[18+] คนที่อยากจะฆ่าที่สุดเป็นอันดับ 1 กลับกลายมาเป็นเมียเฉยเลย - ตอนที่ 3.1 จับโฉมงามมาโม๊คไอ้จ้อนพร้อมเอาท่าหมา

“ไปร้องคาราโอเกะกันเถอะ! ทุกคน”

ในห้องเรียนหลังเลิกเรียน เสียงอันร่าเริงของเพื่อนร่วมชั้นดังก้องขึ้น

“เอาดิ! คาราโอเกะ! ไปกันๆ”

“ เดี๋ยวชั้นหาคูปองในเน็ตแป๊ป……เจอล่ะ! มันลดตั้งครึ่งหนึ่งแหนะ”

“ลดครึ่งหนึ่งสำหรับนักเรียน แจ๋วเลย ไปกันเถอะทุกคน หลังจากหารกันเเล้วคือไปร้องเพลงและดื่มน้ำอัดลมเท่าไรก็ได้ในราคา 200 เยน”

ตาย ตายห่าไปซะให้หมด ไอ้พวกร่าเริงทั้งหมดน่ะตายๆไปซะก็ดี

เขาเรียงลำดับคนที่เขาอยากจะฆ่าในใจ เริ่มจากอันดับ 1

เขาเปิดตู้ที่เก็บของทำความสะอาดแล้วเอาถุงขยะที่พับอยู่ออกมา

ถุงขยะมีเสียง ”แฟ่บ” ในขณะที่เขาสะบัดมันออกและก็มันก็พองขึ้นด้วยอากาศ

“คือว่าพวกเราไปด้วยได้หรือเปล่า”

“ได้อยู่เเล้วิ เรามีร้องประสานเสียงในงานเทศกาลวัฒนธรรมด้วย เพราะงั้นชั้นก็อยากให้ให้ไปร้องคาราโอเกะด้วยกันและเลือกว่าเราจะร้องเพลงประเภทไหน เหมือนโฮมรูมคาราโอเกะน่ะ”

“เลย์ลา เธอเองก็ควรมาด้วยนะ”

“คาราโอเค?”

“ถ้าเธอไม่รู้จักก็ไม่เป็นไรหรอกนะ เดี๋ยวชั้นจะคอยสอนเธอเอง พวกเราร้องเพลงด้วยกันมันต้องสนุกแน่ๆเลยจ้าา”

“ชั้นเป็นคณะกรรมการเจ้าค่ะ ทิ้งขยะเจ้าค่ะ เป็นด้วยกันกับคาเงโอะเจ้าค่ะ”

“อ๋อ เข้าใจแล้ว ถ้างั้นไปทิ้งขยะด้วยกันเถอะ นายเองก็ไปคาราโอเกะด้วยกันได้นะโยรุซากิ”

“เอ๊ะ ผมก็ไปด้วยได้เหรอ?”

“ก็นายตัวติดกับเลย์ลาตลอดเลยนี่นาา”

“มาๆ เดี๋ยวชั้นจะช่วยเก็บขยะเอง ชั้นจะไปเก็บตึกใหม่ชั้น 2 นะ”

“ส่วนชั้นจะเก็บชั้นแรกตึกเก่าเอง”

“ส่งถุงขยะมาให้ชั้นด้วยสิ”

เขายื่นถุงขยะให้แต่ละมือที่ยื่นออกมาหาเขา แล้วทุกคนก็รีบพุ่งออกไปทันที

“ถามจริง? ขยะเยอะเกินปุยมุ้ย”

ถามจริง? ศัพท์สาวแกลแปลว่าประมาณว่า “จริงเหรอ?”

“นี่ ใครมันมาเหยียบขยะนี่กันนะ เหยียบซะเละตุ้มเป๊ะ๊ะเลย อีแบบนี้จะเก็บไปทิ้งก็ลำบากซะด้วยสิ”

อย่างที่คิดไว้เลยพวกคนร่าเริงเนี่ยเก็บขยะไปด้วยเอะอะโวยวายไปด้วย

พวกนักเรียนพากันแบกถุงขยะกลมๆเดินผ่านทางเดินอย่างกับซานต้าครอสช่วงคริสต์มาส

ถึงแม้ว่าคาเงโอะจะทำงานคนเดียวอย่างน่าสลดใจพร้อมกับสาปแช่งไปด้วย แต่ตัวเขาก็รู้สึกมีชีวิตชีวาราวกับงานเทศกาล

พวกคนร่าเริงค่อยๆหายไปจากการจัดอันดับคนที่เขาอยากฆ่า

เขาตัวสั่นเทิ้มเพราะถูกจู่โจมด้วยความรู้สึกประหลาดใจที่พุ่งเข้ามา

ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่าพวกเขาแค่อำผมเล่นเฉยๆแหละ

“คาเงโอะ เหม่ออะไรอยู่เจ้าคะ? ทิ้งขยะเจ้าค่ะ”

ในขณะที่เลย์ลาพูด เขาก็รีบทันที

“อ่า นั่นสินะ ต้องรีบเอาไปทิ้งก่อน”

มาโยนมันทิ้งไปพร้อมกับความรู้สึกตื้นตันแปลกๆนี่เถอะ

คาเงโอะคลุมถุงไนลอนบนถังขยะแล้วพลิกมันกลับอย่างกระตือรือร้น

ในห้องคาราโอเกะขนาดใหญ่ เสียงปรบมือ แทมโบรีนและเสียงร้องเพลงที่ซ้อนทับกันไม่ว่าจะชนชั้นกลางหรือชั้นล่างก็ต่างพากันอยู่ที่นี่จำนวนคนมันมากพอที่จะทำให้คิดว่าพากันยกโขยงมากันทั้งห้องเรียน

เพราะงั้นมันจึงกลายเป็นความโกลาหลที่คึกคักสุดๆยามที่คนร่าเริงมาสุมหัวกันสินะ

คาเงโอะรู้สึกทึ่งขณะดื่มน้ำส้มฟรีไปด้วย

“ชั้นต้องการรีโมทเจ้าค่ะ”

“เลย์ลา ก็บอกเเล้วไงว่าเธอน่ะยังไม่ไหวหรอก เดี๋ยวชั้นจัดการให้เองนะ แล้วเธออยากจะร้องเพลงไหนล่ะ? …….โอเคได้ล่ะ ชั้นจัดการให้ล่ะ”

ตาของเลย์ลาหรี่ลงและเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง

อ๊ะ เลย์ลา เธอโกรธอยู่งั้นเหรอ

โธ่เอ้ยย ยามามุระ ไม่เห็นรึไงว่าเลย์ลาไม่พอใจน่ะ?

มีการเลือกเพลงที่หลากหลายแนว บางคนก็ร้องเพลงไอดอลพร้อมกับเต้นบ้าๆบอๆๆบางคนก็ร้องเพลงอนิเมะ

แล้วถึงตาของคาเงโอะ คาเงโอะเลือกร้องเพลง “夜に駆ける(yoru ni kakeru)” ของ YOASOBI เพลงนี้ร้องโดยนักร้องหญิง คีย์เสียงก็สูงซะเหลือเกิน แต่ก็เข้ากันได้ดีกับเสียงธรรมชาติของคาเงโอะที่ถูกเรียกว่าเสียงสูงจนน่าขยะแขยง

“นายร้องได้ดีเลยนี่หว่า”

เสียวผิวปากและเสียงปรบมือและเสียงแทมโบรีน แล้วอิโซซากิก็หยิบไมค์ขึ้นมาแล้วเริ่มร้องประเสียงคู่กันกับเขา

“โยรุซากิ นายร้องเพราะมากเลยนะ”

“เป็นนักร้องได้เลย”

“เสียงเพราะจริง”

“เดี๋ยวจะเป็น FC ให้เอง”

การร้องเพลงทำให้เขามีความสุข มันสนุกมากซะจนเขาหยุดยิ้มไม่ได้

เอ๊ะ นี่เรากำลังสนุกอยู่อย่างนั้นเหรอ?

จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดว่า “พนันได้เลยว่าพวกนี้มันพูดยอเราไปงั้นแหละพวกมันคงแค่ล้อกันเล่นแหงๆ”

แต่ยังไงซะการร้องเพลงมันก็ทำให้รู้สึกดีจริงๆ คาเงโอะรู้สึกสนุกไปกับตัวเองได้อย่างแท้จริง ไม่มีความอาฆาตพยาบาทใดๆในเสียงเชียร์ของเหล่าชายหญิง

ดูเหมือนคนที่เอาแต่พูดด่าทอคนอื่นน่ะจะเป็นเราเองสินะ

เขานั่งลงบนโซฟาแล้วคุโรทากิก็เข้ามาคุยด้วย

“จะว่าไปโยรุซากิ นายนี่ร้องคาราโอเกะเก่งดีนะ เคยร้องมาก่อนเหรอ?”

“พอดีพ่อแม่ชอบร้องคาราโอเกะก็เลยชอบพามาด้วยบ่อยๆตอนยังเด็กน่ะ”

“วันนี้ดูสนุกดีนะถึงแม้ตอนปกติจะชอบจะชอบทำตัวเย็นชาก็เถอะ”

“เย็นชาแบบ ‘การโต้ตอบอย่างเย็นชา’ หมายความว่าไม่เป็นมิตรแบบนั้นสินะ”

“ก็คงแบบนั้นมั้งนะ”

“คือว่าขอโทษด้วยแล้วก็ขอบคุณนะ”

เขารู้สึกสับสนที่อยู่ดีๆคุโรทากิก็พูดขอโทษออกมา

“เอ๊ะ?”

“เป็นคณะกรรมการเทศกาลนี่ยุ่งเรื่องประชุมแล้วก็หลายๆอย่างเลยใช่ไหมล่ะ”

“ใช่ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เป็นคณะกรรมการด้วยเพราะงั้นถึงได้รู็สึกตกใจมากพอสมควรเลยล่ะ”

แล้วฟุจิคาวะพูดแทรกเข้ามา

“ตอนที่ชั้นคิดได้ว่านายทำงานเพื่อพวกเราทั้งหมดเลยจนถึงตอนนี้แล้วมันก็….ขอโทษด้วยนะ”

“รู้อะไรมะ ถึงเราจะรักสนุกแต่เราไม่ชอบสร้างปัญหาให้ใครนะ แต่เราก็เพิ่งรู้ว่าเรายัดปัญหาให้นายฝ่ายเดียวเลยโยรุซากิ”

“เอ๊ะ? เพราะงั้นพวกเธอถึงได้เอาจริงเอาจังกับการมาเป็นคณะกรรมการแบบนั้นสินะ?”

เขาถามอีกครั้งในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดออกไป

ผมคิดว่าพวกเขาคงจะทำตัวเหลวแหลกต่อไปแท้ๆ

“แหงอยู่เเล้วน่ะสิ! พวกเราเองก็เป็นคณะกรรมการนะ อย่าได้ดูถูกสาวแกลที่คิดจะเอาจริงเอาจังนะยะ เข้าใจ๊?”

“โยรุซากิ ขอบคุณแล้วก็ขอโทษด้วย”

“ฝากด้วยล่ะไอ้คุณหัวหน้าห้อง”

เขาโดนตบหลัง

รู้สึกได้ถึงความเข้มแข็งที่อยู่ภายในใจของเขา

ลึกๆภายในอกเหมือนมีกระแสน้ำวนและเขารู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมาแต่ก็กระพริบตาถี่ๆกลบเกลื่อน

งั้นคนที่ไม่พยายามแม้แต่การสนทนาก็คือเราเองสินะ

ไม่มีทางคุยกันได้หรอก คิดเองเออเองตัดสินใจไปโดยพลการว่าพวกเขาเป็นคนต่างเชื้อชาติและสาปแช่งพวกเขาอยู่ในใจ

ทำให้เขาจัดอันดับคนที่เขาต้องการจะฆ่าและสร้างความโกรธแค้นขึ้นอยู่ฝ่ายเดียว

เรื่องนั้นเลย์ลาก็เคยบอกอยู่

-ภาษาญี่ปุ่นเจ้าค่ะ ไม่เข้าใจคำศัพท์เจ้าค่ะ!-

ถึงอย่างนั้นเลย์ลาที่เติบโตที่อเมริกาาก็พยายามที่จะสนทนาภาษาญี่ปุ่น

ตอนนี้ถึงตาของเลย์ลาเธอกำลังร้องเพลง “Amazing Grace “ เพลงกลอนที่ได้ยินบ่อยๆในทีวี

“เลย์ลา เธอเก่งภาษาอังกฤษจริงๆ”

“มันแน่อยู่แล้ว”

“ยอดไปเลย”

“เจ๋งจริงๆล่ะนะ”

อย่างไรก็ตาม แววตาของเลย์ลายังคงเยือกเย็นอยู่่

นี่เลย์ลาโกรธอยู่เหรอ?

คาเงโอะหาเพลง “Amazing Grace” ในมือถือ จากนั้นก็……

“เอ่อ….”

มันเขียนไว้ว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่ไว้ใช้ร้องในงานศพ……..

อีแบบนี้หล่อนก็ต้องโกรธแหงอยู่เเล้วน่ะเซ่!!

เหมือนที่คาเงโอะสาปแช่งให้ตายๆไปซะและจัดอันดับคนที่เขาอยากจะฆ่า เลย์ลาเธอเองก็คงคิดเหมือนกันว่าคนที่ทำเหมือนเธอเป็นสัตว์เลี้ยงน่ะให้ตายๆไปซะก็ดี

คาเงโอะและเลย์ลาเป็นคนประเภทเดียวกันจริงๆ

แล้วเลย์ลาก็ยิ้มตอนจบเพลงแล้วยื่นไมค์ให้คนต่อไป

หลังจากที่ร้องเพลงที่เลือกกันจบแล้ว คุโรทากิหยิบไมค์แล้วเริ่มพูด

“ชั้นอยากให้เราเลือกเพลงที่จะร้องในงานเทศกาล มีใครอยากขอเพลงไหนไหม?”

“Amazing Grace”

“คงยากไปหน่อยนะนั่น”

“Usseewa (เพลงของ Ado)”

“คงไม่ไหว เอาเพลงที่มันสุภาพหน่อยเป็นเพลงที่ทุกคนรู้จักและร้องตามได้”

“งั้นเพลงโรงเรียน?”

“ไม่เอา!!”

“งั้นก็ของ YOASOBI หรือ โยเนะซึ เคนชิ?”

“ดีเลย!”

“โยรุซากิ ร้องเพลง ‘夜に駆ける(yoru ni kakeru)’ ละกันชื่อนายก็เข้ากันด้วย”

“ขะ-เข้าใจเเล้ว”

“ผมเล่นเปียโนให้”

“เอ๊ะ-อิเคอิเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอ?”

“ให้ตายสิ เธอเนี่ยไม่เชื่อกันเลยนะ ชั้นเนี่ยเรียนเปียโนมาตั้งนานล่ะ พูดเเล้วก็อย่าขยะแขยงกันล่ะ”

“ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่าเราไม่พูดหรอก เท่ดีออกแถมนายก็ดูท่าทางเข้ากับเปียโนดีนะ”

“นี่พวกเราเต้นกันด้วยดีมะ?”

“ดีสิๆ! งั้นมาลองคิดท่าเต้นกันเลย”

“วางใจได้เลย! ชั้นอยากเป็นนักเต้นก็เลยไปเรียนโรงเรียนสอนเต้น่พอดี จะให้ทุกคนเต้นได้ด้วยท่าที่จำง่ายๆนะ”

“โอเค๊ ฝากด้วยล่ะ”

“เปิดเพลงล่ะ มาร้องเพลงยก 2 กันโล้ดดดดด”

พอคาเงโอะออกมาจากห้องคาราโอเกะ พระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว

“เจอกัน บ๊ายบาย”

“เจอกันพรุ่งนี้”

พอโบกมือลาเพื่อนร่วนชั้นแล้วแยกทางกันเสร็จ เขาก็เดินทางกลับบ้านพร้อมเลย์ลาา

“สนุกเจ้าค่ะ”

“ก็คงงั้นมั้ง เหนื่อยดีนะ”

เป็นเรื่องสนุกที่ได้เห็นเพื่อนร่วมชั้นของเข้าในมุมที่ไม่คาดคิดมาก่อน

หนุ่มฮ็อตร่าเริงอย่างอิเคอิที่เรียนเปียโนมาโดยตลอดหรือสาวจืดจางอย่างอาคิตะที่รักการเต้นมันทำให้แปลกใจซะจนเวียนหัวไปหมด

ไม่เกี่ยวว่าจะเป็นคนร่าเริงหรือมืดมน

มีแค่เราที่คอยจัดอันดับชาวบ้านเขาตามอำเภอใจ ด่าทอพวกเขา และทำตัวเย็นชาใส่พวกเขา

“เลย์ลา เธอโกรธเรื่องรีโมทรึเปล่า?”

“..!? รู้ด้วยเหรอเจ้าคะ?”

“ก็นะ….มองหน้าเธอก็รู้เเล้วแถมเธอยังร้องเพลง ‘Amazing Grace’อีกเธอคงจะโกรธที่ถูกปฏิบัติเหมือนเด็กใช่ไหมล่ะ”

“Great! คาเงโอะสุดยอด”

คาเงโอะถูกโผเข้ากอด

“แต่ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เหนื่อย สนุกดีเจ้าค่ะ”

สมกับเป็นเลย์ล่า

คาเงโอะคงได้แต่บ่นและคิดมากเรื่องนี้แต่เลย์ลาเด็กสาวชาวอเมริกันผู้ร่าเริงคนนี้ไม่ได้กังวลอะไรกับเรื่องนี้เลย้

“คาราโอเกะสนุกดีใช่ไหมล่ะ”

“ค่ะ สนุก ญี่ปุ่น สนุก! ที่ญี่ปุ่นมีแบบนี้ตลอด อยากเจ้าคะ”

“ทำไมเธอถึงไม่อยู่ที่นี่ไปเลยซะล่ะ เธอก็เป็นคนญี่ปุ่นด้วยนี่น่าา”

เลย์ลาได้แสดงสีหน้าซับซ้อนในขณะนั้น แต่คาเงโอะที่อารมณ์ดีจากการร้องคาราโอเกะครั้งแรกกับเพื่อนร่วมชั้นเลยไม่ทันได้สังเกตเห็น

เธอเข้ามากอดอย่างแนบแน่นงัวเงียและเอาแก้มมาแนบเขา

กลิ่นตัวช่างหอมหวานและร่างกายที่อบอุ่นก็แนบชิดตัวเขาทำให้หัวใจเต้นรัว

“……อยากผ่อนคลายกันหน่อยไหมล่ะเจ้าคะ?”

มือเลย์ลาลูบคลำที่เป้าของคาเงโอะอย่างนุ่มนวล

“อึกก…….”

“แข็งโป้กเชียวนะเจ้าคะ ไปจัดกันที่สวนดีไหมเจ้าคะ?”

“ดะ-เดี๋ยวก่อน! ที่สวนมันก็ออกจะ…..คือว่า…ครั้งก่อนผมกังวลแทบตายเลยนะ”

“งั้นบ้านชั้น อยากไปไหมเจ้าคะ? อยู่ใกล้เจ้าค่ะ”

เลย์ลาหยุดกอดและเริ่มเดินจูงมือคาเงโอะ

“ที่บ้านของเธอ มีแค่เธออยู่งั้นเหรอ”

“Grandma มีคุณยายอยู่ด้วยก่อนหน้านี้ เธอส่ง Line มาว่าวันนี้ Dinner อยู่กับคนรักเจ้าค่ะ”

“ดูท่าทางกำลังสนุกอยู่เลยนะ”

“เจ้าค่ะ”

บ้านของเลย์ลาเป็นบ้านไม้เก่า 2 ชั้น

“ขอรบกวนด้วยนะครับ”

“เชิญเจ้าค่ะ”

ก่อนอื่นเลยเขาไหว้แท่นบูชาอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินขึ้นไปข้างบนห้องของเธอพอเขาสบตากับโปสเตอร์ของวง Kinki Kids สมัยยังหนุ่ม

“โอ๊ะ เลย์ลาเธอชอบ คิงกิคิดส์ สินะ แม่ของผมเธอชอบอาราชิน่ะ”

“ห้องนี้เป็นห้องของแม่ชั้นเจ้าค่ะ แม่เป็นคนญี่ปุ่น พ่อเป็นคนอเมริกัน เธอเรียนอยู่ที่อเมริกาแล้วได้เจอกันที่นั่น”

“หืม อย่างงี้นี่เอง”

(TL NOTe : คิงกิคิดส์ เป็นชื่อวงดนตรียุคเก่าวงหนึ่ง)

แน่นอนว่าช่วงเวลานั้นได้จบลงก่อนที่คาเงโอะและเลย์ลาจะเกิดทันเครื่องเล่นวิทยุเทปขนาดใหญ่ไม่ว่าจะเป็นแผ่นเทป L’Arc-en-Ciel หรือแผ่น CD-R กับพวกเครื่อง Playstation และคอมพิวเตอร์ยุคเก่าๆ

ลูกสาวอาศัยอยู่ห้องของแม่ของเธอสมัยสาวๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าไม่ว่าจะที่ไหนแม่ของเลย์ลาก็ยังคงอยู่กับเธออยู่

เขารู้สึกว่าถ้าทำเรื่องอย่างว่ากันคงไม่ดีแหงๆ

“ชั้น…คนอเมริกันกับคนญี่ปุ่น 2 สัญชาติเจ้าค่ะ สัญชาติ เลือกได้ตอนอายุ 20 เจ้าค่ะ”

“อย่างงี้นี่เอง งั้นนี่คือสาเหคุที่เธอมาที่ญี่ปุ่นอย่างงั้นสินะ”

“ใช่เจ้าค่ะ เพื่อเรียนรู้ญี่ปุ่นเจ้าค่ะ”

“แล้วเธอเลือกอย่างไหนล่ะ?”

“สัญชาติอเมริกันก็ยังไม่อยากทิ้ง สัญชาติญี่ปุ่นก็ยากเกินที่จะเป็น ชั้นเป็นอเมริกันแต่ดันชอบญี่ปุ่น อยากอยู่ที่ญี่ปุ่นเจ้าค่ะ”

“ก็เลยเป็นไปไม่ได้ที่จะถือ 2 สัญชาติสินะ “

“เป็นไปไม่ได้เจ้าค่ะ ยุ่งยากจังเจ้าค่ะ..”

บรรยากาศหม่นลงทันที

คาเงโอะเสียใจที่เขายกหัวข้อบทสนทนาที่ซับซ้อนขึ้นมาพูด

“ดื่มชาไหมเจ้าคะ?”

“ขอบใจนะ ไว้เดี๋ยวดื่มเสร็จผมขอตัวกลับก่อนละกัน”

“ไม่ทำเหรอเจ้าคะ?”

ดวงตาสีฟ้าของเลย์ลาเบิกกว้างราวกับลูกแมวหลง

“เอาไว้พรุ่งนี้ไปเดทกันแทนนะ”

“Date? พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนเหรอเจ้าคะ?”

“ใช่ พอดีมีบางอย่างอยากให้เธอได้ดูน่ะว่าแต่เลย์ลาขี่จักรยานเป็นไหม?”

“ได้เจ้าคะ But ไม่มีจักรยานเจ้าค่ะ”

“โอเค”

“ว้าววววววว สวยเจ้าคjะ แดงจ๋าเลยเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นท่าทางร่าเริงของ เลย์ลา คาาเงโอะก็ปาดเช็ดหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อด้วยหลังมือ

พวกเขาขี่จักรยานซ้อนมาด้วยกันใช้เวลาร่วม 20 นาทีจากโรงเรียน

เขาให้เลย์ล่านั่งซ้อนท้ายส่วนเขาเป็นคนปั่น มันทรงตัวยากและตัวเขาก็เหงื่อซกไปหมด

“ศาลเจ้านิชิกิมีชื่อเสียงในช่วงฤดูใบไม้ร่วงล่ะนะ”
“ศาลเจ้านิชิกิ มหัศจรรย์ ใบไม้ร่วง สวยงามเจ้าค่ะ พึ่งเคยได้เห็นเป็นครั้งแรกเลยเจ้าค่ะ… ญี่ปุ่นสุดยอดเจ้าค่ะ”

แสงอาทิตย์ยามเย็นทำให้ใบไม้สีแดงสดเจิดจ้ายิ่งขึ้นไปอีก

เลย์ลาย่อตัวลงไปหยิบใบไม้ที่ร่วงขี้นมาแล้วเอาไปใส่ในสมุดจดอย่างระมัดระวัง

“สมบัติ…สวยงาม… ประทับใจจังเลยเจ้าค่ะ”

ข้างๆเลย์ลาก็ส่องแสงภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นเช่นกัน

เธอต่างหากล่ะที่งดงาม นัยน์ตาสีฟ้าของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่น ผมสีบลอนด์ของเธอช่างเปล่งประกายราวกับว่ามันส่องประกายออกมาจากภายใน

แม้ดวงอาทิตย์จะลับขอบฟ้าและสายลมเริ่มเย็นขึ้น เลย์ลาก็มองขึ้นไปบนยอดต้นไม้ที่ว่างเปล่านั้น

“เราควรกลับกันเลยไหม?”

“ชั้น จักรยาน จะขี่เจ้าค่ะ คาเงโอะซ้อนหลัง ชั้นขี่เองเจ้าคะ”

“เอ๊ะ”

“คาเงโอะ ตอนมาที่นี่ เป็นคนปั่นมาเจ้าค่ะ ขากลับ ชั้นจะปั่นเองเจ้าค่ะ”

“อืม… กะ-ก็ได้”

พวกเขาขี่จักรยานผ่านตัวเมืองช่วงพลบค่ำ เลย์ลากำลังปั่นจักรยานส่วนคาเงโอะซ้อนท้าย

นั่งจักรยานกับหญิงสาวมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของลูกผู้ชายแต่มันน่าอายที่ลูกผู้ชายดันมาซ้อนท้ายนี่ล่ะ

ไม่ต้องสงสัยเลยเพราะเลย์ลาเธอเป็นผู้หญิงอยู่เห็นๆ

ผมโดนหัวเราะเยาะแหงๆ น่าอายจริงๆ สมเพชตัวเองชะมัด

“ โอ๊ะ ดีๆ ความเท่าเทียมทางเพศล่ะ”

“โอ้ ผู้หญิงปั่นจักรยานส่วนผู้ชายซ้อนท้าย เวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยนสินะ”

“คู่รักในอุดมคติล่ะ”

เอ๊ะ? มันดูเป็นงั้นเหรอ?

มันรู้สึกตื้นตันเพราะคาเงโอะเคยคิดว่าเขานั้นถูกเสมอ พวกคนร่าเริงเหมือนเป็นคนละสัญชาติและไม่ได้พูดภาษาเดียวกัน

เขาเคยคิดว่าผู้หญิงเป็นสัตว์เจ้าเล่ห์ที่แสร้งทำเป็นอ่อนแอชอบแสดงความเห็นอกเห็นใจและใช้ผู้ชายเป็นเหมือนกับตู้ATM

แต่ทว่าเลย์ลาได้ทำลายความคิดแบบนั้นของคาเงโอะไปจนหมดสิ้น

“แฮ่กๆ …..ฟู่ววววว..”

ขณะที่ถีบแป้นจักรยานและหายใจเหนื่อยหอบเลย์ลาก็กำลังปั่นจักรยานด้วยแก้มที่เปล่งประกายไปด้วยหยาดเหงื่อ

“ไหวไหม? ให้ผมขี่แทนไหม?”

“มะ…….ว้ายยยย!”

ทันใดนั้นจักรยานก็ส่ายไปมาล้อรถไปกระแทกกับทางเท้า เสียงเบรกดังขึ้นและจักรยานก็เด้งขึ้นลง

“ระวัง!”

เขาโอบเอวเธอแล้ววางเท้าบนพื้นและพยุงเธอ

เลย์ลาเกือบโดนจักรยานทับต้นขาเธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“เหมือนตอนตกบันไดลงไปข้างล่างเลยเจ้าค่ะ คาเงโอะปกป้องชั้นเจ้าค่ะ โล่งอก ตอนที่ตกบันได ชั้นถึงได้ชอบคาเงโอะ พูดออกมาเเล้วสิเจ้าคะ คาเงโอะ คอยเขียนฮิรากานะให้มาตลอดเลยเจ้าค่ะ ที่ว่าชั้นสวย คุโระทากิก็เคยบอกเจ้าค่ะ but ไม่เคยพูดเลยอะไรเลย คาเงโอะไม่เคยพูดว่าชั้นน่ารักเลยเจ้าค่ะ but ก็มาช่วยชั้น คาเงโอะเท่มากๆ Hero เลยเจ้าค่ะ”

คาเงโอะเกือบนํ้าตาซึมออกมา

“ผมว่าตัวเองก็ไม่ได้เท่อะไรขนาดนั้นหรอกน่า ในใจผมก็เอาแต่คิดว่าพวกคนร่าเริงทั้งหมดน่ะตายๆไปซะได้ก็ดีด้วยซํ้านะ”

“เหมือนกันเจ้าค่ะ ชั้นก็ได้ร้อง ’Amazing Grace’ เจ้าค่ะ อยากฆ่าให้ตายใจเพื่อให้รู้สึกสบายใจเจ้าค่ะจะได้ยิ้มออกเจ้าค่ะ”

“ฮะๆ…. อย่างงั้นเหรอ ฆ่าเพื่อให้สบายใจสินะ……..มาๆเปลี่ยนคนปั่นกันดีกว่า”

พวกเขาสลับสับเปลี่ยนที่กันแล้วกลับบ้าน เลย์ลาโอบกอดเขาอย่างแน่บชิด