสงบๆของโรงอาหาร แล้วเขาก็เดินไปที่ห้องสมุดพร้อมกับหนังสือ ‘Xiao Shan Wanhua Mirror’ ที่เพิ่งอ่านจบไป

 

การอ่านหนังสือเป็นกิจวัตรของจางเฮงเหมือนกับการวิ่งในตอนเช้า ที่เขามักจะอ่านจบสัปดาห์ละเล่ม

 

แต่การอ่านหนังสือนั้นไม่เหมือนการวิ่งตรงที่ว่าเขามีความสุขมากเวลาที่อ่านหนังสือ มันเหมือนเป็นการพักผ่อนหย่อนใจ มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเพลินเพลิดได้ตลอด

 

และในความเป็นจริง ถ้าไม่มีเวลาจำกัด เขาคงอ่านหนังสือมากกว่าสัปดาห์ละเล่ม

 

หลังจากเขาคืนหนังสือที่เคาน์เตอร์คืนหนังสือ  จางเฮงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและเปิดแอปเพล็ตที่เรียกว่าเครื่องสุ่มตัวเลขขึ้นมา ตั้งค่าให้สุ่มมาแปดตัว แล้วเขาก็หมุนลูกเต๋าเสมือนจริงในนั้น

 

 

ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลที่คนกล่าวกันว่าชายผู้นี้ฉลาด ต้องยอมเขาเลย

 

 

คนธรรมดาคงไม่มีใครเคยคิดว่าจะใช่ลูกเต๋าสุ่มตัวเลขขึ้นมาเพื่อหาหนังสือที่จะอ่านหรอก

 

แต่มันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ก็เป็นความแปลกพิกลในวิธีการอ่านของจางเฮง อาจจะเป็นเพราะเขาอ่านหนังสือมาเยอะมากตั้งแต่เด็ก จางเฮงอ่านหนังสือได้ทุกประเภท จากผลงานระดับโลกอย่าง Dragon Proud Sky, Xiaobai Wen กระทั่ง the Perfect Man จากจินเจียง จางเฮงซึมซับมันไว้ได้ราวกับฟองน้ำ และที่หนักกว่านั้นเขายังอ่านหนังสือน่าเบื่ออย่าง สรุปสมุนไพรทางการแพทย์ และคู่มือการเลี้ยงสุกรทางวิทยาศาสตร์

 

 

เพื่อเลี่ยงปัญหาการเลือกหนังสือมาอ่าน และเพื่อสัมผัสกับความสุขที่แท้จริงของการได้อ่านหนังสือดีๆ เขาได้คิดค้นแอปเพล็ตสุ่มตัวเลขเพื่อช่วยเขาเลือกหนังสืออ่านรายสัปดาห์ของเขา

 

 

มันช่างน่าเสียดายที่การขอทุนสนับสนุนการวิจัยของมหาวิทยาลัยได้จบลงไปแล้ว ซึ่งเขาขาดเงินทุนเพื่อขายสิ่งประดิษฐ์ของเขา

 

จางเฮงสรุปเอาเองว่าพวกตลาดทุนนี่ไม่มีวิสัยทัศน์เอาเสียเลย

 

 

…

 

 

เขาสุ่มเลขสองตัวสุดท้ายเพื่อดูว่าหนังสือจะอยู่หมวดไหน จางเฮงพบว่าเขาโผล่มาในหมวดการจัดการ

 

แม้จะไม่ใช่หมวดวรรณกรรมเหมือนครั้งที่แล้ว แต่เขาก็คิดก็ว่าเขายังมีโชคอยู่บ้าง อย่างน้อยก็ดีกว่าหนังสือเรื่อง ‘Bill of Quantitates for Water Drainage, Heating, and Gas Engineering’ ที่เขาเคยอ่านเมื่อเดือนที่แล้ว

 

จางเฮงเหยียดนิ้วออกไปแล้วหยิบหนังสือสำหรับสัปดาห์นี้ – ‘The Wealth of Nations’ ของอดัม สมิธ

 

เขากำลังจะดื่มด่ำกับยามบ่ายที่แสนสุข

 

จางเฮงนั่งติดหน้าต่าง และดำดิ่งเข้าไปในหนังสือ

 

พวกคุณบางคนอาจกำลังสงสัยในตัวเขาอยู่ตอนนี้  นี่เขาจะไม่สนใจนาฬิกาที่เพิ่งจะกลายเป็นนาฬิกาวิเศษนั้นเลยเหรอ? จริงดิ?

 

แหม เขาก็คงไม่ได้ไม่สนใจมันหรอก เห็นได้ชัดจากทัศนคติของจางเฮง

 

การเข้าไปแก้ไขปัญหาคือสิ่งที่ควรทำ แต่ก็ต่อเมื่อคุณสามารถทำมันได้ แล้วในสถานการณ์เหนือธรรมชาติแบบนี้ ย่อมไม่มีข้อมูลเท่าไหร่อยู่แล้ว บางทีไม่ทำอะไรเสียเลยอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า คุณไม่เคยดูหนังผีคลาสสิกเหรอ? แบบที่พวกผีจะมาไล่จับคนแล้วคนก็ตายน่ะ พวกนักแสดงต้องเก็บกระเป๋าแล้วกลับบ้านไปตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งเรื่อง

 

ในทางตรงกันข้าม คุณต้องพยายามทำเป็นไม่มีตัวตน นิ่งเงียบสงบเข้าไว้และทำแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆ ใครจะรู้ละมันอาจจะแค่น่ากลัวแต่ไม่มีอันตรายอะไรก็ได้

 

นี่คือเหตุผลว่าทำไมในหลายๆครั้ง การใจเย็นและมีสติคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

 

ตอนนี้จางเฮงเป็นอย่างนั้น ไม่มีใครจะบอกได้ว่าชายคนนี้กำลังเผชิญอยู่กับเรื่องลี้ลับ เขาไม่เข้าเรียนและใช้เวลาไปกับการวิ่งในตอนเช้าและใช้เวลาทั้งบ่ายตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือเรื่อง ‘The Wealth of Nations’ จากนั้นจึงเข้าเรียนวิชาการคิดเชิงวิพากษ์ที่เขาเลือกเรียนเอง ตกกลางคืนเขายังรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนร่วมห้อง แล้วไปที่ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามเพื่อซื้อบาบีคิว์ปิ้ง และปิดท้ายด้วยการนั่งดูซีรีส์ทีวีอเมริกันในหอตอนหัวค่ำ

 

สิบเอ็ดนาฬิกาสามสิบนาที ที่หอปิดไฟจนมืดสนิท

 

แล็ปท็อปของจางเฮงมีแบตเตอร์รี่เหลือเพียงประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง แต่เพื่อนร่วมห้องเขาหลับอยู่เขาจึงไม่อยากจะรบกวน เขาเลยพับมันลงไป

 

ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะหมดวัน และขณะที่นาฬิกาข้อมือของคนอื่นต้องหมุนเป็นวงกลมสองรอบ จางเฮงคุ้นๆว่าหน้าปัดนาฬิกาแปลกๆของเขานั้นเพิ่งใกล้จะครบหนึ่งรอบเท่านั้นเอง

 

จะมีอะไรเกิดขึ้นไหม? เขาเองก็ยังไม่รู้

 

ที่เขาทำได้ก็แค่รอ

 

เขาหยิบหูฟังต่อเข้ากับ MP3 และใส่เข้าไปในหู จางเฮงใช้เวลาสามสิบนาทีสุดท้ายของวันรออย่างเงียบๆอยู่บนเตียง

 

 

00:00

 

เข็มทั้งสามชี้ตรงกัน มีการหยุดชั่วคราวแบบเสี้ยววินาทีก่อนที่เข็มวินาทีจะเดินต่อไป

 

 

จางเฮงไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

 

นี่เขาเดาผิดหรอเนี่ย?

 

เขาถอดหูฟังออกและทันใดนั้น – เขารู้สึกได้ถึงบางอย่างที่หยุดไป

 

ทุกอย่างรอบตัว – นี่มันเงียบเกินไปแล้ว

 

ในช่วงเวลากลางคืนของฤดูร้อนแบบนี้มักจะเต็มไปด้วยเสียง ทั้งเสียงพัดลมไฟฟ้าอันเล็กเหนือประตูสั่นดังอ๊อดแอ๊ดขณะที่มันหมุนจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง เสียงน่ารำคาญของยุงที่บินหึ่งๆอยู่ข้างหูคน เสียงน้ำจากก๊อกห้องข้างๆที่หยดลงอ่าง  เสียงแมวจรจัดวิ่งเล่นโดดไปมาที่แปลงปลูกต้นไม้ข้างล่าง เสียงกรนของเพื่อนร่วมห้องเตียงตรงข้าม …

 

คืนนี้ ทุกอย่างเงียบสงัด

 

เหมือนจู่ๆเสียงก็หายไปจากโลกนี้ กลายเป็นประวัติการณ์ เงียบจนน่าขนลุก

 

ถ้าไม่มีเสียงเพลงคลอเบาๆอยู่ในหูเขา จางเฮงคงคิดว่าตนเองสูญเสียการได้ยินไปแล้ว

 

จางเฮงดูเวลาที่นาฬิกาของเขา จากแสงไฟสลัวๆของหน้าจอ MP3

 

ตอนนี้มัน 00:01

 

ปกติคนในหอห้องฝั่งตรงข้ามน่าจะยังเล่น League of Legends อยู่ และเสียงดังเฮเวลาเล่นเกมตอนที่ฆ่าได้หรือหนีออกมาได้อย่างหวุดหวิดนั้นผ่านผนังบางๆที่กั้นห้องอยู่นี้ได้อย่างสบายๆ

 

จางเฮงรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แปลกไป วันที่บนมุมขวาของหน้าปัดนาฬิกานั้นไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างที่ควรจะเป็น มันยังเป็นวันเดิมคือเมื่อวาน

 

ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขารีบโดดลงเตียงนอน – เขานอนแบบยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

 

แล็ปท็อปของเขาสว่างขึ้นมา แสดงให้เห็นว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงเจ็ดวิก่อนแบตจะหมด หน้าล็อกอิน QQ เด้งขึ้นมา แต่ความสนใจของจางเฮงไม่ได้อยู่ที่หน้าจอ สายตาของเขาอยู่ที่แถบเครื่องมือด้านล่าง

 

 

00:00

 

2017/9/20

 

นี้มันเวลาสุดท้ายของเมื่อวานไม่ใช่เหรอ?

 

จางเฮงรอเวลา เขากดปลายนิ้วลงบนข้อมือแล้วนับไปถึง 200 เขานับได้เจ็ดสิบสองครั้งต่อนาที สองนาทีผ่านไปแล้วเวลาบนจอยังอยู่ที่ 00.00

 

จางเฮงเลิ้กคิ้วขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่เขาก็ยังรีบสรุปอะไรไม่ได้

 

เขาเดินไปฝั่งตรงข้ามของเตียงแล้วเขย่าเฉิน หวงตงคนที่ตื่นง่ายที่สุดในหอ แค่มีบางคนลุกจากเตียงไปดื่มน้ำนั้นก็ปลุกเขาแล้วแต่คราวนี้ไม่ใช่ ไม่ว่าจางเฮงจะเขย่าเขาแรงเท่าไหร่ เขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย

 

“โทษนะเพื่อน ถึงฉันจะไม่มีแฟน ฉันก็ไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”

 

จางเฮงวางนิ้วลงไปอังใต้จมูกเพื่อน และพยายามจะสนุกกับบรรยากาศแปลกๆแบบนี้

 

 

สุขภาพจิตของหมอนี่ช่างดีเสียเหลือเกิน

 

 

ผ่านไปห้านาที จางเฮงไม่รับรู้ถึงลมหายใจเลยสักนิด

 

ถ้านี่เป็นส่วนนึงของการแกล้งเขา เฉินหวงตงก็คงจะมีทักษะในการกลั้นหายใจที่น่าประทับใจมากๆ เขาอาจจะทำลาย สถิติโลกกินเนสส์เลยก็ได้

 

จางเฮงเลยลองทดสอบแบบนี้กับเพื่อนอีกสองสามคน

 

สุดท้ายผลลัพธ์ก็เหมือนกับเฉินหวงตง

 

จางเฮงมั่นใจว่าเขากำลังเผชิญกับปรากฏการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์

 

เขาอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่มีอยู่จริง

 

เปรียบได้ดั่งสายน้ำแห่งกาลเวลา ที่ไหลแยกสายออกมาเพื่อเขาแต่เพียงผู้เดียว