記憶喪失の俺には、三人カノジョがいるらしい . ตัวผมคนเดิมก่อนที่จะความจำเสื่อมนั้น ดูเหมือนว่าจะมีแฟนสาวอยู่สามคนครับ - ตอนที่ 10 สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้

บทที่ 10 สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้

 

ตัวผมก่อนจะความจำเสื่อมเป็นคนที่มักจะหนีจากหลายสิ่งหลายอยาก

อาสึกะเคยบอกเอาไว้ว่า

—-ถ้าจะให้ฉันพูดก็แค่เป็นคนที่หนีจากความสัมพันธ์มนุษย์เท่านั้นเองละนะ

ผลลัพธ์จากการหลีกหนีความสัมพันธ์มนุษย์ก็คือการที่ผมกลายเป็นคนโดดเดี่ยว

อริสึคาวะเคยบอกเอาไว้ว่า

—-การปฏิเสธน่ะเป็นยุ่งอยากไม่ใช่เหรอ

ผลลัพธ์จากการหลีกหนีไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาดก็คือการสร้างคนรักที่ไม่อาจปฏิเสธได้ขึ้นมา

ฮินะเคยบอกเอาไว้ว่า

—-คือเรื่องของหนูกับรุ่นพี่ยูเมซากิก็เป็นแบบนี้มานานแล้วค่ะ

ตัวผมคนเดิมหวาดกลัวต่อปัญหาแล้วทิ้งแฟนของตัวเองให้ลำบาก

เป็นมนุษย์ที่แย่ที่สุด จนไม่อาจเห็นใจที่ไปความจำเสื่อมได้

และอีกครั้งที่ตัวผมเลือกจะหลีกหนี หลีกหนีจากการรักษาที่จะนำความทรงจำกลับคืนมา

เพียงแต่ ครั้งนี้มันคนละเรื่องกัน

ผลลัพธ์จากการหลีกหนีต่อไปนั้น คือการที่ผมทิ้งฮินะที่กำลังลำบากเป็นครั้งที่สองในอนาคตอันสั้นนี้

ว่ากันแล้ว ผมเนี่ยเลวร้ายกว่าผมคนเดิมอีกไม่ใช่เหรอ

ผมกำลังถูกบอกว่าให้หนีไปจากตัวเอง

หลีกหนีความเจ็บปวดทางกาย และหลบเลี่ยงความทรมาณทางใจ

ถ้าหนีไปแล้วได้รับการให้อภัยชีวิตก็คงง่ายดี

ถ้างั้นยอมแพ้เสียแต่ตรงนี้เลยไหม

การมุ่งไปใช้ชีวิตที่เรียบง่ายแบบนั้นจะเป็นทางที่ผมควรเดินไปงั้นเหรอ

ก็จริงอยู่ที่ความจริงนั้นมันชวนให้ทุกข์ใจ

แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว

ทั้งตัวฮินะ อาสึกะก็ด้วยหรือแม้กระทั่งอริสึคาวะก็กำลังทุกข์ทรมาณเหมือนกัน

ทุก ๆ คนล้วนเลือกที่จะหลีกหนีโดยไม่รู้ตัวและปล่อยมันทับถมไว้ชีวิตของตัวเอง

แต่แบบนั้นแหละดี ชีวิตที่หลีกหนีไปแบบนี้ สักวันนึงต้องได้เจอตัวตนที่ดีที่สุดของตัวเองแน่

เพียงแต่—เราก็ต้องมีช่วงเวลาที่จะไม่เลี่ยงไม่หนีอยู่เหมือนกัน

ตัวเราเองนั้นอยากเป็นตัวเองแบบไหน

ถ้าได้เลือกไปครั้งนึงแล้วจะหนีไม่ได้เด็ดขาด

คนที่มองข้ามปัญหาของคนอื่นนั้นก็ไม่มีค่าอะไร—เรื่องสวยหรูแบบนั้นมันก็เป็นแค่เรื่องเล็กเท่านั้น

สักวันคนที่แบกรับเรื่องราวต่าง ๆ ไว้ ก็ต้องทิ้งเรื่องสวยหรูไปอยู่ดี

เหมือนกับที่ครั้งนึงอาสึกะได้มองข้ามเรื่องของฮินะไปและให้ความสำคัญกับผมมากกว่า

เพียงแต่ตัวผมนั้นว่างเปล่า

กระดาษว่างเปล่าที่กำลังภาวนาให้มีตัวอักษรหรือภาพวาดถูกขีดเขียนลงไป

ถ้าเป็นตอนนี้ผมคงเป็นสิ่งที่อยากเป็นได้

ถ้าข้ามกำแพงนี้ไปได้ตัวตนใหม่ก็จะปรากฎขึ้น

ถ้าอยากเป็นตัวตนแบบไหนก็จะเลือกได้เอง

เพราะฉะนั้น จะไม่หนี จะหนีอีกไม่ได้

สิ่งที่ผมจะทำจากนี้นั้นก็เพื่อฮินะ

และก็เพื่อตัวผมเองด้วยเหมือนกัน

เพื่อที่ผมจะสานเส้นทางไปสู่อนาคตนั้น ผมจะ

 

****

 

[ชอบนะ ได้โปรดคบกับฉันที]

 

ในห้องเรียนอันว่างเปล่า คำพูดได้ถูกปั่นออกไป

ด้วยอารมณ์ที่มีชีวิตชีวาหรือไม่มีกันนะ

ห้องเรียนที่ถูกย้อมเป็นสีส้มให้ความรู้สึกขมุกขมัว ส่งผลให้การสารภาพรักอันปลอมเปลือกดูโรแมนติกขึ้นมา

ยูเมซากิฟังคำสารภาพรักของผมแล้วพยักหน้า

 

[ได้นะ ฉันก็ชอบนายอยู่ด้วยสิ]

 

เมื่อเสียงคำตอบดังขึ้น ผู้ติดตามผมน้ำตาลยาวกับผมดำก็เผลอส่งเสียงออกมา

จากนั้นผู้หญิงผมดำก็ปรบมือ

นักเรียนชายสองคนที่สนิทกับยูเมซากิมาเป็นพยานนั้นก็เป่านกหวีด

อริสึคาวะกำลังมองภาพนั้นโดยไม่แสดงออกใด ๆ  

 

[เท่านี้เราก็เป็นคู่รักกันแล้วเนอะ]

[…นั่นสินะ]

 

ยูเมซากิยิ้มอย่างพึงพอใจกับการตอบกลับของผม

 

[อยากให้คุณอริสึคาวะช่วยอวยพรให้เหมือนกันน้า]

 

อริสึคาวะคิดอยู่พักนึงแล้วก็เอ่ยปากตอบ

 

[อื้ม…ยินดีด้วยนะคุณยูเมซากิ เอาชนะใจยูกิคุงได้แบบนี้สุดยอดเลย]  

[…ได้รับคำชมจากคุณอริสึคาวะแบบนี้ น่ายินดีจัง]

 

ยูเมซากิพูดด้วยน้ำเสียงและทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา  

ที่ยูเมซากิเป็นแบบนี้คงมาจากการเลี้ยงดูนั่นแหละนะ

ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดอย่างการเป็นลูกสาวของประธานบริษัทใหญ่ทำให้บุคคลิกของเธอออกมาเป็นแบบนี้

จะมีสักกี่คนกันที่ใช้ชีวิตขับเคลื่อนด้วยหน้าตาทางสังคมแบบนี้

ถ้ามองอีกมุมนึงก็คิดว่าน่าเคารพอยู่เหมือนกัน

จังหวะนั้นผู้ติดตามผมสีน้ำตาลยาวก็เปล่งเสียงแหลม ๆ ออกมากลางห้องเรียน

 

[ถ้าเป็นตอนนี้คงจะพูดได้ ยูเมะเคยปฏิเสธมาแล้วครั้งหนึ่งด้วยนะ~ ซานาดะคงจะนึกเสียใจแน่ ๆ เลย]

 

จังหวะนั้นผู้ชายสองคนที่มาเป็นพยานก็มีการตอบสนอง

 

[โกหกน่า เคยถูกยูเมซากิปฏิเสธมาก่อนเหรอ?]

[นั่นมัน-เป็นเรื่องน่าเศร้ามากเลยนะนั่น ซานาดะ ยินดีด้วยนะที่สารภาพรักสำเร็จ]

 

นักเรียนชายสองคนพูดอย่างร่าเริงและไร้เดียงสา

บรรยากาศของห้องเรียนอบอวลไปด้วยความเบิกบานใจในการกำเนิดคู่รัก

 

[ว่าแต่ หมายความว่ายังไงเหรอ]

 

ม่านกระพืออย่างรุนแรง

ยูเมซากิกระพริบตาแล้วหันไปมองอริสึคาวะที่อยู่ข้างหน้า

คำพูดของอริสึคาวะสร้างความสนใจให้กับเหล่าผู้ติดตาม การพูดเล่นอย่างสนุกสนานได้หยุดลงในทันที

 

[พูดถึงเรื่องอะไรอยู่เหรอ?]

 

ยูเมซากิเอ่ยปากถาม

 

[ก็เราน่ะ คบกับยูกิคงอยู่นี่]

[…..หา?]

 

ยูเมซากิทำท่าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง

อริสึคาวะพูดน้ำเสียงสบาย ๆ ตรงกันข้ามกับเนื้อหาออกมา

 

[คืองี้ เราถูกยูกิคุงเรียกตัวมาน่ะนะ แล้วทำเหมือนว่าเราจะถูกทิ้งแบบนี้ดีแล้วเหรอ?]

 

แค่ประโยคเดียวของอริสึคาวะก็ทำให้ผู้ติดตามเริ่มเอะอะขึ้นมา

ยูเมซากิหันมองซ้ายขวาแล้วพุ่งเข้ามาดึงปกคอเสื้อผม

 

[นี่นายคบกับคุณอริสึคาวะอยู่เหรอ—!?]

[ใช่ แล้วก็ตั้งแต่วันนี้จะคบกับยูเมซากิด้วยนะ]

[—ฉันไม่ได้บอกให้นายทำขนาดนั้นเลยนะ…]

 

ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงสบาย ๆ ของผม ยูเมซากิหงุดหงิดอย่างชัดเจน

ไม่เห็นมีเหตุผลที่จะต้องโกรธเลยนี่

 

[เธอก็ชนะอริสึคาวะได้แล้วนี่?]

 

ยูเมซากิเงียบไป แต่ตอนนี้ผมทำสัญญาได้เสร็จแล้วข้อนึงแล้ว เอาชนะอริสึคาวะได้เป็นที่เรียบร้อย

 

[ก็บอกให้เอาชนะไม่ใช่หรือไง คนที่บอกว่าจะไม่เลือกวิธีการมันเธอเองนี่]

[…นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะพอใจเหรอ? ที่คุยกันก่อนหน้านี้ก็ยกเลิกไปนะ?]

[งั้นเหรอ? ฉันยังมีประโยชน์ให้ใช้งานอยู่นะ แค่นี้ไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับอริสึคาวะหายไปไหนหรอก]

[ไม่สิ คุณอริสึคาวะก็ต้อง–]

[เอาน่าลองดูเถอะ ต่อไปจะทำให้เธอเป็นนางแบบให้ได้เอง ฉันยังมีประโยชน์แบบนั้นอยู่นี่ แต่ก่อนอื่นก็ต้องทำให้เห็นก่อนสินะ ประโยชน์สูงสุดของฉันน่ะ]

 

ผมละสายตาจากยูเมซากิแล้วหันไปหาอริสึคาวะ

อริสึคาวะมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

[อริสึคาวะ มีใครยืนอยู่ตรงโถงทางเดินหรือเปล่า?]

 

อริสึคาะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนหลังจากฟังคำถามของผม

จากนั้นก็ไปเปิดประตูให้ ที่ตรงนั้นมีคนคนนึงยืนอยู่

 

[…คุณมินาโตะ]

 

ยูเมซากิพึมพำออกมาด้วยความตกใจ

 

[ว่าไง เพื่อนสมัยเด็กของฉันให้มาหาน่ะ…มีอะไรเหรอ?]

 

หนึ่งในสามฝ่ายใหญ่ของโรงเรียน

การปรากฎตัวของอาสึกะทำให้บรรยากาศของห้องเปลี่ยนไป

ชัดเจนเลยว่าผู้ชายส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับอาสึกะมากกว่า

 

[แล้วสรุปว่ามันเรื่องอะไรกัน?]

 

พอโดนอาสึกะจี้ถามนักเรียนชายก็ตอบแบบเก้ ๆ กัง ๆ

 

[เอ๋? เรื่องมัน คือว่า ซานาดะเรียกยูเมซากิมาสารภาพรัก แต่ปรากฎว่าซานาดะกำลังคบกับอริสึคาวะอยู่ด้วย ก็เลยกลายเป็นว่าเหมือนกับอริสึคาวะโดนทิ้ง สรุปก็คือวุ่นวายมากเลยแหละ]

[เห- เหรอ เพื่อนสมัยเด็กฉันเป็นคนแบบนี้เองเหรอเนี่ย]

 

อาสึกะเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผมแล้วพูด

 

[—คบกับฉันอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอนายน่ะ?]

[…ใช่แล้วละ]

 

คำตอบจบลง ห้องก็เงียบงันไปด้วยเช่นกัน

ผู้ติดตามและยูเมซากิไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

 

เหมือนผมจะได้ยินเสียง [บู] มาจากตรงที่อริสึคาวะอยู่

 

[[เอ๋!!!!?]]

 

ผู้ติดตามทั้งสองกรีดร้องออกมาพร้อมกัน

ยูเมซากิที่กำลังทำหน้าอึ้งเงยหน้าขึ้นมามองผม

แทนที่จะมีสีหน้ารังเกียจ แต่กลับทำเหมือนกับกำลังประหลาดใจอยู่

เหมือนเห็นกราฟหุ้นของตัวเองดิ่งเหว เป็นหน้าแบบนั้น

จากนั้น

 

[คือ–หนูก็]

 

ประตูห้องที่เปิดอยู่ครึ่งเดียวค่อย ๆ ถูกเปิดออกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ  

ยูเมซากิก็เผลอหรี่ตาลงมอง

 

[เธอมัน ฮินะ…!]

[คือหนูก็คบกับรุ่นพี่อยู่เหมือนกันน่ะค่ะ…]

[หา!?]

 

คราวหน้ายูเมซากิหันมาทำหน้ารังเกียจใส่ผมแล้ว

 

[เดี๋ยว! นี่มัน! เรื่องอะไรกันเนี่ย!]

[เข้าใจน่า เข้าใจ!]

[จะมาเข้าใจอะไรละ!?]

 

ยูเมซากิมีท่าทางสิ้นหวังและโกรธแค้นผม

ก็มาพูดว่า “ชอบ” กับคนแบบนี้ ตอนนี้ก็คงรู้สึกอายมากเลยละนะ

และนี่ก็คือสิ่งที่ผมขอร้องจากทั้งสามคน

เท่านี้ข่าวลือที่ว่ายูเมซากิตกหลุมรักแฟนหนุ่มสุดโฉดก็จะถูกกระจายไปทั่ว น่าสนุกดีนะ

ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ยูเมซากินั้นอยากเป็นตัวตนอันสมบูรณ์แบบให้คนอื่นได้เห็น

นี่เป็นการแก้เผ็ดที่เคยมารังแกฮินะนั่นแหละ

แต่ว่าแน่นอน ไม่จบแค่นี้อยู่แล้ว

เรื่องหลังจากนี้น่ะแฟนทั้งสามคนของผมยังไม่รู้มาก่อน

 

[ฉันจะเลิกกับทุกคนเอง วางใจได้เลย]

 

ยูเมซากิมองหน้าผมด้วยอาการฉุนเฉียว

แถมทางด้านอาสึกะกับฮินะก็มีการตอบสนองอย่าง [หา!?] [เอ๋] แล้วหันมามองทางนี้เหมือนกัน

 

[เดี๋ยวนะ นายเอาจริงเหรอ?]

[อย่าห้ามกันเลยนะ]

 

อาสึกะยื่นมืออกมาเพื่อจะตอบสนอง แต่แล้วก็หยุดลง

 

[หรือว่า…นายจะกลับมาแล้ว—]

[ยังไงกันนะ แต่ก่อนอื่นฮินะหยุดอยู่ตรงนั้นก่อนนะ]

[ระ รุ่นพี่ ถ้าทำแบบนั้นแล้ว หนูน่ะ—]

 

ฮินะเดินพยายามจะเดินเข้ามาแต่ก็ถูกหยุดด้วยสายตาของผม

ต้องเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ในตัวของยูเมซากิอย่างแน่นอน

ความรู้สึกที่ได้ก้าวข้ามทั้งสองคนนั้นและได้แฟนของพวกเธอมาครอง

เพื่อจะรักษาหน้าตาของตัวเองไว้แล้วยังไงก็ต้องเกิดความรู้แบบนั้นแน่นอน

…และนี่จะเป็นการลงทัณฑ์ตัวผมคนเก่าด้วย

ทั้งทีมีแฟนอย่างอาสึกะอยู่แล้วแต่กลับไปคบอริสึคาวะ

จากที่จับปลาสองมือ ก็ซ้อนสามเพิ่มฮินะเข้าไปอีก

ถึงจะเป็นเรื่องที่จำไม่ได้เลยก็ตาม แต่ก็ยกโทษให้ไม่ได้

—-เพราะฉะนั้น

ตัวผมก่อนที่จะความจำเสื่อม จะต้องถูกลงทัณฑ์

ไม่ใช่การลงโทษทางกาย

จะต้องทำให้หลังจากที่ความทรงจำกลับมาแล้วต้องรู้สึกว่าอยากจะลบความทรงจำของตัวเองอีกรอบเลย

ผมจะทำให้สิ่งที่ตัวผมคนเดิมสร้างมาหายไปให้หมด ที่ตัวผมคนเดิมภาคภูมิใจกับการอยู่คนเดียวคงเป็นเพราะว่าได้คบกับผู้หญิงเหล่านี้แน่นอน เพราะฉะนั้นผมจะลบความสัมพันธ์พวกนี้ไปให้หมด

นี่คือแผนการของผม ขั้นตอนถัดไปในการเกิดใหม่ไงละ

แค่ผมหวังเพียงว่า—จะได้สร้างสัมพันธ์ใหม่กับทุกคนอีกครั้ง

…นี่เป็นแค่เพียงความปรารถนาของผมเท่านั้น ก่อนอื่นก็ต้องจัดการเรื่องตรงหน้าเสียก่อน

ผมส่งรอยยิ้มจอมปลอมให้กับยูเมซากิ

 

[ดูสิ ฉันน่ะเป็นสามโพธิ์ดำนะ เทียบกับโจ๊กเกอร์แล้วอาจจะอ่อนไปซะหน่อย แต่ของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับวิธีการใช้ใช่ไหมละ?]

 

ผมยื่นมือไปหายูเมซากิ

 

[ใช้ประโยชน์ให้ได้มากที่สุดสิ คุณประธานคนต่อไป]

[นายมัน—]

[เหมือนจะติดปัญหาเยอะเลยนะ เพราะเดี๋ยวคงวุ่นวายกันแน่เลย แต่อริสึคาวะจะคอยช่วยเธอเอง จนกว่าจะได้เป็นนางแบบน่ะนะ]

[คนโกหก ทำกันขนาดนี้แล้วเรื่องร่วมมือน่ะ…]

[…จะคอยช่วยเองนะ ตอนคาบคหกรรมก็เคยบอกแล้วจำไม่ได้เหรอ? ว่าเราน่ะพูดแล้วไม่คืนคำนะ]

 

ยูเมซากิกัดฟันให้กับคำตอบของอริสึคาวะ

 

[นะ? ถ้าคบกับฉันทั้ง ๆ แบบนี้ละก็จะได้เป็นนางแบบสมใจแล้วนะ]

 

จะจบลงที่การจับมือกับผู้ชายที่มีคุณค่าแบบนี้หรือไหม

ยูเมซากิมีสีหน้าลังเลว่าควรจะจับมือนี้ดีไหม

ผมไม่รู้หรอกว่ากำลังประเมินค่าระหว่างการเป็นนางแบบกับหน้าตาอยู่หรือเปล่า

แต่จนถึงตอนนี้ยูเมซากิก็ไม่ยอมจับมือผม

แสดงว่าให้ความสำคัญกับหน้าตาของตัวเองมากกว่าสินะ

แรงจูงใจอันยิ่งใหญ่ของยูเมซากิในการจะเป็นนางแบบคือการที่อยากจะถูกใคร ๆ ยอมรับในตัว

และตอนนี้ยูเมซากิกำลังจะได้เดบิวต์เป็นนางแบบต่อหน้าทุก ๆ คน

ถ้าทำแบบนั้นแล้วความอยากเป็นนางแบบของตัวเองก็จะจบลง เหตุผลที่จะรังแกฮินะก็จะหายไป

แม้จะเป็นแค่เพียงผิวเผินแต่สำหรับคนที่หวงแหนอะไรแบบนี้ก็คงจะยื่นมือออกมาไม่ได้สินะ

ถึงจะจับมือนี้ไปก็ไม่มีใครว่าอะไรแท้ ๆ แล้วก็ถ้าเกิดยังรังแกฮินะอยู่ก็จะดูผิดปกติด้วย

แต่ว่าเรื่องนี้ก็มีความเสียงอยู่เหมือนกัน

นั่นก็คือผมเองก็เสี่ยงจะถูกรังเกียจจากคนอื่นนอกจากยูเมซากิด้วยเหมือนกัน—

 

[แกมันโคตรเลวเลย]

 

นักเรียนชายที่มาเป็นพยานขยับตัวเข้ามาใกล้

เป็นผู้ชายทรงเจาะหูแล้วก็ผูกเนกไทหลวม ๆ  

ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน

เหมือนจะเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้แฮะ

จะโดนซัดโดนอะไรก็ไม่เกี่ยงหรอกนะ แต่อยากจะฟังคำตอบของยูเมซากิซะก่อนน่ะสิ

 

[ขอกัดฟันก่อนได้ไหมเนี่ย?]

 

อื้ม คงไม่ได้

ถ้าทำไมดีต่อหน้าเพื่อนของยูเมซากิก็จะได้รับการดูแลแบบนี้นี่แหละ—

 

[โอร่า!]

 

สายลมตัดผ่านไป

กลิ่นที่ชวนให้คุ้นเคยลอยเตะจมูก

พอลืมตาขึ้นมานักเรียนชายคนนั้นก็กระเด็นไปอยู่ตรงโต๊ะแล้ว

 

เสียงกรีดร้องดัง [อุอ๊าก!?] ออกมา คนรอบข้างเริ่มโหวกเหวก

ผมสีทองนั้นปลิวไสวเข้ามาใจจมูก

อาสึกะหมุนตัวเตะนักเรียนชายที่ตัวสูงกว่ากระเด็นออกไป

 

[อะ อะ คุณอาสึกะ!?]

[เวรแล้ว เผลอไป]

 

อาสึกะเอามือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ

ส่วนตรงมุมห้องอริสึคาวะร้อง [ว้าว] ด้วยตาเป็นประกายอยู่

….อริสึคาวะเคยบอกว่า “คุณอาสึกะมีจุดแข็งที่ฉันไม่มี” อยู่นี่นา–

อย่างนี้นี่เองเรื่องนี้เองสินะ ไม่ใช่จุดแข็งแต่เป็นความแข็งแกร่งงั้นสินะ

อาสึกะสะบัดผมสุดจะเปล่งประกายของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา

 

 

[แหม อื้ม ถ้าแตะต้องผู้ชายคนนี้อีกจะฆ่าให้ตายเลย]

 

ขณะที่อาสึกะยืดอกด้วยความภูมิใจ ผู้ติดตามสองคนนั้นก็โหวกเหวก

 

[หรือว่าข่าวลือที่เป็นนักเลงเก่าจะเป็นจริง…]

[ไม่ใช่นักเลงนะ อาชญากรเลยต่างหาก]

[ว้าย]

 

การกระทำของอาสึกะส่งผลให้นักเรียนชายกลัวหัวหด ผมถอนหายใจหนึ่งที

 

[จะทำแบบนั้นไม่ได้นะ…]

[หนวกหูยะ!]

 

อาสึกะขมวดคิ้วแล้วหันมามองผม

ดวงตาแบบนั้น นักเลงแน่นอน

 

[ก่อนอื่นเลย! ถ้ามีอะไรก็พูดมาเลยสิ อย่ามา–]

[อุหวาาายัยบ้านี่ รอก่อน!]

 

ผมพุ่งเข้าไปปิดปากอาสึกะอย่างลนลาน

ทันใดนั้นอาสึกะก็สงบลง

แรงโหดเหี้ยมเมื่อกี้ไปไหนแล้วไม่รู้ แต่ตอนนี้สีหน้าดูสงบลงแล้ว

….ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้วเนี่ย

ผมหันสายตาไปหายูเมซากิที่กำลังจะเดินกลับไปหาผู้ติดตาม

 

[ยูเมซากิคงจะรักษาสัญญาใช่ไหม เรื่องของฮินะน่ะ]

[…เข้าใจแล้วน่า นายทำตามที่สัญญาแล้วนี่ ถึงจะไม่อยากยอมรับก็เถอะ แต่ตอนนี้ปล่อยไปก่อนก็ได้]

 

ที่ผมถามต่อหน้าทุกคนก็มีความหมายซ่อนอยู่ ในสถานการณ์ที่มีทั้งอริสึคาวะและอาสึกะแบบนี้ยังไงก็เล่นตุกติกไม่ได้ ถ้าบอกว่าจะถอนตัวจากฮินะต่อหน้าทุกคนแล้วละก็ คนที่ต้องรักษาหน้าตาอย่างยูเมซากิก็มีแต่ต้องทำเท่านั้น

ยูเมซากิยื่นแบงก์หมื่นเยนให้แล้วพูดกับฮินะ

 

[ฮินะ ขอโทษเรื่องฟิกเกอร์ด้วยนะ? แต่ว่าเรื่องนั้นน่ะแค่บังเอิญจริง ๆ นะ]

[ขะ เข้าใจแล้วค่ะ…แต่ว่าเรื่องข่าวลือของหนู]

[เรื่องนั้นไม่ใช่ความผิดของฉันนี่ เพราะฉะนั้น…คนที่ปล่อยข่าวลือออกมาเดี๋ยวนี้]

 

ยูเมซากิหันไปหาผู้ติดตามแล้วถามว่า [คงเข้าใจใช่ไหม?]

ผู้ติดตามเดินเข้าไปขอโทษฮินะในทันที

จะดีหรือแย่—หรือจะแย่มากกว่าก็ตาม แต่นี่ก็เป็นกลุ่มที่ยอมรับใจจริงของยูเมซากิได้

แม้จะเป็นแค่การคืนดีแค่เปลือกก็ตาม

แต่เท่านี้ยูเมซากิก็ทำอะไรฮินะไม่ได้อีกแล้ว

 

[แต่ว่าคงจะรับเงินนี้ไปไม่ได้หรอกค่ะ แค่รักษาสัญญาณก็พอนะคะ]

[…เหรอ]

 

ยูเมซากินำแบงก์หมื่นเยนเก็บใส่กระเป๋าอย่างลวก ๆ แล้วยื่นมือไปที่ประตูห้อง

หันมองแผ่นหลังนั่นแล้ว ผมมีคำถามสุดท้ายอยู่อย่างนึง

 

[ยูเมซากิจะเอายังไง? จะเป็นนางแบบผ่านทางอริสึคาวะหรือจะยอมแพ้ไปก่อน?]

[…นั่นสินะ ถ้าจะให้คบกับสวะแบบนายละก็ ฉันยอมแพ้ดีกว่า]

 

พอได้ยินคำที่ออกมาจากใจแบบนั้นแล้ว ผมก็ได้แต่ยิ้มเหย ๆ  

ถ้าเป็นเรื่องจริงละก็คงจบเรื่องได้

—ผมบันทึกเรื่องราวที่คุยกันเมื่อกลางวันเอาไว้

ถ้าข้อมูลนั้นถูกปล่อยออกไปละก็ ยูเมซากิก็จะจบสิ้น

แต่ผมคงไม่ทำแบบนั้น

ถ้าไม่นับแรงจูงใจที่บิดเบี้ยวของยูเมซากิ การทำตามใจปรารถนาของตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายอะไร

เรื่องของฮินะก็หมดไป การแก้เผ็ดเล็ก ๆ น้อยก็จบลง เราดำเนินมาถึงฉากสุดท้ายเสียที

ที่ผมให้ฮินะมาที่ห้องเรียนนี้ก็เพื่อยืนยันว่าจบจริงแล้วเท่านั้น

การกระทำของยูเมซากิบอกได้เลยว่าเป็นสิ่งที่ผิดแน่นอน แต่รากฐานความปรารถนาแบบนั้นตัวผมเองก็มีอยู่เหมือนกัน

ผมก็อยากจะให้ใครยอมรับตัวผมในตอนนี้เหมือนกัน

ยังไงซะตัวผมก็จะถูกขับไล่ออกจากกลุ่มของยูเมซากิ แถมยังจุดยืนในโรงเรียนนี้เละเทะไม่ผิดแน่

แต่ว่าแบบนั้นแหละดี

ผมที่ไม่มีความทรงจำเก่าเหลืออยู่ กำลังจะกลายเป็นซานาดะ ยูกิคนใหม่ที่ต่างจากเดิม

ผมไม่อยากจะมีชีวิตที่ใช้สิ่งที่ตัวเองสะสมไว้ก่อนจะความจำเสื่อม

ผมอยากจะใช้ชีวิตที่ใช้สิ่งที่ตัวเองสั่งสมมาเท่านั้น

แม้ว่าจะแตกต่างกันนิดหน่อย แต่โดนรวมแล้วก็เห็นแก่ตัวไม่ต่างกัน

ผมถึงได้จ้องมองยูเมซากิที่ออกไปแล้วอยู่แบบนั้น

อีกนัยต์นึงก็เหมือนกับกำลังเดาอนาคตของตัวเองอยู่ด้วย

 

[….]

 

หลังจากพวกยูเมซากิออกไปแล้ว ห้องก็เงียบจนไม่น่าเชื่อว่ามีกันสี่คน

หลายสิบวินาทีผ่านไปก็มีเสียงดังขึ้น—เป็นของฮินะนั่นเอง

 

[รุ่นพี่…คือว่า แบบนี้จะทำให้จุดยืนของตัวเองแย่ลงหรือเปล่าคะ…?]

[โอ้ ก็เพราะแบบนั้นถึงได้ลงมือไงละ เพื่อฮินะแล้วก็…หลาย ๆ เรื่องด้วย]

 

ฮินะหลุบตามองต่ำ

…ช่วยไม่ได้นี่นะ

ถ้าไม่พูดให้ฟังตรง ๆ เดี๋ยวฮินะมาเห็นผมในภายหลังจะรู้สึกแย่เอา

แต่ที่พูดไปก็เป็นใจจริงไม่ผิดแน่

ไม่รู้ว่ารู้ใจผมอยู่หรือเปล่า คนต่อมาที่เปล่งเสียงคืออริสึคาวะ

 

[ถ้ามีเป้าหมายแบบนั้นแล้วละก็…แปลว่าอยากจะอยู่คนเดียวจริง ๆ เหรอ?]

[นั่นสินะ จนถึงตอนนี้ก็อยากจะลองอยู่คนเดียวเหมือนกัน แต่ตอนนี้มีอยู่ตั้งสามคนน่ะสิ]

[หือ งั้นเหรอ จริง ๆ แล้วเธอน่ะ…]

 

มีแค่อริสึคาวะคนเดียวที่เข้าใจว่าผมจะสื่ออะไร

—กำลังจะไปเกิดใหม่งั้นสินะ

อริสึคาวะเลือกที่จะไม่พูดคำนั้นออกไป

กลับกันก็ยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยน

 

[ฟุฟุ ยูกิคุงเนี่ยน่าสนใจตลอดจริง ๆ นะ]

[…สถานการณ์แบบนี้ยังสนุกได้อีกสินะ คิดมาตั้งแต่แรกแล้วละว่าอริสึคาวะเนี่ยแปลกดีจริง ๆ นะ]

[ขอบคุณที่ชมจ้า]

[ไม่ได้ชมสักหน่อย]

 

จังหวะที่อริสึคาวะทำท่าพูดใจผมก็ตอบกลับไปด้วยไม่รู้ตัว

 

[…ก็ จะว่าไงดี ก็ตามนั้นแหละ ครั้งนึงความสัมพันธ์นี้–ความสัมพันธ์คนรักแบบนี้ทำให้ฉันไปตั้งตัวใหม่ไม่ได้น่ะนะ]

[…นั่นสินะเนอะ ทุกคนว่าไงกัน?]

 

อริสึคาวะหันไปจ้องอาสึกะ

 

[…ฉันมีคำตอบในใจแล้ว]

 

อาสึกะเข้ามาใกล้ ๆ ผมแล้วดันเนกไทให้แน่น

ข้างหน้าของผมนี้ มีอาสึกะอยู่

 

[…แบบนี้จะรับได้ยังไงเล่า อย่ามามั่วซั่วน่า!]

[เอ๋!? ไม่สิ เดี๋ยวก่อน ก็พูดเรื่องเลิกกันกับทุกคนไปแล้วนี่ ถ้ายังอยู่ด้วยกันจุดยืนของเธอจะแย่เอานะ?]

[ถ้างั้นก็ลงนรกไปด้วยกันนี่แหละ ฉันไม่ได้คิดจะเลิกกับนายเลยนะ ถึงนายจะอยากเลิกแค่ไหนก็เถอะ แล้วก็บางทีความทรงจำอาจจะไม่ได้กลับมาก็ได้ไม่ใช่หรือไง?]

[ทั้งที่ทะเลาะแล้วไม่คุยกันไม่ใช่หรือไง…]

[หนวกหูยะ!]

 

จังหวะที่อาสึกะกำลังจะพูดต่อฮินะก็กระโดดใส่หลังผม

 

[คือว่า คือว่านะคะ หนูเองสภาพแวดล้อมรอบตัวก็แย่อยู่แล้วแต่หลังจากนี้จะพยายามให้ดีขึ้นค่ะ! แล้วเรื่องนั่นน่ะนะคะรุ่นพี่ ขอให้หนูได้โอชิรุ่นพี่ต่อไปเถอะค่ะ!]

[ไม่สิ จะโอชิกันก็ไม่ต้องคบกันก็ได้ไม่ใช่หรือไง]

[จะให้แพ้ตกชั้นแบบนั้นก็เศร้าตายสิคะ!]

 

ผมรู้สึกโล่งใจมาก ๆ ที่ได้เห็นสีหน้าร่าเริงแบบนั้นอีกครั้งหนึ่ง กลายเป็นสถานการณ์กลับมาวุ่นวายอีกแล้วแฮะ

อริสึคาวะพูดออกมาราวกับกำลังร้องเพลงให้ฟังเหมือนจะเดาความคิดผมออก

 

[เธอเนี่ยน้า วิธีการแย่สุด ๆ เลยอะ ถ้าไม่ใช่แผนนี้ก็มีแผนดี ๆ อีกเยอะเลยนะ]

[ก็…ถ้าใช้วิธีอื่นก็จะสร้างความเดือดร้อนให้พวกเธอมากนี่]

[…แหม ก็จริงนะ ถึงจะบอกให้พึ่งพากันแค่ไหนแต่ก็เข้าใจว่าฉันคงไม่ดีพอให้นายพึ่งพาแหละนะ]

 

อาสึกะคงแอบเสียใจไม่น้อยที่เคยบอกให้ผมเมินเรื่องของฮินะไป แต่จังหวะนั้นมันคือการชั่งน้ำหนักระหว่างผมกับฮินะนี่นา เรื่องนั้นผมโทษอาสึกะไม่ได้หรอก

 

[…วันนี้ก็ช่วยฉันไว้นี่นา ไม่ต้องคิดมากเรื่องต้องการหรือไม่ต้องกันได้ไหมนะ]

 

ผมส่งต่อใจจริงของผมไปด้วยคำพูดที่เข้าใจกันแค่เพียงเราสอง

ผมเชื่อนะว่าอาสึกะอยากให้ความทรงจำของผมกลับมา

ที่บอกว่าอยากจะอยู่ด้วยกัน ก็คงเพราะว่ามีโอกาสที่จะฟื้นความทรงจำกลับมาได้แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม

ผมก็เหมือนกัน จริง ๆ แล้วก็อยากจะอยู่กับทุกคน

เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ตัวผมคนเดิมทำไม่ได้ไง—

 

[ยูกิคุง เราทำตามที่ขอแล้วนะ อย่าลืมรักษาสัญญาด้วยจ้า]

 

อริสึคาวะยิ้มอย่างเริงร่า

 

[เอ๊ะ? สัญญาอะไรนะ]

[ในห้องพยาบาลที่เราบอกว่า “ถ้าเราปกป้องเธอแล้ว เราก็ขอเก็บความสัมพันธ์เอาไว้แบบนี้นะ” ไง]

 

พอคุ้ยในสมองดูก็เจอจริง ๆ แหละ เป็นความทรงจำที่แปลกชะมัด

 

[…ก็เคยพูดจริง ๆ นั่นแหละ แต่ตอนนั้นถ้าฉันปฏิเสธจะแย่เอานี่?]

[งั้นจะให้พูดเหรอ]

[เอ๊ะ นี่โดนขู่อยู่เหรอ?]

 

ผมสะดุ้งโดยไม่รู้ตัว

…ใจดีจังนะ

ผมมีความรู้สึกที่อยากจะตัดขาดให้หมด แต่ก็อยากจะสานสัมพันธ์กับทุกคนต่อไปด้วย

อริสึคาวะคงจะมองทะลุใจจริงของผมได้ละมั้ง เลยใช้วิธีแกมบังคับแบบนี้

ผมส่ายหัวหนึ่งที

 

[…เข้าใจแล้วน่า]

 

พอผมตอบบนั้นอาสึกะก็ยิ้มอย่างมีความสุข

 

[ซากิ ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่แต่ครั้งนี้ได้เธอช่วยไว้จริง ๆ ขอบคุณนะ]

 

พออาสึกะพูดกับอริสึคาวะแบบนั้นตาเธอก็เป็นประกาย

 

[ว้าว ได้คำชมจากคุณอาสึกะด้วยดีใจจังน้า~]

[นี่ อย่ามาจับน่า!]

 

อาสึกะเอามือปิดหน้าอกตัวทันทีที่อริสึคาวะกระโจนเข้ามา

 

[แต่ว่าฉันไม่รู้จริง ๆ นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น]

[เรื่องแบบนั้นไม่ต้องกังวลหรอกมั้ง มีเราอยู่กันตรงนี้แล้วนี่นา]

 

อริสึคาวะที่แกล้งอาสึกะเสร็จแล้วก็หันมาตอบผมพร้อมกับรอยยิ้ม

 

[ใช่แล้วละค่ะ ถึงหนูจะเป็นกำลังให้ไม่ได้ แต่ถ้ามีสองคนนี้ก็หายห่วงค่ะ]

 

อาสึกะที่รู้สึกว่าผิดด้วยอะไรสักอย่างกำลังยิ้มแห้ง ๆ ให้กับฮินะที่กำลังร่าเริง

หรือว่ากำลังคิดว่าจะขอโทษยังไงดีอยู่ก็ได้

 

[…ไปเถอะ]

 

พอส่งเสียงออกไปอาสึกะก็เบิกตากว้าง

เหมือนว่าจะคิดถูก ตอนนี้อาสึกะเหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว

เธอพยักหน้าเงียบ ๆ จากนั้นก็จับมือฮินะไว้แล้วออกจากห้องไป

สองคนนี้คงมีเรื่องให้ขอโทษกันละมั้ง

จังหวะนี้ผมคงต้องอยู่กับอริสึคาวะสองต่อสองไป่ก่อน ระหว่างนั้นผมก็พลันนึกถึงคำพูดของเธอขึ้นมา

…มีวิธีที่ดีกว่านี้งั้นเหรอ

พอมาคิดอีกทีอย่างใจเย็นแล้วแผนการของผมก็มีรอยรั่วเยอะเหมือนกัน

 

[เรื่องที่ว่ามีวิธีที่ดีกว่านี้น่ะ เธอรู้อยู่แล้วหรือเปล่า?]

[อื้ม มีให้เลือกเป็นภูเขาเลากาเลยแหละ]

 

อริสึคาวะมองออกไปอีกมุมนึงแล้วยิ้มออกมา

 

[เธอน่ะบอกว่าอยากจะชนะด้วยตัวเองใช่ไหมละ? เพราะเป็นกำแพงด่านแรกเลยเอาแต่คิดว่าจะหาวิธีที่พึ่งพาใครให้น้อยที่สุดถูกไหม]

 

ครั้งนี้หันกลับมามองผมแล้วพูดต่อ

 

[อย่ารีบอย่าร้อนเหมือนวันนี้อีกนะ ทิวทัศน์ที่เธอจะได้เห็นน่ะมันเป็นของเธออยู่แล้วนี่นา]

[งั้นเหรอ…จริงด้วยสินะ ขอบคุณมาก]

 

…นี่อาจจะเป็นครั้งแรกเลยก็ได้

ที่ผมขอบคุณอริสึคาวะจากใจจริง

 

[จากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ “ซานาดะ ยูกิคุง”]

 

อริสึคาวะยิ้มอย่างอ่อนโยน

กริ๊ก

และประตูบานหนึ่งในหัวก็ถูกเปิดออกมา

 

 

 

 

 

 

TL: ประโยคสุดท้ายที่เรียกยูกิ อริสึคาวะใช้คำว่า くん นะครับ แต่ปกติแล้วจะใช้ตัวคันจิตัวนี้ 君 ที่อ่านเหมือนกันเพื่อสร้างความต่างระหว่างสองบุคคลครับ

TL: เหลือบทส่งท้ายอีกบทหนึ่งนะครับ