記憶喪失の俺には、三人カノジョがいるらしい . ตัวผมคนเดิมก่อนที่จะความจำเสื่อมนั้น ดูเหมือนว่าจะมีแฟนสาวอยู่สามคนครับ - ตอนที่ 2.4 แฟนสาวสามคน 4

บทที่ 2.4 แฟนสาวสามคน (4)

 

หลังจากอริสึคาวะออกไปจากห้องสักพัก ก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น

ผมมองไปด้วยความหวาดระแวง แต่ประตูก็ไม่ได้เปิดออกแต่อย่างใด 

แล้วพักนึงเสียงก็เงียบไป แล้วก็ดังขึ้นอีกที  สงสัยว่าถ้าไม่ตอบอะไรไปสักหน่อยก็คงไม่กล้าเปิดประตูละมั้ง

การเคาะประตูก่อนเข้าห้องมันเป็นเรื่องปกติก็จริงอยู่ แต่อย่างอาสึกะก็ชอบโผล่เข้ามาในห้องเอง ส่วนอริสึคาวะก็เปิดเข้ามาโดยไม่สนใจทำให้คุณพยาบาลตกใจเหมือนกัน 

ผมคงถูกรายล้อมด้วยแฟนสาวสองคนที่มีความเป็นตัวเองสูงมาก ๆ ละมั้ง เพราะงั้นกรณีนี้ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่ปกติชนมากเลย

[เชิญครับ] พอผมตอบไปประตูก็เปิดออก

พอมองไปก็เห็นช่องว่างประตูเหลือสักยี่สิบเซนต์จนเห็นทางเดินได้เลย จากนั้นก็จะเห็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลเดินเข้ามาพร้อมกับปลายผมบ็อบที่เด้งไปเด้งมาอยู่ และนั่นคือความประทับใจแรกของผม

 

[รุ่นพี่]

 

หลังจากเก้ ๆ กัง ๆ จะเปิดประตูอยู่นาน ในที่สุดสาวผมน้ำตาลบ็อบก็เข้ามาในห้องสักที

 

[…สะ สวัสดี]

 

ดูเหมือนตอนนี้ชักจะประหม่าขึ้นมาแล้วสิ  ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้เลย เหตุผลก็คงเพราะว่าตอนนี้ผมกำลังรับแขกที่มารยาทเป็นปกติมากอยู่น่ะสิ

ถ้าคิดจากที่อริสึคาวะบอกมา ผู้หญิงคนนี้ก็คงจะรู้ว่าผมมีแฟนอยู่แล้วก็เลยคิดว่าจะเจอคนที่แปลก ๆ ซะอีก แต่คนนี้ให้ความรู้สึกว่าน่ารักที่สุดในสามคนเลย

ถ้าสองคนนั้นคือคนสวยละก็ ผู้หญิงคนนี้ก็คือน่ารักบริสุทธ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์

 

 

ผู้หญิงที่ผมเคยเจอมาทั้งหมดตอนนี้ทั้งสวยและน่ารักกันทั้งนั้น แปลว่าผู้หญิงรุ่นเดียวกันกับผมนี่จะแบ่งได้สองอย่าง คือสวยกับน่ารัก คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นกันหมดนะ

เด็กผู้หญิงคนนี้กำลังมองหน้าผมพร้อมกับกรอกตาไปมา

 

[คะ คือว่า ยุ่นพี่]

[เอ๊ะ?]

[อะแฮ่ม รุ่นพี่]

 

มีพูดใหม่ด้วย

ผมทำเป็นไม่สนใจเรื่องนั้นแล้วรอให้พูดต่อ

 

[เอ่อ สบายดีไหมคะ]

[….เห็นดูสบายดีไหม?]

[น่ะ!? นั่นสินะคะขอโทษด้วยค่ะ! ขอโทษด้วยค่า!]

 

ต้องหยุดเธอที่จะตั้งท่าเตรียมจะกลับไปซะก่อน ยังไม่รู้ทั้งชื่อทั้งเหตุผลที่มาเลย จะให้กลับได้ยังไง

 

[ฉันชื่อซานาดะ ยูกิ! ช่วยบอกชื่อเธอมาหน่อยสิ!]

 

พอพูดจบเธอก็หยุดมือที่กำลังบิดกลอนประตูทันทีแล้วหันกลับมาพร้อมกับตัวสั่นเล็กน้อย

 

[ระ รุ่นพี่ ลืมเรื่องของหนูไปอย่างที่เขาว่าเลยจริง ๆ สินะคะ]

[ขะ ขอโทษด้วยนะ ]

 

ผมขอโทษออกมาทันที

เห็นหน้าเศร้า ๆ แบบนั้นของเธอแล้ว จะไม่ขอโทษได้ยังไงกัน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการที่ผมความจำเสื่อมนั้นทำร้ายเธอขนาดไหน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ผมกล่าวขอโทษอย่างเป็นธรรมชาติได้แบบนี้

 

[ไม่ใช่ขอโทษสิคะ！รุ่นพี่ตายไปแบบนี้หนูจะทำยังไงดีละคะ!]

[ไม่หรอก ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ตรงนี้นะ?]

[รุ่นพี่สำหรับหนูตายไปแล้วค่ะ!]

[พูดเรื่องโหดร้ายออกได้หน้าตาเฉยเลยนะ!? นี่เป็นนิสัยปกติของเธอเรอะ!?]

 

การโจมตีที่หลบไม่ได้แทงเข้าตัวเต็ม ๆ แทบกระอักเลือดเลย แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่สนใจแล้วยังคงพูดต่อไปอีก

 

[ขอโทษค่ะ พูดตรงไปหน่อย….]

[นอกจากจะไม่แก้ตัวแล้วยังซ้ำเติมอีกด้วยสินะเนี่ย]

 

ต่างกับอริสึคาวะและอาสึกะที่ถึงจะมีความเด่นเฉพาะตัวสูงแต่ก็อดทนไม่พูดออกมาเพราะกลัวว่าจะทำร้ายผม แต่เด็กคนนี้ที่เลือกจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้อย่างตาเฉยก็มีความเฉพาะตัวสูงเหมือนกัน

 

[แต่ว่าไปแล้ว เธอใช้ชีวิตโดยยึดผมเป็นหลักขนาดนั้นเลยเหรอ?]

 

ถึงคำถามอาจจะดูโหดร้ายไปหน่อย แต่ถ้าไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยก็จะช่วยแก้ปัญหาไม่ได้

ผมขมวดคิ้วพร้อมกับรอคำตอบของคำถามที่ดังก้องในห้องนี้

 

[ไม่ ไม่ได้ยึดติดขนาดนั้นหรอกค่ะ….แค่อาจจะไลม์ไปหามากหน่อยเท่านั้นเอง]

[วันนึงส่งมาหาเท่าไหร่เหรอ?]

[สองร้อยค่ะ]

[สองร้อย??]

 

เข้าใจละ เด็กคนนี้เกินเยียวยาเลย

ไม่คิดเลยว่าโลกใบนี้จะมีใครอาการหนักกว่าอริสึคาวะไปได้

ผมน้ำตาลบ็อบเด้งไปเด้งมาเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ

 

[มะ ไม่เป็นไรถือว่าเป็นสถิติใหม่เลยค่ะ แต่ดูเหมือนตอนนั้นรุ่นพี่จะปิดแจ้งเตือนไว้ด้วยสิ เพราะงั้นจริง ๆ แล้วหนูก็ไม่ได้ข้อความตอบกลับมานานแล้วค่ะ ]

[ฉันนี่ก็เลวสุดเหมือนกันนะเนี่ย]

 

สมเป็นคนที่มีแฟนสามคน สุดจะเห็นแก่ตัวเลย

เหมือนสามัญสำนึกตอนนี้กับการกระทำของผมตอนนั้นจะสวนทางกันไปไกลเลย ไกลขนาดว่าไม่อยากได้ความทรงจำคืนแล้ว ถ้าได้คืนมาจริงละก็ หัวผมคงตีกันมั่วไปหมดแน่

ช่างมันก่อน ตอนนี้ถ้าไม่พูดอะไรสักอย่างสงสัยจะไปไหนต่อกันไม่ได้

 

[คือว่านะ ช่วยบอกชื่อมาหน่อยได้หรือเปล่า พอดีว่าตอนนี้ยังไม่รู้ชื่อกันเลย]

 

หลังจากผมพูดไป สาวเจ้าก็ใช้เวลาลังเลพักนึงก่อนจะตอบมา

 

[ฟุ…ฟุเอโนะ ฮินะ ค่ะ เรียกว่าฮินะได้เลยนะคะ]

[อื้อ เข้าใจแล้ว ฮินะ]

 

จังหวะนั้น ฟุเอโนะ ฮินะก็หน้าแดง

 

[อะ ทะ ทำไมถึงเรียกชื่อกันละคะ!]

[ก็บอกให้เรียกเองไม่ใช่เรอะ!?]

 

แปลกใหม่จัง ปฏิกิริยาใสซื่อสุด ๆ เลย  

คนที่ความจำเสื่อมอย่างผมคงจะเขินเพราะแค่โดนเรียกชื่อไม่ได้แน่ ๆ  

ก็อย่างอาสึกะก็เรียกชื่อผมมาตั้งแต่แรกนี่ หรือกระทั่งตอนจูบกับอริสึคาวะก็ไม่ได้เขินเหมือนกันด้วย

 

[ฮินะนี่ คบกับผมอยู่งั้นสินะ?]

[อะ เรื่องนั้นคือว่า…!]

[อ๊ะ หรือไม่ใช่เหรอ]

[คบกันอยู่ค่ะ!]

[ท่าทางชวนสับสนไปนะ!]

 

จริง ๆ ก็เป็นไปได้ว่าอริสึคาวะจะส่งคนมาหลอกอยู่เหมือนกัน ดูจากนิสัยของเธอแล้วก็ทำเอาผมอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ  

แถมผมก็ไม่เคยได้ยินจากอาสึกะว่าผมมีแฟนหลายคนเลย เพราะงั้นจะเชื่อคำพูดของอริสึคาวะง่าย ๆ ไม่ได้หรอก

แต่หลังจากเห็นท่าทางของฮินะแล้วก็ไม่รู้สึกว่าจะโดนหลอกอยู่สักนิด

ผมแอบขอโทษอริสึคาวะในใจแล้วคุยกับฮินะต่อ

 

[ไม่ต้องประหม่าขนาดนั้นหรอก ถึงจะความจำเสื่อมไปแล้ว แต่ตัวฉันก็ยังคงเป็นฉันอยู่นั่นแหละ]

[ขะ ขอโทษนะคะ พอดีว่าหนูเป็นพวกสื่อสารไม่เก่ง ….พอคิดว่าจะได้เจอกันเป็นครั้งแรกก็เลยเผลอประหม่าขึ้นมา…]

[อา– เป็นคนขี้อายนี่เอง]

 

พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมฮินะถึงได้มีท่าทางแบบนั้น แอบน่ารักเหมือนกันแฮะ

 

[น่า ไม่ต้องประหม่าหรอก]

[เอ่อ..คือ…ถ้ายิ่งบอกว่าไม่ต้องประหม่ามันก็จะยิ่งหนักขึ้นอีกน่ะสิคะ ไม่ไหวค่ะไม่ไหว]

[แต่หลังจากนี้ตัวฉันก็อยากจะใช้เวลากับฮินะให้มากกว่านี้นะ ความรู้สึกนี้เหมือนว่ามีมาตั้งแต่ตลอดตั้งแต่ก่อนจะความจำเสื่อมแล้วด้วย]

 

ไม่ว่าจะยังไง คนคนนี้ก็มาทำดีกับผมนี่นา ถ้าหากว่าโดนใคร ๆ ทำเหมือนว่าเป็นคนแปลกหน้าไปหมด ถึงจะเป็นผมที่ความจำเสื่อมก็คงจะเหงาไม่น้อยเหมือนกัน

 

[ระ รุ่นพี่…]

[หายประหม่าหรือยัง?]

[ประโยคให้กำลังใจกันแบบนี้ไม่เหมาะเอาซะเลยนะคะ]

[กลับไปเลยไป๊!]

 

พอตะโกนเสร็จฮินะก็หันไปมองที่หน้าทางออกเล็กน้อย

 

[ขอบคุณมากนะคะ สบายใจขึ้นมาหน่อยแล้วค่ะ ทั้ง ๆ ที่ความจำเสื่อมแต่คุยกันเหมือนไม่ได้เจอกันครั้งแรกเลยนะคะ]

[…ถึงจะแปลก ๆ ไปหน่อยแต่ถ้าทำให้คิดแบบนั้นได้ก็ดีใจนะ]

 

เหมือนกันกับอาสึกะ เข้าใจได้เลยว่าทุกคนที่เจอกันนี้ให้ความสำคัญกับตัวผมคนเดิมอย่างแน่นอน  

แล้วก็ตอนนี้ทุกคนก็ได้ทำการเยี่ยมผมเรียบร้อยแล้วด้วยละนะ  

 

[ค่ะ เท่านี้ก็จะโอชิรุ่นพี่ได้เหมือนเดิมแล้วนะคะ]

[เอ๊ะ?]

 

ฮินะกำลังพูดอะไรสักอย่างออกมาขณะที่ยิ้มอย่างดีใจอยู่

 

[คือว่า ในโลกสามมิติแห่งนี้โอชิหนึ่งเดียวของหนูก็คือรุ่นพี่นี่แหละ แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ กันแบบนี้หนูก็มีความสุขสุด ๆ แล้วค่ะ]

[เอ่อ โอชิ?]

[โอตาคุอย่างเรา ๆ ใช้ชีวิตโดยได้รับพลังงานจากการเสพโอชิค่ะ อย่างสองมิติของหนูก็มีโอชิอยู่หรอกค่ะ แต่ยังไงหนูก็เป็นโอตาคุที่ชอบเสพแบบสามมิติมากกว่า การที่ไม่ได้เสพรุ่นพี่นานเข้าก็ทำเอารู้สึกห่อเหี่ยวไปหมดเลยนะคะ]

 

ฮินะพูดออกมารัว ๆ เลยแฮะ งั้นผมต้องตอบกลับอะไรไปบ้าง

 

[ฮินะเป็นโอตาคุงั้นสินะ]

 

ฮินะที่กำลังขยับตัวไปมาพร้อมกับพูดไปด้วยก็หยุดลงแล้วจ้องมาที่ผมด้วยความกังวล

 

[คือ…คือว่า ให้เลิกเป็นโอตาคุจะดีกว่าจริงด้วยสินะคะ?]

[ทำไมละ ฉันจำได้นะว่ามีคนที่ชอบตัวละครสองมิติอยู่นี่ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจำเป็นต้องเลิกเลย]

 

พอได้ฟังผมพูดแล้ว ฮินะก็ประพริบตาหนึ่งที

 

[….พูดออกมาเหมือนกันเลยค่ะ]

[….หมายถึงตัวฉันคนเก่าเหรอ]

 

ถึงตัวผมคนเก่าจะเป็นพวกซ้อนสามก็เถอะ แต่การถูกบอกว่าเหมือนกันก็ไม่ได้แย่อะไรเท่าไหร่นักหรอก

ชีวิตกว่าสิบหกปีของผมได้หายไปแล้ว

แต่ถ้ามีใครมาเห็นผมตอนนี้แล้วนึกถึงตัวผมคนเก่า นั่นแสดงว่ารากฐานตัวผมก็ยังคงเป็นตัวผมเหมือนเดิม

และความหมายของการมีตัวผมในตอนนี้นั้น สักวันนึงก็คงจะได้พบมันอย่างแน่นอน

 

[วันนี้แค่ได้เห็นหน้ารุ่นพี่แบบนี้ ได้รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่อย่างนี้ก็สบายใจแล้วค่ะ แต่ว่านะคะรุ่นพี่ ระหว่างที่ทุกคนยังไม่มาเราไปเดินเล่นกันหน่อยไหม—-]

 

จังหวะที่กำลังจะพูดจบ กระเป๋าของฮินะก็มีเสียงสั่น  

ฮินะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากระเป๋า พอจ้องหน้าจอได้พักนึงก็ทำหน้าผิดหวังออกมา  

 

[…อีกเดี๋ยวแฟนอื่น ๆ จะมากันแล้วค่ะ อยากคุยกันให้นานกว่านี้จังเลยนะคะ]

 

คำพูดสุดจะประหลาดนั่นหลุดออกมาจากปากน่ารัก ๆ นั่นอย่างง่ายดาย  

แต่ที่ชวนให้สยองกว่านั้น คือผมค่อย ๆ ยอมรับสถานการณ์ตอนนี้ได้แล้ว

ผมเริ่มเคยชินกับสภาวะที่มีแฟนหลายคนได้เร็วพอ ๆ กับตอนที่รู้ว่ามีภาวะความจำเสื่อมเลยละ

 

[ก็เข้ามาคุยกันได้ตลอดนี่นา กับฉันน่ะ]

 

พอบอกกับฮินะที่กำลังทำหน้าเศร้า ๆ แบบนั้น เธอก็อ้าปากค้างด้วยความดีใจและจะพูดอะไรต่อ

 

[คือหนูน่ะนะ กับรุ่นพี่แล้ว—]

 

ประตูเปิดขึ้นอย่างกระทันหัน

ไม่เหมือนตอนของฮินะ ครั้งนี้เปิดประตูมาแบบรวดเดียวแบบไม่เคาะประตูเลย

ที่ตรงนั้นมีสาวผมดำเทาและสีทองเดินเข้ามา โดยอริสึคาวะเดินเข้ามาก่อนและอาสึกะเกาะไหล่เธอไว้แล้วตามหลังมา

 

[ยะโฮ เพิ่งเจอกันไปเนอะ]

[คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้มาเยี่ยมพร้อมกันน่ะ คิดถึงใจยูกิบ้างสิ]

 

อริสึคาวะโบกมือทักทักทายผมแบบไม่สนใด ๆ ส่วนอาสึกะดูกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่

 

[งั้นคุณอาสึกะไปรอที่ทางเดินก่อนไหมอะ?]

[อย่ามาล้อเล่นนะ เธอนั่นแหละไปยืนที่ทางเดินก่อนไป!]

[ไม่ได้สิ ถ้าเราไม่อยู่ขึ้นมายูกิคุงจะเหงาเอานะ]

 

อริสึคาวะตอบกลับอย่างไม่ลังเล ส่วนอาสึกะก็บ่นว่า [ไร้เหตุผลสิ้นดี!] จากนั้นก็เบนสายตามาทางผม  

สถานการณ์แบบนี้อยากจะพูดอะไรสักอย่างจังเลยแฮะ

 

[คืองี้นะยูกิคุง พวกเราทั้งหมดเป็นแฟนของเธอเองแหละ ไม่ใช่แค่ดอกไม้เต็มมือ แต่นี่เต็มตัวเลยเนอะ?]

 

อาสึกะก็จ้องไปที่อริสึคาวะ ส่วนฮินะก็ทำท่ากลัว ๆ  

แต่ละคนเหมือนจะมีมุมมองต่ออริสึคาวะต่างกันไป แต่สิ่งนึงที่พวกเธอไม่ทำคือการปฎิเสธคำพูดนั้น

 

เห็นปฏิกิริยาของทั้งสามคนแล้ว ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับมันเท่านั้น

 

[แสดงว่าเป็นเรื่องจริงงั้นสินะ…]

 

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะที่ต้องเผชิญหน้ากับเหตุการต่อไปในอนาคต

ตอนแรกก็คิดว่าถ้าตอนไปโรงเรียนแล้วเจอคนรู้จักก็คงจะดี แต่ตอนนี้รู้สึกไม่อยากแล้วอะ

 

[ถ้าคนอื่น ๆ จับได้จะทำยังไงกันดีละ]

[เอ๋? เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไม่ใช่’ไง]

 

อริสึคาวะยกมาแตะริมฝีปากตัวเองแล้วเอียงคอเล็กน้อย

ฮินะกับอาสึกะจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่ท่าทางนั้นเป็นรหัสลับที่บอกว่าไม่ให้ผมพูดอะไรไปมากกว่านี้

 

[….แล้วพวกเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว?]

[ของเราประมาณปีนึงละมั้ง]

 

อริสึคาวะพูดออกมาเป็นคนแรก

 

[ของฉันสองปี]

 

ตามด้วยอาสึกะ

 

เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันนี่นะ ก็ควรจะได้คบกันนานกว่านั่นแหละ

แล้วก็การคบกันระหว่างเรียนเป็นปีสองปีนี่รู้สึกว่าจะไม่ได้หากันได้ง่าย ๆ ด้วยนะ  

 

[อ๊ะ ขี้โกงนี่ มาคบกันก่อนแบบนี้]

[อย่าพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องน่า]

 

หลังจากตัดบทอรึสิคาวะไป อาสึกะก็หันไปยิ้มแล้วพูดกับฮินะ

 

[แล้วฮินะจังละ? ขอโทษนะ มาพูดเรื่องแบบนี้กันคงจะรู้แย่ใช่ไหม]

[มะ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ…คือว่าของหนูประมาครึ่งปีได้แล้วค่ะ]

 

แล้วฮินะก็ค่อย ๆ ตอบออกมา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรยากาศของอีกสองคนบดบังหรือเปล่า แต่เหมือนความประหม่าของเธอจะกลับมาอีกครั้ง

แต่อริสึคาวะที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรก็หัวเราะแล้วพูดต่อ

 

[อื้มอื้ม หลังจากเราก็เป็นฮินะจังนี่เอง]

[ชะ ใช่ค่ะ….ขอบคุณมากนะคะ]

 

ผมแอบเชียร์ฮินะอยู่ในใจ แต่ก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าถ้าต้องเถียงกับอริสึคาวะแล้วจะชนะได้ไหม

ตัวอริสึคาวะนั้นมีออร่าบางอย่างที่ทำให้คนไม่อยากต่อกรด้วยเลยอยู่ละนะ

 

[เอาเป็นว่า หลังจากออกจากโรงพยาบาลพวกฉันจะเป็นคนดูแลเอง เตรียมตัวไปโรงเรียนได้อย่างสบายใจได้เลยนะ]

 

อาสึกะพูดออกมาแล้วมือทัดผมไว้ที่หูของเธอ  

ช่างงดงามจริง ๆ  

ช่างเจิดจ้าจริง ๆ  

ช่างสง่างามจริง ๆ  

 

ระหว่างที่ที่กำลังชมภาพอันเจิดจ้านั้น อริสึคาวะ ซากิก็พูดอะไรบางอย่างออกมา

 

[ยูกิคุง จำไว้ให้ขึ้นใจเลยนะว่าพวกเราสามคนเป็นแฟนของเธอ]

 

ทั้งที่กำลังได้ชมภาพอันน่าประทับใจแบบนี้อยู่แท้ ๆ ทั้ง ๆ ที่ดูจะเป็นฉากใหญ่ที่ทำให้ผมนึกอะไรออกแท้ ๆ  แต่ความทรงจำของผมก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลับมาแต่อย่างใดเลย

 

[….ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ]

 

คำพูดที่ออกจากปากผมนี้เป็นสัญญาณว่าผมเริ่มยอมรับความเป็นจริงได้แล้ว

แฟนสาวทั้งสามคนยิ้มให้ผมราวกับให้คำตอบ

ประตูบานหนึ่งได้เปิดออก

สภาพแวดล้อมที่พิเศษ สถานการณ์ที่ไม่อาจเรียกได้ว่าปกติ

ชีวิตใหม่ของผมนั้น ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว