ไหปีศาจ - บทที่ 1070 นรกมนตราบุกแล้ว?

บทที่ 1070 นรกมนตราบุกแล้ว?

    ที่นอกป่าหวงชาจะมองไม่เห็นดาวสีดำ 9 ดวงเลย

    แสงของพวกมันไม่สว่าง มันมืดมนมาก ไม่ได้ลอยสูงเท่าดาวมนตราทั้งเก้าในนรกมนตรา

    แต่พวกมันมีอยู่จริง

    ลั่วอู๋สามารถตรวจจับปราณปีศาจที่อ่อนแออย่างยิ่งที่มาจากเหนือหัวของเขาได้อย่างชัดเจน

    

    การแสดงพลัง?

    คำนี้แวบเข้ามาในความคิดของลั่วอู๋

    มันไม่ผิดแน่

    พลังของปรมาจารย์ปีศาจทั้งเก้ากำลังรั่วไหลออกมา มันจึงแสดงให้เห็นภาพนั้นกลางอากาศในช่วงเวลาสั้น ๆ แม้แต่แสงตะวันก็ยังถูกบดบังอย่างสมบูรณ์

    

    “ไม่นะ พวกมันกำลังทำลายผนึก” สีหน้าของลั่วอู๋เปลี่ยนไป

    หัวใจของทุกคนจมลง

    เพราะเราทุกคนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากผนึกถูกทำลาย

    “หยุดนะ เลิกถูกควบคุมสักที” กูระร้องลั่น

    แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะตะโกนแบบนั้น

    

    ”มันไม่มีประโยชน์หรอก” ลั่วอู๋กำดาบที่อยู่ในมือของเขา เจตจำนงแห่งดาบขยายใหญ่ แสงในดวงตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับ ทันใดนั้น เงาดาบก็โผล่ออกมาทั่วท้องฟ้าและลอยอยู่ใต้ท้องฟ้าสีคราม “มากับข้า ทำให้พวกเขาหลุดจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ก่อน”

    ลั่วอู๋สังเกตทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับตำแหน่งที่ยืนของพวกเขา

    ดูเหมือนว่าจะมีพลังงานแปลก ๆ บางอย่างอยู่

    ด้วยความแข็งแกร่งของคนกลุ่มนี้ ไม่สามารถทำให้ผนึกเสียหายได้

    ต่อให้ผนึกมีรอยร้าวก็ตาม

    แต่ตอนนี้พลังของนรกมนตรารั่วไหลออกมาซึ่งนั่นไม่สมเหตุสมผล

    

    ดาบนั้นสง่างามและเต็มไปด้วยความว่างเปล่า เงาดาบตกลงมาทั่วท้องฟ้า และมันก็ระเบิดพลังที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งออกมา

    คนทั้งสี่สิบคนไม่ได้หลบ แต่พลังที่มองไม่เห็นปกคลุมพวกเขา และดาบอันทรงพลังก็ตกลงใส่พวกเขา แต่หลอมรวมไปกับชั้นป้องกันนั้น

    เขาไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะมีการป้องกันเช่นนี้

    

    “ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะป้องกันไปได้นานหรอก” ลั่วอู๋กัดฟันและคำราม

    เขาเต็มไปด้วยลมปราณ และข้างหลังเขาปรากฏเงาลิงเผือกขนาดใหญ่ ม่านตาสีทอง มีเขี้ยวอันดุร้าย แต่เขาเต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งดาบซึ่งแทบจะทะลุท้องฟ้า

    ลั่วอู๋หลับตาของเขาและให้เสี่ยวกงชี้นำพลังของเขา

    ทุกสิ่งรอบตัวดูเงียบสงัด

    ความรุนแรงเติมเต็มเลือดและเริ่มระเบิดออกมาอย่างบ้าคลั่ง เลือดของลิงเผือกมีความสามารถเหนือสวรรค์ แม้ว่าจะกลายพันธุ์ พลังของมันก็จะไม่ด้อยไปกว่าลิงศักดิ์สิทธิ์

    ตู้ม!

    ตู้ม!

    คลื่นอากาศอันน่าสยดสยองสั่นสะเทือนออกเป็นวงกลม

    เกิดพายุทรายนับไม่ถ้วน

    หยินเซียน สังหาร

    ในขณะนั้นดาบเทพพิทักษ์ดูเหมือนจะสูงหลายหมื่นเมตร ราวกับภูเขายักษ์แห่งสวรรค์ ด้วยพลังแห่งการทำลายล้างและจิตสังหาร

    เมฆเปลี่ยนสี ภูเขาและแม่น้ำก็พังทลาย

    ตู้ม

    

    ชั้นป้องกันซึ่งป้องกันเงาดาบที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้นั้นแตกสลายราวกับฟองสบู่ แล้วเกิดแรงสะเทือนอย่างรุนแรง และมิติก็ถูกฉีกขาด

    ชาวแซคสี่สิบคนที่ถูกควบคุมจิตใจได้ถูกซัดกระเด็นด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว

    ดาวสีดำทั้งเก้าบนท้องฟ้าดูจางลงเล็กน้อย

    ลั่วอู๋โล่งใจเล็กน้อย อย่างน้อยนี่ก็เป็นข่าวดี

    “เจ้าอีกแล้ว” เสียงทื่อ ๆ ดังออกมาจากความว่างเปล่า

    

    ปรากฏว่ามาจากชาวแซคคนหนึ่งที่ลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาสูญเสียความแวววาวไปอย่างสิ้นเชิง แต่เต็มไปด้วยสีแดงเข้ม ปราณปีศาจรวมกันระหว่างคิ้ว เขาอ้าปากโดยไม่รู้ตัว และทำเสียงที่ไม่เหมือนคนที่มีชีวิต

    

    ฉากนี้แปลกมากจริง ๆ

    ฉู่หนิงซวงผู้ซึ่งไม่เคยเห็นโลกมากนัก กำลังหน้าซีดในขณะนี้

    ลั่วอู๋กำดาบในมือ และใบหน้าของเขาดูมืดมน “ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง”

    เป็นที่แน่ชัดว่าปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงกำลังคุยกับลั่วอู๋โดยยืมร่างของชาวแซค

    “เจ้าทำแผนข้าเสีย” เสียงทื่อ ๆ ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจิตสังหารเล็กน้อย “ถ้าข้าออกจากนรกมนตรามาได้ สิ่งแรกที่จะทำคือฆ่าเจ้า”

    

    ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูง

    แม้ว่าหัวใจของเขาจะผิดปกติมาเป็นเวลานาน แต่เขาก็ยังเป็นวีรบุรุษที่บิดเบี้ยวด้วย

    เขาต้องการรวมเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นหนึ่งเดียว และกลายเป็นจักรพรรดิของโลก และสร้างความรุ่งเรืองให้กับราชวงศ์ซุยหยุนอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงมีหลายสิ่งที่ต้องทำ และผู้คนจำนวนมากที่ต้องกำจัด

    แต่ตอนนี้เขาระบุตัวลั่วอู๋ว่าเป็นเป้าหมายแรกที่ต้องฆ่า

    แค่นี้ก็แสดงความเกลียดชังที่เขามีต่อลั่วอู๋เพียงพอแล้ว

    ลั่วอู๋เยาะเย้ย “รอจนกว่าเจ้าจะออกมาได้ก่อนเถอะแล้วค่อยพูด”

    

    “เจ้าคิดว่าผนึกร้าวนี่จะขังข้าไว้ได้นานแค่ไหนกัน?” ชาวแซคอีกคนก็ยืนขึ้น และจากนั้นก็มีเสียงทื่อ ๆ ออกมาจากปากของเขา

    ลั่วอู๋พ่นลม “ถ้าออกมาได้ เจ้าคงไม่เสียเวลามาปากดีแบบนี้หรอก”

    “คิดว่าข้าพูดเล่นรึ?”

    แซคคนที่สามลุกขึ้นยืน

    จากนั้น ชาวแซคที่เหลืออีก 30 คนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้นดิน ลมปราณของพวกเขารุนแรงขึ้น และทุกคนก็คำราม “เจ้าโง่!”

    แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงโดยไม่มีเหตุผล

    ชาวแซคทั้ง 40 คนได้จุดไฟที่โปร่งใส ซึ่งเป็นลักษณะของการเผาทะเลแก่นวิญญาณ

    มีชาวแซคเหล่านี้แต่เดิมก็เหลืออายุขัยไม่มากแล้ว ทำแบบนี้เกรงว่าพวกเขาจะตายทันที

    ร่างกายของพวกเขาหดตัวลงด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

    ลั่วอู๋รู้สึกไม่ดี

    เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

    

    ”หยุดนะ!” ดวงตาของลั่วอู๋ถูกปกคลุมไปด้วยสีม่วง

    ใช้งานทักษะระดับ SS [มิติเวทมนตร์]

    บอกตามตรงว่า ลั่วอู๋ไม่ได้ใช้ทักษะนี้มานานแล้ว เนื่องจากมันใช้งานจริงไม่ได้ มันเป็นเรื่องยากที่ฝ่ายตรงข้ามที่มีระดับเดียวกันที่จะสับสนกับภาพลวงตา ท้ายที่สุดก็มันไม่ใช่ทักษะที่พิเศษมาก

    

    แต่มันเป็นทักษะเวทมนตร์ที่หลากหลาย และบางครั้งก็ยังสามารถแสดงผลพิเศษได้

    แสงสีม่วงแผ่ขยายออกไป ปกคลุมท้องฟ้าทั้งหมดทันที จากนั้นจึงปกคลุมชาวแซคทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

    ดวงตาของพวกเขาหมองคล้ำและวิญญาณของพวกเขาถูกขังอยู่ในที่อื่น

    ไม่ว่าดินแดนแห่งความฝันจะเป็นเช่นไร เปลวเพลิงบนตัวพวกเขาก็ค่อย ๆ หยุดลง และลมปราณก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

    

    ”ทักษะห่วย ๆ”

    เสียของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงยังคงเปล่งออกมา

    “เจ้าอยากแข่งกันควบคุมวิญญาณของคนเหล่านี้กับข้ารึ?” เสียงเยาะเย้ยของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงนั้นเปรียบเสมือนเข็มนับไม่ถ้วนทิ่มแทงจิตใจ ซึ่งทำให้เขาไม่สบายใจอย่างยิ่ง

    ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว

    เพราะเขารู้สึกว่าพลังแห่งภาพลวงตาที่เขาปล่อยออกมาถูกต่อต้านด้วยพลังที่ไม่รู้จัก

    ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง

    เขาเป็นผู้ที่มีทักษะแปลก ๆ มากเกินไป

    แม้แต่ทักษะเวทมนตร์ก็มีประโยชน์

    “หึ ถ้าเป็นยุคโบราณ เจ้าคงจะทำอะไรตามใจชอบก็ได้” ลั่วอู๋พูดอย่างเย็นชา

    จากนั้นเขาก็เปล่งแสงอันแพรวพราวของพระโพธิสัตว์ ส่องแสงบนพื้นโลก ปัดเป่าความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด และทำให้ดาวสีดำทั้งเก้าดวงถูกซ่อนอยู่ในแสงชั่วคราว

    

    ยุคโบราณนั้นเชี่ยวชาญในด้านกายภาพ แม้ว่าจุดลับของร่างกายมนุษย์จะมีพลังวิญญาณอยู่ก็ตาม แต่วิธีการดึงออกมาใช้นั้นหายากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

    แต่การฝึกฝนพลังวิญญาณนั้นแตกต่างกัน

    นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมในช่วงหลังของการฝึกฝนพลังวิญญาณ พลังในการต่อสู้จึงเหนือกว่าศิลปะการต่อสู้แบบโบราณมาก

    จักรพรรดิวิญญาณส่วนใหญ่มีทักษะมากมาย และสามารถจัดการกับสถานการณ์นี้ได้เป็นอย่างดี

    “ทำลายปราณปีศาจให้ข้าซะ!” ลั่วอู๋คำราม

    แสงแห่งพระโพธิสัตว์

    ทะเลทรายทั้งหมดถูกอาบไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์

    มีเสียงสวดมนต์ที่ยิ่งใหญ่ในเสียงไพเราะก้องกังวานจนน่าตกใจ

    ฮึ่ม!

    ชาวแซคสี่สิบคนตกใจ และปราณมนตราทั้งหมดในทะเลทรายก็ถูกขับออกทั้งหมด แล้วพวกเขาก็ล้มลงกับพื้นและตกอยู่ในอาการโคม่า

    แต่พลังวิญญาณปีศาจไม่ได้สลายไป แต่รวมตัวกันกลายเป็นเงาเลือนราง

    

    “แสงแห่งพระโพธิสัตว์?”

    น้ำเสียงของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงน่าขยะแขยง

    แต่เงานั้นตามลั่วอู๋ไปในไม่ช้า

    “เจ้าคงไม่คิดว่านั่นจะหยุดข้าได้หรอกนะ รอยแยกบนผนึกนั้นข้าเป็นผู้เปิดออกเอง” ถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นเงาอย่างชัดเจน แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงรอยยิ้มแปลก ๆ อย่างอธิบายไม่ถูก

    ”พวกมันไร้ประโยชน์”

    เมื่อเสียงหายไป ดวงดาวทั้งเก้าดวงบนท้องฟ้าก็สว่างขึ้นในทันที

    แสงมืดได้สาดลงมา

    พื้นที่ทรายสีเหลืองขนาดใหญ่เริ่มลดลง

    มีลมแรงพัดระหว่างสวรรค์กับโลก และแม้แต่มิติก็สั่นสะท้าน

    รูม่านตาของลั่วอู๋หดตัวทันที “เป็นไปไม่ได้”