記憶喪失の俺には、三人カノジョがいるらしい . ตัวผมคนเดิมก่อนที่จะความจำเสื่อมนั้น ดูเหมือนว่าจะมีแฟนสาวอยู่สามคนครับ - ตอนที่ 6.2 กิจกรรมโอชิของฮินะ 2

บทที่ 6.2 กิจกรรมโอชิของฮินะ (2)

 

[มาสายอีกแล้วน้า]

 

หลังจากคาบเรียนจบลง อริสึคาวะที่อยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะร่าออกมา

สรุปให้ฟังเลยว่าผมเข้าคาบเรียนแรกไม่ทัน เพราะฉะนั้นเลยเถียงอะไรกลับไม่ได้

 

[มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ ช่วยไม่ได้หรอก]

 

อริสึคาวะหัวเราะคิกคักขณะที่กำลังเก็บอุปกรณ์การเรียน

 

[เอ๋–แล้วเกิดอะไรขึ้นเหรอ?]

[นาฬิกาปลุกไม่ดังน่ะ!]

[งั้นเองเหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้ละเนอะ]

 

พอเห็นการตอบสนองที่ต่างจากอาสึกะก็ทำเอาผมตาค้างเลย

ขณะนั้นทาคาโอะที่นั่งอยู่ข้างผมก็แทรกเข้ามา

 

[เฮ้ย ไม่น่าใช่ช่วยไม่ได้นะ? ถ้าซานาดะใช้เหตุผลนั้นแล้วโอเคฉันก็อยากทำบ้างนะเฟ้ย!]

[นั่นสิเนอะ พอพูดมาก็อยากทำมั่งเลย]

 

อริสึคาวะหันไปหัวเราะทางทาคาโอะ

ทาคาโอะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเรียนสำหรับคาบถัดไปแล้วพูดต่อ

 

[อริสึคาวะกับซานาดะนี่เข้ากันดีจังเลยนะ ถึงจะคิดว่าควรจะตื่นให้เช้าเหมือนคนปกติบ้างก็เหอะ]

[เพื่อนสมัยเด็กฉันก็พูดอะไรแบบนั้นเหมือน…]

 

ผมหัวเราะออกมานิดหน่อย ทาคาโอก็เช่นกัน

 

[นั่นสินะ อื้ม มินาโตะก็คงจะประมาณนี้แหละ]

[ปฏิเสธไม่ได้ละนะ แต่ก็มีบางส่วนที่ขาด ๆ เกิน ๆ เหมือนกัน]

 

ผมนึกถึงออมไรซ์เมื่อคราวก่อนแล้วก็เผลอตอบกลับไปเล็กน้อย

แต่ทาคาโอะตอบมาแค่ว่า [เพื่อนสมัยเด็กนี่ดีจังนะ] ออกมาอย่างสบาย ๆ  

ทาคาโอะ ยามาโตะ

ความประทับใจที่มีต่อเขาคือผู้ชายไว้ผมทรงทูบล็อกสีน้ำตาลที่มีบรรยากาศเหมือนกับนักกีฬา

เนื้อหาในคาบเรียนที่แล้วเป็นการให้แชร์ความรู้ในหนังสือกันสี่คน ก็มีทาคาโอะนี่แหละที่คอยถามผมตลอดทั้งที่ผมเอาแต่เงียบ พอรวมกับความประทับใจของเมื่อวานแล้วก็สรุปได้ว่าคนคนนี้เป็นคนดี

ทาคาโอะหันสายตาไปด้านข้างแล้วถามอริสึคาวะ

 

[จะว่าไปแล้วอาริสึคาวะไม่เคยมาสายเลยไม่ใช่เหรอ?]

[เห~ อย่างนั้นเหรอ]

 

เพราะว่าเห็นหลับในห้องเมื่อวานเลยตกใจนิดหน่อย  

ไม่รู้เหมือนกันว่างานนางแบบเป็นงานแบบไหน แต่ดูเหมือนจะยุ่งมากด้วยสิ

แต่แอบแปลกใจกับคำพูดของทาคาโอะนิดหน่อย แต่อรึสึคาวะก็สางผมสีเทาดำของเธออย่างเงียบ ๆ  

ขณะที่ทาคาโอะเอียงคอสงสัยอยู่ในที่สุดก็พูดอะไรออกมา

 

[เราไม่สนใจหรอกนะว่าจะมาสายหรือไม่สายน่ะ]

[ฮ่าฮ่า ยังไม่สนใจอะไรไม่เปลี่ยนเลยนะ]

[…ก็เป็นคนแบบนี้ตลอดนี่ คุณอริสึคาวะน่ะ]

 

ผมหันไปมองเสียงที่มาจากข้าง ๆ ของทาคาโอะ

ที่ตรงนั้นมีผู้หญิงผมแดงที่กำลังปลิวไสว ยูเมซากิกำลังหันตัวเองมาทางนี้

ผมแอบยิ้มนิดหน่อยเพราะตกใจกับการที่อยู่ดี ๆ ก็โผล่เข้ามาในบทสนทนาเหมือนกัน

อริสึคาวะที่อยู่ข้าง ๆ บอกให้ฟังว่า [เคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อนน่ะ] อื้ม บรรยากาศไม่เลวเลย

แล้วก็ก่อนหน้านี้ที่ฟังมาเหมือนว่าสามฝ่ายใหญ่อะไรนี่เป็นแค่กลุ่มในนามเท่านั้น ไม่ได้มีปัญหาขัดแย้งอะไรกัน

เพราะฉะนั้นก็คุยกันแบบปกติได้อยู่เนอะ

 

[ว่าแล้วเชียว คุณอริสึคาวะสนิทกับซานาดะจริง ๆ นะ]

 

เฮ้ย  “จริง ๆ ” ที่ว่าเนี่ยมันคืออะไรกันครับนั่น

ติดใจคำพูดนั้นนิดหน่อยเลยหันไปมองอริสึคาวะ

แต่เจ้าตัวกำลังทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวมองยูเมซากิอยู่

 

[อาเร๊ะ หรือว่าจะอิจฉาเราที่ยึดยูกิคุงไว้คนเดียวเหรอ?]

[จะไปอิจฉาได้ยังไงกันละ คิดยังไงถึงได้แบบนั้นเนี่ย]

[อืม~ ก็คิดอาจจะอยากคุยกับยูกิคุงหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานหรือเปล่าเอง]

[คือว่านะ อย่าให้ตอบอะไรที่ชวนให้ลำบากใจได้ไหม]

[ทั้งสองคนหยุดก่อนดีไหม ลืมไปหรือเปล่าเจ้าตัวก็อยู่ตรงนี้นะ? เรื่องพวกนี้ไปแอบคุยลับหลังเถอะ]

 

พอผมแทรกพูดเข้าไปยูเมซากิก็หัวเราะออกมายกใหญ่

 

[ว่าแต่ว่ายูเมซากิกับอริสึคาวะนี่เคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อนเหรอ]

[ก็ใช่น่ะสิ จำชื่อฉันไม่ได้ก็เลยไม่รู้ละสินะ…แต่จำไม่ได้จริง ๆ เหรอ? ไม่เคยได้ยินชื่อฉันมาก่อนเลยงั้นเหรอ?]

 

ผมรู้สึกหนาวสันหลังกับยูเมซากิที่รัวคำถามมา

เวรแล้ว

จะว่าไปแล้วผมเพิ่งจะมารู้เรื่องหัวหน้าสามฝ่ายใหญ่อะไรนั่นก็เพิ่งจะเมื่อวานเองนะ

 

[ขอ …ขอโทษนะ พอดีว่าฉันเป็นพวกขี้ลืมน่ะ]

 

หวังว่านี่จะไม่เป็นการทำลายศักดิ์ศรีของยูเมซากินะ

 

[อื้ม ช่างมันเถอะ]

 

ยูเมซากิตอบมาแค่สั้น ๆ ส่วนอริสึคาวะหันมาทางนี้

หลังจากนั้นไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ อริสึคาวะก็พูดอะไรที่ไม่น่าเชื่ออกมา

 

[หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ยูกิคุงเขาลืมเรื่องของทุกคนไปหมดเลยละ เพราะงั้นก็เลยคุยกันได้แบบนิด ๆ หน่อย ๆ กันหมด เพราะยูกิคุงลืมไปหมดเลยนี่เนอะ?]

[อุหวาา จู่ ๆ พูดอะไรออกมาเนี่ย!?]

 

ผมตื่นตระหนกมากกับคำที่อริสึคาวะพูดออกมา

แต่ทาคาโอะที่อยู่ตรงนั้นทำแค่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเท่านั้น

 

[อ๋อ—เมื่อวานถึงได้ดูอึดอัดขนาดนั้นนี่เอง!]

 

ผมหยุดเคลื่อนไหวในทันที

คิดว่าทำได้ดีแล้วแท้ ๆ เลยนะ โดนจับได้ตั้งแต่คุยกันครั้งแรกเลยเหรอ

 

[ชื่อของฉันนี่ซานาดาก็ลืมไปหมดเลยงั้นเหรอซานาดะ ถึงเราจะเคยคุยกันแค่ครั้งเดียวตอนงานกีฬาก็เถอะนะ]

 

ทาคาโอะพูดเหมือนไม่ได้โกรธอะไรเลยแถมยังจับไหล่ผมเหมือนเป็นเรื่องตลกด้วย

ผมก็เลยทำได้แค่ [ไม่หรอก อะฮะฮะ] แล้วยิ้มออกมาอย่างสับสนเท่านั้น

 

[ใช่ใช่ มีแค่เราคนเดียวทีไม่ถูกลืมได้แบบเฉียดฉิวเลยละนะ]

 

อริสึคาวะส่งสัญญาณการช่วยเหลือมาแล้ว

อยากจะบอกว่าอย่าสร้างเรื่องตั้งแต่แรกสิเหมือนกันนะ

 

[ขนาดนางแบบชื่อดังยังเฉียดฉิวแบบนี้ ยูเมซากิกับฉันจะไม่ผ่านเกณฑ์ก็ไม่แปลกละเนอะ อะฮะฮ่า]

[หนวกหู อย่าเอาฉันไปรวมกับนายนะ!]

[โหดร้ายเกินไปจนจะร้องไห้แล้วนะ]

 

จังหวะที่ทาคาโอะกำลังห่อเหี่ยวกับโต้กลับขอยูเมซากินั้นก็มีเสียงของผู้ชายคนอื่นดังขึ้นมา

 

[คนที่เป็นเวรลบกระดานดำออกมาทำหน้าที่เร็ว! วิชาต่อไปเป็นของครูซาวาดะ ลบให้เกลี้ยงเลยนะ!]

 

ทาคาโอะร้องว่า [ซวยละ] แล้วก็ปลีกตัวออกไป

เป็นคนที่หลากหลายอารมณ์จังนะ  

ส่วนยูเมะซากิเหมือนจะหมดอารมณ์คุยแล้วก็เลยบอกว่า [ฉันก็ต้องไปเตรียมตัวเหมือนกัน] แล้วก็กลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

เสียงโหวกเหวกหายไปแม้ว่าจะยังไม่หมดเวลาพัก

…อย่างที่คิดเลย น่าคิดถึงจังนะ

ถึงจะจำเรื่องทาคาโอไม่ได้ก็เถอะ แต่เวลาพักแบบนี้ก็ทำให้สบายใจดีเหมือนกัน

ระหว่างที่กำลังดื่มดำกับความคิดที่อธิบายไม่ได้นี้ อาริสึคาวะก็ [เอ้าฮึบ] แล้วขยับเข้ามาใกล้ ๆ  

กลิ่นอายที่แสนลึกลับเข้ามาในจมูก ทำให้นึกถึงฉากบางฉาก

—ริมฝีปากที่นุ่มนวล

ฉากอันตราตรึงในห้องผู้ป่วย การจูบกระทันหัน ผมเผลอเกร็งร่างโดยไม่ทันตั้งตัวแต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น

จากนั้นก็ส่งเสียงกระซิบข้าง ๆ หูผม

 

[นี่? ถ้าบอกใครว่าความจำเสื่อมน่ะนะ ส่วนใหญ่คนไม่เชื่อหรอก]

[…แต่ครั้งหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะ ไม่ดีต่อหัวใจเลย]

[หัวใจมีปัญหาด้วยเหรอ?]

[แค่อุปมาเฉย ๆ น่า!]

 

อริสึคาวะหัวเราะเสียงดังออกมา

ขณะที่ผมกำลังจะพูดอะไร จังหวะนั้นก็พบกับร่างที่คุ้นเคยเดินมาจากโถงทางเดิน

นักเรียนหญิงผมสีทอง เพื่อนสมัยเด็กควบสถานะคนรักของผม อาสึกะนั่นเอง

มีผู้ชายคนหนึ่งเห็นอาสึกะเข้าก็ตะโกนว่า [เอ๋!? เอาจริงดิ!] ออกมาเสียงดัง  

บางคนก็บอกว่า [เหลือเชื่อเลย] ออกมา

—-ปีสองห้องสามตอนนี้มีหัวหน้าฝ่ายทั้งสามคนรวมตัวกันอยู่

 

[ขอโทษนะ ขอเวลาหน่อยได้ไหม?]

 

อาสึกะเดินทะลุเข้ามาพูดกับพวกเรา

อริสึคาวะพอได้ยินเสียงนั้นก็หันสายตาไปหาอาสึกะ

ตอนนี้ใจผมเต้นรัวเลย ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นในตัวผม เรื่องฝ่ายอะไรเนี่ยดูไม่ใช่เรื่องเล็กสำหรับผมแล้วแฮะ

ทำไมทั้งสองคนนี้ถึงได้มาเป็น—-

 

[เอ๋ คุณอาสึกะ มีอะไรเหรอ?]

 

เสียงที่เย็นชาไร้หัวใจกว่าปกติดังออกมา

ผมภาวนาว่าให้ไม่เกิดอะไรแปลก ๆ พร้อมกับมองสลับไปมาระหว่างสองคน

 

[ซากิ]

[อะไรเหรอ? อ๊ะ หรือว่าจะสนใจไปเป็นนางแบบแล้วเหรอ?]

[ไม่ใช่น่า จะเชิญกี่ครั้งก็ไม่ไปหรอกนะ]

 

อาสึกะถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วพูดต่อ

 

[…ขอยืมตัวยูกิหน่อยได้ไหม ฉันต้องพายูกิไปหาครูยูคาวะน่ะ]

 

ผมใช้เวลาสองถึงสามวินาทีในการนึกว่าซากิคือชื่อต้นของอริสึคาวะและใช้เวลาอีกพักนึงในการนึกว่ายูคาวะคือชื่อของครูประจำชั้นที่เคยได้ยินมาก่อนหน้านี้

ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกนอกจากการเป็นผู้ชมในการคุยกันของทั้งสองคน  

หวังว่าอริสึคาวะจะไม่พูดอะไรแปลก ๆ ออกมานะ

แต่อริสึคาวะก็เปล่งเสียงออกมาด้วยความร่าเริงผิดปกติ

 

[งั้นให้เราไปด้วยได้ไหม? อยู่ห้องเดียวกันนี่นา]

[อือ ไม่เป็นไร อยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม งั้นรบกวนจดโน๊ตของยูกิให้หน่อยได้หรือเปล่า เพราะกว่าจะกลับต้องใช้เวลาสักพักน่ะ]

 

แคร๊ก!

เหมือนมีเสียงอะไรแตกหักระหว่างที่สองคนนี้คุยกันเลยแฮะ

 

[คือ คือว่าน้า…]

 

ผมพยายามส่งเสียงไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่สองคนนั้นไม่ได้สนใจผมเลย

อริสึคาวะกระพริบตาหนึ่งครั้งแล้วก็เม้มปากเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

…ประโยคต่อไปต้องไม่ใช่ประโยคที่ดีแน่นอน

ก่อนจะกิดอะไรขึ้นผมกระแอมไอดัง ๆ หนึ่งทีเพื่อแทรกเข้าไป

อริสึคาวะหันมาหาผมแล้วถอนหายใจหนึ่งที

 

[…ฟิ้ว ได้ซี่~ ไปดีมาดีน้า]

[…ขอบคุณนะ งั้นตามมานะยูกิ]

[โอะ โอ้ว]

 

ผมได้ข้อสรุปมาอย่างนึงหลังจากจบบรรยากาศสุดจะผันผวนนี้

อย่าให้สองคนนี้เจอกันในโรงเรียนจะดีกว่า

โดยเฉพาะต่อหน้าผม