お兄ちゃん大嫌い หนูเกลียดพี่ชายที่สุดเลย - ตอนที่ 8 การล้มกระทันหัน

ที่หน้าประตูบ้านของครอบครัวหนึ่ง ทุกคนในบ้านที่กำลังกินข้าวอยู่ ทั้งพ่อและแม่หันมาสนใจกับที่หน้าประตูด้วยความคาดหวัง จนประตูถูกเปิดจนสุด เผยให้เห็นชายใส่กางเกงขายาว เชิ้ตแขนยาวและเนคไทสีดำที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีเหน็ดเหนื่อย คนๆนั้นคือมาโมรุ ครอบครัวที่เห็นแบบนั้นก็โล่งอกกันในช่วงหนึ่ง แต่ทว่าบนหัวของมาโมรุมีผ้าพันแผลอยู่ ทำให้ทุกคนที่เห็นอย่างงั้นก็ตกใจและรีบกรูเข้าไปหามาโมรุทันที ในขณะที่มาโมรุกำลังถอดรองเท้าอยู่ 

“กลับมาแล้วครับ”

แต่มาโมรุยังไม่ทันพูดจบประโยคแม่ก็เข้ามากอดมาโมรุทันที

“โล่งใจจังที่ยังปลอดภัย” แม่พูดพร้อมกับลูบหัวมาโมรุเบาๆ

มาโมรุตกใจกับปฏิกิริยาของแม่ จึงกอดแม่กลับไปโดยไม่รู้ตัว

“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ”

“แม่คิดว่าลูกจะเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนั้นอีกแล้ว” คุณแม่พูดด้วยร่างกายและเสียงที่สั่นไปด้วย

มาโมรุลูบหลังแม่โดยมีคุณพ่อยืนปลอบแม่อยู่ใกล้ๆ

 

 

 

 

เวลาบ่ายสี่ 

ยูกิที่ก้มหน้าก้มตาเดินกลับบ้าน ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนกำลังหนักใจบางอย่าง

(พี่เขาจะเป็นอะไรมั้ยนะ) ยูกิคิดในใจ 

ในระหว่างที่เดินอยู่ ยูกิก็เห็นพี่น้องเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ที่สวนสาธารณะ ทำให้ยูกิคิดย้อนอดีตถึงตอนที่ยังสนิทกับมาโมรุอยู่

(ตอนนั้นเราน่าจะเข้าใจพี่ชายแท้ๆ )

หลังจากที่ยูกิพูดกับตัวเองเบาๆ อยู่ๆน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา

“เอ๊ะ ทำไมน้ำตามัน..” ยูกิหยุดเดินและเช็ดน้ำตาอยู่ตรงนั้น

(ทั้งๆที่พี่อาจจะยังไม่เป็นไรแท้ๆ แต่ทำไม…)

“พี่สาวเป็นอะไรมั้ย พี่น้องที่เล่นอยู่เข้ามาถามยูกิ”

ยูกิที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเช็ดน้ำตาและหันไปตอบกลับเด็กๆ

“ไม่เป็นอะไรหรอกนะ” ยูกิยิ้มพยายามยิ้มตอบ

“เนี่ยเห็นมั้ย พี่เขาไม่เห็นเป็นอะไรเลย”

“ไม่ใช่แล้วเมื่อกี้พี่เห็นเขาร้องอยู่จริงๆนะ”

“พี่ชายขี้โกหก!”

“เป็นพี่น้องกันต้องดีกันไว้นะ ห้ามทะเลาะกันนะ” ยูกิห้ามเด็กๆก่อนที่จะทะเลาะกัน

“ก็ได้..”เด็กทั้งสองตอบด้วยท่าทีสำนึกผิด

“ดีมาก”

แล้วยูกิยืนขึ้นและเริ่มเดินกลับบ้านต่อไป

ถึงแม้ว่าจะยังสลัดเรื่องมาโมรุออกจากหัวไม่ได้ก็ตาม

 

 

เมื่อยูกิมาถึงบ้าน ก็มีสิ่งที่ทำให้ยูกิแปลกใจทันทีสิ่งนั้นคือรองเท้าที่ถูกถอดเก็บไว้อยู่ที่ชั้น 

แต่เมื่อดูดีๆรองเท้านั้นดูคุ้นตามาก จนทำให้ยูกิแอบคิดว่าเป็นรองเท้าของมาโมรุรึเปล่า ทันทีที่ยูกิคิดแบบนั้น ก็รีบถอดรองเท้าและวิ่งตรงไปที่ห้องมาโมรุทันที จนถึงหน้าห้องมาโมรุยูกิก็เปิดประตูดังปึ้ง

ยูกิยืนมองอยู่หน้าห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ภายในห้องที่ดูเหมือนจะเรียบร้อย บนเตียงนั้นมีคนนอนคลุมโปงอยู่

ยูกิค่อยๆเดินเข้าไปๆที่เตียงนั้นเพื่อเช็คให้แน่ใจ

จนยูกิหยุดอยู่ตรงหน้าเตียง แล้วค่อยๆก้มเข้าไปใกล้ๆและค่อยๆเปิดผ้าห่มออก

ภาพที่เห็นคือมาโมรุที่นอนหลับอยู่ โดยมีผ้าพันแผลพันอยู่รอบๆหัว

อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา น้ำตาแห่งความโล่งใจ ที่ไหลออกมาจากตาของยูกิโดยที่ไม่รู้ตัว

ยูกิล้มนั่งลงที่ข้างเตียงของมาโมรุ แต่ด้วยความเหนื่อยสะสมจึงผลอยหลับไป

 

 

 

 

จนตื่นมาอีกที ยูกิก็อยู่บนเตียงเดียวกับมาโมรุแล้ว ด้วยความที่ยูกิพึ่งตื่นยูกิจะยังตื่นไม่เต็มที่ทำให้ยูกิลุกนั่งอยู่บนเตียงของมาโมรุ ในห้องที่มืดลงจากเดิม ยูกินั่งอยู่แบบนั้นซักพัก จนมาโมรุตื่นขึ้นเพราะโดนดึงผ้าห่มออกจากการลุกของยูกิ 

“ยูกิ?”

เสียงเรียกจากมาโมรุทำให้ยูกิรู้สึกตัว 

“เอ๊ะ…?”

(นี่เราอยู่บนเตียงของพี่ชายได้ยังไงกัน….)

และยูกิก็รีบลุกออกห่างจากตัวของมาโมรุทันที ด้วยหน้าที่แดง

“พี่ชาย….คนบ้า!!!!”

“เดี๋ยวก่อนสิยูกิ”

 

ตอนนี้ยูกิไม่สามารถฟังอะไรได้อีกต่อไปแล้ว ยูกิทั้งเขินและอายที่อยู่ๆก็มานอนอยู่บนเตียงพี่ชายได้ยังไงก็ไม่รู้  และรีบวิ่งออกนอกห้องมาโมรุไป

ถึงตอนนี้มาโมรุจะยังไม่เข้าใจอะไรแต่มาโมรุก็ยังเป็นห่วงว่าตัวเองได้ทำอะไรไม่ดีไปรึเปล่า

มาโมรุจึงลุกและค่อยๆเดินตามยูกิไป

 

นี่ยูกิรอก่อนสิ

มาโมรุเรียกให้ยูกิรอแต่ยูกิก็ไม่ได้ยิน

มาโมรุค่อยๆเดินไป แต่มาโมรุสังเกตุเห็นห้องครัวที่มีอาหารวางไว้ครบ

จนมาโมรุยืนอยู่ที่หน้าห้องของยูกิ

ยูกิ เปิดประตูออกมาคุยกันก่อนสิ

แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับจากด้านหลังของประตู

 

 

ที่ด้านของยูกิ 

ยูกิยืนพิงอยู่หลังประตู และเอาตัวยันประตูไว้แล่ค่อยๆล็อคกลอนประตู

(พี่ชายเขาเห็นเราอยู่บนเตียงแล้วรึเปล่านะ อาจจะยังไม่เห็นก็ได้ แต่เราดันไปพูดแบบนั้นกับพี่โดยไม่ได้ตั้งใจด้วยสิ ทำไงดีๆๆๆๆ จะให้เปิดประตูออกไปคุยก็อายจนพูดไม่ออกแน่ๆ  แต่ก็เป็นห่วงจนอยากถามพี่ด้วยว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น)

“จริงด้วยถ้าทำแบบนี้ล่ะก็”

ยูกิเดินไปหยิบกระดาษแปะผนังมาหนึ่งแผ่นและเขียนข้อความสอดไปใต้ประตูให้มาโมรุ

 

“ยูกิพี่ทำอะไรให้ไม่สบายใจรึเปล่า”

ขณะที่มาโมรุเรียกยูกิอยู่ มาโมรุก็สังเกตเห็นกระดาษแปะผนังที่ค่อยๆถูกสอดมาจากใต้ประตู มาโมรุจึงหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน ข้อความในกระดาษเขียนว่า

-ขอโทษนะพี่ชายที่พูดแบบนั้นไป-

มาโมรุหลังจากที่อ่านข้อความก็ตอบกลับยูกิไปว่า 

“ไม่เป็นไร พี่ไม่เคยโกรธยูกิเลยนะ”

คำพูดๆนั้นทำให้ยูกิน้ำตาคลอโดยที่ไม่รู้ตัว ยูกิจึงเขียนข้อความลอดข้างใต้ประตูต่อ

หลังจากนั้น กระดาษก็ถูกดึงไป

“นี่…ยูกิถ้าถามแบบนี้ก็มันเล่าค่อนข้างลำบากนะ…ออกมาคุยกับพี่จะได้เล่าได้ง่ายกว่านะ”

ยูกิเขียนกระดาษลอดไปข้างใต้ช่องต่อ

“พรุ่งนี้หรอ ได้สิงั้นวันนี้ยูกิไปพักก่อนได้นะ”

“ได้สิพี่ชาย” ยูกิตอบกลับไปเอง

เสียงตอบกลับของยูกิทำให้มาโมรุรู้สึกดีขึ้นจึงเดินลงไปที่ห้องครัว และเห็นว่า ที่ห้องครัวยังไม่มีอาหารถูกวางไว้สักจาน ทำให้รู้ว่ายูกิยังไม่ได้กินข้าวและพ่อแม่ก็ยังไม่กลับจากบ้าน

 

มาโมรุจึงไปทำอาหารให้ยูกิ แต่ว่าวัตถุดิบในตู้เย็นก็เหลือน้อยมากแล้ว 

“ทำไมดันมาหมดตอนนี้ได้เนี่ย”

มาโมรุพูดพร้อมเกาหัว

“คงต้องออกไปซื้อจริงๆสินะ”

“ยูกิเดี๋ยวพี่ออกไปซื้อของข้างนอกก่อนนะ” มาโมรุบอกกับยูกิเสียงดัง

ยูกิที่ได้ยินก็รีบเปิดประตูห้องและรีบวิ่งมาหามาโมรุทันที

ระหว่างที่กำลังวิ่งมา มาโมรุก็ได้ยินเสียงเท้าลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็ว ทำให้มาโมรุรีบหันไปดู

เมื่อหันกลับไปภาพที่เห็นคือยูกิวิ่งลงบันไดด้วยท่าทีรีบร้อน มาโมรุที่เห็นแบบนั้นก็เตือนยูกิทันที

“ยูกิอย่าวิ่งในบ้านสิมันอันรายนะ”

แต่ยูกิก็ไม่ฟังและวิ่งมาหามาโมรุ

“พี่ชายนั่นแหละที่จะทำเรื่องอันตรายอีกแล้วน่ะ”

ยูกิพูดก่อนที่จะเข้ามาใกล้ๆมาโมรุขึ้นอีก และเอื้อมมือไปจับมือของมาโมรุ 

“หนูไม่อยากเสียพี่ชายไปนะ อุตส่ากลับมารู้สึกดีด้วยแล้วแท้ๆ ถ้าพี่ไปแล้วไม่กลับมาล่ะก็หนูคงเสียใจไปตลอดแน่เลย เพราะงั้นตอนนี้ห้ามออกบ้านตอนดึกนะ”

ยูกิพูดแล้วมองหน้ามาโมรุด้วยใบหน้าที่ดูเศร้า

“แต่ยูกิจะกินอะไรล่ะ ในตู้เย็นไม่มีอะไรกินเลยนะ”

“หนู….กินก่อนกลับบ้านมาแล้ว…”

ถึงคำพูดของยูกิจะดูเหมือนคำก็หกแค่ไหนมาโมรุก็เชื่อคำพูดของยูกิ และถามยูกิต่อ

“อย่างงั้นหรอ งั้นอยากกินของสำเร็จรูปมั้ย เผื่อว่าจะกินมาไม่อิ่ม”

“อื้ม เอาอย่างงั้นก็ได้” ยูกิค่อยๆปล่อยมือมาโมรุและทำหน้าโล่งใจ

ระหว่างที่มาโมรุกำลังตรียมของอยู่ อยู่ๆภาพที่มาโมรุเห็นก็ค่อยๆมืดลงและตัวของมาโมรุก็ค่อยๆเอนล้มลงเสียงดัง ทำให้ยูกิหันมาสนใจมาโมรุทันที

“พี่!!”

ยูกิรีบไปดูอาการของมาโมรุ ที่ไม่ได้สติ

พี่เป็นอะไรไปน่ะ ยูกิพยายามเรียกสติมาโมรุ

แต่เพราะมาโมรุไม่ได้สติยูกิเลยพยายามแบกมาโมรุกลับห้องนอนไป

“หนักจัง”

 

 

 

 

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

สวัสดีครับ ตอนนี้เนื้อเรื่องก็ใกล้จะผ่านช่วงแรกไปแล้วครับ หลังจากนี้ผมจะใบ้เนื้อเรื่องในช่วงที่สองนิดหน่อย แต่ใครไม่อยากถูกสปอยก็ข้ามข้อความนี้ไปได้เลยนะครับ

.

.

.

.

เนื้อเรื่องช่วงที่สองจะเป็นเนื้อเรื่องช่วงที่สบายที่สุดตามแผนที่ผมวางไว้ครับ และเป็นช่วงที่ยูกิบทเยอะมากๆด้วยครับ ตัวละครอื่นอาจจะมีโผล่มาบ้างถ้าไม่มีการเปลี่ยนแผนอะไรคงจะไม่ได้มีบทอะไรขนาดนั้น แล้วก็อาจจะได้วาดปกใหม่ด้วยครับ หลังจากที่ไปเก็บเวลได้สักพัก

 

และสุดท้ายนี้ก็ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้ด้วยครับ