[ป้อมปราการเดธวอลเลย์] 

 

เหตุการณ์ไม่คาดฝันที่กำลังเกิดขึ้นความวุ่นวายและหวาดกลัวที่แผ่กระจายไปทั่วทั้งเมือง ผู้คนที่กำลังเฝ้ารอให้เหตุการณ์ครั้งนี้ผ่านพ้นไปอย่างมีความหวัง การอาละวาดของมอนสเตอร์จำนวนมากบุกมาที่เมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์ทำให้เมืองตอนนี้อย่างกับเมืองร้างไม่มีผิด 

 

สายลมที่พัดอย่างรุนแรงจนต้นไม้ใบหญ้าโบกปลิวสะบัดไปตามลม ท้องฟ้าที่ยามนี้ถูกก้อนเมฆจำนวนมากบดบังจนแสงอาทิตย์ไม่อาจส่องมายังพื้นดินได้ราวกับบริเวณโดยรอบกำลังเผชิญกับความหวาดกลัว ในเมืองที่กำลังไร้ผู้คนอยู่บนท้องถนนตอนนี้มีหญิงสาวงดงามผมสีฟ้าเข้มกำลังขอพรและรอคอยอย่างมีความหวังอยู่ในโรงแรมกับหมาป่าสีเงินตัวเล็กน่ารัก นั่นคือแอนนาและลูลิ

 

( ท่านโนเอลร่าขอให้ช่วยจูน่าจังอย่างปลอดภัยด้วยนะคะ ) 

 

เสียงวิงวอนที่มาพร้อมกับความรู้สึกผิดกำลังเปล่งออกมาเบา ๆ ภายในจิตใจของหญิงสาว ความเจ็บใจและเสียใจที่ตนไม่อาจทำอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นหญิงสาวคิดว่าต้นเหตุของเรื่องเดือดร้อนที่ตนได้สร้างให้กับเทพธิดาที่ตนเคารพนับถือก็คือตัวของเธอเอง 

 

( ถ้าเกิดฉันไม่พาจูน่าจังออกไปด้วยละก็ เรื่องแบบนี้ก็คงจะ… )

 

 แอนนาที่ตอนนี้ได้แต่โทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้จูน่าหายตัวไปเพราะคลาดสายตาตอนที่มอนสเตอร์อาละวาดบุกเมือง เสียงระฆังที่ดังกังวานสะท้อนไปมา ทำให้เกิดความสับสนวุ่นวายจนทำให้จูน่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ แอนนาที่ตกใจจึงได้รีบกลับมาที่โรงแรมเพื่อแจ้งให้โนเอลร่าทราบทันที 

 

ในระหว่างที่รอการกลับมาของโนเอลร่าและจูน่าอย่างมีความหวังพร้อมกับลูลิอยู่นั่นจู่ ๆ อยู่นั้นเสียงสีขาวที่สว่างเจิศจ้าอยู่บนท้องฟ้าก็สะท้อนเข้าหน้าต่างของโรงแรมที่แอนนากำลังพักอาศัยอยู่ ความสงสัยและความประหลาดใจที่ทำให้ต้องโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างไม่สามารถเก็บไว้ได้ 

 

วงเวทย์ขนาดใหญ่ที่งดงามที่เต็มไปด้วยอักษรและลวดลายที่ไม่เคยเห็นช่างดูศักดิ์สิทธิ์ราวกับพิธีกรรมที่สูงส่งของเหล่าทวยเทพกำลังสร้างขึ้นเพื่ออัญเชิญอะไรบางอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าของแอนนา เมื่อได้เห็นสิ่งดังกล่าวแอนนาสามารถรับรู้ได้ในทันทีว่าพลังที่ตนได้เห็นเป็นสิ่งที่เทพธิดาโนเอลร่าที่ตนเคารพนับถือเป็นคนสร้างขึ้นมา 

 

( !! ระ-หรือว่าท่านโนเอลร่าเป็นคนทำงั้นเหรอ ? เกิดอะไรขึ้นกับจูน่าจังหรือเปล่านะ ! ) 

 

แต่แล้วจู่ ๆ ความกังวลและวิตกก็ค่อย ๆ ถูกชะล้างไปอย่างน่าประหลาด แรงกายและจิตใจที่อ่อนล้าค่อย ๆ ถูกฟื้นฟูขึ้นจนกลับมาเป็นปกติ ความอบอุ่นที่เกิดจากพลังเวทย์ของโนเอลร่าค่อย ๆ บรรเทาน้ำแข็งที่กัดกินจิตใจของแอนนาจนหมดสิ้น แต่ในระหว่างที่แอนนากำลังประทับใจกับพลังที่ดูสูงส่งเหนือสามัญสำนึกอยู่นั้น ลูลิที่นอนเงียบ ๆ อยู่นานก็เกิดเงยหน้าและเด้งตัวขึ้นมาราวกับถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง 

 

” ท่านลูลิ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ !? ”  แอนนาที่เห็นลูลิเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนราวกับติดสปริงได้เอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจ ไม่ใช่เพียงแต่เด้งตัวขึ้นมาเท่านั้นแต่สีหน้าของลูลิในขณะนี้กลับเต็มไปด้วยความจริงจังที่ราวกับเพ่งสมาธิไปกับบางอย่างที่ดูราวกับจ้องเหยื่อ 

 

จู่ ๆ ลูลิที่ขึ้นไปบนหน้าต่างและให้หน้าเล็ก ๆ ในร่างของหมาป่าตัวน้อยผลักให้หน้าต่างเปิดออก สายลมรุนแรงที่สวนเข้ามาทำให้ผมสีฟ้าเข้มของแอนนาปลิวไปตามแรงลม แอนนาที่ยกเอาแขนขึ้นมาบังเพื่อไม่ให้ลมพัดใส่หน้า แต่แล้วจู่ ๆ ร่างของเล็ก ๆ ของลูลิที่อยู่ตรงหน้าต่างที่ถูกเปิดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย 

 

” ท่านลูลิ ! ” แอนนาที่เห็นดังนั้นจึงได้รีบวิ่งเข้าไปที่หน้าต่างทันที แต่แล้วลูลิที่รับวิ่งออกไปทางหน้าต่างก็ได้หายไปกับสายลมรุนแรงที่พัดเข้ามา 

 

การกระทำที่ไม่อาจเข้าใจได้ของลูลิทำให้แอนนาได้แต่สงสัย เพราะแต่เดิมโนเอลร่าได้ฝากให้ลูลิคอยอยู่ปกป้องแอนนาที่โรงแรม เพราะหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างเช่นมอนสเตอร์หลุดเข้ามาที่เมืองลูลิจะสามารถปกป้องแอนนาได้อย่างไร้กังวลแต่จู่ ๆ ลูลิกลับมีท่าทีจริงจังราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูแถมยังรีบออกไปทางหน้าต่างอย่างไม่อาจเข้าใจได้ 

 

( ท่านลูลิ… นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ) 

 

คำถามที่ไม่คนตอบดังขึ้นอีกครั้งภายในจิตใจของแอนนาที่ตอนนี้ได้แต่เฝ้ามองไปตามท้องถนนที่ไร้ผู้คนในเมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์ในเวลานี้ สายลมที่พัดอย่างรุนแรงที่มาพร้อมกับกลิ่นที่ไม่น่าไว้ใจลอยเต็มไปทั่วเมืองราวกับเมืองนี้กำลังถูกรุกรานจากความบ้าคลั่ง แต่ความบ้าคลั่งที่ว่ากำลังถูกปัดเป่าโดยตัวตนที่ศักดิ์สิทธิ์สองตน นั่นคือเทพธิดาผู้งดงาม และ ราชันย์หมาป่าสีเงินผู้เป็นดั่งผู้พิทักษ์

 

สิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วเหนือเสียงหลายเท่าพุ่งไปทางประตูทิศตะวันตกของป้อมปราการเดธวอลเลย์ ทหารยามที่ประตูที่คอยรักษาความปลอดภัยอยู่แน่นอนว่าไม่สามารถมองความเร็วระดับนั้นได้ทัน แต่สิ่งที่สามารถสัมผัสได้คือคลื่นกระแทกที่รุนแรงพร้อมกับสายลมที่กระโชกราวกับพายุพุ่งผ่านเป็นเส้นตรง 

 

” ” เหวอ !! ” ” 

 

ความตกใจที่เกิดปรากฏการณ์ตรงหน้าทำให้ทหารยามสองคนได้แต่เอามือปิดบังใบหน้าที่กันลมรุนแรงพัดเข้าใส่ ไหนจะต้องถือหอกเป็นดั่งกับไม้เท้าที่คอยค้ำร่างกายไม่ไหวล้มจากคลื่นกระแทกที่ผ่านตัวเองไป 

 

‘ เมื่อกี้มันอะไรวะเนี่ย !? ‘ 

‘ ให้ตายสิ ! เมืองที่มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกแล้วหรือไงกันวะ ‘ 

 

เสียงสบทของทหารยามที่ตอนนี้ได้แต่กุมหัวกับเรื่องวุ่นวายที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน แม้จะต้องปฏิบัติหน้าที่เช่นเดิมแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นใจกับสิ่งต่าง ๆ ที่เลวร้ายเหล่านี้ ไหนจะมอนสเตอร์ที่บุกเมือง แม้พวกตนจะโชคดีที่มอนสเตอร์บุกมาฝั่งประตูทิศตะวันออก แต่แล้วสิ่งที่ทหารยามทั้งสองเห็นจากไกล ๆ ใกล้กับบริเวณป่าฝั่งตะวันตกนั่นก็คือ พายุ ที่ดูรุนแรงผิดปกติจนถึงกับโค่นต้นไม้ใหญ่ได้อย่างง่ายดาย 

 

แม้จะอยู่ไกลแต่ก็พอสังเกตเห็นได้แต่สิ่งที่น่าแปลกใจคือทำไมพายุลูกนั้นถึงได้อยู่กับที่ไม่เคลื่อนตัว ราวกับไม่ใช่พายุจากธรรมชาติ แต่มีคนสร้างมันขึ้นมา ทหารยามทั้งสองไม่อาจทราบได้เลยว่านั่นคือแรงลมที่เกิดจากการต่อสู้ของบุคคลระดับสุดยอดผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นจุดสูงสุดของทั้งนักรบและนักผจญภัย

 

 

[ ประตูทิศตะวันตกป้อมปราการเดธวอลเลย์ ] 

 

เสียงของโลหะที่กระทบกันไปมาอย่างรวดเร็วและรุนแรงดำเนินมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ที่วงเวทย์ขนาดมหึมา ดาบเล่มใหญ่ที่ไม่สมกับผู้ใช้และใบดาบขนาดเล็กกว่าอย่างมากที่มีรูปร่างไม้เท้าฟาดฟันใส่กันอย่างสูสีราวกับกำลังร่ายรำในงานบรรเลง

 

” น่ารำคาญจริง !! ตาแก่ ! อย่ามาขวางนะเฮ้ย ! ” ดันทาเลียนที่ตะโกนออกมาอย่างเหลืออดกับเฒ่าชราที่คอยขัดขวางไม่ให้ดันทาเลียนเข้าไปในเมือง 

 

เหตุการณ์การปะทะกับรอบที่สองเกิดขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่ได้เห็นวงเวทย์สีขาวขนาดใหญ่บนท้องฟ้าของเมือง คลื่นพลังเวทย์ที่ทรงพลังและมหาศาลระดับที่สุดยอดทั้งสองไม่เคยได้พบเจอมาก่อน เวทมนตร์และวงเวทย์ที่เหนือสามัญสำนึกและยิ่งไปกว่านั้นคำถามที่ทั้งสองคิดตรงกันทั้งที่ไม่ได้นัดกันมาคือ ใครคือผู้ที่ใช้เวทมนตร์นั้น ? 

 

ดันทาเลียนที่ตระหนักได้ว่ามีบุคคลที่แข็งแกร่งระดับที่ใช้เวทมนตร์และวงเวทย์ขนาดใหญ่ถึงขนาดครอบคลุมทั่วทั้งเมืองแบบนั้นได้ ความตื่นเต้นและกระหายศัตรูที่แข็งแกร่งได้ถูกปลุกอย่างรุนแรงแม้ว่าจะมีบุคคลที่แข็งแกร่งอย่างนักผจญภัยระดับ S ตรงหน้าแล้วก็ตาม

 

ถึงอย่างนั้นความกระหายของดันทาเลียนก็ไม่อาจหยุดยั้งได้ ความต้องการที่จะพบกับผู้แข็งแกร่งที่สามารถทัดเทียมหรือเหนือกว่าตนของดันทาเลียนนั้นทำให้เค็นโซพยายามที่จะหยุดยั้งไม่ให้ดันทาเลียนเข้าไปในเมืองได้อย่างเอาเป็นเอาตาย 

 

” ข้าคงจะปล่อยสาวน้อยอันตรายแบบเจ้าเข้าไปในเมืองไม่ได้หรอกนะ ! ” เค็นโซที่ตอบโต้ดันทาเลียนอย่างรวดเร็วด้วยทักษะที่เน้นการเคลื่อนไหวชั่วพริบตา เพลงดาบที่แม่นยำที่ผ่านการฝึกมาอย่างยาวนานนับร้อยปีฟาดฟันใส่ดันทาเลียนอย่างไม่หยุดยั้งทำให้ดันทาเลียนต้องคอยรับมืออย่างเลี่ยงไม่ได้ 

 

ดันทาเลียนที่ตอนนี้ตกอยู่ในฝ่ายตั้งรับมาอย่างต่อเนื่องทำการป้องกันพร้อมทั้งหาโอกาสสวนกลับแต่แล้วเค็นโซกลับไม่ปล่อยให้ทำได้ คมดาบที่แม่นยำและรวดเร็วเข้าโจมตีดันทาเลียนแบบไม่ให้พักหายใจ ไหนจะความเร็วรวดของเค็นโซที่ตอนนี้ต่างจากตอนพึ่งจะเริ่มสู้กับดันทาเลียนอย่างเห็นได้ชัด เพราะในตอนนี้เค็นโซเอาจริงแล้วนั่นเอง 

 

” ก็ลองดูสิ ! ตาเฒ่า !! ” ดันทาเลียนตวัดดาบเล่มใหญ่กว่าขนาดตัวขึ้นพร้อมกับหมุนตัวราวกับพายุ แรงเหวี่ยงดาบที่รุนแรงจากขนาดที่ใหญ่โตของดาบและความเร็วในการหมุนของดันทาเลียนทำให้เกิดพายุคมดาบขนาดใหญ่รัศมีกว่า 10 เมตร ฟาดฟันรอบบริเวณโดยรอบจนยับเยิน

 

เหล่าต้นไม้บริเวณโดยรอบถูกตัดขาดเป็นสองท่อนอย่างง่ายดายราวกับตัดกระดาษ แรงลมกระโชกที่มาพร้อมกับคมดาบขนาดใหญ่ทำให้เค็นโซจะต้องทิ้งระยะห่างพร้อมทั้งหลบหลีกท่าดังกล่าว การที่เค็นโซเลือกที่จะหลบแทนที่จะเข้ารับคมดาบนั่นไว้นับว่าเป็นการกระทำที่ถูกต้อง 

 

เพราะหากวัดกันที่พละกำลังล้วน ๆ แล้วละก็เค็นโซไม่อาจเทียบกับดันทาเลียนได้แม้แต่น้อย แม้ว่าจะรับคมดาบนั้นได้แต่แรงปะทะที่ส่งมาถึงเค็นโซคงรุนแรงจนร่างกายรับไม่ไหวก็เป็นได้ ยิ่งร่างกายที่แก่ชราด้วยแล้วอาจจะทำให้ถึงขั้นแขนหักได้ง่าย ๆ แต่ก็เรียกได้ว่าตั้งรับการโจมตีระดับนี้แล้วจบแค่แขนหักก็นับว่ามีน้อยคนบนโลกแล้วที่สามารถทำได้ 

 

” โฮะ ๆ รุนแรงจริง ๆ เลยนา เด็กสมัยนี้ช่างแรงดีจริง ๆ ! ” เค็นโซที่หาจังหวะที่จะแทรกตัวเข้าไปในพายุคมดาบของดันทาเลียนเคลื่อนที่หลบหลีกคมดาบอย่างคล่องแคล่ว ถึงอย่างนั้นแม้จะหลบคมดาบขนาดใหญ่ได้แต่ก็โดนคมดาบขนาดเล็กเฉียดเฉือนจนผ้าคลุมสีน้ำตาลของเค็นโซขาดหวิ่น 

 

เค็นโซที่เห็นดังนั้นจึงรุดหน้าเข้าประชิดดันทาเลียนโดยเร็ว แต่ใช้จังหวะที่ดันทาเลียนแหว่งดาบจนสุดแขนเปิดช่องว่างของลำตัวฟันเข้าใส่อย่างจัง 

 

” มารุตสะบั้นเดือนแรม ! ” คมดาบความเร็วเสียงพุ่งเข้าฟาดฟันใส่ดันทาเลียนเป็นแนวทแยงจากล่างขวาไปบนซ้ายอย่างเฉียบคม ความแม่นยำและความเร็วในการฟันที่เหนือล้ำกว่าทักษะดาบของนักดาบคนไหนในโลกทำให้ดันทาเลียนรู้สึกทั้งประทับใจและประหลาดใจในเวลาเดียวกัน 

เคล้ง ! 

 

แต่แล้วคมดาบที่น่าจะฟันโดนตัวของดันทาเลียนก็ถูกแขนที่สวมเกราะของดันทาเลียนกันเอาไว้ได้ เกราะแขนสีดำที่ดูน่าเกรงขามและแข็งแกร่งรับเอาคมดาบของเค็นโซไว้ได้อย่างไร้รอยขีดข่วน 

 

” เกือบไป ๆ ! เร็วจริง ๆ เลยนะตาเฒ่า ! ” ดันทาเลียนที่พูดและยิ้มชื่นชมให้กับศัตรูที่สร้างความประทับใจให้ตน หากไม่ใช่ดันทาเลียนที่ได้เป็นราชันย์ผู้บัญชาการกองทัพปีศาจแล้วละก็คงโดนผ่าเป็นสองท่อนอย่างรวดเร็วจนไม่รู้สึกตัวอย่างแน่นอน ความเร็วและความแม่นยำในระดับที่แม้แต่ดันทาเลียนยังขนลุก 

 

( ความเร็วระดับนี้ยังรับไว้ได้อีกงั้นหรือ !? ยัยหนูนี่อันตรายจริง ๆ ! ) 

 

เค็นโซที่เห็นศัตรูตรงหน้ารับการโจมตีของตนได้นึกหวั่นใจว่าถ้าหากปล่อยให้ตัวตนระดับนี้เข้าไปในเมืองได้ คงไม่พ้นโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้าเป็นแน่ แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่ยังคิดไม่ตกนั่นคือ วงเวทย์ขนาดใหญ่สีขาวที่สว่างเจิศจ้าพร้อมกับพลังเวทย์มหาศาลที่สัมผัสได้นั่นเป็นของใครกันแน่ ดูจากตำแหน่งแล้วคาดว่ามาจากในเมืองไม่มีแน่นอน 

 

แต่สังเกตดูวงเวทย์อยู่นานก็ไม่เห็นถึงผลร้ายใด ๆ อย่างเช่นระเบิดหรือแผ่นดินไหว เค็นโซจึงอนุมานว่าอาจจะไม่ใช่เวทมนตร์ที่เอาไว้ใช้โจมตีก็ได้ อาจจะเป็นเพียงเวทมนตร์พื้นที่ที่ใช้ป้องกันหรือรักษาเป็นต้น หากเป็นเช่นนั้นคงวางใจได้ในระดับหนึ่งแต่ก็ไม่สามารถวางใจได้ทั้งหมดเพราะไม่รู้ถึงเจตนาของผู้ใช้นั่นเอง 

 

เหนือสิ่งอื่นใดศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเค็นโซที่แข็งแกร่งถึงขนาดปัดป้องการโจมตีของเค็นโซได้ก็นับว่าอันตรายไม่แพ้กัน การโจมตีและป้องกันผลัดกันรุกผลัดกับรับที่ไม่มีท่าทีว่าจะจบดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง แต่เหมือนฟางเส้นสุดท้ายของเค็นโซที่กำลังจะขาดก็เริ่มมาถึง

 

ความเหนื่อยล้าที่มาจากการต่อสู้เป็นระยะเวลานานเริ่มออกผลอย่างเห็นได้ชัด ไหนจะต้องรับการโจมตีที่รุนแรงของดันทาเลียนที่เรียกได้ว่าหนักหน่วงอย่างมหาศาลทำให้เรี่ยวแรงของเค็นโซยิ่งลดลงอย่างรวดเร็ว แต่แล้วสิ่งที่ทั้งคู่ไม่ได้คาดคิดอีกครั้งก็ปรากฏขึ้น 

 

” ” !!!!! ” ” 

 

ในจังหวะที่ทั้งดันทาเลียนและเค็นโซกำลังจะเข้าปะทะกันอีกครั้ง จู่ ๆ ก็มีบางสิ่งพุ่งผ่านระหว่างทั้งสองอย่างรวดเร็ว ความเร็วระดับที่สุดยอดของทั้งนักรบและนักผจญภัยยิ่งไม่อาจตามทัน แรงลมกระโชกและคลื่นกระแทกที่รุนแรงจนถึงขนาดดันทาเลียนและเค็นโซต้องถอยออกห่างอย่างไม่ทันตั้งตัว 

 

” หา !? อะไร ! ” 

 

ดันทาเลียนส่งเสียงร้องออกมาด้วยความสงสัย แม้เค็นโซจะไม่เอ่ยออกมาเหมือนดันทาเลียนแต่เรียกได้ว่าปฏิกิริยาไม่ได้ต่างไปจากดันทาเลียนเลยแม้แต่น้อย ควันที่เกิดจากฝุ่นและดินฟุ้งกระจายไปทั่วบดบังวิสัยทัศน์ของทั้งดันทาเลียนและเค็นโซแต่เมื่อควันจางหายไปตามสายลมทั้งคู่ก็ได้เห็น

 

รูปลักษณ์ที่แสดงถึงหมาป่าสีเงินขนาดใหญ่ที่สูงถึง 4 เมตร ขนยาวเงางามแม้ท้องฟ้าจะไม่มีแดดแต่กลับเปล่งประกายงดงามราวกับมีออร่าสีเงินที่ดูศักดิ์สิทธิ์ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ ลวดลายสัญลักษณ์ที่ดูน่าหลงใหลยิ่งทำให้ดูราวกับเป็นสัตว์ของเทพธิดา กรงเล็บและเขี้ยวสีเงินที่ดูน่าเกรงขามพร้อมจะฉีกกระชากทุกสิ่งที่ขวางหน้า 

 

” โฮะ ๆ มอนสเตอร์งั้นเหรอ ? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ ” เค็นโซที่หัวเราะออกมาอย่างตื่นเต้น แต่ว่าภายในใจกลับไม่ได้รู้สึกยินดีอย่างที่แสดงออกมา หากเป็นนักผจญภัยที่มีประสบการณ์อย่างเค็นโซแล้วละก็จะรู้ได้ทันทีว่า มอนสเตอร์หมาป่าตรงหน้าคือสิ่งที่มนุษย์ไม่อาจเอาชนะมันได้ 

 

แม้แต่เค็นโซที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักผจญภัยระดับ S ที่เป็นจุดสูงสุดของนักผจญภัยก็สามารถสัมผัสได้ทันทีว่ามอนสเตอร์ตรงหน้าหลุดสามัญสำนึกไปไกลกว่าที่มนุษย์หรือปีศาจคิดมาก โดยทั่วไปแล้วระดับแรงค์ของนักผจญภัยแม้ว่าจะเท่ากับระดับแรงค์ของมอนสเตอร์ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถจัดการได้โดยง่าย เนื่องจากความสามารถทางกายภาพของมอนสเตอร์นั่นแข็งแกร่งกว่าของมนุษย์อยู่มาก 

 

เค็นโซและดันทาเลียนเวลานี้ต่างอยู่นิ่งไม่ขยับกันทั้งคู่ ความอันตรายที่มาพร้อมกับความงดงามและน่าหลงใหลเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่ต่างระวังกันยิ่งกว่าตอนเผชิญหน้ากันครั้งแรก 

 

เม็ดเหงื่อที่ไหลมาจากบริเวณศีรษะของทั้งคู่ถูกสายลมที่กำลังพัดอย่างรุนแรงจนรู้สึกได้ถึงความเย็น แต่กลับไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นแม้แต่น้อย หากขยับหรือเคลื่อนไหวละก็คงไม่วายถูกขย้ำเป็นแน่ 

 

( อะไรกันเจ้าหมาป่าตัวนี้ ! โผล่มาจากไหนกัน ! ) 

 

ดันทาเลียนที่มองการเคลื่อนไหวของหมาป่าตัวใหญ่สีเงินตรงหน้าไม่ทัน ตกใจกับสิ่งที่ตนได้ประสบอย่างคาดไม่ถึง เหล่าสุดยอดทั้งสองต่างทำได้เพียงยืนจ้องมองหมาป่าสีเงินอยู่อย่างสงบ สายลมที่พัดโชยเป็นสิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวระหว่างทั้งสามคน …

 

เอ่อ…คือว่า ฉันควรจะฝ่ายดุจูน่าจังไม่ใช่เหรอคะ ? แล้วทำไมตอนนี้ฉันถึงได้ถูกจูน่าจังพูดโฆษณาชวนเชื่อพวกคนที่ดูเหมือนจะเป็นนักผจญภัยแบบนี้กันได้ละคะเนี่ย !? 

 

ไม่ใช่แค่นั้นนะคะ ! แถมทุกคนยังเล่นคุกเข่ากันหมดอีกต่างหาก ! เดะนะ ? ขอทบทวนความทรงจำปลาทองของฉันก่อนนะคะ หลังจากที่ฉันใช้ ‘ บุปผาสวรรค์เหมันต์ ‘ จนป่าทั้งผืนกลายเป็นน้ำแข็งไสรูปดอกบัวแล้ว ฉันก็ค่อย ๆ บินลงต่ำ ๆ เพื่อเข้าไปถามความปลอดภัยของจูน่าจังค่ะ 

 

แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรขึ้นมา ไม่รู้ทำไมพวกคุณนักผจญภัยถึงได้พร้อมใจกันคุกเข่าราวกับกำลังต้อนรับฉันเลยละคะเนี่ย !! หนำซ้ำทำไมเจ้าลัทธิตัวแสบที่เป็นต้นเหตุของความเหนื่อยยากของฉันทำไมกำลังยืนเป็นประธานงานต้อนรับได้ละคะ !? 

 

” ทุกคนคะ ! นี่คือให้ท่านเทพธิดาโนเอล เทพธิดาผู้งดงามที่เต็มไปด้วยความเมตตาและความแข็งแกร่งค่ะ !! ” 

 

” ” โอ้วว !!! ” ” 

 

วอท !? เสียงฮือฮาดังขึ้นสะท้อนไปมาประสานเสียงอย่างกับอยู่วงคอรัสเลยค่ะ !! เดี๋ยวก่อนสิ ! จูน่าจังนี่คิดกำลังจะเปิดสาขาลัทธิของฉันเพิ่มที่เมืองนี้หรือยังไงกันคะ ! ประเด็นเรื่องที่วิ่งมาทางประตูเมืองอันตรายแบบนี้ยังไม่ลืมหรอกนะ ยังไงก็ตามฉันต้องทำหน้าเข้ม ๆ ดุ ๆ เข้าไว้ค่ะ 

 

‘ สุดยอด ! สวยโคตร ๆ ไปเลย !! ‘ 

‘ นี่น่ะหรือเทพธิดาตัวจริง !! ใบหน้าที่ดูสงบนิ่งช่างดูสูงส่งจริง ๆ !! ‘

‘ นี่ฉันได้เทพธิดาผู้งดงามแบบนี้ช่วยชีวิตไว้งั้นเหรอเนี่ย ! ‘ 

 

ห๊ะ ? แล้วทำไมเหล่าบรรดาคุณลุงนักผจญภัยถึงได้ตาเป็นประกายแบบนั้นละคะ ? อีแบบนี้คงไม่พ้นสถานการณ์เดิม ๆ เหมือนตอนอยู่ในหมู่บ้านโคลินแน่ ๆ เอาเถอะค่ะ ฉันต้องทำใจให้ชินเค้าไว้ นี่ก็ถือว่าฉันแข็งแกร่งขึ้นบ้างแล้วนะคะเนี่ย หึหึ

 

” จูน่าจัง ไม่เป็นอะไรนะคะ ! ” รับรองว่าฉันที่ทำหน้าดุแถมยังขึ้นเสียงแบบนี้จูน่าจังจะต้องสำนึกผิดบ้างแหละค่ะ ! ต่อให้จะเป็นเด็กเจ้าลัทธิที่แข็งแกร่งขนาดไหนก็ตาม โดนดุแบบนี้ต้องสำนึกผิดอยู่แล้วละค่ะ สมัยตอนที่ฉันยังเด็กยังโดนคุณแม่ดุเพราะแอบเอาน้ำปลาไปใส่ในกาแฟของคุณแม่เลยค่ะ 

 

” สมกับที่เป็นท่านโนเอล ช่างมีเมตตาจริง ๆ เลยค่ะ หนูไม่เป็นไรไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ! ” จูน่าจังตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบานเต็มใบหน้าเล็ก ๆ อย่างสดใสร่าเริง 

 

ท่าทีแบบนั้นมันอะไรกันคะ !? นี่กำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่ใช่ไหมคะ !? ไม่ได้การแบบนี้จะต้องเพิ่มความดุเข้าไปอีกค่ะอีกให้ร้องไห้ขี้มูกโป่งกันไปเลย เอาละแบบนี้ต้อ-

 

” ท่านโนเอลสินะคะ ! ” เสียงดังที่คาดไม่ถึงดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉันเล่นแบบเกือบเหวอไปเลยค่ะ ใครกันคะที่มาขัดตอนฉันกำลังจะดุจูน่าจังแบบนี้ !? 

 

เมื่อหันไปก็พบกับคุณพี่สาวสุดเซ็กซี่ที่สวมหมวกใบใหญ่เหมือนแม่มดผมสีแดงใบหน้าที่ดูเรียกว่าสวยมากกว่าน่ารัก เรียกว่าเป็นคนละสไตล์กับคุณแอนนาเลยละค่ะ แล้วทำไมพี่สาวคนนี้ถึงได้เรียกหาฉันอย่างกับกระดิกหางเหมือนหมาน้อยที่เห็นเจ้านายที่ไม่ได้เจอนานแบบนั้นล่ะ ? 

 

” กะ-ก็ใช่ค่ะ มีอะไรเหรอคะ ? ” ไม่ได้การ ลางสังหรณ์ที่สุดแสนจะแม่นยำของฉันกำลังบอกว่ากำลังจะเกิดสิ่งที่ไม่พึงประสงค์สำหรับฉันอย่างแน่นอนค่ะ ถ้าให้พูดแล้วละก็เหมือนตอนตาแก่- เอ้ยคุณเมอร์ริอาร์ไม่มีผิดค่ะ !! 

 

” สุดยอดเลยค่ะ !! ท่านโนเอลเวทมนตร์น้ำแข็งเมื่อกี้ ช่างงดงามและรุนแรงจริง ๆ ค่ะ !! แล้ว ๆๆ วงเวทย์ขนาดใหญ่ที่อยู่บนท้องฟ้าก็ของเวทมนตร์ของท่านโนเอลด้วยใช่ไหมคะ !? ” 

 

คำถามรัวเป็นชุดอย่างกับข้อสอบปลายภาคเลยค่ะ !! พี่สาวนักเวทย์คนนี้มันอะไรกันคะ ! นี่ฉันกำลังโดยสัมภาษณ์งานหรือไงกันคะเนี่ย ! ดูจะตื่นเต้นกับสกิลเวทย์ของฉันมากเลยละ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าที่ผ่าน ๆ มาอยู่นะคะ 

 

” ค-ค่ะ นั่นฉันทำเองค่ะ ” จะบอกว่าไม่ใช่ฝีมือของฉันก็คงไม่ทันแล้วละค่ะ 

 

” วิเศษมาก !! เวทมนตร์ที่ลึกล้ำแบบนั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ ! มันเป็นเวทมนตร์แบบไหนช่วยบอกได้ไหมคะ ! ” 

 

ดูจะเป็นคุณพี่สาวนักเวทย์ที่ชื่นชอบเวทมนตร์มาก ๆ เลยนะคะเนี่ย ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะคะ แต่ว่าอยากจะให้ตั้งสติก่อนเถอะค่ะ 

 

” ก็เป็นเวทมนตร์พื้นที่ที่ช่วยรักษากับฟื้นฟูพลังเวทย์และเสริมสร้างพละกำลังพื้นฐานให้กับทุกคนภายในวงเวทย์เท่านั้นเองค่ะ ไม่มีวิเศษอะไร “

 

” ” … ” ” 

 

ไหงเงียบสนิทเป็นป่าช้าแบบนั้นละคะ ? นี่ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ หรือว่าจะผิดหวังกันหรือเปล่าคะ ก็แน่ละมันก็แค่เวทย์สายสนับสนุนปาตี้ที่ไม่ได้หายากอะไร ตอนสมัยอยู่ในเกมก็ใช้กันทั่วเลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันก็แค่นักเวทย์ธรรมดา ๆ เท่านั่นแหละ 

 

” ” หาาาาา !!!??? ” ” 

 

‘ นี่มันจะสุดยอดเกินไปแล้ว ท่านเทพธิดาใช้เวทมนตร์แบบนั้นได้ด้วย ! ‘ 

‘ ฉันบอกแกแล้ว !! ว่านี่เป็นพลังของท่านเทพธิดาน่ะ !! ‘ 

‘ นี่มันพลังระดับทวยเทพชัด ๆ แต่ก็เป็นท่านเทพธิดานี่นา ! แถมยังงดงามอะไรถึงเพียงนี้ ‘ 

‘ ท่านเทพธิดาช่วยโอบกอดเยียวยาผมด้วยเถอะคร้าบ !! ‘ 

 

อ๊ะเระ ? นี่เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย ไม่ได้ผิดหวังที่เป็นเวทมนตร์ธรรมดาหรอกเหรอ แต่เดี๋ยวนะ ? อีตาโรคจิตคนนั้นมันอะไรกันคะ ให้กอดงั้นเหรอขอผ่านค่ะ !!! น่าขนลุกที่สุดเลยค่ะ แต่ว่าทำไมคุณพี่สาวนักเวทย์ถึงได้ก้มหน้าตัวสั่นกันละ คงจะผิดหวังละสินะ คนอื่นไม่ใช่นักเวทย์นี่นะ ถ้าเป็นคนที่ใช้เวทย์ละก็แค่เวทย์ฟื้นฟูแบบพื้นที่ไม่ใช่อะไรแปลกใหม่เลยค่ะ 

 

” สะ- สุดยอดด !! นั่นมันเป็นเวทมนตร์ที่หายสาบสูญตั้งแต่ที่โลกนี้ถือกำเนิดขึ้นไม่ใช่เหรอคะ !!!??? ” 

 

หาา ?? เวทมนตร์ที่หายสาบสูญ ? มันคืออะไรกันคะ ? 

 

” หึหึ ! รับรู้ถึงความสุดยอดของท่านโนเอลกันแล้วใช่ไหมละคะ !! ” จู่ ๆ เสียงเล็ก ๆ ของเจ้าลัทธิตัวน้อยก็โผล่ขึ้นมากลางวง แถมยังยืดหน้าอกเล็ก ๆ อย่างภาคภูมิใจแบบสุดบรรยายอีกต่างหากค่ะ จูน่าจังเรื่องของเรายังไม่เคลียร์เลยนะคะ 

 

” ตัดสินใจแล้ว ! ท่านเทพธิดาโนเอลคะ ช่วยรับฉันเป็นลูกศิษย์ด้วยค่ะ !!! ” 

 

ห๊ะ !? เมื่อกี้ว่ายังไงนะคะ ฉันไม่ได้ฟังอะไรผิดไปใช่ไหม ? ใช่แล้ว ๆ ฉันคงจะกำลังหัวเสียกับเรื่องของจูน่าจังแน่ ๆ เลยค่ะทำให้หูแว่วแน่ ๆ มันจะไปมีพี่สาวสุดแซ่บมาขอเป็นลูกศิษย์ฉันได้ยังไงกันละคะ 

 

‘ ถึงขนาดแม่มดแห่งเพลิงกัลป์ขอเป็นศิษย์เลยงั้นเหรอ ! ท่านเทพธิดาจะสุดยอดเกินไปแล้วเว้ยเฮ้ย !! ‘ 

‘ แม้แต่นักผจญภัยระดับ A ยังต้องขอเรียนเวทมนตร์ด้วยเลยนะ ! ‘ 

‘ สมกับที่เป็นท่านเทพธิดาจริง ๆ ! ข้าจะขอเคารพศรัทธาท่านเทพธิดาตลอดไปเลย !! ‘

 

แล้วไหงมันกลายเป็นแบบนี้ได้ไปละคะเนี่ย !! นี่ฉันพูดคำนี้กี่ครั้งกันแล้วคะ !? ช่างเถอะถึงจะไม่ได้นับแต่มันต้องเยอะมาก ๆ แน่ ๆ แล้วจะให้ทำยังไงได้ละคะ อุตส่าห์คิดว่าหูแว่วแล้วแต่ทำไมมันถึงได้กลายเป็นความจริงไปได้ละเนี่ย !! ลูกศิษย์งั้นเหรออย่ามาล้อเล่นสิคะ ไฮเอลฟ์บ้าน ๆ แบบฉันจะไปสอนใครเป็นกันละคะ ! 

 

ฉันที่แม้แต่จะสอนการบ้านเพื่อนยังไม่ไหวเลยนะ ถึงปกติจะไม่ค่อยมีคนมาให้สอนก็เถอะ แต่ถึงจะมีฉันก็สอนใครไม่เป็นหรอกนะคะ !! 

 

” ยอดเยี่ยม ! ทุกคนคะ คงจะรับรู้ถึงพลังและความสุดยอดของท่านโนเอลแล้วสินะคะ นี่แหละคือพลังของท่านเทพธิดาโนเอลที่จะเมตตาและช่วยเหลือทุกคนค่ะ ขอแค่เคารพและศรัทธาชีวิตของทุกคนจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอนค่ะ !! ” 

 

จูน่าจางงงงงงง !!!! หยุ้ดด หยุดดด นี่มันจะไปกันใหญ่แล้วนะคะเนี่ย ให้ฉันปวดหัวทีละเรื่องได้ไหมคะ ขอร้องละค่ะ !! 

 

” โอ้วว !! เข้าใจแล้วคุณหนู ไม่สิ ! คุณผู้ส่งสาส์นของเทพธิดา !! ” 

 

” ” โอ้ววววววว !!!!! ” ”  

 

สรุปแล้วฉันทำอะไรกับเจ้าลัทธิตัวน้อยคนนี้ได้บ้างคะ… ไม่ไหวค่ะ สู้ไม่ได้เลยสักนิด ฮืออออ …

.

.

.