死にたがりのシャノン　ドラゴンに食べられてみた/ชานอนผู้ปรารถนาจะสิ้นชีวีเลยลองให้มังกรกินสักทีดูค่ะ - ตอนที่ 1.1 ลองให้มังกรกินดูค่ะ 1

บทที่ 1.1 ลองให้มังกรกินดูค่ะ (1)

 

[แหม- ขอบคุณน้าไคล์]

 

เด็กสาวที่ตกจากหน้าผา—ชานอนกำลังยิ้มอย่างเริงร่าแล้วกล่าวขอบคุณอยู่

 

[อื้ม แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก]

 

เพื่อจะหาที่อยู่สำหรับคืนนี้ให้ชานอน ทั้งสองคนจึงมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านของไคล์

ช่างเป็นโชคชะตาที่แปลกประหลาด คงไม่มีใครนึกฝันว่าจะได้มานำทางคนที่ตกจากหน้าผาเช่นนี้

แรกเริ่มเดิมทีคนที่ผ่านมาแถวหมู่บ้านก็ไม่ได้มากมายถึงขนาดว่าได้เห็นคนนอกหมู่บ้านก็ตื่นเต้นมากแล้ว ยิ่งเป็นคนที่ตกลงมาจากหน้าผาให้ชวนอกสั่นขวัญแขวนแล้วยิ่งไปกันใหญ่ หรือจริง ๆ แล้วคนนอกหมู่บ้านก็เป็นแบบกันหมดหรือเปล่า

เพียงแต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดสำหรับไคล์ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมาตลอดนั้น ชานอนถือเป็นคนแปลกที่อยู่คนละโลกกัน ดังนั้นจะเกิดนึกสนใจก็เป็นเรื่องที่ควรจะเป็นอยู่แล้ว

 

[ก็จะปล่อยคุณชานอนไปแบบนั้นไม่ได้นี่นา]

[ว้าวไคล์ ใจดีจัง~!]

 

ระหว่างที่พูดก็ขยี้และลูบหัวไคล์ไปด้วย

 

[อ๊ะ หยุดเลยนะ!]

 

เหมือนจะยังไม่หนำใจ เพียงแต่ว่าเริ่มอายแล้วก็เลยเอามือปัดออกไป

 

[เขินซะแล้วแฮะ]

[มะ ไม่ใช่สักหน่อย!]

 

พอเห็นหน้าที่ปฏิเสธอย่างเขินอายแล้ว ชานอนก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

พอรู้ตัวว่ากำลังถูกแกล้งเล่นอยู่จึงกระแอมไอหนึ่งครั้งเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

 

[ตะ แต่จะว่าไปแล้ว คุณชานอนเนี่ยเป็นใครกันเหรอ?]

 

ความจริงมีเรื่องที่อยากฟังอีกเป็นภูเขาเลากา เช่นทำไมถึงได้ตกหน้าผาลงมาหรือทำไมถึงยังดูสบายดี แต่ตอนนี้ควรจะรับรู้สิ่งที่แปลกที่สุดก่อนมากกว่า

 

[ฉันคือจอมเวทที่กำลังเดินทางอยู่น่ะ]

[จะ จอมเวท!?]

 

ชานอนพยักหน้า

 

[ยอดเลย จอมเวทเนี่ยมีอยู่จริง ๆ ด้วย!]

 

ความอยากรู้อยากเห็นเพิ่มขึ้นสูงในทันตา

 

[เอ-อะไรละนั่น ก็ต้องมีอยู่สิ อย่างที่เห็นนี่ไง]

 

หลังจากพูดชานอนก็จับเสื้อคลุมของตนเองแล้วหมุนให้ดู

ถ้าแค่ผิวเผินอาจจะเป็นแค่เสื้อโค้ทธรรมดา แต่ถ้าตั้งใจมองก็จะรู้ว่าเป็นเสื้อคลุมนั่นเอง แบบเดียวกับที่จอมเวทใส่กัน

 

[ไคล์เพิ่งเคยเห็นจอมเวทครั้งแรกเหรอ?]

[อื้อ! ที่หมู่บ้านไม่มีจอมเวทสักคนเลย แต่มีคุณตาที่เป็นนักมายากลอยู่นะ]

[แบบนั้นก็น่าสนใจอยู่นี่]

[ไม่หรอก ไม่ใช่ของดีขนาดนั้นหรอกนะ บอกว่าจะมีนกพิราบออกมาจากปาก แต่ที่ออกมาก็มีแค่อาหารค่ำเท่านั้นแหละ]

[นั่นมันก็…]

[ยะ ยังไงก็เถอะ เพิ่งได้เห็นจอมเวทครั้งแรกเลย! ดีใจจัง]

 

ในยุคสมัยนี้นั้นเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้วจอมเวทถือว่ามีปริมาณลดลงอย่างมาก

แน่นอนว่าถ้าเข้าเมืองก็จะยังเห็นผ่านไปผ่านมาอยู่ แต่ก็กลายเป็นว่าที่อื่นอย่างหมู่บ้านของไคล์ก็กลายเป็นแค่ตัวตนในนิทานไปเสียแล้ว

 

[แถมยังเดินทางอยู่ด้วยสินะ]

[อื้ม ไปทั่วโลกเลยนะ]

[เห…แต่หายากที่จะเข้ามาถึงในภูเขาลึกขนาดนี้นะ อย่างหมู่บ้านของผมนี่คนแทบไม่โผล่มาเลยด้วยซ้ำ]

[เป็นแบบนั้นเหรอ?]

[อื้ม แต่คนในหมู่บ้านก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกเท่าไหร่ด้วยนะ แต่ไม่ได้มีกฎห้ามออกไปอะไรแบบนั้นอยู่หรอก แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมออกไปจากแถวนี้กัน]

 

พื้นที่แถวนี้เป็นพื้นที่ที่บรรพบุรุษช่วยกันบุกเบิกเอาไว้ดังนั้นทุกคนจึงรักและหวงแหนจนไม่ออกไปจากที่นี่  

แน่นอนว่าคนที่ออกไปก็พอมีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยกลับมากันสักครั้งเดียว

คนในยุคเดียวกับคุณตาคุณยายนั้นรักและหวงแหนพื้นที่นี้เป็นอย่างมาก  

พวกเขามีกฏเหล็กกันว่าจะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและสงบสุขโดยไม่จำเป็นต้องสนโลกภายนอก แค่เท่านี้ก็เพียงพอที่จะแบ่งปันสุขทุกข์ในชีวิตกันได้แล้ว ทำให้แม้พื้นที่นี้จะไม่มีสายลมใหม่พัดผ่านมาก็เป็นสุข

 

[ก็ที่นี่มันรกร้างว่างเปล่าพอดีนี่เนอะ กว่าจะไปถึงเมืองข้าง ๆ ก็กินเวลาไปห้าวันแล้วแหนะ จะออกจากภูเขานี้โหดหินน่าดูเลย]

[ก็ใช่อยู่หรอก เพราะฉะนั้นพ่อค้าเร่อะไรก็ไม่ค่อยจะมากัน ถึงการรออะไรที่หายากแบบนี้มาถึงจะน่าสนุกก็เถอะ]

 

พอเห็นหน้าที่จำยอมแบบนั้น ชานอนก็พยักหน้าหงึก ๆ  

 

[ตอนที่มาครั้งก่อนก็ยังไม่เห็นว่ามีหมู่บ้านด้วยสิ สร้างกันตั้งแต่เมื่อไหร่อะ?]

[เอ๋?]

 

คำพูดของชานอนทำให้ส่งเสียงออกไปโดยไม่รู้ตัวและยังขมวดคิ้วกับเรื่องที่ดูน่าจะล้อเล่นนี้ด้วย

 

[เมื่อกี้คุณชานอนถามว่าสร้างตั้งแต่เมื่อไหร่ใช่ไหม? เอาที่ผมรู้ก็ต้องมีมาสักสองร้อยปีได้แล้วนะ…]

 

ทันใดนั้นชานอนก็เอียงคอพร้อมกับทำหน้างุนงง

 

[เอ๋ งั้นเหรอ? สร้างมานานแล้วนี่เอง สองร้อยกว่าปีเหรอ… งั้นอาจจะเป็นฉันเองที่หาไม่เจอละมั้ง]

[ฮะฮะ คงเป็นแบบนั้นแหละน่า จะบอกว่ามาเมื่อสองร้อยปีก่อนคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนี่]

 

เผลอปล่อยหัวเราะออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

ชานอนอาจจะเป็นคนอารมณ์ดีอย่างคาดไม่ถึงเลยก็ได้ คิดว่าทักษะแบบนี้คงได้รับมาจากการเดินทางแน่นอน

 

[แต่แถวนี้ทางก็ซับซ้อนด้วยละนะ ภูเขาก็กว้างอีก จะออกไปก็ต้องผ่านหุบเขาด้วย อย่างผมเองถ้าเดินผิดก็ได้กลายเป็นเด็กหลงแน่นอน ที่หากันเจอได้เนี่ยแปลกจัง]

[ก็จริงว่าแถวนี้เดินเยอะสุด ๆ เลยเนอะ ขานี่ปวดไปหมดแล้ว]

 

จากนั้นชานอนก็ลูบน่องของตัวเองและแล้วบ่นว่าอยากอาบน้ำ  

 

[ฮ่าฮ่าฮ่า ผู้หญิงกับภูเขานี่ลำบากเหมือนกันนะ ใช้เวทมนตร์บินไม่ได้เหรอ?]

[น่าเสียดายจัง แต่ไม่ถนัดเวทมนต์เหาะเหินสักเท่าไหร่น่ะ พอดีว่ามันค่อนข้างเฉพาะทางน่ะน้า ถ้าลอยตัวนิดหน่อยก็ได้อยู่… ตาเป็นประกายวิบวับเชียวนะ]

[ก็เพิ่งจะเคยเห็นเวทมนตร์เป็นครั้งแรกนี่นา! ก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดาแหละ…แล้วคุณชานอนใช้เวทมนตร์แบบไหน—ดะ เดี๋ยวก่อน!?]

 

ระหว่างที่คุยอยู่ชานอนก็ไปหยิบเห็ดที่ขึ้นอยู่ตรงโคนตรงไม้ขึ้นมา ทำเอาส่งเสียงเงอะงะออกมา

เป็นเห็ดสีฟ้าอ่อน

 

[คุณชานอนหยุดก๊อน!! อันตรายนะนั่น!]

[หือ เจ้าเนี่ยอะหรอ?]

 

ชานอนเอานิ้วชี้ไปที่เห็ด

 

[ไอนั่นคือเห็ดบาคุดาเคะเป็นเห็ดพิษ! หน้าตาจะเหมือนกับเห็ดโฮโลดาเคะแสนอร่อยเลยก็จริง แต่อันนี้กินแล้วตายอนาถเลยนะ!]

[เห! เชี่ยวชาญจังเนอะ ไคล์เป็นศาสตราจารย์เห็ดเหรอ?]

 

ตรงข้ามกับไคล์ที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ ชานอนยังคงใจเย็นไม่เดือดไม่ร้อนอะไร

อาจจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้จากการเดินทางก็เป็นได้

 

[ไม่ได้เป็นศาสตราจารย์อะไรสักหน่อย แต่ว่าผมน่ะนะ ถูกคุณตาสอนเกี่ยวกับพืชที่กินได้กับสมุนไพรมาเพียบก็เลยค่อนข้างรู้เยอะเฉย ๆ ]

 

พูดเสร็จแล้วก็หัวเราะเหะเหะออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

เพราะในหมู่บ้านมีความรู้แบบนี้อยู่แล้ว ดังนั้นการได้ส่งต่อเรื่องราวแบบนี้กับชานอนที่เป็นนักเดินทางถือว่าเป็นครั้งแรก ทำให้เผลอดีใจออกนอกหน้า

 

[เพราะฉะนั้นก็ทิ้งไปเถอะนะ ถ้าเผลอกินเข้าไปจะแย่เอา ถ้าถึงบ้านแล้วจะเอาเห็ดอร่อย ๆ ให้กินนะ]

[นี่ เผลอกัดไปคำแล้วอะ]

[อื้ม ดังนั้นนะ– เอ๋!? กินไปแล้วเหรอ!?]

 

ถ้าสังเกตดี ๆ จะพบว่ามีรอยกัดเข้าไปคำนึงอยู่

แล้วพอมองหน้าของชานอน ก็จะเห็นว่ากำลังเคี้ยวหงึบหงับด้วย

 

[อะ เอาแล้วไง! รีบคายทิ้งเลยนะ!]

 

แต่ชานอนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดกิน

แถมยังกลืนเข้าไปทั้ง ๆ แบบนั้นด้วย

แย่แล้ว คุณชานอนตายแน่เลย

 

[อ๊าาา ทำไงดี…! เวลาแบบนี้ต้อง…!]

[อืม…แต่ว่าค่อนข้างอร่อยเลยนะ ไม่เป็นอะไรสักกะนิด? ]

[จะ จะเป็นแบบนั้นได้ไงเล่า! เห็ดนั่นยังไงก็มีพิษร้ายแรง…]

 

ระหว่างที่พูดไปก็พลางสังเกตท่าทางของชานอนด้วยความกังวลไปด้วย

เพียงแต่ว่าชานอนก็ยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว พอรอเวลาไปสักพักก็ไม่เห็นว่าจะเกิดความผิดปกติแต่อย่างใด  

ถ้าอาการปกติตอนนี้จะต้องชาไปทั้งตัว หลังจากนั้นก็จะเริ่มอาเจียนอีกทั้งยังหายใจลำบาก

 

[เอ๊ะ…ทำไมกัน? ตัวไม่ชาเหรอ?]

[สบมยห.จ้า ดูสิ ยังแข็งแรงอยู่เลยเนอะ?]

 

ชานอนทำท่าทะเล้นแล้วทุบอกอย่างภาคภูมิใจ

 

[หะ หา…? แปลกจังเลยนะ…]

 

ระหว่างที่กำลังสับสนอยู่ก็หันเหสายตากลับไปมองที่เห็ด

พอยิ่งมองแล้วก็ยิ่งมั่นใจว่าเป็นเห็ดบาคุดาเคะอย่างแน่นอน

แต่ว่าชานอนที่อยู่ตรงหน้าก็กินเข้าไปให้ดูแล้วว่าปลอดภัย

 

[อะไรกันละเนี่ย…]

[ฟุฟุ เหมือนจะจำเห็นผิดพันธุ์แล้วละม้าง]

 

ชานอนยิ้มอย่างร่าเริง

 

[มันแปลกจริง ๆ นะ]

 

กลับกันไคล์ขมวดคิ้วจนหน้าย่นไปหมด

 

[คิดมาตลอดเลยว่าผมเชี่ยวชาญเรื่องเห็ดมากเลยนะ…คิดผิดเหรอเนี่ย…]

 

ระหว่างที่กำลังเศร้าอยู่ หลังของไคล์ก็ถูกชานอนตบใส่เบา ๆ  

 

[แหม บางทีก็มีเรื่องแบบนี้บ้างละเนอะ ไม่ต้องคิดเยอะไม่ต้องคิดมากนะ]

[อื้ม…นั่นสินะ ขอบคุณ..ครับ]

 

ถึงจะยังรับไม่ได้ แต่การที่ชานอนปลอดภัยก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี

 

[จริงด้วย หมู่บ้านไงหมู่บ้าน! ตั้งหน้าตั้งหน้ารอลุ้นเลยนะ! จะเป็นที่แบบไหนกันหนอ]

[จะ จริงด้วย ปลอดภัยแล้วด้วยสิ ช่างมันแล้วกัน]

 

หลังจากกำลังใจกลับมาแล้ว ไคล์ก็พาชานอนมุ่งสู่หมู่บ้านอีกครั้ง

 

 

****

พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

ภายในกลางหุบเขา เป้าหมายคือหมู่บ้านเล็ก ๆ ตอนนี้ยังไม่เห็นใจกลางของหมู่บ้านก็จริงแต่ก็เริ่มเห็นถนนทางยาวให้เดินเข้าไปแล้ว

และกลางทางถนนเส้นนี้ก็พบกับบ้านไม้หลังหนึ่ง

 

[โอ๊ะ นี่บ้านไคล์เหรอ?]

[ใช่แล้วละ]

[ว้าว บ้านสวยดีนะ!]

[เหะเหะ ขอบคุณนะ จะอยู่ที่นี่สักพักเลยก็ได้นะ! อยากฟังเรื่องการเดินทางจังเลยน้า]

[ได้เลยจ้า พูดมาแบบนั้นแล้วก็ขอรบกวนหน่อยนะ]

[สำเร็จ! งั้นเข้ามาเลย!]

 

พอชานอนเข้าบ้านไปตามคำชวนของไคล์แล้ว พ่อกับแม่ก็ออกมาต้อนรับกัน พอได้ฟังเรื่องราวก็ให้ชานอนพักได้อย่างเต็มใจ การมีแขกมาหลังจากที่ไม่ได้เจอนานทำให้ทั้งสองคนดีใจเป็นอย่างมาก

และด้วยความนิสัยใจคอดีของชานอน เธออาสาช่วยทำงานบ้านและหลาย ๆ อย่างในระหว่างที่พักอาศัย ทำให้ทั้งสามคนเปิดใจได้เร็วมาก

 

[เห เธอเป็นจอมเวทงั้นเหรอเนี่ย]

 

คนพ่อนั่งเก้าอี้พร้อมกับเลิกคิ้วถามชานอนที่กำลังง่วนอยู่ในครัวด้วยความสงสัยใคร่รู้

 

[ใช่แล้วละค่ะ นี่ไงคะ]

 

หลังจากพูดเสร็จชานอนก็ควงไม้เท้าหนึ่งครั้ง

ทันใดนั้นจานก็เข้าไปในน้ำเพื่อทำชำระความสกปรก ผักก็ถูกหั่นบนเขียงอย่างสวยงามและงานบ้านก็ถูกจัดการโดยทันที

ไคล์ที่เห็นภาพนั้นก็ทำตาเป็นประกาย

 

[สะ สุดยอด!]

[หุหุ สุดยอดใช่ไหมละ ฉันน่ะค่อนข้างใช้เวทมนตร์เก่งเลยนะ]

[เป็นจอทเวทจริง ๆ ด้วยสินะ!]

[เอ๋- ไคล์ไม่เชื่อกันงั้นเหรอ?]

 

ชานอนหรี่ตาลงแล้วจ้องมองไปที่ไคล์

 

[เอ๊ะ ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่แบบนั้น…แค่ไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเองมาก่อนน่ะ…]

[ล้อเล่นจ้ะล้อเล่น เจ๋งสุดเลยไหมละ]

[อื้ม!]

 

ต่อจากนั้นคนแม่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดออกมา

 

[แต่จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้เจอจอมเวทมานานแล้วนี่นา เพราะหมู่บ้านชนบทแบบนี้ไม่ค่อยมีจอมเวทผ่านมาเลย ครั้งล่าสุดที่เจอมันเมื่อไหร่กันนะ]

 

คนแม่กำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีตพลางมองท้องฟ้าไปด้วย

 

[ไม่ใช่ตอนนั้นเหรอ? ก่อนไคล์จะเกิดนิดหน่อย…ประมาณสิบสองปีก่อน]

[อ๊ะ จะว่าไปแล้วก็เคยเจอกลุ่มจอมเวทฝึกหัดสามคนนี่นา ถึงเด็กพวกนั้นจะใช้เวทมนตร์ไม่ค่อยได้เรื่องก็เถอะ…]

[ช่วงนี้จำนวนลดลงไปมากเลยละค่ะ แต่เข้าเมืองก็ยังเจออยู่แต่ก็ไม่เท่าเดิมนะคะ แอบชวนเหงาเหมือนกัน ]

 

เมื่อยามก่อนเวทมนตร์ถูกใช้กันอย่างแพร่หลายมาก แต่เมื่อจอมเวทลดลงไปปริมาณการใช้ก็ลดลงตามไปด้วย ทำให้ตอนนี้เวทมนตร์ถูกนับว่าเป็นของหายากไปแล้ว

ในช่วงหนึ่งเคยมีความพยายามที่จะไม่ให้สิ่งเหล่านี้หายไป มีการสร้างโรงเรียนเวทมนตร์ขึ้นมาแต่ก็ไม่สามารถหยุดปรากฎการณ์นี้ได้

จอมเวทถูกกำหนดให้สูญพันธุ์และเวทมนตร์ก็จะหายไปเช่นกัน

 

[จอมเวทก็ลำบากเหมือนกันเนอะ แต่ว่าถ้าเทียบกับเด็กพวกนั้นแล้วชานอนจังดูคล่องแคล่วกว่าเยอะเลยนะจ๊ะ]

[ขอบคุณมากนะคะ! ดีใจจัง]

[เอ๋อ หรือว่าคุณชานรอน เรื่องเห็ดบาคุดาเคะเนี่ยก็ใช้เวทมนตร์ทำอะไรสักอย่างไปเหรอ?]

 

นึกย้อนไปถึงทางที่เดินกันมา

ไคล์ยังคงมั่นใจว่าเขาไม่ได้มองเห็ดบาคุดาเคะผิดไปอย่างแน่นอน

 

[เห็นบาคุดาเคะมันทำไมเหรอ?]

 

คนพ่อขมวดคิ้ว

 

[คือว่านะ ตอนกำลังกลับบ้านกันคุณชานอนเขาพลาดแล้วกินเห็ดบาคุดาเคะเข้าไปน่ะสิ แต่ดูรวม ๆ แล้วยังสบายดีอยู่เลยคิดว่าใช้เวทมนตร์อะไรหรือเปล่านะ]

 

ทันใดนั้นชานอนก็ยิ้มออกมา

 

[ไม่ใช่นะ ก็กินปกตินี่แหละ?]

[ไม่สิไม่ โกหกแน่ ๆ ! ยังไงนั่นก็เป็นเห็ดบาคุดาเคะแน่นอนเลย…! เรื่องที่ผมจะมองผิดมันไม่…]

 

จากนั้นพ่อของไคล์ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความตกใจเล็กน้อย

 

[ไคล์เองก็ยังอ่อนหัดหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าจำผิดเป็นเห็ดโฮโลดาเคะเหรอ?]

[มะ ไม่ใช่นะพ่อ! เรื่องง่าย ๆ พรรค์นี้น่ะ…ไม่มีทางที่ผมจะผิดได้เลยนะ…]

 

ไคล์ก้มหน้าลงด้วยความไม่พอใจ

 

[มั่นใจในตัวเองมากไปก็ไม่ดีนะไคล์]

[ตะ แต่ว่า…]

[คุณชานอนเขาเดินทางเห็นโลกภายนอกมามากว่าลูกนะ อีกอย่างจอมเวทก็คงมีความรู้ที่มากกว่าเราเยอะเลย จริงอยู่ที่ความรู้ของลูกอาจจะบอกว่ามันเป็นเห็ดบาคุดาเคะจริง ๆ แต่บางเรื่องก็มีข้อยกเว้นอยู่นะ เรื่องบางเรื่องต้องเห็นของจริงไม่ใช่แค่หนังสือภาพด้วย ที่พ่อจะบอกก็คือการที่คุณชานอนจะมีความรู้มากกว่านั่นไม่ใช่เรื่องแปลกเลย]

[นั่นมันก็…]

[พอดีเลย ลูกก็ตั้งใจเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ จากคุณชานอนก็เรื่องที่ดี การได้รับความรู้จากจอมเวทไม่ได้หาได้ง่าย ๆ นะลูก]

 

ระหว่างที่พูดพ่อของไคล์ก็ลูบหัวไคล์ไปด้วย

 

[ลูกยังเติบโตได้อีกเยอะนะ ตั้งใจศึกษาแล้วเอามาพัฒนาหมู่บ้านของเราเถอะ]

[ครับพ่อ]

 

จริงอยู่ที่มีความมั่นใจเรื่องเห็ดเป็นอย่างมาก เพียงแต่เรื่องคราวก็นี้ทำให้เสียความมั่นใจไปหมดเช่นกัน

ระหว่างคิดว่าจะกล่าวขอโทษดีหรือไม่นั้น ชานอนก็ขมวดคิ้วย่นใส่

 

[ขอโทษนะไคล์ เผลอทำเรื่องไม่ดีไปซะแล้วสิ]

[มะ ไม่หรอกครับคุณชานอนไม่ผิดเลย ผมต่างหากที่ต้องตั้งใจศึกษามากกว่านี้…]

[นั่นมันก็ใช่อยู่หรอกนะ…]

 

ชานอนเกาแก้มอย่างเคอะเขินแล้วทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

 

[หุหุ งั้นเรื่องนี้เอาไว้เท่านี้เนอะ ข้าวเสร็จแล้วจ้า ทุกคนมากินกันเถอะ]

 

 

*****

โต๊ะไม้สำหรับนั่งกินข้าวถูกล้อมไปด้วยคนสี่คนอยู่

เมื่อมองไปยังอาหารที่วางเรียงรายอยู่ชานอนก็ประสานมือแล้วร้อง ว้าว~! ออกมา

 

[น่ากินจัง!]

[วันนี้แม่จัดเต็มเลยนะเนี่ย]

[ฟุฟุ ไม่ค่อยได้ทำอาหารให้แขกนี่จ๊ะ ก็ต้องจัดเต็มกันหน่อย]

 

คนแม่หัวเราะอย่างสนุกสนาน

 

[ชานอนจังกินให้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจนะจ๊ะ แต่กินแล้วขอฟังความเห็นด้วยนะ!]

[ได้สิคะ! ถ้างั้นก็]

 

ชานอนมองไปที่อาหารบนโต๊ะ จากนั้นมือก็เริ่มขยับไปหาซุปผักแล้วตักขึ้นมาเข้าปาก

 

[…อื้ม! อร่อย!]

 

ชานอนนำช้อนออกมาจากแล้วทำตาเป็นประกาย

 

[แหม จริงเหรอจ๊ะ?]

[ค่ะ! รสเบาทำให้กินง่ายมาก แถมผักก็ยังรสชาติดีด้วยนะคะ!]

[แถว ๆ นี้น่ะดินดีมากเลยนะ ผักก็เลยออกมาอร่ยแบบนี้ บางทีพ่อค้าเร่ผ่านมาก็ซื้อไปเยอะเหมือนกันจ้ะ]

[เห~! เป็นจุดเด่นของหมู่บ้านนี้สินะคะ]

 

พอพูดจบชานอนก็กินซุปเข้าไปอีกครั้ง

พอเห็นชานอนที่กินอย่างเอร็ดอร่อยแล้ว ไคล์ที่ทำท่าทางภูมิใจเหมือนเป็นเรื่องตัวเองก็กินเข้าไปเหมือนกัน

อื้ม เป็นรสชาติที่อย่างเคยแต่เวลาที่มีใครบอกว่าอร่อยมาแบบนี้ก็อดดีใจเป็นไม่ได้

 

[ดีจังเลยนะที่รสชาติถูกปาก]

 

แน่นอนค่ะ! ชานอนพยักหน้าอย่างร่าเริง

จากนั้นชานอนก็เล็งเป้าไปที่เนื้อเป็นอย่างถัดไป

 

[โอ๊ะ รสเปรี้ยวจากเนื้อนี่อร่อยมากเลยค่ะ~! อยากกินทุกวันเลยนะคะเนี่ย]

[ปากหวานจังนะเรา กินเยอะ ๆ เลยนะจ๊ะ]

[ค่ะ! เหนือกว่าอาหารที่กินช่วงก่อนหน้านี้หลายขุมเลยค่ะ…ว่าแล้วว่าการกินข้าวร่วมกับทุกคนในบ้านเนี่ยสุดยอดเลยนะคะ]

 

ชานอนบ่นพึมพำเช่นนั้น

 

[เอ๋ หรือว่าคุณชานอนไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งเหรอ?]

[อื้ม ถูกต้องแล้ว ตั้งแต่ออกมาจากเมืองก็ร่อนเร่ไปเรื่อย ๆ เลยละน้า]

[อุหวา ลำบากแย่เลยนะ]

 

ไม่สามารถจะจินตนาการได้เลยว่าจะใช้ชีวิตได้ไหมถ้าออกไปข้างนอกอย่างนั้น

ถ้าหากไม่มีคนแม่ไม่ทำอาหารให้กินละก็ ตัวเองก็ไม่รู้จะหากินอย่างไรดีเช่นกัน

 

[ก็การเดินทางนี่นา แต่ว่าได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติก็สนุกไม่น้อยเลยนะ]

 

ชานอนทำหน้าตาชัดเจนมากเลยว่าคิดแบบนั้นจากใจจริง

 

[ที่ว่าในเมืองเนี่ยมาจากที่ไหนเหรอ?]

[จากเวสเทเรียค่ะ อยู่ทางตะวันออกของเมืองออร์วูด]

 

เวสเทเรียเป็นเมืองใหญ่ที่อยู่ทางตะวันตกของที่นี่

ดังนั้นถ้าจะไปที่เมืองออร์วูดทางตะวันออกจำเป็นจะต้องข้ามภูเขาลูกนี้ไปเท่านั้น ดังนั้นจึงมีนักเดินทางจากเวสเทเรียผ่านผู้เขามาเป็นครั้งคราว เพียงแต่อาจจะไม่ได้เจอหมู่บ้านนี้ก็เป็นได้

 

[ถ้าพูดถึงเวสเทเรียนี่ขึ้นชื่อเรื่องไวน์สินะ เวลาพ่อค้าเร่มาทีไรก็ขายหมดเร็วทุกทีเลย]

 

ทันใดนั้นคนพ่อก็ส่งเสียง อ๊ะ! ออกมา

 

[ไวน์นั่นอร่อยจริง ๆ นะ มาจากเวสเทเรียนี่เอง มาไกลขนาดนี้ไม่ลำบากแย่เหรอ?]

[ไม่หรอกค่ะ ไม่ลำบากเลย ระยะทางแค่นี้ก็เคยชินแล้วด้วยน่ะค่ะ]

[เข้มแข็งจังนะ ผู้หญิงเดินทางคนเดียวก็คงอันตรายมากแต่ถ้าเป็นคุณชานอนคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม ดูเป็นคนระวังตัวเก่งด้วยสิ]

[แน่นอนค่ะ! ใช้ศิลปะป้องกันตัวได้ด้วยนะคะ แกร่งกว่าผู้ชายทั่วไปเยอะเลย]

 

ชานอทำท่าเบ่งกล้าให้ดูเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เต่งตึงโดยไม่คาดคิด สำหรับผู้หญิงที่เดินทางคนเดียวถ้ามีกล้ามเนื้อขนาดนี้ก็หายห่วงแน่นอน

ฟังเรื่องราวแล้วก็ทำให้คิดได้ว่าถ้าออกเดินทางก็จะแข็งแกร่งขึ้นจริง ๆ  

การอยู่ในหมู่บ้านตลอดไปก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ข้างนอกนั้นมีจอมเวทอยู่ ในโลกอันกว้างใหญ่นี้จะต้องได้พบเจออีกมากมายแน่นอน ตอนนี้นับว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจที่สุดก็ว่าได้

 

[เดินทางเหรอ ดีจังน้า]

 

คำพูดออกมาโดยที่ไม่ได้คาดคิด

เมื่อได้ฟังแล้วชานอนก็ทำสีหน้าอ่อนโยนออกมา

 

[การเดินทางน่ะสนุกนะ]

[คุณชานอนดูแล้วอายุไม่ต่างกับผมมากเลยใช่ไหม? ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่สุดยอดเลยนะ]

 

ทันใดนั้นชานอนก็ทำหน้าอึ้งแล้วก็กลับมาหัวเราะแห้ง ๆ  

 

[อะ เอ๋?]

[อ่าฮะฮะ โทษทีนะ แปลกใจนิดหน่อยน่ะ]

[?]

 

ไม่อาจรู้ได้ว่าทำไมถึงได้หัวเราะแบบนั้น แต่ภาพนั้นก็ลอยเข้ามาให้หัว

 

[เดี๋ยวนะ…นั่นสิน้า ฉันก็แก่ว่าจริง ๆ นั่นแหละ]

[กะ ก็ใช่ไหมละ? ผมพูดอะไรแปลก ๆ ไปเหรอ]

 

ชานอนโบกมือซ้ายขวาไปมา

 

[ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมากนะ]

[เหรอ?]

 

อื้ม ชานอนส่ายหัวเพื่อบ่งบอกว่าไม่มีอะไร

เดิมทีชานอนก็เป็นคนแปลกอยู่แล้วด้วย จะปล่อยผ่านไปสักเรื่องก็คงไม่เป็นไร

 

[แล้วการเดินทางเนี่ยมีจุดหมายอะไรเหรอ? เป็นจอมเวทด้วยสิ ฝึกเวทมนตร์หรือเปล่า?]

 

ความสนใจพุ่งพล่านออกมา ทำให้มีคำถามออกมาไม่หยุดไม่หย่อน

ส่วนชานอนก็ตอบคำถามให้โดยที่ไม่ได้แสดงความไม่พอใจออกมาแต่อย่างใด

 

[ออกจะต่างออกไปจากการฝึกเวทมนตร์ไปหน่อยน่ะน้า เห็นแบบนี้ฉันค่อนข้างมั่นใจในพลังของตัวเองเลยนะ]

[เห คุณชานอนเนี่ยหรือว่าเป็นจอมเวทชื่อดังเหรอ?]

[ไม่ใช่หรอก ยังไงดีนะ คนที่รู้จักฉันมีไม่ค่อยเยอะหรอก]

[? อืม งั้นเหรอ แล้วทำไมถึงออกเดินทางละ?]

[นั่นสินะ เพื่อศึกษาด้วยตัวเองละมั้ง? พอดีว่ามีเป้าหมายที่อยากทำให้ได้อยู่และเพื่อการนั้นเลยต้องออกไปหลาย ๆ ที่ พบคนหลาย ๆ แบบแล้วก็สนุกกับมันให้เต็มที่น่ะ]

[เอ ออกเดินทางเพื่อเป้าหมายเหรอ…ดีจังนะ!]

 

ไคล์ทำตาเป็นประกาย

การเดินทางเพื่อเป้าหมายบางอย่างช่างชวนให้โรแมนติกเหลือหลาย สำหรับไคล์ที่เติบโตในหมู่บ้านเล็ก ๆ แล้ว คนที่มีอิสระอย่างชานอนถือว่าเปล่งประกายอย่างมาก

จากนั้นทั้งสี่คนก็พูดคุยอย่างสนุกสนานพลางกินข้าวไปเรื่อย ๆ  

เวลาแห่งความสงบสุขผ่านไป หลังจากเริ่มกินข้าวเรียบร้อยแล้วคนแม่ก็เริ่มถามคำถามออกมา

 

[ชานอนจังเป็นอะไรมากไหมจ๊ะ บาดเจ็บหรือเปล่า? ถ้าจะเอายาก็บอกได้นะ]

[อะไรเหรอคะ?]

 

ชานอนเอียงคอสงสัย

 

[คือแบบนี้นะ เห็นว่านอนอยู่ข้าง ๆ แม่น้ำใช่ไหม เลยคิดว่าจะบาดเจ็บหรือเปล่าน่ะจ้ะ]

 

จริงด้วยสิ จะว่าไปแล้วก็จริง เห็นว่าชานอนนั้นโดดเด่นเกินไปจนลืมไปเลย

 

[อะอ๋อ! ไม่เป็นไรเลยค่ะ แค่นอนพักเฉย ๆ เอง]

[งั้นเหรอจ๊ะ? ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้ว แถวนั้นขึ้นชื่อว่าผีเยอะด้วยนี่นา? เห็นว่าติดอยู่ตรงใต้หน้าผา…แบบว่าน่ากลัวเนอะ]

 

คนแม่พูดแล้วก็ตัวสั่น

เมื่อได้ฟังดังนั้นชานอนก็โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วทำตาเป็นประกาย

 

[ใช่ ใช่แล้วละค่ะ! ฉันเองก็ได้ยินจากคุณปู่ตรงตีนเขาเหมือนกัน พอลองไปดูแล้วก็…เหมือนจะเป็นแค่เรื่องจกตานะคะ]

 

ชานอนถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง

แต่คนแม่นั้นทำสีหน้าตกตะลึงอยู่

 

[ความอยากรู้อยากเห็นสูงดีเนอะ…]

[แหม แต่ก็ไม่มีอะไรนี่นะคะ]

[แต่ระวังตัวหน่อยก็ดีนะจ๊ะ ยังเด็กอยู่แถมเป็นผู้หญิงด้วย]

 

เดี๋ยวนะ เดี๋ยวก่อน ไคล์เผลอนึกถึงช่วงเวลานั้นขึ้นมา

จริงอยู่ที่ชานอนนอนอยู่ตรงแม่น้ำจริง แต่น่าจะมีเรื่องมากกว่านั้นนี่ จริงด้วย ตอนนี้ชานอนน่ะ—

 

[เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ใช่ว่าคุณชานอนกำลังนอนอยู่แต่ตกลงมานี่นา…! ต่อหน้าผมเลย]

[เอ๊ะ?]

 

ทั้งสามคนมองกลับมาด้วยสายตาที่เหมือนจะบอกว่ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่?

 

[พูดเรื่องอะไรอยู่เหรอ?]

[ก็บอกว่า ที่คุณชานอนไม่บาดเจ็บเลยนี่มันแปลกมากเลยนะ!]

 

เพราะเห็นด้วยตัวเองเลยว่าชานอนนั้นตกลงมาจากหน้าผาลงตรงหน้าเขา ดังนั้นจึงมั่นใจว่าไม่ผิดพลาดแน่นอน

แต่คนพ่อและคนแม่กลับมองหน้ากันแล้วหัวเราะ

 

[ไคล์นี่ก็นะ ต่อให้เป็นจอมเวทที่เก่งขนาดไหนตกจากหน้าผาสูงขนาดนั้นก็ไม่ไหวหรอก ไม่เห็นบาดเจ็บตรงไหนด้วยนี่]

 

คนพ่อแอบมีน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกเช่นกัน

 

[ใช่แล้วละ จริง ๆ เลย ลูกพูดอะไรออกมาเนี่ย ดูความเป็นจริงบ้างสิ]

[ไม่นะ เดี๋ยวสิ…ตกหน้าผามาจริง ๆ ใช่ไหม!? คุณชานอน]

[ไม่นี่ ไม่ได้ตกนะ]

[เอ๊ะ เอ๋!?]

 

อยู่ดี ๆ ชานอนก็หักหลังกันเดี๋ยวนั้น ไคล์ทำได้แค่อ้าปากค้าง

 

[ไม่นะ ก็มัน…]

[พูดเรื่องอะไรอยู่กันเนี่ยเด็กคนนี้]

[คนที่กินเห็ดพิษเข้าไปคือลูกเองหรือเปล่าเนี่ย ไคล์]

 

ผู้ปกครองทั้งสองถอนหายใจด้วยความโมโห แล้วหัวเราะเบา ๆ  

 

[แต่ แต่ว่า…ผมเห็นด้วยตาตัวเองเลยนะ]

 

ยังไงนั่นก็ไม่ได้ฝันไปแน่อน! ตอนนั้นน่ะเห็นด้วยตาตัวเองจริง ๆ นะ

สาวสวยผมทองกำลังนอนจมกองเลือดอยู่บริเวณริมแม่น้ำ ไม่มีเหตุผลใดที่จะลืมภาพนั้นไปได้เลย

แต่ชานอนก็ยักไหล่ใส่

 

[ไคล์เอ๋ย ถ้าตกจากหน้าผาขนาดนั้นต่อให้เป็นจอมเวทก็ตายแน่นอนนะ]

[คุณชานอนก็พูดแบบนั้นเหมือนกันอีก!? มะ มันก็จริงที่ว่าปกติต้องเป็นแบบนั้น…แต่ก็ตกลงมาจริงนี่! แถมยังตัวเด้งไปเหมือนกับลูกบอลด้วย]

 

ไคล์พยายามทำมืออธิบายว่ากระเด็นเหมือนลูกบอลเป็นอย่างไร

 

[เป็นงั้นเหรอ?]

[ก็ใช่น่ะสิ! ภาพที่ไม่สมจริงแบบนั้นน่ะมัน…เอ๋ หรือเป็นผมเองที่แปลกกันเนี่ย…]

 

เริ่มกุมหัวด้วยความสับสน

ถ้าปฏิเสธกันขนาดนี้ก็เป็นไปได้ว่าภาพที่เห็นอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้

ความจริงแล้วช่วงเวลานั้นคอก็แห้งผากจากความร้อนด้วย…

อาจเป็นเพราะภาพหลอนจากหน้าร้อนหรือเพราะเห็ดพิษจริง ๆ ….

คนเราตกหน้าผาสูงขนาดนั้นไม่ได้ คิดว่าเป็นภาพลวงตาน่าจะยอมรับได้มากกว่า

ทันใดนั้นคนแม่ที่มองว่าการถกเถียงนี้คงไม่จบไม่สิ้นแน่ จึงได้เอ่ยปากเพื่อยุติเรื่อง

 

[ไม่เป็นไรนะ ไคล์ไม่ต้องดึงดันขนาดนั้นก็ได้ ที่คุณชานอนปลอดภัยก็ดีแล้วนี่นา เรื่องนี้สำคัญที่สุดถูกไหม?]

[ก็จริงอยู่หรอก…]

[ถ้างั้นอย่ารบกวนคุณชานอนเท่านี้ดีกว่านะ ไคล์เองก็คงเหนื่อยแย่เหมือนกัน ช่วงนี้พยายามมากเลยนี่นา วันนี้ก็ไปพักซะนะ]

 

คนแม่พูดด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

 

[ยังรับไม่ได้เท่าไหร่เลยนะ…!]

 

ระหว่างที่ไม่พอใจก็กัดเนื้อย่างเข้าไปในปาก

สุดท้ายแล้วเรื่องนี้ก็ไม่ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดอีก

จากนั้นก็มีเสียงพูดคุยเรื่องราวต่าง ๆ กับแขกที่ไม่ได้มีมานานในบ้านของไคล์ดังจนดึกจนดื่น