ผมทํางานให้กับบริษัทไอทีชื่อดังในฐานะวิศวกรภายในบริษัท​ ถึงจะบอกเเบบนั้นเเต่ผมก็ไม่ใช่วิศวกรที่เพียบพร้อมอะไรหรอก​ เป็นเเค่หนุ่มมืดมนธรรมดาๆนี่เเหละ​ เเรกเริ่มเดิมทีเลยนะ​ ปกติฝ่ายพัฒนาที่วิศวกรอย่างผมอยู่​ ส่วนใหญ่เขาก็ทํางานที่บ้านกันอยู่เเล้ว​ มีเเค่ผมที่อายุน้อยสุดเเละตําเเหน่งตํ่าสุดนี่เเหละที่ถูกส่งมาทํางานในออฟฟิศอย่างนี้อยู่คนเดียว

 

“อรุณสวัสดิ์​ครับ”

 

เนื่องจากเป็นบริษัทที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง​ ผู้หญิงในบริษัทเราจึงมีระดับสูงตามไปด้วย​ สาวๆส่วนใหญ่ที่อยู่ในฝ่ายการตลาดของเรานั้น​เดิมทีก็เป็นคาเมกราอยู่เเล้ว (คาเมร่าเเกรม​ เเอพโซเชียล​มีเดีย​ที่เอาไว้ใช้ลงพวกรูปภาพ)​ เป็นคาเมเเกรมเมอร์ที่มียอดผู้ติดตามกว่า​ 3000 คนเลยทีเดียว​ ดูเหมือนว่าบางคนจะเป็นนางงามที่เคยเข้าประกวด​หรือเเม้เเต่อดีตนางเเบบด้วยซํ้า

 

“รุณสวัสดิ์ครับ”

 

ผมทักทายหัวหน้าฝ่ายพัฒนา… หรือก็คือหัวหน้าของผม​ ก่อนจะนั่งลง​ โต๊ะที่พวกเรานั่งอยู่นั้นนอกจากจะเป็นทั้งจุดที่ดีที่สุดของบริษัทเเห่งนี้ในการพักผ่อน​เเล้ว ยังเป็นจุดที่ดีที่สุดในการชื่นชมพนักงานสาวฝ่ายการตลาดอีก​

 

วันนี้เองก็เป็นอาหารตาชั้นยอดจริงๆเลยน้า~

 

“อ๊ะ​ อรุณสวัสดิ์​ค่ะ คุณมิชิมะ​ เกี่ยวกับเรื่องนายจ้างน่ะค่ะ~”

 

คนที่เข้ามาคุยกับหัวหน้าของผมคือพนักงานจากฝ่ายทรัพยากรบุคคล​ ถ้าจําไม่ผิดเธอเป็นนักศึกษาที่มาฝึกงานกับบริษัทเรา​ เเถมยังเป็นอินฟลูเอนเซอร์ด้วยใช่ไหมนะ?

 

ปัจจุบันเธอทํางานพาร์ทไทม์ในฐานะผู้ช่วยก็จริง​ เเต่ว่ากันว่าหลังจากเธอจบมา​ เธอจะถูกจ้างงานโดยบริษัทเรา​ในฐานะนักศึกษาจบใหม่

 

พวกคนหนุ่มสาวนี่ดีกันจังน้า… ถึงจะพูดเเบบนั้น​ เเต่ผมก็ยังอายุ 24​ อยู่เลยนี่นะ เเต่นั่นสินะถ้ามองจากมุมมองของนักศึกษาสาวๆ​เเล้ว ผมมันก็ไม่ต่างจากลุงเเก่ๆหรอก

 

“อรุณสวัสดิ์ค่า~”

 

เมื่อได้ยินเสียงนั้น​ สายตาของทุกคนในบริษัทก็หันไปทางเธอคนนั้นทันที​ ในมือของเธอนั้นถือเเก้วกาเเฟจากร้านชื่อดังไว้อยู่​ พร้อมกับสะพายกระเป๋าใบเล็กที่ไม่รู้ว่าด้านในมีอะไร​ วันนี้เธอเเต่งหน้าเเบบเป็นธรรมชาติมา​ ถึงอย่างนั้นก็ยังสวยมากอยู่ดี

 

รอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจราวกับว่าจะถ่ายรูปเธอตอนไหนก็ไม่มีปัญหา

 

–คุณมามิยะจากฝ่ายประชาสัมพันธ์​ล่ะ

 

เสียงของพนักงานชายฝ่ายการตลาดดังกระหึ่ม​ทันที​ นั่นมันก็เเน่อยู่เเล้วนี่นะ​ เธอเป็นนางงามที่ชนะรางวัลประกวดของมหาลัยชื่อดัง​ สาวสวยผู้มีประวัติชนะเลิศในการประกวดนางงามที่มีเเค่นางงามที่สวยที่สุดจากเเต่ละมหาลัยเท่านั้นที่เข้าร่วมได้

 

เเถมเธอยังมีนิสัยดี​อีก​ ข่าวลือเเย่ๆของเธอก็เเทบไม่มีให้เห็นเลย​ ผมพูดขนาดนี้เเล้ว​ ไม่มีทางผิดหรอก

 

ผมอยู่ในฝ่ายพัฒนาก็จริง​ เเต่ก็มีถูกวานโดยฝ่ายกฏหมายเเละฝ่ายทรัพยากรบุคคลให้ช่วยเช็คโซเชียล​เน็ตเวิร์ค​ของเหล่าพนักงานเเละผู้มาสมัครเป็นพนักงานอยู่เหมือนกัน​ อย่างเช่น ตรวจสอบว่าได้มีการโพสอะไรที่ไม่เหมาะสมลงในโซเชียล​เน็ตเวิร์ค​ส่วนตัวรึเปล่า​ ในเมื่อชื่อของบริษัทจะเปิดเผยต่อสาธารณะ​ในโซเชียล​เน็ตเวิร์ค​ พวกเขาก็อยากจะหลีกเลี่ยงการโพสที่จะส่งผลเสียให้ได้มากที่สุด

 

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ผมใช้เวลาว่างระหว่างงานไปกับการรวบรวมข้อมูลโซเชียล​เน็ตเวิร์ค​ของเหล่าพนักงาน​ ตั้งเเต่บัญชีหลัก​ จนไปถึงบัญชีรอง…

 

ยกตัวอย่างนะ​ พนักงานสาวสวยฝ่ายการตลาดบางคน​มีบัญชีที่เอาไว้ใช้สําหรับการเป็นเด็กเสี่ยด้วยซํ้า หรือเเม้เเต่ผู้ช่วยนายจ้างที่ลับหลังเเอบนินทาว่าร้ายก็มี

 

มีเเค่คุณมามิยะจากฝ่ายประชาสัมพันธ์​คนเดียวที่ไม่มีอะไรเเบบนั้น​ นอกจากนี้เพื่อนๆที่อยู่รอบตัวคุณมามิยะเเทบจะไม่มีคนไหนเลยที่พูดอะไรเเย่ๆเกี่ยวกับตัวเธอ

 

“อรุณสวัสดิ์​ค่ะ”

 

เมื่อสบตากับผม​ เธอก็ยิ้ม​ก่อนจะทักทายออกมาเเบบนั้น​ เธอผู้ไม่เลือกปฏิบัติ​กับคนมืดมนเเบบผม​ ช่างอย่างกับเทพธิดาเลยล่ะ

 

“โอ๊ส”

 

ผมทักทายเธอกลับไปอย่างดาษดื่น​ ช่างเถอะ​ ไม่ว่ากับใครเธอก็ทําตัวเเบบนั้นอยู่เเล้ว​ เเถมต่อให้คุณมามิยะหันมามองคนน่าขยะเเขยงเเบบผม​ ก็มีเเต่จะทําให้เธอขนลุกซะมากกว่า

 

ผมรอให้คุณมามิยะเดินผ่านไป​ ในขณะที่จ้องไปยัง​คอมพิวเตอร์ที่อยู่ด้านหน้า​เเละทําเป็นอ่าน​ซอร์สโค้ด​ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้มีเเผนจะทําอะไร

 

–อาเร๊ะ?

 

ดูเหมือนคุณมามิยะที่เห็นได้จากด้านข้างจะไม่ขยับไปไหนเลยเเฮะ?

 

บางทีเธออาจจะหยุดเดินเพื่อทักทายผมก็ได้มั้ง?

 

หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียง​ต๊อกเเต๊กของรองเท้าส้นสูงที่มุ่งมาทางนี้​ เอ๊ะ? ถ้าจะไปที่นั่งของคุณมามิยะไม่ต้องเดินผ่านตรงนี้ก็ได้นี่? อ้อ หรือจะมีธุระกับหัวหน้านะ…

 

“คุณฟูจิชิโระ​คะ”

 

เห็นมั้ยล่ะ​ มีธุระกับหัวหน้าของผมเกี่ยวกับเรื่องประชาสัมพันธ์​จริงๆด้วย…. เอ๊ะ​ เมื่อกี้เธอเรียกชื่อผมไม่ใช่เหรอ??

 

เมื่อเธอเรียกชื่อของผม​ บรรยากาศ​ภายในบริษัทก็เเข็งทื่อขึ้นมาทันที​ สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่พวกเรา

 

เอ่อ…

 

“คะ.. ครับ?”

“ฉันมีเรื่องที่อยากขอให้ช่วยนิดหน่อยน่ะค่ะ!”

 

อ้อ​ เข้าใจเเล้ว​ เป็นเรื่องงานนี่เอง!

 

ผมก็เป็นวิศวกรประจําบริษัทด้วยนี่นะ! ส่วนเธอเป็นพนักงานฝ่ายประชา​สัมพันธ์​ บางทีอาจจะเกี่ยวกับพวกการปรับเเต่งหน้าเพจอะไรงี้ก็ได้!

 

“อยากจะคุยตอนกลางวันน่ะค่ะ เพราะงั้นวันนี้ตอนพักเที่ยงขอยืมเวลาหน่อยนะคะ​”

 

ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่​ Ao2Sides​