บทนำ

 

 

ณ ทางเดินขรุขระบนผู้เขา เด็กชายคนหนึ่งอายุประมาณสิบสองหรือสิบสามปีกำลังเดินเหงื่อรินไหลอยู่

 

[ร้อนจัง…]

 

เด็กหนุ่ม—ไคล์รู้สึกหงุดหงิดกับผมหน้าม้าที่ร่วงลงมา จึงปัดมันขึ้นไปพร้อมกับเช็ดเหงื่อของตน

ยามนี้หน้าร้อนมาเยือนเต็มตัวแล้ว

ขากำลังพยายามอย่างหนักเพื่อจะเดินต่อไปในขณะที่มีตระกร้าใบใหญ่โอนเอนอยู่บนหลัง

งานหลักของไคล์คือการเก็บผักที่กินได้บนภูเขา อาจจะยังไม่ได้รับงานที่ใช้แรงนักแต่อย่างน้อยก็ได้รับอนุญาตให้ขึ้นเขามาทำเช่นนี้ได้แล้ว

ตอนนี้อาจจะไม่กล่าวว่าร้อนออกมา แต่ความกระหายก็ยังมี ความรู้สึกของการไม่ได้รับน้ำเพียงพอทำให้เหมือนตัวเองกำลังจะวูบไป

 

[น้ำ…]

 

หยิบกระบอกน้ำขึ้นมาพลิกบนพลิกล่างก็แล้ว เขย่าก็แล้ว แต่ปริมาณน้ำที่ออกมาก็มีเพียงไม่กี่หยด

ไคล์ทำหน้าไม่พึงพอใจเป็นอย่างมาก จากนั้นจึงหันเหสายตาไปทางด้านซ้าย

บริเวณนั้นถ้าเดินไปไกลหน่อยจะเจอแม่น้ำไหลผ่าน ถ้าไปตามทางนี้ละก็จะต้องได้พบน้ำเย็นแสนชื่นใจเป็นแน่

ส่วนด้านขวานั้นมีหน้าผาสูงชันตั้งตระหง่าน ไม่พอยังมีแสงอาทิตย์ที่พร้อมจะแผดเผารออยู่ด้วย

จะอย่างไรก็ตามแต่วันนี้เป็นวันที่ค่อนข้างจะร้อนมาก

พลางกำลังคิดเรื่องราวต่าง ๆ จังหวะนั้นก็ได้แหงนมองบนท้องฟ้า ปรากฎเป็นพระอาทิตย์ดวงใหญ่ในสายตา

 

[…หืม?]

 

จังหวะนั้นก็มีภาพเงาของบางสิ่งบางอย่างกำลังร่วงหล่นลงมา

 

[หินร่วงหรือไงนะ…?]

 

ชั่วพริบตาที่คิดแบบนั้น ภาพก็เด่นชัดทันทีว่านั่นคือมนุษย์

เงาเล็ก ๆ ที่มองเห็นจากระยะไกลนั้นก็เริ่มเผยรูปร่างของมนุษย์อย่างชัดเจน

 

[เอ๊ะ เอ๋!? หรือว่านั่นมัน…คนนี่!?]

 

เพียงแต่ไม่ใช่เวลามาคิดแบบนั้น จำเป็นต้องเข้าช่วย

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เริ่มมองซ้ายมองขวาว่าทำอะไรได้บ้าง แต่ปรากฎว่าไม่มีเลย

ขณะที่ยังคงทำอะไรได้ไม่อยู่นั้น เงาที่ว่าก็ยังคงร่วงหล่นด้วยความเร็วคงตัวและกำลังจะกระแทกพื้น

จากนั้น—

 

[อันตราย! หลบไปเร็ว!]

[!? อุหวา!?]

 

ตู้ม! เสียงอันหนักอึ้งดังขึ้น คนคนนั้นกระแทกพื้นผิวจนได้

ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว ภาพต่อมาคือภาพที่คนคนนั้นก็เด้งขึ้นมาเหนือฝุ่นแล้วลงแม่น้ำไปทั้ง ๆ แบบนั้น

และด้วยความตกใจจึงล้มหงายตึงลงไป

 

[มะ เมื่อกี้…เตือนเรางั้นเหรอ…]

 

เพียงแต่ว่าถ้าหากคนกำลังตกลงมาจริงจะเอาเวลาตรงไหนไปคิดเตือนคนอื่นได้กัน หรือนี่อาจเป็นภาพลวงตาก็เป็นได้

พอวิสัยทัศน์จากฝุ่นชัดเจนขึ้นก็พบว่ามีรอยเลือดที่คนคนนั้นฝากเอาไว้อยู่ทำให้ชวนรู้สึกไม่ดี

มีคนตกลงมาจริง ๆ  

หลังจากยืนอึ้งกิมกี่อยู่หลายวินาที ก็นึกได้ถึงสิ่งที่ควรจะทำ

 

[ตะ ต้องรีบไปช่วย…]

 

ตกจากความสูงขนาดนั้นเรียกว่าไม่มีโอกาสที่จะรอดเลยก็จริง เพียงแต่ไม่สามารถจะอยู่เฉย ๆ ไม่ทำอะไรได้

อาจจะไร้ประโยชน์ก็ได้ แต่หากว่ามีความเป็นไปได้อยู่แม้เพียงเล็กน้อยก็อยากจะทำ

เมื่อคิดได้จึงรีบวิ่งไปทางแม่น้ำทันที

หายใจหอบอย่างหนักไปตามแม่น้ำ ปาดเหงื่อที่ไหลออกมาและยังคงวิ่งต่อไป

ด้านล่างที่แม่น้ำไหลนี้ อุณหภูมิคงต่ำและเย็นมากเป็นแน่

 

[คะ คิดว่าน่าจะกระเด็นมาอยู่แถว ๆ นี้นะ…]

 

พยายามลองรอบข้างเพื่อตามหาจุดที่ผิดปกติ

ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นคนกำลังล้มอยู่ด้านหน้า

 

[อาจจะเป็นคนนั้นก็ได้…!]

 

พอรีบวิ่งไปสิ่งแรกที่พบก็คือเด็กสาวผมสีทอง

สิ่งที่คาดว่าเป็นเสื้อโค้ทสีดำขาดวิ่นจนทำให้เห็นผิวขาว ๆ จากช่องว่างนั้นได้ ด้านข้างมีกระเป๋าใบใหญ่ตกอยู่ ของข้างในกระจัดกระจายไปทั่ว

นี่คือความเลวร้ายของการตกจากหน้าผานั่นเอง

 

[…]

 

ไคล์พูดอะไรไม่ออกและเริ่มหายใจแรง

เป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว เป็นเรื่องที่เข้าใจได้โดยง่าย  ตกจากที่สูงขนาดนั้น เด้งจากพื้นเหมือนเป็นลูกบอลขนาดนี้ ต่อให้ร่างกายแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่มีทางรอดไปได้

ณ ตรงนั้นมีรอยเลือดกองอยู่ ร่างกายของเด็กสาวยังคงไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีทางที่คนเราจะใช้ชีวิตได้หลังเสียเลือดขนาดนี้แน่นอน

แต่แล้วก็เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้น

ทั้งทีใส่กางเกงขาสั้นอยู่แท้ ๆ แต่บริเวณต้นขาขาว ๆ นั้นกลับไม่มีรอยบาดแผลอยู่เลย แน่นอนว่ามีรอยฝุ่นเกาะติดอยู่เพียงแต่ยืนยันไม่ได้เลยว่าเลือดออกจริงหรือไม่ อาจะเป็นเพราะเสื้อโค้ทที่ทำให้ส่วนล่างไม่บาดเจ็บก็เป็นได้

เพียงแต่เมื่อตรวจสอบส่วนอื่นด้วยตาดูแล้วก็ไม่สามารถจะยืนยันได้ว่าเคยมีรอยเลือดหรือบาดแผลมาก่อน เขารู้สึกว่ามันแปลกมากจึงหันกลับมาคิดกับตัวเอง

ขา แขน หน้าอก…มีรอยเปื้อนเปรอะอยู่ก็จริงแต่ไม่มีบาดแผลเลยแม้แต่จุดเดียว

นี่มันเรื่องอะไรกัน เขาอดกังวลไม่ได้

เมื่อไม่รู้จะอย่างไรต่อเขาจึงตั้งใจเพ่งสายตามองหน้าของเด็กสาวอย่างเต็มที่—และจังหวะนั้น

ดวงตาเบิกกว้างขึ้น ตาสีมรกตส่องสว่างประกาย และ

 

[อ๊า ปัดโธ่!!]

[ว๊าก!?]

 

เด็กสาวคนนั้นสะดุ้งลุกขึ้นมา

ไคล์เผลอตกใจจนส่งเสียงเงอะ ๆ งะ ๆ ออกมาแล้วล้มลงก้นจ้ำเบ้า

ตัวเองก็ไม่อาจะเชื่อใจสายตาตัวเองกับสิ่งที่อยู่ข้างหน้านี้ได้

เพราะว่าเมื่อไม่นานมานี้ เด็กสาวคนนี้ควรจะตายไปแล้วอย่างแน่นอน

หรือว่าเป็นเพราะไม่ได้วัดชีพจรอย่างจริงจังงั้นหรือ แต่ว่าการที่กระโดดโลดเต้นอย่างเริงร่าได้แบบนี้ก็ไม่ควรจะเกิดเช่นกัน

เพราะคนคนนี้เพิ่งจะจมกองเลือดจากการตกหน้าผาสูงมา นอกจากนี้เมื่อไคล์เงยหน้าขึ้นก็พบว่าเด็กสาวคนนั้นกำลังทำท่าทางหวาดกลัวอยู่

และนี่เป็นจังหวะแรกที่ได้เห็นหน้าชัด ๆ ของเด็กสาว ทำเอาเขาเผลอหยุดหายใจไปชั่วหนึ่ง

ผมสีทองอ่อน ดวงตาสีมรกตแสนงดงาม ผิวขาวบริสุทธ์และริมฝีปากอมชมพู

เป็นเด็กสาวผู้งดงามที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในหมู่บ้าน

ไคล์ตกใจถึงสองครั้งสองครา เด็กสาวคนนั้นยังคงอ้าปากอึ้งค้างไว้แบบนั้นอยู่

เด็กสาวคนนั้นไม่สนใจไคล์ที่กำลังตกใจและเกาหัวตัวเองหลายครั้งจากนั้นก็พองแก้ม

 

[เฮ้อ ไม่ได้ผลอีกแล้ว… คุณปู่คนนั้นหลอกกันสินะ? นี่มันหน้าผาธรรมด๊าธรรมดาเลยนี่นา]

 

เด็กสาวเตะก้อนหินด้วยความหงดหงิด จากนั้นก็เริ่มปัดฝุ่นที่ก้นของเธอ

 

[เอาเถอะ จริง ๆ ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะสูงแค่นี้แล้วจะได้ผลนี่นะ…]

 

หลังจากพูดแบบนั้น เด็กสาวก็ถอนหายใจด้วยความผิดหวังแล้วส่ายหน้า

เสียงที่ออกมานับว่าสบายดีอย่างเป็นอย่างมากเลย

 

[คือว่า..]

[หืม? เอ๋?]

 

ด้วยเสียงของไคล์ทำให้เด็กสาวสังเกตเห็นตัวเขาที่ล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่เสียที จากนั้นจึงก้มหัวลง

 

 

[เธอ ใครอะ?]

[เอ่อ คือว่า…]

 

นั่นมันคำพูดของทางนี้ต่างหาก อยากจะพูดเช่นนี้แต่ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ ต่อมาเด็กสาวก็หมอบลงกับพื้นแล้วเงยมามองหน้าของเขา

 

[คื-อว่า แบบว่า โดนลูกหลงหรือเปล่า?]

 

พอพูดแบบนั้นเด็กสาวก็เข้ามาจับหน้า แขนแล้วก็ท้อง

พอรู้สึกจักจี้ก็เผลอปิดตาอย่างไม่ตั้งใจ แต่แล้วก็โดนเอานิ้วกางให้ลืมขึ้นมาตาสบกัน

 

[ไม่มีอะไรผิดปกติ…เนอะ แล้วนี่มาช่วยเหรอ? ขอบคุณนะ]

[คือ ก็…ใช่ครับ]

[ฮ่าฮ่า กล้าหาญจังเนอะ]

 

หลังจากพูดจบเด็กสาวก็ขยี้หัวไคล์ไปมา

 

[ทะ ทำไมคุณถึงได้ตกลงมาจากผาแบบนั้น…เหรอครับ?]

[อ๋อ ทำให้ตกใจใช่ไหมเนี่ย? ขอโทษน้า คือแบบว่าเป็นความอยากรู้อยากเห็นอะไรแบบนั้นน่ะ]

[ค ความอยากรู้อยากเห็น…?]

 

พอได้ยินคำถามที่ถามด้วยสีหน้าประหลาดใจแล้ว เด็กสาวก็พยักหน้า

 

[ก็มีหลาย ๆ เรื่องน่ะน้า—อ๊ะ จริงด้วย เธอเป็นเด็กแถวนี้ใช่ไหม?]

 

พอได้ยินคำถามที่กระทันหันนั้นไคล์ก็เผลอพยักหน้าในทันที

ทันใดนั้นเด็กสาวก็ทำสีหน้าสดใสแล้วพุ่งเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของไคล์

 

[พอดีเลย! คือว่ายังไม่ได้หาที่พักสำหรับคืนนี้เลยน่ะ…ถ้าใจดีจะรบกวนขอไปค้างที่บ้านได้ไหมนะ?]

[เอ๊ะ…?]

 

ขอร้องนะ เด็กสาวพูดในขณะที่กำลังจับมืออยู่อย่างนั้นและมองตาเพื่อรอคำตอบ

ไคล์นั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังตามสถานการณ์ไม่ทันเลยสักนิดเดียว

แต่เขาก็ส่ายหัวปฏิเสธไปโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว