未練タラタラの元カノが集まったら/จุดเริ่มเรื่องราวคือเหล่าแฟนสาวที่ไม่ยอมตัดใจมารวมตัวกัน (LN) - ตอนที่ 15 คัมมิ่งเอ้าท์ 3

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนสุดสัปดาห์

และแล้วก็มาถึงวันไลฟ์สตรีมจริง

ทั้งสี่คนมารวมตัวกันที่ห้องมิยุตั้งแต่เที่ยงเพื่อทำการประชุม

ครั้งนี้การพูดคุยอิสระจะเป็นแค่เพียงหัวข้อเท่านั้น เพื่อไม่ให้เกิดการติดขัดระหว่างทางจึงต้องมีการกำหนดลำดับและกฎเกณฑ์ขึ้นมา

หลายวันที่ผ่านมานี้ฮิโรกิได้ทำการศึกษาเรื่องการตั้งชื่อวิดีโอควรตั้งอย่างไร อีกทั้งยังตรวจสอบอัลกอรึทึมในหน้าเว็บไซต์ แต่ยิ่งศึกษามากเท่าไรก็ยิ่งสัมผัสได้ว่าสิ่งเหล่านี้ต้องอาศัยสัญชาตญาณอยู่พอตัว

มิยุเคยบอกเอาไว้ว่าของเหล่านี้ต้องอาศัยความคุ้นชินมากกว่าการศึกษา หากพลั้งพลาดขึ้นมาก็แค่ลองใหม่ก็เพียงพอ แต่ในสถานะที่ฮิโรกิเป็นผู้จัดการแล้ว เขาอยากให้ทั้งสามคนได้รับประสบการณ์ที่เรียกว่าความสำเร็จ

แรกเริ่มเดิมทีหากฮิโรกิไม่มาบ่นกิจกรรมไลฟ์สตรีมของทั้งสามคน ถ้าไม่มายุ่งเกี่ยวกับพวกเธอ อย่างน้อยก็คงไม่เกิดปัญหาอย่างนี้

เพียงแต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ต้องแก้ให้ได้ดีที่สุด ต้องให้ผลลัพธ์ผลิดอกออกผล ถึงแม้ว่า ตัวเองจะไม่ใช่อะไรนอกจากภาระเลยก็ตาม———ฮิโรกิคิดอย่างนั้น

ทั้งหมดเพียงเท่านั้น ฮิโรกิรู้สึกว่าเขาจำต้องรับผิดชอบ

ตอนที่เดตจำลองกับมิยุ ฮิโรกิคิดว่าควรจะรู้สึกตัวว่าถูกแอบถ่าย เขาควรจะมีบทบาทหน้าที่ในการสอดส่องรอบข้าง เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวจริงถูกเปิดเผย———ด้วยเหตุนี้ฮิโรกิจึงรู้สึกว่าต้องมาเข้าร่วมกับไลฟ์สตรีมครั้งนี้ด้วย

ดังนั้น

 

(ถ้าครั้งนี้ยังไม่ได้ผล ฉันจะถอนตัวออกมาเอง แน่นอนว่าจะไม่พูดอะไรสักคำเดียว)

 

เมื่อเตรียมใจไว้อย่างนั้นแล้ว ฮิโรกิจึงเข้าเผชิญหน้ากับวันไลฟ์สตรีมจริง

 

[ฮิโรกิ ขยับไอนั่นให้หน่อยได้ไหม?]

 

มิยุที่ต้องการจะขยับอุปกรณ์ให้แสงขนาดใหญ่ส่งเสียงเรียก

 

[อา ได้เลย———เอาละ หนึ่งสอง]

 

จังหวะที่ยกขึ้นมาพร้อมกัน มิยุพูดขึ้น

 

[เมื่อกี้ คิดอะไรอยู่ใช่ไหม]

[เอ๊ะ!?]

 

ด้วยความตกใจทำให้ฮิโรกิเกิดเสียสมดุล แต่ยังยื้อเอาไว้ได้อยู่ หากแต่อุปกรณ์ให้แสงสว่างจวนจะหลุดมือแล้ว

 

[อันตรายนะยะ ตั้งใจหน่อยสิ]

[กะ ก็มิยุพูดอะไรแปลก ๆ ออกมาไม่ใช่หรือไง]

[พูดเรื่องจริงนี่ ฮิโรกิน่ะเวลาอยู่ในห้วงคิดทีไรชอบขมวดคิ้วทุกที——เอ้า ฮึบ]

 

หลังจากวางอุปกรณ์ให้แสงเรียบร้อย มิยุก็นั่งลงทันทีและเริ่มเล่นสมาร์ทโฟน

 

[ฉันเนี่ย เวลาคิดอยู่จะขมวดคิ้วเหรอ?]

[ไม่สังเกตเลยเหรอ? ถามสองคนนั้นดูสิ]

 

เมื่อถูกล่าวถึง คานอนกับจินัตสึที่กำลังดูแท็บเล็ตก็หันมองขึ้นมา จากนั้นทั้งสองจึงพยักหน้าพร้อมกัน

 

[จริงดิ…มีท่าทางแบบนั้นด้วย ทำไมถึงเพิ่งมาบอกกันเนี่ย]

[ถ้าบอกไปก็หาท่าที่เข้าใจง่าย ๆ ดูไม่ได้สิ]

[งั้น อยู่ ๆ มาบอกเอาป่านนี้กัน?]

[ไม่รู้สิ คงเพราะไม่ใช่แฟนแล้วมั้ง?]

[จะอะไรยังไงแน่ก็บอกมาเถอะ]

 

คานอนกับมิยุแอบลอบสังเกตการณ์อยู่ เหมือนกำลังสนใจกับเนื้อหาที่กำลังคุย

 

[ทั้งสองคน ท่ามีลักษณะอะไรที่พูดไม่ได้อยู่ละก็ช่วยบอกทีนะ จะได้แก้]

[อ๊ะ คลิปของช่องนี้ ดังไปทั่วเลยนะคะ]

[อันนั้นฉันก็เห็นเหมือนกัน— สนุกสุด ๆ เลยแหละ—]

[อย่าทำเมินกันต่อหน้าขนาดนั้นสิ เจ็บเป็นนะ…]

 

ไม่ไหว ๆ ฮิโรกิพูดพลางยักไหล่

ทั้งสามคนแม้จะดูสงบใจดีอยู่ก็จริง หากแต่แม้เพียงเล็กน้อยก็มองเห็นถึงความประหม่ากับการไลฟ์สตรีมวันนี้เช่นกัน

ครั้งก่อนแม้จะเกิดปัญหาขึ้นมาจริง แต่ก็ผิดกันกับครั้งนี้ เพราะมีรูปถูกอัปโหลดจริงซึ่งกล่าวได้ว่าเป็นปัจจัยใหญ่ที่ทำให้กลายเป็นเรื่องอื้อฉาว

อย่างไรก็ตาม เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้มีความผิดจริง ตามหลักการแล้วจึงไม่จำเป็นต้องกล่าวขอโทษแต่อย่างใด

แต่ในตอนนี้จำเป็นต้องฝากให้ผู้เกี่ยวข้องอย่างมิยุเป็นคนจัดการไปก่อน

ไลฟ์สตรีมครั้งนี้ยังคงใช้เวลาเดิม จะเริ่มต้นขึ้นที่เวลาหนึ่งทุ่ม

ไม่อาจทราบได้ว่าการปรับแต่งครั้งสุดท้ายเป็นได้ด้วยดีหรือไม่ แต่ว่าตอนนี้ทุกคนก็ใช้เวลากันอย่างเต็มที่ก่อนที่จะถึงเวลาเริ่ม

 

หกโมงครึ่ง

ครึ่งชั่วโมงก่อนเวลาไลฟ์สตรีม ในที่สุด (MICHIKA) ทั้งสามคนได้ทำการสวมชุดคอสเพลย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ชุดสไตล์ทหารที่ผสมกันระหว่างสีดำและน้ำเงินเข้ม ครึ่งบนสวมเสื้อชั้นนอกสไตล์นโปเลียน ส่วนด้านล่างมิยุกับคานอนใส่กระโปรง มีเพียงจินัตสึคนเดียวที่ใส่กางเกงขาสั้น สวมหมวกทหารที่แนวเดียวกันไว้บนหัว ดูเหมือนว่าจะซื้อมาจากร้านเฉพาะทางเพื่อขยายขอบเขตของที่หาได้ บริเวณหน้าอกมีลายหัวใจปักอยู่เพื่อไม่ให้ดูแข็งกระด้างมากจนเกินไป เป็นการออกแบบที่ส่งให้ดูเท่และน่ารักในเวลาเดียวกัน กล่าวได้ว่าเหมาะกับทั้งสามคนเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากว่าสถานที่คือห้องของหญิงสาวมัธยมปลาย จึงมองได้ว่าผิดที่ผิดทางไปสักหน่อย

 

[จะว่าไป สรุปแล้วทำไมถึงต้องมาลงเอยที่คอสเพลย์กันเหรอคะ?]

 

ก่อนที่จะเริ่ม คานอนเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

 

[แน่นอนสิ ก็เพื่อให้ทั้งพวกเราแล้วก็คนดูได้มีความสุขกันทั้งสองฝ่ายไง]

 

ตรงหน้าของมิยุที่กำลังทำท่าราวกับมีชัยพร้อมพูดไปด้วย ทั้งคานอนและจินัตสึอึ้งไปตาม ๆ กัน

 

[เอ๋ ? ไม่ใช่งั้นเหรอ? ฉันเนี่ย ค่อนข้างตื่นเต้นเลยนะ]

[มิยุเป็นพวกใส่ใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกมานานแล้วนี่นะ]

 

ฮิโรกิพูดอย่างประหลาดใจ มิยุกับจินัตสึถึงรู้สึกตัว

 

[คะ คือ ก็จริงนะคะที่ว่าตื่นเต้นขึ้นมาน่ะค่ะ จะว่ายังไงดี รู้สึกเหมือนได้สวมเกราะเลยค่ะ]

[พอพูดแบบนั้นแล้วก็จริงเนอะ ฉันเองก็เวลาไปถ่ายแบบได้ใส่ชุดหลายอย่างก็จริง แต่เพิ่งเคยได้ใส่ชุดที่โดดเด่นแถมยังทำมือด้วยเป็นครั้งแรกเลยละ]

[ทั้งสองคนเนี่ย มีความประทับใจต่างกันจังน้า~ อีกอย่างฮิโรกิ ได้เวลาลงไปแล้วมั้ง?]

[ครับ ๆ ออกไปแล้วครับ]

[อ๊ะ รอเดี๋ยว—— ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มาล้อมวงกันเถอะ]

[แบบนั้นทำให้รู้สึกว่าจะมีอะไรให้ท้าทายจริง ๆ เลยค่ะ …แหม แต่หนูก็ไม่ได้เกลียดอะไรแบบนั้นหรอกนะคะ]

[อะฮ่าฮ่า มาทำกันสักครั้งเถอะเนอะ]

 

ทั้งสามคนยื่นมือออกมาเป็นวงกลม หันมามองทางฮิโรกิ

 

[[[เร็วเข้าสิ]]]

[เอ๊ะ ฉันด้วย?]

 

ฮิโรกิรู้สึกประหลาดใจ ทั้งสามคนพยักหน้าให้

ไม่มีเหตุผลใดต้องปฎิเสธ ฮิโรกิจึงค่อย ๆ ยื่นมือเข้าไปวางในวง

 

[งั้นฉันเป็นคนพูดนะ เป็นหัวหน้านี่นา]

[ตั้งกันไว้แบบนั้นนี่เนอะ~]

[หนูเองก็ลืมไปหมดแล้วค่ะ]

[โหดร้าย อย่าลืมสิ]

[[[[อะฮ่าฮ่าฮ่า!]]]]

 

ทั้งสี่คนหัวเราะกันยกใหญ่ มิยุเอ่ยอออกมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

 

[ถ้างั้น วันนี้ทุกคนมาไลฟ์ให้สนุกกันเถอะ! สู้ตาย~ ———]

[[[[ลุ—ย!]]]]

 

หลังตะโกนกันด้วยใจจัดเต็มแล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

จากนั้นฮิโรกิก็ออกจากห้องด้วยความเสียดาย

เมื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่น เปิดแล็ปทอปที่เตรียมมาเปิดหน้าจอเว็บไซต์วิดีโอ

ผู้ชมคนอื่นเริ่มมารอไลฟ์สตรีมเปิดในเวลาเดียวกัน

หลังจากนั้นไม่นาน หน้าจอก็สลับไป

เมื่อปรากฏภาพ (MICHIKA) ทั้งสามคนอยู่ในชุดคอสเพลย์แนวทหารขึ้น ช่องคอมเมนต์เริ่มไหลมากขึ้นเมื่อทั้งสามคนตั้งท่าที่ตัวเองคิดว่าดูดีออกมา โดยเป็นไปทิศทางว่า <เครื่องแบบ!>　<สามคนพร้อมหน้าเชียว>　<เท่จาง~>　<โพสต์ท่าเฉิ่มไปแล้ว(ขำ)> และอื่น ๆ โดยมีการตอบสนองแตกตางกันไป

และเมื่อทั้งสามคนทำท่าทำทางจบแล้ว

 

「「「ดีค่า～ เรา (MICHIKA) เอง —ค่ ะ！　สวัสดีตอนเย็นนะ～！」」」

 

การทักทายด้วยร้อยยิ้มตามปกติจึงเริ่มขึ้น ราวกับว่าบรรยากาศที่ผ่านมากลับมาเป็นดังเดิมในครั้งเดียว

การพูดคุยเริ่มจากมิยุที่อยู่ตรงกลาง

 

「อย่างที่ว่าวันนี้เป็นไลฟ์สดนะ ทั้งสองคนชินกันหรือยัง？」

「ไม่เลยค่ะ ยังประหม่าตั้งแต่เริ่มเหมือนเดิมเลย」

「ฉันด้วย แบบว่าหัวมันขาว～จั๊วะไปเลยแหละ」

「เอ๊ะ แต่ดูไม่ออกเลยนะว่าจินัตเตะประหม่าด้วยน่ะ」

「ประหม่าสิประหม่า เหงื่อเต็มมือแล้วเนี่ย」

「รุ่นพี่จิ อย่าพูดอะไรแปลก ๆ ออกมาสิคะ」

「อะฮะฮะ โทษทีจ้า」

「ทั้งสองคนเนี่ย ดูสบาย ๆ กว่าที่คิดนะ สบายใจจัง ———ทีนี้ วันนี้จะเป็นฟรีทอล์คกันนะ～ ก่อนหน้านั้นต้องนี่ ชุดนี้นั่นเอง！」

 

หลังจากมิยุเอ่ยเช่นนั้น ทั้งสามคนจึงทำท่าทำทางอีกครั้งหนึ่ง เป็นไปตามที่วางกันไว้ คอนเมนต์เริ่มไหลขึ้นอีกครั้ง

 

「น่ารักจังนะคะ！」

「ยอดเลยเนอะ～ ฉันน่ะตกใจมากเลยนะ！ราคาเท่านี้แถมยังคุณภาพขนาดนี้ด้วย」

「ก็นะ มีของที่เตรียมไว้อยู่แล้วด้วยนี่นา」

「แต่ก็น่ารักจริง ๆ นะคะ～」

「ที่คาโนนนพูดเนี่ย อย่างกับกำลังอวยตัวเองอยู่เลยน้า～」

「ไม่ใช่แล้วค่ะ ชุดค่ะ ชุด！」

「ฉันเองก็คิดแบบนั้นนะ—」

「รุ่นพี่จิด้วยเหรอคะ! ไม่เลยค่ะ ไม่ได้คิดแบบนั้นเลย」

「อ๊ะ เหมือนจะอยากให้ยืนน่ะ แถมยังมี <หันมาที～> ด้วยนะ」

「งั้น มาทำตามคำขอกันเถอะ～！」

 

ทั้งสามคนลุกขึ้นยืน จากนั้นก็หมุนตัวช้า ๆ หนึ่งครั้ง คอมเมนต์ถัดมาคือ <น่าร๊ากกก！> <เลอค่า> <ดีจังที่มาดูไลฟ์> และอื่น ๆ ในทำนองเดียวกัน และมีท่าทางตื่นเต้นกันใหญ่

จากเหตุสุดวิสัยจากขนาดของห้อง ทำให้ใบหน้าของทั้งสามถูกตัดขอบไปบ้าง แต่ฮิโรกิทำการส่งข้อความไปหาในเรื่องที่ตนกังวลกว่า

ทันใดนั้นมิยุก็ทำการตรวจสอบข้อความจากสมาร์ทโฟน และกระซิบบางอย่างกับมิยุ

สาเหตุก็คือ ลักษณะกระโปรงของมิยุกับคานอนนั้นสั้น จึงมีโอกาสที่จะมองเห็นข้างใต้ได้ นั่นคือข้อความที่ฮิโรกิส่งไปหา

ดังนั้นทั้งสองคนจึงระมัดระวังตัวตอนลงนั่ง ฮิโรกิกินึกโล่งใจ ไม่สามารถจะให้เหตุการณ์แบบเดียวกันกับตอนท่าโพสต์ตัวไอขึ้นกลางไลฟ์สตรีมเช่นนี้

 

「เอาละ การแนะนำชุดของพวกเราก็จบเพียงเท่านี้ ได้เวลาเข้าสู่ช่วงคุยกันแล้วนะ」

 

มิยุทำการเปลี่ยนหัวข้อ จุดนั้นคานอนกับจินัตสึจึงหรี่ตามองมิยุ ซึ่งเป็นการกระทำที่มีความหมายอย่างชัดเจน

จากนั้นมิยุที่รู้สึกตัวก็หันมาแล้วยิ้มให้แล้วพูดว่า 「ก่อนอื่นอยากจะคุยเรื่องบางอย่างกันน่ะนะ～」 ความจริงแล้วเมื่อมาถึงจุด ๆ นี้ยังถือว่าเป็นไปตามแผนที่วางไว้อยู่

มิยุกระแอมเบา ๆ ทั้ง ๆ อย่างนั้น

 

「จริง ๆ แล้วมีเรื่องนึงที่กำลังมีประเด็นกันอยู่ อีกทั้งยังมีเรื่องที่เกี่ยวพันกับคนอื่นด้วย ดังนั้นคงจะไม่สามารถบอกถึงความสัมพันธ์กันให้ชัดเจนได้ค่ะ แต่มีความสิ่งนึงที่พูดได้อยู่———」

 

ฮ้า หลังจากมิยุถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วจึงพูด

 

「———ตอนนี้ฉัน ยังโสดอยู่ค่ะ!」

 

สารภาพออกมาด้วยสีหน้ามั่นใจ

เป็นที่น่าเหนือความคาดหมาย มิยุประกาศว่าตัวเองโสด———ประกาศว่าตัวเองยังไม่มีแฟนสู่สาธารณะเป็นครั้งแรก

อย่างไรก็ตามคอมเมนต์ถูกเขียนเอาไว้ว่า <รู้อยู่แล้วละ> <ป่านนี้แล้วก็ยังไม่มูฟออนเนอะ—> <ถ้าไม่เป็นงั้นสิจะแปลกใจ> <หน้าที่ตัวแสบ> และอื่น ๆ แน่นอนว่าแทบไม่มีใครแปลกใจเลย

ทันใดนั้น ณ ตรงนั้น คานอนเผยรอยยิ้มออกมาและยกมือ

 

「หนูเองก็ไม่มีแฟนเหมือนกันค่ะ โสดนะคะรุ่นพี่!」

「ถ้าจะฉวยโอกาสเรียกรุ่นพี่ขึ้นมาอย่างนี้ คงอยู่ด้วยกันลำบากนะ」

「ฉันเองก็แหม โนคอมเมนต์แล้วกัน」

「แล้วทำไมจินัตเตะต้องทำลึกลับแบบนั้นด้วยเล่า!? จินัตเตะก็โสดเหมือนกันนี่!?」

「แหม ก็จริงเนอะ」

「ดูสิคะรุ่นพี่มิว ทอล์คของพวกเราถูกเรียกว่า <เครื่องดับเพลิง> ด้วยค่ะ แถมยังบอกให้สนิทกันด้วยนะคะ」

「อย่าเลือกคอมเมนต์แปลก ๆ ออกมาสิ———จะว่าไป <หน้าที่ตัวแสบ> คืออะไรน่ะ ฉันน่ะรับหน้าที่เป็นหัวหน้านะ！」

「ของหนูเองยังเป็น <หน้าที่ตัวร้าย> เลยนะคะ! ทั้งที่ไม่ใช่แท้ ๆ 」

「ส่วนฉันรับหน้าที่เป็นตัวร่าเริงละเนอะ~」

「ไม่หรอก จินัตเตะน่ะถูกบอกว่าเป็น <หน้าที่ใหญ่เบิ้ม> นะ…」

「ก็จริงที่ว่าใหญ่ที่สุดในหมู่เราละเนอะ～？」

「แล้วทำไมพอพูดแล้วหันมามองทางหนูละคะ! ถึงจะเป็นคนรุ่นเดียวกันก็ถือว่าคุกคามทางเพศนะคะ แบบนี้เนี่ย!」

 

ต้อขอบคุณบทสนทนาที่ร่าเริงนี้ จึงทำให้กลายเป็นถังดับเพลิงดังที่คอมเมนต์บอก

เรื่องการประกาศว่ามิยุเป็นโสดในไลฟ์สตรีมนั้นถูกบอกล่วงหน้าเอาไว้แล้ว แต่เหมือนคานอนกับจินัตสึจะใช้โอกาสนั้นเข้าร่วมด้วย

อย่างไรก็ตาม ทั้งสามคนตอนนี้ได้ประกาศว่า 「ไม่มีแฟน」 ออกสู่สาธารณะชนไปแล้ว หากจะใช้งานเรื่องที่ยังตัดใจไม่ได้นั้น การประกาศตัวว่าโสดถือว่าได้สร้างความประทับใจอันดี เรียกได้ว่าเป็นถังดับเพลิงอย่างแท้จริง

ไม่นึกเลยว่าจะเตรียมการมาดีขนาดนี้ ตอนที่ได้ฟังแผนสุดเจ้าเล่ห์นี้ ฮิโรกิจึงนึกกลัวพวกเธอขึ้นมาอีกครั้ง

แปะ มิยุปรบมือหนึ่งครั้งและพูดด้วยท่าทางยินดี

 

「แล้วทีนี้นะ คิดว่าจะเลือกคอมเมนต์ขึ้นมาอ่านสักพัก～นึงน่ะ ทั้งสองคนโอเคไหม?」

「ค่ะ จะตอบเท่าที่ตอบได้นะคะ」

「ฉันเองก็พร้อม～จ้า」

 

ด้วยเหตุนี้ การเลือกตอบคอมเมนต์จึงเริ่มขึ้นไปตามแผน

ขณะที่คอมเมนต์ปรากฏขึ้นมาเป็นจำนวนมากในเวลาเดียวกัน จินัตสึพูดขึ้นมาอย่างยินดี

 

「โอ๊ะ เจออันที่น่าสนใจด้วย <ช่วยทำอะไรสักอยากให้ดูน่ารักทีเถอะ!> น่ะ เอาไงดี?」

「เอาไงดีที่ว่าเนี่ย คืองี้นะ…อย่าเลือกที่มันยาก ๆ มาสิ ———งั้นคำสั่งหัวหน้า ทั้งสองคนสารภาพรักออกมาทีซิ」

「「ไม่ไหวหรอกมั้ง!?」」

 

ทั้งคานอนกับจินัตสึงุนงนกับเรื่องยากที่มากระทันหัน

ส่วนคอมเมนต์ก็ <รออยู่เลย!> <สมกับเป็นหัวหน้า เข้าใจเราดีเลยนี่> <ขอแบบน่ารัก ๆ เลยนะ> ด้วยความตื่นเต้นกันใหญ่

ในมุมตอบคำถามนี้ มีหมายเหตุที่ว่า 「ตามความเหมาะสม」 เขียนไว้อยู่บนสคริปต์

ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทำแต่อย่างใด…

 

「งั้น งั้นฉันเริ่มก่อน」

 

ในฐานะที่เป็นผู้เลือกคอมเมนต์นี้มา จินัตสึยกมือขึ้น

จากนั้นจึงขยับเข้าไปใกล้ ๆ กับกล้อง จินัตสึทำสีหน้าจริงจึง

 

「——มาอยู่กับฉันไหมละจ๊ะ ลูกแมวน้อย?」

「「ว๊า—ย」」

 

ทันใดนั้น ด้านมิยุกับคานอนจึงแสดงปฏิกิริยาตอบสนองอย่างเขินอาย การสารภาพรัก(?)รวมเข้ากับชุดคอสเพลย์แนวทหารแล้ว คงกลายเป็นสาวหล่อแต่งหนุ่มกระมัง

อย่างน้อย ก็กล่าวได้ว่าแตกต่างจากที่ฮิโรกิจินตนาการเอาไว้มาก ส่วนทางช่องคอมเมนต์มองเป็นเรื่องตลกเสียมากกว่า

ต่อไปเป็นคราวของคานอนแล้ว แต่คานอนกลับกล่าวออกมาอย่างสิ้นหวังเสียก่อน

 

「คือว่า ให้มีรสชาติแปลกใหม่หน่อยคงจะได้สินะคะ」

「แต่ว่า ไม่ใช่ว่าคาโนนนจะทำแนว ๆ ราชวงศ์หน่อยงั้นเหรอ—?」

「ฉันเองก็อยากเห็นนะนั่น—น่ะ」

「หยุดก่อนเลยค่ะ อย่ามาเพิ่มความยากเอาเองนะคะ!」

「「ตื่นเต้นจัง」」

 

ดูเหมือนว่า 「ความตื่นเต้น」 ของทั้งสองคนกับคอมเมนต์จะตรงกัน คานอนขยับหน้าเข้าไปใกล้ ๆ กับกล้อง

 

「ถะ ถ้างั้น จะทำเหมือนที่รุ่นพี่มิวทำประจำนะคะ」

「เอ๊ะ?」

「——ช่วยไม่ได้ จะคอยอยู่ข้าง ๆ เองละกัน! ขอบคุณซะด้วยนะ!」

 

ระหว่างที่พองตัวอยู่ คานอนก็๋ได้ทำการสารภาพรักด้วยรสชาติ 「ซึนเดเระ」 ออกมาอย่างดงาม หลังจากนั้นก็พลันหน้าแดงและทำสัญลักษณ์ V ขึ้นมา

 

「เดี๋ยว ไม่พูดอะไรแบบนั้นหรอกนะ!? ฉันไปทำตัวซึนตั้งเมื่อไหร่กัน!」

「ไม่รู้สินะคะ สำหรับหนูเนี่ยคิดว่าเป็นภาพลักษณ์ของรุ่นพี่มิวเลยค่ะ」

「รุ่นน้องคนนี้ แสบจริงเชียว」

「แต่ก็นะ คาโนนนก็ดูท่าทางอายเอาเรื่องนี่นะ?」

「ยะ อย่าพูดสิคะ——ต่อไป ตารุ่นพี่มิวแล้วค่ะ」

「อ๊ะ— ก็คงต้องงั้นเนอะ」

 

อย่างที่คิดกันว่าคงไม่สามารถต้านทานต่อกระแสนี้ได้ มิยุจึงไม่มีท่าทีแปลกใจ

มิยุขยับเข้าไปข้างหน้ากล้อง กล่าวว่า 「ไปละนะ」 ด้วยอาการกระสับกระส่าย

 

「ถ้าอยากจะอยู่กับฉันขนาดนั้นละก็…แหม ได้อยู่หรอกนะ…」

 

มิยุพูดออกมาแล้วหน้าแดงอย่างเขินอาย แม้แต่ทางฝั่งที่ดูอยู่ก็เกิดเขินตามไปด้วย

แม้จะไม่ได้พูดออกมาต่อหน้า แต่ก็ส่งผลใหญ่หลวงกับฮิโรกิ

อาจเป็นเพราะท่าทางเขินอายของมิยุนั้นดีงามอย่างมาก คอมเมนต์จึงตื่นเต้นกันเป็นแถบ

 

「「ว้าว～」」

「รีแอคชั่นนั่นมันอะไรน่ะ… ดูน่าอายกว่าเดิมอีก」

「ภาพลักษณ์ของรุ่นพี่มิวเปลี่ยนไปแล้วค่ะ ขี้อายอย่างคาดไม่ถึงเลยนะคะ」

「หงุดหงิดจริง…」

「หวา กลัวแล้～ว」

「แต่ว่าเมื่อกี้นี้ ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังใจเต้นเลยน้า～」

「ก็แหม คิดอยู่แล้วแหละว่าของแบบนี้มันน่าอาย」

「「ว้าว～」」

「ก็ถามอยู่ไงว่ารีแอคชั่นนั่นมันอะไร! ก็บอกอยู่ว่ามันน่าอาย!」

 

จากนั้น ช่วงเวลาที่ทั้งฮิโรกิและคนดูใจเต้นไปพร้อมกันก็ได้จบลง ต่อไปได้เวลาที่ทั้งสามคนจะเริ่มตอบคอมเมนต์แล้ว

เกินคาดที่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องกิจวัตรประจำวัน หรือเนื้อหาที่เป็นคำขออยู่มากมาย ทำให้มุมตอบคำถามดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

จนกระทั่งคำถามที่คานอนเลือกขึ้นมา ทำให้บรรยากาศหนักขึ้นเล็กน้อย

 

<เรื่องที่คาโนนนยังมูฟออนไม่ได้อันนี้พอจะอยู่แล้วครับ ขอถามกันตรง ๆ ว่าทั้งสองคนที่เหลือคิดอยากจะกลับไปคืนดีกับคุณแฟนเก่าบ้างไหมครับ? สงสัยมาก ๆ เลย>

 

「——ประมาณนี้นะคะ หนูเองก็สงสัยเหมือนกัน」

 

(คานอนจัง จงใจเลือกมาทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วสินะนั่น…)

 

ฮิโรกิกำลังตกใจ ส่วนอีกสองคนที่ถูกเอ่ยถึง——มิยุกับจินัตสึกำลังแก้มกระตุกอยู่

จุดนั้นคานอนจึงดำเนินรายการต่อ

 

「งั้นก็ก่อนอื่น รุ่นพี่จิคิดยังไงบ้างคะ? เรื่องที่ว่ากลับไปคืนดีเนี่ย มีความรู้สึกแบบนั้นหรือเปล่า?」

 

ทันใดนั้น จินัตสึก็ยิ้มอย่างเขิน ๆ แล้วพูด

 

「ฉันก็นั่นไง ถ้าให้พูดก็เป็นรักที่จบไปแล้วน่ะนะ เป็นความทรงจำที่แสนดีเลย～น่ะ แบบว่าบางครั้งบางทีก็จะนึกถึงมันขึ้นมาบ้าง ตอนนี้คิดแบบนั้นนะ」

 

จินัตสึพูดพร้อมทอดมองไปยังที่ไกลแสนไกล ทำให้บรรยากาศในห้องเริ่มจริงจังขึ้นมา

 

「เอ ผู้ใหญ่ดีจังนะคะ…」

「คิดว่าเป็นนักเรียนรุ่นเดียวกันจริง ๆ เลยนะเนี่ย」

「เดี๋ยวซี่～ อย่างกับว่าฉันหน้าแก่เลยอะ?」

「「ไม่หรอก ไม่หรอก」」

 

คอมเมนต์จะเป็นว่า <ผู้ใหญ่ดีแท้> <ไม่ได้มีหน้าที่เป็นตัวร่าเริงแต่เป็นจริงมากกว่ามั้ง> <จะจำไปใช้> <รู้สึกเหมือนเป็นผู้ชนะเลยนะนั่น> และอื่น ๆ บางคนอาจจะหยาบคายไปบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วมีการเห็นใจและเห็นด้วยเสียมากกว่า

เมื่อเห็นคอมเมนต์ดังนั้น จินัตสึจึงลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

 

「ตัวฉันน่ะนะ ค่อนข้างต้องพยายามมากกว่าคนอื่นเขาน่ะ จะแสดงความเป็นตัวเองได้มันต้องใช้ความกล้าใช่ไหมละ? เพราะฉันนั้นถึงได้พยายามทำเป็นเก่ง แต่เขาน่ะ มองเห็นทะลุปรุโปร่งเลย ตอนที่รู้ตัวน่ะนะ อายจนแทบแทรกแผ่นดินเลยละ …อ๊ะ ขอโทษนะ เผลอพูดมากไปแล้ว」

 

(ถึงจะรวมจุดนั้นเข้าไปด้วย ฉันก็ชอบนะ…เดี๋ยว นี่คือยังตัดใจไม่ได้เองเนี่ย?)

 

เวลานี้ อาจะเป็นช่วงเวลาที่ฮิโรกิสัมผัสได้ถึงมันก็เป็นได้ เป็นครั้งแรกที่ได้สังเกตถึงความรู้สึกของตัวเอง

แม้แต่ตัวฮิโรกิเองยังแปลกใจ อาจเป็นเพราะจินัตสึเป็นรักครั้งล่าสุดก็เป็นได้

 

「เข้าใจแล้วค่ะ คนคนนั้นเนี่ย ปกติแล้วดูเป็นคนแข็งกระด้าง แต่ก็ตั้งใจเฝ้ามองเราอยู่เสมอสินะคะ แล้วก็ในเวลาสำคัญก็ยังดูแลเราอยู่เสมอด้วย」

 

เมื่อได้เห็นคานอนพูดด้วยน้ำเสียงเหงาหงอยเล็กน้อยแล้ว ฮิโรกิหัวใจสั่นไหว

 

(ไม่ใช่หรอก ฉันน่ะ อยากจะเป็นพลังให้เธอมากกว่านี้นะ…แต่ว่า ก็ไร้พลังอย่างแท้จริงเลย)

 

ควรจะบอกความรู้สึกของตัวเองให้พวกเธอฟังตอนที่จะเลิกกันแท้ ๆ ตอนนี้ฮิโรกิได้แต่คิดว่าเขาหันหน้าหนีจากความเป็นจริง

เหตุผลก็คือ ในตอนนี้ ความรู้สึกเสียใจมันจุกแน่นอยู่ในอกเต็มไปหมด

ราวกับจะเปลี่ยนอารมณ์ จินัตสึพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

 

「คือ ขอโทษด้วยนะ เพราะฉันถึงได้เกิดบรรยากาศหนัก ๆ ขึ้นแบบนี้ ต้องขอบคุณที่เลิกกันไปนะ ถึงได้มาไลฟ์ร่วมกันกับสมาชิกแฟนเก่าทั้งสองคนอย่างสนิทสนมได้แบบนี้ แค่ตอนนี้สนุกก็โอเคแล้วละเนอะ！　อื้ม！」

「รุ่นพี่จิ」

「จินัตเตะ」

 

จินัตสึผายมือให้มิยุเป็นการส่งไม้ต่อ ดวงตาของมิยุสั่นไหว

จากนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง มิยุที่มีคาดว่าได้รับความสงบใจคืนมาแล้วจึงพูดต่อ

 

「ฉันน่ะ บอกตรง ๆ ว่าไม่รู้เลย ว่าอยากจะกลับไปคืนดีกันไหม」

「คะ…？」

「หือ？」

「ก็แบบ ตอนนี้ฉันยังไม่มีอะไรเลยนี่นา เขาเองก็ให้โอกาสฉันที่นึกอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองมาด้วย และฉันที่อยากจะเปลี่ยนแปลงถึงมาเริ่มไลฟ์ แต่เหมือนจะมาได้แค่ครึ่งทาง——ละมั้งนะ แบบเพิ่งจะเริ่มต้น? ประมาณนั้นน่ะ เลยรู้สึกว่ายังไม่ถึงขั้นจะควรจะคิดจริงจังกับเรื่องนี้น่ะ」

 

คำพูดเหล่านั้น เห็นได้ชัดเลยว่าคานอนกับจินัตสึไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

ทางด้านคอมเมนต์ก็ไม่อาจจะประเมินความหมายที่มิยุพูดออกมาได้เช่นกัน

ส่วนฮิโรกินั้นสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวโดยอ้างอิงจากเดตจำลองได้คราวนั้นได้——มิยุในตอนนี้ ไม่ได้สนใจเรื่องความรักเลยแม้แต่น้อย

 

「แต่ว่าแบบนั้น มันต่างกับการยังไม่ตัดใจงั้นเหรอคะ?」

 

คานอนถามอย่างตรงไปตรงมา มิยุเอ่ยตอบด้วยแก้มทีเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

「ฉันเป็นพวกไม่ได้เรื่องน่ะ เวลาที่เจออะไรที่รู้สึกว่า <นี่แหละ> ได้สักครั้งนึงแล้วก็จะไม่สนใจอย่างอื่นเลย เพราะฉะนั้นแทนที่จะมองสิ่งที่อยู่หลังเป้าหมาย ก็เอาแต่คิดว่าจะทำยังไงให้ถึงเป้าหมายเท่านั้นเอง ถ้าไม่งั้น สุดท้ายแล้วจะรู้สึกว่าทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไปหมด」

 

เมื่อได้ฟังดังนั้น คานอนกลับมีท่าทีรับไม่ได้

 

「หนูน่ะนะคะ เป็นคนโลภมากอยากได้ทุกอย่างเลย เพื่อการนั้นถึงตั้งใจทำให้เต็มที่อยู่ค่ะ」

「อื้ม ถึงได้คิดว่าคาโนนนเนี่ยยอดมากเลยละ นับถือจริง ๆ 」

「อุว ถ้าพูดแบบนี้ขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าจะอะไรพอดีสิคะ…หนูเองก็ชอบรุ่นพี่มิวประมาณนึงเลยนะคะ?」

「อะฮ่าฮ่า แต่ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าชอบนะ」

「โหดร้าย!? รุ่นพี่มิวเนี่ย จ้องจะหาเรื่องกันอย่างเดียวเลยนี่คะ…」

「ล้อเล่นน่า น่ารักตัวร้ายอย่างคาโนนนเนี่ย ฉันเองก็ชอบนะ แล้วก็คนที่ใส่ใจคนอื่นอย่างจินัตเตะด้วยนะ」

「ง่ะ! รุ่นพี่มิวเองก็ด้วย ทำแบบนี้แหละเขาเรียกร้ายนะคะ…」

「อะฮ่าฮ่า ก็จริงเนอะ—」

 

รู้สึกตัวอีกทีบรรยากาศที่แสนวิเศษนี้ก็ได้ก่อกำเนิดขึ้นแล้ว ด้านคอมเมนต์ <เลอค่า> <นี่สินะยูริ> <สองคนนี้คบกันไปสักทีเห๊อะ> ก็ถูกส่งเข้ามา

จินัตสึพยักหน้าอืม ๆ จากนั้นจึงได้ต่อโดยเริ่มอ่านคอมเมนต์ถัดไป

 

「งั้นอันต่อไป <มีอะไรอยากบอกแฟนเก่าไหม？> น่ะ ฉันไม่มีอะน้า～」

「ไม่มีแล้วเลือกมาทำไม…」

 

แม้จะดูทั่วไป แต่สำหรับฮิโรกิแล้วเนื้อหาที่มีความตรงไปตรงมาจนถึงตอนนี้ ทำเอาต้องตั้งการ์ดขึ้นมาเหมือนกัน

 

「งั้นของหนูนะคะ…」

 

คานอนทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

「รุ่นพี่ ช่วยเฝ้ามองหนูตลอดไปทีนะคะ! ——ประมาณนี้ค่ะ」  

 

คานอนที่ส่งข้อความมาหาทางนี้ผ่านหน้าจอช่างแสนน่ารัก ฮิโรกิจึงใจเต้นตามธรรมชาติ

 

「「ร้ายนัก…」」

「ทำไมกันคะเนี่ย—!　เอ๊ะ คอมเมนต์ก็ <ร้ายจริง> ด้วย!? โธ่ งั้นต่อไปตารุ่นมิวค่ะ!」

「อุว ฉันเหรอ…งั้น เอาละนะ」

 

มิยุมีท่าทางเขินอาย เบนสายหน้าหนีจากกล้อง

 

「ฉัน กำลังพยายามอยู่นะ」

 

พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระสับกระส่าย มือพันกันไม่อยู่นิ่ง

 

(นะ น่ารัก…)

 

ท่าทางน่ารักเช่นนั้น แม้แต่ฮิโรกิยังเขินหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว

ช่องคอมเมนต์ไหลไปอย่างรวดเร็ว  <มิวชนะเลิศ！> <โอชิจริงจังมาตั้งแต่ทำเดี่ยวแล้ว> <เราจะรับคำสารภาพรักนั่นเอง> <คบกันเถอะครับ> และอื่น ๆ…เรียกได้ว่าแชทลุกเป็นไฟกันเลยทีเดียว รู้อยู่แล้วว่าเป็นคนดัง หากแต่ต้องยอมรับว่าดังในระดับสุดยอดด้วย เพราะทุกครั้งในการไลฟ์สตรีมก็จะมีแฟนคลับหน้าเดิมมากมายปรากฏตัวทุกครั้งไป

เมื่อเห็นคอมเมนต์ตอบกลับดังนั้น คานอนดูโมโหเล็กน้อย

 

「แปลกสุด ๆ เลยไม่ใช่เหรอคะ เมื่อกี้นี้คิดว่าก็ร้ายไม่ต่างกันนะคะ」

「เอาน่า ๆ ก็คาโนนนรับหน้าที่ตัวร้ายนี่นา」

「ไม่เห็นจำได้เลยว่ารับหน้าที่นั้นมานะคะ! รุ่นพี่จิเอง ก็พอใจกับที่โดนบอกว่าเป็นพวกใหญ่เบิ้มเหรอคะ!?」

「แหม ไม่เห็นเป็นไรเลย」

「งือ ไม่สมเหตุสมผลเลยค่ะ…」

 

จังหวะนั้นมิยุปรบมือเพื่อเปลี่ยนอารมณ์

 

「เดี๋ยวเถอะทั้งสองคน ต่อไปอันสุดท้ายแล้วนะ—— <บอกอะไรกับคนดูสักคำ> น่ะ งั้นเริ่มจากฉันแล้วกัน」

 

มิยุมองหน้ามองตรงไปที่กล้อง

 

「ทุกคน ขอบคุณที่มาดูไลฟ์กันนะ ขอบคุณคอมเมนต์แล้วก็คนที่กดไลก์ด้วย แล้วก็เพราะมีคนติดตามช่องของเราอยู่ ถึงได้ยังทำคลิปต่อ ๆ ไปได้ หลังจากนั้นก็จะมีคลิปสนุก ๆ ออกมาให้ดูกันอีก ช่วยติดตามพวกเราต่อไปด้วยนะ～ ต่อไปคาโนนน」

 

เมื่อมิยุเรียกชื่อ คานอนปั้นยิ้มออกมา

 

「ถ้าจะบอกทุกคนว่า 「ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ」 ก็กังวลว่าถ้าพูดไปแล้วจะดูไม่สมเหตุสมผลแบบเมื่อกี้หรือเปล่านะคะ แต่ยังไงก็อยากจะกล่าวขอบคุณค่ะ——คุณผู้ชมทุกท่าน ต่อจากนี้ไปช่วยเฝ้ามองเราต่อไปด้วยนะคะ! เท่านี้ค่ะ」

 

(นี่มัน ใช้ซ้ำนี่…)

 

ประโยคส่งท้ายที่คานอนกล่าวเมื่อสักครู่มีเนื้อหาเดียวกับที่พูดกับ 「แฟนเก่า」ไป ฮิโรกิจึงกังวลว่าจะเป็นอะไรหรือไหม หากแต่ไม่มีเรื่องใดเกิดให้กังวลเลย

จากนั้นก็วนมาทีคราวของจินัตสึ

 

「———ทุกคนสุดยอด～น่ะ！」

 

ไม่น่าเชื่อว่าจินัตสึจะกล้าพูดออกมาคำเดียวจริง ๆ ฮิโรกินึกประทับใจอย่างไม่รู้ตัว ไลฟ์สตรีม——หรือจะเรียกว่า การสร้างความบันเทิงนี้ได้คะแนนเต็มร้อยเลย

หลังจบมุมตอบคำถาม ในช่วงท้ายทั้งสามได้พูดคุยเกี่ยวกับความประทับใจในไลฟ์สตรีมครั้งนี้ และเข้าสู่การอำลาก

 

「「「บ๊ายบา—ย」」」

 

และไลฟ์สตรีมครั้งนี้ก็จบลงอย่างปลอดภัย——

เมื่อตรวจสอบแล้วว่าหน้าจอไลฟ์สตรีมถูดตัดไปจริง ฮิโรกิจึงมุ่งหน้าไปที่ห้องขอมิยุ

เมื่อเคาะประตูแล้วได้ยินเสียง [เชิญ—เลย] จากในห้องจึงเข้าไป

ทั้งสามคนกำลังอยู่ในระหว่างการเก็บกวาด ฮิโรกิที่รู้สึกผิดว่ามาเกะกะจึงพูดขึ้น

 

[ทุกคน ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อย! เป็นไลฟ์ที่เจ๋งสุดยอดเลยละ]

[ขอบคุณนะ ฮิโรกิก็มาช่วยเก็บกวาดที]

[อา อืม ได้สิ]

 

เนื่องจากว่าไลฟ์สตรีมครั้งนี้จบลงโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความคิดที่ว่าความเครียดคงพุ่งสูงจึงได้หายไป ทุกคนตอนนี้ดูแล้วสงบใจกันอย่างมาก

…มากเสียจนเรียกว่าห่างจนไกลแสนไกล ฮิโรกิรู้สึกราวกับว่า ถูกทิ้งระยะห่างกับทั้งสามคน

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฮิโรกิกำลังมุ่งมั่นกับการเก็บกวาดและจัดระเบียบอย่างเงียบ ๆ  

เมื่อเรียบร้อยพอประมาณ ฮิโรกิจึงยื่นขอเสนอให้ทั้งสามคน

 

[นี่ หลังจากนี้ไปฉลองกันหน่อยไหม?]

[[[เอ๊ะ]]]

 

ทั้งสามคนจ้องมองมาในพริบตา จากนั้นจึงหันไปมองหน้ากัน

จากนั้นจินัตสึเริ่มพูดเป็นคนแรก

 

[ขอโทษนะ วันนี้คงขอผ่านก่อน— เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ]

[หนูเองก็ด้วย ต้องขอตัวก่อนน่ะค่ะ]

[งะ งั้นเหรอ ไว้ไปวันหลังกันเนอะ]

[ขอโทษด้วยนะคะ]

[ไม่หรอก ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ทั้งสามคน วันนี้สู้เต็มที่เลยนี่นา ทั้งตอบคอมเมนต์ ทั้งทำให้คนดูสนุก อีกอย่างเรื่องรูปที่ติดฉันเนี่ยไม่ค่อยเป็นประเด็นเลยด้วยเนอะ]

 

ฮิโรกิรัวคำที่แสดงความชื่นชมออกไป คานอนกับจินัตสึจึงดูโล่งใจขึ้น

 

[ดีจัง—! แต่ก็ เดี๋ยวต้องมาคิดเรื่องหลังจากนี้กันทีหลังด้วยเนอะ]

[นั่นสินะคะ ก่อนอื่นก็มาดีใจที่ผ่านไปได้ด้วยดีเถอะค่ะ]

[อา]

[…]

 

ไม่อาจรู้ได้ว่าทำไมมิยุจึงเงียบไม่ยอมพูดอะไร ฮิโรกิเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

[มิยุ เป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นเงียบมากสักพักแล้ว]

[อ่อ เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ ฉันเองก็ดีใจนะ โล่งใจแล้วด้วย]

[งะ งั้นเหรอ ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้ว]

[ถ้างั้น พวกเราขอตัวก่อนนะคะ]

[เหนื่อยหน่อยน้า—]

 

จากนั้นขณะที่ทั้งสองกำลังจะออกจากห้องไป

 

[———คือว่านะ ]
 

ฮิโรกิเพิ่มเสียงเพื่อเรียก ทั้งสามคนมีท่าทีตกใจหันมามองทางด้านนี้

มีเรื่องอีกมากมายเป็นภูเขาเลากาที่ฮิโกริอยากจะสื่อ หากแต่ก็ยากที่จะกล่าวออกไปเป็นคำพูด เหตุนี้จึงไม่อาจกล่าวออกไปในทันทีได้

แตถึงอย่างนั้น ทั้งสามคนก็ยังคงเงียบและรอต่อไป

ดังนั้น หลังจัดการความคิดเสร็จแล้วฮิโรกิจึงเอ่ยปาก

 

[…ที่จริงแล้วฉันน่ะ ถ้าครั้งนี้ไปได้ไม่สวย ก็คิดว่าจะเลิกทำหน้าที่ผู้จัดการน่ะ เรื่องที่ไม่ได้สังเกตให้ดีว่ามีคนแอบถ่ายน่ะ จะยังไงก็เป็นความรับผิดชอบของฉัน]

[[[…]]]

 

ทั้งสามคนเกิดอาการไม่มั่นคง รอฟังคำกล่าวต่อไป

ด้วยเหตุนี้ ฮิโรกิจึงพูดต่อ

 

[แต่ว่า สรุปแล้วทุกคนไปได้สวยเลย ฉันน่ะนะ ช่วงนี้รู้สึกสนุกมากเลยละ สนุกจนเผลอคิดว่าไม่อยากจะเลิกทำหน้าที่ผู้จัดการจนได้ …ต้องขอบคุณ จริง ๆ นะ]

 

ฮิโรกิโน้มศีรษะกล่าวขอบคุณ ทั้งสามคนเผยยิ้มออกมา

 

[โธ่—— ที่ต้องพูดแบบนั้นน่ะมันทางนี้ต่างหาก! ที่ครั้งนี้สำเร็จได้ก็เพราะมีฮีคุงเลยนะ แล้วฉันเองก็สนุกมากเหมือนกัน]

[ตามที่รุ่นพี่จิพูดเลยค่ะ ถ้าไม่มีรุ่นพี่ฮิโระอยู่ก็ไม่รู้เลยว่าจะเอาแรงจูงใจมาจากไหนเลย หลังจากนี้ขอรบกวนไปตลอดชีวิตเลยนะคะ]

[ทั้งสองคน]

 

จากนั้นมิยุก็จงใจถอนหายใจเฮ้อออกมา

 

[ไม่เข้าใจเลยว่าพูดอะไรอยู่ ถ้าไม่อยากจะเลิกนักก็ไม่ต้องเลิกสิ เรื่องความรับผิดชอบมันก็ของหัวหน้าอย่างฉันนี่ ถ้าจำเป็นขึ้นมาจริง ๆ จะยอมคุกเข่าขอโทษให้อยู่แล้ว ดังนั้นทั้งฮิโรกิทั้งคาโนนนหรือจินัตเตะไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นแหละ]

 

[[[ว้าว]]]

 

นี่เป็นวินาทีแรกที่สัมผัสได้ว่ามิยุนั้นเหมาะกับการเป็นหัวหน้ามากที่สุดแล้ว

 

[ทุกคน ขอบคุณนะ ฉันจะคอยสนับสนุกพวกเธอสามคนเอง …ยังไงความรู้สึกนี้ก็อยากจะส่งไปถึงให้ได้น่ะ ที่เผลอเรียกให้หยุดแบบนี้ต้องขอโทษด้วยนะ]

 

เมื่อคำพูดนั้นถูกส่งไปถึง ใบหน้าของทั้งสามจึงเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

 

[จริง ๆ เลยน้า——! ก็นึกว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรซะอีก]

[แต่ว่าดีใจนะคะ ที่รุ่นพี่ฮิโระเป็นกำลังใจพวกเราขนาดนี้ รู้สึกเลยค่ะว่าจะพยายามได้มากขึ้น]

[อีกอย่างพวกเราน่ะนะ ได้รับอะไรหลายอย่างมาจากฮิโรกิด้วยละนะ]

[ขอบคุณนะ ได้ฟังแบบนั้นแล้วชื่นใจจัง]

 

ฮิโรกิกล่าวคำขอบคุณอีกครั้ง ทั้งสามคนเผลอยิ้มออกมาเหมือนจั๊กจี้

จากนั้นคานอนกับจินัตสึก็ออกจากห้องไป จังหวะที่ฮิโรกิกำลังจะออกไปบ้างนั้น

 

[ฮิโรกิ]

[อะไรเหรอ?]

 

ครั้งนี้มิยุเป็นคนหยุดเอาไว้จึงได้หันกลับไป มิยุมองหน้าตรงแล้วถาม

 

[เมื่อกี้ มีอะไรที่อยากจะบอกอีกใช่ไหม?]

[ไม่นะ ไม่มีหรอก?]

[เหรอ งั้นก็ดีแล้ว]

 

(…จะพูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าไม่งั้นฉันอาจจะตัดใจไม่ได้อีกคนก็ได้ น่ะนะ)

 

ความรู้สึกที่มีนี้ไม่อาจบอกไปได้โดยเด็ดขาด

แม้จะบอกไป ก็รังแต่จะทำให้ทั้งสามคนต้องสับสน

และอีกอย่าง ความจริงแล้วฮิโรกินั้นไม่ได้คิดอยากจะทำอะไรเพื่อจะบอกกล่าวความรู้สึกนี้อยู่แล้ว

ดังนั้นเพื่อกลบเกลื่อน ฮิโรกิจึงมองไปรอบ ๆ ห้องและเลือกหัวข้อคุยใหม่

 

[แต่ว่าไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่าฉันจะได้เข้ามาในห้องมิยุอีกครั้งแบบนี้]

[อย่างมองให้มากนักละกัน อย่างน้อยนี่ก็ห้องผู้หญิงนะ]

[ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ก็ใช้ที่นี่ไลฟ์สู่สาธารณะชนไม่ใช่หรือไงน่ะ]

[ถึงอย่างงั้น ไอที่คิดมากมันก็คิดมากอยู่ดีนี่]

[อา ก็จริงนะ โทษทีที่พูดอะไรแปลก ๆ  ขอตัวนะ]

[อื้ม ขอบคุณนะ]

 

เมื่อได้ฟังคำขอบคุณอย่างเป็นธรรมชาติของมิยุ ฮิโรกิพลันอบอุ่นขึ้นมาในอก

 

[อา ทางนี้ก็ด้วย]

 

หลังพูดจบ ครั้งนี้ฮิโรกิออกจากห้องแล้วจริง ๆ

ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ หากแต่ได้เริ่มก้าวเดินอย่างเบาบางแล้ว

 

 

● ● ●

 

ห้าทุ่มกว่าของวันนั้น

ในช่วงเวลาที่เลขวันกำลังจะผันเปลี่ยน (MICHIKA) ทั้งสามคนกำลังถือสายอยู่

 

「แต่ว่านะ ตกใจมากเลยละ วันนี้ฮิโรกิ ทำหน้าจริงจังขนาดนั้นเลยนะ」

「แอบนึกในใจว่าจะโดนสารภาพรักกัน ใจเต้นตึกตักเลยค่ะ」

「อะฮะฮะ…คาโนนนนี่จริง ๆ เลย พอเป็นเรื่องของฮีคุงทีไรชอบทำตัวเหมือนอยู่ในนิทานทุกทีเลย～ แหม ถึงจะไม่ใช่สารภาพรักก็เถอะ แต่ฮีคุงเนี่ยก็มีช่วงเวลาที่เดาไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่เหมือนกันเนอะ～」

「「「ฮ่า」」」

 

ทั้งสามคนถอนหายใจพร้อมกัน

 

「…ไลฟ์วันนี้เนี่ย ฉันว่าหลุดพูดอะไรน่าอายออกไปด้วยสิ ฮิโรกิจะคิดยังไงเนี่ย」

「ก็ทั้งสามคนเลยนี่น—า แต่เหมือนที่คาโนนนพูดนะ ฮีคุงเนี่ยมีด้านที่แข็งกระด้างด้วยนี่เนอะ แต่ว่าก็ ไม่เคยนึกเกลียดเลยสักครั้ง 」

「ถ้างั้นก็ดีแล้วนี่」

「รุ่นพี่ฮิโระเนี่ย เท่ไปเลยนะคะ～…」

「「อยู่ ๆ อะไรเนี่ย！？」」

 

หน้าจอแสดงใบหน้าของคานอนที่มีความสุขอย่างเปี่ยมล้น ทั้งมิยุและจินัตสึก็ไม่ต่างกัน

 

「จะว่าไป คาโนนนเนี่ยแม้แต่ในไลฟ์ก็ซ่อนออร่าคลั่งรักที่แผ่ออกมาไม่ได้เลยเนอะ」

「ไม่เหมือนพวกรุ่นพี่มิวหรอกนะคะ ไม่ได้ซ่อนกันง่าย ๆ สักหน่อย หนูน่ะ มั่นใจในตัวเองมากนะคะ แต่ไม่ใช่คนที่จะหลงตัวเองนักหรอกค่ะ」

「พอเทียบกับฉันที่อายุมากกว่าแล้วก็นะ…」

「น่าสมเพชพอตัวเลยเนอะ…」

 

เมื่อเห็นทั้งสองคนมองหน้าหัวเราะเยาะกัน คานอนจึงออกอาการไม่พึงพอใจ

 

「อะไรกันคะนั่น นี่คือข้อได้เปรียบของแฟนคนแรก กับแฟนคนล่าสุดเหรอคะ？　ยังไงซะหนูก็เป็นแค่รุ่นน้องสาวที่ใช้ประโยชน์จากการอกหักของรุ่นพี่ฮิโระเท่านั้นเองนี่นะ——คะ」

「ไม่มีใครพูดขนาดนั้นเลยนะ…แต่ก็นะ ฉันไม่ได้ได้เปรียบอะไรหรอก ถึงได้รีบร้อนจะไปให้ไกลกว่านี้ไง」

「เดี๋ยวสิคะ รุ่นพี่มิว เห็นไม่ชัดเจนสักทีแต่ก็ยังตัดใจไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะเนี่ย แบบนี้มัน แอบขี้โกงนิดหน่อยค่ะ」

「…น่ามคานจริง」

「แต่หนูน่ะ ยังติดใจอยู่นะคะ ตอนที่ไปถ่ายคลิปเดตจำลอง ตอนที่รุ่นพี่มิวกับรุ่นพี่ฮิโระได้จูบทางอ้อมกัน หนูเนี่ย ยังเพิ่งได้จูบกันแค่ครั้งเดียวแท้ ๆ 」

「ถ้าจะเป็นแบบนี้รู้งี้ไม่เล่ารายละเอียดให้ฟังคงดี…จะว่าไป ยังจะคุยเรื่องนี้อีกเหรอ? อีกอย่าง ที่ว่าจูบได้ครั้งเดียวเนี่ยก็เพราะว่าคา-โนนนหายใจไม่ออกตอนจูบแรกนี่ คู่รักปกติน่ะถ้าคบกันมาครึ่งปีต้องจูบกันไปหลายต่อหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือไง」

「นะ หนูว่า แค่ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกันก็พอแล้วละค่ะ！」

「คิดว่าถ้าได้ใกล้ชิดกับตัวฮิโรกิมากขึ้นคงจะดีกว่านะ」

「～～～งะ！　ว่าแล้วเชียว ว่าไม่ชอบรุ่นพี่มิวเลยค่ะ！」

「แต่ทางฉันเนี่ย ชอบส่วนนั้นของคาโนนนพอตัวเลยนะ」

 

เมื่อยืนยันว่าจบสงบลงแล้ว จินัตสึจึงพูดพลางหาว

 

「ทั้งสองคนเสร็จยาง～ ที่จะไปฉลองกันน่ะ พอดีฮีคุงเข้าถามมาว่าอยากไปกินกันข้างนอกหรือจัดปาร์ตี้ในบ้านดีน่ะ～」

「ปาร์ตี้ในบ้านก็ดีนี่？ ถ้าถูกแอบถ่ายอีกจะลำบาก————ไม่สิ ไปจองที่สักที่ก็ได้นี่」

「เดี๋ยวนะคะ คือรุ่นพี่จิติดต่อกันอยู่เหรอคะ」

「แบบว่าก็นิดนึง～ งั้นหลังจากนี้เดี๋ยวบอกให้ส่งไปหาคาโนนนแทนไหม？」

「มะ ไม่ค่ะ ไม่อยากจะผูกขาดไว้ขนาดนั้นด้วย…」

「รับ——ทราบ——จ้า」

「งั้นเดี่ยวจะบอกให้มาคุยกับฉันที่เป็นหัวหน้าแล้วกัน」

「「หวา พวกชอบผูกขาดนี่นา…」」

「ไม่ใช่แล้ว！แค่อยากใกล้ชิดกันอีกนิดนึง….ไม่มีอะไรหรอก！」

 

ติ๊ง

ดังขึ้น ข้อความส่งถูกไปที่ทั้งสามคนพร้อมกัน

เนื่อหาข้อความที่ฮิโรกิกิส่งมาคือ คอมเมนต์เชิงบวกที่ถูกเขียนเอาไว้ระหว่างไลฟ์สตรีมวันนี้เป็นจำนวนมาก

และส่วนสุดท้ายเขียนไว้ว่า 「ทั้งสามคน วันนี้ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อยจริง ๆ นะ ขอบคุณที่ทำให้มีช่วงเวลาที่ดีสุด ๆ  」

 

「…รักเลยค่ะ」

「เดี๋ยว หยุดก่อนได้ไหม！？ ความประทับใจหายหมด！」

「ทางฉันก็ว่าเหมือนกัน อยากให้ช่วยอ่านบรรยากาศหน่อยก็ดีน้า～」

「ก็ช่วยไม่ได้นี่คะ！ความประทับใจมันล้นเอ่อออกมาแล้วค่ะ…」

「「ก็บอกว่า ไอแบบนี้น่ะพอที…」」

 

การพูดคุยของทั้งสามคนนั้นยังคงทำดำเนินไปทั้ง ๆ แบบนั้นจนเลขวันผันเปลี่ยนไป————

 

 

TL: ขออนุญาติเปลี่ยนคำที่เรียกคานอนจาก <ปากร้าย> เป็น <ตัวร้าย> แทนเพื่อความเหมาะสมนะครับ

TL: ตอนหน้าจบเล่มแล้วนะครับ